Opowieści z zaczarowanego lasu. Chimera audiobook

Tytuł oryginału: „A Wonder Book for Girls and Boys” / chapter 6 „The Chimæra”

copyright © by Wydawnictwo BUKA, Warszawa

copyright © for the Polish translation by Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi w Laskach

wydanie elektroniczne, BUKA 2016

ISBN: 978-83-64690-86-0

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej książki nie może być reprodukowana w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydawnictwo BUKA

ul. Jugosłowiańska 8/36

03-984 Warszawa

www.buka.com.pl

email:[email protected]

tel. +48 501 100 397

Skład wersji elektronicznej: Marcin Kapusta

konwersja.virtualo.pl

Kiedyś, w dawnych, bardzo dawnych czasach (bo wszystkie dziwne rzeczy, o których wam opowiadam, zdarzyły się dawniej, niż sięga pamięć ludzka), ze zbocza wzgórza w pięknej ziemi greckiej trysnęło źródło. I o ile wiem, wciąż jeszcze, po tylu tysiącach lat, bije ono w tym samym miejscu. W każdym razie to malownicze źródełko tryskało świeżą wodą, skrząc się na zboczu wzgórza w promieniach zachodzącego słońca, kiedy dorodny młodzian imieniem Bellerofont zbliżył się do jego brzegu. W ręku trzymał uzdę wysadzaną lśniącymi klejnotami i ozdobioną złotym wędzidłem. Widząc przy źródle jakiegoś starego człowieka oraz mężczyznę w średnim wieku, małego chłopca, a także dziewczynę, która nabierała wodę dzbankiem, zatrzymał się i poprosił, by mu pozwolili orzeźwić się kilkoma łykami wody.

— Cudowna woda — powiedział do dziewczyny płucząc i napełniając znowu jej dzbanek, kiedy już napił się z niego. — Bądź tak dobra i powiedz mi, czy to źródło ma jakieś imię.

— Tak. Nazywa się Źródłem Pireny — odpowiedziała dziewczyna. — Moja babcia opowiadała mi — ciągnęła dalej — że to przejrzyste źródełko było kiedyś piękną kobietą. Kiedy syn jej zginął od strzał łowczyni Diany, rozpłynęła się we łzach. Tak więc ta woda, tak chłodna i smaczna, to ból biednego matczynego serca!

— Nigdy bym nie przypuszczał — rzekł młody nieznajomy — że klarowne źródło, które tak bije i szemrze i tak radośnie tańczy między cieniem i słońcem, ma w sobie choć jedną łzę! A więc to jest Pirena? Dzięki ci, piękna panienko, za wyjawienie tego imienia. Przybyłem z dalekiego kraju, by odnaleźć właśnie to miejsce. Wieśniak w średnim wieku (który przygnał swoją krowę, by się napiła ze źródła) przyglądał się niechętnie młodzieńcowi i ładnej uździe w jego dłoni.

— Wody musiały opaść bardzo nisko w twoich stronach, mój przyjacielu — powiedział — jeżeli przebyłeś taki szmat drogi tylko po to, żeby znaleźć Źródło Pireny. Ale powiedz mi, proszę, czy straciłeś konia? Widzę, że niesiesz uzdę w ręku, i to bardzo ładną, z podwójnym rzędem lśniących kamieni. Jeżeli koń był tak piękny jak uzda, trzeba ci współczuć, żeś go stracił.

— Nie straciłem konia — odparł Bellerofont z uśmiechem. — Ale tak się składa, że szukam bardzo sławnego rumaka, którego, jak mi powiedzieli mądrzy ludzie, można znaleźć tylko w tej okolicy. Nie wiesz, czy skrzydlaty koń Pegaz nadal odwiedza Źródło Pireny, tak jak czynił to w czasach twych pradziadów?

Ale wieśniak zaśmiał się tylko.

Niektórzy z was, moi mali przyjaciele, słyszeli zapewne, że ten Pegaz był śnieżnobiałym rumakiem o pięknych srebrzystych skrzydłach i przebywał zazwyczaj na szczycie Helikonu. Był tak dziki, chyży i tak nieposkromiony w swym locie przez przestworza, jak najszybszy orzeł, który kiedykolwiek poszybował w chmury. W całym świecie nie było podobnego zwierzęcia. Nie miał towarzyszki, nigdy żaden pan nie nałożył mu siodła ani uzdy; przez wiele długich lat wiódł życie samotne i szczęśliwe.

O, jak cudowną jest rzeczą, być skrzydlatym koniem! Śpiąc nocą na wzniosłych szczytach gór, a większą część dnia spędzając w powietrzu Pegaz zdawał się niemal jakąś nieziemską istotą. Widząc go hen w górze, szybującego wysoko ponad głowami ludzi w słońcu, które lśniło na jego srebrzystych skrzydłach, można było pomyśleć, że jest mieszkańcem niebios i że ześliznąwszy się nieco za nisko zagubił się wśród naszych mgieł i oparów i szuka drogi powrotnej. Piękny był to widok, kiedy dawał nurka w wełniste łono jasnej chmury, ginął w niej na parę chwil i wyłaniał się z drugiej strony. Albo też, wśród posępnej ulewy, gdy niebo pokrywała szara zasłona obłoków, zdarzało się niekiedy, że skrzydlaty koń przebijał się przez nią, a w ślad za nim błyszczało radosne światło sponad chmur. W następnej chwili, co prawda, znikał zarówno Pegaz, jak i to miłe światło. Ale każdy, kto miał szczęście widzieć to cudowne zjawisko, radował się przez cały następny dzień, ba, przynajmniej tak długo, jak trwała burza.

W