Ebook Nauczyciel sztuki mobi,epub

w go nie przyj­mie, po­zo­sta­li nie mogą uma­wiać in­nych po­je­dyn­ków. Uda­jąc, że po­pra­wia coś przy cho­le­wie buta, Ga­spar po­chy­lił gło­wę, by inni nie wi­dzie­li trium­fal­ne­go uśmie­chu na jego twa­rzy. Za­gryw­ka oka­za­ła się mi­strzow­ska. Ruth nie mia­ła ra­cji - żad­ne­go czar­ne­go wę­zła, to był dzień jego trium­fu. Wie­dział, że te­raz Maur, po­są­dzo­ny pu­blicz­nie o pró­bę unik­nię­cia wal­ki z Ga­spa­rem, zna­lazł się w sy­tu­acji bez wyj­ścia - musi pod­nieść rę­ka­wi­cę. To był do­bry roz­wój wy­pad­ków. Ga­spar nadal uda­wał skrom­ną obo­jęt­ność i nie pa­trzył w stro­nę głów­ne­go sto­łu, ale wi­dział ką­tem oka, jak Ibra­him po­wo­li wsta­je i ru­sza po jego rę­ka­wi­cę. W sali pod­niósł się szmer: ,,idzie, idzie pod­nieść...", po­tem ja­kieś okrzy­ki zmie­sza­ły się ze śmie­cha­mi. Ga­spar spoj­rzał na śro­dek zi­ry­to­wa­ny za­gryzł war­gi. Tak kunsz­tow­nie bu­do­wa­na dra­ma­tur­gia ru­nę­ła jak do­mek z kart. Ibra­him Ibn Za­fir stał bez­rad­nie. Nie miał cze­go pod­nieść z po­sadz­ki, bo rę­ka­wi­cę trzy­mał w ręku lek­ko zdez­o­rien­to­wa­ny na­dwor­ny phi­lo­so­phos. Uczo­ny, prze­cho­dząc przez salę, za­pew­ne wziął rę­ka­wi­cę za czy­jąś zgu­bę i te­raz roz­glą­dał się wko­ło z py­ta­ją­cym wy­ra­zem twa­rzy. Ode­zwa­ły się chi­cho­ty, ktoś ze śmie­chem pod­po­wie­dział imię wła­ści­cie­la rę­ka­wi­cy i uczo­ny, po­zdra­wia­jąc Ga­spa­ra z da­le­ka za­kło­po­ta­nym uśmie­chem, ru­szył w jego stro­nę. Na środ­ku sali zu­peł­nie zdez­o­rien­to­wa­ny Ibra­him pa­trzył py­ta­ją­co na mar­szał­ka. Ten sam był przez chwi­lę kom­plet­nie zbi­ty z tro­pu, ale za­raz od­zy­skał pa­no­wa­nie nad sy­tu­acją i prze­mó­wił do­no­śnie: - Pro­fes­so­re, za­trzy­maj­cie się, za­szła po­mył­ka. - Fi­lo­zof sta­nął. - Rę­ka­wi­ca, któ­rą­ście pod­nie­śli, to znak wy­zwa­nia. Ka­wa­ler De Los Rey­es za­pro­sił do pró­by tu obec­nych i wła­śnie mistrz Ibra­him za­mie­rzał za­pro­sze­nie przy­jąć, gdy za­bra­li­ście rę­ka­wi­cę. Bądź­cie ła­ska­ - I wska­zał ge­stem sto­ją­ce­go na środ­ku sali Mau­ra. Fi­lo­zof skło­nił się z da­le­ka Mau­ro­wi, spoj­rzał na rę­ka­wi­cę, po­tem na mar­szał­ka, wes­tchnął i rzekł spo­koj­nie: - Pa­nie, oba­wiam się, że nie mogę od­dać mi­strzo­wi Ibra­hi­mo­wi rę­ka­wi­cy pana De Los Rey­es. - W sali zro­bi­ło się na­gle ci­cho. - Wy­bacz­cie mi, że nie­chcą­cy wpro­wa­dzi­łem za­mie­sza­nie, ale lo­gi­ka jest sztu­ką rów­nie bez­li­to­sną jak szer­mier­ka. Po­wie­dzie­li­ście, że ta rę­ka­wi­ca jest wy­zwa­niem. Słu­cha­łem z uwa­gą re­gu­ły tur­nie­ju, któ­rą­ście wczo­raj od­czy­ta­li, i prze­są­dza ona ja­sno, że sko­ro pod­nio­słem rę­ka­wi­cę, to tym sa­mym przy­ją­łem wy­zwa­nie mi­strza De Los Rey­es. - Ci­sza w sali aż dzwo­ni­ła w uszach, a fi­lo­zof kon­ty­nu­ował: - Trud­na rada. Uchy­bił­bym te­raz ho­no­ro­wi mi­strza Ga­spa­ra, gdy­bym tłu­ma­czył się nie­uważ­no­ścią. Uważ­ność wszak to fun­da­ment Sztu­ki, czyż nie tak? Po sali prze­to­czył się szmer uzna­nia, a fi­lo­zof po­chy­lił gło­wę, jak­by nad czymś się na­my­ślał, po czym pod­niósł wzrok na mar­sza­ła­ka i do­koń­czył spo­koj­nie: - Przyj­mij­cie wo­bec tego moje zgło­sze­nie do tur­nie­ju. - I ru­szył z za­kło­po­ta­nym uśmie­chem ku Ga­spa­ro­wi. Dały się sły­szeć gło­sy zdu­mie­nia, ner­wo­we śmie­chy, ale wresz­cie ze­rwa­ły się rzę­si­ste okla­ski. Mar­sza­łek z ca­łym kunsz­tem do­świad­czo­ne­go dy­plo­ma­ty opa­no­wał już za­sko­cze­nie i ogło­sił do­no­śnie: - Wy­zwa­nie mi­strza Ga­spa­ra De Los Rey­es przy­jął wiel­ce sza­now­ny do­ctor phi­lo­so­phiae et iu­ris Ro­ma­no­rum, Abra­ham ben Aaron Leot al Ja­de­cha. Obaj ry­ce­rze ze­chcą umó­wić porę i miej­sce po­je­dyn­ku, a te oznaj­mić mar­szał­ko­wi. Ga­spar nie mu­siał pa­trzeć na in­nych szer­mie­rzy, czuł ca­łym sobą ich mści­wą sa­tys­fak­cję. Zro­zu­miał w ułam­ku se­kun­dy, że swój pierw­szy po­je­dy­nek sto­czy z tym ba­ka­ła­rzem. ,,Obaj ry­ce­rze"... Co za kosz­mar­ny wstyd! W do­dat­ku fi­lo­zof swo­ją by­strą re­ak­cją ze­brał całą sym­pa­tię sali. Trze­ba bę­dzie te­raz po­ko­nać go w ja­kiś nie­zwy­kle de­li­kat­ny spo­sób, ścią­ga­jąc na sie­bie moż­li­wie naj­mniej nie­chę­ci tłu­mu, ale w isto­c