Masz to jak w banku

Co nowego w milicyjnym światku?

Masz to jak w banku to nowa książka Ryszarda Ćwirleja, w której autor zabiera nas do niezwykle ciekawego okresu schyłku komunizmu. Milicyjny cykl autora to prawdziwy majstersztyk, a każda nowa pozycja jest potwierdzeniem tej tezy. Mamy rok 89’. W modzie królują niepodzielnie marmurkowe dżinsy. Na ulicach miast pojawiają się przedsiębiorczy handlarze, którzy wprost z toreb, walizek i składanych stolików sprzedają deficytowe towary przywiezione z Zachodu. W Warszawie trwają obrady Okrągłego Stołu, a ludzie mówią, że już niedługo handel walutami przestanie być w kraju zakazany. Jeszcze nikt o tym nie wie, ale za chwilę PRL rozsypie się jak domek z kart, a partia, która dzierży władzę, przestanie istnieć. W takiej atmosferze w Poznaniu dochodzi do szeregu morderstw. Giną handlarze dewizami. Nie ma wątpliwości, że ktoś planuje przejąć walutowy interes szefa poznańskich cinkciarzy Grubego Rycha. Śledztwo w sprawie zabitych handlarzy walutą przejmuje komenda wojewódzka milicji. Szef zespołu dochodzeniowo-śledczego powierza je kapitanowi Mirkowi Brodziakowi, który prywatnie jest dobrym znajomym Rycha. Sprawy zaczynają się komplikować, gdy wysłany na miejsce przestępstwa porucznik Teofil Olkiewicz znika bez śladu, a sprawą cinkciarzy zaczyna interesować się poznańska SB.

(…) – Spóźniają się tylko głupcy ignoranci – stwierdził, obdarzając sekretarkę swoim wystudiowanym, czarującym uśmiechem. Ola odpowiedziała uśmiechem, ukazując równe rzędy śnieżnobiałych zębów. Nic nie odpowiedziała, bo pojęła tylko tę część o głupcach, ale nie wiedziała, kim są ci ignoranci. A kiedy czegoś nie wiedziała, zawsze uśmiechała się promiennie i nikt już się nie zastanawiał, czy rozumie, co do niej się mówi. Ola miała prawie dwadzieścia osiem lat, jasne włosy związane w warkocz i niebieskie oczy. Była bardzo ładną dziewczyną, która przebierała w amantach jak w ulęgałkach. Nikt dotąd nie zdołał zdobyć jej serca na stałe, bo była bardzo wybredna. Czekała na księcia z bajki, choćby takiego jak Bielecki, ale ten jakoś nie wykazywał zainteresowania jej wdziękami. Gdy podszedł do niej i ujął rękę, by z gracją złożyć pocałunek na dłoni, cała zadrżała.

– Pana żona to musi być ale szczęściara – stwierdziła, patrząc mu prosto w oczy.

– A to niby czemu? – zainteresował się Bielecki.

– Bo pan jak całuje w rękę, to kobieta czuje to aż całą sobą – zażartowała, choć on od razu wyczuł w tym żarcie zachętę do czegoś więcej. Popatrzył na nią i się uśmiechnął, podjąwszy szybką decyzję. W zasadzie, dlaczego by nie? Kochanka w biurze szefa to prawdziwy skarb. Że też wcześniej o tym nie pomyślał. Ale wcześniej do niczego nie było mu to potrzebne, a teraz nadchodziły takie czasy, że właściwie nikt nie wiedział, co będzie się działo za kilka miesięcy (…)

Fragment książki