Ebook Adolf Chrystus. Dychotomia ludzkich dążeń mobi,epub

�ce. Jej koloryt w reprezentacyjnych odcieniach można przyrównać do pejzażu komunistycznej ulicy handlowej. Zamiast barwnych witryn sklepowych, ponętnych reklam i błyskających wielokolorowych neonów - szare elewacje, ponure szyldy i mroczne w swojej komercyjnej ofercie scenerie półek sklepowych. Porażka jako styl życia eksponuje to, co w indywidualnym człowieku przegrane. Żywi się poddaństwem, uległością, marazmem, lękiem, defetyzmem. Jej kulinarną rozkoszą jest ludzka defensywa oraz brak woli walki o piękno swojego życia i osobliwe ideały. Porażka w swojej podstępnej retoryce kusi wizją łatwego życia - bez nadmiernego ponoszenia odpowiedzialności i ryzyka za swoje czyny i decyzje, bez pracy nad własnym charakterem i zasobami umiejętności, bez podejmowania zobowiązań większych od koniecznych, bez odważnego i heroicznego stawiania czoła przeciwnościom, z myślą i intencją zmiany tych niesprzyjających okoliczności. Ludzie, którzy boją się popełnić błąd i są zbyt słabi, by podejmować kolejne próby i wyzwania, czasem kilkukrotnie, nie są gotowi na sukces. Ich przeznaczeniem staje się porażka, która paradoksalnie jest ,bezpiecznym schronieniem. Nie wymaga odwagi, by dojrzale stawać w swojej indywidualności, zwłaszcza gdy należy płynąć pod prąd oczekiwań i życzeń otaczających ludzi. Nie stawia nadmiernych wymagań umysłowych, odciągając od refleksyjnego myślenia o samym sobie w kategoriach ,co zrobiłem niewłaściwie?, ,gdzie brakło staranności / troski?, ,dlaczego zareagowałem inaczej niż chciałem lub powinienem był, ,jakiej wiedzy mi brakuje, ,dlaczego się poddałem, ,czy wyciągnąłem wnioski z ostatniej sytuacji, ,czy wprowadzam zmiany w działaniu. Pytań i kwestii tego typu można cytować setkami. Porażka nie stwarza także większej odpowiedzialności, gdyż po prostu minimalizuje zaangażowanie do tego tylko, co konieczne i nieuniknione. Należy w tym miejscu postawić linię demarkacyjną pomiędzy porażką jako szeroką rozlaną dekadencką i defensywną postawą wobec świata, a taką, która jest odcieniem nieuniknionym, a wręcz niebagatelnym stygmatem każdego pomnikowego sukcesu. Pomyślność i zaradność w działaniu okupione są zawsze pejzażem minionych potknięć, niedoskonałych posunięć, a nawet jakimś heroicznym kolorytem poświęcenia i wierności sprawie, pomimo przeszkód i trudności. Talent, rzemiosło, wirtuozeria, kunszt, mistrzostwo - to wszystko brzmi jak urokliwa retoryka, ale tej drodze zawsze towarzyszyły porażki, błędy, upadki, zniechęcenia i zwątpienia. Porażka jako nieodłączny element pomyślnych dokonań stanowi swoistą próbę ognia, egzamin z determinacji człowieka w dążeniu do upragnionych celów i zamierzeń. Jest wkalkulowanym ryzykiem i gromadzeniem doświadczenia. Widać to szczególnie w sporcie, gdzie droga na najwyższe podium i laury jest długa, żmudna i wyboista. Zanim pojawią się zwycięstwa w coraz to bardziej prestiżowych występach i turniejach, zawodnicy gromadzą pierwsze szlify przegrywając. Ale właśnie wtedy, gdy z pokorą ustępują pola lepszym, a następnie jeszcze intensywniej pracują nad zniwelowaniem słabości w wykonaniu swojej sportowej kreacji, urasta ich hart ducha i psychiczna odporność na konkurencyjność. Po kilku latach takiej wyczerpującej pracy, zarówno w sensie fizycznym, jak i psychologicznym, porażka jest już nie tylko cenną lekcją, lecz również zupełnie naturalnym składnikiem sukcesu. Idąc krok dalej, założyć można nawet, że embrionem sukcesu jest akceptująca postawa świadomej porażki. Podobnie ujęli to Antoine de Saint-Exupery: ,,Jeśli nie chcesz mieć swojego udziału w klęskach, nie będziesz go miał również w zwycięstwach" oraz Józef Piłsudski: ,,Być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo, zwyciężyć i spocząć na laurach - to klęska". Vince Lombardi, legendarny trener futbolu amerykańskiego, akcentuje jak ważne jest wyciąganie wniosków z porażki - ,,Upadek podpowiada pytania najtrudniejsze z możliwych. Odpowiadając na nie wyczerpująco i szczerze, więcej się nauczysz dzięki porażce niż sukcesowi" (Reguły Lombardiego. 26 recept wybitnego coacha). Ludzie pragną osiągać sukcesy i cieszyć się ich społecznym statusem. Głód osiągnięć, bycia lepszym od innych, od samego siebie wczorajszego, apetyt na trofea i atrybuty jakie stają się udziałem człowieka sukcesu wynikają z centralnej motywacji wewnętrznej. Przeżywane poczucie sukcesu to emocjonalna poezja, pozwala nam bowiem rozkoszować się zadowoleniem, dumą, satysfakcją, rosnącym poczuciem osobistej mocy i sprawstwa, rozkwitem samooceny i pewności siebie. Spełniamy i realizujemy swoje pasje i fascynacje, uczymy się wspinać na coraz wyższy szczebel dokonań i potencjalnych możliwości, stajemy się bardziej przydatni społeczeństwu jako liderzy swojej dziedziny. Oczywiście wyłącznie pod waru