Jezus mówi do ciebie ebook

Ori­gi­nal­ly pu­bli­shed as Je­sus Cal­ling. En­joy­ing Pe­ace in His Pre­sen­ce by Sa­rah Young

Co­py­ri­ght © 2004 Sa­rah Young

Co­py­ri­ght © for the Po­lish trans­la­tion by Wy­daw­nic­two Esprit 2013

All ri­ghts re­se­rved.

This Li­cen­sed Work pu­bli­shed un­der lin­cen­se.

Na okład­ce: Chry­stus, Mar­co Pal­mez­za­no © Chri­stie’s Ima­ges/Cor­bis

Re­dak­cja: Mał­go­rza­ta Pa­sic­ka, Ewa Ślu­sar­czyk

Kon­wer­sja do for­ma­tów EPUB i MOBI: Mał­go­rza­ta Wi­dła

Im­pri­ma­tur: Ku­ria Me­tro­po­li­tal­na w Kra­ko­wie, nr 2235/2013 z 21 sierp­nia 2013, bp Jan Szko­doń, wik. gen.; o. prof. To­masz Dą­bek, cen­zor

ISBN 978-83-63621-92-6

Wy­da­nie i, Kra­ków 2013

Wy­daw­nic­two Esprit SC

ul. św. Kin­gi 4, 30-528 Kra­ków

tel./fax 12 267 05 69, 12 264 37 09

e-mail: sprze­[email protected]

ksie­gar­[email protected]

biu­ro@wy­daw­nic­two­esprit.com.pl

Księ­gar­nia in­ter­ne­to­wa: www.esprit.com.pl

De­dy­ku­ję tę książ­kę mo­jej ma­mie, któ­ra za­chę­ca­ła mnie do tego, abym nie prze­sta­wa­ła pi­sać, i we wzru­sza­ją­cy spo­sób wy­ra­ża­ła swo­je uzna­nie dla mo­jej pra­cy. Trzy­ma­ła rę­ko­pis przy łóż­ku, żeby go co rano czy­tać. Gdy któ­re­goś razu wy­je­cha­ła, po­pro­si­ła mnie, abym co­dzien­nie prze­sy­ła­ła jej swo­je pra­ce fak­sem. Kie­dy zmar­ła na raka, od­kry­łam, że prze­pi­sy­wa­ła ich frag­men­ty do dzien­ni­ka. Moja mama, któ­ra mo­dli­ła się za mnie w lep­szych i gor­szych okre­sach, włą­cza­jąc w to moje lata bun­tu, w peł­ni otwo­rzy­ła swo­je ser­ce na moje utwo­ry re­li­gij­ne. Pra­gnę­ła pi­sać książ­ki dla dzie­ci, o czym czę­sto mó­wi­ła, ale to ma­rze­nie ni­g­dy się nie zi­ści­ło. Jed­nak w pew­nym sen­sie na­pi­sa­ła książ­kę – tę książ­kę – za moim po­śred­nic­twem.

Dzię­ku­ję, Nani!

Two­je dzie­dzic­two jest wciąż żywe!

WSTĘPJE­ZUS MÓWI DO CIE­BIE

Obec­no­ści Boga do­świad­czy­łam po raz pierw­szy w ma­low­ni­czo pięk­nej sce­ne­rii. Miesz­ka­łam i stu­dio­wa­łam wte­dy we wspól­no­cie w ma­leń­kiej wio­sce po fran­cu­skiej stro­nie Alp. Był to je­den z ośrod­ków L’Abri, mię­dzy­na­ro­do­wej or­ga­ni­za­cji o cha­rak­te­rze dusz­pa­ster­skim za­ło­żo­nej w Szwaj­ca­rii przez Fran­ci­sa i Edith Scha­ef­fe­rów1. Pod­czas swo­je­go po­by­tu w L’Abri mo­głam do woli zwie­dzać baj­ko­we oko­li­ce. Zbli­żał się ko­niec zimy i po­łu­dnio­we słoń­ce świe­ci­ło tak moc­no, że moż­na się było opa­lać, lecz zie­mię wciąż jesz­cze po­kry­wa­ła gru­ba war­stwa śnie­gu. Ra­żą­ce pro­mie­nie sło­necz­ne od­bi­te od nie­ska­zi­tel­nie bia­łe­go śnie­gu roz­pra­sza­ły ciem­no­ści umy­słu, któ­re od lat znie­wa­la­ły moje my­śli.

Co­dzien­nie wspi­na­łam się na wy­so­kie wzgó­rze, aby za­chwy­cić swo­ją du­szę wi­do­kiem, jaki się stam­tąd roz­cią­gał. Sto­jąc na szczy­cie, za­tra­ca­łam się w kra­jo­bra­zie nie­skoń­czo­ne­go pięk­na. W dole le­ża­ła wio­ska, któ­ra sta­ła się moim do­mem. W jej pa­no­ra­mie do­mi­no­wał strze­li­sty ko­ściół. Po dru­giej stro­nie wzgó­rza znaj­do­wa­ło się Je­zio­ro Ge­new­skie, któ­re sła­ło mi swo­je po­zdro­wie­nia, od­bi­ja­jąc pro­mie­nie sło­necz­ne. Gdy pod­nio­słam gło­wę, wi­dzia­łam wo­kół sie­bie ośnie­żo­ne szczy­ty Alp. Ob­ra­ca­łam się ku nim dzie­siąt­ki razy, aby wchło­nąć tyle, ile tyl­ko się dało, ma­jąc do dys­po­zy­cji dwo­je oczu i ogra­ni­czo­ny umysł.

Jako cór­ka na­uczy­cie­la aka­de­mic­kie­go za­wsze by­łam za­chę­ca­na do tego, aby dużo czy­tać i sa­mo­dziel­nie my­śleć. W tam­tym okre­sie mia­łam już za sobą stu­dia fi­lo­zo­ficz­ne na Wel­le­sley Col­le­ge i koń­czy­łam stu­dia ma­gi­ster­skie na Tu­fts Uni­ver­si­ty. Kil­ka mie­się­cy wcze­śniej brat po­pro­sił mnie, abym prze­czy­ta­ła książ­kę Esca­pe from Re­ason [Uciecz­ka od ro­zu­mu] Scha­ef­fe­ra. Ku mo­je­mu wiel­kie­mu za­sko­cze­niu i ogrom­nej ra­do­ści ta mała ksią­żecz­ka od­po­wie­dzia­ła na py­ta­nia, któ­re już daw­no od sie­bie od­su­nę­łam, uzna­jąc je za po­zba­wio­ne od­po­wie­dzi. To wła­śnie wier­ność Scha­ef­fe­ra jego wła­snym prze­ko­na­niom przy­wio­dła mnie do tego nie­ska­żo­ne­go miej­sca. Zna­la­złam się tam, bo szu­ka­łam praw­dy, lecz do­pie­ro cu­dow­ne dzie­ło stwo­rze­nia spra­wi­ło, że otwo­rzy­łam swo­je ser­ce na Pana.

Któ­re­goś wie­czo­ra opu­ści­łam na­szą cie­płą, przy­tul­ną chat­kę, żeby prze­spa­ce­ro­wać się wśród za­śnie­żo­nych gór. Wę­dro­wa­łam po­śród gę­sto ro­sną­cych drzew i czu­łam się bez­bron­na oraz peł­na po­dzi­wu dla tego zim­ne­go, sre­brzy­ste­go pięk­na. Po­wie­trze było su­che i rześ­kie, aż kłu­ło w noz­drza. Na­gle po­czu­łam, że otu­la mnie cie­pła mgła. Zda­łam so­bie spra­wę z cu­dow­nej Obec­no­ści Pana i szep­nę­łam bez­wied­nie: „Słod­ki Jezu”. Ni­g­dy wcze­śniej nie uży­wa­łam tego zwro­tu i by­łam wstrzą­śnię­ta, sły­sząc samą sie­bie z taką czu­ło­ścią zwra­ca­ją­cą się do Je­zu­sa. Kie­dy roz­my­śla­łam nad tym krót­kim wes­tchnie­niem, zda­łam so­bie spra­wę, że była to re­ak­cja na­wró­co­ne­go ser­ca. Gdy uświa­do­mi­łam so­bie ten fakt, zro­zu­mia­łam, że na­le­żę do Pana. Mia­ło to o wie­le więk­sze zna­cze­nie niż rze­czo­we od­po­wie­dzi, któ­rych szu­ka­łam. Oto bo­wiem na­wią­za­łam re­la­cję ze Stwo­rzy­cie­lem wszech­świa­ta.

Rok póź­niej, już po po­wro­cie do Sta­nów Zjed­no­czo­nych, po­now­nie do­świad­czy­łam Obec­no­ści Je­zu­sa. Opła­ki­wa­łam wła­śnie roz­pad po­waż­ne­go związ­ku i za­sta­na­wia­łam się, czy fakt, że je­stem chrze­ści­jan­ką, ma ja­ki­kol­wiek wpływ na ja­kość mo­je­go ży­cia.

Pra­co­wa­łam wte­dy w Vir­gi­nii jako au­tor­ka do­ku­men­ta­cji tech­nicz­nej. Któ­re­goś dnia szef wy­słał mnie na kon­fe­ren­cję do Atlan­ty. Kie­ro­wa­na po­czu­ciem obo­wiąz­ku, zgo­dzi­łam się wy­ko­nać to po­le­ce­nie i bez en­tu­zja­zmu za­mel­do­wa­łam się w ho­te­lu. Gdy zna­la­złam się sama w po­ko­ju, po­czu­łam, jak za­le­wa mnie fala osa­mot­nie­nia. Pró­bu­jąc przed nią uciec, wy­szłam z ho­te­lu i za­czę­łam krą­żyć bez celu uli­ca­mi Atlan­ty. Rzu­ci­łam okiem na kil­ka ksią­żek le­żą­cych na ulicz­nym stra­ga­nie. Moją uwa­gę zwró­ci­ła po­zy­cja Bey­ond Our­se­lves [Poza nami] au­tor­stwa Ca­the­ri­ne Mar­shall. Prze­czy­ta­łam ją tego sa­me­go wie­czo­ra i już nie czu­łam się sa­mot­na. Klęk­nę­łam przy łóż­ku w ste­ryl­nym ho­te­lo­wym po­ko­ju i po­czu­łam wszech­ogar­nia­ją­cą Obec­ność – moje ser­ce na­peł­ni­ło się po­ko­jem i mi­ło­ścią. Wie­dzia­łam, że Je­zus jest ze mną, i łą­czy się ze mną w bólu. Był to nie­wąt­pli­wie ten sam „słod­ki Je­zus”, któ­re­go spo­tka­łam w Al­pach.

Przez ko­lej­ne szes­na­ście lat wio­dłam – moż­na by po­wie­dzieć – przy­kład­ne chrze­ści­jań­skie ży­cie. Pod­ję­łam stu­dia w Co­ve­nant The­olo­gi­cal Se­mi­na­ry w St. Lo­uis, gdzie zdo­by­łam ty­tuł ma­gi­stra w za­kre­sie po­rad­nic­twa psy­cho­lo­gicz­ne­go i nauk bi­blij­nych. Tam po­zna­łam swo­je­go przy­szłe­go męża, Ste­ve’a, mi­sjo­na­rza, któ­ry zgod­nie z dwu­po­ko­le­nio­wą ro­dzin­ną tra­dy­cją pra­co­wał w Ja­po­nii. Po stu­diach dwu­krot­nie wy­je­cha­li­śmy na czte­ry lata do Ja­po­nii, gdzie pra­co­wa­li­śmy przy za­kła­da­niu ko­ścio­łów. Pod­czas pierw­sze­go po­by­tu na świat przy­szła na­sza có­recz­ka, a pod­czas spę­dzo­nej w USA prze­rwy mię­dzy ko­lej­ny­mi mi­sja­mi uro­dził się nam sy­nek. Na­stęp­nie wró­ci­li­śmy na trzy lata do Sta­nów. Miesz­ka­li­śmy w Atlan­cie, gdzie Ste­ve pra­co­wał w miej­sco­wym ko­ście­le dla Ja­poń­czy­ków, a ja zdo­by­łam ko­lej­ny ty­tuł za­wo­do­wy w za­kre­sie po­rad­nic­twa psy­cho­lo­gicz­ne­go na Geo­r­gia Sta­te Uni­ver­si­ty.

W ra­mach zdo­by­wa­nia do­świad­cze­nia za­wo­do­we­go pra­co­wa­łam w po­rad­ni chrze­ści­jań­skiej w re­jo­nie Atlan­ty. Uwiel­bia­łam po­ma­gać głę­bo­ko zra­nio­nym ko­bie­tom szu­kać uzdro­wie­nia w Chry­stu­sie. Prze­peł­nia­ła mnie też wdzięcz­ność, po­nie­waż mia­łam do­bre­go, ko­cha­ją­ce­go męża i dwój­kę wspa­nia­łych dzie­ci, któ­re były naj­więk­szą ra­do­ścią mo­je­go ży­cia. Jed­nak w cią­gu tych szes­na­stu lat ani razu nie do­świad­czy­łam ży­wej Obec­no­ści Je­zu­sa.

W re­zul­ta­cie la­tem 1990 roku po­now­nie za­czę­łam jej szu­kać. Naj­pierw po­grą­ży­łam się w książ­ce mo­dli­tew­nej Abi­ding Pre­sen­ce [Sta­ła obec­ność] au­tor­stwa An­drew Mur­raya. Au­tor uwa­ża, że chrze­ści­ja­nie po­win­ni nie­ustan­nie do­świad­czać Obec­no­ści Boga. Mur­ray pod­kre­śla, że to waż­ne, aby­śmy jak naj­czę­ściej spę­dza­li czas tyl­ko z Pa­nem, po­grą­że­ni w ci­chej, nie­prze­rwa­nej roz­mo­wie.

W cza­sie gdy za­czy­na­łam tę lek­tu­rę, prze­ży­wa­łam dość burz­li­wy okres. Cze­ka­li­śmy wła­śnie na wizy ze­zwa­la­ją­ce na po­byt w Au­stra­lii, gdzie chcie­li­śmy za­ło­żyć ko­ściół dla Ja­poń­czy­ków ży­ją­cych w Mel­bo­ur­ne. Mu­sia­łam zre­zy­gno­wać z sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cej mnie pra­cy do­rad­cy, aby przy­go­to­wać się do prze­pro­wadz­ki, i po­wo­li przy­zwy­cza­ja­łam się do tej stra­ty. W cza­sie tych prze­ło­mo­wych zmian za­czę­łam na po­waż­nie szu­kać Bo­żej Obec­no­ści. Dzień roz­po­czy­na­łam od spo­tka­nia z Pa­nem, za­opa­trzo­na w Bi­blię, książ­kę mo­dli­tew­ną, dzien­nik, dłu­go­pis i kawę. Gdy tak trwa­łam w Bo­żej Obec­no­ści, Pan za­czął się przede mną od­kry­wać. Go­dzi­na lub dwie sam na sam z Bo­giem mi­ja­ły zde­cy­do­wa­nie zbyt szyb­ko.

Nie­pew­ność, któ­rej mu­sia­łam sta­wić czo­ła w tam­tym okre­sie, jesz­cze bar­dziej zbli­ży­ła mnie do Boga. Wraz z mę­żem nie mie­li­śmy po­ję­cia, kie­dy otrzy­ma­my wizy ze­zwa­la­ją­ce na sta­ły po­byt, więc okres ocze­ki­wa­nia zda­wał się nie mieć koń­ca. Prze­szłam w tam­tym cza­sie czte­ry ope­ra­cje, w tym dwie na czer­nia­ka. Wer­set bi­blij­ny, któ­ry do­da­wał mi otu­chy w tym trud­nym okre­sie ocze­ki­wa­nia, to­wa­rzy­szył mi tak­że pod­czas nie­koń­czą­ce­go się lotu do Au­stra­lii: „O tak, z we­se­lem wyj­dzie­cie i w po­ko­ju was przy­pro­wa­dzą” (Iz 55,12)2.

Osie­dli­li­śmy się w Au­stra­lii i każ­de z nas roz­po­czę­ło swo­ją po­dwój­ną po­słu­gę. Wspie­ra­łam Ste­ve’a w two­rze­niu pierw­sze­go w Mel­bo­ur­ne ko­ścio­ła dla Ja­poń­czy­ków, ale moja służ­ba po­le­ga­ła przede wszyst­kim na udzie­la­niu wspar­cia psy­cho­lo­gicz­ne­go au­stra­lij­skim ko­bie­tom. Część z nich wy­cho­dzi­ła z du­cho­wej nie­wo­li i trau­my spo­wo­do­wa­nej strasz­ny­mi nad­uży­cia­mi.

Ta in­ten­syw­na dzia­łal­ność mi­syj­na spra­wi­ła, że na­sza ro­dzi­na zo­sta­ła na­ra­żo­na na po­waż­ne za­gro­że­nia na­tu­ry du­cho­wej i co dzień rano mo­dli­łam się o ochro­nę. Któ­re­goś ran­ka, gdy wzno­si­łam swo­je mo­dli­twy, wy­obra­zi­łam so­bie, jak Bóg osła­nia każ­de­go z nas po ko­lei. Zo­ba­czy­łam naj­pierw na­szą cór­kę, po­tem syna, a po­tem Ste­ve’a w otocz­ce zło­ci­ste­go świa­tła opie­kuń­czej Bo­żej Obec­no­ści. Gdy mo­dli­łam się we wła­snej in­ten­cji, na­gle opro­mie­ni­ło mnie ja­skra­we świa­tło i po­czu­łam głę­bo­ki spo­kój. Do­świad­cza­jąc Obec­no­ści Boga w ten in­ten­syw­ny spo­sób, zu­peł­nie stra­ci­łam po­czu­cie cza­su. To prze­ży­cie było dla mnie za­sko­cze­niem, ale przy­ję­łam je z wdzięcz­no­ścią, moc­niej­sza na du­chu.

Za­le­d­wie dwa lub trzy dni póź­niej jed­na z mo­ich pod­opiecz­nych, ofia­ra ka­zi­rodz­twa, za­czę­ła opo­wia­dać mi o swo­ich do­świad­cze­niach zwią­za­nych z sa­ta­ni­stycz­ny­mi nad­uży­cia­mi ry­tu­al­ny­mi3. Ta for­ma kul­tu Sza­ta­na wią­że się z pod­da­wa­niem ofiar (czę­sto ma­łych dzie­ci) nie­sły­cha­nie okrut­nym, hań­bią­cym tor­tu­rom. Wspól­nie z moją dziel­ną pod­opiecz­ną prze­pra­wi­ły­śmy się przez mro­ki jej wspo­mnień. Bóg przy­go­to­wał mnie na tę ciem­ność, opro­mie­niw­szy mnie wcze­śniej swo­im cu­dow­nym Świa­tłem. Zro­zu­mia­łam wte­dy, że moje do­świad­cze­nia zwią­za­ne z Bożą Obec­no­ścią mają słu­żyć nie tyl­ko mo­je­mu do­bru, ale też do­bru in­nych.

W tym sa­mym roku (1992) za­czę­łam czy­tać God Cal­ling [Bóg mówi do cie­bie], książ­kę mo­dli­tew­ną na­pi­sa­ną przez dwie ano­ni­mo­we „słu­chacz­ki”. Au­tor­ki w mil­cze­niu trwa­ły przy Bogu z kar­tą i dłu­go­pi­sem w dło­ni i za­pi­sy­wa­ły wszyst­ko, co Pan im prze­ka­zał. Wia­do­mo­ści zo­sta­ły za­pi­sa­ne w pierw­szej oso­bie, a za­imek „Ja” od­no­si się do Boga. Ktoś prze­słał mi tę książ­kę ze Sta­nów, gdy jesz­cze miesz­ka­łam w Ja­po­nii. Wte­dy jej nie prze­czy­ta­łam, ale za­cho­wa­łam ją w swo­ich zbio­rach mimo dwóch mię­dzy­na­ro­do­wych prze­pro­wa­dzek. Sześć lub sie­dem lat póź­niej ta nie­po­zor­na bro­szu­ro­wa pu­bli­ka­cja sta­ła się moim skar­bem. Nie­zwy­kle sil­nie sprzę­gła się z pra­gnie­niem, aby żyć w Obec­no­ści Je­zu­sa.

W na­stęp­nym roku za­czę­łam się za­sta­na­wiać, czy ja tak­że mo­gła­bym otrzy­my­wać ta­kie prze­sła­nia w chwi­lach ob­co­wa­nia z Bo­giem. Przez lata pro­wa­dzi­łam dzien­ni­ki mo­dli­tew­ne, ale była to ko­mu­ni­ka­cja jed­no­kie­run­ko­wa: tyl­ko ja mó­wi­łam. Wie­dzia­łam, że Bóg ko­mu­ni­ku­je się ze mną po­przez Bi­blię, ale pra­gnę­łam cze­goś wię­cej. Co­raz bar­dziej chcia­łam usły­szeć, co Bóg ma mi oso­bi­ście do po­wie­dze­nia da­ne­go dnia. Po­sta­no­wi­łam wsłu­chi­wać się w Jego głos z dłu­go­pi­sem w dło­ni i za­pi­sy­wać wszyst­ko, co – jak mi się wy­da­wa­ło – do mnie mó­wił. Za pierw­szym ra­zem czu­łam się dziw­nie, ale otrzy­ma­łam prze­sła­nie. Było krót­kie, bi­blij­ne i na te­mat. Do­ty­czy­ło kwe­stii, któ­re były mi bli­skie w tam­tym cza­sie: za­ufa­nia, lęku i bli­sko­ści Boga. Od­po­wie­dzia­łam na nie mo­dli­twą, któ­rą za­pi­sa­łam w swo­im dzien­ni­ku.

Pi­sa­nie dzien­ni­ka przy­bra­ło for­mę dia­lo­gu. Wkrót­ce prze­pływ tych prze­ka­zów stał się bar­dziej swo­bod­ny i ku­pi­łam na­wet spe­cjal­ny ze­szyt, aby je za­pi­sy­wać. Ta nowa for­ma ko­mu­ni­ka­cji z Pa­nem za­czę­ła być naj­waż­niej­szym punk­tem mo­je­go dnia. Wie­dzia­łam, że moje za­pi­ski nie są na­tchnio­ne – jak Pi­smo – mimo wszyst­ko po­ma­ga­ły mi zbli­żyć się do Boga.

Lata mi­ja­ją, a ja w chwi­lach kon­tem­pla­cji wciąż otrzy­mu­ję od Boga oso­bi­ste prze­sła­nia. Im cięż­sze jest moje ży­cie, tym bar­dziej po­trze­bu­ję tych za­chę­ca­ją­cych wska­zó­wek od Stwór­cy. Ci­che trwa­nie przy Bogu jest tak samo waż­ne jak moje za­pi­ski z tych chwil me­dy­ta­cji. W za­sa­dzie zda­rza mi się cza­sem, że trwam przy Bogu, nie za­pi­su­jąc ani sło­wa. Gdy tak sku­piam się na Panu, cza­sem do­świad­czam „peł­ni ra­do­ści” (Ps 16,11), a cza­sem po pro­stu roz­ko­szu­ję się Jego ła­god­nym to­wa­rzy­stwem i po­zwa­lam, aby na­peł­niał mnie swo­im Po­ko­jem. Przez te wszyst­kie lata słu­cha­nia Pana z dłu­go­pi­sem w dło­ni czu­łam, że te­mat Po­ko­ju Bo­że­go od­gry­wa w mo­ich za­pi­skach co­raz waż­niej­szą rolę. Je­stem pew­na, że ta ten­den­cja po czę­ści od­zwier­cie­dla moje oso­bi­ste pra­gnie­nie, ale gdy po­zna­ję nowe oso­by, prze­ko­nu­ję się, że bal­sa­mu w po­sta­ci Je­zu­so­we­go Po­ko­ju po­trze­bu­je więk­szość z nas.

Frag­men­tem Pi­sma, któ­ry zmie­nił moje ży­cie, jest ten oto wer­set z Księ­gi Psal­mów: „Za­trzy­maj­cie się, i we Mnie uznaj­cie Boga” (Ps 46,11). Sło­wa „za­trzy­maj­cie się” moż­na też tłu­ma­czyć jako: „roz­luź­nij­cie się”, „puść­cie” lub „prze­stań­cie się sta­rać”4. W tym wer­se­cie Bóg w su­ge­styw­ny spo­sób za­chę­ca nas do tego, aby­śmy odło­ży­li na bok swo­je tro­ski i szu­ka­li Jego Obec­no­ści. Wie­rzę, że Bóg pra­gnie tych ci­chych mo­men­tów bar­dziej niż my sami. Wie­rzę też, że Pan ni­g­dy nie prze­sta­je mó­wić do tych, któ­rzy Go słu­cha­ją (J 10,27) i nie­ustan­nie po­le­gam na po­mo­cy Du­cha Świę­te­go w tym wzglę­dzie. Zga­dzam się z J.I. Pac­ke­rem, któ­ry w swo­jej książ­ce Your Fa­ther Lo­ves You [Twój Oj­ciec cię ko­cha] pi­sze: „Bóg […] kie­ru­je na­szym umy­słem, gdy roz­my­śla­my w Jego obec­no­ści”.

Wsłu­chi­wa­nie się w Boży głos po­mo­gło mi zbli­żyć się do Pana bar­dziej niż ja­kie­kol­wiek inne ćwi­cze­nie du­cho­we, więc chcę się po­dzie­lić czę­ścią tych prze­słań. W wie­lu czę­ściach świa­ta chrze­ści­ja­nie zda­ją się dą­żyć do głęb­sze­go do­świad­cze­nia Obec­no­ści i Po­ko­ju Je­zu­sa. Za­pi­ski za­war­te w ni­niej­szej książ­ce wy­cho­dzą na­prze­ciw tej po­trze­bie. Je­dy­nym nie­omyl­nym Sło­wem Boga po­zo­sta­je oczy­wi­ście Bi­blia; treść mo­ich no­ta­tek musi być zgod­na z tym nie­zmien­nym wy­znacz­ni­kiem. Nar­ra­to­rem ni­niej­szej książ­ki uczy­ni­łam Je­zu­sa, więc to do Nie­go od­no­szą się wszyst­kie za­im­ki w pierw­szej oso­bie licz­by po­je­dyn­czej („Ja”, „Mój”). Za­imek „ty” od­no­si się do cie­bie, Czy­tel­ni­ku; masz za­tem wra­że­nie, że mówi do cie­bie Je­zus.

Po każ­dej no­tat­ce od­sy­łam czy­tel­ni­ka do okre­ślo­ne­go frag­men­tu Pi­sma. Gdy słu­cha­łam Boga, czę­sto na myśl przy­cho­dzi­ły mi wer­se­ty Bi­blii lub ich uryw­ki, i po­sta­no­wi­łam wpleść je w swo­je za­pi­ski. Sło­wa po­cho­dzą­ce z Pi­sma (pa­ra­fra­zy lub cy­ta­ty) zło­żo­no kur­sy­wą. Nie­któ­re z po­da­nych na koń­cu od­no­śni­ków do­ty­czą wła­śnie tych wy­róż­nio­nych frag­men­tów. Inne od­wo­ła­nia są mniej oczy­wi­ste; za­mie­ści­łam je, aby skło­nić czy­tel­ni­ka do głęb­szych prze­my­śleń. Nie­któ­re z wer­se­tów po­ja­wia­ją się na­der czę­sto, a to dla­te­go, że Bóg wie­lo­krot­nie się nimi po­sił­ko­wał, aby do­da­wać mi sił i otu­chy, skła­nia­jąc mnie do od­wró­ce­nia wzro­ku od „nie­wiel­kich utra­pień mo­je­go obec­ne­go cza­su” (2 Kor 4,17) i spoj­rze­nia na świat z per­spek­ty­wy wiecz­no­ści.

Te­ma­tem, któ­ry czę­sto po­wra­cał, gdy wsłu­chi­wa­łam się w głos Boga, była isto­ta wdzięcz­no­ści i za­ufa­nia. Te dwie war­to­ści są dość sze­ro­ko omó­wio­ne tak­że w Bi­blii i mają dla nas klu­czo­we zna­cze­nie, je­śli chce­my cie­szyć się Obec­no­ścią i Po­ko­jem Je­zu­sa.

Prze­sła­nia sta­no­wią­ce treść ni­niej­szej książ­ki po­win­no się czy­tać po­wo­li, naj­le­piej w ci­szy. Za­chę­cam cię, Czy­tel­ni­ku, do za­ło­że­nia dzien­ni­ka i prze­le­wa­nia na pa­pier wszel­kich my­śli oraz wra­żeń, ja­kie zo­sta­ną ci ze­sła­ne, gdy bę­dziesz trwać w Jego Obec­no­ści. Pa­mię­taj, że Je­zus to Em­ma­nu­el, Bóg z nami. Niech co­raz hoj­niej ob­da­rza cię swo­ją Obec­no­ścią i Po­ko­jem.

Sa­rah Young

Sty­czeń

Je­stem bo­wiem świa­do­my za­mia­rów, ja­kie za­my­ślam co do was – wy­rocz­nia Pana – za­mia­rów peł­nych po­ko­ju, a nie zgu­by, by za­pew­nić wam przy­szłość, ja­kiej ocze­ku­je­cie.

Jr 29,11

1 stycz­nia

PRZYJDŹ DO MNIE z po­jęt­nym du­chem, go­to­wym na zmia­ny. Wę­dru­jąc ze Mną, mu­sisz nie­ustan­nie wkra­czać na nowe te­ry­to­ria. Nie trzy­maj się kur­czo­wo sta­rych przy­zwy­cza­jeń, wstę­pu­jąc w nowy rok. Za­miast tego z otwar­tą gło­wą szu­kaj Mo­je­go Ob­li­cza, ma­jąc świa­do­mość, że ci, któ­rzy ze Mną wę­dru­ją, mu­szą prze­mie­niać się przez od­na­wia­nie umy­słu. Gdy sku­piasz na Mnie swo­je my­śli, miej świa­do­mość, że mam na cie­bie ba­cze­nie. Nie od­ry­wam od cie­bie wzro­ku, po­nie­waż moja zdol­ność kon­cen­tra­cji jest nie­ogra­ni­czo­na. Znam i ro­zu­miem cię do­sko­na­le; Moje my­śli sku­pia­ją się na to­bie, otu­la­jąc cię wiecz­ną Mi­ło­ścią. Je­stem też świa­do­my za­mia­rów, ja­kie za­my­ślam co do cie­bie – za­mia­rów peł­nych po­ko­ju, a nie zgu­by, by za­pew­nić ci przy­szłość, ja­kiej ocze­ku­jesz. Daj się po­rwać przy­go­dzie otwie­ra­nia się na świa­do­mość Mo­jej Obec­no­ści.

Rz 12,2; Jr 29,11

2 stycz­nia

OD­POCZ­NIJ W MO­JEJ KO­JĄ­CEJ OBEC­NO­ŚCI. Gdy spę­dzasz ze Mną czas, two­je my­śli czę­sto bie­gną ku pla­nom i pro­ble­mom dnia co­dzien­ne­go. Od­daj Mi swój umysł, abym cię po­krze­pił i od­no­wił. Niech w tych chwi­lach sku­pie­nia prze­ni­ka cię Świa­tło Mo­jej Obec­no­ści, któ­re przy­go­tu­je cię na wszyst­ko, co może przy­nieść dzień. Ofia­ra z two­je­go cza­su Mnie ra­du­je, a two­je­go du­cha umac­nia. Nie po­zwól, aby była zbyt ską­pa. Ode­rwij się od obo­wiąz­ków, któ­re się przed tobą pię­trzą. Ob­ra­łaś naj­lep­szą cząst­kę i nie bę­dziesz jej po­zba­wio­na.

Ps 105,4; Łk 10,39–42

3 stycz­nia

PO­KRZEP SWO­JE­GO DU­CHA w Po­ko­ju Mo­jej Obec­no­ści. Sta­nu tego mo­żesz do­świad­czać w każ­dej chwi­li i w każ­dych oko­licz­no­ściach. Na­ucz się szu­kać we Mnie uciecz­ki na­wet pod­czas wy­ko­ny­wa­nia obo­wiąz­ków tego świa­ta. Je­stem za­rów­no z tobą, jak i w to­bie. Idę przo­dem, aby to­ro­wać ci dro­gę, a jed­no­cze­śnie kro­czę tuż obok. Ni­g­dy nie znaj­dziesz rów­nie od­da­ne­go to­wa­rzy­sza.

Po­nie­waż je­stem two­im nie­od­łącz­nym To­wa­rzy­szem, po­wi­nie­neś stą­pać z za­uwa­żal­ną dla in­nych lek­ko­ścią. Nie po­zwól, aby przy­tło­czy­ły cię pro­ble­my i nie­roz­wią­za­ne spra­wy, po­nie­waż to Ja dźwi­gam two­je bo­le­ści. W świe­cie cze­ka­ją cię pró­by i cier­pie­nie, ale nie po­zwo­lę cię zła­mać. Jam zwy­cię­żył świat: nie zro­bi ci już krzyw­dy. We Mnie masz wiecz­ny Po­kój.

Ps 31,20–21; J 16,33

4 stycz­nia

CHCĘ, ABYŚ WY­PRA­CO­WAŁ W SO­BIE NOWY NA­WYK. Po­sta­raj się mó­wić: „Ufam Ci, Jezu” w od­po­wie­dzi na wszyst­ko, co ci się w ży­ciu przy­tra­fia. Gdy masz dość cza­su, roz­my­ślaj o tym, kim je­stem w ca­łej swo­jej Mocy i Chwa­le; roz­wa­żaj też głę­bię i ogrom Mo­jej Mi­ło­ści do cie­bie.

Dzię­ki tej pro­stej prak­ty­ce bę­dziesz umiał doj­rzeć Mnie w każ­dej sy­tu­acji, uzna­jąc Moją zwierzch­nią wła­dzę nad świa­tem. Kie­dy pa­trzysz na wy­da­rze­nia z tej per­spek­ty­wy – po­przez Świa­tło Mo­jej wszech­obec­no­ści – strach tra­ci swo­ją moc. Je­że­li na­wet w naj­trud­niej­szej sy­tu­acji po­twier­dzasz swo­ją uf­ność we Mnie, prze­ciw­no­ści losu sta­ją się oka­zją do roz­wo­ju. Na­to­miast bło­go­sła­wień­stwa przyj­mu­jesz z wdzięcz­no­ścią, zda­jąc so­bie spra­wę, że pły­ną one pro­sto z Mo­ich ła­ska­wych rąk. Nie­ustan­ne de­kla­ra­cje za­ufa­nia będą przy­bli­żać cię do Mnie i wzmac­niać na­szą re­la­cję.

Ps 63,3; Iz 40,10–11; Ps 139,7–10

5 stycz­nia

MO­ŻESZ WIEŚĆ ZWY­CIĘ­SKIE ŻY­CIE, je­śli bę­dziesz zda­wać się na Mnie. Lu­dzie zwy­kle utoż­sa­mia­ją zwy­cię­stwo z suk­ce­sem. Zwy­cięz­cą jest ten, kto się nie po­ty­ka i nie chwie­je, kto nie po­peł­nia błę­dów. Jed­nak ci, któ­rzy osią­ga­ją suk­ces swo­imi si­ła­mi, czę­sto idą wła­sną dro­gą, za­po­mi­na­jąc o Mnie. Tym­cza­sem za spra­wą pro­ble­mów i po­ra­żek, sła­bo­ści i po­trzeb, uczysz się na Mnie po­le­gać.

Praw­dzi­wa za­leż­ność nie ogra­ni­cza się do pro­sze­nia Mnie o bło­go­sła­wień­stwo dla two­ich de­cy­zji. Mu­sisz przy­cho­dzić do Mnie z otwar­tym umy­słem i otwar­tym ser­cem, pro­sząc, abym za­siał w to­bie Moje pra­gnie­nia. Mogę na­tchnąć cię ma­rze­niem, któ­re­go re­ali­za­cja bę­dzie się wy­da­wa­ła da­le­ko poza two­im za­się­giem. Wiesz, że wła­sny­mi si­ła­mi nie osią­gnął­byś celu. I w ten spo­sób roz­po­czy­na się po­dróż, pod­czas któ­rej cał­ko­wi­cie zda­jesz się na Mnie. Idziesz w wie­rze, stą­pa­jąc po­wo­li, i opie­rasz się na Moim ra­mie­niu, kie­dy tyl­ko chcesz. Po­dróż nie ob­fi­tu­je w suk­ce­sy; co kil­ka kro­ków upa­dasz. Jed­nak po każ­dym upad­ku du­cho­wo wzra­stasz, po­le­ga­jąc na Mnie jesz­cze bar­dziej. Roz­ko­szuj się ra­do­ścią zwy­cię­skie­go ży­cia, zda­jąc się na Mnie z co­raz więk­szą uf­no­ścią.

Ps 34,18–19; 2 Kor 5,7

6 stycz­nia

MOGĘuczy­nić nie­skoń­cze­nie wię­cej, niż pro­sisz czy ro­zu­miesz. Przyjdź do Mnie z po­zy­tyw­ny­mi ocze­ki­wa­nia­mi i świa­do­mo­ścią, że Moja Moc jest nie­ogra­ni­czo­na. Po­proś Mo­je­go Du­cha, aby za­pa­no­wał nad two­im umy­słem i na­peł­nił go wspa­nia­ły­mi my­śla­mi o Mnie. Niech nie znie­chę­ca cię fakt, że wie­le two­ich mo­dlitw wciąż po­zo­sta­je bez od­po­wie­dzi. Czas jest na­uczy­cie­lem – uczy cię cze­kać na Mnie i ufać Mi w ciem­no­ściach. Im trud­niej­sze jest te­raz two­je ży­cie, tym bar­dziej praw­do­po­dob­ne, że do­świad­czysz dzia­ła­nia Mo­jej Chwa­ły i Mocy. Nie po­zwól, aby trud­no­ści cię przy­gnę­bia­ły; spró­buj je trak­to­wać je jako sce­nę dla Mo­jej chwa­leb­nej in­ter­wen­cji. Miej oczy i umysł sze­ro­ko otwar­te na wszyst­ko, co ro­bię w two­im ży­ciu.

Ef 3,20–21; Rz 8,6; Iz 40,30–31; Ap 5,13

7 stycz­nia

NIE SPO­SÓB NAD­TO BYĆ MI WDZIĘCZ­NYM I NAD­TO MNIE WY­CHWA­LAĆ. Na­pi­sa­ne jest prze­cież, że miesz­kam w chwa­łach swo­je­go ludu. Bywa, że wy­chwa­lasz Mnie spon­ta­nicz­nym wy­bu­chem ra­do­ści w od­po­wie­dzi na pro­mien­ne pięk­no lub ob­fi­te bło­go­sła­wień­stwa. Kie­dy in­dziej chwa­lisz Mnie w spo­sób bar­dziej zdy­scy­pli­no­wa­ny i prze­my­śla­ny – jest to akt two­jej woli. Je­stem obec­ny, jak­kol­wiek od­da­jesz Mi chwa­łę. Wdzięcz­ność to jed­na z kró­lew­skich dróg do Mo­jej bli­sko­ści. We wdzięcz­nym ser­cu jest dla Mnie mnó­stwo miej­sca.

Dzię­ku­jąc Mi za licz­ne przy­jem­no­ści, ja­ki­mi cię ob­da­rzam, po­twier­dzasz, że je­stem Bo­giem, od któ­re­go po­cho­dzą wszel­kie bło­go­sła­wień­stwa.Kie­dy dzię­ku­jesz Mi na­wet w ob­li­czu prze­ciw­no­ści, two­ja wia­ra w Moją zwierzch­ność nad świa­tem sta­je się przed­mio­tem po­dzi­wu w nie­wi­dzial­nym kró­le­stwie. Wy­peł­nij wol­ne chwi­le swo­je­go ży­cia wy­ra­za­mi po­dzi­wu i dzięk­czy­nie­niem. Ta ra­do­sna dys­cy­pli­na po­mo­że ci żyć w Mo­jej bli­sko­ści.

Ps 22,41; Ps 146,2–3; 1 Tes 5,18

8 stycz­nia

ŁA­GOD­NIE OZNAJ­MIAM CI SWO­JĄ OBEC­NOŚĆ. Po­ły­sku­ją­ce pro­mie­nie świa­tła pa­da­ją na two­je su­mie­nie, szu­ka­jąc wej­ścia. Choć po­sia­dam wszel­ką ziem­ską i nie­biań­ską Moc, cie­bie trak­tu­ję z nie­skoń­czo­ną de­li­kat­no­ścią. Im je­steś słab­szy, tym czu­lej się do cie­bie od­no­szę. Niech two­ja sła­bość sta­nie się furt­ką do Mo­jej Obec­no­ści. Za­wsze, gdy czu­jesz się nie­udol­ny, pa­mię­taj, że je­stem two­im naj­pew­niej­szym ra­tun­kiem.

Miej we Mnie na­dzie­ję, a uchro­nisz się przed przy­gnę­bie­niem i ża­lem nad sobą. Na­dzie­ja jest jak zło­ta lina łą­czą­ca cię z nie­bem. Im moc­niej się jej trzy­masz, tym bar­dziej cię od­cią­żam. Idziesz więc z więk­szą lek­ko­ścią. Ocię­ża­łość nie po­cho­dzi z Mo­je­go kró­le­stwa. Trzy­maj się na­dziei, a pro­mie­nie Mo­je­go świa­tła do­się­gną cię w ciem­no­ściach.

Ps 46,21; Rz 12,12; Rz 15,13

9 stycz­nia

JE­STEM Z TOBĄ I DLA CIE­BIE. Kie­dy po­sta­no­wisz dzia­łać zgod­nie z Moją wolą, żad­na siła na zie­mi i nie­bie cię nie po­wstrzy­ma. Mo­żesz na­po­ty­kać prze­szko­dy, ale nie ule­gaj znie­chę­ce­niu – nie wol­no ci się pod­dać! Z Moją po­mo­cą po­ko­nasz każ­dą trud­ność. Nie ocze­kuj, że na­sza wspól­na dro­ga bę­dzie ła­twa, ale pa­mię­taj, że Ja, twój naj­pew­niej­szy ra­tu­nek, je­stem wszech­moc­ny.

Czę­stą przy­czy­ną we­wnętrz­ne­go na­pię­cia jest chęć przy­spie­sze­nia tego, co nie­unik­nio­ne. To Ja de­cy­du­ję o tem­pie wy­da­rzeń; jest to je­den z głów­nych prze­ja­wów Mo­jej zwierzch­niej wła­dzy nad świa­tem. Je­że­li pra­gniesz być bli­sko Mnie i po­stę­po­wać zgod­nie z Moją wolą, co kil­ka kro­ków proś Mnie, abym po­now­nie wska­zał ci dro­gę. Za­miast pę­dzić bez na­my­słu ku swo­je­mu ce­lo­wi, po­zwól, abym to Ja nada­wał tem­po two­jej wę­drów­ce. Zwol­nij i ciesz się po­dró­żą w Mo­jej Obec­no­ści.

Rz 8,31; Ps 46,2–4; Łk 1,37

10 stycz­nia

ILE­KROĆ DA­JESZ DO­WÓD SWO­JE­GO ZA­UFA­NIA DO MNIE, wrzu­casz mo­ne­tę do Mo­je­go skarb­ca. Gro­ma­dzisz w ten spo­sób ka­pi­tał na trud­ne chwi­le. Za­ufa­nie, któ­re we Mnie za­in­we­sto­wa­łeś, prze­cho­wu­ję bez­piecz­nie w swo­im ser­cu, nie­ustan­nie do­li­cza­jąc od­set­ki. Im bar­dziej Mi ufasz, tym wię­cej daję ci sił, abyś w tym za­ufa­niu wzra­stał.

Ćwicz za­ufa­nie w spo­koj­ne dni, kie­dy nic wiel­kie­go się nie dzie­je. Gdy przyj­dzie bu­rza, two­je za­so­by będą wy­star­cza­ją­ce, abyś prze­trwał. Gro­madź so­bie skar­by w nie­bie, po­kła­da­jąc we Mnie uf­ność. Dzię­ki temu bę­dziesz trwał w Moim Po­ko­ju.

Ps 56,4–5; Mt 6,20–21

11 stycz­nia

OKAŻ MI ZA­UFA­NIE, od­da­jąc Mi kon­tro­lę nad swo­im ży­ciem. Za­trzy­maj się i we Mnie uznaj Boga. Świat na­le­ży do Mnie: Ja go stwo­rzy­łem i Ja nad nim pa­nu­ję. W li­ta­nii Mi­ło­ści ty je­steś stro­ną, któ­ra od­po­wia­da. W swo­ich dzie­ciach szu­kam po­dat­no­ści na Moje dzia­ła­nie. Strzeż do­brze tego daru, któ­ry za­sia­łem w two­im ser­cu. Pie­lę­gnuj go Świa­tłem Mo­jej Obec­no­ści.

Gdy chcesz Mnie o coś pro­sić w mo­dli­twie, po­wiedz Mi o swo­ich tro­skach. Mów do Mnie szcze­rze; otwórz swo­je ser­ce. Po­tem po­dzię­kuj Mi za dzia­ła­nia, któ­re pod­ją­łem na dłu­go przed tym, za­nim bę­dziesz mógł zo­ba­czyć ich re­zul­ta­ty. Nie prze­sta­waj Mi za nie dzię­ko­wać na­wet wów­czas, gdy znów za­pra­gniesz zwró­cić się do Mnie z proś­bą. Je­że­li po­prze­sta­niesz na przed­sta­wie­niu Mi swo­ich trosk, bę­dziesz żył w sta­nie na­pię­cia. Gdy zaś po­dzię­ku­jesz Mi za od­po­wie­dzi na swo­je mo­dli­twy, za­czniesz my­śleć po­zy­tyw­niej. Mo­dli­twy dzięk­czyn­ne spra­wia­ją, że nie­prze­rwa­nie kon­cen­tru­jesz się na Mo­jej Obec­no­ści i na Mo­ich Obiet­ni­cach.

Ps 46,11; Kol 4,2; 2 P 1,3–4

12 stycz­nia

PO­ZWÓL, ŻE PRZY­GO­TU­JĘ CIĘ na dzień, któ­ry się przed tobą otwie­ra. Wiem do­kład­nie, co cię dziś spo­tka; ty masz o tym tyl­ko mgli­ste po­ję­cie. Chciał­byś zo­ba­czyć mapę przed­sta­wia­ją­cą wszyst­kie za­krę­ty i me­an­dry cze­ka­ją­cej cię dro­gi. Czuł­byś się le­piej przy­go­to­wa­ny, gdy­byś był w sta­nie prze­wi­dzieć, co cię cze­ka. Je­śli jed­nak chcesz na­praw­dę do­brze przy­go­to­wać się na wszyst­ko, co może przy­nieść dzień, spę­dzaj ze Mną czas sam na sam.

Nie po­ka­żę ci dro­gi przed tobą, ale za­opa­trzę cię we wszyst­ko, cze­go bę­dziesz po­trze­bo­wał pod­czas po­dró­ży. Moja żywa Obec­ność to­wa­rzy­szy ci na każ­dym kro­ku. Bądź ze Mną w nie­ustan­nym kon­tak­cie i wy­ma­wiaj szep­tem Moje Imię, ile­kroć chcesz skie­ro­wać swo­je my­śli na wła­ści­wy tor. W ten spo­sób prze­mie­rzysz dzień, sku­pia­jąc się na Mnie. Moja sta­ła Obec­ność jest naj­lep­szą mapą dro­go­wą.

Wj 33,14; J 15,4–7

13 stycz­nia

PO­STA­RAJ SIĘ TRAK­TO­WAĆ KAŻ­DY DZIEŃ jak nie­zwy­kłą wy­pra­wę, któ­ra zo­sta­ła sta­ran­nie za­pla­no­wa­na przez Prze­wod­ni­ka. Prze­stań wpa­try­wać się w ho­ry­zont dnia, któ­ry się przed tobą roz­po­ście­ra, i z wy­prze­dze­niem wy­ty­czać wy­god­ne dla sie­bie ścież­ki. Za­miast tego myśl o Mnie i o wszyst­kim, co dla cie­bie przy­go­to­wa­łem. Po­dzię­kuj Mi za ten dzień swo­je­go ży­cia, uzna­jąc go za dro­go­cen­ny, nie­po­wta­rzal­ny dar. Uwierz, że je­stem z tobą w każ­dej chwi­li, nie­za­leż­nie od tego, czy wy­czu­wasz Moją Obec­ność, czy nie. Po­sta­wa peł­na wdzięcz­no­ści i za­ufa­nia po­zwo­li ci pa­trzeć z Mo­jej per­spek­ty­wy na to, co ci się przy­da­rza.

Je­śli bę­dziesz szedł ze Mną, two­je ży­cie ni­g­dy nie bę­dzie nud­ne ani prze­wi­dy­wal­ne. Co­dzien­nie spo­dzie­waj się nie­spo­dzie­wa­ne­go! Nie szu­kaj naj­ła­twiej­sze­go szla­ku, prze­mie­rza­jąc dzień dzi­siej­szy. Bądź go­tów pójść tam, gdzie cię po­pro­wa­dzę. Bez wzglę­du na to, jak stro­ma i zdra­dziec­ka jest dro­ga przed tobą, u Mo­je­go boku za­wsze je­steś naj­bez­piecz­niej­szy.

Ps 118,24; 1 P 2,21

14 stycz­nia

PO­ZWÓL, ŻE OB­DA­RZĘ CIĘ Moją ła­ską i Po­ko­jem. Otwórz swo­je ser­ce i umysł, aby przy­jąć wszyst­ko, co dla cie­bie mam. Nie wstydź się swo­jej we­wnętrz­nej pust­ki. Po­myśl, że jest to ide­al­ne na­czy­nie na Mój Po­kój.

Je­śli tyl­ko chcesz, mo­żesz do­brze wy­glą­dać i ro­bić wra­że­nie czło­wie­ka, któ­re­mu ni­cze­go nie bra­ku­je. Więk­szość lu­dzi może dać się zmy­lić. Jed­nak Ja wi­dzę two­je wnę­trze, do­cie­ram do naj­głęb­szych za­ka­mar­ków two­jej isto­ty. W na­szej re­la­cji nie ma miej­sca na uda­wa­nie. Ra­duj się słod­ką świa­do­mo­ścią, że je­steś w peł­ni ro­zu­mia­ny. Opo­wiedz Mi o swo­ich zma­ga­niach, o tym, że czu­jesz się nie­udol­ny. Dzień po dniu będę po­wo­li prze­ku­wał two­je sła­bo­ści w siłę. Pa­mię­taj, że na­sza re­la­cja jest prze­siąk­nię­ta ła­ską. Dla­te­go ża­den twój czyn i two­je żad­ne za­nie­cha­nie nie zdo­ła odłą­czyć cię od Mo­jej Obec­no­ści.

1 Sm 16,7; Rz 8,38–39

15 stycz­nia

PADA NA CIE­BIE BLASK MO­JEJ TWA­RZY, roz­ta­cza­jąc wo­kół po­świa­tę Po­ko­ju, któ­ry prze­wyż­sza wszel­ki umysł. Oto­czo­ny je­steś mo­rzem pro­ble­mów, ale w tej chwi­li pa­trzysz na Mnie, a Ja je­stem two­im Po­ko­jem. Do­pó­ki się we Mnie wpa­tru­jesz, je­steś bez­piecz­ny. Je­śli zaś two­ją uwa­gę po­chło­ną roz­licz­ne pro­ble­my, za­to­niesz, przy­gnie­cio­ny ich cię­ża­rem. Gdy tyl­ko po­czu­jesz, że to­niesz, za­wo­łaj po pro­stu: „Po­móż mi, Jezu”, a Ja cię ura­tu­ję.

Im bliż­sza jest na­sza re­la­cja, tym bez­piecz­niej mo­żesz się czuć. Po­wierzch­nia wody jest po­marsz­czo­na, a w od­da­li pod­no­szą się zdra­dziec­kie fale. Patrz na Mnie, na Tego, któ­ry się ni­g­dy nie zmie­nia. Za­nim na­dej­dzie czas pró­by, zmniej­szę fale we­dług wła­sne­go uzna­nia. Je­stem za­wsze przy to­bie i po­ma­gam ci ra­dzić so­bie z fa­la­mi dnia dzi­siej­sze­go. Przy­szłość to wid­mo, któ­re chce cię wy­stra­szyć. Śmiej się z przy­szło­ści! Trwaj przy Mnie bli­sko.

Flp 4,7; Mt 14,30; Hbr 12,2

16 stycz­nia

PRZYJDŹ DO MNIE i od­pocz­nij w Mo­jej ko­cha­ją­cej Obec­no­ści. Wiesz, że dzi­siej­szy dzień przy­nie­sie wie­le pro­ble­mów, i za­sta­na­wiasz się, co zro­bić, aby so­bie z nimi po­ra­dzić. Pró­bu­jąc prze­wi­dzieć, co cię cze­ka, za­po­mi­nasz, że je­stem z tobą – te­raz i na wie­ki. Wy­bie­ga­jąc my­ślą w przy­szłość, do trud­nych sy­tu­acji, któ­re być może cię cze­ka­ją, prze­ży­wasz je wie­le razy, a po­wi­nie­neś prze­cho­dzić je tyl­ko raz – wte­dy, gdy rze­czy­wi­ście mają miej­sce. Nie przy­spa­rzaj so­bie do­dat­ko­we­go cier­pie­nia! Przyjdź le­piej do Mnie i od­pocz­nij w Moim Po­ko­ju. Wzmoc­nię cię i przy­go­tu­ję na dzi­siej­szy dzień, prze­mie­nia­jąc twój strach w głę­bo­kie za­ufa­nie.

Mt 11,28–30; Joz 1,5.9

17 stycz­nia

PRZYJDŹ DO MNIE Z WDZIĘCZ­NYM SER­CEM i ciesz się Moją Obec­no­ścią. Przed tobą dzień, któ­ry uczy­ni­łem. Chcę, abyś się nim ra­do­wał, nie mar­twiąc się o to, co bę­dzie ju­tro. Szu­kaj tego, co dla cie­bie przy­go­to­wa­łem, spo­dzie­wa­jąc się ob­fi­tych bło­go­sła­wieństw i go­dząc się na wszel­kie trud­no­ści. Mogę wpleść cuda w naj­zwy­klej­szy dzień, je­śli tyl­ko na Mnie się sku­pisz.

Przyjdź do Mnie ze wszyst­ki­mi swo­imi po­trze­ba­mi, świa­dom, iż Moje bo­gac­two jest tak wiel­kie, że mogę z na­wiąz­ką za­spo­ko­ić wszyst­kie two­je pra­gnie­nia. Bądź ze Mną w nie­ustan­nym kon­tak­cie, abyś – prze­ży­wa­jąc ży­cie – mógł za­ra­zem wzno­sić się po­nad nie. Przed­staw Mi swo­je proś­by w mo­dli­twie i bła­ga­niu z dzięk­czy­nie­niem, a Mój Po­kój, któ­ry prze­wyż­sza wszel­ki umysł, bę­dzie strzegł two­je­go ser­ca i my­śli.

Ps 118,24; Flp 4,6–7.19

18 stycz­nia

PRO­WA­DZĘ CIĘ WŁA­ŚCI­WĄ DRO­GĄ, ale dro­ga ta nie tyl­ko się pnie, ale i opa­da. W dali wi­dać ośnie­żo­ne szczy­ty, któ­re skrzą się w świe­tle słoń­ca. To do­brze, że pra­gniesz je zdo­być, ale nie mo­żesz wy­brać dro­gi na skró­ty. Mu­sisz iść za Mną, po­zwa­la­jąc Mi wy­ty­czać szlak. Wi­dok szczy­tów może pchać cię do przo­du, ale przez cały czas po­wi­nie­neś trzy­mać się bli­sko Mnie.

Ucz się trwać w za­ufa­niu do Mnie, kie­dy coś „się nie uda”. Za­kłó­ce­nia nor­mal­ne­go po­rząd­ku rze­czy uwi­dacz­nia­ją two­ją ode Mnie za­leż­ność. Przyj­mu­jąc wszel­kie pró­by z uf­no­ścią, do­świad­czysz bez­mia­ru chwa­ły. Trzy­maj Mnie za rękę przez cały dzi­siej­szy dzień. Z czu­ło­ścią za­pla­no­wa­łem każ­dy cen­ty­metr dro­gi, któ­ra cię cze­ka. Two­je za­ufa­nie nie może słab­nąć, gdy ścież­ka sta­je się stro­ma i ska­li­sta. Od­dy­chaj głę­bo­ko po­dmu­cha­mi Mo­jej Obec­no­ści i moc­no ści­skaj Moją rękę. Ra­zem nam się uda!

J 21,19; 2 Kor 4,17; Ha 3,19

19 stycz­nia

SZU­KAJ MO­JE­GO OB­LI­CZA, a znaj­dziesz wię­cej, niż mógł­byś so­bie wy­obra­zić. Niech Mój Po­kój strze­że two­je­go ser­ca i my­śli. Je­stem jak chmu­ra Po­ko­ju, któ­ra swo­im desz­czem na­peł­nia sa­dzaw­kę two­je­go umy­słu. Isto­tą Mo­jej Na­tu­ry jest zsy­ła­nie bło­go­sła­wieństw. Isto­tą two­jej – przyj­mo­wa­nie ich z wdzięcz­no­ścią. To układ ide­al­ny, ob­my­ślo­ny jesz­cze przed po­wsta­niem świa­ta. Od­da­waj Mi cześć, przyj­mu­jąc Moje bło­go­sła­wień­stwa z wdzięcz­no­ścią.

Je­stem ce­lem wszyst­kich two­ich po­szu­ki­wań. Gdy bę­dziesz Mnie szu­kać, znaj­dziesz Mnie i po­czu­jesz się speł­nio­ny. Kie­dy two­ją uwa­gę po­chła­nia­ją mniej istot­ne cele, Ja scho­dzę na dal­szy plan. Wciąż je­stem przy to­bie, pa­trzę i cze­kam, ale ty za­cho­wu­jesz się tak, jak­byś był sam. A prze­cież Moje Świa­tło roz­świe­tla każ­dą sy­tu­ację, ja­kiej sta­wiasz czo­ła. Żyj pro­mien­nie, sku­pia­jąc się na Mnie w każ­dej chwi­li swo­je­go ży­cia. Nie po­zwól, aby co­kol­wiek od­wio­dło cię od szu­ka­nia Mnie.

Ps 27,8; Flp 4,7; Jr 29,13

20 stycz­nia

ZA­CZNIJ DZIEŃ ZE ŚWIA­DO­MO­ŚCIĄ, KTO TU RZĄ­DZI. Pla­nu­jąc swo­je dzi­siej­sze dzia­ła­nia, pa­mię­taj, że to Ja za­rzą­dzam wszyst­kim, co cię spo­ty­ka. W dni, kie­dy wszyst­ko prze­bie­ga spraw­nie i tak, jak za­pla­no­wa­łeś, mo­żesz być nie­świa­do­my Mo­jej zwierzch­niej Obec­no­ści. Ale gdy coś ukła­da się nie po two­jej my­śli, roz­glą­daj się za Mną! Być może do­ko­nu­ję wła­śnie w two­im ży­ciu cze­goś waż­ne­go – cze­goś, co kłó­ci się z tym, cze­go się spo­dzie­wa­łeś. W ta­kich chwi­lach mu­sisz być ze Mną w kon­tak­cie, pa­mię­ta­jąc, że Moja dro­ga jest lep­sza od two­jej. Nie pró­buj zro­zu­mieć tego, co się dzie­je. Po pro­stu Mi za­ufaj i z góry po­dzię­kuj Mi za do­bro, któ­re z tego wy­nik­nie. Je­stem bo­wiem świa­do­my za­mia­rów, ja­kie za­my­ślam co do cie­bie, za­mia­rów peł­nych po­ko­ju.

Iz 55,9–11; Jr 29,11

21 stycz­nia

CHCĘ MIEĆ CIĘ CA­ŁE­GO