Ebook Zrozumieć Indonezję. Nowy Ład generała Suharto mobi,epub

ribb, Clayton (Victoria, Australia) 1990. [25] Oddziaływał również obecny od niepamiętnych czasów animizm. [26] Steedly, Virtual Enigma: Why We Cant Understand Indonesia, ,,Harvard Asia Quarterly" 2000, Vol. IV, No. 2, passim. [27] S. Philpott, Rethinking Indonesia. Postcolonial Theory, Authoritarianism and Identity, Macmillan Press 2000, s. 79. [28] (15 października 2010). ROZDZIAŁ 1 Geneza Nowego Ładu Wybiwszy się na niepodległość 27 grudnia 1949 roku, Indonezja znalazła się w osobliwym położeniu - z jednej strony wygrała wojnę, z drugiej jej kondycja była typowa dla pokonanego. Kraj tonął w długach, a dawna gospodarka kolonialna została zdewastowana przez lata japońskiej okupacji i zbrojnej walki z Holendrami oraz ich brytyjskimi sojusznikami. Nieustająca masowa mobilizacja społeczeństwa, prowadzona w imię tych zmagań, przyczyniła się do powstania rzeszy oczekujących jakiejś formy nagrody za swoje poświęcenie. Z upragnioną od dawana niepodległością wiązano wielkie nadzieje. Tymczasem był to dopiero początek problemów, a ludność czekały następne chude lata i pasmo wyrzeczeń. Holendersko-indonezyjskie porozumienie pokojowe, podpisane przy wydatnym wkładzie i pod naciskiem amerykańskiej administracji, nakazywało nowo powstałemu państwu zwrot majątku należącego przed wojną do europejskich przedsiębiorstw. Żadna z wielu partii politycznych nie posiadała znaczącej przewagi, co utrudniało osiąganie porozumienia i sformowanie efektywnie działającego gabinetu. Na czele państwa stał populistyczny przywódca, którego niespotykana charyzma i wspaniałe przymioty - przypisywane mu przez masy - zdawały się przyćmiewać ­rzeczywiste kompetencje. Osłabiona podziałami armia składała się z niewielu przyzwoicie wyszkolonych oddziałów wywodzących się z formacji tworzonych przez Japończyków podczas II wojny światowej, a także mnóstwa lokalnych niejednolitych grup toczących od pięciu lat wojnę partyzancką. Dowódcom tych ostatnich, jednocześnie miejscowym liderom politycznym, bliżej było do watażków niż do zawodowych oficerów. Ich lojalność wobec stolicy była wątpliwa. Nieliczna wykształcona elita rażąco kontrastowała z niepiśmiennym ogółem ludności. Chroniczny niedobór wykwalifikowanych specjalistów w praktycznie każdej dziedzinie - lekarzy, prawników, inżynierów, agronomów - sprawiał, iż państwo napotykało trudności z zapewnieniem podstawowych usług ­publicznych i rozwiązywaniem prozaicznych technicznych problemów związanych z organizowaniem życia codziennego obywateli. Działo się tak nie tylko na oddalonych, peryferyjnych obszarach, zaś brak dostatecznych środków transportu i łączności nie pozwalał skutecznie administrować całym przeogromnym terytorium archipelagu. Losy kraju miała nadto wkrótce skomplikować eksplozja demograficzna, z której negatywnym oddziaływaniem Holendrzy borykali się już w okresie międzywojennym. Fakt, iż Indonezja jako jeden z dwóch krajów Azji Południowo-Wschodniej wywalczyła niepodległość w wyniku zwycięskiej wojny narodowowyzwoleńczej, od zawsze był dla jej mieszkańców głównym powodem do chluby[29]. W późniejszych latach okoliczność tę chętnie przywoływali populistyczni politycy, wskazujący narodowi szczególną misję dziejowego posłannictwa i przywództwa w walce z kolonializmem. Wykreowany potem nacjonalistyczny mit, jakoby podczas wojny o niepodległość Indonezyjczycy zgodnie stawali ramię w ramię wobec przeciwności losu, niewiele ma wspólnego z prawdą historyczną. Wojna o niepodległość w latach 1945-1949[30], w Indonezji często nazywana też Rewolucją[31], jest jednym z najdonioślejszych okresów w procesie kształtowania się zbiorowej pamięci narodu. Słowo ,,Rewolucja" ma podkreślić, iż w czasach tych toczono podwójne zmagania: o wyzwolenie spod panowania ­kolonialnego oraz o nowy, bardziej sprawiedliwy, porządek społeczny. Nie jest zaskoczeniem, że w 1945 roku po latach niewoli nie wyłonił się nagle solidarny i harmonijny naród, lecz rozpoczęła się gorzka, bratobójcza walka między rywalizującymi jednostkami, klasami i ruchami społecznymi. Do głosu doszły zadawnione konflikty i napięcia, dotąd tłumione i petryfikowane przez kolonialny reżim. Bezrolni i małorolni chłopi występowali przeciwko wielkim posiadaczom ziemskim, poddani przeciwko sułtanom, radżom i arystokracji, młodzi buntowali się przeciw pokoleniu establishmentu, konflikty etniczne znajdowały wzmocnienie na płaszczyźnie religijnej i majątkowej. Elity konkurowały o to czyja opcja światopoglądowa będzie dominować w niepodległym państwie - świeccy nacjonaliści ścierali się z islamistami, komuniści z prawicą. Zewnętrzne regiony zabiegały o uniezależnienie się od władzy zwierzchniej, rząd republikański natomiast o zdobycie i utrzymanie panowania nad całym archipelagiem[32]. Zwycięska