Ebook Luzjady mobi,epub

y niebieskiego grodu, I co gwiaździste zasiadacie trony, Jeżeli Luzów dzielnego narodu Obraz w pamięci waszej nie stracony, Winniście wiedzieć, iż jest do zawodu Świetnego -- ręką przeznaczeń wiedziony, Ze wobec dzieł ich zapomni ziemianin, Czem był Pers, Assur, i Grek, i Rzymianin. 25. ,,Wyście patrzali, jak oddział maleńki Rzucił się, sił swych nie rachując wcale, Wydrzeć zbrojnemu Maurowi z paszczęki Kraj, który kąpią lube Tagu fale; Kastylczyk strwożon doświadczył ich ręki, Bo zawsze niebo sprzyjało ich chwale; Zawsze wracali niosąc plon obfity Rycerskiej sławy, zasługą zdobytej. 26. ,,Zamilczę, bogi, o walk starych sławie Z Romulowemi prowadzonych syny, Kiedy z Wirjatem w jednej idąc sprawie Po nieśmiertelne sięgnęli wawrzyny: I te wspomnienia w cieniu pozostawię, Gdy wybran wodzem, na czele drużyny, Stał mąż, co aby zapał w ludzie zbudził, O wieszczej łani powiastką go łudził14. 27. Widzicie oto, jak pełni otuchy, W niepewnych morzach, lecz z męstwem bez miary, Nieznaną drogą na swej łodzi kruchej Śmieją opływać Afryki obszary; I z ziem Zachodu mkną szybkiemi ruchy! Gdzie palą słońca najognistsze żary Zamiar niezłomny -- jedna dla nich droga -- Kres -- u kolebki słonecznego boga. 28. ,,Odwieczne Fatum dało obietnice (Jego praw starych żadna moc nie zmieni), Że im na długo podda mórz dzielnice, Które wschód słońca najpierwej rumieni. Oto przetrwali zimy nawałnice, Łódź skołatana, żeglarze strudzeni; Toż zda się słuszna po trudach tak wielu Dać im dosięgnąć pragnionego celu. 29. ,,Pora zakończyć ich troski podróżne: Toć już przebyli losów próby srogie; Tyle klimatów i nieba tak różne, Straszliwe burze, wichry długo wrogie; Więc dziś ma wola: -- Niech brzegi usłużne Afryki dadzą im schronienie błogie I niechaj statkom użyczą naprawy, By do dróg dalszych przysposobić nawy." 30. Gdy Ojciec Jowisz dokończył swej mowy Inni bogowie mówią po porządku, Lecz ich życzenia nie jednej osnowy A więc je kładą na szale rozsądku. Nie w smak Bachowi wyrok Jowiszowy, Więc nie przystaje. On znał od początku, Że jego sława zaćmi się na Wschodzie, Gdy tam zawiną synów Luza łodzie. 31. On słyszał wieszcze Przeznaczenia głosy, Iż z ziem Hesperyi lud wielki się zjawi, Z za mórz -- a kiedy oddadzą mu losy Tę Indyą, co się w oceanie pławi, Nad wszystkich imion największych rozgłosy On bohaterskie imię swe postawi -- Więc boli boga własnej czci utrata, Którą gród Nisy15 święcił długie lata. 32. Wie, że gdy Indyą raz miecz zwalczy śmiały, Już mu się druga sposobność nie zdarzy. Jako pogromca przyjmować hymn chwały, Jakim go dotąd cały Parnas darzy; Teraz się boi, iż lud tak zuchwały To imię cisnąć w nurt Lety się waży, Że ono zginie w zapomnienia fali, Gdy brzegów Indyi tkną Luzowie śmiali. 33. Przeciwko niemu Wenus pięknolica Wstaje -- tej naród Luzytanów miły, Bo go niemało przymiotów zaszczyca, Co niegdyś Rzymian drogich jej zdobiły. Płomienne męstwo, żelazna prawica, Której tyngicki16 brzeg doświadczył siły, I ten ich język skażony tak mało, Iż za łacinę wziąć -- by się go chciało. 34. Dla tych pobudek Wenus przy nich stoi A i Park szepty niemniej ma na względzie, Ze dokąd lud ten sięgnie w mocy swojej, Bóstwo piękności ołtarze mieć będzie. Tak, gdy Bach ujmy swej chwale się boi, Wenus zaś sądzi, iż jej czci przybędzie, Spór się zaognił -- i zgody już niema -- Stronę każdego tłum przyjaciół trzyma. 35. Jak gdy Boreasz17 lub Auster18 ponury Uderzą w puszczę -- pod temi podmuchy, Śród rozpasania wściekłego natury Drżą góry, słychać szum i łoskot głuchy; Trzeszczą gałęzie, lecą liści chmury, Gną się drzew wierzchy fal wrzącemi ruchy; Tak naraz zamęt zapanował srogi Między Olimpu potężnemi bogi. 36. Sprawę bogini Mars popierać gotów, Z pomiędzy wszystkich bogów najzacięciej: Czy wskrzesił pamięć swych dawnych zalotów? Czy dzielność mężnych serce jego nęci? Bo z chmurną twarzą, z okiem pełnem grotów, Z pośród gromady wstał w gorzkiej niechęci, I w tył odrzuca, gniewem zapalony, Swój mocny puklerz na piersi zwieszony. 37. Czoło mu słoni hełm dyamentowy. Aby głos podać, podnosi przyłbicę; Śmiało podąża przed tron Jowiszowy W mocy i grozie; -- ogniem pała lice, O stopnie tronu grzmi dziryt stalowy, Jak gdyby wkoło ciskał błyskawice, Zadrżało niebo -- wszędy trwoga padła I gwiazda Feba na chwilę pobladła. 38. ,,Ojcze nasz -- rzecze -- którego skinienie Wszechświat przyjmuje z pokorą ochotną, Jeśliś w tych ludziach sam niecił pragnienie, By dalszych krain szukać nawą lotną, Jeśli ich męstwo i prace masz w cenie, Czyliż ich wydasz na hańbę sromotną? Niech sprawiedliwość posłuchu odmówi W tak podejrzanej spraw