Ebook Dawna religia Słowian. Mitologia słowiańska i ruska mobi,epub

domysł, doręczyciel dobrych rad. Siwa, bogini plonów. Dziewanna, bogini łowów. Czur, bóg miedz. Prone lub Prowe, bóg przepowiedni. Radogost, bóg gościnności dla pielgrzymów i miast. Kors, bóg pijaństwa. Jessa Poświst, bóg burz i wiatrów. Dogoda, zefir. Simcerla lub Simsterla, wiosna. Simerzla, zima. 3. Podziemni bogowie, którzy przedstawiają sobą zemstę i mękę, będącą karą za bezprawie i rozpustę. Nija, panujący w podziemnym świecie. Czarnobóg, bóg zemsty. Baba Jaga. Kikimora, bóg snu. 4. Bóstwa wodne, te których władza rozpościera się nad wodami, są to: Car Mórz Rusałki Morskie Cudo Diabły wodne Duchy: Duchy leśne Kudy Duchy domowe Czarty Steni Biesy Lizuny Półbogowie lub bohaterowie: Połkany Wołchw Olbrzymy Wołchowiec Słowien Rudotok Ubóstwiane jeziora: Ilmer Studenec Rzeki: Bug Don Zresztą do czystości rozsądku narodu słowiańskiego możemy zaliczyć to, że wiara ich, z wielu pogańskich (nie mówię, że wszystkich) jest najczystsza. Gdyż ich bogowie są działaniem natury, mają na człowieka wpływ poprzez czynienie dobra, ale służą też jako postrach i kara dla nieprawości w równym stopniu jak naturalne cechy i uwielbiane zalety. A to przejrzawszy twórca Władimiriady tak pisze: Za co Wschód kocha bóstwa uświęcone Za uczynki i cechy do swoich zbliżone Słabości ludzkie, serc ślepą namiętność. Można jeszcze do tego dodać dobre i szlachetne czyny. W całej słowiańskiej mitologii nie znajdujemy ani jednego boga, którego można by uznać za obrażonego człowieka, jak zdarza się to u Greków (nie mówię już o Rzymianach, którzy od nich wszystko wzięli) a także Fenicjan, Egipcjan i Asyryjczyków, na których się wzorowali. Przypisać to należy naturalnej światłości ich umysłu, że śmiertelni nie mogą być nieśmiertelni. Twierdzenie proste, jednak wydaje się, słabo uświadomione przez narody, szczycące się swoją światłością i będące dla nas w wielu rzeczach nauczycielami. Zresztą, zdaje się, nie była Słowianom obca Najwyższa Istota, Istota Wszechmogąca stwórca wszech rzeczy, słowem Bóg bogów, którego określano mianem Bóg. Inni byli mu jakby podporządkowani, lub były to spersonifikowane siły natury. Bóg, jako stwórca światła, ciepła, urodzaju ziemi i ożywiciel przyrody otrzymał imię Świętowit, jest także w bardziej abstrakcyjnym ujęciu bogiem oświecenia i światłości rozumu. Bóg zsyłający pioruny, błyskawice nazwany Perunem, jest też bóstwem straszącym gwałtownością powietrzno-ogniowych kataklizmów tych, którzy łamią prawo. Białobóg, lub dobry bóg dostarcza wszelkich dobrodziejstw. Silny Bóg, jedno z cech Najwyższego, bóstwo rzeczywiście szlachetne. Wszystko to w opisie każdego boga będzie widoczne bardzo wyraźnie. Wspomnę tylko nieco o bogini Ładzie i jej dzieciach. Nie ma nic bardziej trafionego, niż to, że piękna Łada była matką czwórki swoich dzieci, liczba jest kompletna, nie ma nic do dodania, a odjęcie byłoby niedoskonałością. Pierwszy syn piękności Łady to Lel, czyli miłość, za nim w kolejności drugi Polel, czyli ślub, czy jest coś bardziej doskonałe niż to, że miłość kończy się ślubem, ale to jeszcze nie wystarczy - nadchodzi syn, bóg życia małżeńskiego i jest nim Dido, który miał żonę Dzidzileylę, boginię płodności, patronującą temu nienajgorszemu życiu. Nie ma nic piękniejszego od tej rodziny dlatego, że nie ma nic w ogóle bardziej godnego pochwały i jest to najszczersza prawda przedstawiona w różnych osobach. Oto obrazek ukazujący, że słowiańska mitologia była przemyślana, zaś ich bogowie stworzeni byli z pojęć abstrakcyjnych, a przy tym w sposób inteligentny i zawsze wierny. Jeślibyśmy pominęli mitologiczne imiona, to teraz my nie myślimy w odmienny sposób niż nasi przodkowie, wydaje się nawet, że taki sposób myślenia jest wspólny dla wszystkich narodów. Uroda, miłość, ślub, małżeństwo, potomstwo dla wszystkich ludzi są pojęciami i działaniami przeplatającymi się. Słońce przynosi pożytek naturze, pioruny powodują strach, złota natura, matka całej ludzkości, dobroczynność, siła, ofiarność, życiodajność spływające z niebios to idee starożytnych, na których zbudowali świątynie swojego politeizmu. BOGOWIE NA WYSOKOŚCIACH Perun Groźne słowiańskie bóstwo. Zwiastował wszelkie zjawiska powietrzne. Ręka jego władała grzmotem i błyskawicami. Wydaje się, że słowiańskiemu Perunowi pasuje, tak jak i homerowskiemu Zeusowi, określenie ,,poganiacza obłoków". Bóstwo to szczególną czcią otaczane było w Kijowie i Nowogrodzie. W pierwszym świątynia jego wzniesiona była na wzgórzu nad Boryczewym Potokiem. Chieraskow we Władimiriadzie tak opisuję tę świątynię: Ta potworna świątynia, nad Boryczewym potokiem, Zbudowana na wzgórzu straszliwie wysokim, Gęsty przed idolem roz