Ebook Legendy i opowieści ludu Basków mobi,epub

o! Kim jest ta dama? Wędrująca dusza kobiety pozbawionej wiary i sumienia, która poświęciwszy swej ambicji miłość żony i córki, a nawet nadzieję na wieczne zbawienie, popełnia ostatnią i największą zbrodnię - samozniszczenie, rzucając się w przepaść. W ramach pokuty za tak wiele grzechów jej duch zostaje skazany na lament i tułaczkę jako wieczna ofiara wyrzutów sumienia pośród wzgórz Amboto. Jej widmo zawsze zapowiada wielkie nieszczęście. Ślady jej stóp naznaczone są łzami i krwią i tak jak drapieżne ptaki, które są rozbudzone tylko zapachem krwi, przepowiada ona godzinę nieszczęścia i przestaje nawiedzać tylko po to, by upajać się łzami i zawodzeniem. Z drugiej strony widuje się śliczną białą mgiełkę unoszącą się nad szczytem Morubendi, a mgiełka ta niknie w przestrzeni jak delikatna para. Nawet jeśli na jej widok niektórzy czują niepokój, jest on od razu wyparty przez przebłyski nadziei unoszące się w ich sercach i chwalą oni wspaniałomyślną damę, która przychodzi aby oznajmić im, iż, mimo że godziny sądu są blisko, pomoże im je przezwyciężyć. - Oto nadchodzi dobra pani! Oto nadchodzi dobra pani! - da się słyszeć ze wszystkich ust chwalących ducha czystej i heroicznej dziewicy, która poświęcając własne szczęście dla wiekowego ojca zakończyła swe samotne dni modląc się na poszarpanych szczytach Morumendi. Dusza dumnej, nienaturalnej córki nadchodzi zawsze w towarzystwie czarnych chmur zwiastujących katastrofę. Duch niewinnej dziewicy zawsze pojawia się wśród mgły wyglądającej jak para, białej jak jej niesplamiona dusza i zapowiadającej nadzieję i spokój. Dama z Amboto jest symbolem niewdzięczności, ambicji i zbrodni, a jej duch zamieszkuje sedno ogólnej odrazy i jest witany przekleństwami. Dama z Morumendi symbolizuje wyrzeczenie się, cnotę, niewinność i żyje wśród błogosławieństw wdzięcznych serc wszystkich ludzi. Wszystko to jest fantazją i absurdem, nie ma co do tego wątpliwości. Ale dla Basków była to przez dwadzieścia pokoleń moralna lekcja zapisana w chmurach nad wielkimi szczytami Amboto i Morumendi. Podobnie w korzeniach wszystkich innych zachowanych tradycji zawsze odkrywa się regułę moralności, święty kult ojcowskiego ogniska, czy też namiętną miłość do baskijskich gór, czyli trzy największe i najczystsze ludzkie nastroje - miłość do Boga, miłość do domu i miłość do ojczyzny - trzy wielkie cnoty, które Rzymianie podziwiali w Baskach jakieś dwadzieścia wieków temu. Cnoty te wyróżniały tę rasę przez tenże szmat czasu i te same cnoty wciąż będą świecić w następnych pokoleniach, choć niestety bez wigoru ich przodków. Być może - czyż można w to wątpić? - te popularne legendy miały spory udział w zachowaniu charakteru rasy baskijskiej tak wyraźnie, że po dziś dzień są niezależne i jedyne w swoim rodzaju pośród ruin i spustoszenia, które spotkało wszystkie inne prymitywne rasy, zachowując baskijski język, zwyczaje, wierzenia i tego samego ducha, który tak nadzwyczajnie wyróżniał Basków spośród wszystkich tych bogatych antycznych mocarstw, których wspomnienie jest szybko wymazywane z ludzkiej pamięci. Wystarczy zaintonować dziś pieśń Hannibala, którą nasi przodkowie śpiewali trzydzieści wieków temu, lub pieśń Lekovide z czasów Augusta Oktawiana, pieśń Altabiscar z epoki Karola Wielkiego, a najskromniejszy górski pasterz zrozumie ją tak, jakby była ona skomponowana dla niego. Z drugiej strony, które plemię, czy rasa, rozumie Sagi Scaldos, wiersz Nibelungów, Pieśni Osjana i Hymny Ormiańskie? Tylko paru uczonych, którzy jako przedmiot swych badań wybrali nieistniejące już języki. I nie jest tak tylko dlatego, że język tamtych dni jest wciąż zachowany, lecz również dlatego, że utrzymany został duch charakteryzujący rasę, a plemię ocenia, czuje i żyje dzisiaj w ten sam sposób co w antycznych czasach swojej chwały. Jak inaczej niż dzięki tradycji znamy imiona heroicznych wodzów tej rasy wojowników, którzy siali terror i przerażenie w samym sercu dumnego Rzymu - Lekowidów, Uchinów i Lartaunów? Jaka historia zachowała pełne chwały imiona Hernio, Gurutzeta, Oro-vioc, Betzaide i innych, zbyt licznych by wymieniać? Jakie wyjaśnienia pomogłyby nam zrozumieć lepiej niż Canto de Alos imponującą podniosłość i głęboki nastrój ceremonii pogrzebowej Gau-illa? W takim razie naprawdę można powiedzieć, że nacja, która bardziej kompletnie składa największy zbiór tradycji, ballad i popularnych legend musi być tą posiadającą najbardziej kompletną historię. Z tego powodu prowadzenie tejże gałęzi badań jest w niemieckich landach śledzone z zainteresowaniem i wytrwałością, a we Francji również z duchem narodowym. Dlatego też, skoro badanie to jest uważane za tak ważne przez te dwie wielkie nacje, które są w czołówce ruchó