Pocałunek za milion dolarów - ebook

PROLOG

Benjamin Carter siedział na wysokim, obitym skórą krześle w kącie prywatnego luksusowego klubu, do którego wstęp mieli wyłącznie jego członkowie. Światło było przytłumione, atmosfera przyciszona i nastrojowa. Złociste lampy i migocące świece nadawały wnętrzu klimat subtelnej intymności. Dym cygara snujący się w przeciwległym ciemnym kącie wypełniał powietrze egzotycznym aromatem.

Klub zapewniał absolutną dyskrecję i Ben tym się kierował, wybierając go na miejsce tego spotkania. Teraz spoglądał kolejno na każdego z trzech mężczyzn, którzy zebrali się przy jego stoliku. Na prośbę Bena.

Na szejka Zayna Al-Ghamdiego, władcę pustynnego królestwa zasobnego w ropę i surowce mineralne, o niezmierzonych bogactwach i rządach absolutnych. Potem na Dantego Manciniego, włoskiego magnata odnawialnych źródeł energii, o czarującej powierzchowności, kryjącej ostry jak brzytwa intelekt, prawdziwą żyłkę do interesów i uszczypliwy język. I w końcu na ostatniego, nie mniej ważnego, Xandra Trakasa, greckiego miliardera i dyrektora generalnego konglomeratu o globalnym zasięgu, specjalizującego się w luksusowych towarach. Chłodnego, powściągliwego, o wyrazistych rysach twarzy, które niczego nie zdradzały.

Ben wprawdzie nie rządził pustynnym królestwem ani połową Europy, ale miał władzę nad Manhattanem ze swymi strzelistymi dźwigami i głębokimi wykopami w ziemi, wnosząc nowe i niesamowicie ambitne budowle.

Przy stoliku panowała atmosfera wręcz namacalnego napięcia. Ci mężczyźni tak długo byli swoimi nieprzejednanymi wrogami, że wydawało się niemal surrealistyczne to, że siedzieli teraz tu razem. Początkowo ich drobne nieporozumienia w interesach przez lata przerodziły się w zaciekłą wojnę, w której jednak przeciwnicy darzyli się wzajemnie szacunkiem. Każdy z nich był równie bezwzględny i uparty jak pozostali, więc jedyne, co osiągali w tych konfliktach, to pełen napięcia pat.

Ben usiadł prosto, bo nadszedł czas na jego przemowę.

– Dziękuję wszystkim za przybycie.

Ciemne oczy szejka Zayna Al-Ghamdiego lśniły złowrogo.

– Nie lubię, kiedy się mnie wzywa jak krnąbrnego uczniaka, Carter.

– A jednak – zauważył Ben – jesteś tu. – Rozejrzał się. – Wszyscy jesteście.

Dante Mancini powiedział przeciągle:

– A Oskar za powiedzenie największego banału idzie do Benjamina Cartera. – Uniósł ciężką kryształową szklankę w kierunku Bena, a ciemny trunek w środku zamigotał złociście, odbijając dekadencki przepych tego miejsca. Wychylił drinka jednym haustem, jednocześnie przywołując gestem kelnera. Uchwycił spojrzenie Bena. – Może raz skusisz się, by wypić coś mocniejszego niż woda, Carter?

Ben nie dał się sprowokować kpinom Dantego. On jeden z całej czwórki nie delektował się najlepszą whisky single malt, jaką można było nabyć poza Irlandią i Szkocją.

Spojrzał znacząco na pozostałych.

– Panowie, wprawdzie świetnie bawiliśmy się przez ostatnią dekadę, dając się sobie nawzajem we znaki, ale nadszedł chyba czas, byśmy przestali dawać prasie pretekst do szczucia nas jeden na drugiego.

Xander Trakas spojrzał na pozostałych i westchnął.

– On ma rację. Prasa wzięła nas na celowniki, jednego po drugim. To nie są już tylko wzmianki w tym brukowcu „Szpieg celebrytów”, za które ponosimy część odpowiedzialności, zaniedbując własny wizerunek, ale fałszywe posądzenia o nadmierne imprezowanie, niezamykające się drzwi do sypialni i rzucającą się w oczy nieobecność w pracy. To już coś zgoła innego. Do szału doprowadzają mnie zarzuty, że nieustannie baluję, gdy ja zarywam noce, siedząc w biurze. W zeszłym tygodniu straciłem lukratywny kontrakt, bo poddano w wątpliwość moje kompetencje. To zaszło za daleko.

Dante Mancini prychnął.

– Ja mam właśnie stracić poważną transakcję, bo tamci chcą kogoś reprezentującego „rodzinne wartości”, cokolwiek to znaczy. – Pociągnął zdrowy łyk ze świeżo napełnionej szklanki.

To, że Dante Mancini i Xander Trakas nadal byli tu razem i zgadzali się ze sobą, stanowiło najlepszy dowód na to, że Ben dobrze zrobił, zapraszając ich wszystkich dziś wieczór. Zagrożenie było bardzo realne.

– Wyolbrzymianie naszych miłostek stało się zbyt szkodliwe, by to ignorować – powiedział. – Potrafię sobie radzić z tym, że na placu budowy moi ludzie wyśmiewają się z moich romansów. Ale kiedy plotki i insynuacje zaczynają mieć wpływ na wysokość kursu moich akcji i moją zawodową reputację, to to jest już nie do przyjęcia.

Trakas błysnął złośliwie oczami.

– Nie twierdzisz chyba, że to sprawka twojej byłej kochanki, Carter, prawda?

– Jej historia była tak samo prawdziwa, jak twój słynny czarny notes z nazwiskami i numerami najpiękniejszych kobiet świata – odburknął Ben. – Jak to mówią, Trakas? Cicha woda brzegi rwie?

Trakas skrzywił się, a Mancini zadrwił:

– Jak gdyby Trakas miał monopol na najpiękniejsze kobiety. Wszyscy wiedzą, że ja…

Przerwał im chłodny głos szejka:

– Jeśli już skończyliście tę licytację, to porozmawiajmy, jak możemy się uporać z tymi problemami. Zgadzam się z Carterem, że to zaszło zbyt daleko. Nieżyczliwe zainteresowanie prasy ma wpływ nie tylko na mój autorytet przywódcy, ale także na moje interesy. Odbija się nawet na szansach mojej młodszej siostry na małżeństwo, a tego już nie zniosę.

Spojrzeli po sobie. Wszyscy nosili klasyczne czarne smoking z wyjątkiem Manciniego, który przełamywał ten trend białą marynarką i zawadiacko rozwiązaną muchą. To przypomniało Benowi o przyjęciu, z którego właśnie wspólnie wrócili, i powiedział ponuro:

– To nie dotyczy tylko naszych interesów… czy rodzin.

Mancini zmarszczył brwi.

– Co masz na myśli?

– Dyrektorka fundacji podeszła do mnie dziś wieczór, mówiąc, że jeśli wrzawa prasy nie ucichnie, będzie musiała zrezygnować z naszego patronatu. Przez nas sprzedaje coraz mniej biletów, a ludzie przestają pokazywać się na imprezach.

Mancini zaklął siarczyście po włosku.

– A więc to dlatego poprosiłeś nas o spotkanie? – odezwał się zamyślony szejk.

Ben przytaknął.

– Chyba wszyscy się zgodzimy, że ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujemy, jest to, żeby ucierpiała na tym fundacja.

Charytatywna Fundacja Nadzieja, o której mówili, była jedyną rzeczą, która ich wszystkich łączyła, poza wzajemnym zwalczaniem się w interesach, a organizowane przez nią doroczne przyjęcia – jedynymi momentami, kiedy przebywali w tym samym miejscu o jednym czasie. Co niezmiennie przyciągało ogromne zainteresowanie mediów.

– Carter ma rację – odezwał się Mancini. – Nie możemy sprowadzać na fundację kłopotów.

Po raz pierwszy Ben odniósł wrażenie, że stanowią jedność. Wszystkim naprawdę zależało na tym samym.

– Więc jakie widzisz rozwiązanie? – odezwał się chłodno szejk.

Ben spojrzał na niego i na pozostałych.

– Domyślam się, że podobnie jak ja, zasięgaliście opinii swoich prawników, uznając pozywanie „Szpiega celebrytów” za niewarte dodatkowego rozgłosu?

Zgodnie przytaknęli. Ben mówił dalej, głosem równie ponurym, co otaczające go twarze.

– Wygłoszenie oficjalnego oświadczenia także zaprowadzi nas donikąd, bo nie możemy okazać słabości, broniąc się. – Westchnął. – Jedynym dla nas rozwiązaniem jest wyczyszczenie naszych akt, dokładnie i na długo. Jeśli tego nie zrobimy, ten koszmar się nie skończy. Zaczną kopać głębiej, a ja nie mam już ochoty na dalsze śledztwa.

Dante spojrzał na niego, mrużąc oczy.

– Nie chcesz, by ludziom przypominano, że twoja legenda od szmat do fortuny nie jest do końca prawdziwa?

Ben zesztywniał.

– Nigdy nie ukrywałem swojego pochodzenia, Mancini. Powiedzmy, że nie chcę wywlekać starych historii. Tak jak i ty nie chcesz, by twoje rodzinne sprawy znalazły się w centrum uwagi. – Dante istotnie żarliwie strzegł prywatności swojej rodziny, co mogło tylko znaczyć, że miał coś do ukrycia.

Po pełnej napięcia chwili na ustach Włocha pojawił się cień uśmiechu. Uniósł prawie pustą szklankę.

– Touché, Carter.

– Żaden z nas nie chce przyciągać jeszcze większej uwagi, nieważne z jakiego powodu – powiedział z naciskiem szejk.

Xander Trakas także wiercił się niespokojnie, najwyraźniej myśląc o szkieletach we własnej szafie.

Zapadła złowroga cisza, a wtedy szejk powiedział, krzywiąc się:

– Zgadzam się z Carterem. Uporządkowanie naszego prywatnego życia to jedyne rozsądne rozwiązanie. Unikałem tego, jak mogłem, ale jedyne, co przywróci wiarę moich ludzi we mnie to strategiczne małżeństwo i pojawienie się dziedzica tronu.

Wszyscy wzdrygnęli się na te słowa.

– Po rozmowie z moim doradcą wizerunkowym i prawnikiem, doszedłem do tego samego wniosku – z największą niechęcią musiał przyznać Ben.

Dante był najwyraźniej przerażony.

– Marriage? Czy naprawdę musimy podejmować tak drastyczne kroki?

Ben spojrzał na niego.

– Nawet ja widzę korzyści płynące z małżeństwa z kimś odpowiednim. To pozwoli odbudować zaufanie i sprawi, że prasa zostawi nas w spokoju. Niejednokrotnie znajdowałem się w sytuacji, kiedy żony klientów okazywały mi wyraźne zainteresowanie, ku wściekłości ich mężów. To kwestia czasu, żeby interes nie wypalił z powodu małostkowej zazdrości. – Zwrócił się do pozostałych. – Jesteśmy postrzegani jako zagrożenie, na wiele sposobów. A to nie jest dobre.

Dante był wyraźnie poirytowany.

– Powiedziałeś „ktoś odpowiedni”, a co to właściwie znaczy? Czy istnieje taka kobieta?

Szejk odpowiedział, z całym przekonaniem człowieka pochodzącego ze środowiska, w którym aranżowane małżeństwa były na porządku dziennym.

– Oczywiście, że tak. Kobieta, która z radością dopełni twoje życie… Która będzie dyskretna i nade wszystko lojalna.

Dante uniósł brew.

– Więc, mój geniuszu, gdzie znajdziemy ten wzór cnót?

Zapadła cisza, a Ben zesztywniał w obawie, że Mancini posunął się za daleko. Szejk Zayn był przywódcą państwa i zwykle zwracano się do niego z większym szacunkiem. Ale on odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął gromkim śmiechem.

– Nawet nie wiecie, jakie to odświeżające, kiedy ktoś mówi do mnie w taki sposób.

Napięcie gęstniejące od momentu, kiedy razem usiedli, wyraźnie słabło. Dante uśmiechnął się, wznosząc szklankę w kierunku szejka.

– Kiedy w końcu zgodzisz się pogadać ze mną o alternatywnej energii, okażę ci taki brak szacunku, jakiego tylko zapragniesz.

Szejkowi błysnęły wesoło oczy.

– Taką ofertę mogę rozważyć.

– To miło, że wstrzymaliśmy działania wojenne, ale musimy skupić się na promowaniu bardziej uregulowanego stylu życia, żeby poradzić sobie z tą sytuacją – uciął Ben. – W tym celu musimy znaleźć kobiety chętne, by poślubić nas szybko i na dogodnych warunkach. Jak powiedział szejk, kobiety, którym możemy zaufać. Dyskretne. Lojalne.

Uśmiech Manciniego zbladł.

– Łatwiej znaleźć jednorożca na Piątej Alei – powiedział złowrogo.

Zapadła cisza, a wtedy odezwał się Xander Trakas, aż do teraz podejrzanie małomówny.

– Znam kogoś takiego.

Wszyscy spojrzeli na niego, a Ben spytał zaintrygowany:

– Kogo?

– Pewną kobietę. Prowadzi bardzo dyskretne biuro matrymonialne dla ludzi takich jak my. Zna nasz świat od podszewki…

– Kim jest dla ciebie? – przerwał mu Dante. – Byłą kochanką?

Xander rzucił mu gniewne spojrzenie.

– To nie twoja sprawa, Mancini. Uwierzcie mi, jeśli ktoś może nas poznać z odpowiednimi kobietami, to tylko ona.

Ben zwrócił się do szejka Zayna:

– A więc?

– To może być najlepsza opcja… – odparł twardo. – Jeśli mamy to robić, zróbmy to szybko, wszyscy. – Posłał każdemu wymowne spojrzenie.

– W porządku – mruknął z wyraźną niechęcią Dante. – Wezmę na nią namiary, ale niczego nie obiecuję.

Ben podał swój telefon Xanderowi, mając wrażenie, że kołnierzyk zaciska mu się na szyi.

– Wpisz mi jej numer. Zadzwonię do niej w przyszłym tygodniu.

Kiedy Xander wpisywał numer do telefonu Bena, szejk Zayn błysnął jeszcze raz humorem.

– Czy wiecie, że nie pamiętam już nawet, co nas właściwie skłóciło na początku?

Ben uśmiechnął się smutno.

– Chyba za bardzo lubiliśmy ze sobą walczyć.

Xander odłożył telefon Bena na stolik i uniósł szklankę.

– Cóż, może już czas ogłosić wspólną kapitulację w imię wyższego dobra. Odzyskana reputacja przywróci zaufanie do naszych firm i profity. Bo, jak wszyscy wiemy, to jest najważniejsze.

Dante Mancini wzniósł swoją szklankę.

– Racja, dobrze mówi. Panowie, za początek pięknej przyjaźni.

Ben spojrzał na każdego z mężczyzn i chociaż ton Manciniego był lekko kpiący, to naprawdę coś zmieniło się tego wieczoru. Nie byli już wrogami. Stali się sprzymierzeńcami, a możliwe, że nawet przyjaciółmi. Wzniósł swoją szklankę, by dołączyć do pozostałych. Teraz już nic nie stanie im na drodze. Nawet kobiety, z którymi ożenią się z rozsądku.