Luizę pilnie sprzedam ebook

Copyright © Danuta Noszczyńska 2010

Redakcja:

Mariola Będkowska

Okładka:

Anna Lenartowicz

Korekta:

Urszula Przasnek

Warszawa 2012

ISBN 978-83-62405-58-9

Wydawca:

Wydawnictwo SOLMonika Szwaja • Mariusz Krzyżanowski 05-600 Grójec, Duży Dół [email protected]

ePub i Redakcja techniczna:

Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châ[email protected]

Wszystkie postaci występujące w książce są fikcyjne, a opisane zdarzenia nigdy nie miały miejsca. Mimo to imiona i nazwiska bohaterów oraz nazwy miejscowości zostały na wszelki wypadek zmienione.

I. Orzeł czy resz­ka?

– Ta­tuś… a mo­że by jed­nak spró­bo­wać ina­czej? – spy­ta­łam tak bar­dziej re­to­rycz­nie.

– Ina­czej? A jest ja­kieś ina­czej? – od­parł oj­ciec z dość po­wierz­chow­ną tro­ską w gło­sie. – Wał­ko­wa­li­śmy prze­cież ten te­mat wie­lo­krot­nie. I sa­ma do­brze wiesz: nie ma żad­ne­go ina­czej. Po­za tym obie­ca­łaś. Przy­się­głaś. Nie martw się, ja­koś to wszyst­ko się uło­ży...

– Obie­ca­łam – wes­tchnę­łam głę­bo­ko, sta­ra­jąc się uwie­rzyć, że uda mi się z te­go na­sze­go, wspól­ne­go zresz­tą, pla­nu wy­wi­nąć.

A w każ­dym ra­zie do­pro­wa­dzić do sy­tu­acji, że wilk bę­dzie… ca­ły i owca… nie­skon­su­mo­wa­na. W koń­cu to nie śre­dnio­wie­cze ja­kieś al­bo in­ne ro­ko­ko, aże­by pan­na w mo­im wie­ku za mąż we­dług ro­dzi­ciel­skiej wo­li szła. Swo­jej cał­ko­wi­cie wbrew. Ale na­sza sy­tu­acja te­go wy­ma­ga­ła, a czas na­glił... I oj­ciec nie miał in­ne­go po­my­słu, ja, na­wia­sem mó­wiąc, też nie. Fakt, że obo­je z ta­tu­siem prze­rżnę­li­smy na au­to­ma­tach po­wie­rzo­ny mu przez Strasz­ne­go Ma­fio­za ka­pi­tał, ra­zem wdep­nę­li­śmy w ta­ra­pa­ty z per­spek­ty­wą bra­ku da­chu nad gło­wą i pod­sta­wo­we­go po­ży­wie­nia, i tyl­ko ja mo­głam nas wy­star­cza­ją­co pręd­ko z te­go am­ba­ra­su wy­cią­gnąć. W spo­sób pro­sty, jed­nak nie­ko­niecz­nie przy­jem­ny…

– Patrz! Patrz, jak on pięk­nie do cie­bie pi­sze, jak się…

– …mig­da­li i wy­ckli­wia! – pod­rzu­ci­łam kwa­śno, wy­szar­pu­jąc oj­cu z dło­ni sfa­ty­go­wa­ną bia­łą ko­per­tę. – Mógł­by się przy­naj­mniej po­fa­ty­go­wać i wy­na­jąć ja­kie­goś ży­we­go tłu­ma­cza, bo coś mi się zda­je, że po­śred­ni­kiem je­go mi­ło­snych wy­znań był pro­gram kom­pu­te­ro­wy!

– „Mo­ja ty pur­cha­wecz­ko słod­ka – od­czy­ta­łam na głos, ak­cen­tu­jąc od­po­wied­nio – drgam ca­ły z nie­cier­pli­wo­ści, abym mógł gę­bę two­ją oso­bli­wą obej­rzeć, zmiaż­dżyć twą ki­bić do­oko­ła, do oł­ta­rzu za­cią­gnąć i za­płod­nić na­tych­miast, co nam do­po­móż, wiel­ki Lord, świę­ty Spi­ry­tus, Je­zus Chry­stus i ca­ły Trój­nik”.

– Mam na­dzie­ję – do­rzu­ci­łam z ro­sną­cym nie­sma­kiem – że cho­dzi­ło mu ra­czej o tru­ska­wecz­kę niż o pur­cha­wecz­kę. On mnie chce za­płod­nić, ty sły­szysz?

– Nie, chy­ba o tur­ka­wecz­kę. – Ta­tuś za­my­ślił się głę­bo­ko. – Daw­niej tak się ma­wia­ło. A za­pład­niać cię wca­le nie mu­si. Już... two­ja w tym, bab­ska rzecz...

– Daw­niej??? Kie­dy daw­niej?! To ileż ten mój lu­by ma lat?

– Czy to waż­ne? – Ta­tuś po­dej­rza­nie szyb­ko spu­ścił wzrok. – Jak cię chce za­pład­niać, to chy­ba jest jesz­cze re­pro­duk­cyj­ny… Ale prze­cież... eee... nie o je­go fi­zycz­ne wa­lo­ry nam tu­taj idzie.

Wście­kłam się. Do gra­nic wrze­nia, roz­pacz­li­wie, ale… bez moż­li­wo­ści wy­krzy­cze­nia mo­jej wście­kło­ści. Cza­sem w ży­ciu tak jest, że naj­dzie na czło­wie­ka ja­kiś mus bez­względ­ny, wo­bec któ­re­go nic nie za­ra­dzisz i je­dy­ne, co mo­żesz, to zwie­sić łeb. I wście­kać się na sie­bie. Nie na ta­tu­sia. Bo czu­łam się od­po­wie­dzial­na, do­ro­sła, go­to­wa przy­naj­mniej do wzię­cia na swo­je bar­ki po­ło­wy te­go, z czym do­tych­czas zma­gał się ta­tuś w po­je­dyn­kę.

Kie­dy zmar­ła mo­ja ma­ma, mia­łam za­le­d­wie pół­to­ra ro­ku, ta­tuś dwa­dzie­ścia dwa. Nie wiem, na co zmar­ła, ta­tuś też nie wie. I nikt nie wie. Mo­że na gry­pę. A mo­że na za­wał. Ta­tuś mó­wi, że­by się w tym nie grze­bać, bo co to da? Ra­cja… Naj­waż­niej­sze, że ja­koś obo­je prze­trwa­li­śmy. Ży­li­śmy z te­go, co ta­tuś umiał naj­bar­dziej, czy­li z ha­zar­du. Prze­waż­nie ogry­wał lu­dzi na ba­zar­kach w „trzy kar­ty”, za­ro­bek był mo­że nie­wiel­ki, ale pew­ny. W każ­dym ra­zie da­wał chleb po­wsze­dni i coś do chle­ba. Naj­chęt­niej jed­nak ta­tuś gry­wał w po­ke­ra, bo tu moż­na by­ło sko­sić nie­zły szma­lec, jak mu się uda­ło wmon­to­wać w od­po­wied­nie to­wa­rzy­stwo. Ale nie gar­dził też roz­mai­ty­mi za­kła­da­mi, usta­wio­ny­mi, rzecz ja­sna, przez nie­go sa­me­go. Nie żad­ne tam pił­kar­skie czy in­ne lot­to, gdyż ta­tuś za­wie­rzał głów­nie spry­to­wi rąk wła­snych i umy­słu. W grun­cie rze­czy ta­tuś był uczci­wym i cha­rak­ter­nym fa­ce­tem. Ni­g­dy nie się­gnął po cu­dze, bo prze­cież wy­gra­ną de­li­kwent mniej lub bar­dziej chęt­nie sam po­da­wał mu do rę­ki… Wszyst­ko by­ło, jak ma­wiał: „tip-top, mu­cha nie sia­da i pod pa­ra­graf nie pod­pa­da”.

Dla­te­go, kie­dy trzy ty­go­dnie te­mu, z so­bo­ty na nie­dzie­lę prze­rżnę­li­śmy z ta­tu­siem po­spo­łu ca­łe czte­ry­sta ty­sia­ków, bę­dą­cych, jak się oka­za­ło, wła­sno­ścią Strasz­ne­go Ma­fio­za, wpa­dli­śmy w pa­ni­kę. Od tej fe­ral­nej no­cy bez­u­stan­nie kom­bi­no­wa­li­śmy, jak wyjść z tej przy­krej sy­tu­acji. W przer­wie na my­śle­nie twór­cze snu­li­śmy roz­ma­ite do­mnie­ma­nia, co ta­ki Ma­fio­zo nam mo­że, jak spra­wa się ryp­nie. Pew­ne­go wie­czo­ru, pod wpły­wem ja­kiejś wy­jąt­ko­wo przy­krej i nie­este­tycz­nej wi­zu­al­nie wa­ria­cji, ta­tu­sia olśni­ło. Uznał, że pój­dzie­my w ma­try­mo­nium! Oże­ni się al­bo on, al­bo ja: na ko­go wy­pad­nie, na te­go bęc! Rzu­ci­li­śmy więc mo­ne­tą. Wy­pa­dło na mnie... Ta­tuś za­brał się do wer­to­wa­nia ogło­szeń pra­so­wych, ja prze­cze­sy­wa­łam kom­pa.

– Có­ruś… – Ta­ta wy­rwał mnie z po­nu­rej za­du­my, kła­dąc mi rę­kę na ra­mie­niu. – Weź ty to mo­że… ja­koś… ca­ło­ścio­wo roz­waż. Pod „za” i „prze­ciw”, co?

– Ale ty mnie wca­le nie mu­sisz prze­ko­ny­wać! – Jed­nym gwał­tow­nym ru­chem ra­mie­nia strzą­snę­łam z sie­bie je­go dłoń. – Ja wiem, co mam ro­bić!

– Ale mnie jest nie­mi­ło…

– Mnie też jest nie­mi­ło. I ty mi tu te­raz wy­rzu­ta­mi oczu nie mydl. Do­brze wiesz, że to nic nie da!

– No…

– Bę­dzie, co bę­dzie!

– No…

– I ja uwa­żam, ge­ne­ral­nie, że nam to ogło­sze­nie z nie­ba spa­dło!

Ta­tuś roz­pro­mie­nił się wy­raź­nie i się­gnął po ga­ze­tę, któ­rą trzy­mał i ho­łu­bił jak re­li­kwię.

– „Pan Izy­dor Chle­bo­bier­ski, bez na­ło­gów, ma­jęt­ny, gor­li­wy pa­trio­ta, po­szu­ku­je mło­dej, zdro­wej i przy­stoj­nej pan­ny pol­skiej krwi z dzia­da pra­dzia­da (naj­mniej do szó­ste­go po­ko­le­nia). Cel – ma­try­mo­nial­ny” – prze­czy­tał z na­bo­żeń­stwem. – A ty, dziec­ko, Po­lka je­steś, ro­do­wi­ta. Te sześć po­ko­leń da się udo­wod­nić, jak amen w pa­cie­rzu. I czy to nie cud, że to­bą za­in­te­re­so­wał się wła­śnie? Prze­cież pa­nien­ki mu­sia­ły od­pi­sy­wać na ten anons ca­ły­mi zgra­ja­mi! Cud! I... wo­la Bo­ża...

– Cud, ta­tu­siu. Cud – wes­tchnę­łam, od­wra­ca­jąc oczy. – Cud jak cho­le­ra!

– No! – ucie­szył się ta­tuś, jak­by nie wy­czu­wa­jąc iro­nii w mo­im gło­sie. – Pa­nią bę­dziesz, Lu­izo, na wło­ściach! Prze­cież ten Izy­dor to szlach­ciu­ra ja­kiś! Z pew­no­ścią ma za­mek, mo­że i kil­ka... Al­bo choć­by dwór. For­sy jak sia­na, służ­bę w li­be­riach i li­mu­zy­nę. Mo­że i kil­ka… Co by nie po­wie­dzieć – roz­ma­rzył się na ca­łe­go – do­bry chłop, ten Izy­dor. War­to­ści na­ro­do­we so­bie ce­ni, pro­ro­dzin­ne.. i te­go… eee... ho­nor! Bóg, oj­czy­zna i ki­szo­ne ogór­ki! On ci wszyst­ko zre­kom­pen­su­je, zo­ba­czysz!

– Wiesz co, ta­tuś? – Skrzy­wi­łam się nie­znacz­nie. – Ty już przy­naj­mniej nic nie mów. Obo­je wie­my, jak jest...

Bo na­wet, gdy­by zna­lazł się ja­kiś in­ny, bar­dziej es­te­tycz­ny spo­sób wyj­ścia na pro­stą, cza­su jest za ma­ło i miecz Do­me­sto­sa for­mal­nie już ma­ja­czył nam nad gło­wa­mi… Ma­fio­zo mógł la­da dzień upo­mnieć się o swo­je...

Ta­tuś syk­nął bo­le­śnie przez zę­by.

– A więc, do ro­bo­ty, có­recz­ko... I niech cię pa­tron­ka two­ja ma w swej opie­ce!

•

Pra­wie przez ca­łą noc nie mo­głam za­snąć. Jak tyl­ko zmru­ży­łam oko, za­czy­nał ma­ja­czyć mi pod ko­pu­łą ja­kiś ob­le­śny sta­ruch na zmia­nę ze Strasz­nym Ma­fio­zem, któ­rzy uga­nia­li się za mną do utra­ty tchu w ce­lach cał­ko­wi­cie od­mien­nych. Już w koń­cu sa­ma nie wie­dzia­łam, co lep­sze: tor­tu­ry Ma­fio­za czy umi­zgi po­czwar­ne­go, ob­śli­nio­ne­go star­ca...

My­śla­łam tak­że o pew­nym pe­cho­wym dniu, dniu mo­ich dwu­dzie­stych pierw­szych uro­dzin, w któ­rym na­py­ta­li­śmy so­bie z ta­tu­siem tej bie­dy... Do tej po­ry oj­ciec kon­se­kwent­nie trzy­mał mnie z da­la od swo­jej „pra­cy”, ale wów­czas, w mo­je uro­dzi­ny, coś mu for­mal­nie od­bi­ło!

– No, cór­ko – rzekł z ta­jem­ni­czym uśmie­chem. – Od dziś je­steś już do­ro­sła. To zna­czy, nie tyl­ko me­try­kal­nie, ale w ogó­le, pod każ­dym wzglę­dem doj­rza­ła. Bo mó­wi się, że do­pie­ro w dwu­dzie­stym pierw­szym ro­ku czło­wiek jest w peł­ni doj­rza­ły.

– Do cze­go? I gdzie się tak mó­wi? – spy­ta­łam tro­chę bez­myśl­nie, bo aku­rat, o ile so­bie przy­po­mi­nam, czy­ta­łam bar­dzo pa­sjo­nu­ją­cy ar­ty­kuł w „Se­kre­tach ser­ca”.

– Do wszyst­kie­go – od­parł ta­ta tro­chę zbyt ogól­nie. – I w ogó­le, tak się mó­wi.

– Ale dla­cze­go? – spy­ta­łam znad ga­ze­ty. – Dla­cze­go ty, wła­śnie dzi­siaj mnie o tym in­for­mu­jesz?

– Bo za­mie­rzam urzą­dzić ci nie­za­po­mnia­ny wie­czór. Za­bie­ram cię do ka­sy­na!

No i urzą­dził. Jak bab­cię dryp­cię! Nie po­wiem, że­bym opie­ra­ła się ja­koś za bar­dzo, bo ka­sy­no za­wsze by­ło miej­scem, któ­re chcia­łam zo­ba­czyć od środ­ka, po­sma­ko­wać tych emo­cji, któ­re nie­rzad­ko sta­wa­ły się przy­czyn­kiem dra­ma­tów i tra­ge­dii, zo­ba­czyć, jak to jest i co w tym jest, że wcią­ga... Te­go wła­śnie nie umia­łam po­jąć. Jak nie­pa­lą­cy, któ­ry nie po­tra­fi zro­zu­mieć pa­la­cza, jak abs­ty­nent, dla któ­re­go przy­mus pi­cia jest rów­nie abs­trak­cyj­ny jak... świę­ta We­ro­ni­ka na wi­tra­żu w na­szym ko­ście­le! Po pro­stu – mo­żesz się wy­si­lać do ostat­nich bo­le­ści, a i tak nie je­steś w sta­nie od­czuć te­go, co czu­ją in­ni al­bo jak pa­trzą na świat.

Dla­te­go chy­ba ta­tuś mó­wił mi o tej doj­rza­ło­ści, bo praw­do­po­dob­nie nie umiał się wy­ra­zić bar­dziej wprost: że li­czy na to, że się za bar­dzo nie wcią­gnę. Ale ja się, nie­ste­ty, wcią­gnę­łam, już te­go pierw­sze­go wie­czo­ru. No cóż, w koń­cu oj­cow­skie ge­ny nie idą w las...

Wy­pi­li­śmy na dzień do­bry po dwa du­że nur­ki z wi­śniów­ką na spi­ry­tu­sie, i po-szło! Ta­tuś bie­gał tyl­ko i roz­mie­niał wciąż no­wą stów­kę, a przy for­sie był, jak ma­ło kie­dy... Przy cu­dzej for­sie, nie­ste­ty. Kie­dy wy­szli­śmy z przy­byt­ku rześ­kim świ­tem, mia­łam w kie­sze­ni rap­tem sto trzy­dzie­ści osiem zło­tych, ta­tuś ra­czej nie wię­cej. A ile­śmy prze­rżnę­li?

– Ile­śmy prze­rżnę­li, ta­tu­siu? – spy­ta­łam jesz­cze cał­kiem bez­tro­sko, wciąż na­pę­dza­na wi­śniów­ką na spi­ry­tu­sie to­pio­ną w moc­nym pi­wie, ty­to­nio­wym dy­mem, wo­nią per­fu­mo­wa­ne­go po­tu i mie­sza­ni­ną dźwię­ków, któ­rej skła­do­we trud­no by wy­li­czyć.

– Jed­no ci po­wiem, mo­je dziec­ko – ta­tuś nie­po­ko­ją­co za­stygł na środ­ku tro­tu­aru – kto mie­czem wo­ju­je, od mie­cza gi­nie, eup! – oznaj­mił me­ta­fo­rycz­nie i rów­nie me­ta­fo­rycz­nie bek­nął ku bez­kre­snym prze­stwo­rzom.

– To zna­czy? – Po­cią­gnę­łam go za rę­kaw, wpro­wa­dza­jąc z po­wro­tem w nie­mra­wy ruch po­su­wi­sty. – Zgra­li­śmy się jak mop­sy, tak? Je­ste­śmy go­li, zna­czy się?

– Wię­cej niż go­li... epp... có­recz­ko! – Ta­ta bek­nął po­now­nie, ale tym ra­zem ja­koś bez prze­ko­na­nia. – Wy­bacz mnie, sta­re­mu dur­nio­wi, i nie wspo­mi­naj źle, kie­dy... zło­żę łeb pod tram­waj!

Zła­pa­łam go nie­mal w ostat­niej chwi­li, osa­dza­jąc nie­chcą­cy oraz ze spo­rym im­pe­tem na bru­ko­wa­nym chod­ni­ku. Czu­jąc, że coś tu jest nie tak, i to bar­dzo, usia­dłam obok.

– No to ga­daj! – za­żą­da­łam gru­bym i do­no­śnym gło­sem.

Wów­czas ta­tuś opo­wie­dział mi o Strasz­nym Ma­fio­zie. O tym, jak pew­ne­go ra­zu w ka­sy­nie, nad ra­nem, pe­wien dziw­ny fa­cet ser­decz­nie zbra­tał się z nim, usku­tecz­nia­jąc licz­ne bru­der­sza­fty i in­ne kur­tu­azje, przy czym ta­tuś jesz­cze nie wie­dział, z kim ma do czy­nie­nia. W za­sa­dzie w ka­sy­nie nikt się z ni­kim nie bra­ta, a już z pew­no­ścią nie ob­ła­pia po pi­ja­ku, de­kla­ru­jąc do­zgon­ne uczu­cie. Już sa­mo to po­win­no by­ło ta­tu­sia tknąć, ale nie tknę­ło.

– On so­bie mnie upa­trzył na swo­ją ofia­rę! – jęk­nął ta­tuś, wkła­da­jąc so­bie sko­ła­ta­ną gło­wę po­mię­dzy ko­la­na. – Wi­dać z gę­by mi ja­koś sym­pa­tycz­nie pa­trzy­ło... Al­bo nie, on mu­siał wie­dzieć, że ja tam ra­czej nie cha­dzam – zmie­nił na­gle zda­nie.

Ta­tuś rze­czy­wi­ście by­wał w ka­sy­nie nie­zmier­nie rzad­ko, po­wie­dzia­ła­bym na­wet: oka­zjo­nal­nie. W tym mo­men­cie jed­nak prze­sta­łam ocze­ki­wać, że co­kol­wiek z tej je­go męt­nej ga­da­ni­ny poj­mę i za­żą­da­łam kon­kret­nych kon­kre­tów.

– No i on w któ­rymś mo­men­cie sko­czył na rów­ne no­gi, we­tknął mi pacz­kę z for­są za pa­zu­chę i uciekł – stre­ścił się ta­tuś.

– Nie ro­zu­miem...

– Pew­nie ktoś na nie­go czy­hał. I on zo­ba­czył te­go ko­goś, żal mu się ta­kiej ku­py for­sy zro­bi­ło, jak­by co, ro­zu­miesz, więc zro­bił so­bie ze mnie de­po­zyta.

Opar­łam się ple­ca­mi o ple­cy ta­tu­sia i jak on pod­cią­gnę­łam ko­la­na pod bro­dę, sta­ra­jąc się zaj­mo­wać jak naj­mniej miej­sca na tro­tu­arze, gdyż mia­sto za­czy­na­ło się po­wo­li za­lud­niać i co rusz ktoś się o nas po­ty­kał.

– Je­steś pe­wien, że to ma­fio­zo był? – upew­ni­łam się na wszel­ki wy­pa­dek.

– Có­ruś… – wes­tchnął ta­ta dra­ma­tycz­nie. – Uwierz, że wiem. Ro­bię w bran­ży ład­nych pa­rę lat i ży­cie mnie na­uczy­ło, że gra­czy moż­na po­dzie­lić na trzy ka­te­go­rie: wy­gra­nych, prze­gra­nych i ta­kich jak ja, śred­nich pty­siów. Prze­gra­ni to prze­gra­ni, ja – to ja, ale ci, co z te­go in­te­re­su wy­cho­dzą z na­praw­dę gru­bym szmal­cem, nie są zwy­kły­mi śmier­tel­ni­ka­mi. A już na pew­no nie ci, co mu­szą w pod­sko­kach ucie­kać!

– To mo­że nie jest tak źle – szep­nę­łam. – Mo­że ktoś go już daw­no uka­tru­pił, co? I w ogó­le, skąd on wie, ko­mu od­dał pacz­kę z for­są, sko­ro obaj by­li­ście zro­bie­ni w si­wy dym? I skąd wie, od ko­go ją po­wi­nien ode­brać?

– A, nie, tak pięk­nie to nie jest. – Ta­tuś nie­bez­piecz­nie prze­giął się na bok. – Za­nim on się ze­rwał, spi­sał so­bie mo­je da­ne oso­bo­we. Imię, na­zwi­sko, ad­res, wsio! I jesz­cze na od­chod­nym na­stra­szył. Strrr­rasz­nie na­stra­szył!

– Pa­mię­tasz cho­ciaż, jak wy­glą­dał?

– No… pew­nie…

– Jak?

– Strrrr­rasz­nie – oznaj­mił ta­tuś, zwi­nął się w kłę­bek i za­czął chra­pać.

Te­go, co usły­sza­łam, nie mo­głam w ża­den spo­sób ogar­nąć ro­zu­mem ani in­nym szó­stym zmy­słem. Ba, nie mo­głam na­wet w to uwie­rzyć, ale skąd by ta­tuś w ta­kim ra­zie miał czte­ry­sta pa­to­li? Wo­bec po­wyż­szej nie­wia­do­mej zmu­si­łam się i uwie­rzy­łam...

Dzi­siaj, w ob­li­czu nie­uchron­ne­go, któ­re zmie­rza­ło ku mnie wiel­ki­mi, Izy­do­ro­wy­mi kro­ka­mi, ani w gło­wie by­ło mi po­da­wa­nie cze­go­kol­wiek w wąt­pli­wość. Mi­mo iż ca­ła ta he­ca za­wie­ra­ła jesz­cze spo­ro lo­gicz­nych luk, wy­ni­ka­ją­cych z luk pa­mię­cio­wych zro­bio­ne­go w si­wy dym ta­tu­sia…

Po­go­dzo­na z fak­tem, że tej no­cy nie­da­ne mi bę­dzie cho­ciaż się zdrzem­nąć, wy­sko­czy­łam z łóż­ka, przej­rza­łam po raz ko­lej­ny mój nie­wiel­ki ba­gaż, wzię­łam prysz­nic, a na­stęp­nie zno­wu przej­rza­łam ba­gaż. Ot, po­dróż­ny nie­zbęd­nik mło­dej dziew­czy­ny: pa­rę ciu­chów, tro­chę bie­li­zny i ko­sme­ty­ki. Tor­bę pa­ko­wa­łam pod dyk­tan­do ta­tu­sia, któ­ry uwa­żał, że im mniej do niej upcham, tym wię­cej zy­skam od mo­je­go ma­jęt­ne­go na­rze­czo­ne­go. Jak sie­rot­ka Ma­ry­sia, eks­po­nu­jąc głów­nie swo­je ubó­stwo i nie­win­ność...

Oka­za­ło się, że ta­tuś też nie mo­że spać, do­trwa­li­śmy więc obo­je do mniej wię­cej przy­zwo­itej go­dzi­ny i uda­li­śmy się do ko­ścio­ła na po­ran­ną mszę. Mu­szę przy­znać, że co jak co, ale wy­cho­wa­nie ta­tuś dał mi sta­ran­ne, ka­to­lic­kie. Obo­je by­li­śmy głę­bo­ko wie­rzą­cy i su­mien­nie prak­ty­ku­ją­cy. Mo­dli­łam się więc te­raz bar­dzo gor­li­wie, pro­sząc Ja­sną Pa­nien­kę, aby ja­kimś cu­dem wy­ba­wi­ła nas z opre­sji, na przy­kład pod­su­wa­jąc ta­tu­sio­wi nad­przy­ro­dzo­ną moż­li­wość ogra­nia ko­goś na te czte­ry­sta ka­wał­ków. Al­bo że­by ktoś po wyj­ściu z ko­ścio­ła ta­ką ka­sę zgu­bił, a my zna­leź­li. Al­bo... że­by cho­ciaż przy­szedł mi do gło­wy ja­kiś ge­nial­ny plan awa­ryj­ny! Do po­łu­dnia by­ło w koń­cu jesz­cze pa­rę go­dzin, bo po­tem to już tyl­ko czar­na roz­pacz. Ta­tuś przy­ga­dał ja­kiś wóz, któ­ry miał mnie za­wieźć do umó­wio­ne­go ho­te­lu w Gdań­sku, gdzie od pa­ru dni re­zy­do­wał już Izy­dor, by na dzień do­bry zmiaż­dżyć mnie oraz za­płod­nić...

Ta­tuś mo­dlił się chy­ba o to sa­mo co ja, bo w prze­rwach, kie­dy nie zie­wał, zgrzy­tał zę­ba­mi i wy­trzesz­czał oczy. Nie­ste­ty – ani on, ani ja nie zo­sta­li­śmy wy­słu­cha­ni.

•

II. Po­rwa­nie kon­tro­lo­wa­ne

Do­kład­nie o dwu­na­stej ze­ro osiem roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi.

– A... ccco to jest? – wy­ją­ka­łam na wi­dok wbi­ja­ją­cych się nam do miesz­ka­nia trzech osi­łów jed­na­ko­wej ma­ści i po­stu­ry.

W pierw­szej chwi­li po­my­śla­łam, że to szarp­nię­ty na czte­ry­sta ka­wał­ków Ma­fio­zo już ko­goś na nas na­słał.

– Two­ja ob­sta­wa! – od­parł ta­tuś za­do­wo­lo­ny. – Pro­szę, wchodź­cie chło­pa­ki. – Sze­ro­kim ge­stem od­su­nął mnie od drzwi i dość ła­god­nie, jed­nak­że z bu­ta po­trak­to­wał mój ba­gaż.

– Ja­ka ob­sta­wa? Ale ja... nie...

– No, właź­cie, właź­cie. – Oj­ciec z każ­dym z nich wy­ko­nał kla­sycz­ne­go niedź­wiad­ka. – A to jest mój skarb, któ­ry bę­dzie­cie eskor­to­wać.

– Ta­tusss­siu! – syk­nę­łam zdez­o­rien­to­wa­na i zła.

– Znie­ście ba­gaż chło­pa­ki, ja się tym­cza­sem z dziec­kiem po­że­gnam. – Ta­tuś po raz ko­lej­ny zi­gno­ro­wał mnie kom­plet­nie.

Osi­ły by­ły wiel­kie, opa­słe i tę­pe na gę­bach.

– Słu­chaj, có­recz­ko – ta­tuś roz­wiał mój nie­po­kój tuż po ich wyj­ściu – oni są jak koń z klap­ka­mi na oczach, któ­ry do­cią­gnie wóz na miej­sce, choć­by się wa­li­ło i pa­li­ło.

– A po co mi oni? Nie ufasz mi? – za­py­ta­łem z pre­ten­sją.

– Ufam! Oczy­wi­ście, że ci ufam – ob­ru­szył się ta­tuś. – Ale, jak to mó­wią, strze­żo­ne­go Pan Bóg strze­że! Nie prze­żył­bym, gdy­by po dro­dze coś ci się sta­ło.

– Ccco? Co mo­gło­by mi się stać? – Po­czu­łam nie­przy­jem­ne ła­sko­ta­nie w żo­łąd­ku.

– Ojej! Co­kol­wiek mia­ło­by się stać, to się nie sta­nie. Za­dba­łem o to so­lid­nie.

Mó­wiąc to, ta­tuś rów­nie so­lid­nie przy­tu­lił mnie do sie­bie, za­pew­nił, że mam się o nie­go nie mar­twić i że bę­dzie­my w kon­tak­cie.

•

Moi to­wa­rzy­sze po­dró­ży by­li zu­peł­nie nie­ab­sor­bu­ją­cy. Nie­mal na­tych­miast po umiesz­cze­niu mnie oraz sie­bie w dość sfa­ty­go­wa­nym, zie­lo­nym mer­ce­de­sie va­nie za­ję­li się spo­ży­wa­niem ka­na­pek. Je­dli tak i je­dli przez ład­nych kil­ka­na­ście ki­lo­me­trów, nie wy­da­jąc z sie­bie żad­nych dźwię­ków po­za ciam­ka­niem i chrum­ka­niem. By­ło mi to jak naj­bar­dziej na rę­kę, bo nie chcia­ło mi się z ni­mi ga­dać. Po­sta­no­wi­łam się zdrzem­nąć. Te kil­ka­set ki­lo­me­trów, któ­re by­ły przede mną, da­wa­ło na­dzie­ję na ode­spa­nie za­rwa­nej no­cy. Uło­ży­łam się więc w mia­rę wy­god­nie, ob­ser­wu­jąc chłop­ta­siów spod pół­przy­mknię­tych po­wiek. Chy­ba za­czy­na­łam ich po­wo­li roz­róż­niać. Na wła­sny uży­tek na­zwa­łam ich ro­bo­czo: Trom­bo­cyt, Leu­ko­cyt i Ni­fu­rok­sa­zyd. Cze­mu tak? Po­ję­cia nie mia­łam. I choć nie mia­łam rów­nież po­ję­cia, co ozna­cza­ły po­wyż­sze ter­mi­ny ani też gdzie się z ni­mi spo­tka­łam, ko­ja­rzy­ły mi się z czymś krwa­wym, a tak­że nie­po­ha­mo­wa­nym i nie­obli­czal­nym. Jak moi to­wa­rzy­sze. Na wy­pa­dek, gdy­by nie by­ło mi da­ne po­znać, jak się na­praw­dę wa­bią, po­sta­no­wi­łam im te ksyw­ki ja­koś ład­nie zdrob­nić. Ot, choć­by: Trom­bek, Le­jek i Ni­fuś.

Trom­bek był z nich naj­szer­szy w ba­rach. Był tak­że bar­dziej ły­sy niż po­zo­sta­li. Reszt­ki wło­sia Lej­ka, ja­kie mi­ło­sier­nie po­zo­sta­wił mu fry­zjer, su­ge­ro­wa­ły, że był on blon­dy­nem. Miał też bar­dziej szpi­cza­stą gę­bę od swo­je­go kom­pa­na, więk­szy nos i gru­by łań­cuch na szyi. Srebr­ny. Ni­fuś na­to­miast był od nich obu ta­ki jak­by bar­dziej... wszerz. Jak oglą­da­ny w pa­no­ra­micz­nym te­le­wi­zo­rze. Nie, że­by był grub­szy, czy coś ta­kie­go. Był ta­ki ra­czej od­gór­nie spłasz­czo­ny: o ni­skim czo­le, sze­ro­kiej fa­cja­cie z od­sta­ją­cy­mi usza­mi, od do­łu koń­czą­cej się bez­po­śred­nio na dol­nej war­dze. I też był szcząt­ko­wym blon­dy­nem.

Tak so­bie ich kon­tem­plo­wa­łam, że­by o ni­czym in­nym nie my­śleć i spro­wo­ko­wać na­dej­ście snu. A kie­dy obej­rza­łam so­bie już wszyst­ko, co by­ło w za­się­gu mo­je­go wzro­ku, i sen cią­gle nie nad­cho­dził, za­czę­łam kle­pać bez­myśl­nie pod no­sem za­pa­mię­ta­ny w dzie­ciń­stwie wier­szyk: „Pan So­bie­ski miał trzy pie­ski, czer­wo­ny zie­lo­ny i nie­bie­ski”. Zro­bi­łam so­bie na­wet z nie­go coś w ro­dza­ju gry, pró­bu­jąc po każ­dym po­wtó­rze­niu do­strzec wśród sa­mo­cho­dów ja­dą­cych z na­prze­ciw­ka po­dob­ną kom­bi­na­cję ko­lo­ry­stycz­ną. To nie­wia­ry­god­ne, ale przy ta­kiej ilo­ści i róż­no­rod­no­ści aut, ja­kie jeż­dżą dziś po na­szych dro­gach, przez co naj­mniej go­dzi­nę tej idio­tycz­nej za­ba­wy nie uda­ło mi się to ani ra­zu! W koń­cu mi się znu­dzi­ło i wró­ci­łam do mo­ich osi­łów, a po­tem już zu­peł­nie spu­ści­łam z wo­dzy kar­ne do­tych­czas my­śli.

Cze­go ta­tuś się bał? No bo chy­ba nie te­go, że nie tra­fię na miej­sce. Ani te­go, że zrej­te­ru­ję i uciek­nę. No więc... cze­go? Ko­go? Strasz­ne­go Ma­fio­za? Bo­że mój, Bo­że – wpa­dłam w mi­mo­wol­ny po­płoch. Ale co on by mi... i dla­cze­go... – O Chry­ste Prze­naj­święt­szy! – wy­rwa­ło mi się na głos, co spo­wo­do­wa­ło pierw­szy ży­wy od­ruch mo­jej świ­ty: trzy ły­se pa­ły jed­no­cze­śnie od­wró­ci­ły się w mo­ją stro­nę, by po chwi­li obrać znów kie­ru­nek zgod­ny z po­zy­cją ka­dłu­bów. No tak! – wró­ci­łam do po­przed­nich roz­wa­żań. Ma­fio­zo mógł­by mnie prze­cież po­rwać po dro­dze, ja­ko gwa­ran­cję od­zy­ska­nia swo­jej for­sy! Ta­ka od­wrot­na for­ma oku­pu. Okupu. Okup. To sło­wo ja­koś nie da­wa­ło mi spo­ko­ju, ci­snąc się na­chal­nie do gło­wy. Ale cze­mu? I na­gle: bang! Olśnie­nie! No ja­sne, okup! Bo gdy­by te­raz ktoś mnie po­rwał dla oku­pu, z pew­no­ścią ocho­czo za­pła­cił­by za mnie Izy­dor, i gdy­by, zu­peł­nym przy­pad­kiem wy­no­sił aku­rat czte­ry­sta ka­wał­ków, to... To... – czasz­ka for­mal­nie pę­ka­ła mi te­raz z wy­sił­ku – to... by­ło­by jak raz dla Ma­fio­za! I wów­czas ze­ro zmur­sza­łych Izy­do­rów, ze­ro ob­mier­z­łych ma­ria­ży, miaż­dże­nia i za­pład­nia­nia! Tyl­ko ja­ką si­łą po­ry­wacz od­dał­by ten okup mnie? I kto w ogó­le mógł­by mnie po­rwać? – py­ta­łam sa­ma sie­bie, czu­jąc, że je­stem cał­kiem bli­sko od­po­wie­dzi na te wszyst­kie py­ta­nia…

– Chwi­la! Chwi­la, pa­no­wie! – wrza­snę­łam, usta­wia­jąc się gwał­tow­nie do pio­nu. – Mu­si­my się jak naj­szyb­ciej za­trzy­mać! Mnie się chce jeść. I pić! I siiiii­kać!!!!

W tym mo­men­cie Le­jek, na­wet nie obej­rzaw­szy się za sie­bie, dał so­lid­nie po ha­mul­cach.

•

Za­trzy­ma­li­śmy się na przy­droż­nym par­kin­gu, gdzie moż­na by­ło się po­si­lić kieł­ba­są z roż­na, a tak­że, przy pew­nej do­zie sa­mo­za­par­cia, sko­rzy­stać z mu­ro­wa­ne­go wy­chod­ka. Za­mó­wi­łam jed­ną por­cję z buł­ką i musz­tar­dą oraz ka­wę. Chłop­cy, cał­kiem nie­daw­no po­si­le­ni ka­nap­ka­mi, wzię­li dla sie­bie iden­tycz­ne ze­sta­wy, przy czym Trom­bek po­dwój­ny.

– Da­le­ko jesz­cze, praw­da? – za­szcze­bio­ta­łam mi­lut­ko, wpy­cha­jąc za­dek po­mię­dzy drew­nia­ną ła­wę i chy­bo­tli­wą ław­kę.

– Mniam­hum – od­parł po dłuż­szej chwi­li Le­jek z peł­ną gę­bą.

– Och, już się for­mal­nie nie mo­gę do­cze­kać! – cią­gnę­łam nie­zra­żo­na. – Ten mój na­rze­czo­ny jest po pro­stu ba­je­eeecz­nie bo­oooga­ty! Od ra­zu ob­sy­pie mnie zło­tem i bry­lan­ta­mi!

Chłop­cy spoj­rze­li po so­bie bez­na­mięt­nie i jak na ko­men­dę za­ką­si­li buł­ka­mi.

– No to co? Ta­ki ka­wał dro­gi przed na­mi, a my bę­dzie­my tak mil­czeć? Mo­że by­śmy się trosz­kę za­przy­jaź­ni­li? – Za­mru­ga­łam nie­win­nie.

– Nam się nie wol­no przy­jaź­nić. Kly­jent nasz pan – od­parł za wszyst­kich Ni­fuś.

– A wła­śnie, tak a pro­pos... e... kly­jenta. – Po­chy­li­łam się w je­go stro­nę. – Du­żo wam ta­tuś... te­go... że tak po­wiem... za tę eskor­tę uiścił?

– Pa­nien­ka py­ta, ile nam He­niek za tom ro­bo­te kop­snął – ob­ja­śnił Le­jek.

– Ta­jem­ni­ca – burk­nął Ni­fuś, marsz­cząc brwi. – Się pa­nien­ka nie cie­ka­wi.

– No ja­sne! – Za­chi­cho­ta­łam cie­niut­ko. – Pew­nie nie za du­żo i w do­dat­ku, że tak po­wiem, na ze­szyt?

– Bo co?

– Bo ta­tuś tak ma. Go­tów­ką ra­czej nie grze­szy, chy­ba li­czy na to, że go mój na­rze­czo­ny za­si­li.

– Tak czy in­a­czy, za­war­lim umo­wę i He­niek za­pła­ci. Po ro­bo­cie.

– No ja­sne, ja­sne – przy­tak­nę­łam pręd­ko. – Za­pła­cić za­pła­ci. W koń­cu boi się o mnie, jak ma­ło o co. Je­stem prze­cież je­go ka­pi­ta­łem na przy­szłość, za­bez­pie­cze­niem na sta­re la­ta. Mó­wi­łam wam już, ja­ki ten mój na­rze­czo­ny bo­ga­ty?

– Mniam­hum...

– On też for­mal­nie trzę­sie się o mnie jak o skarb naj­cen­niej­szy. Bo gdy­by ktoś mnie po­rwał... Ro­zu­mie­cie? Jak­by się ktoś do­wie­dział, że ten mój lu­by ta­ki ma­jęt­ny, a ja, je­go oczko w gło­wie, tak so­bie ja­dę, a on tam cze­ka, usy­cha­jąc z tę­sk­no­ty...

Chy­ba po­le­cia­łam za pręd­ko i moi chłop­cy w któ­rymś mo­men­cie nie na­dą­ży­li, bo nie do­strze­głam w ich fa­cja­tach na­wet cie­nia za­in­te­re­so­wa­nia.

– Ej! – Spró­bo­wa­łam ru­szyć z po­sad ich sza­re ko­mór­ki, wa­ląc pię­ścią w ła­wę. – Chcia­łam po­wie­dzieć, że to do­brze, że mnie eskor­tu­je­cie, bo jesz­cze byko­muś przy­szło do głowy porwać mnie dla okupu, nie? Ale na szczę­ście nikt nie wie, że mój na­rze­czo­ny za­płacił­by za mnie każ­de pie­niądze! Nie ty­le, co mój ta­tuś wam. Tyl­ko sto ra­zy ty­le!

Po tych sło­wach opar­łam się wy­god­nie i za­czę­łam z uwa­gą śle­dzić twa­rze mo­ich to­wa­rzy­szy. Po kil­ku al­bo i kil­ku­na­stu se­kun­dach Le­jek za­stygł w bez­ru­chu z roz­dzia­wio­ną pasz­czą i buł­ką w gar­ści, na­stęp­nie wstał.

– Idzie­my do ki­bla – za­rzą­dził krót­ko.

– Ale mnie się nie chce – za­opo­no­wał Ni­fuś.

– Idzie­my! – uparł się Le­jek. – Nie bę­dę sta­wał po dro­dze każ­de­mu jed­ne­mu na szcza­nie! Pa­nien­ka też!

Ru­szy­łam po­słusz­nie w kie­run­ku ozna­czo­ne­go kół­kiem przy­byt­ku, jed­nak, gdy tyl­ko chłop­cy znik­nę­li za drzwia­mi mę­skiej „to­a­le­ty”, zmie­ni­łam kie­ru­nek i za­cza­iłam się za win­klem.

– ... no i co z te­go? – wy­ła­pa­łam strzęp wy­po­wie­dzi Ni­fu­sia.

– Jak co z te­go? – ob­ru­szył się Le­jek. – Nie sły­sza­łeś, co mó­wi­ła?

W tym miej­scu je­go po­cząt­ko­wo pod­nie­sio­ny głos prze­ro­dził się w le­d­wie sły­szal­ny szept.

– E, tam... – po­wąt­pie­wał Trom­bek. – Ku­pa za­cho­du i ty­la. I nie wia­do­mo, co to war­te.

– Jak nie wia­do­mo? Jak nie wia­do­mo? Ku­pę szmal­cu, co nie? – go­rącz­ko­wał się Le­jek.

– ...ale... gdzie by­śmy ją scho­wa­li?

– ...ciot­kę pod Bia­łym­sto­kiem. Strasz­ne to za­du­pie jest, aku­rat­nie w sam raz...

Nie­ste­ty, w tym pa­sjo­nu­ją­cym mo­men­cie od­głos dźwięcz­ne­go, po­trój­ne­go stru­mie­nia za­czął ury­wać się i przy­ci­chać, wo­bec cze­go mu­sia­łam jak naj­szyb­ciej po­rzu­cić swo­je sta­no­wi­sko i po­ki­cać ukrad­kiem w stro­nę dam­skie­go wy­chod­ka.

– Hej­ka! – Za­ma­cha­łam przy­jaź­nie do pod­cho­dzą­cych męż­czyzn.

Od­ma­cha­li mi nie­mra­wo i jak­by na­wet po­nu­ro.

– A, co tam! Jak nas już tak los po­łą­czył, Lu­iza je­stem! – Wy­cią­gnę­łam rę­kę w kie­run­ku bli­żej nie­spre­cy­zo­wa­nym.

– Ja... – Ni­fuś za­mie­rzał chy­ba od­wza­jem­nić pre­zen­ta­cję, urwał jed­nak bar­dzo szyb­ko, wal­nię­ty przez Lej­ka pod że­bro. – Ta­jem­ni­ca! – Za­sko­czył nad wy­raz szyb­ko, po czym mi­ja­jąc miej­sce na­szej bie­sia­dy, zła­pał nie­do­je­dzo­ny ka­wał kieł­ba­sy i wpa­ko­wał ją so­bie w usta.

•

Te­raz nie my­śla­łam już o spa­niu. Du­ma­łam nad tym, jak po­win­nam się za­cho­wać, kie­dy się zo­rien­tu­ję, że zo­sta­łam po­rwa­na. I kie­dy po­win­nam się zo­rien­to­wać. Bo gdy­bym na przy­kład pu­ści­ła ten fakt mi­mo uszu i oczu, by­ło­by ra­czej po­dej­rza­ne, na­wet dla nich. Prze­cież nie mo­głam być aż tak głu­pia... I nie by­łam! Ta­tuś nie za­pew­nił mi być mo­że grun­tow­ne­go wy­kształ­ce­nia, ale wy­po­sa­żył mnie we wro­dzo­ną in­te­li­gen­cję, spryt, a tak­że w ży­cio­wo uży­tecz­ną wie­dzę. Szko­łę, co praw­da, ukoń­czy­łam, z ma­tu­rą na­wet, ale tyl­ko dzię­ki te­mu, że dwu­krot­nie po­wta­rza­łam tę sa­mą kla­sę i z eg­za­mi­nem doj­rza­ło­ści przy­szło mi się zmie­rzyć aku­rat wów­czas, gdy zo­stał ob­ję­ty amne­stią... For­mal­ny cud! Za­wsze z ta­tu­siem głę­bo­ko wie­rzy­li­śmy w cu­da. Zresz­tą, mniej­sza z tym. Obec­nie tak­że li­czy­łam na cud.

Pod­nio­słam gło­wę i ro­zej­rza­łam się do­oko­ła. Tak jak prze­wi­dzia­łam, Le­jek zmie­nił tra­sę. Na bank nie je­cha­li­śmy w kie­run­ku Gdań­ska. Po­sta­no­wi­łam więc po­czy­nić drob­ne przy­go­to­wa­nia na roz­ma­ite ewen­tu­al­no­ści. Wy­grze­ba­łam z tor­by ko­mór­kę i ła­do­war­kę, te­le­fon wy­ci­szy­łam, po czym ca­ły ten sprzęt upchnę­łam dys­kret­nie w biu­sto­no­szu. Za­czę­łam też de­mon­stro­wać pierw­sze ob­ja­wy nie­po­ko­ju, wier­cąc się na sie­dze­niu bądź wy­cią­ga­jąc gwał­tow­nie szy­ję w stro­nę przed­niej szy­by, zwłasz­cza w cza­sie mi­ja­nia ta­blic in­for­ma­cyj­nych i dro­go­wska­zów. Ni­fu­sio­wi chy­ba się udzie­li­ło, bo przy każ­dej ta­kiej ak­cji wo­dził ocza­mi za mo­im wzro­kiem i jak ja wier­cił się na sie­dze­niu. Po pew­nym cza­sie udzie­li­ło się i Tromb­ko­wi, któ­ry z wy­raź­ną roz­ter­ką na gę­bie za­czął co­raz czę­ściej ob­ra­cać się w mo­ją stro­nę.

– A wy co? – wku­rzył się Le­jek. – Ro­ba­ków na­gle do­sta­li po ty kieł­ba­sie, czy jak?

– Nie... Go­rą­co – sap­nął Trom­bek, a na­stęp­nie ro­ze­brał się z kurt­ki i za­tkał nią do­kład­nie pra­wą przed­nią szy­bę.

Przyj­rzał się kry­tycz­nie swo­je­mu dzie­łu, a po­tem zdjął jesz­cze swe­ter. I ko­szu­lę. Uszczel­niw­szy w ten spo­sób wszyst­ko, co się da­ło, zo­stał już tyl­ko w siat­ko­wym pod­ko­szul­ku. Le­jek z nie­sma­kiem ob­ser­wo­wał w lu­ster­ku je­go po­czy­na­nia, ale ich nie ko­men­to­wał. Za­sta­no­wi­łam się w związ­ku z tym, czy na­dal bę­dę mu­sia­ła się zo­rien­to­wać w sy­tu­acji, czy też mo­gę so­bie bier­nie cze­kać nie­wia­do­me­go fi­na­łu ca­łej he­cy. W za­sa­dzie Trom­bek uła­twił mi spra­wę na ty­le, że gdy­bym by­ła ja­kaś nie­po­ciu­ma­na, mo­gła­bym wca­le nie kap­nąć się, co jest gra­ne. Nie­ste­ty, ten ga­moń w któ­rymś mo­men­cie po­sta­no­wił uchy­lić tro­chę szy­bę, wsku­tek cze­go mi­ster­nie uwi­ta przez nie­go kon­struk­cja ru­nę­ła w jed­nej se­kun­dzie. I to aku­rat w mo­men­cie, kie­dy mi­ja­li­śmy wiel­ką jak sto­do­ła ta­bli­cę z in­for­ma­cją: Bia­ły­stok 48 km.

– Co to jest? – za­wy­łam nie­mal cał­kiem na­tu­ral­nie. – Do­kąd pa­no­wie mnie wio­zą???

– A bo... na tra­sie ob­jazd jest – wy­du­kał Trom­bek, wy­ci­ska­jąc jak nie­zbyt do­rod­ną cy­try­nę ca­ły swój in­te­lekt.

– No­ooo... To fe­eeest ob­jazd, jak stąd do Gdań­ska – sko­men­to­wa­łam kwa­śno. – Ale po co?

– Ro... ro­bo­ty dro­go­we chi­ba – wy­si­lił się Ni­fuś.

– Gu­zik! – wrza­snę­łam na ca­ły re­gu­la­tor. – Po­rwa­li­ście mnie, tak?!!! Dla oku­pu? O, ja nie­szczę­sna! Zwie­rzy­łam się wam, po­chwa­li­łam, a wy, jak ostat­nie dra­nie, jak ban­da trut­ni! – Bia­do­li­łam, na­krę­ca­jąc się co­raz bar­dziej.

– Ci­cho! – wrza­snął Le­jek. – Bo zwią­żem i za­kne­blu­jem! Sza! Ale to już!

Na ta­kie po­sta­wie­nie spra­wy zbun­to­wa­łam się na ca­łe­go. Od­cze­ka­łam na od­po­wied­ni mo­ment, któ­ry wła­śnie za­ma­ja­czył na ho­ry­zon­cie. Oto wła­śnie z po­bli­skie­go ko­ścio­ła wy­sy­pał się rój wier­nych i ru­szył na przej­ście dla pie­szych.

– Ban­dy­ci wstręt­ni!!! – wrza­snę­łam, jak tyl­ko Le­jek za­trzy­mał wóz, po czym na­tych­miast wy­sko­czy­łam na ze­wnątrz i po­pę­dzi­łam w przy­droż­ne chasz­cze.

Za mną z nad­spo­dzie­wa­nym re­flek­sem wy­sko­czył Trom­bek, a po chwi­li tak­że i Ni­fuś. Le­jek na­to­miast za­wró­cił au­to z pi­skiem opon i ru­szył wzdłuż mie­dzy, klnąc siar­czy­ście przez otwar­te okno. Le­cia­łam ino świst, chwi­la­mi na­wet zyg­za­kiem, jak prak­ty­ko­wa­no na fil­mach gang­ster­skich. Mia­łam tak ucie­kać, że­by im nie uciec, a je­dy­nie na­brać w ich oczach jesz­cze więk­szej war­to­ści. Ale cóż z te­go, kie­dy na­gle stra­ci­łam zdro­wy roz­są­dek i ucie­ka­łam tak, że­by im wła­śnie uciec? Mo­je no­gi ro­bi­ły po pro­stu to, do cze­go je Pan Bóg stwo­rzył, w do­dat­ku tak do­brze, jak ni­g­dy do­tąd. Na­gle, odro­bi­nę przede mną zza mie­dzy wy­ło­nił się je­den ły­sy łeb, dru­gi za­szedł mnie z le­wej. Do­sko­na­ły mo­ment, że­by ska­pi­tu­lo­wać. Ale nie!!! Mnie po­nio­sło w stro­nę pa­są­cych się ko­ni. Zła­pa­łam się moc­no si­wej grzy­wy, cu­dem ja­kimś wsko­czy­łam ru­ma­ko­wi na grzbiet i da­waj, ko­pać go i szar­pać, gdzie po­pa­dło. Koń, wbrew wszyst­kie­mu za­cho­wał się jak idio­ta. Za­miast ru­szyć przed sie­bie ostrym ga­lo­pem, jak to so­bie wy­obra­ża­łam, za­czął ki­cać jak spło­szo­ny za­jąc ze zwie­szo­nym łbem i unie­sio­nym ku gó­rze za­dem. Ani na ta­kim je­chać, ani z nie­go zleźć... W ja­kimś de­spe­rac­kim prze­bły­sku uświa­do­mi­łam so­bie, że mu­si mieć pew­nie spę­ta­ne przed­nie no­gi... Wcze­pi­łam więc jak naj­moc­niej pal­ce w je­go si­wą grzy­wę i cze­ka­łam, co bę­dzie. Aku­rat nad­bie­gły ły­so­le i sta­nę­ły jak dwie le­lu­je, nie bar­dzo wie­dząc, jak mnie zdjąć z tej roz­ju­szo­nej ga­dzi­ny. Z prze­ciw­nej stro­ny, war­cząc nie­mi­ło­sier­nie, nad­cią­gał zie­lo­ny mer­ce­des van. Wszyst­ko po­to­czy­ło się tak szyb­ko. Na­gle zo­ba­czy­łam nad so­bą ka­wał błę­kit­ne­go nie­ba, a pod so­bą roz­ło­ży­sty krzak gło­gu...

– Pa­tron­ko mo­ja, miej mnie w opie­ce! – wrza­snę­łam wprost w ten nie­biań­ski błę­kit.

A po­tem na­sta­ła ciem­ność...

•

– I co? Co, pa­nie dok­to­rze? – py­tał ktoś nie­spo­koj­nym gło­sem nie­wy­raź­nej po­sta­ci.

– Na szczę­ście nic jej nie jest. Ko­ści ma ca­łe, na­rzą­dy we­wnętrz­ne też. Jest tro­chę po­obi­ja­na, to wszyst­ko. Do we­se­la się za­goi, he, he!

– No to świet­nie, do­sko­na­le! – Nie­spo­koj­ny głos zmie­nił się w jed­nej chwi­li w ra­do­śnie spo­koj­ny.

Po­tem wszyst­ko za­czę­ło się ode mnie od­da­lać, aż cał­ko­wi­cie uci­chło. Bo­lał mnie każ­dy naj­mniej­szy mię­sień, każ­dy cen­ty­metr skó­ry i włos na cie­le. Po­my­śla­łam, że pew­nie mam gry­pę. W cza­sie gry­py wszyst­ko tak czło­wie­ka bo­li. Ro­zej­rza­łam się ostroż­nie do­oko­ła, usi­łu­jąc so­bie przy­po­mnieć, skąd wziął się ten dok­tor, do ko­go na­le­żał dru­gi głos i w ogó­le, gdzie ja je­stem i dla­cze­go. Ani nie­bie­skie ścia­ny, ani wi­szą­ce na nich ki­li­my i ob­ra­zy, ani sza­fa, stół, ani ło­że, w któ­rym le­ża­łam, nic nie by­ło mi ani zna­jo­me, ani ob­ce. Spró­bo­wa­łam prze­wró­cić się na bok, ale pa­skud­ny ból ca­łe­go cia­ła na­tych­miast od­wiódł mnie od te­go za­mia­ru.

– Jak się czu­jesz, skar­beń­ku? – za­skrze­cza­ło mi coś u wez­gło­wia, dość ni­sko i ochry­ple.

Roz­po­zna­łam ten głos. No to je­ste­śmy w do­mu – ucie­szy­łam się w my­ślach. No ja­sne! Je­stem prze­cież u bab­ci, na wsi. Mam tu do­koń­czyć gim­na­zjum, bo z mo­je­go mnie wy­wa­li­li rów­niut­ko z koń­cem ubie­głe­go ro­ku!

– Le­piej, ba­bu­niu – od­par­łam z czu­ło­ścią w gło­sie. – Chy­ba mia­łam gry­pę, co?

– Nnn­no...

– A co po­wie­dział dok­tor? Że już do­brze?

– Nnn­no...

– Czy ty cze­goś przede mną nie ukry­wasz, sta­rusz­ko?

– A skąd! – Bab­cia wy­ło­ni­ła się zza wez­gło­wia, obe­szła ło­że i sta­nę­ła na wprost mnie.

Mia­ła na so­bie bia­ły, siat­ko­wy pod­ko­szu­lek, be­żo­we ber­mu­dy i gru­ba­śne, strasz­nie owło­sio­ne gi­ry. Pew­nie ty­le co przy­szła z po­la, bie­dacz­ka, i nie zdą­ży­ła się ochę­do­żyć...

– Bab­ciu, dłu­go już tak le­żę? – za­nie­po­ko­iłam się nie­co.

– A, nie... Nie bar­dzo... – od­par­ła nie­zde­cy­do­wa­nie i czmych­nę­ła do kuch­ni.

W chwi­lę po­tem zza drzwi da­ły się sły­szeć licz­ne gło­sy, kon­fe­ru­ją­ce jak­by w pod­nie­ce­niu. Kur­czę, a jak to nie gry­pa? A je­śli do­le­ga mi coś znacz­nie gor­sze­go? Coś... na co się umie­ra? – Prze­ra­zi­łam się cał­kiem na se­rio.

– Bab­ciu!!! – krzyk­nę­łam w stro­nę drzwi. – Ba­aaab­ciu!

Sta­rusz­ka przy­by­ła nie­mal na­tych­miast. Tym ra­zem mia­ła na so­bie de­de­ro­no­wą po­dom­kę w po­lne ma­ki, a na gło­wie chust­kę z dłu­ga­śny­mi frędz­la­mi.

– Po­wiedz mi, ko­cha­na, ca­łą praw­dę! – za­żą­da­łam sta­now­czo. – Co mi jest? Czy to rak? Ja umie­ram?

– Ale no co ty! – wy­skrze­cza­ła bab­cia z wy­raź­ną ulgą. – Zwy­kła gry­pa. A na­wet już po gry­pie!

– Wszyst­ko mnie bo­li!

– I jesz­cze tro­chę po­bo­li. – Zza sze­ro­kich ple­ców bab­ci wy­sko­czył dok­tor ze słu­chaw­ka­mi na szyi. – Nie martw się, dziec­ko. To nor­mal­ne. Leż i od­po­czy­waj, a wszyst­ko ustą­pi w swo­im cza­sie. Mo­że już za pa­rę dni, no, mo­że ty­go­dni...

Na te sło­wa bab­cia spio­ru­no­wa­ła dok­to­ra wzro­kiem.

– ...a mo­że go­dzin... – do­rzu­cił me­dyk szyb­ko. – Tak czy owak, naj­waż­niej­szy jest spo­kój. Sen i od­po­czy­nek, od­po­czy­nek i sen!

– Na­praw­dę? – wy­ję­cza­łam bez prze­ko­na­nia.

– Na­praw­dę. Leż so­bie i się re­lak­suj! – za­or­dy­no­wał dok­tor i wy­szedł.

– A gdzie dzia­dziuś? – spy­ta­łam płacz­li­wie. – Jesz­cze w po­lu?

– Ja­ki zno­wu dzia­dziuś?! – skrzek­nę­ła bab­cia, ca­ła jak­by w ner­wach.

– No jak to? Mój dzia­dziuś, twój mąż. W po­lu?

– Nie! Kro­wę doi! Jak wy­doi, to przyn­dzie – wark­nę­ła i wy­szła.

Trosz­kę się uspo­ko­iłam. W koń­cu by­łam wśród swo­ich, pod tro­skli­wą opie­ką. Wi­dać w cza­sie wy­so­kiej go­rącz­ki prze­sta­łam tro­chę kon­tak­to­wać z oto­cze­niem, ale, jak po­wie­dział dok­tor, wszyst­ko wra­ca­ło do nor­my. I cia­ło bo­la­ło jak­by mniej... Po­wo­li od­wró­ci­łam się na bok, ale wów­czas coś mnie za­czę­ło uwie­rać nie­mi­ło­sier­nie w oko­li­cach płuc. Wło­ży­łam ostroż­nie rę­kę do biu­sto­no­sza i na­ma­ca­łam pod pier­sia­mi ja­kieś dwa pro­sto­kąt­ne urzą­dze­nia oraz zwój cie­niut­kie­go ka­bla. A to co ta­kie­go, u li­cha? – zdzi­wi­łam się nie­po­mier­nie. – Roz­rusz­nik ser­ca czy ja­kaś in­na cho­le­ra? Uzna­jąc w koń­cu ową ma­szy­ne­rię za ja­kiś nie­zbęd­ny, me­dycz­ny przy­rząd, upchnę­łam wszyst­ko po­rząd­niej pod cyc­ka­mi i zo­sta­wi­łam w spo­ko­ju. Ogar­nę­ło mnie po­czu­cie ab­so­lut­ne­go bez­pie­czeń­stwa i bło­gie­go spo­ko­ju. Za­wsze tak by­wa­ło, kie­dy spę­dza­łam czas u dziad­ków, ko­cha­nych, do­brych sta­rusz­ków… Przy­mknę­łam po­wie­ki. Ból udrę­czo­ne­go cia­ła, wszel­kie nie­po­ko­je i lę­ki za­czę­ły na­gle od­pły­wać ode mnie, ra­zem ze świa­do­mo­ścią ota­cza­ją­ce­go mnie świa­ta.

*

Kie­dy się obu­dzi­łam, drzwi do kuch­ni by­ły otwar­te na oścież. Bab­cia z dzia­dziu­siem sie­dzie­li przy sto­le i łu­ska­li groch. – Och, ja­kiż to siel­ski wi­dok! – po­my­śla­łam z czu­ło­ścią. Dziad­ko­wie nie­odmien­nie wzru­sza­li mnie wza­jem­nym sto­sun­kiem do sie­bie, jak te dwa go­łą­becz­ki, któ­re nie od­stę­po­wa­ły sie­bie na krok. I w pra­cy, i w od­po­czyn­ku, w zdro­wiu, cho­ro­bie, szczę­ściu i nie­szczę­ściu. By­łam prze­ko­na­na, że oni na­dal ko­cha­ją się do­kład­nie tak sa­mo jak w dniu ślu­bu... I ja­cy by­li do sie­bie po­dob­ni! Obo­je krę­pi, przy­sa­dzi­ści, o du­żych, ru­mia­nych twa­rzach i błę­kit­nych oczach ocie­nio­nych krza­cza­sty­mi brwia­mi…

Ba­bu­nia mia­ła na so­bie tę sa­mą co wczo­raj po­dom­kę, tyl­ko in­ną chust­kę, bez frędz­li. Dzia­dziuś – fla­ne­lo­wą ko­szu­lę w czer­wo­no-czar­ną kra­tę i czap­kę uszan­kę na kró­li­czym fu­trze. Kie­dy tyl­ko sta­rusz­ko­wie do­strze­gli, że już nie śpię, jak na ko­men­dę uśmiech­nę­li się do mnie sze­ro­ko.

– Dzień do­bry, skar­becz­ku – ode­zwa­ła się bab­cia. – Jak się spa­ło?

– Wy­śmie­ni­cie, ba­bu­niu – prze­cią­gnę­łam się z lu­bo­ścią. – Co dzi­siaj bę­dzie na śnia­da­nie?

– No, co bę­dzie dziś na śnia­da­nie, sta­rusz­ko? – spy­tał dzia­dzio.

Bab­cia spoj­rza­ła na mnie z głę­bo­ką za­du­mą. Dzia­dziuś uśmiech­nął się do niej ser­decz­nie i jed­no­cze­śnie za­sa­dził jej pod sto­łem so­lid­ne­go ko­pa w ko­la­no. Ba­bu­nia wy­szcze­rzy­ła ra­do­śnie zę­by i kuk­snę­ła sta­rusz­ka pod że­bra. – Oj, fi­gla­rze, fi­gla­rze – po­my­śla­łam cie­plut­ko i rów­nież uśmiech­nę­łam się ser­decz­nie.

– Mo­że... za­mó­wi­my piz­zę? – wy­skrze­cza­ła po chwi­li.

– Chcia­łaś chy­ba po­wie­dzieć ko­bie­to: upie­cze­my piz­zę! – Dzia­dzio pu­ścił do mnie oko i wal­nął bab­cię z li­ścia w czo­ło.

– No co wy? Bez prze­sa­dy, wy­star­czy mi paj­da swoj­skie­go chle­ba z ma­seł­kiem i ku­bek mle­ka od Ża­bu­li!

Ko­cha­ni sta­rusz­ko­wie. My­ślą chy­ba, że sko­ro ja mia­sto­wa, to już tyl­ko fast fo­oda­mi ży­wić się chcę… A ja na­praw­dę lu­bię ta­ką od­mia­nę: wszyst­ko pro­sto od kro­wy i od ku­ry.

Bab­cia wsta­ła od sto­łu i za­czę­ła krzą­tać się po kuch­ni. Dzia­dziuś za­miótł usła­ną gro­chem oraz łu­pi­na­mi pod­ło­gę, wrzu­cił wszyst­ko ra­zem do ka­mion­ko­wej mi­sy i wy­szedł przed cha­łu­pę.

– Na­ści! Po­sil się nie­bo­go. – Ba­bu­nia po­sta­wi­ła na szaf­ce obok łóż­ka ta­lerz z po­sma­ro­wa­ny­mi ma­słem paj­da­mi chle­ba i ku­bek mle­ka. – My te­raz ze sta­rym pój­dziem w po­le, a ty leż i ni­g­dzie nie łaź. Ku­ruj się, jak dok­tor przy­ka­zał!

– Do­brze, ba­bu­niu.

– Ni­ko­go tu nie wpusz­czaj i z ni­kim nie ga­daj!

– Do­brze.

– Jak­byś chcia­ła do ki­bla, to z sie­ni, pierw­sze drzwi na pra­wo.

– O? To nie ma­cie już wy­chod­ka? Do­ro­bi­li­ście się ła­zien­ki? – Zdzi­wi­łam się nie­co, bo za­wsze do tej po­ry go­spo­dar­stwo dziad­ków dys­po­no­wa­ło je­dy­nie drew­nia­nym sra­czy­kiem w po­dwór­ku.

– Sam... Sa­ma zro­bi­łam. Prze­ro­bił... am ze śpi­żar­ki.

– Sa­ma zro­bi­łaś ła­zien­kę, bab­ciu?

Bab­cia spoj­rza­ła na mnie jak­by tro­chę za­sko­czo­na czy ra­czej zmie­sza­na.

– Kto zro­bił, to zro­bił! Grunt, że du­py na mróz nie trza wy­sta­wiać, nie? – pod­su­mo­wa­ła fi­lo­zo­ficz­nie i wy­szła.

•

Po śnia­da­niu po­sta­no­wi­łam osza­co­wać swo­je si­ły i przejść się odro­bi­nę po obej­ściu. Po sa­mej cha­łu­pie tyl­ko, po­mna ostrze­żeń i przy­ka­zań ba­bu­ni. Na po­czą­tek po­sta­no­wi­łam obej­rzeć so­bie ła­zien­kę. Luk­su­sów nie by­ło, nie by­ło rów­nież na co na­rze­kać. Ot, zwy­czaj­na, wiej­ska ła­zien­ka: z wan­ną, umy­wal­ką i klo­ze­tem. Umy­łam się, ucze­sa­łam i wró­ci­łam do łóż­ka. Po dro­dze wzię­łam so­bie z pół­ki pierw­szą lep­szą książ­kę. Przej­rza­łam z grub­sza pa­rę stron, ale ni­jak nie mo­głam sku­pić się na lek­tu­rze. Coś mi wy­raź­nie prze­szka­dza­ło! Ukle­pa­łam po­du­chy, wy­gła­dzi­łam pie­rzy­nę, ale to wciąż jak­by nie by­ło to. Ro­zej­rza­łam się po po­ko­ju i... omal nie pa­dłam na za­wał! W ką­cie, obok sza­fy, spo­czy­wał so­bie na krze­śle ja­kiś na bia­ło ubra­ny, ja­sno­wło­sy mło­dzie­niec i wpa­try­wał się we mnie in­ten­syw­nie.

– A ty... kto? – spy­ta­łam, nie wiem cze­mu, szep­tem.

– Ja? – zdzi­wił się mło­dzie­niec i ro­zej­rzał na bo­ki.

– No. Ty.

– Mam cię pil­no­wać.

– O? A kto ci ka­zał? Moi dziad­ko­wie?

– Nnnn... Nie – od­parł mło­dzie­niec i uśmiech­nął się głu­pa­wo.

– No więc, coś ty za je­den? Anioł Stróż?

– Tak, tak! – po­twier­dził z za­pa­łem. – Anioł Stróż. A wła­ści­wie... nie­zu­peł­nie. Je­stem two­ją pa­tron­ką.

– Mo­ją pa­tron­ką?! – krzyk­nę­łam, pod­pie­ra­jąc się na łok­ciu. – Czy ty my­ślisz, że ja przez tę cho­ro­bę ro­zum po­stra­da­łam i mo­żesz mi tu wci­skać do­wol­ne bzde­ty?!!!

– Nie, to nie! – ob­ra­ził się mło­dzie­niec. – Ale ja to­bie mó­wię, mam cię pil­no­wać. I chro­nić, że­by ci się nic nie sta­ło! Na dru­gi raz mo­żesz so­bie mnie wo­łać, aż się za­chły­śniesz, ja już do cie­bie nie przyj­dę!

– Ja cie­bie wo­ła­łam?! Ja??? – Aż mnie za­tka­ło ze wzbu­rze­nia.

– A, tak! Wo­ła­łaś, ję­cza­łaś, bia­do­li­łaś – wy­sa­pał mło­dzie­niec z sa­tys­fak­cją. – Pa­tron­ko mo­ja, miej mnie w opie­ce! Pa­tron­ko, do­po­móż! – za­kwi­lił. – Nie pa­mię­tasz?

– Nie...

– No to jak nie pa­mię­tasz, to nie mów!

– Za­raz, za­raz... Ale ty prze­cież je­steś fa­ce­tem, nie? – Spoj­rza­łam na nie­go po­dejrz­li­wie.

– Ow­szem – przy­znał, pro­stu­jąc się god­nie. – A czy ty so­bie wy­obra­żasz, że pa­tron­kę moż­na so­bie ot, tak, z rę­ka­wa wy­trze­pać? Dar­łaś się, jak­by cię ze skó­ry łu­pa­li, a czas na­glił. W każ­dej chwi­li mo­głaś zejść!

– Śmier­tel­nie?

– No pew­nie, że śmier­tel­nie. Nie by­ło kie­dy szu­kać do­kład­niej. Lu­iz je­stem.

– A ja... Lu­iza...

– No i sa­ma wi­dzisz!

Wła­ści­wie skłon­na by­łam mu na­wet uwie­rzyć, bo wie­rzy­łam w ży­cie nad­przy­ro­dzo­ne, du­chy, anio­ły i in­ne che­ru­bi­ny.

– No do­bra – od­par­łam po chwi­li. – Dla­cze­go ja cię w ta­kim ra­zie wi­dzę? A o ile wiem, nie po­win­nam.

– Z dwóch po­wo­dów – za­sę­pił się Lu­iz. – Bo, po pierw­sze, ja... nie je­stem jesz­cze za bar­dzo do­świad­czo­ny. Do­pie­ro prak­ty­ku­ję. Po dru­gie, masz pe­wien spe­cy­ficz­ny dar. A po trze­cie, gdy­by to pierw­sze z tym dru­gim po­łą­czyć, tak wła­śnie wy­cho­dzi. Że mnie wi­dzisz. Cza­sem.

– Eeee... I co? Bę­dziesz od dzi­siaj plą­tał się przy mnie przez ca­łe ży­cie? – spy­ta­łam z mie­sza­ni­ną po­wąt­pie­wa­nia i nie­chę­ci.

– Mam na­dzie­ję, że nie. Tyl­ko do cza­su, aż wyj­dziesz z... opre­sji.

– O?! To ja je­stem w opre­sji?

– A nie je­steś?

– A je­stem?

Lu­iz spoj­rzał na mnie z po­wa­gą i po­dra­pał się po rzad­kim, zło­ci­stym za­ro­ście.

– Nic nie pa­mię­tasz? – spy­tał szep­tem.

– Oczy­wi­ście, że pa­mię­tam! Przy­je­cha­łam do dziad­ków, że­by od wrze­śnia pójść tu do szko­ły. Ale za­cho­ro­wa­łam na gry­pę. A wła­śnie, ja­ki to mie­siąc?

– Wrze­sień. Ósme­go – wes­tchnął Lu­iz z nie­zro­zu­mia­łą tro­ską na twa­rzy.

– Mat­ko Prze­naj­święt­sza! – Od­ru­cho­wo ze­rwa­łam się z łóż­ka. – To ja aż tak dłu­go cho­ro­wa­łam? Ga­daj, pa­tron­ko od sied­miu bo­le­ści!

– Naj­waż­niej­sze, że nic ci nie jest.

– To zna­czy, by­ło aż tak źle?

– Go­rzej wy­glą­da­ło, niż by­ło...

W tym mo­men­cie za oknem da­ły się sły­szeć ja­kieś ha­ła­sy, tu­pa­nia, ludz­kie gło­sy i szcze­ka­nie psa. Po chwi­li do cha­łu­py we­szli bab­cia i dzia­dziuś. Rzu­ci­łam okiem w stro­nę sza­fy, ale Lu­iza już tam nie by­ło. Znik­nął...

– I jak tam, skar­beń­ku? – za­skrze­cza­ła bab­cia.

– Do­brze, już chy­ba je­stem cał­kiem zdro­wa. Nic mnie nie bo­li i nie mam na­wet go­rącz­ki! – po­chwa­li­łam się za­do­wo­lo­na.

– To świet­nie! Bar­dzo świet­nie. – Bab­cia spoj­rza­ła wy­mow­nie na dziad­ka.

– Bar­dzo świet­nie – po­wtó­rzył uśmiech­nię­ty dzia­dek. – W ta­kim ra­zie, ba­bo, do ga­rów! Szy­kuj no po­rząd­ny obiad dla wnu­si!

– Chwi­la – wark­nę­ła bab­cia. – Daj od­po­cząć, bo nóg nie czu­ję!

Bab­cia po­drep­ta­ła w stro­nę sto­łu, z obu kie­sze­ni po­dom­ki wy­ję­ła po flasz­ce War­ki Strong, ze­rwa­ła zę­ba­mi kap­sel, upi­ła pa­rę ły­ków i za­pa­li­ła pa­pie­ro­sa.

– Och! – wes­tchnę­ła z roz­ko­szą. – Te­go mi by­ło trze­ba! Chodź sta­ry, wal­niem bro­wa­ra i za­ja­ra­my po szlu­gu!

I znów uczu­łam to cie­peł­ko wo­kół ser­ca, wi­dząc, jak oni ra­zem pięk­nie wy­glą­da­ją! Bo ani wiek, ani in­ne nie­do­god­no­ści i pro­ble­my ży­cio­we nie uję­ły im ni­cze­go z tej we­wnętrz­nej, mło­dzień­czej ra­do­ści...

Z za­my­śle­nia wy­rwa­ła mnie bab­cia, wno­sząc do po­ko­ju ta­cę z obia­dem.

– Już? Tak szyb­ko? – zdzi­wi­łam się.

– Ano, szyb­ko. Ra­nom pod­go­to­wa­ła, te­ra... do­go­to­wa­łam i już! O, pro­szę! Ku­ra, ziem­nia­ki i te­go… e… ka­pu­sta!

Na mo­je oko owa ku­ra do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ła ud­ka z KFC. Rów­nie zna­jo­mo wy­glą­dał ze­staw su­ró­wek. Tyl­ko ziem­nia­ki by­ły... jak ziem­nia­ki. Miej­sca­mi na­wet w mun­dur­kach...

– A to... wa­sza ku­ra by­ła? – spy­ta­łam, wpa­tru­jąc się w ta­lerz.

– Na­sza, a jak­że! Na­sza! – po­twier­dzi­ła bab­cia sta­now­czo. – Dzia­dek ją ra­no zła­pał, ja­żem... e... ze skó­ry ob­ra­ła, i w gar!

– Jed­ną???

– Jed­ną. Star­czy ci chy­ba, nie? – Bab­cia spoj­rza­ła na mnie z nie­po­ko­jem.

– No pew­nie, że star­czy, a na­wet zo­sta­nie.

Spoj­rza­łam wy­mow­nie na ta­lerz, na któ­rym obok fu­ry ziem­nia­ków spo­czy­wa­ło… sie­dem ku­rzych udek i ca­ła ko­pa su­rów­ki.

•

Po po­łu­dniu przy­szedł dok­tor i dość po­bież­nie mnie zba­dał. Zaj­rzał do gar­dła, obej­rzał źre­ni­ce, zmie­rzył ci­śnie­nie. Za­da­wał mi też mnó­stwo py­tań: o mo­ich ro­dzi­ców, dzie­ciń­stwo, prze­by­te cho­ro­by, szko­łę, krew­nych, zna­jo­mych, w koń­cu za­py­tał, czy mam chło­pa­ka. Od­po­wie­dzia­łam zgod­nie z praw­dą, że nie, bo mam prze­cież do­pie­ro trzy­na­ście lat, więc na tym po­prze­stał. Po­tem dłu­go roz­ma­wiał w kuch­ni z dziad­ka­mi. Wca­le nie mia­łam za­mia­ru pod­słu­chi­wać, ale mó­wi­li na ty­le gło­śno, że frag­men­ty ich roz­mo­wy do mnie do­cie­ra­ły, ale i tak nie­wie­le z niej ro­zu­mia­łam. Naj­pierw bab­cia krzy­cza­ła na dok­to­ra, że jest du­reń i bę­cwał, a dzia­dek ją uspa­ka­jał, po­tem dzia­dek go ob­so­ba­czał, a bab­cia uci­sza­ła. Dok­tor po­wie­dział na ko­niec, że trze­ba jej stwo­rzyć na­tu­ral­ne wa­run­ki, ta­kie, któ­re zna i czu­je się w nich bez­piecz­nie, chro­nić ją przed stre­sem i przy­kro­ścia­mi. Wów­czas wszyst­ko pręd­ko wró­ci do nor­my, ale kon­kret­nie to on nie wie kie­dy. Po wyj­ściu dok­to­ra bab­cia i dzia­dek ga­da­li już tyl­ko mię­dzy so­bą. Dzia­dek uwa­żał, że trze­ba ją od­dać ta­ką, ja­ka jest, bo nie wia­do­mo, kie­dy to się skoń­czy. Bab­cia zaś by­ła zda­nia, że for­sę do­sta­ną tyl­ko za to­war peł­no­war­to­ścio­wy, więc na­le­ży się wstrzy­mać. W koń­cu obo­je do­szli do wspól­ne­go wnio­sku, że jed­nak się wstrzy­ma­ją, ale mu­szą po­wia­do­mić go­ścia, o co bie­ga i ja­kie są wa­run­ki trans­ak­cji. I to nie­zwłocz­nie, bo jesz­cze go­tów zna­leźć so­bie in­ny to­war i z for­sy bę­dzie gów­no...

Le­ża­łam i my­śla­łam, o co też im cho­dzi. Do­szłam wresz­cie do wnio­sku, że o ja­łów­kę od Ża­bu­li. Przy­po­mnia­ło mi się, jak wio­sną dziad­ko­wie pla­no­wa­li, co też za­ku­pią do go­spo­dar­stwa za pie­nią­dze uzy­ska­ne z jej sprze­da­ży... A ten dok­tor to pew­nie ro­bi tu­taj jed­no­cze­śnie za we­te­ry­na­rza, dla­te­go tak na­le­gał, aby naj­pierw o ga­dzi­nę po­rząd­nie za­dbać, a po­tem do­pie­ro wieźć na targ...

Na­gle sta­ło się coś nie­po­ję­te­go! Obie mo­je pier­si za­czę­ły drgać i pul­so­wać, po­war­ku­jąc przy tym z ci­cha. Zja­wi­sko na­stę­po­wa­ło po so­bie re­gu­lar­nie, z nie­wiel­ki­mi prze­rwa­mi. Na po­czą­tek do­kład­nie za­mar­łam. Ale kie­dy to tak trwa­ło i trwa­ło, ze­bra­łam się na od­wa­gę i od­chy­la­jąc nie­co mi­secz­ki biu­sto­no­sza, zaj­rza­łam do środ­ka. Tak, jak się do­my­śli­łam, spraw­cą ca­łe­go te­go am­ba­ra­su był apa­rat, któ­ry praw­do­po­dob­nie za­mon­to­wał mi dok­tor. Mia­łam wiel­ką ocho­tę wy­wlec to na wierzch i do­kład­nie so­bie obej­rzeć, ale ba­łam się coś po­psuć. Wy­si­li­łam więc umysł i po róż­nych za i prze­ciw do­szłam do wnio­sku, że jest to pew­nie ja­kiś re­gu­la­tor ude­rzeń ser­ca al­bo ci­śnie­nia krwi. I że w mo­men­cie, kie­dy to ko­niecz­nie, on się uru­cha­mia i po­bu­dza. Za­do­wo­lo­na z uku­tej na szyb­ko teo­rii po­sta­no­wi­łam nie wy­py­ty­wać o nie dziad­ków.

•

Ra­no czu­łam się jesz­cze le­piej. Zde­cy­do­wa­nie wra­ca­łam do sił! Kie­dy bab­cia i dzia­dek wy­szli w po­le, wzię­łam let­nią ką­piel, ubra­łam się i po­sta­no­wi­łam przejść się po wsi. Nie­ste­ty, jak tyl­ko prze­kro­czy­łam próg cha­łu­py, dro­gę za­stą­pi­ła mi mo­ja pa­tron­ka.

– Wra­caj! – syk­nę­ła groź­nie. – To nie­bez­piecz­ne!

– Co jest nie­bez­piecz­ne, spa­cer po wsi? – zdzi­wi­łam się i ze­zło­ści­łam jed­no­cze­śnie.

– Ow­szem.

– Bo?

– Za­łóż, że ja wiem le­piej!

– Za­kła­dam, ale chcę spró­bo­wać!

– Nie!

– A co, za­trzy­masz mnie si­łą? Wła­śnie, a czy cie­bie w ogó­le da się po­ma­cać? – Wy­cią­gnę­łam przed sie­bie rę­kę, na co Lu­iz od­sko­czył jak opa­rzo­ny.

– Wejdź do środ­ka, po­ga­da­my – za­pro­po­no­wał z wi­docz­ną ura­zą.

Chcąc nie chcąc, uda­łam się za nim po­słusz­nie. Lu­iz umo­ścił się na swo­im krze­śle, ja przy­sia­dłam na brze­gu łóż­ka.

– Na­praw­dę nic nie pa­mię­tasz? – spy­tał znów o to sa­mo.

– Ale o co ci cho­dzi?

– No... na przy­kład, że spa­dłaś z ko­nia...

– Ja? Z ko­nia? Chy­ba ty sam spa­dłeś z ko­nia!

– Za­sta­nów się.

Nie wiem, co ta je­go ga­da­ni­na mia­ła ozna­czać, ale spró­bo­wa­łam się za­sta­no­wić.

– Su­ge­ru­jesz, że mia­łam wy­pa­dek?

– To nie był wy­pa­dek. Ktoś te­go ko­nia pod­ciął.

– Osza­la­łeś? Skąd wiesz?

– Od... ko­nia, oczy­wi­ście – od­parł Lu­iz, pa­trząc mi pro­sto w oczy.

– Koń ci po­wie­dział???

– Koń.

– Wiesz co? Daj ty mnie świę­ty spo­kój, do­brze?! Nie wiem, coś ty so­bie umy­ślił ani kim je­steś, ale mnie się wi­dzi, że al­bo ty nie je­steś przy zdro­wych zmy­słach, al­bo ja...

– Prze­ciw­nie. Aku­rat my obo­je je­ste­śmy przy zdro­wych, tyl­ko ty jak­by chwi­lo­wo przy... nie­kom­plet­nych. Dok­tor mó­wi, że trze­ba cię te­raz bar­dzo oszczę­dzać, ale ja oso­bi­ście był­bym za te­ra­pią szo­ko­wą.

– Jaje­stem zdro­wa! – wy­ce­dzi­łam zgło­ska po zgło­sce. – Nic mi nie jest, czu­ję się wy­śmie­ni­cie.

– Ja­sne. Fi­zycz­nie je­steś zdro­wa jak, że tak po­wiem... koń.

– Zna­czy się, że co? Z gło­wą mam coś nie tak? Osza­la­łam?

– Nie. Stra­ci­łaś pa­mięć i le­piej, że­byś ją od­zy­ska­ła, za­nim te opry­chy coś ci zro­bią.

– Bo spa­dłam z ko­nia? Ja­kie opry­chy???

– Wła­śnie. Opry­chy, któ­re po­rwa­ły cię dla oku­pu.

– O-kup! Oooookup! Ok... ok... up! – po­wtó­rzy­łam ten wy­raz kil­ka­krot­nie, bo za­brzmiał mi ja­koś tak zna­jo­mo, tak... bli­sko!

– Do­kład­nie tak. Okup – po­twier­dził Lu­iz.

– Ja­kie opry­chy? Gdzie one są? – Ro­zej­rza­łam się nie­spo­koj­nie.

– Wszę­dzie. Wszę­dzie do­oko­ła. I pro­szę cię, wy­sil łe­pe­ty­nę, bo jak przyj­dzie co do cze­go, na­wet ja nie bę­dę mógł ci po­móc.

Nie wie­rzy­łam w te bred­nie, rzecz ja­sna, ale na wszel­ki wy­pa­dek za­mknę­łam oczy i spró­bo­wa­łam się sku­pić. Na po­czą­tek na ko­niu. Zo­ba­czy­łam róż­ne ko­nie: gnia­de, ka­re, si­we, du­że, ma­łe, po­cią­go­we i wy­ści­go­we. Ża­den jed­nak nie wy­dał mi się szcze­gól­nie prze­ko­nu­ją­cy.

– Ej, to bez...