Ebook Dziadek do orzechów mobi,epub

E. T. A. Hoffmann Dziadek do orzechów (Bezpłatny fragment) tłum. Józef Kramsztyk ISBN: 978-83-63720-36-0 Wydawnictwo: Liber Electronicus Spis treści Rozdział I: Wieczór wigilijny Rozdział II: Podarunki Rozdział III: Wychowanek Rozdział IV: Cuda Rozdział V: Bitwa Rozdział VI: Choroba Rozdział VII: Bajka o twardym orzechu Rozdział VIII: Dalszy ciąg historii o twardym orzechu Rozdział IX: Koniec bajki o twardym orzechu Rozdział X: Wuj i siostrzeniec Rozdział XI: Zwycięstwo Rozdział XII: Królestwo lalek Rozdział XIII: Stolica Rozdział I: Wieczór wigilijny Dnia dwudziestego czwartego grudnia nie wolno było dzieciom pana radcy zaglądać do salonu ani do przyległego pokoju. Fred i Klara siedzieli skuleni w najbardziej oddalonym kąciku mieszkania i zrobiło im się nieswojo, kiedy zmierzch już zapadł, a świateł, jak to się zwykle działo w dniu wigilii, nie wnoszono. Fred zwierzył się szeptem swojej siedmioletniej siostrzyczce, że już od rana słyszał dobiegające z zamkniętych pokojów szmery i lekkie pukanie, a ciemna postać, która przed chwilą przemknęła przez sień, to na pewno ojciec chrzestny. Klara aż klasnęła w dłonie z radości i zawołała: -- Ciekawa jestem, jaką dzisiaj przygotował dla nas niespodziankę! Ojciec chrzestny Freda i Klary, sędzia Droselmajer, nie był pięknym mężczyzną. Niski, chudy, twarz miał pooraną głębokimi zmarszczkami, a prawe oko zasłonięte wielkim czarnym plastrem. Na domiar złego był zupełnie łysy i pragnąc to ukryć, nosił śliczną, kunsztownie wykonaną białą perukę ze szkła. Mimo tych braków był on jednak niezwykłym człowiekiem. Przede wszystkim doskonale znał się na zegarach, a nawet sam umiał je sporządzać. Jeżeli się zdarzyło, że jeden z pięknych zegarów w mieszkaniu pana radcy nie mógł głosu wydobyć, ojciec chrzestny zdejmował szklaną perukę oraz żółty surducik i zasiadał, owiązany niebieskim fartuchem, po czym pogrążał ostre narzędzia we wnętrznościach zegara i majstrował tam tak długo, że aż małą Klarę bolało; ojciec chrzestny nigdy jednak nie zrobił swemu pacjentowi nic złego, przeciwnie, po tych zabiegach zegar powracał do życia, mruczał z zadowoleniem, wybijał godziny i śpiewał ku radości domowników. Ilekroć ojciec chrzestny przychodził, przynosił dzieciom w kieszeni coś ładnego: zabawnego człowieczka, który przewracał oczami i kłaniał się uprzejmie, szkatułkę, z której wyskakiwał ptaszek, lub inne cuda. Na Boże Narodzenie zaś przynosił zawsze niezwykły podarunek, z wielkim trudem i staraniem własnoręcznie sporządzony; dzieci niedługo się nim cieszyły, gdyż rodzice wkrótce zabierali go na przechowanie. -- Ciekawa jestem, jaką niespodziankę przygotował dla nas dzisiaj ojciec chrzestny! -- zawołała znowu Klara. Fred był zdania, że tym razem będzie to na pewno forteca, w której śliczni żołnierze maszerują tam i z powrotem, odbywając ćwiczenia; potem przyjdą inni żołnierze, zaatakują fortecę, a tamci odpędzą ich strzałami z armat. -- Nie, nie! -- przerwała Klara. -- Ojciec chrzestny opowiadał mi o pięknym ogrodzie i o wielkim jeziorze, po którym pływają wspaniałe łabędzie ze złotymi naszyjnikami i śpiewają prześliczne pieśni. A potem wychodzi mała dziewczynka, staje nad jeziorem, woła łabędzie i karmi je słodkim marcypanem. -- Łabędzie nie lubią marcypana! -- zawołał Fred niezbyt grzecznie. -- A ojciec chrzestny na pewno nie umiałby zrobić całego ogrodu! Właściwie niewielką mamy pociechę z jego zabawek, bo zaraz nam je odbierają; wolę już te zabawki, które dostajemy od tatusia i mamusi; możemy je na zawsze zatrzymać i wolno nam z nimi robić, co nam się podoba. Tak rozmawiały dzieci, ciekawe, co dostaną tym razem. Klara skarżyła się, że panna Gertruda -- była to duża lalka -- bardzo się zmieniła, że coraz częściej upada na podłogę i to tak niezgrabnie, że przeważnie nie obywa się bez podrapania twarzy, nie mówiąc już o tym, że brudzi sukienkę; co gorsza, nie pomagają najsurowsze kary! Fred znowu twierdził, że w jego stajni brak dzielnego kasztana i że w ogóle w wojsku jego zupełnie nie ma konnicy -- a tatuś przecież doskonale wie o tym. Dzieci wiedziały, że rodzice nakupili dla nich mnóstwo podarunków i teraz ustawiają je w salonie, im zaś nie pozostaje nic innego, jak grzecznie i spokojnie oczekiwać tego, co im w darze przypadnie. Mała Klara zamyśliła się, ale Fred mruczał do siebie: -- Chciałbym jednak dostać kasztanka i huzarów! Szybko zapadał zmierzch. Fred i Klara, mocno przytuleni do siebie, nie śmieli powiedzieć nic więcej. W tej samej chwili dał się słyszeć czysty, srebrny dźwięk: ,,Dyń-dyń, dyri-dyń!" Drzwi otworzyły się nagle i taki blask wpadł z wielkiego salonu, że dzieci krzyknęły: ,,Ach!" i jak wryte zatrzymały się na progu. Tatuś i mamusia ukazali się we drzwiach, wzięli za ręce Freda i Klarę i powiedzieli: -- Chodźcie, chodźcie, drogie dzieci! Rozdział II: Podarunki Dostępne w wersji pełnej. Rozdział III: Wychowanek Dostępne w wersji pełnej. Rozdział IV: Cuda Dostępne w wersji pełnej. Rozdział V: Bitwa Dostępne w wersji pełnej. Rozdział VI: Choroba Dostępne w wersji pełnej. Rozdział VII: Bajka o twardym orzechu Dostępne w wersji pełnej. Rozdział VIII: Dalszy ciąg historii o twardym orzechu Dostępne w wersji pełnej. Rozdział IX: Koniec bajki o twardym orzechu Dostępne w wersji pełnej. Rozdział X: Wuj i siostrzeniec Dostępne w wersji pełnej. Rozdział XI: Zwycięstwo Dostępne w wersji pełnej. Rozdział XII: Królestwo lalek Dostępne w wersji pełnej. Rozdział XIII: Stolica Dostępne w wersji pełnej.