Tylko ludzie - ebook

DOKUMENT NR 2101

ZAPIS GŁOSOWY Z MISJI
KAPITAN BODIE HOUGH I PORUCZNIK BARBARA BALL,
KORPUS PIECHOTY MORSKIEJ STANÓW ZJEDNOCZONYCH,
DYWIZJA ZMECHANIZOWANA

Miejsce: Okolice hotelu Dar es Salaam, Tobruk, Libia

– Centrala, tu Japet. Cel w zasięgu wzroku.

Czekamy… Dokładnie w wyznaczonym punkcie. Zdolny jestem, co?

– Och, Bodie, przestań się przechwalać. Przecież tylko wpisujesz współrzędne. Zrób moonwalk tym kolosem, to rzeczywiście będziesz miał powód do dumy.

– Moonwalk? Znaczy jak w stanie nieważkości?

– Żartujesz, Bodie? Człowieku, ile ty masz lat?

– Porucznik Ball, o ile mnie pamięć nie myli, kiedy ostatnio kierowałaś nogami, potknęłaś się na jakimś budynku i poleciałaś na twarz, a Benson złamał przez ciebie nadgarstek. Mam rację?

Tak jest, przodem. Ładny hotel. Nie pogardziłbym urlopem w takim miejscu.

Jeśli masz na myśli tych, którzy obserwują nas z najwyższego piętra, to owszem, jesteśmy widoczni jak na dłoni. Górujemy nad całym miastem. Nie można nas nie zauważyć.

Czekamy. Swoją drogą, co my robimy w Tobruku? Myślałem, że siedziba rządu jest w Trypolisie.

– Bo jest.

– A tutaj?

– Tutaj siedzibę ma inny rząd. Nie przygotowałeś się.

– Przecież to ten sam kraj.

– Czasem tak się zdarza. Kiedy byłam dzieckiem, przez pewien czas mieli tu aż trzy rządy.

– I który jest właściwy?

– Zależy, kogo zapytasz. Każdy ci powie, że ten, na który głosował.

– To bez sensu. Zresztą, kogo to obchodzi? Za dwadzieścia minut i tak władzę przejmie jakiś amerykański generał.

– Chciałeś powiedzieć: będzie doradcą demokratycznie wybranego rządu Libii.

– Tak, jasne.

– Zrozumiałem. Przystępujemy…

– Kapitanie, ostatnie piętro, drugie okno od prawej.

– Widzę. Centrala, wygląda na to, że w tej części budynku są ludzie. Może dać im trochę czasu na ewakuację? Jeśli zniszczymy wszystkie samochody na parkingu, to ich wypłoszy.

– No i co robimy?

– Jak to co? Słyszałaś. Zacznij od środka i przesuwaj promień w prawo. Celuj nisko, to może uda się oszczędzić te budynku z tyłu.

– Tak jest… Gotowa do akcji.

– Aktywuję promień. Powiedz „stop”.

– Hm… stop. Przecież wszystko widzisz. Zorientujesz się, kiedy skończę.

– Kurczę, niesamowite jest to cholerstwo. Nawet nie zaszumiało. Centrala, tu Japet. Cel zniszczony. W każdym razie połowa.

Cholera, uwielbiam tę robotę!

– Zauważyłam.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Dokładnie to, co usłyszałeś. Powiedziałeś, że uwielbiasz tę robotę, a ja ci odpowiedziałam, że to widać. I tyle. Masz z tym jakiś problem?

– …

– Świetnie! No to zmieńmy temat, bo chyba jeszcze chwilę tu postoimy. O czym chciałbyś porozmawiać? O książkach? O filmach? Masz jakieś hobby, o którym nie wiem?

– …

– W porządku. To ja zacznę. Kolekcjonuję Kapustki, to znaczy laleczki Cabbage Patch Kids.

– Nie mam pojęcia, co to…

– Nic nie szkodzi. Moje pokolenie też się na to nie załapało. Cabbage Patch Kids: laleczki, których się nie kupowało, tylko adoptowało. Podobno każda była niepowtarzalna. Miała świadectwo urodzenia, dokumenty adopcyjne i mały albumik, do którego można było wpisać, kiedy zaczęła chodzić, jakie było jej pierwsze słowo i co najbardziej lubi jeść.

– Te lalki mówiły?

– Nie, Bodie, nie mówiły. Ani też nie jadły. Chodziło o to, żeby wszystko wyglądało autentycznie, jakbyś adoptował prawdziwe dziecko znalezione na polu kapusty.

– Jak można adoptować lalkę?

– Po prostu kupujesz i nazywasz ten wydatek opłatą adopcyjną. W latach osiemdziesiątych ludzie wariowali na punkcie tych lalek, bili się o nie w sklepach, istny obłęd. Były modne tylko przez krótki czas, ale kilka firm nadal je produkuje. Dostałam sześć takich lalek od mojej mamy, kiedy byłam nastolatką. Teraz je kolekcjonuję. Te najstarsze bardzo trudno dostać i zazwyczaj osiągają zawrotne ceny.

– A więc zbierasz lalki. Nie, to wcale nie jest pokręcone, nic a nic.

– W zeszłym roku sprzedałam jedną za pięć kawałków.

– Sprzedałaś lalkę za pięć tysięcy dolarów?

– To był Brutis Kendall urodzony pierwszego listopada na Kapuścianej Grządce. W idealnym stanie, z pudełkiem i wszystkimi papierami.

– Trzeba być stukniętym. Uważam, że to pokręcone. Nie powinnaś…

Przyjąłem, Centrala. Bez odbioru. I znowu punkt dla nas. Wyzwalamy miasto za miastem.

– Założę się, że przedtem też byli wolni.

– Ale teraz są bardziej.DOKUMENT NR EE955

ARCHIWUM PRYWATNE Z ESAT EKT
DZIENNIK OSOBISTY
DOKTOR ROSE FRANKLIN

Lepiej uważajmy, o czym marzymy.

Blisko dziesięć lat temu pojawił się na Ziemi i zniszczył część Londynu gigantyczny robot z obcej planety. Udało nam się go unieszkodliwić, niestety w ślad za nim przybyło trzynaście innych, żeby rozpylić w kilkudziesięciu najbardziej zaludnionych miastach zabójczy gaz bojowy. W wyniku tych ataków poniosło śmierć sto milionów ludzi. Wśród nich ów tajemniczy mężczyzna, którego nazwiska nigdy nie poznałam, kierujący wszystkimi naszymi poczynaniami od czasu, gdy Uniwersytet Chicagowski powierzył mi badania nad olbrzymią dłonią robota. Zginęła również Kara Resnik, moja najbliższa przyjaciółka, a także żona Vincenta i biologiczna matka Evy.

Dzięki pomocy „nieznajomego” znalazłam sposób na zaburzenie struktury molekularnej metalu, z którego wykonane były roboty, i udało mi się zniszczyć jednego z nich. To wystarczyło, aby nakłonić obcych do pozostawienia nas w spokoju.

Nie zdawałam sobie sprawy, co się wydarzy. Nie mogłam przewidzieć, że odkrywając Temidę i ściągając uwagę obcych na naszą planetę, doprowadzę do śmierci milionów ludzi, ale obawiałam się tego od chwili, gdy przywrócono mnie do życia. Czułam, że… jestem w niewłaściwym miejscu, i bardzo pragnęłam, żeby ci, którzy skonstruowali Temidę, wzięli ją sobie z powrotem. Miałam nadzieję, że zabiorą również mnie.

I tak się stało. Gdy roboty obcych opuściły Ziemię, generał Eugene Govender, dowódca Korpusu Obrony Ziemi, Vincent, Eva i ja świętowaliśmy na pokładzie Temidy nasze… ocalenie, bo raczej nie można nazwać tego zwycięstwem. W tym samym czasie Rada Akitast – grupa obcych, która decyduje o ich stosunkach z innymi cywilizacjami – postanowiła odzyskać wreszcie swoją własność. Temida, z nami w środku, wróciła na swoją rodzimą planetę Esat Ekt, czyli Dom Ektów – tak nazywa się zamieszkujący planetę lud. Ektowie nie są dla nas obcymi w ścisłym znaczeniu tego słowa. Jakieś pięć tysięcy lat temu garstka ich przodków przybyła na Ziemię. Mieli żyć na uboczu i nie mieszać się w lokalne sprawy, ale z czasem kilkoro z nich złamało zakaz, nawiązało kontakty z miejscowymi i założyło rodziny. Ich dzieci były półludźmi, w następnym pokoleniu w trzech czwartych ludźmi i tak dalej, aż wreszcie ich potomkom została jedynie znikoma część ektyjskich genów. W ciągu kolejnych tysiącleci różnice między nami zacierały się coraz bardziej. Teraz wszyscy mieszkańcy naszej planety są dalekimi krewnymi tamtej grupki obcych, którzy w czasach, gdy po Ziemi chodzili tytani, przedłożyli miłość nad czystość rasy.

Minęło dziewięć lat od momentu naszego pojawienia się na Esat Ekt, ale wciąż żyjemy na uboczu. Cała tutejsza cywilizacja kieruje się zasadą, że odrębne gatunki nie powinny wywierać na siebie wpływu i każdemu z nich należy pozwolić na samodzielny rozwój zgodnie z jego systemem wartości. Przed wiekami Ektowie cudem uniknęli zagłady z rąk mieszkańców innej planety, którą ich władca wysiedlił z jakiegoś powodu. Potem obalili monarchię, zastępując ją bardzo skomplikowanym ustrojem demokratycznym i nadali swojej polityce nieingerencji całkiem nowy wymiar. Skażenie całego gatunku obcymi genami postrzegają jako ograbienie go z przeznaczenia. Dla nich to taka zbrodnia jak dla nas ludobójstwo. To, co wydarzyło się na Ziemi przed tysiącami lat, uznali za tragedię, która dotknęła zarówno ich, jak i nas. Dlatego postanowili zgładzić, jak sądzili, garstkę swoich rodaków, żeby zapobiec skażeniu całej naszej populacji. Zanim zdali sobie sprawę, jak wygląda rzeczywistość, było już za późno, zdążyli zabić miliony ludzi. Jesteśmy żywą pamiątką tego, co Ektowie uważają za wielką hańbę w swojej historii, jak pomnik holokaustu albo ofiar niewolnictwa.

Nam już nie będą o niczym przypominać. Tak czy inaczej, nasz pobyt tutaj dobiega końca. Dzisiejszej nocy wracamy do domu.DOKUMENT NR EE961

ARCHIWUM PRYWATNE Z ESAT EKT
ZAPIS ROZMOWY
VINCENT COUTURE I DOKTOR ROSE FRANKLIN

Miejsce: Kabina Temidy

– Już za późno. Ani kroku dalej, Evo. Nie chcę mu zrobić krzywdy. Rose, czy mogłabyś ją przytrzymać?

– Przytrzymać ją? Nie, nie sądzę. Chodź do mnie, Evo. Nie komplikujmy tego jeszcze bardziej. Nie chcesz, żeby przez przypadek ktoś został ranny. Odeślemy go tu z powrotem, obiecuję ci. Nikomu więcej nie stanie się krzywda.

– Ekimie, eyyots ant ipyosk insot. Ekim! Eyekant!

Masz rację. Nie chcę go skrzywdzić, więc mnie do tego nie zmuszaj.

{W porządku, Evo. Eyekant aktept eps.}

– Nie możesz zostać, Evo. Już nie. Nie wiesz, co… nieważne. Nie mamy na to czasu. Ekimie, jesteś przypięty? Rose, potrzymaj broń. Wejdę tylko w uprząż i już znikamy.

– Oni zaraz tu będą, Vincent. Musimy się pośpieszyć.

– Cholera! Nie mogę przełożyć rąk.

– Dasz radę. Rozluźnij się.

– Nie sądzę, żeby to coś dało. Nigdy nie pilotowałem góry. Kiedy ostatnio ktoś to zakładał, Eva miała dziesięć lat…

– Mógłbyś się zamienić miejscami z Ekimem? On ci pomoże przy wprowadzaniu komend na konsoli.

– Powiedział, że to skomplikowane. System obrony orbitalnej to dla mnie czarna magia. Nie sądzę, żebym… Mam pomysł! Ale nie zapnę się z przodu. Założę hełm i przekonamy się, czy działa, kiedy klamry są otwarte.

– Lada chwila… Musimy wiać!

– Jasne! Zasilanie włączone! Szybko! Szybko! Ekimie, wprowadzaj współrzędne. Eyyots!

– Ile to potrwa, zanim…

– Ojej!

– Co się stało? Vincent, gdzie my jesteśmy?

– Nie mam pojęcia. Myślę, że… Jest noc. Wkoło pełno drzew. Ekimie, czy to Ziemia? Akt eyet Eteyat?

{Ops eyoktiptet.}

– Co powiedział?

– Hm… To takie wyrażenie. Mam pustkę w głowie. Coś w tym rodzaju.

– Popatrz na gwiazdy.

– Co?

– Popatrz na gwiazdy. Rozpoznajesz coś?

– Nie widzę niczego znajomego… Mam! To jest… la grande ourse. Nie znam nazw gwiazdozbiorów. Duża niedźwiedzica?

– Wielka Niedźwiedzica. Ursa Major.

– No właśnie. Wróciliśmy, Rose. Jesteśmy na Ziemi.

– Rety, nie wierzę, że się nam udało. Evo, powiedz coś.

– Nie teraz, Evo.

– Powiedziałem, że nie teraz. Za chwilę ktoś nas zauważy. Połóżmy Temidę, żeby wyjść.

– Evo, jak myślisz, co się stanie z Ekimem, jeśli go tu znajdą? Musi wracać. Ekimie, eyost yeskust ak eyyots esat.

{Eyekant est ops. Ethemis eyet onsoks.}

– Co powiedział? Pusta Temida?

– Powiedział, że Temida jest wyczerpana. Rozładowana. Zużyła całą energię, żeby tu wrócić. Ta resztka, która jej została, wystarczy na zasilanie hełmu, ale nie mogę już poruszać rękami.

– Długo będziemy musieli czekać, Vincent?

– Spokojnie, Evo. Kiedy rozładowaliśmy ją w Nowym Jorku, wystarczyło kilka minut, zanim odzyskała zdolność ruchu. Wygląda na to, że jesteśmy na pustkowiu. Jeśli dopisało nam szczęście, nikt nas nie widział i wydostaniemy się stąd przed wschodem słońca. Kurczę, zanim nas znajdą, może upłynąć kilka dni. Tak jak ostatnio.

No więc nie tak jak ostatnim razem. Posłuchaj, nic na to nie poradzę. Uwierz mi, na pewno coś bym zrobił, gdybym wiedział, jak to przyspieszyć.

– Porozmawiaj z Ekimem, Evo. Prawdopodobnie nigdy więcej go nie zobaczysz, kiedy wróci na swoją planetę. Macie chwilę dla siebie, więc powinniście ją wykorzystać.

– Wiem.

– Kiedyś to przeboleje, tylko daj jej trochę czasu.

– Nie jestem pewien, Rose. To, co zrobiliśmy… W każdym razie wróciliśmy do domu i to jest najważniejsze. Teraz musimy tylko wyprawić Ekima z powrotem.

– Mógłby tu zostać.

– Nie, nie mógłby. Zamknęliby go w klatce i kłuli igłami przez cały dzień. Kiedy ostatnio jego rodacy odwiedzili Ziemię, zginęło sto milionów ludzi. Minęło już trochę czasu, ale wątpię, żeby cała sprawa poszła w niepamięć.

– A co z nim będzie, kiedy wróci na Esat Ekt?

– No cóż, powie, że go porwaliśmy. Zgodnie z prawdą. Miejmy nadzieję, że nie będą tego drążyć.

– Myślisz, że mu uwierzą?

– Nie mam pojęcia, Rose. A co proponujesz? Mam mu wystawić zaświadczenie?

– Wygląda na przerażonego.

– Bo to jeszcze dzieciak. Znalazł się miliony kilometrów od domu i grozi mu oskarżenie o zdradę. Też bym się bał.

– Zagroziłeś mu pistoletem.

– Mówię, też bym się bał.

– Sami przebyliśmy tę samą drogę.

– Dziwne, prawda? Czekaliśmy tyle czasu, aż tu nagle bum! Wróciliśmy.

– Nasz… wspólny znajomy powiedział mi kiedyś, że potrzeba dziesięciu dni na pokonanie tej odległości. A wydawało się, że to tylko chwila. Ciekawa jestem, skąd wiedzieli.

– Co wiedzieli, Rose?

– Ile trwa podróż.

– Może po prostu spojrzeli w kalendarz?

– Ale jak? Możemy sprawdzić datę na Ziemi, ale musielibyśmy wiedzieć, jaki dzień jest tam. Jak to ustalić? Wrócić i podzielić czas na pół?

– Nie mam pojęcia. Ja tylko…

– Zrobiłeś to, co było konieczne, Vincent.

– Tak? A czy to naprawdę było konieczne?

– Daj spokój. Nie zastanawiaj się nad tym.

– Co gorsza, nie czuję się nawet w połowie tak parszywie, jak myślałem… O cholera.

– Co?

– Niemożliwe. Nie tak szybko.

– Co się dzieje?

– Widzę światła. Jadą tu jakieś samochody, chyba ciężarówki. Ekimie, eket eyyots apt aks.

Nie wiem, ale wygląda na to, że bardzo im się spieszy.

Oni też, jeśli to zwykłe ciężarówki. Jesteśmy na wysokości piętnastego piętra.

Minie kilka dni, zanim ustawią taki wysoki dźwig. Ale nie to mnie martwi.

Jeśli to tylko miejscowi w swoich pikapach, to wszystko w porządku. Kiedy Temida się zregeneruje, wyniesiemy się stąd.

No cóż, jeśli to wojsko, mają nie tylko ciężarówki. Mogą tu przysłać…

Właśnie to.

Helikopter.

– Wojskowy?

– To jest duża maszyna, Rose. Na pewno nie taka, jakimi latają ekipy telewizyjne albo turyści.

– Co robi?

– Jest coraz bliżej… Właśnie zawisł nad nami… Otwierają się drzwi… O kurwa, kurwa, kurwa.

– Schodzą tu?

– Dwaj faceci zjeżdżają na linach.

– Co to za jedni?

– Nie wiem, ale mają broń. Jeden jest już przy włazie.

– Może się ucieszą na nasz widok.

– Całkiem możliwe. Evo, na wszelki wypadek zasłoń Ekima, gdyby jednak się okazało, że nie będą zachwyceni. Kimkolwiek są, właśnie weszli do śluzy.

– Wewnętrzny właz się otwiera.



– Vincent, co on powiedział?

– Nie mam pojęcia, ale na pewno mówi po rosyjsku.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji