Ebook Doznać cudu? Opowieść Trudy Rosenberg mobi,epub

ię albo do strategii bezradnościowej, w myśl której skoro nie ma żadnego wyjścia z sytuacji, trzeba się poddać, albo do strategii zaradnościowej, w myśl której wprawdzie nie ma żadnego wyjścia, ale próbować trzeba. Ci pierwsi giną częściej, choć ci drudzy nie zawsze przeżywają, co znakomicie pokazali Bruno Bettelheim i Morris Janowitz, a także Antoni Kępiński - wszyscy oni doświadczyli wojennej traumy. Część tej opowieści pokazuje, ile sił, ile energii potrafi znaleźć w sobie człowiek. Do jakich skrytych rezerw swojego organizmu i do jakich rezerw swojego umysłu potrafi sięgnąć w obliczu tragicznego losu. Zastanawiające, skąd w obliczu bezkresnego spustoszenia młoda żydowska dziewczyna brała tyle wiary, tyle nadziei, tyle siły. Mam wrażenie, że z dobrze ukształtowanej tożsamości, której nie zaszkodziły zmiany nazwiska, zmiany języków, zmiany otoczenia. Bohaterka opowieści zawsze była tą samą osobą, a piękny sposób, w jaki opowiada ona o młodości, pokazuje, że nią pozostała, choć w jej życiu zmieniło się prawie wszystko. Zastanawiające jest też, jak rozmówczyniom udało się uniknąć tonów patetycznych i wpraszającego się przy takich okazjach dydaktyzmu. Nikogo nie pouczają. Dają tylko do myślenia, a myśleć jest o czym. Opowieść Trudy Rosenberg, jak każda ludzka narracja, to tekst, kontekst i podtekst. Myślę, że czytelnik łatwo to zobaczy. Wielki Ludwig Wittgenstein napisał przed prawie stu laty, że jeżeli czegoś nie potrafimy powiedzieć, powinniśmy to przemilczeć. Podteksty, także w opowieści Trudy Rosenberg zdają się być takim przemilczeniem. Pełnym znaczeń. Wiesław Łukaszewski Truda Rosenberg, Ottawa 2011 Wprowadzenie Poznałam Trudę Rosenberg na Uniwersytecie św. Pawła w Ottawie, gdzie miałam sposobność wykładać przez dwa semestry. Opowiedziała studentom o swoich doświadczeniach z młodości spędzonej w Europie, czyli o przeżyciach Żydówki podczas Zagłady. Przyciągnęły mnie Jej siła charakteru i rok urodzenia - 1922. Ten sam, co mojej Matki. Z domu wiedziałam, że to rocznik odważnych kobiet. Zagadnęłam Ją po wystąpieniu, odpowiedziała po polsku. Zaproponowała, abym zadzwoniła do Niej przy okazji. Tak też się stało. Z czasem połączyła nas zażyła relacja. Próbowałam namówić Trudę do napisania wspomnień o jej niezwykłym życiu. Opierała się, powtarzając, że nie jest pisarką, lecz gawędziarką. Wsłuchałam się więc w Jej poruszające opowiadania, przy czym sprawiłam sobie dyktafon, aby potok słów uchronić przed zapomnieniem. Z niezliczonych godzin nagrań powstał niniejszy tekst, świadectwo naszych rozmów i głębokiego przekonania polskiej Żydówki oraz Polki katoliczki, że w toku pytań i odpowiedzi możemy niespodziewanie odkryć wspólną perspektywę. Hania Fedorowicz Salzburg, 2012 Życie Film o moim życiu nazwał How many lives? Ile odsł - I co by było w tym filmie? Całe moje życie. - Jak brzmi odpowiedź? Policzyłaś już odsłony? Tego się nigdy nie wie. Jeszcze nie skończyłam. - W czasie wojny wiele razy zaczynałaś życie pod innym Przez pięć lat żyłam z wyrokiem śmierci jak wszyscy Żydzi. Jedyną naszą winą było to, że jesteśmy Żydami. Truda Rosenberg przy karbidówce u Jasińskich. - Ta lampa na zdjęciu Karbidówka. Używaliśmy takich w czasie wojny w Warszawie. - Tu wyglądasz bardzo ładnie. To zdjęcie zrobił Zbigniew Jasiński, poeta Powstania Warszawskiego. Pomógł mi przeżyć. Boże drogi! Musiałam sobie włosy tak uczesać, żeby nie daj Boże nikt nie podejrzewał, kim jestem. Miałam kędzierzawe włosy. - I co z tego? To, że Żydzi mieli kędzierzawe włosy! Jak wychodziłam, zawsze musiałam mieć przykrytą głowę, ażeby nie widziano moich loków. Udawałam służącą z chusteczką na głowie dla higieny. - Myślę, że miałaś zdolności aktorskie. Też tak myślę, bo jak mnie zaczepił na przykład jakiś szmalcownik, mówiąc: ,,Jesteś Żydówką!", to popatrzyłam na zegarek i oburzyłam się: ,,Pan się nie wstydzi!? Tak pan zaczepia kobiety? Ja muszę dziecko wykąpać, nie mam czasu!" Ale tak - schlagfertig. ,,Pan się nie wstydzi?" - I co, speszyłaś go? No pewnie, bo musiałam dziecko kąpać, nie miałam czasu! Poważnie mówiąc, bardzo często wiedziałam, kiedy trzeba uciekać, na wyczucie. - Jak ci się to udawało, że zawsze miałaś odpowiedź na poczekaniu? Zawsze tak odpowiadam. Ale teraz też. To jest z Ostermanów, po Ojcu. Jak później o tym myślał to było świetne. Każde słowo, każdy gest, spojrzenie - wszystko musiało być przemyślane i wiarygodne. Szczerze mówiąc, chcę, żebyś moje życie zrozumiała, bo to ciężko pojąć, że w dwudziestym wieku coś takiego mogło się stać. Chcę też, by młodzi ludzie zrozumieli, jak można było żyć, by wymknąć się z rąk hitlerowców i antysemitów. Myślę, że ta