Niemiecki. Konwersacje bez tajemnic ebook

Okład­ka, kar­ty ty­tu­ło­we

GRZE­GORZ PFE­IFER

Re­dak­cja i ko­rek­ta

ZE­SPÓŁ

Re­dak­tor tech­nicz­ny

MA­RIA KU­CHAR­SKA

Skład i ła­ma­nie

OFI – KRY­STY­NA ŻY­CHO­WICZ

© Co­py­ri­ght by Wy­daw­nic­two WIE­DZA PO­WSZECH­NA

War­sza­wa 2014

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Każ­da re­pro­duk­cja lub ad­ap­ta­cja ca­ło­ści bądź czę­ści ni­niej­szej pu­bli­ka­cji, nie­za­leż­nie od za­sto­so­wa­nej tech­ni­ki re­pro­duk­cji (dru­kar­skiej, fo­to­gra­ficz­nej, kom­pu­te­ro­wej i in.), wy­ma­ga pi­sem­nej zgo­dy Wy­daw­cy.

Po­przed­nie wy­da­nia uka­za­ły się pod ty­tu­łem

Co, kie­dy, jak po­wie­dzieć po nie­miec­ku.

Wy­daw­nic­two WIE­DZA PO­WSZECH­NA

Al. Bo­ha­te­rów Wrze­śnia 9 02-389 War­sza­wa

Tel. 22 720 06 10

e-mail:kon­takt@wie­dza.pl

Księ­gar­nia wy­sył­ko­wa

Tel. 22 720 06 10

e-mail:sklep@wie­dza.pl

www.wie­dza.pl

Wy­da­nie III 2010 r.

ISBN 978-83-63556-45-7

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

WSTĘP

Nie­miec­ki. Kon­wer­sa­cje bez ta­jem­nic to pu­bli­ka­cja prze­zna­czo­na dla tych, któ­rzy – dys­po­nu­jąc pod­sta­wo­wą zna­jo­mo­ścią ję­zy­ka nie­miec­kie­go – pra­gną ją usys­te­ma­ty­zo­wać i udo­sko­na­lić z my­ślą o kon­tak­tach za­wo­do­wych i to­wa­rzy­skich. Do­star­cza ona wska­zó­wek, jak for­mu­ło­wać wy­po­wie­dzi od­po­wied­nio do oko­licz­no­ści, róż­ni­cu­jąc pod wzglę­dem ich cha­rak­te­ru – ofi­cjal­ne­go, po­ufa­łe­go, żar­to­bli­we­go itp. Łą­czy więc na­ukę ży­we­go ję­zy­ka mó­wio­ne­go z ele­men­ta­mi sa­vo­ir-vi­vre’u.

Z książ­ki tej Czy­tel­nik się do­wie, ja­kich zwro­tów uży­wa­my w ję­zy­ku nie­miec­kim, gdy chce­my na­wią­zać kon­takt z kimś nie­zna­jo­mym, za­te­le­fo­no­wać gdzieś, wziąć udział w dys­ku­sji, za­gad­nąć zna­jo­me­go, po­wie­dzieć ko­muś kom­ple­ment, za­pro­sić go­ści, wznieść to­ast, zło­żyć ży­cze­nia, wy­ra­zić sym­pa­tię, współ­czu­cie czy uprzej­mie cze­goś od­mó­wić.

Każ­dy roz­dział skła­da się z na­stę­pu­ją­cych czę­ści: wzo­ry wy­po­wie­dzi ty­po­we dla kon­kret­nej sy­tu­acji z tłu­ma­cze­niem na ję­zyk pol­ski, „Uśmiech­nij się”, czy­li aneg­do­ty za­wie­ra­ją­ce wy­bra­ne wy­ra­że­nia z ob­ja­śnie­nia­mi oraz ćwi­cze­nia. Na koń­cu książ­ki po­da­no klucz do ćwi­czeń. For­mie grzecz­no­ścio­wej Sie w ję­zy­ku nie­miec­kim od­po­wia­da­ją pol­skie for­my pan, pani, pań­stwo, pa­no­wie, pa­nie, w prze­kła­dzie na­to­miast za­sto­so­wa­no głów­nie for­mę pan.

Książ­ka po­wsta­ła w wy­ni­ku co­dzien­nych ob­ser­wa­cji w śro­do­wi­sku ję­zy­ko­wym ro­do­wi­tych Niem­ców. Moim nie­miec­kim przy­ja­cio­łom skła­dam ni­niej­szym ser­decz­ne po­dzię­ko­wa­nia za kon­sul­ta­cje oraz zwe­ry­fi­ko­wa­nie mo­jej pra­cy.

Au­tor­ka

1 NAWIĄZYWANIE ROZMOWY

■ przed­sta­wia­my się

■ przed­sta­wia­my ko­goś

■ po przed­sta­wie­niu się moż­na coś po­wie­dzieć

■ prze­pra­szam!

■ pro­si­my o in­for­ma­cję

■ pro­po­nu­je­my po­moc

■ przyj­mu­je­my po­moc

■ od­rzu­ca­my po­moc

■ dzię­ku­ję!

■ pro­szę!

przed­sta­wia­my się

ofi­cjal­nie

– Darf ich mich vor­stel­len? Mein Name ist Hans Mey­er. Ich kom­me aus Ulm.

Pani po­zwo­li, że się przed­sta­wię. Na­zy­wam się Hans Mey­er. Je­stem / Po­cho­dzę z Ulm.

– Be­ate Nus­sle­in. An­ge­nehm. / Sehr an­ge­nehm.

Be­ate Nus­sle­in. Milo mi. / Bar­dzo mi milo.

mniej ofi­cjal­nie

– Ach übri­gens, ich he­iße Elke Schne­ider.

Może się przed­sta­wię, na­zy­wam się Elke Schne­ider.

– Es freut mich, Sie ken­nen zu ler­nen.

Cie­szę się, że pa­nią po­zna­łam.

swo­bod­nie

– Übri­gens, ich he­iße Jür­gen.

Przed­sta­wię się, [na­zy­wam się] Jür­gen.

– Freut mich, dich ken­nen zu ler­nen.

Cie­szę się, że cię po­zna­łem.

przed­sta­wia­my ko­goś

ofi­cjal­nie

– Darf ich [Ih­nen] vor­stel­len? Herr Mül­ler. Frau No­wak.

Pań­stwo po­zwo­lą. Pan Mül­ler. Pani No­wak.

– Darf ich be­kannt ma­chen?

Czy mogę przed­sta­wić?

– Frau No­wak, darf ich Sie mit Herrn Mül­ler be­kannt ma­chen?

Pani No­wak, czy mogę pani przed­sta­wić pana Mül­le­ra?

mniej ofi­cjal­nie

– Frau No­wak, ich möch­te Ih­nen Herm Mül­ler vor­stel­len.

Pani No­wak, chciał­bym pani przed­sta­wić pana Mül­le­ra.

swo­bod­nie

– Eva, das ist Pe­ter.

Ewo, to [jest] Piotr.

– Das ist Pe­ter. Das ist Eva.

To [jest] Piotr. To [jest] Ewa.

po przed­sta­wie­niu się moż­na coś po­wie­dzieć

– Ich bin zum er­sten Mal in Mün­chen.

Je­stem po raz pierw­szy w Mo­na­chium.

– Ich ma­che hier Urlaub.

Je­stem tu na urlo­pie.

– Ich bin hier zur Kur.

Je­stem tu­taj na ku­ra­cji / w sa­na­to­rium.

– Ich bin dien­stlich / ge­schäftlich hier.

Je­stem tu­taj służ­bo­wo / w spra­wach han­dlo­wych.

– Ich stu­die­re hier seit einem Jahr.

Stu­diu­ję tu od roku.

– Ich bin nur zu Be­such hier.

Je­stem tu tyl­ko w od­wie­dzi­nach.

– Was für ein Wet­ter! Der Re­gen kön­n­te en­dlich au­fhören.

Co za po­go­da! Deszcz mógł­by wresz­cie prze­stać pa­dać.

– Eine her­r­li­che Aus­sicht! Ma­chen Sie hier auch Urlaub?

Pięk­ny wi­dok! Czy pań­stwo rów­nież spę­dza­ją tu urlop?

prze­pra­szam!

gdy prze­ci­ska­my się w tłu­mie

– Ge­stat­ten Sie bit­te!

Pań­stwo po­zwo­lą!

– Ent­schul­di­gung! / Ve­rze­ihung!

Prze­pra­szam!

– Ent­schul­di­gung! Darf man durch?

Prze­pra­szam! Czy mogę tędy przejść?

– Wür­den Sie mich bit­te dur­chlas­sen / vor­be­ilas­sen?

Czy mo­gli­by mnie pań­stwo prze­pu­ścić?

– Dür­fte ich bit­te durch­ge­hen?

Chciał­bym [tędy] przejść.

gdy ko­goś po­trą­ci­my itp.

– Ve­rze­ihung! / Ent­schul­di­gung! / Ent­schul­di­gen Sie bit­te!

Prze­pra­szam!

– Es tut mir Leid.

Jak­że rai przy­kro.

pro­si­my o in­for­ma­cję

gdy prze­ry­wa­my ko­muś roz­mo­wę, prze­szka­dza­my ofi­cjal­nie

– Ent­schul­di­gen Sie bit­te die Störung! Kön­nen Sie mir sa­gen, wo die Sem­mel­stra­ße ist?

Prze­pra­szam, że prze­szka­dzam! Czy mógł­by mi pan po­wie­dzieć, gdzie jest Sem­mel­stra­ße?

– Ich möch­te Sie nicht stören, aber ich su­che Dok­tor Mül­ler. Wis­sen Sie zu­fäl­lig, wo er ist?

Nie chciał­bym prze­szka­dzać, ale szu­kam dok­to­ra Mül­le­ra.

Czy może pan wie, gdzie on jest?

grzecz­nie

– Ent­schul­di­gen Sie bit­te! Kön­nen Sie mir sa­gen, wo die Sem­mel­stra­ße ist?

Prze­pra­szam! Może mi pan po­wie­dzieć, gdzie jest Sem­mel­stra­ße?

– Ent­schul­di­gen Sie bit­te! Wo ist die Sem­mel­stra­ße?

Prze­pra­szam! Gdzie jest Sem­mel­stra­ße?

– Ve­rze­ihen Sie bit­te! Ist der Platz frei?

Prze­pra­szam! Czy to miej­sce jest wol­ne?

swo­bod­nie

– Ent­schul­di­gung! Kön­nen Siemir sa­gen, wie ich zum Bahn­hof kom­me?

Prze­pra­szam! Czy może mi pan po­wie­dzieć, jak doj­dę do dwor­ca?

– Gu­ten Tag! Wis­sen Sie, obder Bus schon ab­ge­fah­ren ist?

Dzień do­bry! Nie wie pan, czy au­to­bus już od­je­chał?

w Ba­wa­rii i Au­strii

– Grüß Gott! Kön­nen Sie mir sa­gen, wo die Sem­mel­stra­ße ist?

Dzień do­bry. Czy może rai pan po­wie­dzieć, gdzie jest Sem­mel­stra­ße?

mię­dzy mło­dy­mi ludź­mi

– Kan­nst du mir sa­gen, wie spät es ist?

Czy mo­żesz mi po­wie­dzieć, któ­ra go­dzi­na?

– We­ißt du zu­fäl­lig, wo ich eine Te­le­fon­kar­te be­kom­men kann?

Czy nie wiesz przy­pad­kiem, gdzie mogę ku­pić kar­tę te­le­fo­nicz­ną?

– We­ißt du viel­le­icht, wo ich hier te­le­fo­nie­ren kann?

Może wiesz, skąd mogę za­dzwo­nić?

– Wo kann man denn hier te­le­fo­nie­ren?

Skąd tu moż­na za­dzwo­nić?

non­sza­lanc­ko

– Sa­gen Sie mal, wo kann man hier ein Bier trin­ken?

Niech mi pan po­wie, gdzie moż­na się tu na­pić piwa?

pro­po­nu­je­my po­moc

– Kann ich Ih­nen hel­fen?

Czy mogę panu po­móc?

– Kann ich Ih­nen be­hil­flich sein?

Czy mogę być panu w czymś po­moc­ny?

przyj­mu­je­my po­moc

– Ja, gern.

Tak, bar­dzo pro­szę.

– Ja, ich wäre Ih­nen dank­bar.

Tak, był­bym panu wdzięcz­ny.

– Ja, es ist lieb von Ih­nen.

Tak, to miło z pana stro­ny.

– Ja. Das ist re­izend.

Tak, świet­nie.

od­rzu­ca­my po­moc

– Es ist nett / re­izend von Ih­nen, aber ich kom­me schon [selbst] zu­recht.

To miło z pana stro­ny, ale już so­bie po­ra­dzę.

– Dan­ke, ich schaf­fe es schon.

Dzię­ku­ję, już so­bie po­ra­dzę.

– Dan­ke, es geht schon.

Dzię­ku­ję, już w po­rząd­ku.

dzię­ku­ję!

– Dan­ke.

Dzię­ku­ję.

– Dan­ke schön.

Dzię­ku­ję bar­dzo.

– Vie­len Dank!

Bar­dzo dzię­ku­ję!

– Schönen Dank.

Ogrom­nie dzię­ku­ję.

– Herz­li­chen Dank.

Ser­decz­nie dzię­ku­ję.

– Ich be­dan­ke mich.

Je­stem wdzięcz­ny.

– Dan­ke, sehr auf­merk­sam.

Dzię­ku­ję, to bar­dzo uprzej­me.

pro­szę!

– Bit­te.

Pro­szę.

– Bit­te, bit­te. / Aber bit­te.

Ależ pro­szę bar­dzo.

– Gern ge­sche­hen.

Cała przy­jem­ność po mo­jej stro­nie.

– Ke­ine Ur­sa­che.

Dro­biazg! / Nic wiel­kie­go!

– Nichts zu dan­ken.

Nie ma za co.

– Nicht der Rede wert.

Nie ma o czym mó­wić.

Uśmiech­nij się

☺

Ein Mann stellt se­ine Frau vor:

(nach zwei Jah­ren Ehe) „Darf ich Ih­nen vor­stel­len?* Das ist me­ine Frau.“

(nach zwan­zig Jah­ren Ehe) „Das ist me­ine Frau. Kön­nen Sie sich das vor­stel­len?“

*Darf ich… vor­stel­len? – Czy mogę przed­sta­wić…?

*sich etwas vor­stel­len – wy­obra­żać so­bie coś

☺

Ein Be­su­cher aus der Pro­vinz er­kun­digt sich bei einem

Ber­li­ner nach dem Weg zum Zoo:

„Ent­schul­di­gen Sie bit­te! Ich möch­te gern in den Zoo…“ „Als was denn?“*

*Als was denn? – Jako co?

☺

Ein jun­ger Mann mit einem Ge­igen­ka­sten* unter dem Arm hält einen Pas­san­ten an* und fragt:

„Ve­rze­ihen Sie bit­te, wie kom­me ich zur Mu­si­khoch­schu­le?“

„Sie müs­sen üben, üben, üben…”

*der Ge­igen­ka­sten – fu­te­rał na skrzyp­ce

*den Pas­san­ten an­hal­ten – za­trzy­mać prze­chod­nia

Ćwi­cze­nia

1. Stu­dent chce po­móc ko­le­żan­ce nieść wa­liz­kę. Co mówi? Pro­szę po­dać dwie moż­li­wo­ści.

……………………………………………?

……………………………………………?

2. Stu­dent­ka chęt­nie przyj­mu­je po­moc. Co mówi?

……………………………………………

3. Co mówi, kie­dy nie chce przy­jąć po­mo­cy?

……………………………………………

4. Pro­szę po­łą­czyć od­po­wied­nio 1-5 i a-e:

1. Gu­ten Tag! Wis­sen Sie,

2. Ent­schul­di­gen Sie bit­te!

3. Ich möch­te Sie nicht stören,

4. We­ißt du zu­fäl­lig, wo

5. Ve­rze­ihen Sie bit­te, sind

a) Kön­nen Sie mir zehn Euro we­chseln?

b) Sie Dok­tor Mül­ler?

c) ich eine Te­le­fon­kar­te kau­fen kann?

d) ob der Bus schon ab­ge­fah­ren ist?

e) aber ich su­che Frau Blo­me.

5. Ja­kie­go sło­wa uży­je­my,

a) aby zwró­cić na sie­bie uwa­gę (chcąc o coś po­pro­sić lub za­py­tać)?

b) kie­dy ko­goś nie­chcą­cy po­trą­ci­my?

c) aby prze­pro­sić za nie­zręcz­ne za­cho­wa­nie (np. nie­spo­dzie­wa­ne kich­nię­cie)?

6. Pro­szę uzu­peł­nić po­niż­sze zda­nia:

a) Herr Bach­mann stellt sich förm­lich vor.

Herr Bach­mann:……………? Mein Name ist Lo­thar Bach­mann.“

Herr Schwi­tal­la: „Volk­mar Schwi­tal­la. An­ge­nehm.“

b) Mar­kus mag die­se förm­li­che Art nicht. Er sagt ein­fach: „Ach übri­gens, ich he­iße Mar­kus.“

Ilse an­twor­tet: „Ich bin Ilse…………………………“

7. Pro­szę po­łą­czyć od­po­wied­nio 1-6 i a-f:

1. Kan­nst du mir fünf Euro we­chseln?

2. Kann ich Ih­nen ir­gen­dwie hel­fen?

3. Ent­schul­di­gen Sie bit­te! Ist der Bus schon ab­ge­fah­ren?

4. Übri­gens, ich he­iße Da­vid.

5. Ve­rze­ihen Sie bit­te, ist der Platz frei?

6. Eine her­r­li­che Aus­sicht! Ma­chen Sie hier Urlaub?

a) Und ich bin Eva.

b) Nein, ich bin dien­stlich hier.

c) Ich muss na­chschau­en.

d) Ja, bit­te sehr.

e) Dan­ke, es geht schon.

f) Ja, schon eine We­ile.

2 ROZMOWA TELEFONICZNA

■ te­le­fo­nu­je­my – od­bie­ra­my te­le­fon

■ py­ta­my o toż­sa­mość roz­mów­cy

■ stwier­dza­my po­mył­kę

■ prze­ka­zu­je­my wia­do­mość

■ koń­czy­my roz­mo­wę

■ zo­sta­wia­my wia­do­mość na au­to­ma­tycz­nej se­kre­tar­ce

■ pro­si­my o od­dzwo­nie­nie

te­le­fo­nu­je­my – od­bie­ra­my te­le­fon

te­le­fo­nu­ją­cy

– Gu­ten Tag! / Hal­lo! Hier ist Lu­dwig Schenk.

Ist Frau Lück zu spre­chen? / Kann ich Frau Lück spre­chen?

Dzień do­bry! / Halo! Tu Lu­dwig Schenk.

Czy mogę mó­wić z pa­nią Lück?

– Ich möch­te bit­te Frau Lück spre­chen.

Chciał­bym roz­ma­wiać z pa­nią Lück. / Czy mogę pro­sić pa­nią Lück?

– Ist Frau Lück er­re­ich­bar?

Czy za­sta­łem pa­nią Lück?

od­bie­ra­ją­cy te­le­fon po­da­je swo­je na­zwi­sko albo mówi

– Hal­lo!

Słu­cham.

je­śli cho­dzi o od­bie­ra­ją­ce­go, mówi

– Am Ap­pa­rat.

Przy te­le­fo­nie. / Słu­cham.

je­śli cho­dzi o inną oso­bę, mówi

– Ja, einen Mo­ment bit­te.

Tak, chwi­lecz­kę.

– Sie ist le­ider nicht da.

Kann ich etwas au­srich­ten?

Nie­ste­ty, nie ma jej.

Czy mam coś prze­ka­zać?

je­śli oso­ba ta nie może po­dejść

– Sie ist le­ider nicht zu spre­chen.

Nie­ste­ty, nie może te­raz po­dejść.

py­ta­my o toż­sa­mość roz­mów­cy

od­bie­ra­ją­cy ofi­cjal­nie

– Ent­schul­di­gen Sie bit­te! Mit wem spre­che ich?

Prze­pra­szam! Z kim roz­ma­wiam?

mniej ofi­cjal­nie

– Wer ist bit­te am Ap­pa­rat?

Kto [jest] przy te­le­fo­nie?

te­le­fo­nu­ją­cy upew­nia się, czy do­brze się po­łą­czył swo­bod­nie

– Bin ich bei Puni?

Czy to miesz­ka­nie Puni?

– Ist da Puni?

Czy to Puni?

stwier­dza­my po­mył­kę

te­le­fo­nu­ją­cy

– Ent­schul­di­gen Sie! Ich habe mich ver­wählt.

Prze­pra­szam. Źle wy­bra­łem nu­mer.

– Ich habe wohl eine fal­sche Num­mer ge­wählt.

Zda­je się, że wy­bra­łem zły nu­mer.

– Ent­schul­di­gung!

Prze­pra­szam!

od­bie­ra­ją­cy te­le­fon

– Sie ha­ben sich le­ider ver­wählt.

Nie­ste­ty, źle pan wy­brał nu­mer.

– Da ha­ben Sie die fal­sche Ver­bin­dung.

Źle pana po­łą­czo­no.

– Falsch ver­bun­den!

Po­mył­ka!

prze­ka­zu­je­my wia­do­mość

te­le­fo­nu­ją­cy

– Kann ich eine Na­chricht für Frau Mar­tin hin­ter­las­sen?

Czy mogę zo­sta­wić wia­do­mość dla pani Mar­tin?

od­bie­ra­ją­cy te­le­fon

– Kann ich etwas au­srich­ten?

Czy mam coś prze­ka­zać?

– Was soll ich au­srich­ten?

Co mam prze­ka­zać?

koń­czy­my roz­mo­wę

– Auf Wie­der­hören!

Do usły­sze­nia!

zo­sta­wia­my wia­do­mość na au­to­ma­tycz­nej se­kre­tar­ce

– Hallo, hier ist Ma­rio Hel­wig. Ich wol­l­te Ih­nen sa­gen, dass …

Halo, tu Ma­rio Hel­wig. Chcia­łem panu po­wie­dzieć, że…

pro­si­my o od­dzwo­nie­nie

ofi­cjal­nie

– Ich bit­te um bal­di­gen Rüc­kruf.

Pro­szę o szyb­ką od­po­wiedź te­le­fo­nicz­ną.

– Bit­te ru­fen Sie mich möglichst bald zu­rück!

Pro­szę o od­dzwo­nie­nie moż­li­wie naj­prę­dzej!

mniej ofi­cjal­nie

– Mel­den Sie sich bit­te bei mir!

Pro­szę do mnie za­dzwo­nić! / Pro­szę się ode­zwać!

swo­bod­nie

– Mel­de dich bei mir!

Ode­zwij się! / Od­dzwoń!

– Al­fred, ruf mich an, so­bald du nach Hau­se kommst! Es ist drin­gend.

Al­fred, za­dzwoń do mnie, jak tyl­ko przyj­dziesz do domu! To pil­ne.

Uśmiech­nij się

☺

Mar­kus sagt zu Pe­ter:

„Heu­te früh hat mich Ju­lia Ro­berts an­ge­ru­fen.“

„Mensch, Mar­kus, du bist ein Glück­spilz*. Und was hat sie ge­sagt?“

„Sie hat ge­sagt: ,Falsch ver­bun­den‘.“

*der Glück­spilz – szczę­ściarz

Ćwi­cze­nia

1. Pro­szę po­łą­czyć od­po­wied­nio 1-5 i a-e:

1. Kann ich Gabi spre­chen?

2. Ver­bin­den Sie mich bit­te mit dem Chef!

3. Ent­schul­di­gen Sie, mit wem spre­che ich?

4. Kann ich etwas au­srich­ten?

5. Dorsch am Ap­pa­rat.

a) Pe­ter Pau­li.

b) Nein, dan­ke. Ich rufe noch mal an.

c) Ja. Einen Mo­ment bit­te.

d) Ent­schul­di­gung! Ich habe mich ver­wählt.

e) Er ist le­ider nicht zu spre­chen.

2. Co mówi te­le­fo­nu­ją­cy (A)?

A: Hal­lo, hier ist Jo­achim. Ich möch­te Ulli spre­chen.

B: Er ist le­ider nicht da.

A:…………………………………………?

B: Selb­stver­stän­dlich. Was soll ich au­srich­ten?

3. Co mówi od­bie­ra­ją­cy te­le­fon (B)?

A: (głos dziec­ka) Bin ich bei Puni?

B: Nein, du…………………………………

4. Jak wy­ra­zić proś­bę, by oso­ba nie­obec­na za­dzwo­ni­ła póź­niej?

(ofi­cjal­nie) Ich bit­te………………………

(mniej ofi­cjal­nie) Mel­den………………………

(swo­bod­nie) Ruf…………………………

5. Jak się że­gna­my przez te­le­fon?

3 DYSKUSJA

■ pro­si­my o po­wtó­rze­nie wy­po­wie­dzi

■ pro­si­my o wy­ja­śnie­nie wy­po­wie­dzi

■ ko­ry­gu­je­my in­ter­pre­ta­cję na­szej wy­po­wie­dzi

■ prze­ry­wa­my ko­muś

■ kie­dy ktoś nam prze­ry­wa

■ zmie­nia­my te­mat dys­ku­sji

■ za­my­ka­my po­sie­dze­nie

pro­si­my o po­wtó­rze­nie wy­po­wie­dzi

je­śli cze­goś nie do­sły­sze­li­śmy lub nie zro­zu­mie­li­śmy

– Wie bit­te?

Pro­szę? / Słu­cham?

– Kön­n­ten Sie das wie­der­ho­len?

Czy mógł­by pan po­wtó­rzyć?

pro­si­my o wy­ja­śnie­nie wy­po­wie­dzi

– Was me­inen Sie da­mit?

Co pan przez to ro­zu­mie? / Co pan chce przez to po­wie­dzieć?

– Wie me­inen Sie das?

Jak pan to ro­zu­mie?

– Kön­n­ten Sie mir das er­klären?

Czy mógł­by mi pan to wy­ja­śnić?

ko­ry­gu­je­my in­ter­pre­ta­cję na­szej wy­po­wie­dzi

– So habe ich das nicht ge­me­int.

Nie to mia­łem na my­śli.

– Ent­schul­di­gen Sie! Das habe ich nicht ge­sagt.

Prze­pra­szam! Ja tego nie po­wie­dzia­łem.

– Da ha­ben Sie mich mis­sver­stan­den. Ich wol­l­te sa­gen…

W ta­kim ra­zie źle mnie pan zro­zu­miał. Chcia­łem po­wie­dzieć…

prze­ry­wa­my ko­muś

– Darf ich Sie kurz unter­bre­chen?

Czy mogę panu na chwil­kę prze­rwać?

– Wenn ich unter­bre­chen darf…

Je­śli mogę prze­rwać…

– Darf ich eine ku­rze Zwi­schen­be­mer­kung ma­chen?

Czy mogę wtrą­cić krót­ką uwa­gę?

– Darf ich noch auf ein Pro­blem auf­merk­sam ma­chen?

Czy mogę zwró­cić uwa­gę na jesz­cze je­den pro­blem?

– Dür­fte ich noch kurz ein­flech­ten, dass.

Czy mógł­bym jesz­cze do­dać / wtrą­cić, że…

– Ich möch­te nur sa­gen, dass.

Chciał­bym tyl­ko po­wie­dzieć, że…

– Wenn ich Sie recht ver­ste­he, wol­len Sie sa­gen, dass.