Na ratunek damie - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Verdun, Francja – wrzesień 1803

Młoda kobieta w pokoju na poddaszu domu przy ulicy Égalité wyglądała wyjątkowo skromnie w ciemnoniebieskiej lnianej amazonce. Nawet biała bluzka pod dopasowanym żakietem była ozdobiona tylko wąską pliską pod szyją. Powagi jej strojowi dodawały czarne wstążki przy słomkowym kapeluszu i czarny koronkowy szal narzucony na ramiona.

Siedziała przed lustrem i krytycznie wpatrywała się w swoje odbicie.

– Lady Cassandra Witney jest uparta i nieobliczalna – oznajmiła, przywołując niedawno zasłyszaną opinię na swój temat. Owa osoba określiła ją ponadto jako piękność, ale Cassie nie dbała o tę część opinii. Oparła brodę na dłoni i westchnęła cicho z niezadowolenia. – Upór i nieobliczalność – powiedziała do swojego odbicia – sprowadza na błędną drogę. Ślub z Geraldem był zdecydowanie błędem.

Odwróciła się i zlustrowała wzrokiem mały pokoik. Towarzyszenie Geraldowi do Verdun też było błędem, kiedy jednak pod koniec maja został zawarty pokój w Amiens i otworzyła się okazja powrotu do Anglii, nie skorzystała z niej i nie porzuciła męża. Byłoby to równoznaczne z przyznaniem się do porażki, a jej buntownicza natura nie pozwoliłaby jej na to. Z Geraldem uciekła z własnej woli, w pełni świadoma konsekwencji. Wciąż dźwięczały jej w uszach słowa babki, owdowiałej markizy Hune, która miała zwyczaj powtarzać: „Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz”.

Tak więc trwała w nieudanym małżeństwie już ponad rok, chociaż po zaledwie kilku miesiącach wiedziała, że Gerald nie jest dobrym, kochającym mężczyzną, jakim wydawał się na początku.

Naraz rozległo się pukanie do drzwi, które wyrwało ją z zamyślenia. Wymieniwszy kilka słów ze służącym, wzięła walizkę i zeszła za nim ze schodów. U wejścia czekał lekki podróżny powozik z wynajętym przewodnikiem, Merimonem.

Mężczyzna spojrzał na jej walizkę.

– C’est tout? – zapytał.

– Tak, zabrałam tylko to – odpowiedziała po angielsku. Obserwowała, jak przytracza niewielką walizeczkę do pudła pojazdu. Tyle właśnie jej pozostało po ponad rocznym pożyciu małżeńskim. Merimon otworzył drzwiczki powozu. Uparcie zwracał się do niej chropawą francuszczyzną.

– Milady wsiądzie, z łaski swojej. Ja będę towarzyszył piechotą. Mój koń czeka przy Porte St Paul.

Cassie uniosła wzrok. Wrześniowe słońce chyliło się ku zachodowi.

– Zapewne byłoby lepiej wyruszać o brzasku – zauważyła.

– Tłumaczyłem już pani. Nie mogłem wcześniej zdobyć powozu. Zresztą na tej drodze nie ma cienia. W ciągu dnia byłoby za gorąco dla koni. Będziemy jechali nocą, pani zaśnie, a jak się obudzi, voilà, będziemy już w Reims.

– Nie zasnę w czymś takim. – Cassie machinalnie pociągnęła nosem.

Jakże inaczej wyglądała podróż do Francji z Geraldem. Wszystko było cudowną przygodą…

Otrząsnęła się ze wspomnień. Powracanie do przeszłości nie miało sensu.

– Dobrze, ruszajmy więc. Im szybciej minie ta noc, tym lepiej.

Cassie wiedziała, że przy wschodniej bramie czeka ją kontrola paszportowa. W Verdun wciąż zachowała się większość średniowiecznych fortyfikacji, włącznie z imponującą cytadelą. Między innymi dlatego zdecydowano, że właśnie tutaj najlepiej będzie uwięzić Anglików, którzy zostali we Francji po wybuchu wojny.

W miejskiej bramie podała swoje dokumenty Merimonowi, który z kolei oddał je strażnikom. Francuski oficer długo je studiował, zanim podszedł do powozu.

– Opuszcza nas pani, madame?

– Przyjechałam do Verdun z moim internowanym mężem. Zmarł tydzień temu. Nie ma powodu, żebym tu wciąż przebywała – dodała z pewną wyższością. – Pierwszy Konsul Bonaparte postanowił, że pozostać mają tylko mężczyźni zdolni do noszenia broni.

– W rzeczy samej. A dokąd pani się wybiera?

– Do Rouen – wtrącił się do rozmowy Merimon. – Pojedziemy przez Reims i Beauvais. Mamy nadzieję znaleźć miejsce na statku z Rouen do Hawru, skąd milady będzie mogła odpłynąć do Anglii.

Cassie w napięciu czekała, aż gendarme przestanie się jej przyglądać. Po chwili, która wydawała się godziną, zajrzał do powozu, żeby sprawdzić, czy na podłodze nikt się nie ukrywa. Następnie oddał papiery Merimonowi i kazał im ruszać. Przewodnik podszedł szybko do wyrostka, który trzymał za uzdę gniadego konia z długim ogonem, a kiedy powóz przejeżdżał przez bramę, wskoczył na siodło.

Cassie zdjęła rękawiczki i kapelusz, po czym westchnęła i roztarła skronie. Miała nadzieję, że po opuszczeniu Verdun ten tępy ból ustanie. Przeżyła trudne dni po śmierci Geralda. Jego rzekomi przyjaciele odwrócili się od niej i nikt nie udzielił jej pomocy. Na szczęście to już za nią. Wraca do domu.

Zapadała noc. Cassie usiadła w rogu powozu, który kołysał się na koleinach i podskakiwał na wybojach. Miała nadzieję, że w Anglii drogi okażą się chociaż trochę lepsze i ostatnia część podróży minie nieco bardziej komfortowo.

Powóz zwolnił nagle i Cassie wyprostowała się. Od jakiegoś czasu jechali przez las. Wysokie drzewa rosnące wzdłuż drogi sprawiały, że w powozie panowały egipskie ciemności. Teraz, kiedy do wnętrza wpadło światło bladego księżyca, zorientowała się, że znajdują się na polanie. Z ziemi zaścielonej połamanymi gałęziami sterczały liczne pniaki drzew, jakby niedawno dokonano tu wyrębu. Wychyliła się z okna, spodziewając się ujrzeć światła oberży, lecz niczego nie dostrzegła. Tylko ołowiany krajobraz ocieniony ze wszystkich stron czarną ścianą lasu.

Powóz zatrzymał się. Merimon zeskoczył z siodła, przywiązał konia do koła i otworzył drzwiczki.

– Pani wysiada, milady. Nie jedziemy dalej.

Cassie zaprotestowała ze złością, kiedy chwycił ją za przegub i siłą wyciągnął z powozu.

– Jak śmiesz mnie tak traktować! Wynajęłam cię, żebyś mnie zawiózł do Hawru. Nie dostaniesz reszty pieniędzy, jeśli tego nie zrobisz.

Jego gwałtowny śmiech przyprawił ją o zimny dreszcz.

– Och, nie? Wiem, że nie ma pani nikogo znajomego w Hawrze, a przed wyjazdem nie odwiedziła pani żadnego banku. Oznacza to, że wszystkie pieniądze ma pani ze sobą.

Cassie oblał lodowaty pot.

– Brednie – odparła butnie. – Nie byłabym taka głupia…

– Ależ pani była. Proszę więc oddać sakiewkę, a nie wyrządzimy pani wielkiej krzywdy.

Cassie obejrzała się. Stangret zsiadł z kozła i zaczął się do niej zbliżać. Gdyby nie zostawiła kapelusza wewnątrz powozu, mogłaby teraz użyć dwóch bardzo poręcznych szpilek, które miała w niego wpięte. Skoro było to niemożliwe, była zdana tylko na swój spryt i wątłe siły.

Odeszła na krok od Merimona, który nie próbował jej zatrzymywać. Nie musiał tego robić, bowiem stangret odcinał jej drogę ucieczki.

– Będą się o mnie martwili – powiedziała. – Obiecałam znajomym, że napiszę do nich z Rouen.

– Zaczną się martwić najwcześniej za tydzień, jeśli w ogóle. – Merimon lekceważąco machnął ręką. – Nikogo nie obchodzi, co się z panią dzieje. Kiedyś obchodziło męża, ale on nie żyje. Nie wierzę, by angielscy détenus zrezygnowali dla pani ze swoich przyjemności.

Cassie też w to nie wierzyła. Gerald zadbał o to, by wszyscy ich znajomi byli tylko jego przyjaciółmi. Egoistyczni i chciwi, ujawniali sympatię jedynie wtedy, gdy mieli w tym interes.

Została sama z tymi dwoma i szykowała się do walki, której nie mogła wygrać. Zamarła, gdy Merimon wyciągnął zza paska długi nóż.

Uśmiechnął się złowrogo.

– No, milady, dostaniemy pani pieniądze przed czy po tym, kiedy się z panią zabawimy?

– Nigdy, jak sądzę.

Na dźwięk głębokiego, gardłowego głosu wszyscy troje odwrócili się w stronę powozu.

Jakiś nieznajomy odwiązywał wodze konia Merimona. Był ponad przeciętnego wzrostu, nosił brodę i liche wiejskie ubranie, lecz w jego postawie nie było nic chłopskiego. Stał wyprostowany jak żołnierz, a ton jego głosu świadczył o tym, że nawykł on do wydawania rozkazów.

– Jeśli chcecie wyjść z naszego spotkania bez szwanku, natychmiast się oddalcie.

– Nie mamy z wami żadnego sporu, obywatelu – zawołał Merimon. – Idźcie swoją drogą.

– Nie sądzę – powtórzył i powoli ruszył ku nim, prowadząc konia.ROZDZIAŁ DRUGI

Galopowali przez las wśród ciszy, którą zakłócał jedynie tętent końskich kopyt. Cassie nie odzywała się. Nie chciała rozpraszać go, gdy pomiędzy drzewami znajdował drogę dla koni. Przerwała milczenie dopiero wtedy, kiedy zwolnili do stępa.

– Wie pan dokąd jedziemy?

Bez zastanowienia zapytała po angielsku. Nie zdążyła powtórzyć tego samego po francusku, gdy odpowiedział jej nienaganną angielszczyzną.

– W tej chwili nie mam pojęcia. Będę mógł powiedzieć więcej, gdy wyjedziemy z lasu i zobaczę niebo. Zechce pani zsiąść… Powinniśmy dać odpocząć tej szkapie.

Zatrzymał konia i pomógł Cassie zsunąć się na ziemię. Musiała przytrzymać się siodła, gdyż ugięły się pod nią zdrętwiałe nogi.

Nieznajomy zeskoczył tuż obok niej

– Chodźmy. Zaraz odzyska pani sprawność.

Otoczył ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Jego ubranie było szorstkie, brudne i przepocone, lecz Cassie nie mogła iść o własnych siłach. Musiała pozwolić mu na taką poufałość.

Jego zachowanie i sposób, w jaki się wypowiadał, świadczyły o tym, że był człowiekiem wykształconym. Mimo że wglądał na zbiega, wzbudził zaufanie Cassie.

– Nie podziękowałam panu za pomoc – zaczęła ostrożnie. – Co pan tam robił?

– Potrzebowałem konia.

– Obawiam się, że po takiej odpowiedzi zadam kolejne pytania, monsieur! – Roześmiała się.

Spodziewała się, że zechce zbyć ją byle wyjaśnieniem, tymczasem odpowiedział bardzo szczerze.

– Jestem ścigany, ukrywałem się w lesie. Zauważyłem konia. Nikt go nie pilnował, bo pani towarzysze byli zbyt zajęci panią. Los uśmiechnął się do mnie, uznałem jednak, że byłoby okrucieństwem pozostawić panią na łasce tamtych mężczyzn.

– Istotnie.

Cassie zachowała spokój, zaczynała jednak zastanawiać się, czy nie trafiła z deszczu pod rynnę. Nieznacznie poruszyła się, jakby chciała uwolnić się z jego objęcia. Nieznajomy wyczuł to i od razu ją puścił. Cassie nieco się uspokoiła.

Szli spokojnie obok siebie, a za nimi cicho człapał koń. W pewnej chwili na atramentowe niebo wypłynął księżyc.

– Więc jest pan zbiegiem – powiedziała z pewną dozą satysfakcji. – Tak podejrzewałam.

– Nie boi się pani?

– Niczego ani nikogo się nie boję. – Uniosła dumnie głowę, ale zaraz uzmysłowiła sobie, jak głupio zabrzmiała jej odpowiedź, i dodała: – Nie boję się, lecz jestem ostrożna. Nakazuje to rozsądek, gdy ma się do czynienia z nieznajomym.

– To prawda, możemy jednak temu zaradzić. – Przystanął i ukłonił się. – Raoul Doulevant, do usług.

– Lady Cassandra Witney – odpowiedziała z pewnym wahaniem.

– I jest pani Angielką… To dlatego rozmawiamy w tym barbarzyńskim języku.

– To rozmawiajmy po francusku – odparła dotknięta.

– Jak pani sobie życzy. – Chwycił jej lewą dłoń. Żadne z nich nie miało rękawiczek. Kciukiem wyczuł płaską, złotą obrączkę na jej serdecznym palcu.

– Przepraszam, madame. Wcześniej zwróciłem się do pani mademoiselle.

Ku jej zaskoczeniu to przelotne dotknięcie jego dłoni wydało się jej bardzo intymne. Szybko wyswobodziła rękę.

– Nie zatrzymujmy się – upomniała go i ruszyła.

– Gdzie jest pani mąż?

– W Verdun.

– Jest internowany?

Wolała nie zdradzać, że jest wdową i nie ma nikogo, kto mógłby ją chronić.

– Tak. Ten łajdak, od którego mnie pan uwolnił, był przewodnikiem. Został najęty, aby dowieźć mnie bezpiecznie do Anglii.

– Niefortunny wybór.

Poczuła napływające do oczu łzy i zamrugała powiekami, aby je powstrzymać. To nie była odpowiednia chwila, aby się nad sobą użalać.

– A pan? – zapytała, próbując uniknąć dalszych pytań o jej sytuację. – Kto pana ściga?

– Wojsko. Myślą, że jestem dezerterem.

– Myślą? Ale nim pan nie jest?

– Nie. Pół roku temu zostałem zwolniony z marynarki wojennej z wszelkimi honorami.

– Sądziłabym, że każdy Francuz chciałby pozostać w służbie swojego kraju, skoro wybuchła wojna, monsieur – powiedziała z lekką przyganą.

– Francuz być może tak – odpowiedział. – Ale ja pochodzę z Brukseli. Dorastałem w Południowych Niderlandach.

– Znakomicie mówi pan po francusku.

– Moja rodzina wywodzi się z miasteczka położonego tuż przy granicy francuskiej. Potem znalazłem się w Paryżu i zaciągnąłem do francuskiej marynarki, gdzie mówiono wyłącznie po francusku.

Lady Cassandra, jak się przedstawiła, przyjęła wyjaśnienia w milczeniu i Raoul zastanawiał się, dlaczego w ogóle się przed nią tłumaczy. Co to dla niej za różnica? Była Angielką, a wszyscy wiedzą, że Anglicy uważają się za lepszych od reszty Europejczyków.

Nie mógł gorzej trafić. Znalazł się w jednym siodle z angielską arystokratką!

– Koń już odpoczął – powiedział po dłuższej chwili milczenia. – Możemy jechać dalej.

Wskoczył na siodło, podał jej rękę i wciągnął ją przed siebie. Starał się nie myśleć, jaka była krucha i kobieca. Lekka woń jej perfum kojarzyła mu się z łagodnym letnim dniem, a jej ciemne, delikatne włosy łaskotały go w brodę.

Naraz koń potknął się. Chwyciła go za rękaw, a on instynktownie objął ją ramieniem w talii. Żachnęła się i powiedziała tonem reprymendy.

– Dziękuję, nie musi pan trzymać mnie tak mocno. Nie spadnę.

Zacisnął zęby. Ta wyniosła arystokratka była w błędzie, jeśli myślała, że on będzie się do niej dobierał. Cofnął ramię i chwycił wodze w obie dłonie. Zaraz jednak uśmiechnął się pod nosem. Nie mógł zaprzeczyć, że była ona piękną kobietą i podobałaby mu się ta sytuacja, gdyby nie to, że miał do czynienia z Angielką.

Zapanowała krępująca cisza, której żadne z nich nie ważyło się przerwać. Cassie nie umiałaby powiedzieć, jak długo jechali. W końcu jednak zauważyli, że las rzednie, a po kilku chwilach wyjechali na szeroki trakt, który pod gwiaździstym niebem rozpościerał się przed nimi jak szara wstęga. Zsiedli. Raoul spojrzał w niebo. Księżyc zaszedł, gwiazdy zaczynały blednąć, świtało.

– Wie pan gdzie jesteśmy? – zapytała.

– Jechaliśmy na północ.

– Och, nie! To w przeciwną stronę.

– Zależy od tego, dokąd ktoś zmierza, madame.

Cassie zagryzła wargi. Była w obcym, wrogim kraju. Nieznajomy o imieniu Raoul uratował ją od bezpośredniego zagrożenia, nie było jednak powodu, by miał zrobić dla niej coś więcej. Skwapliwość, z jaką puścił ją, kiedy koń się potknął, świadczyła o tym, że nie ma ochoty dłużej jej pomagać. Tymczasem ona nie poradzi sobie sama. Sytuacja z Merimonem najlepiej o tym świadczyła.

– Dokąd pan zmierza – zapytała uprzejmie.

– Do Brukseli.

– A ja chciałabym dostać się do Anglii. Sądzi pan, że stamtąd będzie łatwiej? Swój paszport oddałam przewodnikowi…

– A zatem nie ma pani dokumentów?

– Nie.

Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. Poczuła się nagle bardzo bezbronna i samotna.

– Ma pani jakieś pieniądze? – spytał nieznajomy.

Cassie zbladła i wstrzymała oddech z przerażenia. Nawet w tym mroku Raoul zauważył jej reakcję i poczuł się dotknięty.

– Nie jestem złodziejem, madame. Nie zamierzam pani okraść.

Na jego słowa zareagowała z arogancją typową dla Anglików. Uniosła głowę i spojrzała gniewnie.

– Skąd mogę mieć pewność? W końcu ukradł pan konia.

Westchnął ciężko, próbując opanować rosnące zniecierpliwienie. Uzmysłowił sobie jednak, że nie miała żadnego środka obrony oprócz ciętego języka.

– Niech pani pamięta, madame, że mogłem panią zostawić na łasce tych dwóch łotrów.

– Prawda. Jestem panu wdzięczna i bardzo pana przepraszam. Tak, mam trochę pieniędzy.

Przeprosiny podziałały. Uśmiechnął się.

– Więc ma pani nade mną przewagę.

– Ach, rozumiem! Pozwoli pan zatem, że…

– To zbędne – nie dał jej dokończyć. – W końcu mam tego pięknego konia. Czyż nie?

– Tak, oczywiście. Jestem pewna, że dowiezie pana do Brukseli… Czy to daleko?

– Zależy od tego, gdzie dokładnie jesteśmy, trzy lub cztery dni drogi, jak sądzę. Dla pani byłoby lepiej udać się do Reims. Jest o wiele bliżej i tam będzie mogła sobie pani wykupić przejazd na wybrzeże.

– Dziękuję. – Spojrzała w niebo i westchnęła. – Więc to jest droga do Reims?

Wskazała na południe; starała się zachowywać jak osoba, która jest przyzwyczajona do samotnego podróżowania po ciemku, mało uczęszczaną drogą przez obcy kraj, ale Raoul wyczuł strach w jej głosie.

– Tak – odpowiedział. – Ta droga zaprowadzi panią na gościniec do Reims. Wkrótce wzejdzie słońce, na pewno pani nie zabłądzi.

– Więc pożegnam już pana, monsieur Doulevant – odpowiedziała spokojnie. – Dziękuję za wszystko. Mam nadzieję, że bezpiecznie dotrze pan do Brukseli.

Dygnęła. Wyglądała bardzo niepewnie. Nagle zbudził się w nim instynkt opiekuńczy. Wrócił do niej i zagrodził jej drogę.

– Niech pani zaczeka, madame!

Raoul zignorował wewnętrzny głos sprzeciwu, który ostrzegał go przed zbyt pochopną propozycją pomocy.

– Odprowadzę panią do Reims.

Na twarzy lady Cassandry odmalował się wyraz ulgi, która jednak przerodziła się zaraz w niepokój.

– Skąd mogę mieć pewność, że nie udusi mnie pan, by zdobyć moje pieniądze?

Zamrugał zaskoczony i odetchnął ciężko.

– Jeśli panią uduszę, milady, to z powodu pani niewyparzonego języka!

Dziwne, ale te słowa jakby dodały jej otuchy.

– Dziękuję. Przyjmuję pańską eskortę – odparła i skinęła wyniośle głową.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Wsiadajmy, podjedziemy kawałek.

Cassie pozwoliła, by znowu ją wciągnął na koński grzbiet. Było jej raźniej, że nie będzie musiała odbywać tego długiego marszu sama. Doulevant uprzedził ją jednak, że nie mogą przemęczać konia, dlatego podróż potrwa długo.

Droga była pusta, nie spotkali nikogo oprócz świniopasa, który za garść monet chętnie odsprzedał Cassie swój worek z żywnością. W worku było tylko wino i chleb, ale wystarczyło dla nich dwojga. W południe zatrzymali się na odpoczynek i posilili w cieniu wielkiego platana. Cassie było gorąco i czuła się spragniona, więc kiedy podał jej flaszkę, pociągnęła upiła z niej głęboki łyk. Wino było bardzo młode i szybko poczuła jego efekt.

Jej towarzysz odłamał kawał chleba i wręczył go jej.

– Więc zostawiła pani męża w Verdun?

– Tak… – Cassie kusiło, żeby mu powiedzieć prawdę, lecz pamiętała złośliwe uwagi Merimona. Postanowiła, że będzie bezpieczniejsza, gdy skłamie, że ma męża gotowego bronić jej honoru, nawet jeśli był oddalony o wiele mil. – Tak, wciąż jest w Verdun.

Wzięła od niego chleb i zaczęła go skubać.

– Jestem zdziwiony, że pozwolił pani na samotną podróż. Jest pani bardzo młoda jak na mężatkę.

Cassie wyprostowała się.

– Jestem w stosownym wieku.

Doulevant uniósł w zdziwieniu jedną czarną brew.

– To ile ma pani lat? Nie wygląda pani na więcej niż osiemnaście.

– Mam prawie dwadzieścia jeden i jestem mężatką od całego roku.

– Vraiment? Gdzie byli pani rodzice, że pozwolili na tak wczesny ślub?

– Utraciłam rodziców we wczesnym dzieciństwie.

– To jeszcze gorzej! Dlaczego pani opiekunowie zgodzili się na to?

– Nie zgodzili się. Uciekliśmy z mężem.

Cassie dziwiła się, że odpowiada tak szczerze zupełnie obcej osobie. Nie była dumna ze swojego zachowania zwłaszcza że wszystko potoczyło się bardzo dla niej niekorzystnie. Zakochała się i w rezultacie sprowadziła na siebie nieszczęście. Obiecała sobie, że drugi raz nie powtórzy podobnego błędu i nie zaufa mężczyźnie.

Spojrzała na Raoula i dostrzegła w jego oczach coś na kształt dezaprobaty. Wzruszyła ramionami. Nic na to nie poradzi. W końcu dlaczego miałoby jej zależeć na jego opinii.

Wstała i otrzepała spódnicę z okruchów chleba.

– Ruszamy?

Kiwnął głową, spakował resztkę wina i pozostały chleb. Wkrótce znowu byli w drodze. Cassie zachowywała pełne godności milczenie, obawiała się jednak, że Raoul Doulevant weźmie je raczej za dziecinne dąsy. Nic na to nie poradzi. Nie będzie mu się tłumaczyła, inaczej musiałaby wyjaśnić wszystko, a tego na pewno nie zrobi.

Minęło kilka godzin, kiedy spotkali farmera z żoną, jadących z przeciwnego kierunku prostym chłopskim wozem. Cassie nie włączała się do rozmowy, którą nawiązał z nimi jej towarzysz. Farmer potwierdził, że znajdują się na drodze do Reims, lecz uprzedził, że czeka ich co najmniej cały dzień jazdy.

– Zapraszamy do nas – zaoferowała żona. – Musielibyście tylko cofnąć się drogą, którą przyjechaliście. Dostalibyście posiłek i nocleg.

Perspektywa kolacji i odpoczynku była dla Cassie nęcąca, lecz obawiała się, że zostałaby wzięta za żonę Raoula…

– Dziękuję, ale musimy jechać – odpowiedział Doulevant i zamienił jeszcze z farmerem kilka słów, zanim się rozjechali. Cassie czuła się zażenowana. Na pożegnanie zdobyła się tylko na skinienie głową.

– Dobrze, że odmówiłem – zauważył Raoul, niewłaściwie interpretując jej milczenie. – Wiejska chałupa nie byłaby miejscem odpowiednim dla takiej damy jak pani.

– Myli się pan – odparła. – Łóżko i posiłek przyjęłabym z wdzięcznością, podejrzewam bowiem, że kolejną noc spędzę pod gołym niebem. Cieszę się jednak, że pan odmówił. Bardzo mi zależy, aby jak najszybciej dotrzeć do Reims.

– Oczywiście, rozumiem. Mnie też zależy na pośpiechu.

– W takim razie dobrze się składa.

Jechali i szli na zmianę, dopóki nie znikły ostatnie światła dnia. Cassie walczyła z sennością, za żadne skarby nie przyznałaby się jednak do tego, że jest zmęczona. Okazanie słabości byłoby poniżej jej godności.

Naraz z zachodu niebo zaciągnęło się grubymi chmurami i zapadły nieprzeniknione ciemności. Koń potknął się kilka razy.

– To szaleństwo, monsieur – zauważyła. – Powinniśmy zatrzymać się i poczekać, aż przejaśnieje.

– To nas bardzo opóźni. Miałem nadzieję, że zdołamy ujechać jeszcze kilka mil.

– Jeśli koń złamie nogę, nie dotrzemy szybciej do celu.

Nie odpowiedział, zatrzymał jednak konia i pomógł jej zsiąść. Następnie podprowadził ją pod duże, rozłożyste drzewo i powiedział:

– Niech pani tu posiedzi, ja zajmę się koniem.

Cassie opadła ciężko na ziemię i oparła się o pień. Nie miała pojęcia, gdzie jest ani w którą stronę powinna iść. Przypomniała sobie, jak narzekała na bezsenność i niewygody w powozie, i zaklęła w duchu.

Wsłuchiwała się w szelest liści, kiedy Raoul Doulevant oporządzał konia. Skończył i od razu do niej przyszedł. Nie odezwał się jednak ani słowem i to jego milczenie zdenerwowało ją.

Usiłowała sobie przypomnieć, co jej o sobie opowiadał.

– Jest pan marynarzem, monsieur?

– Przez sześć lat byłem chirurgiem na okręcie „Prometeusz”.

– Naprawdę? – Uśmiechnęła się, aby ukryć zaskoczenie.

– Mój ubiór nie świadczy o tym, prawda? Byłem zmuszony… jakby to powiedzieć… Przebrałem się, aby uniknąć wykrycia.

– Skoro mimo wszystko jest pan ścigany, to widać nie pomogło.

– Nie. Mężczyzna nazwiskiem Valerin uwziął się, żeby mnie złapać.

– Ma do pana osobistą urazę?

– Skrzywdził moją siostrę. Powinienem był go zabić… Tymczasem pozwoliłem mu odejść, a on mnie zadenuncjował.

Cassie zadrżała. Mówił spokojnie, ale w jego słowach brzmiała groźba.

– Gdzie jest teraz pańska siostra?

– Wysłałem ją do Brukseli. Wciąż mamy tam przyjaciół. Jest bezpieczna.

– Bez wątpienia chciałaby, żeby pan znalazł się przy niej.

– Być może. W ostatnim liście pisała, że spotkała starego znajomego, bogatego kupca, który niedawno owdowiał. Myślę, że się pobiorą. Może nawet już są po ślubie. Siostra też była wdową i nie musiała czekać na moje pozwolenie.

Cassie słyszała w jego głosie ból i rozgoryczenie. Nie miała wątpliwości, że mówił szczerze, i od razu wyzbyła się do niego wszelkiej niechęci.

– Tym bardziej jestem panu wdzięczna, że z mojego powodu opóźnia pan swoją podróż.

Nie odpowiedział od razu. Milczenie przedłużało się.

– Niech się pani postara zasnąć – odezwał się w końcu. – Obudzę panią, gdy zrobi się dostatecznie widno, byśmy mogli kontynuować.

– Pan nie zamierza spać?

– Nie.

Cassie była zbyt zmęczona, by zastanawiać się nad tym, czy rzeczywiście zdoła on przetrzymać całą noc, nie zmrużywszy oka. Zwinęła się w kłębek na ziemi i westchnęła ciężko. Ucieczka z Geraldem Witneyem była czymś skandalicznym w jej środowisku, ale przyjaciele i rodzina byliby jeszcze bardziej zszokowani, gdyby widzieli ją teraz – samą, w nocy, z nieznajomym.

Ułożyła się możliwie najwygodniej i zamknęła oczy.

Raoul oparł brodę na kolanach, próbował wzrokiem przeniknąć ciemność. Nie było jednak widać nawet drogi. Dobrze zrobili, że się zatrzymali, chociaż postój był mu nie na rękę. Im szybciej się rozstaną, tym dla niego lepiej. Niepotrzebna mu była odpowiedzialność za obcą kobietę, tym bardziej arogancką Angielkę. W Reims ona wynajmie powóz, który zawiezie ją na wybrzeże, a on wyruszy w dalszą drogę do Brukseli.

Raoul wolał teraz nie zastanawiać się nad tym, że już raz została oszukana przez pozbawionego skrupułów przewodnika. Miał dość własnych problemów, które wymagały rozwiązania.

Spojrzał w górę. Było ciemno choć oko wykol. Nie zanosiło się na to, że niskie chmury rozwieją się szybko, więc się położył. Najrozsądniejszą rzeczą w tej sytuacji było choć trochę się przespać.

Świtało, lecz na zaciągniętym szarością niebie nie pojawił się żaden błysk słońca. Raoul położył dłoń na ramieniu lady Cassandry, aby ją obudzić. Miała delikatne ciało, choć wcale nie była słaba. Przypomniał sobie, jak wymachiwała gałęzią, którą nawet zdołała przewrócić jednego z napastników przy powozie. Musiał przyznać, że ta arystokratka miała waleczną duszę.

– Ruszajmy… – wyszeptał i potrząsnął nią łagodnie.

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się, jakby na wspomnienie przyjemnego snu. Zauważył, że była bardzo ładna. Miała jasną karnację i twarz w kształcie serca, obramowaną włosami koloru jasnego mahoniu. Zatrzymał wzrok na jej pięknie wykrojonych ustach. Zastanawiał się właśnie, jak smakowałyby w pocałunku, kiedy Cassandra nagle oprzytomniała i spojrzała na niego.

Po raz pierwszy dostrzegł niezwykłość jej oczu. Były fiołkowe, obramowane gęstymi, długimi rzęsami. Zauważył, że na jego widok ściemniały i stały się niemal czarne z przerażenia. Zdjął dłoń z jej ramienia, ale lęk nie zniknął. Wtedy zerwał się na równe nogi i oddalił się, by zająć koniem.

Cassie również po chwili wstała i poprawiła spódnice. Sięgnęła włosów, wsunęła wystające szpilki, którymi były upięte najdokładniej, jak było to możliwe bez lustra. Musiała wyglądać tak samo niechlujnie jak jej towarzysz, ale nic nie mogła na to poradzić.

Tymczasem Raoul przyprowadził konia i podał jej dłoń. Nie mogła wyjść z podziwu dla jego siły, kiedy lekkim, płynnym ruchem wciągnął ją na siodło. Z zaskoczeniem zauważyła, że od razu poczuła się bezpieczniej, kiedy oparła się o szeroką pierś swojego towarzysza i obrońcy. Mimowolnie zaczęła porównywać go do Geralda, ale zaraz upomniała się w myślach. Raoul Doulevant był zupełnie obcym człowiekiem i pod żadnym pozorem nie powinna mu ufać.

Nie było zimno, ale brak wiatru sprawiał, że między drzewami wciąż unosiła się mgła. Ciemne chmury wisiały nisko, niemal opierały się o wierzchołki drzew. Otaczała ich przeraźliwa cisza. Cassie usłyszała jak burczy jej w żołądku i przypomniała sobie, jak nie wiele od wczoraj jadła.

– Dojeżdżamy do wioski – odezwał się Raoul. – Powinna tam być jakaś oberża. – Zatrzymał konia. – Byłoby dobrze, gdyby dała mi pani parę monet, zanim tam dojedziemy. Nie powinna pani wyciągać przy ludziach pełnej sakiewki.

– Nie mam pełnej sakiewki. – Sięgnęła pod spódnice do wewnętrznej kieszeni i wyciągnęła niewielki, podłużny woreczek Odliczyła kilka monet, dała je Raoulowi, a on wsunął je do kieszeni.

– Kiedy tam dojedziemy, proszę zdać się na mnie. Mówi pani po francuski przeuroczo, milady, ale akcent od razu panią zdradzi.

Cassie zacisnęła usta. Na pewno nie chciał jej komplementować. Poprzestała na rzuceniu mu nieprzyjaznego spojrzenia, które on jednak przyjął z uśmiechem i lekkim rozbawieniem, co rozzłościło ją jeszcze bardziej. Gdyby nie to, że właśnie wjeżdżali do wioski, zbeształaby go w ostrych, dosadnych słowach.

W wiosce rzeczywiście znajdowała się oberża i to dość okazała. Raoul oddał wodze stajennemu i wprowadził Cassie do ciemnego wnętrza. Trochę potrwało nim ich oczy przywykły do ciemności. Wtedy zauważyli, że wnętrze było zastawione stołami i ławami, ale szczęśliwie brakowało gości. Ku nim wyszedł brzuchaty oberżysta, ocierając dłonie o zatłuszczony fartuch. Raoul zamówił wino i jedzenie.

– Sami w drodze? – zapytał, postawiwszy dzban wina na stole.

– Odwożę siostrę do domu – odpowiedział Raoul. – Służyła jako pokojówka u angielskiej damy w Verdun.

– Ach, ci przeklęci Anglicy – burknął oberżysta – słyszałem, że rządzą się w Verdun jak u siebie.

Raoul podał Cassie szklankę z winem i mrugnął ostrzegawczo, by nie odzywała się.

– Tak. Ale to hojni panowie. Pan spojrzy na elegancki kostium, jaki ma ona na sobie! Angielskie złoto napełnia nasze kufry, więc nie powinniśmy narzekać.

– Masz rację, przyjacielu – oberżysta odsłonił w uśmiechu poczerniałe i zepsute zęby. Klepnął Raoula w ramię i oddalił się, by przygotować posiłek.

Cassie z trudem powstrzymywała oburzenie, słuchając tej konwersacji.

– Siostra? – syknęła, gdy zostali sami. – Jak mogło ci przyjść do głowy, że jesteśmy spokrewnieni?

Jego uśmiech rozsierdził ją jeszcze bardziej.

– Bardzo łatwo, milady – odpowiedział. – Pani kostium jest wymięty, a włosy są w nieładzie. Niemal się pani wstydzę.

– Przynajmniej nie wyglądam jak niedźwiedź! – odgryzła się i natychmiast pożałowała swego wybuchu.

– Przepraszam – powiedziała zaraz przez zęby. – Powinnam być panu wdzięczna za pańską eskortę.

– Tak, powinna pani – zgodził się. – Ale niech się pani nie obawia. Gdy tylko dotrzemy do Reims, uwolnię panią od mojej prostackiej osoby.

Zamilkli, gdyż pojawił się oberżysta i postawił przed nimi dwa talerze.

– Proszę, pożywny posiłek. Żadnych rostbefów!

– Doskonale! Takie barbarzyńskie jedzenie pozostawmy wrogowi! – wybuchnął śmiechem Raoul.

– Tak pan o mnie myśli? – zapytała Cassie, gdy oberżysta się oddalił. – Że jestem wrogiem?

– Już mówiłem, nie jestem Francuzem.

– Ale służył pan w ich marynarce.

– Nie mam powodów, żeby myśleć dobrze o Anglikach – powiedział bez uśmiechu. – Nie poruszajmy tego tematu.

– Ale…

– Niech pani zajmie się jedzeniem, bo przełożę panią przez kolano i skarcę jak nieznośne dziecko.

Cassie nie miała wątpliwości, że był w stanie spełnić groźbę. Westchnęła i opuściła wzrok na talerz. Jedzenie smakowało lepiej, niż wyglądało, i było gorące. Szybko skończyli i mogli ruszyć w dalszą drogę.

Kiedy znaleźli się na koniu, Raoulowi wrócił dobry humor. Rzucił stajennemu monetę i skierował konia równym truchtem na gościniec. Oberżysta powiedział, że stąd do Reims są niecałe dwa dni drogi, więc mogli tam dotrzeć nazajutrz przed zachodem.

– Żałuję, że nie wiedział, gdzie moglibyśmy kupić drugiego konia – zauważyła z przekąsem Cassie, wciąż jeszcze nadąsana po poprzedniej sprzeczce.

– Nie podoba się pani podróż w moich ramionach, milady?

– Nie – odrzekła krótko.

– Zawsze może pani zsiąść i pójść pieszo.

– Gdyby był pan dżentelmenem, sam poszedłby pan pieszo.

– Cóż, a zatem widać, że nim nie jestem – odezwał się i roześmiał głośno.

Urażona, odwróciła się, żeby odpowiedzieć mu ostro, ale na widok jego pogodnego, rozbawionego oblicza cała złość z niej uleciała. Poczuła się jak za dawnych lat, kiedy po debiucie towarzyskim beztrosko flirtowała z przystojnymi dżentelmenami. Nabrała ochoty, aby się z nim podroczyć, ale wolała go nie prowokować.

Westchnęła ciężko i skierowała z powrotem wzrok na drogę.

Raoul odetchnął z ulgą, widząc, że obrażona Cassandra ponownie wbiła wzrok przed siebie. Co mu przyszło do głowy, że tak się z nią droczył? Nie powinien z nią flirtować, zwłaszcza że wkrótce mieli się rozstać. Była jednak piękną, intrygującą kobietą o silnym charakterze. W niczym nie przypominała jego kochanek, z którymi łączyła go przelotna znajomość. Na prawdziwy związek nigdy bowiem nie miał czasu – nie pozwalała mu na to służba w marynarce.

Wkrótce okazało się, że szacunki oberżysty co do czasu ich podróży były bardzo optymistyczne. Mając tylko jednego konia, czynili bardzo powolny postęp. Pod gorącym wrześniowym słońcem Raoul nie chciał zmęczyć konia, jechali więc stępa. Był zadowolony, że droga wiodła przez gęsty las; korony drzew dostarczały przyjemnego cienia. Cassandra nie był rozmowna, ale jej milczenie mu nie przeszkadzało, jako że nie lubił konwencjonalnych rozmów towarzyskich o niczym.

Doszedł do wniosku, że pozostała im najwyżej godzina dziennego światła i zaczynał zastanawiać się, gdzie mogliby spędzić noc, gdy koń czujnie nadstawił uszu. Raoul zatrzymał się i wkrótce usłyszał dzwonienie uprzęży i liczne męskie głosy dochodzące zza zakrętu, który mieli przed sobą. Skierował konia pod osłonę drzew.

Nagły zjazd z drogi wyrwał jego towarzyszkę z zadumy. Zainteresowała się, co go zaniepokoiło.

– Mogę się mylić, ale sądzę, że mamy przed sobą żołnierzy – wyjaśnił jej Raoul.

Cassie zaniepokoiła się, gdy zjechali z drogi pomiędzy drzewa. Nie dość, że podróżowała w towarzystwie ściganego, to jeszcze bez dokumentów, które mogły poświadczyć jej tożsamość. Aż wolała nie myśleć, co by było, gdyby zostali złapani.

Zsiedli z konia i w milczeniu zagłębiali się w las, dopóki nie uzyskali pewności, że nie zostaną zauważeni z drogi. Wkrótce zrobiło się ciszej, co jakiś czas dobiegały ich tylko pojedyncze okrzyki.

– Niech pani tu zostanie. Wrócę zobaczyć, co oni zamierzają – szepnął Raoul.

– Pójdę z panem.

– Tu będzie pani bezpieczniejsza.

– Nie. – Złapała go za rękaw. – Niech mnie pan nie zostawia samej.

– Dobrze – ustąpił z westchnieniem. – Proszę tylko zachowywać się jak najciszej.

Wziął ją za rękę. Przedzierali się przez krzaki, aż w końcu zatrzymali się i usiłowali dostrzec cokolwiek poprzez gęste listowie. Błysk słońca odbijał się od metalu. Nocny powiew przynosił zapach dymu z palonego drewna.

– Rozbijają obóz na noc – zauważył Raoul.

– Co zrobimy? Może ich okrążymy i wrócimy na drogę?

– Nie wiemy, jak wielu ich jest. Może to być pierwszy z kilku oddziałów, a może natrafiliśmy na maruderów. Na wszelki wypadek powinniśmy wjechać dużo głębiej w las.

Odnaleźli konia i ruszyli przed siebie. Raoul już jej nie przytrzymywał w talii. Cassie musiała zwalczyć pokusę, by nie sięgnąć po jego dłoń. Tak dobrze się czuła w jego ramionach, że wolałaby zostać tu, gdzie byli, i zasnąć blisko przy jego ciele…

Westchnęła i odegnała od siebie te niedorzeczne myśli.

Las był wyjątkowo gęsty, a najniższe gałęzie drzew znajdowały się na wysokości siodła. Szli długo, Cassie zdawało się, że przez kilka godzin. Była śmiertelnie zmęczona, lecz duma nie pozwalała jej o tym powiedzieć. Słońce chyliło się ku zachodowi. Robiło się coraz chłodniej. Myśl o kolejnej nocy pod gołym niebem napełniała ją przerażeniem.

Było już prawie ciemno, kiedy dostrzegli niewielką chatę na polanie. W drzwiach stała stara kobieta. Cassie odruchowo zatrzymała się.

– Chodźmy. Zobaczymy, czy uda nam się dostać tu jakąś pomoc. – Raoul śmiało wkroczył na polankę i pociągnął za sobą Cassandrę.

– Dobry wieczór, matko. Znaleźlibyście coś na kolację dla dwojga zdrożonych wędrowców? – wykrzyknął. – Chcieliśmy skrócić sobie drogę i zabłądziliśmy.

Stara kobieta patrzyła na nich bez zainteresowania, dopóki nie zadzwonił monetami w kieszeni. Ruszyła nieznacznie głową, jakby chciała zaprosić ich do środka.

– Mam solonego śledzia i trochę chleba.

– To nam odpowiada, matko. Dziękujemy.

Weszli za nią do środka. Raoul wciąż obejmował Cassie w talii i pozostawał czujny. Wnętrze oświetlała olejowa lampa. W jej mdłym świetle było widać, jak mała jest chata – jedno kwadratowe pomieszczenie z klepiskiem zamiast podłogi i materacem w kącie. Stara kobieta żyła tu prawdopodobnie samotnie. W kominku palił się słaby ogień, który jednak wystarczająco ogrzewał niewielkie pomieszczenie. Cassie opadła na skrzypiącą ławę pod ścianą. Kobieta dała znak Raoulowi, żeby usiadł przy niej, a sama zajęła się szykowaniem jedzenia.

Cassie czuła się wyczerpana. Ramię Raoula było kusząco blisko, więc oparła na nim głowę i spod na wpół przymkniętych powiek obserwowała, jak kobieta szturcha nadpalone polana na palenisku i dorzuca nowe. Wkrótce ostry zapach ryby wypełnił powietrze. Cassie zdążyła przysnąć. Zbudziło ją lekkie szturchnięcie Raoula.

– Nie śpij. Musimy coś zjeść.

Cassie otworzyła oczy. Przed nimi stał niewielki stół, na nim talerze i kubki wycięte z rogów. Zjedli solonego śledzia z chlebem, ale kiedy kobieta zaproponowała im pędzony w domu biały alkohol, Raoul uprzejmie odmówił.

– Nie obrazi się? – zapytała Cassie cicho, kiedy kobieta oddaliła się, by przynieść im wodę.

– Niewykluczone, ale wolę nie ryzykować.

Cassie nie sprzeciwiała się. Ryba nie smakowała jej, lecz chleb był świeży i wystarczająco się nim najadła. Po posiłku stara sprzątnęła ze stołu.

Raoul wyciągnął parę monet z kieszeni i jej podał.

– Dzięki wam, matko, za gościnność. Dam drugie tyle, jeśli pozwolicie nam przespać noc na podłodze.

Oczy starej zaświeciły się na widok pieniędzy.

– Dajcie jeszcze drugie tyle, a dostaniecie siennik.

Cassie wstrząsnęło obrzydzenie, kiedy spojrzała w stronę barłogu starej kobiety. Mimowolnie wyobraziła sobie, co pełza między źdźbłami słomy.

Na szczęście Raoul odmówił.

– Nie zabierzemy wam, matko, waszego posłania. Będzie nam wystarczająco dobrze w pobliżu paleniska.

– Jak chcecie – stara wzięła monety. Dołożyła do ognia i zrobiła im miejsce, gdzie rozścieliła wytarty chodnik. Raoul wyszedł oporządzić konia.

– Ma pani dobrego męża, madame… – Gospodyni uśmiechnęła się bezzębnym ustami do Cassie.

– Co? Ach, tak, tak, to prawda. – Przytaknęła. Nie mogła przecież powiedzieć kobiecie, że tak naprawdę nic ich nie łączy.

Po powrocie Raoula stara zgasiła lampę i podreptała z butelką na swoje posłanie, pozostawiając gości, żeby rozłożyli się przed ogniem.

– Proszę się nie obawiać, nic pani z mojej strony nie grozi – zapewnił ją cicho.

Cassie nie zaszczyciła go odpowiedzią. Ułożyła się na boku, tyłem do niego. Była bliżej ognia, przenikało ją ciepło z dopalających się polan, ale nie potrafiła się odprężyć. Niepokoiła ją jego bliskość. Był taki silny, muskularny i męski. Gerald w porównaniu z nim był chucherkiem o chłopięcej budowie. Bardzo dbał o ubiór i o siebie. Nigdy nie widziała go nieogolonego. Zawsze wyglądał na dżentelmena. I to w nim lubiła. Niestety, nie zawsze zachowywał się jak dżentelmen.

Teraz to nie miało już znaczenia. Odszedł i Cassie musiała radzić sobie na świecie bez niego. Dlaczego wciąż nie powiedziała Raoulowi, że jest wdową? Wiedziała już, że nie będzie stanowiło to dla niego żadnej różnicy. Tym bardziej że Raoul Doulevant pod każdym względem wydawał się człowiekiem honoru.

Leżała długo, aż usłyszała lekkie pochrapywanie. Według starej kobiety od Reims dzielił ich dzień drogi. Jutro dotrą do miasta i pozbędzie się swojego obdartego towarzysza.

Zamknęła oczy i westchnęła. Byle do świtu…

Obudziła się zdrętwiała. Wnętrze chaty było ciemne. Wciąż leżała na boku, twarzą do ognia, który niemal doszczętnie dogasł i zaczynała odczuwać chłód. Roztarła ramiona, lecz niewiele to pomogło.

– Co się dzieje? – usłyszała cichy szept Raoula.

– Zimno mi.

Przysunął się bliżej i ją objął.

– Lepiej?

Nie mogła wydobyć słowa z wyschniętego gardła. Serce biło jej coraz mocniej. Obawiała się, że piersi wyskoczą jej z opiętego żakietu. Leżała w objęciach obcego mężczyzny, a co gorsza chciała, żeby ją pocałował i mocniej przytulił. Powinna się natychmiast odsunąć, ale jakoś nie umiała się na to zdobyć.

Przyciągnął ją do siebie tak blisko, że czuła jego oddech na policzku. Powinna zaprotestować, ale było jej zbyt przyjemnie. Ogarnął ją błogi stan odprężenia i zaczęła powoli odpływać w sen.

– O tak… – wyszeptała – …tak jest lepiej.

Raoul leżał bez ruchu i wsłuchiwał się w regularny oddech Cassandry. Musiał użyć całej siły woli, aby nie przysunąć się do niej jeszcze bliżej, nie wziąć do ust jej delikatnego uszka ani nie zamknąć w dłoniach rozpierających żakiet piersi. Dziękował Bogu, że poprzez grube warstwy spódnic nie mogła wyczuć, jak bardzo był podniecony.

Pomyślał, że zbyt długo obywał się bez kobiety. Jak inaczej bowiem mógł wytłumaczyć pożądanie, które wzbudzał choćby jej przelotny i przypadkowy dotyk? Kiedy spotykali się wzrokiem, miał wrażenie, że łączy ich szczególna więź, jakby znali się od dawna. Zupełnie tego nie rozumiał. Cassandra była przecież jedynie zepsutą angielską arystokratką, którymi gardził. Dlaczego więc reagował na blask jej fiołkowych oczu, jakby wciąż był dojrzewającym młokosem, i nie przestawał myśleć o kuszących krągłościach jej ciała?

Zamknął oczy i żeby odwrócić uwagę zaczął zastanawiać się, jak odrażającym typem musiał być dla niej w swoim brudnym, cuchnącym ubraniu. Z pewnością uważała, że nie był godny, choćby czyścić jej buty.

A jednak spała spokojnie wtulona w jego ramiona.