Ebook Bandyci Rodriguez pdf

a­wić się pod sa­mym wej­ściem do ga­ra­ży. Oby­dwo­je nie jemy mię­sa, bo mię­so śmier­dzi tru­pem. Zja­da­nie tru­pów to naj­lep­szy spo­sób, żeby sa­me­mu stać się tru­pem. Na­sze auto ob­sia­dły oczy­wi­ście brud­ne dzie­cia­ki, nie mo­gło być in­a­czej. Od ty­go­dnia, od­kąd mamy zło­te­go mer­ce­de­sa, wszę­dzie to samo. Bu­dzi­my nie­zdro­wą sen­sa­cję, naj­wyż­szy czas po­zbyć się go i prze­siąść w coś mniej eks­tra­wa­ganc­kie­go. Oczy­wi­ście mer­ce­des był po­my­słem Ri­car­da, w po­przed­ni pią­tek skradł go we Flo­res, w Gwa­te­ma­li, ja­kie­muś mi­ni­stro­wi. Spor­to­wa li­mu­zy­na, do­pie­ro co we­szła na ry­nek, cał­kiem faj­na za­baw­ka, tyl­ko zbyt­nio rzu­ca­my się w oczy. Mi­ni­ster pew­nie do­stał go jako ła­pów­kę od któ­re­goś ze współ­pra­cu­ją­cych z es­ta­bli­sh­men­tem kar­te­li nar­ko­ty­ko­wych, wóz na­wet nie miał nu­me­ru re­je­stra­cyj­ne­go. Praw­do­po­dob­nie nig­dzie nie za­re­je­stro­wa­ny, nie­opo­dat­ko­wa­ny, nie­ubez­pie­czo­ny, szu­kaj wia­tru w polu. Ale kto szu­ka, ten w koń­cu znaj­du­je. Zde­cy­do­wa­nie czas naj­wyż­szy by się go po­zbyć. Ri­car­do jest jak dziec­ko, te­raz za­kradł się i za­sko­czył brud­ne­go chło­pa­ka, któ­ry wlazł na ma­skę. Trzy­ma go wła­śnie za koł­nierz i przy­sta­wia mu do gło­wy lufę Ma­gnum 44. Mój bra­ci­szek uwiel­bia przed­sta­wie­nia. Chło­pak wy­ba­łu­sza prze­ra­żo­ne oczy i bła­ga o li­tość, wi­dzę, że jego ko­le­ga po­si­kał się ze stra­chu i stoi jak spa­ra­li­żo­wa­ny w żół­tej ka­łu­ży mo­czu. Resz­ta szcze­nia­ków ucie­kła. Ri­car­do robi groź­ną minę, od­su­wa chłop­cu pi­sto­let od gło­wy. - Tym ra­zem do­sta­niesz tyl­ko na­ucz­kę, strze­lę w ko­la­no - mówi mu i ce­lu­je. Chło­pak nie­mal mdle­je ze stra­chu, a Ri­car­do wy­bu­cha śmie­chem, na­ci­ska ję­zy­czek spu­stu i pi­sto­let try­ska chło­pa­ko­wi w ko­la­no stru­mie­niem wody. Uwiel­biam po­czu­cie hu­mo­ru i ga­dże­ty mo­je­go bra­ta. - Leć do domu sy­nek, strach ma wiel­kie oczy - śmie­je się do prze­ra­żo­ne­go chłop­ca i szar­manc­ko otwie­ra przede mną drzwi po stro­nie kie­row­cy. Sam sa­do­wi się obok, na­sta­wia kli­ma­ty­za­cję i włą­cza od­twa­rzacz CD, ,,Soy de ti", śpie­wa­ją nasi za­pra­wie­ni w bo­jach krew­nia­cy z Si­na­loa. Los Ro­dri­gu­ez, nie­zła z nas ban­da. Głasz­czę czu­le bra­cisz­ka po jego twar­dych krót­kich wło­sach i z pi­skiem opon od­pa­lam mer­ca. 2. So­bo­ta, 12 paź­dzier­ni­ka 1996, w samo po­łu­dnie, Tu­xte­pec In­de­pen­den­cia. Mała za­tło­czo­na ulicz­ka, masa skle­pów, ba­rów i źle za­par­ko­wa­nych sa­mo­cho­dów. Z tru­dem zna­leź­li­śmy miej­sce, żeby się wci­snąć po­mię­dzy sta­re­go ca­dil­la­ca a pic­ku­pa za­ła­do­wa­ne­go skrzyn­ka­mi z cuch­ną­cą na słoń­cu ce­bu­lą, nie­ca­łe sto me­trów od nie­du­że­go od­dzia­łu Ban­co Az­te­ca, In­sti­tu­ción De Ban­ca Mul­ti­ple. Ro­si­ta chwi­lę po­pra­wia ma­ki­jaż i wło­sy, wy­glą­da pięk­nie. Ca­łu­je mnie w usta, uśmie­cha się i wy­cho­dzi, idzie dum­nie wy­pro­sto­wa­na, spodnie z de­li­kat­nej czar­nej skó­ry pod­kre­śla­ją jej nie­ska­zi­tel­ną fi­gu­rę. Zo­sta­ję z Muxo, bo kot­ka nie prze­pa­da za strze­la­niem, poza tym czas na to­a­le­tę. Mru­czy ra­do­śnie, gdy wyj­mu­ję ją z klat­ki, i przy­ty­ka do mo­jej twa­rzy wil­got­ny no­sek. De­li­kat­nie roz­cze­su­ję jej pu­cha­te fu­ter­ko. Lu­dzie cza­sem py­ta­ją mnie, dla­cze­go kot, a nie pies?, z psem po­dró­żo­wać ła­twiej, koty przy­wią­zu­ją się do miej­sca. Nie lu­bię psów, nie mają ho­no­ru, na­mol­nie do­pra­sza­ją się uwa­gi, jak po­rzu­co­ne dzie­ci roz­pacz­li­wie do­ma­ga­ją się mi­ło­ści. To praw­da, koty lu­bią sta­łe miej­sce, ci­szę, spo­kój, lu­bią prze­sy­piać dłu­gie go­dzi­ny w cie­ple, ale Muxo nie zna tych przy­jem­no­ści, za­wsze jest przy mnie, za­wsze w ru­chu. I ak­cep­tu­je to w peł­ni. Tak jak ja, ma in­stynk­tow­ną po­trze­bę nie­za­leż­no­ści, prze­strze­ni. A jed­no­cze­śnie po­tra­fi się przy­wią­zać, pra­gnie bli­sko­ści i od­wza­jem­nia ją cie­płem, oka­zu­je mi­łość na swój nie­śmia­ły spo­sób. Ro­zu­mie­my się do­sko­na­le, sam je­stem nie­śmia­ły. - Wiesz, że je­steś naj­ład­niej­szą kot­ką świa­ta? - py­tam i pa­trzę w te nie­zwy­kłe ja­de­ito­we tę­czów­ki, któ­re z bli­ska wy­glą­da­ją jak abs