Ebook Niewolnik swojego zawodu mobi,epub

siedzieliśmy w indiańskim namiocie, grając w karty. Lucky zawsze bał się wejść do namiotu, gdy wiatr poruszał jego ściankami, a gdy już wszedł, to nie miał zamiaru z niego wychodzić. Najlepiej podobało mi się, gdy bawiliśmy się w "czterech pancernych", byłem wtedy zawsze Jankiem, - miałem, przecież tak na imię i przede wszystkim miałem psa. I tak bawiliśmy się całymi dniami, a Lucky był zawsze z nami. Pewnego razu Jacek przyniósł piłkę do tenisa. Rzucaliśmy ją między sobą, a Lucky co chwilę łapał ją w zęby i nie chciał jej oddać. Bardzo mu się ta zabawa podobała. Postanowiłem więc, że wymienię się z Jackiem czymś na piłkę. Zaproponowałem mu znaleziony dwumetrowy sznurek, oryginalny kapsel z Coca-Coli i łopatkę do piasku (sam jej już nie potrzebowałem, bo gdy tylko zaczynałem kopać w piasku Lucky zaraz mi pomagał). Jacek się zgodził, a Lucky dostał nową zabawkę. Można było zauważyć, że piłka stała się jego ulubionym zajęciem. Gdy tylko wychodziliśmy na podwórko Lucky brał ją zawsze ze sobą. W mieszkaniu też, gdy tylko miał ochotę na zabawę, zawsze wybierał piłkę. Na początku rzucałem mu piłkę i chciałem, żeby mi aportował i przynosił ją. Lucky biegał za piłką, łapał ją w zęby i przybiegał z powrotem, nie mając zamiaru jej oddać. Musiałem go wtedy gonić, a jak go już złapałem, musiałem wyciągać mu ją z zaciśniętych zębów. Po pewnym czasie doszedłem do wniosku, że muszę zmienić taktykę. Zamiast rzucać, zacząłem grać nogami. Doprowadziło to do tego, że byłem częściej w jej posiadaniu. Biegając podawałem ją sobie z nogi na nogę, robiąc zwody i uniki, a Lucky biegał wokół mnie, próbując mi ją odebrać Musiałem grać krótko przy nodze, bo gdy tylko ją sobie mocniej wypuściłem, Lucky był na tyle szybki, że zawsze ją zabierał. Im dłużej graliśmy, tym lepiej mi to wychodziło. Ta zabawa bardzo mi pomogła. (Gdy graliśmy w piłkę w przedszkolu albo na podwórku potrafiłem prowadzić grę i stawałem się czołowym zawodnikiem). Kilka razy mój tata przyglądał się gdy grałem z kolegami lub gdy bawiłem się z Luckym. On sam grał w piłkę, był nawet zawodnikiem dzielnicowego klubu GKS Dąb Katowice, a później zakładowego klubu piłkarskiego przy Hucie Baildon. Po ślubie zakończył swoją amatorską karierę, ale wciąż był wielbicielem i kibicem piłki nożnej Kibicował drużynie z Katowic. GKS Dąb Katowice - śląski klub sportowy z Katowic. Obecnie nie istnieje (na miejscu byłego boiska, na rogu ulic Złota i Sportowa zostały wybudowane domy mieszkalne). Klub powstał w 1911 roku jako niemiecki SC Eiche Domb. W swojej historii dwukrotnie zmieniał nazwę: po włączeniu Dębu do Polski na GKS Dąb oraz, gdy Dąb został przyłączony do Katowic - na GKS Dąb Katowice. W 1968 roku doszło do fuzji z nowo powstałym GKS Katowice. Ze znanych zawodników grających w Dębie możemy wymienić: Ewalda Dytko - reprezentanta Polski, olimpijczyka z 1936 roku, uczestnika MS 1938; Richarda Herrmanna - reprezentanta Niemiec, uczestnika MS 1954 i mistrza świata z 1954. Piłkarski Klub z Katowic powstał w lutym 1964 roku, przyjmując barwy żółto- zielono-czarne, a za godło herb miasta Katowic. Klub zadebiutował w I lidze w sezonie 1965/66. W 1986 klub po raz pierwszy zdobył Puchar Polski pokonując na Stadionie Śląskim Górnika Zabrze 4:1. W sumie od 1986 do 1995 roku Katowice czterokrotnie zajmowały pozycję wicemistrza kraju, dwa razy zdobyły Superpuchar i trzykrotnie Puchar Polski. Przez 10 lat klub nieprzerwanie występował w europejskich pucharach. Na swoim stadionie przy ulicy Bukowej oglądaliśmy takie zespoły jak: Aris Saloniki, dwukrotnie Bayer Leverkusen, Benfica Lizbona, FC Barcelona, FC Brugge Galatasaray Istambul, Girondins Bordeaux, Rangers Football Club i Sportul Studentesc Bukareszt. Czas kryzysu w górnictwie okazał się bardzo ciężki dla klubu z W 2005 roku z powodów finansowych klub nie otrzymał od PZPN licencji na grę w II lidze, wskutek czego rozpoczął rozgrywki dopiero od IV ligi. Pewnej soboty tata oznajmił mi, że po obiedzie nie pójdę z Luckym na spacer. Byłem zły i obraziłem się, ale gdy powiedział, że ma dla mnie niespodziankę złość szybko minęła. Tata zrobił z tego tajemnicę i nie chciał jej zdradzić. Byłem bardzo ciekawy i już o godzinie 10 mówiłem mamie, że jestem głodny, ale nic nie pomagało więc niecierpliwie czekałem na obiad. Jak nigdy, zjadłem cały posiłek. Po jedzeniu mama powoli zaczynała zmywać, a my z tatą zaczęliśmy się ubierać. Wyszliśmy z domu na główną ulicę, następnie skręciliśmy w lewo, mijając po drodze sklep spożywczy i szkołę podstawową, która mieściła się z tyłu naszego podwórka. Doszliśmy do końca ulicy, gdzie po drugiej stronie zaczynał się park. Pomyślałem sobie, że idziemy do ,,wesołego miasteczka". Zdziwiłem si�