Zostać panią Parrish ebook

Liv Constantine

Zostać panią Parrish

Tłumaczenie:

Dedykacja Lynn:

Dla Lynn – z tak wielu powodów, że trudno je wymienić

Dedykacja Valerie:

Dla Colina, dzięki któremu powstała ta powieść

CZĘŚĆ PIERWSZA

AMBER

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Amber Patterson coraz bardziej męczyło, że jest kompletnie niewidzialna. Od trzech miesięcy dzień w dzień przychodziła do tej siłowni, od wielu dni obserwowała kobiety ciężko harujące w imię jedynej sprawy, na której im w ogóle zależało. Były tak bardzo skupione na sobie, że chociaż widywały ją codziennie, żadna nie rozpoznałaby jej na ulicy. Traktowały ją jak niewidzialną istotę, nieważną, niegodną zainteresowania.

Ona zaś była bystrą obserwatorką, nic jej nigdy nie umknęło, nadstawiała uszu, słuchała ich rozmów i często bardzo intymnych zwierzeń. Zgromadziła tyle informacji, że bez trudu rozbiłaby połowę małżeństw w miasteczku, ale nie dbała o to. Przychodziła tu tylko z jednego powodu, na tyle istotnego, że każdego dnia punktualnie o szóstej zasiadała na piekielnym urządzeniu, zaciskała zęby i ćwiczyła.

Ta nieznośna powtarzalność przyprawiała ją o mdłości. Wciąż to samo, do znudzenia, w coraz trudniejszym oczekiwaniu na sprzyjający moment. Kątem oka zauważyła błysk złotego logo na sportowych butach ćwiczącej obok kobiety. Od razu wyprostowała ramiona i zaczęła udawać, że pochłania ją lektura gazety rozłożonej strategicznie na kierownicy rowerka. Odwróciła głowę i uśmiechnęła się nieśmiało do trenującej po sąsiedzku kobiety, co zostało skwitowane grzecznym, aczkolwiek dalekim od entuzjazmu skinieniem głowy. Amber sięgnęła po butelkę z wodą, upiła mały łyk, zachwiała się lekko i niby przypadkiem strąciła gazetę, która upadła tuż przy rowerku sąsiadki.

– Ojej, przepraszam, ależ ze mnie niezdara – powiedziała.

Zanim zdążyła cokolwiek zrobić, kobieta podniosła i podała jej gazetę. Amber z dobrze skrywaną satysfakcją obserwowała, jak marszczy brwi.

– Naprawdę to czytasz? – spytała.

– Tak, to biuletyn fundacji, która wspiera chorych na mukowiscydozę, wychodzi dwa razy w roku. A co, znasz ten biuletyn?

– Owszem. Dlaczego się tym interesujesz? Jesteś lekarką albo pielęgniarką?

Amber na chwilę wbiła wzrok w podłogę, a potem cicho odpowiedziała:

– Nie, ale chorowała na to moja młodsza siostra. – Postarała się, by słowa ciężko zawisły w przestrzeni, nacechowane smutkiem i rezygnacją.

– Och, przepraszam, nie chciałam być wścibska. – Kobieta uśmiechnęła się lekko i wróciła do ćwiczeń.

– W porządku, nie ma sprawy – odparła Amber. – Znasz kogoś, kto choruje na mukowiscydozę?

– Moja siostra umarła na to dwadzieścia lat temu. – Kobieta z trudem powstrzymała napływające do oczu łzy.

– Tak mi przykro. Ile miała lat?

– Szesnaście. Była ode mnie młodsza o dwa lata.

– Moja miała tylko czternaście. – Amber zwolniła tempo pedałowania i otarła oczy wierzchem dłoni. Długo ćwiczyła ten gest, niełatwo jest zagrać smutek po stracie nieistniejącej siostry. Miała co prawda aż trzy, ale wszystkie jak najbardziej żywe. Prawdopodobnie, bo ostatnio widziała je kilka lat temu.

Kobieta przestała ćwiczyć, zeszła z rowerka i podeszła do Amber.

– Wszystko w porządku? – zapytała.

Amber pociągnęła nosem i wzruszyła ramionami.

– To było dawno, ale wciąż boli.

Kobieta przyglądała jej się przez chwilę, jakby coś rozważała, w końcu wyciągnęła rękę i powiedziała:

– Nazywam się Daphne Parrish. Może pogadamy przy filiżance dobrej kawy?

– Och, bardzo chętnie. – Amber rozciągnęła usta w uśmiechu, który miał być oznaką wdzięczności, i zsiadła z rowerka. – Nazywam się Amber Patterson. Miło cię poznać – powiedziała, podając jej dłoń.

Tego samego dnia wieczorem Amber rozkoszowała się pachnącą kąpielą, popijając merlota. Od jakiegoś czasu intensywnie wpatrywała się w zdjęcie zamieszczone w magazynie Entrepreneur. Wreszcie odłożyła gazetę, przymknęła oczy i oparła głowę o kąpielową poduszkę. Była z siebie bardzo zadowolona, przepełniała ją satysfakcja z powodu niezwykle udanego dnia. Przewidywała, że wszystko potrwa nieco dłużej, miała w zanadrzu jeszcze kilka świetnych zagrań, jednak Daphne ułatwiła jej sprawę. Uśmiechnęła się na wspomnienie ich rozmowy w kafejce. Po wymianie kilku grzecznościowych frazesów skupiły się na temacie, który je najbardziej interesował.

– Ktoś, kto nie zetknął się z tą straszną chorobą, nigdy nie zrozumie, jakie to trudne – perorowała z pasją Daphne. – Nigdy nie traktowałam siostry jak kaleki, ale przyjaciele często mnie namawiali, żebym jej ze sobą wszędzie nie zabierała. Obecność mojej siostry ich krępowała. Nie rozumieli, że ona może w każdej chwili wylądować w szpitalu, dlatego każda wspólnie spędzona chwila jest na wagę złota.

Amber pochyliła się w jej stronę, udając współczucie i zrozumienie, choć tak naprawdę próbowała na szybko oszacować wartość brylantowych kolczyków Daphne, a także bransoletki i pierścionka zdobiącego idealnie zadbaną dłoń. Ta chuda baba miała na sobie biżuterię wartą setki tysięcy dolarów i śmiała ględzić o smutku, który od dwudziestu lat ocieniał jej życie. Amber z trudem powstrzymała ziewnięcie i uśmiechnęła się niezobowiązująco.

– Doskonale wiem, o czym mówisz – oznajmiła. – Prosto po lekcjach pędziłam do domu, by opiekować się siostrą, bo mama musiała iść do pracy. I tak prawie ją wyrzucili, bo brała za dużo wolnego, a gdyby straciła ubezpieczenie zdrowotne, nie byłoby nas stać na prywatne leczenie. – Była zdumiona, z jaką łatwością przychodzi jej wypowiadanie wierutnych bzdur i kłamstw.

– To straszne. Właśnie dlatego założyłam fundację, chciałam pomóc rodzinom, które są w trudnej sytuacji finansowej. Najważniejszy dzień w moim życiu, to kiedy udało mi się zgromadzić wystarczające środki i powołałam do życia Uśmiech Julii.

– Uśmiech Julii to twoja fundacja? – Amber udało się odegrać scenkę pod tytułem: o matko, ależ mnie zaskoczyłaś. – Wiem, ile dobrego udało ci się zrobić. Jestem pod wrażeniem.

– Zaczęłam działać zaraz po ukończeniu szkoły. Mój przyszły mąż był pierwszym darczyńcą. – Uśmiechnęła się lekko zażenowana. – Tak się poznaliśmy.

– Czy w najbliższej przyszłości nie planujecie jakiejś akcji dobroczynnej?

– Owszem, dlatego… Nie, nieważne.

– O co chodzi? – spytała Amber, ujmując dłoń Daphne.

– Cóż, zamierzałam zapytać, czy nie zechciałabyś nam pomóc. Dobrze, by zaangażował się ktoś obeznany z tematem, kto wie, jaka to straszna choroba i…

– Możesz na mnie liczyć, chętnie pomogę – weszła jej w słowo Amber. – Robisz kawał wspaniałej roboty. My z mamą nie mogłyśmy liczyć na… – Zagryzła wargi i uroniła kilka łez.

– Dziękuję. – Daphne skinęła głową i podała Amber wizytówkę. – Zarząd spotyka się u mnie we wtorek o dziesiątej. Przyjdziesz?

– Oczywiście, to dla mnie bardzo ważna sprawa – odparła Amber, uśmiechając się szeroko.

ROZDZIAŁ DRUGI

Rytmiczne kołysanie pociągu przeniosło Amber do słodkiej krainy marzeń, odległej od prozy codziennego życia. Usiadła przy oknie, odchyliła głowę i przymknęła oczy. Od czasu do czasu unosiła powieki, by zerknąć na mijany krajobraz. Wspominała swoją pierwszą podróż koleją. Miała siedem lat, jechały z matką pociągiem bez klimatyzacji w środku upalnego lata, jakie często nawiedzają Missouri. To był lipiec, wtedy naprawdę nie ma czym oddychać. Matka siedziała naprzeciwko, miała na sobie czarną sukienkę z długimi rękawami. Była ponura i wyprostowana jak struna, z mocno złączonymi kolanami. Jasnobrązowe włosy upięte w ścisły koczek, jak zawsze, jedynym odstępstwem od codzienności były perłowe kolczyki, które wkładała tylko na wyjątkowe okazje, a pogrzeb babci został najwyraźniej do takich zaliczony.

Kiedy wysiadły na brudnej stacyjce w Warrensburgu, żar lejący się z nieba zaatakował je z obezwładniającą mocą. Było jeszcze gorzej niż w pociągu. Wyszedł po nie wuj Frank, brat matki. Usadowili się w jego poobijanym starym niebieskim pikapie, choć raczej należałoby użyć słowa „ścieśnili” . Śmierdziało potem, starym brudem i stęchlizną, właśnie to Amber zapamiętała najlepiej. Zadziory z popękanej sztucznej skóry, którą były pokryte fotele, boleśnie raniły jej skórę. Mijali niekończące się połacie pól i farmy z małymi drewnianymi zabudowaniami, które wiek pochylił ku ziemi. Niezliczoną ilość samochodowych wraków bez kół, połamanego żelastwa i maszyn rolniczych. Istna parada rupieci, świadectwo biedy i bylejakości. Było jeszcze nędzniej niż u nich, i Amber zaczęła żałować, że nie została z siostrami w domu. Matka uznała, że są za małe, by uczestniczyć w pogrzebie, jedynie Amber jest na tyle dorosła, by okazać zmarłej należyty szacunek.

Nie chciała pamiętać tamtego koszmarnego weekendu, ale już nigdy nie uda jej się wyrzucić z umysłu wrażenia, że oto znalazła się w krainie chylącej się ku upadkowi. Wszystko było stare, zniszczone i brudne. Salon urządzony w sraczkowatych brązach i wypłowiałych żółciach, zarośnięty dziadek, którego skołtuniona broda wyglądała jak rekwizyt z horrorów. Siedział rozparty w poplamionym fotelu, otoczony chmurą smrodu, odorem potu i moczu. I wtedy Amber, chociaż zaledwie siedmioletnia, zrozumiała, dlaczego jej matka tak rzadko się uśmiecha, natomiast tak często brakuje jej słów, a przede wszystkim wyobraźni. Stało się wtedy coś jeszcze. Amber postanowiła, że będzie prowadzić zupełnie inne życie i na zawsze zmyje z siebie piętno biedy.

Otworzyła oczy, gdy siedzący naprzeciwko mężczyzna wstał i niechcący trącił ją teczką w kolano. I dobrze, bo okazało się, że dojechali wreszcie na dworzec Grand Central. Szybko złapała torebkę i żakiet i wtopiła się w tłum sunący ku wyjściu. Jak zwykle z radością opuściła przedział i przeszła do wspaniałej głównej hali, jakże innej od tych nędznych namiastek na stacyjkach zapamiętanych z dzieciństwa. Szła nieśpiesznie, przystając przy wystawach licznych butików, chłonąc już tutaj atmosferę, zapachy i dźwięki wielkiego miasta. Potem minęła kilka budynków wzdłuż Czterdziestej Drugiej Ulicy i dotarła do Piątej Alei. Ta comiesięczna wyprawa powtarzała się tak regularnie, że Amber mogłaby pokonać trasę z zawiązanymi oczami.

Najpierw zawsze wchodziła do największej czytelni w miejskiej bibliotece. Siadała przy długim stole, napawała się słońcem przenikającym przez olbrzymie okna i podziwiała zdobiące sufit freski. Czuła, jak przenika ją moc tego miejsca, skarbnicy mądrości. Spojrzała na regały wypełnione książkami. Przypominały, że wiedza, której tak pragnęła, jest na wyciągnięcie ręki. To tutaj jej plan nabierze konkretnych kształtów, obrośnie w ważne szczegóły. Siedziała tak zatopiona we własnych myślach dwadzieścia minut, dopóki nie uznała, że pora wrócić do rzeczywistości. Wyszła z biblioteki i ruszyła Piątą Aleją.

Szła powoli, jednak wciąż zmierzając do celu, mijając kolejne luksusowe sklepy. Versace, Fendi, Armani, Louis Vuitton, Harry Winston, Tiffany & Co., Gucci, Prada, Cartier – butiki jeden za drugim, najbardziej znane i najdroższe marki. Była w każdym, rozkoszując się zapachem dobrze wyprawionej skóry i drogich perfum. Wcierała w skórę próbki pachnących balsamów i kremów o konsystencji aksamitu, fantazyjnie wystawionych, kuszących, proszących, by je kupić.

Minęła sklep firmowy Diora i Chanel, na chwilę zatrzymała się przed wystawą, by obejrzeć wspaniałą srebrno-czarną sukienkę. Wyobraziła sobie siebie w tej eleganckiej kreacji. Z wysoko upiętymi włosami, idealnym, dyskretnym makijażem, wsparta na ramieniu męża wchodzi do sali balowej, ścigana zazdrosnymi spojrzeniami innych kobiet. Wreszcie minęła Bergdorfa Goodmana i dotarła do Plaza Hotel. Miała ochotę wejść przykrytymi czerwonym suknem schodami do głównego lobby, ale nagle zrobiła się głodna. Oczywiście zabrała jedzenie z domu, nie zamierzała głupio wydawać ciężko zarobionych pieniędzy, a wszystkie knajpki na Manhattanie były nieludzko drogie. Weszła do Central Parku, usiadła na ławce zwróconej w stronę ruchliwej ulicy, wyjęła z torebki jabłko oraz nadziewaną rodzynkami i orzechami bułeczkę. Jadła, obserwując przemykających w pośpiechu ludzi i po raz tysięczny dziękując losowi, że udało jej się uniknąć żałosnej egzystencji, na którą skazali się jej rodzice. Ta wieczna bieda, przyziemne i nudne rozmowy, przewidywalność. Matka nigdy nie rozumiała aspiracji Amber, nazywała je szkodliwymi mrzonkami. Uważała, że jeśli ktoś mierzy za wysoko, wpakuje się w kłopoty. Amber uciekła z domu w zupełnie innych okolicznościach, niż planowała, ale i tak wyszło jej to na dobre. Jeśli człowiek ma trochę oleju w głowie, może przekuć klęskę na sukces.

Po lunchu wsiadła w autobus i pojechała do Metropolitan Museum of Art, gdzie zamierzała spędzić resztę popołudnia, zanim będzie musiała złapać powrotny pociąg do Connecticut. Przychodziła do muzeum od dwóch lat, znała je jak własną kieszeń. Oglądała obrazy, chodziła na wszystkie bezpłatne wykłady i pokazy filmowe. Początkowo braki wykształcenia nie pozwalały jej w pełni cieszyć się całą gamą artystycznych doznań, jednak nadrabiała je z właściwą sobie skrupulatnością, metodycznie, krok po kroku. Czytała pożyczone z biblioteki opracowania, poznawała historię sztuki i życiorysy artystów. Teraz mogłaby bez obaw wdać się w inteligentną dyskusję z najbardziej oczytanym krytykiem, w każdym razie na pewno nie ustępowała mu wiedzą. Od kiedy opuściła ciasny i zatłoczony dom w Missouri, tworzyła nową, ulepszoną wersję Amber. Taką, która bez trudu odnajdzie się w kręgu bogatych i uprzywilejowanych. Jej plan właśnie zaczynał się urzeczywistniać.

Weszła marmurowymi schodami do sali na piętrze, by obejrzeć wystawę Obrazy malowane muzyką w epoce Caravaggia. Najbardziej spodobało jej się płótno zatytułowane Muzykanci, ale pokochała obrazy wszystkich włoskich mistrzów, dlatego postanowiła wyruszyć w pierwszą zagraniczną podróż właśnie do Włoch. A pierwszym miejscem, które odwiedzi, będzie galeria Uffizi we Florencji.

Potem jak zwykle przeszła do sali, w której wisiał szkic Tintoretta. Nie umiałaby zliczyć, ile razy go oglądała, ale informację z tabliczki obok umiałaby wyrecytować nawet przez sen:

Dar z kolekcji Jacksona i Daphne Parrishów.

Odwróciła się energicznie i poszła obejrzeć wystawę prac Aelberta Cuypa, o którym czytała tylko jedną książkę. Nigdy wcześniej o nim nie słyszała, a przecież odegrał w historii sztuki bardzo ważną rolę. Podeszła do obrazu, któremu autor opracowania poświęcił najwięcej miejsca – Port w Dordrechcie podczas burzy. Dzieło wywarło na niej jeszcze większe wrażenie, niż oczekiwała. Stojąca obok starsza para wpatrywała się w płótno jak zahipnotyzowana.

– Wspaniały, prawda? – zwróciła się do niej kobieta.

– Jeszcze piękniejszy, niż się spodziewałam – przyznała Amber.

– Trochę się różni od jego pozostałych pejzaży – popisał się wiedzą mężczyzna.

– Owszem, ale namalował wiele obrazów tego holenderskiego portu. Tworzył też scenki rodzajowe, biblijne i portrety – odparła, nie odrywając wzroku od płótna.

– Naprawdę? Nie miałem pojęcia.

To może zanim wybierzesz się na wystawę, powinieneś trochę poczytać, cholerny ignorancie, pomyślała Amber, ale zachowała tę uwagę dla siebie. Uśmiechnęła się miło i odeszła, zachwycona przepełniającym ją poczuciem wyższości. Miała nadzieję, że Jackson Parrish, wrażliwy i bogaty wielbiciel sztuki, doceni jej wiedzę.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gdy rzuciła pierwsze spojrzenie na dom w stylu charakterystycznym dla Nantucket, prawie zalała ją żółć, poczuła obrzydliwie gorzki smak zazdrości. Warta grube miliony posiadłość nad cieśniną Long Island idealnie wtapiała się w otoczenie. Biała brama, ogrodzenie gęsto porośnięte pnącymi różami i powojem, cudowna bryła budynku odwzorowująca kształt linii brzegowej… Innymi słowy, prawdziwa perła architektury.

Amber zaparkowała niebieską toyotę corollę i rozejrzała się wokół. Jej sfatygowany samochód aż nadto rzucał się w oczy obok lśniącego mercedesa i nowiutkiego bmw, wyglądał jak brzydka plama na drogocennym perskim dywanie. Zamknęła oczy i przez kilka minut siedziała nieruchomo. Oddychała głęboko, powtarzając w myślach wszystkie informacje zebrane w minionych tygodniach. Wszystko dokładnie zaplanowała, przede wszystkim starannie wybrała ubranie, by idealnie wpasować się w pożądany wizerunek. Zero ekstrawagancji, skromnie upięte włosy, śladowy makijaż – tylko trochę różu i niemal bezbarwny błyszczyk. Pedantycznie wyprasowana lekko rozkloszowana beżowa spódnica i biała koszulowa bluzka z długimi rękawami, zamówione z katalogu L.L.Bean. Do tego wygodne, niemal płaskie sandały pozbawione wszelkich ozdób. Skromnie i nudno, żadnego podkreślania kobiecości, nie mówiąc już o kokieterii. Czy taka szara myszka może stanowić dla kogokolwiek zagrożenie? Z pewnością nie dla kobiety pokroju Daphne Parrish.

Kiedy wysiadła z samochodu, pod stopami zachrzęściły kamyki, którymi był wysypany podjazd. Wszystkie lśniące i idealnie gładkie, niemal identycznej wielkości. Już po chwili zrozumiała, że stoi na tyłach budynku, który frontem, jakżeby inaczej, był zwrócony w stronę cieśniny. Po lewej stronie zauważyła przytulną, porośniętą wistarią altankę. Dwie długie ławki aż zapraszały, by na nich chwilę odpocząć. Nie śpieszyła się, uważnie lustrując otoczenie. Czytała o takich rezydencjach, oglądała w internecie domy gwiazd filmowych i najbogatszych przedsiębiorców. Często stały na uboczu, zawsze dalekie od ostentacji, by nie kłuć w oczy tych, dla których fortuna okazała się mniej łaskawa. Pieniądze dają wolność, dobrze o tym wiedziała. Dzięki nim możesz się ukryć przed resztą świata, masz wybór, to ty decydujesz, jakie życie chcesz prowadzić.

Daphne co prawda zaprosiła ją na dziesiątą, ale Amber postanowiła przyjechać nieco wcześniej. Przede wszystkim po to, by spędzić trochę czasu sam na sam z Daphne, poza tym wolała być na miejscu, zanim pojawią się kolejne kobiety, bo w ten sposób zyskiwała nad nimi lekką przewagę. Uznają ją za pilną pszczółkę, kolejną pozyskaną przez Daphne entuzjastkę pracy dobroczynnej, a dzięki temu stanie się dla nich niemal niewidzialna. Wkroczyła po szerokich schodach i nacisnęła dzwonek. Przez częściowo przeszklone drzwi widziała długi korytarz prowadzący do frontowego wejścia, zauważyła też błysk błękitnych wód zatoki. Po chwili w progu stanęła szeroko uśmiechnięta Daphne.

– Witaj. Jak miło, że znalazłaś dla mnie czas. – Ujęła Amber za ramię i poprowadziła w głąb domu.

Amber obdarzyła ją skromnym, nieco spłoszonym uśmiechem, który opanowała do perfekcji podczas ćwiczeń przed lustrem.

– Dziękuję za zaproszenie – odparła. – Tak się cieszę, że poprosiłaś mnie o pomoc.

– Wiele się spodziewam po naszej współpracy. Chodźmy tędy, zawsze spotykamy się w oranżerii.

Weszły do ośmiokątnego pomieszczenia z olbrzymimi, sięgającymi podłogi oknami. Kwieciste perkalowe zasłony w żywych kolorach nadawały wnętrzu przytulności. Przez otwarte przeszklone drzwi wpadała morska bryza, i Amber z przyjemnością wciągnęła do płuc przesycone solą powietrze.

– Usiądź, proszę. Mamy trochę czasu, zanim pojawią się pozostali – powiedziała Daphne.

Amber usiadła na obitej pluszem sofie, Daphne na jednym ze stojących naprzeciwko foteli. Eleganckim i wygodnym jak reszta mebli. Luz i niewymuszona pewność siebie, tak silna świadomość przynależności do kasty bogatych i uprzywilejowanych, że nie trzeba niczego udowadniać ani robić na pokaz. Daphne wyglądała jak żywcem wyjęta z magazynów o luksusowych wnętrzach, tutaj była u siebie, w swoim świecie. Idealnie skrojone szare spodnie, jedwabna bluzka, perłowe kolczyki. Lśniące blond włosy w na pozór niedbałych falach okalały twarz o idealnie regularnych rysach. Same ciuchy i kolczyki muszą być warte kilka tysiaków, a do tego należy doliczyć brylant wielkości jajka na palcu i zegarek od Cartiera. Prawdopodobnie w kasetce na biżuterię znalazłoby się jeszcze sporo innych godnych uwagi świecidełek. Amber zerknęła na swój przeceniony zegarek z taniego sklepu i uznała, że będą same jeszcze około dziesięciu minut.

– Daphne, jeszcze raz dziękuję, że zwróciłaś się do mnie o pomoc – powiedziała.

– To ja powinnam być wdzięczna. Pomocników nigdy za wiele. Oczywiście wszystkie panie ciężko pracują na rzecz chorych, jednak tylko ty wiesz, jak to wygląda od środka, z czym muszą się zmagać pacjenci i ich rodziny. – Daphne nachyliła się w jej stronę. – Opowiedz coś o sobie. Pochodzisz z Connecticut?

– Nie, z Nebraski. – Amber bardzo starannie opracowała i wykuła swój daleki od rzeczywistości życiorys. – Wyjechałam stamtąd zaraz po śmierci siostry. – Wybrała Nebraskę uznawaną za jeden z najnudniejszych stanów, poza tym wątpiła, by któraś z przyjaciółek Daphne stamtąd pochodziła. – Moja najlepsza przyjaciółka studiowała w Nowym Jorku, a mieszkała w Bishop’s Harbour. Kiedy przyjechała na pogrzeb mojej siostry, zaproponowała, bym się do niej wprowadziła. Uznała, że zmiana otoczenia dobrze mi zrobi, a jej przyda się współlokatorka. Od dwóch lat tam mieszkam.

– Przykro mi, że straciłaś siostrę. – Daphne patrzyła na nią badawczo. – Ten, kto nie stracił nikogo bliskiego, nie zrozumie twojego bólu. Ja codziennie myślę o Julii, nadal nie pogodziłam się z jej śmiercią, dlatego fundacja jest dla mnie taka ważna. Na szczęście mam dwie zdrowe córki, niestety dla wielu ludzi los nie był tak łaskawy.

Amber sięgnęła po oprawioną w srebrną ramkę fotografię dwóch małych dziewczynek.

– To twoje córki? – zapytała.

– Tak, Tallulah i Bella – odparła Daphne, uśmiechając się z dumą. – To zdjęcie z zeszłorocznych wakacji nad jeziorem.

Obie jasnowłose, opalone, w kostiumach kąpielowych. Siedziały na pomoście, obejmując się czule.

– Cudowne. Ile mają lat?

– Tallulah dziesięć, a Bella siedem. Są bardzo zżyte, mam nadzieję, że nic ich nigdy nie rozdzieli. – Daphne uroniła łzę i dodała: – Co wieczór gorąco się o to modlę.

Amber przypomniała sobie przeczytane wywiady z aktorami, w których opowiadali, że gdy muszą płakać na planie filmowym, zawsze myślą o najsmutniejszych wydarzeniach z własnego życia. Spróbowała zastosować teraz tę technikę, niestety bezskutecznie. Zasmucało ją jedynie to, że nie może zająć miejsca Daphne i zostać właścicielką tego wspaniałego domu. Zrobiła, co w jej mocy, by przynajmniej wyglądać na bardzo przygnębioną.

W chwili gdy odstawiała zdjęcie, ktoś zadzwonił do drzwi. Daphne wstała, ale zanim poszła otworzyć, zwróciła się do Amber:

– Poczęstuj się kawą albo herbatą. Na stole jest też trochę różnych łakoci.

Amber wstała, ale zostawiła na sofie torebkę, by zaznaczyć, że miejsce jest zajęte. Chciała być jak najbliżej Daphne. Kiedy nalewała kawę, do pokoju zaczęły wchodzić kolejne kobiety. Rozlegały się głośne afektowane powitania, ściskano się i całowano. Amber miała wrażenie, że znalazła się wśród stada gdaczących kwok.

– Proszę o uwagę. – Daphne podniosła głos, by przebić się przez harmider. Podeszła do Amber i objęła ją. – Mam wspaniałą nowinę. Od dzisiaj Amber będzie jedną z nas. Niestety jej siostra zmarła na mukowiscydozę. – Amber jak na komendę wlepiła wzrok w podłogę, pozostałe kobiety wydały kilka współczujących pomruków. – Proponuję, by zanim zaczniemy zebranie, każda z was przedstawiła się Amber. – Daphne usiadła, spojrzała na zdjęcie córek, a potem pedantycznie przesunęła je o kilka centymetrów.

Kobiety podchodziły do Amber, uśmiechały się i przedstawiały. Lois, Bunny, Faith, Meredith, Victoria i Neeve. Korowód zadbanych lasek w drogich ciuchach, podobne jedna do drugiej, jakby produkowane ze sztancy, jednak dwie zwróciły szczególną uwagę Amber. Bunny mogłaby bez castingu zostać gwiazdą programu Żony z Bishop’s Harbour, o ile ktoś chciałby taki gniot wyprodukować. Szczupła długowłosa blondynka o dużych zielonych oczach zapewniłaby programowi rekordową oglądalność. Perfekcyjna w każdym calu i w pełni świadoma tej perfekcji. Amber zauważyła ją już w siłowni, gdzie Bunny, ubrana w króciutkie szorty i sportowy stanik, wyciskała z siebie siódme poty. Cóż, w sumie niewielka cena za ciało jak marzenie. No i była jeszcze Meredith, która zupełnie nie pasowała do reszty towarzystwa. Nie tylko dlatego, jak zrozumiała Amber po dłuższej obserwacji, że prawdopodobnie miała w głębokim poważaniu swój wygląd i nie odczuwała potrzeby, by komukolwiek imponować. Ubrana w drogie ciuchy, ale o klasycznym kroju, bez krzty ostentacji. Świadoma, że w jej rodzinie pieniądze są od pokoleń, dlatego nie musi nic nikomu udowadniać. Akcent charakterystyczny dla absolwentów drogich prywatnych szkół, skromność i dystynkcja.

Pod koniec zebrania Meredith usiadła obok Amber i zagaiła:

– Witamy w naszej fundacji, Amber. Przykro mi, że straciłaś siostrę.

– Dziękuję.

– Od dawna przyjaźnisz się z Daphne?

– Nie, poznałyśmy się kilka dni temu na siłowni.

– Ciekawe zrządzenie losu. – Meredith nie spuszczała oczu z Amber, zupełnie jakby chciała przejrzeć ją na wylot.

– Miałyśmy szczęście – odparła ostrożnie Amber, przeczuwając, że przed tą kobietą musi mieć się na baczności.

– Można tak powiedzieć. – Meredith jeszcze raz zmierzyła Amber przenikliwym spojrzeniem. – Miło było cię poznać, a z biegiem czasu z pewnością poznam cię jeszcze lepiej. – Rozciągnęła usta w zdawkowym uśmiechu i odeszła.

Amber natychmiast wyczuła niebezpieczeństwo. Nie chodziło o słowa, które padły, raczej o sposób bycia Meredith. W tej kobiecie jest coś niepokojącego, ale może to tylko wytwór mojej wyobraźni, uznała Amber. Odstawiła filiżankę po kawie i podeszła do otwartych drzwi prowadzących na taras. Pokusa, by wyjść i chociaż przez chwilę popatrzeć na piaszczystą plażę i błękitną wodę, okazała się nie do odparcia.

Już miała wrócić do środka, gdy usłyszała perorującą Meredith:

– Na litość boską, Daphne, czy ty w ogóle coś wiesz o tej dziewczynie? Poznałyście się na siłowni, i tyle?

Amber cofnęła się trochę i nadstawiła uszu.

– Meredith, daj spokój. Wiem, że nie jesteś zbyt otwartą osobą, ale siostra tej dziewczyny umarła na mukowiscydozę, nic więcej nie potrzebuję wiedzieć – odparła Daphne. – Zależy jej, by zebrać jak najwięcej pieniędzy na walkę z tą straszną chorobą.

– Sprawdziłaś ją? – Meredith nie mogła wyzbyć się podejrzliwości. – Wiesz coś o jej rodzinie, wykształceniu, środowisku, w którym się obraca?

– Pracujemy na rzecz fundacji dobroczynnej, a nie w sądzie najwyższym. Zobaczysz, że będzie z niej pożytek – odparła poirytowana Daphne.

– W porządku, jak uważasz. Obyśmy nigdy więcej nie musiały poruszać tego tematu.

Amber przez chwilę słuchała oddalających się kroków, a potem weszła do środka. Meredith może stanowić problem, a skoro zamierza dowiedzieć się czegoś o niej, to trzeba dopilnować, by pozyskała jak najmniej informacji. Nie można dopuścić, by jakaś cholerna snobka popsuła jej szyki. Ostatnia osoba, która tego próbowała, dostała to, na co zasłużyła.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Amber otworzyła butelkę wina, którą chowała na specjalną okazję. Żałosne, że musiała zachować umiarkowanie nawet w spożyciu tak taniego wina jak ten merlot za dwadzieścia dolarów. Niestety nędzna pensja, jaką otrzymywała w biurze handlu nieruchomościami, ledwie starczała na czynsz, a ten w Bishop’s Harbour był absurdalnie wysoki. Oczywiście przed przyjazdem do Connecticut wszystko dokładnie sprawdziła, zależało jej na znalezieniu lokum w odpowiednio zamożnym mieście. Nie najbogatszym, raczej takim z pierwszej dziesiątki. No i niezbyt dużym, bo tam spodziewała się łatwiej znaleźć dla siebie wygodną niszę, z której mogłaby zaatakować bogatych i uprzywilejowanych. Bishop’s Harbour okazało się strzałem w dziesiątkę. Piękna plaża i blisko do Nowego Jorku. Co prawda w sąsiednim miasteczku znalazłaby tańsze mieszkanie, ale Bishop’s Harbour było o wiele bardziej perspektywiczne. Mogła na przykład korzystać z tutejszego basenu, gdzie szybko zaczęła prowadzić pogawędki z nianiami pilnującymi bogatych dzieciaków. To właśnie tutaj, kilka miesięcy temu, po raz pierwszy usłyszała o Jacksonie Parrishu. Udawała zatopioną w lekturze, jednak w rzeczywistości wsłuchiwała się pilnie w rozmowę siedzących za jej plecami młodych kobiet, wychwytując każde słowo.

– Wiesz, będzie mi ich brakowało, ale jesienią kończę szkołę – powiedziała pierwsza z nich, sądząc po głosie, bardzo młoda.

– Nie możesz studiować i pracować? – zapytała druga, której akcentu Amber zupełnie nie umiała umiejscowić.

– Mogłabym, gdybym pracowała u kogoś innego, ale oni często podróżują. Fajnie było wyjeżdżać do domu nad jeziorem albo mieszkać w Nowym Jorku, tyle że musiałabym opuścić sporo wykładów.

– Czy już znaleźli kogoś na twoje miejsce? Chętnie bym się u nich zatrudniła.

– Jasne, nie ty jedna. Daphne jest cudowna, a o facecie jak Jackson marzy każda kobieta. Która nie chciałaby wyjść za przystojniaka z kupą szmalu? Daphne to szczęściara. Szukają teraz kogoś na moje miejsce, ale ze względu na dziewczynki nowa opiekunka musi znać francuski. Poszukaj pracy gdzie indziej.

Amber natychmiast wyciągnęła komórkę i wygooglowała Jacksona Parrisha. Aż zabrakło jej tchu, gdy jego zdjęcie pojawiło się na wyświetlaczu. Gęste czarne włosy, pełne wargi i kobaltowe oczy. Z taką urodą na pewno zrobiłby karierę w przemyśle filmowym. Przeczytała, co pisał o nim Forbes, i jej oddech natychmiast przyśpieszył. Jackson zbił fortunę na międzynarodowym handlu nieruchomościami i w tej chwili był wśród pięciuset najbogatszych ludzi świata. Kliknęła na następny link, artykuł w Town & Country. Dowiedziała się, że Jackson jest żonaty z cudowną Daphne. Długo wpatrywała się w zdjęcie pary i ich córek. Stali uśmiechnięci na plaży przed pięknym domem o szaro-białej fasadzie. Wyszukała wszelkie dostępne informacje o Parrishach, a przy tej o fundacji Uśmiech Julii w głowie Amber zaczął kiełkować śmiały plan.

Wyciągnęła się wygodnie w wannie, uniosła kieliszek z winem i wypiła solidny łyk, po raz kolejny składając sobie gratulacje za spryt i przemyślany sposób działania.

Pogrążyła się w rozmyślaniu o Daphne, Jacksonie i ich córkach, Tallulah i Belli. Modelowa rodzina dwa plus dwa, idealna jak z obrazka. Na wspomnienie szybkiej akcji, którą próbowała przeprowadzić w Missouri, ogarnął ją śmiech. Wtedy skończyło się katastrofą, teraz nie popełni już takich głupich błędów.

Otworzyła laptopa i wpisała do wyszukiwarki „Meredith Stanton”. Link za linkiem, mnóstwo informacji, większość na temat działalności dobroczynnej. Meredith pochodziła z bogatej rodziny Bellów, którzy zbili fortunę na organizacji wyścigów konnych. Jeśli wierzyć internetowi, Meredith była pasjonatką koni. Hodowała je, brała udział w zawodach, polowała konno i można było odnieść wrażenie, że większość czasu spędza w siodle lub stajni. Właściwie nie powinnam być zaskoczona, uznała Amber. Przecież ta kobieta ma nawet końską szczękę.

Przyjrzała się uważnie zdjęciu Meredith i jej męża, Randolpha H. Stantona III, którzy raczyli zaszczycić obecnością bal dobroczynny w Nowym Jorku. Amber uznała, że stary Randolph to sztywniak, wyglądał, jakby ktoś wetknął mu w tyłek bardzo długi kij. Nie wydawało się, żeby miał poczucie humoru, no ale to bankierowi chyba nie jest potrzebne. Za jego jedyną pozytywną cechę uznała dostęp do fortuny Stantonów.

Potem poszukała informacji o Bunny Nichols, ale tym razem niewiele się dowiedziała. Bunny była czwartą żoną Marcha Nicholsa, wpływowego nowojorskiego adwokata, który miał opinię bezwzględnego, pozbawionego wszelkich skrupułów człowieka. Jego poprzednie żony były w zasadzie kopiami Bunny, a zatem miał słabość do rozrywkowych, długonogich blondynek. W jednym z artykułów pisano o Bunny jako o byłej modelce, co Amber skwitowała gromkim śmiechem.

Wypiła resztę wina, odstawiła pustą już butelkę i zalogowała się na Facebooku, gdzie miała kilka fałszywych kont. Otworzyła profil, który pilnie śledziła, sprawdzając, czy są nowe informacje lub zdjęcia. Zmrużyła oczy, patrząc na fotografię małego chłopca. Trzymał pojemnik na lunch, drugą rączką ściskał dłoń tej wrednej bogatej suki. Podpis pod zdjęciem głosił:

Pierwszy dzień w Saint Andrew’s Academy.

Potem komentarz:

Ciężki dzień dla mamy.

Był zakończony emotikonem ze smutną buźką. Amber chciała zjadliwie skomentować:

Mamuśka i tatuś to załgane gnojki.

Ale przez pomyłkę kliknęła „Lubię to”. Ze złością zamknęła laptopa i skrzywiła się paskudnie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Po ostatnim zebraniu zarządu fundacji Amber niepostrzeżenie wsunęła pod poduszkę na kanapie teczkę na dokumenty, by wyglądało, że zapomniała ją zabrać. W środku były notatki ze spotkania, a w jednej z kieszeni celowo umieściła zdjęcie. Wiedziała, że Daphne będzie chciała ustalić, do kogo należy teczka, a to był jedyny trop prowadzący do właścicielki. Na fotografii Amber miała trzynaście lat, i o ile dobrze pamiętała, był to jeden z nielicznych miłych dni w jej życiu. Matka wyjątkowo miała wolne, dlatego zabrała dwie córki do parku. Amber stała przy huśtawce, na której siedziała jej młodsza siostra. Podpis głosił „Amber i Charlene”, choć tak naprawdę na huśtawce siedziała Trudy. Amber nie musiała długo czekać na rezultat tej akcji, telefon zadzwonił kilka godzin później. Gdy zobaczyła na wyświetlaczu napis „numer prywatny”, nabrała pewności, że to Daphne, która ochoczo połknęła haczyk. Amber zignorowała połączenie, tak samo postąpiła następnego dnia. Odebrała, gdy Daphne zadzwoniła po raz trzeci.

– Tak, słucham? – szepnęła trwożliwie.

– Amber?

– Tak, o co chodzi? – spytała, wzdychając.

– Mówi Daphne. Wszystko w porządku? Nie mogłam się do ciebie dodzwonić.

Amber odchrząknęła i odparła tym razem o wiele wyraźniej:

– Cześć, Daphne. Przepraszam, to był ciężki dzień.

– Co się dzieje? Masz kłopoty? – Daphne wydawała się szczerze zmartwiona.

– Dzisiaj jest rocznica.

– Och, kochanie, tak mi przykro, przepraszam. Może wpadniesz? Jackson wyjechał, mogłybyśmy pogadać przy kieliszku wina.

– Naprawdę?

– Jasne. Córki już śpią, a poza tym jedna niania została na noc.

Jedna niania? A więc było więcej? Jasne, grunt to nie brudzić sobie rąk żadną pracą, skomentowała w myślach Amber.

– Czy mam coś przywieźć? – spytała.

– Tylko siebie. No to do zobaczenia.

Kiedy Amber zaparkowała przed domem Daphne, wysłała SMS-a:

Już jestem. Nie dzwonię do drzwi, bo mogłabym obudzić dziewczynki.

Nie chciała, by Daphne uznała ją za osobę pozbawioną taktu. Po kilku sekundach Daphne stanęła na progu i zaprosiła gościa do środka.

– Dzięki za zaproszenie. – Amber wręczyła pani domu butelkę merlota.

– To miło z twojej strony, ale niepotrzebnie robiłaś sobie kłopot. – Daphne uściskała ją serdecznie.

Amber wzruszyła ramionami. Kupiła najtańszego sikacza za osiem dolarów, dobrze wiedząc, że madame Parrish nigdy nawet nie otworzy butelki.

Daphne zaprowadziła ją do salonu, gdzie na stoliku stało otwarte wino i napełnione do połowy kieliszki.

– Jadłaś już kolację? – zapytała.

– Nie, ale naprawdę nie jestem głodna. – Amber upiła łyk wina. – Och, wspaniałe.

Daphne usiadła i uniosła kieliszek:

– Za nasze siostry, które będą wiecznie żyć w naszych sercach.

Amber stuknęła się kieliszkiem z Daphne, upiła łyk, a potem otarła oczy, w których jak na złość znów nie chciała się pojawić ani jedna łezka.

– Zamierzałyśmy wyjechać do Nowego Jorku i wynająć wspólnie mieszkanie. Charlene marzyła o karierze aktorskiej, ja miałam być jej agentką. – Amber przygryzła wargę i zapatrzyła się w przestrzeń, a Daphne ujęła jej dłoń, ścisnęła delikatnie i westchnęła. – Przepraszam – szepnęła Amber. – Pewnie uważasz mnie za wariatkę.

– Skądże. – Daphne energicznie pokręciła głową. – Możesz ze mną rozmawiać o wszystkim, co ci leży na sercu. Opowiedz mi o Charlene.

Po krótkim namyśle Amber wybrała najlepszy z przygotowanych scenariuszy:

– Była moją najlepszą przyjaciółką. Dzieliłyśmy pokój i często gadałyśmy do późna. Snułyśmy marzenia, planowałyśmy przyszłość. Czasami matka ze złością rzucała butem w drzwi naszej sypialni, dając do zrozumienia, że już dawno powinnyśmy spać. Wtedy zaczynałyśmy szeptać. Nie miałyśmy przed sobą tajemnic.

Daphne milczała, ale w jej błękitnych oczach można było wyczytać współczucie i zrozumienie.

– Charlene była gwiazdą, wszyscy ją kochali, a mimo to nigdy się nie wywyższała, zawsze skromna i grzeczna. Była piękna i miała równie piękne wnętrze. Kiedy szłyśmy ulicą, wszyscy się za nią odwracali. – Amber zawahała się, a potem dodała: – Tak jak pewnie odwracają się za tobą.

– Ależ skąd, daleko mi do ideału – Daphne zaśmiała się nerwowo.

Jasne, opowiadaj komuś innemu te głodne kawałki, pomyślała Amber, a głośno powiedziała:

– Niektóre piękne kobiety nie są świadome tego, jak postrzegają je inni. Moi rodzice często powtarzali, że ja dostałam od losu rozum, a Charlene urodę.

– To okrutne, a przecież jesteś bardzo atrakcyjna i masz cudowną osobowość.

Nie było trudno zamienić się w szarą myszkę, pomyślała Amber. Nietwarzowa fryzura, brak makijażu, zgarbione ramiona i proszę, to wystarczy, by wzbudzić litość Daphne, która najwyraźniej chciała być dla kogoś oparciem. Marzy jej się kolejna misja, chce zmienić kopciuszka w księżniczkę? Proszę bardzo, oto jestem cała zwarta i gotowa wysłuchać światłych rad.

– Tylko tak mówisz, żeby mi nie było przykro. Cóż, nie wszyscy mogą być piękni – westchnęła Amber i wzięła do ręki fotografię Tallulah i Belli. – Twoje córki też są piękne. Wiadomo, po kim odziedziczyły urodę.

– To wspaniałe dzieciaki. – Daphne uśmiechnęła się promiennie.

Amber wciąż wpatrywała się w fotografię. Tallulah była poważną dziewczynką w okularach, Bella niebieskooką ślicznotką z burzą jasnych loków. Już wiadomo, że w przyszłości będą ostro między sobą rywalizować. Ciekawe, ilu chłopaków Bella odbije siostrze. Może nawet więcej niż ja swojej, uznała Amber, ale pewnie będzie jej to sprawiało równie wielką radość.

– Chętnie zobaczyłabym zdjęcie Julii – szepnęła Amber.

– Oczywiście. – Daphne wstała, wzięła z komody oprawioną fotografię i podała Amber. – Proszę.

Amber uważnie przyjrzała się dziewczynce na zdjęciu. Mniej więcej jedenastoletnia, prawdziwa piękność o wielkich brązowych oczach.

– Cudowna. – Amber spojrzała na Daphne. – Wciąż trudno ci się pogodzić z jej śmiercią, prawda?

– Tak, czas wcale nie leczy wszystkich ran.

Dopiły wino i otworzyły kolejną butelkę. Daphne snuła opowieści o swej idealnej siostrze, a Amber udawała, że jest coraz bardziej wstawiona, choć tak naprawdę sporo wina wylała ukradkiem do zlewu. Mimo to szła do łazienki na lekko drżących nogach i trochę szumiało jej w głowie.

– Powinnam już wracać – oznajmiła w pewnym momencie.

– Nie możesz prowadzić po alkoholu. Zostań na noc – zaproponowała Daphne.

– Nie chcę ci robić kłopotu.

– To żaden kłopot. Koniec dyskusji, prześpisz się w pokoju gościnnym.

Gdy wchodziły po schodach, Amber uwiesiła się na ramieniu Daphne. Potem chwiejnym krokiem mijały kolejne pokoje ogromnego domu. Przy pięknie urządzonej sypialni Amber zatrzymała się gwałtownie i wysepleniła, udając, że plącze jej się język:

– Mus… sę do łazienki.

– Oczywiście. – Daphne ostrożnie zaprowadziła ją do środka.

Amber zatrzasnęła drzwi i usiadła na sedesie. Luksusowo urządzona łazienka wyposażona w prysznic i jacuzzi, była bardzo duża, chyba większa od całego mieszkania wynajmowanego przez Amber. Królewski przepych i kliniczna czystość. Amber obmyła twarz i przejrzała się w lustrze, a potem zauważyła wiszący na drzwiach szlafrok. Włożyła go, zrzucając przedtem ubranie na podłogę. Był mięciutki i pachnący. Otworzyła drzwi i z zaskoczeniem stwierdziła, że Daphne wcale na nią nie czeka. Usiadła na skraju łóżka i pogładziła puszystą kapę. Chętnie by się tu na chwilę położyła, Daphne na pewno się nie pogniewa. Wyciągnęła się wygodnie i przymknęła oczy. Cudownie, na pewno szybko przyzwyczaiłaby się do takich luksusów. Gdy poczuła jakiś ruch, lekko uniosła powieki.

– Dobrze się czujesz? – spytała Daphne, nachylając się nad nią.

Amber wymruczała coś niewyraźnie i szybko opuściła powieki.

– Biedulko, jesteś kompletnie wyczerpana. Odpoczywaj. – Daphne pogładziła ją po policzku, a potem starannie okryła kołdrą. – Będę spać w pokoju gościnnym na parterze.

– Nie odchodź, proszę. Zostań ze mną, jak kiedyś Charlene. Zawsze zasypiałyśmy razem. – Amber kurczowo chwyciła dłoń Daphne.

– Oczywiście, kochanie. Zostanę z tobą i poczekam, aż zaśniesz, na wypadek gdybyś czegoś potrzebowała.

Amber uśmiechnęła się lekko. Tak, potrzebowała wielu rzeczy, a właściwie wszystkiego.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Amber niecierpliwie przerzucała strony Vanity Fair, słuchając piskliwego głosu kolejnej bogatej suki, która zadzwoniła do agencji, by się pożalić. Jakaś inna bogata zdzira sprzątnęła jej sprzed nosa dom za pięć milionów dolarów, a to przecież prawdziwa tragedia. Właśnie dlatego Amber nienawidziła czwartków, bo wtedy w porze lunchu musiała siedzieć na recepcji i odbierać telefony. Na szczęście szef obiecał, że w przyszłym tygodniu przyjmie do pracy dodatkową osobę.

Karierę w agencji handlu nieruchomościami Rollins Realty zaczęła od posady sekretarki, zaraz po osiedleniu się w Bishop’s Harbour. Żywiołowo nie znosiła tej pracy, dobijała ją konieczność obcowania z nadętymi paniusiami i aroganckimi facetami, którzy uważali się za pępek świata. Byli pewni, że dzięki pieniądzom są nietykalni i nie obowiązują ich żadne reguły. Umawiała ich na spotkania, była na każde skinienie, a jednak traktowali ją jak niewidzialną. Trochę lepiej odnosili się do pracowników wyższego szczebla, na przykład agentów, ale i tak ich irytujący sposób bycia wciąż działał jej na nerwy.

Gdy tylko otrzymała tę posadę, od razu zapisała się na wieczorowy kurs dla agentów handlu nieruchomościami, a wszystkie weekendy poświęciła na dokształcanie. Wypożyczała książki, chłonęła wiedzę jak gąbka, czasami nawet zapominając o posiłkach. Gdy poczuła, że jest gotowa, poprosiła o spotkanie z szefem. Był pod wrażeniem jej wiedzy i wyczucia rynku. Po kilku miesiącach dostała własny gabinet i najbogatszych klientów, wszystko poszło zgodnie z planem. Ta akcja oczywiście wymagała czasu i cierpliwości, ale akurat tej nigdy Amber nie brakowało.

Uniosła głowę, słysząc wracającą z lunchu recepcjonistkę. Jenna trzymała w ręku zatłuszczoną torbę z McDonalda i puszkę jakiegoś gazowanego świństwa. Nic dziwnego, że jest taka gruba, skomentowała w myślach zdegustowana Amber. Nie rozumiała ludzi, którzy nie potrafią się kontrolować i folgują słabościom.

– Hej, laska, już jestem. Dzięki za zastępstwo. Przegapiłam coś ważnego? – Jenna uśmiechnęła się, a wtedy jej okrągła twarz wydawała się jeszcze bardziej pucołowata.

Laska? Amber westchnęła cicho.

– Nie, dzwoniła tylko jedna rozsierdzona paniusia, bo ktoś sprzątnął jej sprzed nosa dom, na który miała chrapkę.

– To na pewno pani Worth, jest bardzo rozczarowana. Naprawdę jej współczuję.

– Szkoda twoich łez. Wypłacze się na ramieniu męża, a on dla świętego spokoju kupi jej jeszcze droższy dom.

– Amber, uwielbiam twoje poczucie humoru.

Amber potrząsnęła głową, zdumiona słowami koleżanki, i wróciła do swojego gabinetu.

Wieczorem, wyciągnięta wygodnie w wannie, rozmyślała o dwóch ostatnich latach. Kiedy wyjeżdżała z Missouri, dopilnowała, by nikomu nigdy nie udało się jej namierzyć. Wciąż czuła zapach chemikaliów z pralni, który podrażniał śluzówkę, i brud, od którego lepiły się ręce, gdy sortowała ubrania. Straszna fizyczna praca, która ją wykańczała i dołowała. A potem, gdy już wydawało się, że najgorsze za nią i los się do niej uśmiechnął, wszystko diabli wzięli. To była katastrofa, nigdy by się z tego nie wyplątała. Pozostawało splunąć i zniknąć na dobre, by nikt nigdy nie zdołał jej doręczyć pozwu.

Woda robiła się coraz zimniejsza, dlatego Amber wyszła z wanny i włożyła cienki bawełniany szlafrok. Oczywiście nie było żadnej szkolnej przyjaciółki, która jakoby zaproponowała jej wspólne mieszkanie. Wynajęła tę klitkę kilka dni po przyjeździe do Connecticut i choć nie było tu miejsca praktycznie na nic oprócz łóżka, i tak była z siebie dumna. Ta nora to tylko tymczasowe lokum, bo wielkie cele wymagają ciężkiej pracy i poświęceń, a Amber przywykła do jednego i drugiego. Warto trochę pocierpieć, gdy ma się w perspektywie szczęśliwy finał.

Energicznie się wytarła, włożyła spodnie od piżamy i bluzę, a potem usiadła przy malutkim biurku ustawionym pod jedynym oknem. Otworzyła folder, w którym zgromadziła informacje na temat Nebraski. Co prawda Daphne wcale nie pytała o jej rodzinne strony, ale lepiej poćwiczyć trochę pamięć, tak na wszelki wypadek. Była pewna, że wie o miastach Nebraski i wszystkich odbywających się tam imprezach więcej niż ludzie mieszkający w tym stanie od urodzenia. Po dwudziestominutowej powtórce zamknęła folder i otworzyła pożyczoną z biblioteki książkę na temat międzynarodowego handlu nieruchomości. Grube i zapewne bardzo uczone tomiszcze mogło świetnie zablokować drzwi, a zarazem stać się źródłem cennej wiedzy. Zamierzała poświęcić kilka nocy na przeczytanie i zrozumienie zawartych tam informacji.

Uśmiechnęła się lekko. Może i mieszkała w klitce, ale przynajmniej sama. Wiele razy marzyła o osobnym pokoju, którego nie musiałaby dzielić z siostrami. Gnieździły się na strychu dobudowanym nieumiejętnie przez ojca, co czyniło ich i tak już nędzny dom budowlą jak z horrorów. Nieważne, jak długo tam sprzątała, w pomieszczeniu zawsze panował nieziemski bałagan. Siostry rzucały ubrania, buty i książki gdzie popadnie. Wściekała się i wrzeszczała, ale na próżno. Nikt nie rozumiał, że nie znosi chaosu i może normalnie funkcjonować jedynie w uporządkowanej przestrzeni. Teraz wreszcie była panią samej siebie, to ona ustalała zasady. I sama decydowała o swoim losie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Tego ranka Amber ubrała się szczególnie starannie. Wczoraj po południu przypadkowo wpadła na Daphne i jej córki w miejskiej bibliotece. Daphne, zawsze miło uśmiechnięta, tym razem była w melancholijnym nastroju.

– Wszystko w porządku? – spytała Amber, delikatnie ściskając dłoń Daphne.

Daphne przygryzła wargę, w jej oczach zaszkliły się łzy.

– Nie, po prostu nie mogę się opędzić od demonów przeszłości. Te wspomnienia…

– Wspomnienia? – Amber natychmiast zwiększyła czujność.

– Jutro są urodziny Julii, od kilku dni wciąż o niej myślę. – Pogładziła loki Belli, która odpowiedziała na pieszczotę szerokim uśmiechem.

– Urodziny Julii?

– Tak.

– Nie wierzę, co za nieprawdopodobny zbieg okoliczności. Jutro są też urodziny Charlene. – Słowa dosłownie wyrwały się z ust Amber, zanim zdołała rozważyć, co powinna powiedzieć. Była na siebie zła, bo tym razem naprawdę mogła przesadzić. Jednak gdy spojrzała na rozjaśnioną twarz Daphne, już wiedziała, że trąciła właściwą strunę.

– Och, coś takiego. Zaczynam wierzyć, że niebiosa postanowiły nas ze sobą poznać.

– Widocznie tak miało być. – Amber pomilczała chwilę, udając głęboką zadumę, a potem dodała: – Musimy jutro uczcić urodziny naszych sióstr. Przypomnieć sobie wszystkie dobre chwile i wyrzucić z myśli te smutne. Może przygotuję kanapki i zrobimy sobie piknik na trawniku przy moim biurze? Jest tam nawet stół z ławeczką.

– Wspaniały pomysł. – Daphne wyraźnie się ożywiła. – Nie zawracaj sobie głowy kanapkami, wpadnę po ciebie i pojedziemy do Country Clubu. Co ty na to?

Właśnie o to chodziło Amber, jednak szybka zgoda mogłaby zostać źle odebrana, dlatego zapytała:

– Na pewno? I tak codziennie szykuję sobie kanapki do pracy, to dla mnie żaden kłopot.

– Na pewno. O której po ciebie przyjechać?

– Zazwyczaj wychodzę na lunch o wpół do pierwszej.

– Świetnie, no to jesteśmy umówione. – Daphne wzięła ze stolika stosik książek. – Zrobimy fajną imprezę. – Zawołała córki i podeszła do bibliotekarki.

Amber po raz kolejny sprawdziła swoje odbicie w lustrze. Taki ostatni rzut okiem, by się upewnić, czy udało się osiągnąć zamierzony efekt. Biała bluzka z łódkowatym dekoltem i najlepsze niebieskie spodnie. Po chwili namysłu zrezygnowała z sandałów na rzecz białych tenisówek. W uszy wpięła kolczyki z fałszywych pereł, a na palec prawej ręki wsunęła złoty pierścionek z prawie niewidzialnym szafirem. Włosy odgarnęła do tyłu i poskromiła opaską, usta podkreśliła jasnoróżowym błyszczykiem, poza tym zero makijażu. Skromnie, ale gustownie. Tak właśnie miało być, pomyślała, po raz ostatni ciesząc oczy wypracowanym wizerunkiem. Wzięła klucze i ruszyła do pracy.

Do dziesiątej zdążyła co najmniej kilkakrotnie sprawdzić czas, ale minuty wlokły się niemiłosiernie. Próbowała się skupić na dokumentach dotyczących budowy nowego centrum handlowego, z trudem przebrnęła przez cztery ostatnie strony i sporządziła notatkę. Była teraz prawą ręką szefa, Marka Corcorana, zwłaszcza od kiedy wykryła w jednej umowie błąd, który mógłby firmę kosztować fortunę. Teraz Mark nie podpisywał dokumentów, których Amber wcześniej nie przejrzała.

Właśnie miała zanieść szefowi papiery, gdy do gabinetu wpadła podekscytowana Jenna.

– Louise kupi mi jakąś kanapkę, więc nie musisz się o mnie martwić.

Amber włożyła dużo wysiłku w zachowanie spokoju. Czemu, na litość boską, miałaby się przejmować lunchem Jenny? Dzisiaj powinna zastępować ją w recepcji, ale umówiły się, że Jenna jednak zostanie w biurze. Amber zgodziła się w zamian pójść z nią na kolację, chociaż wcześniej wielokrotnie wykręcała się od wspólnego wyjścia.

– Z kim idziesz na lunch? – spytała Jenna.

– Nie znasz jej. To Daphne Parrish – odparła Amber tonem wyższości.

– Poznałam ją kilka lat temu. Szukała lokum dla jej matki gdzieś w pobliżu rezydencji Parrishów. Obejrzały mnóstwo domów, ale wreszcie starsza pani, zresztą urocza, wylądowała tutaj, w New Hampshire.

– Pamiętasz, jak się nazywa? – spytała zaintrygowana Amber, węsząc cenną informację.

– Chwila. – Jenna skupiła wzrok na suficie. – Już wiem. Ruth Bennett. Jest wdową, na pewno. – Zdecydowanie potrząsnęła głową.

– Mieszka sama?

– Chyba tak. To naprawdę bardzo miła pani. Szkoda, że nie udało się dla niej znaleźć odpowiedniego lokum, bo zależało jej, by tu zamieszkać. W podziękowaniu za miłą obsługę podarowała mi wspaniały kosz upominkowy.

– Dlaczego nie przyjęła żadnej z ofert?

– Nie wiem. Może pani Parrish wcale nie chciała, by matka mieszkała blisko niej.

– Powiedziała to wprost? – drążyła Amber, coraz bardziej zainteresowana tematem.

– Nie, ale tak mi się wydaje, bo nie odnosiła się do pomysłu matki zbyt entuzjastycznie. Nie potrzebuje jej pomocy, ma służbę i opiekunki do dzieci. Jedna z moich przyjaciółek pracowała u Parrishów jako niania, kiedy dziewczynki były mniejsze.

– Naprawdę? A jak długo dla nich pracowała?

– Mniej więcej dwa lata.

– To twoja bliska przyjaciółka?

– Sally? Tak, znamy się od dawna.

– Pewnie mogłaby opowiedzieć mnóstwo ciekawych historyjek.

– O co ci chodzi?

– No wiesz, o Parrishach. – Jezu, ta dziewczyna chyba nie ma mózgu, skomentowała w myślach Amber. – Jacy są, jak się zachowują w czterech ścianach własnego domu, jak spędzają wolny czas.

– Pewnie tak, ale nigdy o to nie pytałam. Co mnie to obchodzi? Mamy ciekawsze tematy do rozmowy.

– Może jutro wybrałaby się z nami na kolację?

– Rany, świetny pomysł.

– Zadzwoń do niej i zapytaj, czy ma czas. Jak się nazywa?

– Sally MacAteer.

– Mieszka w Bishop’s Harbour?

– Mieszka obok mnie, bez przerwy na siebie wpadamy. Jeszcze dzisiaj zapytam, czy się z nami wybierze. Byłoby super, co? Trzej muszkieterowie w żeńskim wydaniu. – Jenna zasiadła za biurkiem, a Amber wróciła do przerwanej pracy.

Położyła przeczytaną umowę na biurku w pustym gabinecie Marka i zerknęła, chyba po raz setny, na zegarek. Miała dwadzieścia minut, wystarczająco dużo czasu na zakończenie rozgrzebanych zadań i odświeżenie się przed lunchem. Odebrała kilka telefonów, schowała dokumenty do odpowiednich segregatorów i poszła do łazienki. Uważnie przejrzała się w lustrze, z zadowoleniem stwierdzając, że ani jeden włos nie wyrwał się na wolność. Potem przeszła do holu wejściowego, by wypatrywać samochodu Daphne.

Przyjechała punktualnie o dwunastej trzydzieści. Amber ceniła punktualność, nie znosiła spóźnialskich i sama zawsze docierała wszędzie na czas. Daphne otworzyła drzwi samochodu, opuściła okno i przywitała się serdecznie z Amber, która szybko usiadła na fotelu pasażera. W klimatyzowanym samochodzie panował miły chłód.

– Miło cię widzieć. – Amber rozciągnęła usta w uśmiechu.

– Już nie mogłam się doczekać naszego spotkania. – Daphne westchnęła i przekręciła klucz w stacyjce. – Gdy opadają nas smutne wspomnienia, dobrze mieć przy sobie bratnią duszę.

– To prawda – szepnęła z uczuciem Amber.

Przez kilka minut obie milczały zatopione we własnych myślach. Amber rozparła się wygodnie w miękkim skórzanym fotelu i dyskretnie lustrowała strój Daphne. Białe lniane spodnie, biała lniana bluzeczka bez rękawów i szeroki granatowy pasek. Do tego małe złote kolczyki, zegarek i prosta złota bransoletka. Na palcu jak zwykle olbrzymi brylant, który mógłby swoim ciężarem posłać na dno Titanica. Smukłe ramiona pokrywała leciutka opalenizna. Typowa zdrowa, zadbana i bogata suka.

Po kilkunastu minutach dojechały do Tidewater Country Club. Amber zachłannie chłonęła każdy szczegół. Zadbany podjazd otoczony wypielęgnowanym, soczyście zielonym trawnikiem. Dalej korty tenisowe, na których pociło się kilku graczy w olśniewająco białych strojach. Jeszcze dalej basen i ogromny budynek, o wiele bardziej imponujący, niż Amber oczekiwała. Kiedy zaparkowały przed wejściem, natychmiast podszedł do nich pracownik w ciemnych sportowych spodniach, zielonej koszulce polo i czapce z nazwą klubu.

– Dzień dobry, pani Parrish – powiedział, otwierając drzwi samochodu.

– Cześć, Danny. – Daphne podała mu kluczyki. – Wpadłyśmy tylko na lunch, nie zabawimy długo, pewnie około godziny.

Podszedł do drugich drzwi, ale Amber zdążyła już wysiąść.

– W takim razie życzę smacznego – powiedział, siadając za kierownicą.

– To wyjątkowo miły chłopak – mówiła Daphne, gdy wchodziły okazałymi schodami do budynku. – Jego matka pracowała dla Jacksona, ale kilka lat temu poważnie zachorowała. Danny się nią świetnie opiekuje. Pracuje tu, by opłacić studia.

Amber zastanawiała się, co czuje chłopak, który ledwie wiąże koniec z końcem, patrząc, jak bogate nieroby szastają pieniędzmi. Cóż, nie ma sprawiedliwości na tym świecie.

Daphne zasugerowała, by zjadły na tarasie. W drodze do stolika Amber z rozkoszą wciągała do płuc przesyconą solą morską bryzę. Uwielbiała ten zapach, zawsze działał na nią jak środek uspokajający. Usiadły przy stoliku, z którego rozciągał się widok na marinę. Na wodzie kołysały się majestatycznie trzy duże jachty.

– Wow, ale tu pięknie – powiedziała Amber.

– Tak, to odpowiednie miejsce, by uczcić pamięć o naszych siostrach.

– Mojej na pewno by się tu podobało – skomentowała Amber z przekonaniem. Jej trzy siostry żyły i miały się świetnie, ale żadna z nich nawet nie była w stanie wyobrazić sobie tak luksusowego miejsca. Oderwała wzrok od wody i skupiła się na Daphne. – Pewnie często tu wszyscy bywacie.

– To prawda. Jackson każdą wolną chwilę poświęca na grę w golfa. Tallulah i Bella przyjeżdżają na lekcję tenisa, pływania i żeglowania. Bardzo to lubią i szybko robią postępy.

Amber zastanowiła się, jak to jest dorastać w świecie, w którym od dziecka dostajesz wszystko na tacy, a rodzice dbają o twój harmonijny rozwój duchowy i fizyczny. Już na starcie zyskujesz grono ustosunkowanych przyjaciół, którzy kończyli te same prywatne szkoły. Od małego należysz do elity, do hermetycznego środowiska, do którego nie wpuszcza się byle kogo. Poczuła zazdrość, ale zarazem smutek.

Kelner podał im dwie oszronione szklanki mrożonej herbaty i przyjął zamówienie. Daphne poprosiła o sałatkę, a Amber wybrała tuńczyka z grilla.

– A teraz opowiedz mi o siostrze, ale żadnych smutnych wspomnień – poprosiła Daphne.

– Hm, pamiętam na przykład pewien słoneczny dzień, w którym mama zabrała nas na spacer. Charlene miła kilka miesięcy, ja prawie sześć lat. Po raz pierwszy mama pozwoliła mi pchać wózek. Oczywiście szła tuż obok, tak na wszelki wypadek. – Amber coraz bardziej się rozkręcała, dodając do opowieści kolejne szczegóły. – Czułam się taka dumna i dorosła. Cieszyłam się, że mam siostrzyczkę, w dodatku piękną jak aniołek. Charlene miała błękitne oczy i złote loki. Od tamtego dnia już zawsze czułam się za nią odpowiedzialna.

– Wzruszająca opowieść.

– A ty co pamiętasz?

– Między nami były tylko dwa lata różnicy, więc nie mam wielu wspomnień z wczesnego dzieciństwa. Była bardzo odważna i pogodna. Nigdy nie narzekała. Nie skarżyła się na los, dzielnie znosiła chorobę. – Daphne umilkła i zapatrzyła się na wodę. Po chwili dodała: – Nigdy później nie poznałam równie dobrej i życzliwej osoby.

Amber poprawiła się na krześle, nagle zaniepokojona, chociaż nie umiałaby wskazać źródła tego niepokoju.

– Niewyobrażalnie cierpiała – ciągnęła Daphne. – Każdego dnia brała tony leków. Musiałyśmy wstawać bardzo wcześnie. Zakładała kamizelkę, a ja z nią wtedy rozmawiałam, opowiadałam śmieszne historyjki.

– Tak, kamizelka wibracyjna bardzo pomaga chorym – wtrąciła szybko Amber, która na szczęście czytała o tej metodzie leczniczej.

– Nasz dzień zawsze zaczynał się tak samo. Kamizelka, nawilżacz powietrza, inhalator. To trwało dwie godziny.

– Czy Julia lubiła sport? Moja siostra biegała – zmyśliła na poczekaniu Amber.

– Julia też, no i jeździła na rowerze. Mówiła, że wtedy czuje się wolna i wreszcie ma nad czymś kontrolę. – Daphne zawahała się. – Jednak choroba w końcu ją pokonała. Infekcje płuc nawracały nawet kilka razy w roku, na ogół kończyły się pobytem w szpitalu. Ostatnia okazała się śmiertelna.

– Charlene zachorowała na cukrzycę i wtedy właściwie przestała walczyć.

– Julia nigdy się nie poddawała. Wierzyła, że pójdzie na studia, założy rodzinę i urodzi dziecko. – Po policzku Daphne stoczyła się pojedyncza łza. – Oddałabym wszystko, by znów mieć ją przy sobie.

– Wiem – szepnęła Amber. – Może to nasze siostry doszły do wniosku, że powinnyśmy się poznać. Dzięki temu jeszcze mocniej czujemy ich obecność.

– Świetnie powiedziane, nie wyraziłabym tego lepiej. – Daphne z trudem powstrzymywała się od płaczu.

Podczas lunchu snuły opowieści o siostrach, a gdy kelner zabierał puste talerze, Amber nagle ożywiła się i powiedziała:

– Świętujemy dzisiaj podwójne urodziny. Może przyniesie pan kawałek tortu czekoladowego? Zjemy na spółkę.

Po chwili na ich stoliku pojawiła się solidna porcja tortu z dwoma zapalonymi świeczkami, a kelner złożył im życzenia urodzinowe.

Daphne uśmiechnęła się do Amber z wdzięcznością.

Lunch trochę się przeciągnął, ale Mark miał wrócić do biura dopiero koło trzeciej, a Amber uprzedziła Jennę, że może się spóźnić. W drodze powrotnej Daphne zaprosiła Amber na kolację w najbliższy piątek. Tempo, w jakim rozwijała się ich znajomość, dziwiło Amber, nie spodziewała się tak szybkiego sukcesu.

Kiedy zaparkowały przed biurem, Daphne powiedziała:

– Było wspaniale. Już zapomniałam, jak dobrze jest pogadać z kimś, kto cię rozumie i wie, z czym się zmagasz.

– Tak, było bardzo miło. Od razu poprawił mi się nastrój.

– No to do zobaczenia w piątek, około szóstej.

– Świetnie. Dziękuję za dzisiaj i do zobaczenia.

Gdy Amber patrzyła na oddalający się samochód Daphne, czuła się tak, jakby właśnie wygrała na loterii.

Tytuł oryginału: The Last Mrs Parrish

Pierwsze wydanie: HarperCollins Publishers LLC, Nowy Jork, 2017

Opracowanie graficzne okładki: Emotion Media

Redaktor prowadzący: Grażyna Ordęga

Opracowanie redakcyjne: Jakub Sosnowski

Korekta: Małgorzata Narewska

© 2017 by Lynne Constantine and Valerie Constantine

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o.Warszawa, 2017

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieł w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji HarperCollins Publishers, LLC.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce: @Ebru Sidar/Trevillion Images.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harpercollins.pl

ISBN: 978-83-276-3430-6

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.