Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
Akcja tej mikropowieści SF Edwarda Guziakiewicza toczy się na ogromnym statku pasażerskim, lecącym z Ganimedesa (księżyc Jowisza) na Marsa. To daleka przyszłość. Głównym bohaterem jest Bob, agent Wywiadu Solarnego, oddelegowany na Czerwoną Planetę w związku ze Świetlistymi, reprezentantami cichej i groźnej cywilizacji, której ostrożną ekspansję odnotowano w obrębie Układu Słonecznego, a której istnienie utrzymywano w tajemnicy.
Nieprzewidziany ciąg wydarzeń na pokładach tnącego próżnię „Titanica” sprawi, że sprawy osobiste głównego bohatera wysuną się na pierwszy plan, usuwając w cień służbowe. Przystojny agent Bob ze zdumieniem odkryje, że światem naprawdę rządzą piękne kobiety i że z pozoru niezależny mężczyzna może być zabawką w ich rękach…
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 75
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Copyright © 2015 Edward Guziakiewicz
All rights reserved
Wszelkie prawa zastrzeżone. Rozpowszechnianie i kopiowanie całości lub części publikacji zabronione bez pisemnej zgody autora.
ISBN 978-83-64865-21-3 (EPUB)
Obraz na okładce licencjonowany przezDepositphotos.com/Drukarnia Chroma
Akcja tej mikropowieści SF Edwarda Guziakiewicza toczy się na ogromnym statku pasażerskim, lecącym z Ganimedesa (księżyc Jowisza) na Marsa. To daleka przyszłość. Głównym bohaterem jest Bob, agent Wywiadu Solarnego, oddelegowany służbowo na Czerwoną Planetę w związku ze Świetlistymi, reprezentantami cichej i groźnej cywilizacji, której ostrożną ekspansję odnotowano w obrębie Układu Słonecznego, a której istnienie utrzymywano w tajemnicy.
Nieprzewidziany ciąg wydarzeń na pokładach tnącego próżnię „Titanica” sprawi, że sprawy osobiste głównego bohatera wysuną się na pierwszy plan, usuwając w cień służbowe. Przystojny agent Bob ze zdumieniem odkryje, że światem naprawdę rządzą piękne kobiety i że z pozoru niezależny mężczyzna może być zabawką w ich rękach…
Zapowiadał się nudnawy lot. Wprawdzie porażający swoją wielkością okrzyczany „Titanic” należał do komfortowych i luksusowo wyposażonych kosmicznych statków pasażerskich, istnych gigantycznych hoteli w próżni, jednak pech chciał, że tego roku Jowisz i Mars ulokowały się złośliwie po przeciwnych stronach Słońca — jedna z tych planet była w aphelium, a druga w peryhelium. Na pokonanie dzielącego je koszmarnego dystansu, wynoszącego ponad miliard kilometrów, trzeba było około miesiąca. Na tę absurdalną podróż decydowali się więc przeważnie ci, którzy mieli nóż na gardle i z ważkich powodów musieli jak najszybciej dotrzeć do Czerwonej Planety. Pamiętający o tym Bob straszliwie ziewał już w dniu odlotu. Nie pojmował, dlaczego szefowie właśnie jego oddelegowali na Marsa. Czy tam nie mieli speców od Świetlistych? Nie ominęło go wrażenie, że został złośliwie wypchnięty w próżnię. Z gasnącą nadzieją na odmianę podłego losu marudnie się przyglądał ostatnim nieśpiesznie okrętującym się pasażerom, jednak wśród ładujących się na pokłady nie dostrzegł absolutnie nikogo, z kim chciałby zawrzeć bliższą znajomość. Wreszcie opuścili statek portowi kontrolerzy zabezpieczeń i zatrzaśnięto włazy, odcinając mu ostatecznie drogę ucieczki.
Wcześniej usiłował oswoić się z rozkładem głównych pomieszczeń kosmicznego kolosa, a było tego niemało. Po starcie zaś tkwił nastroszony około godziny przed grubym, ale przejrzystym iluminatorem, z bólem żegnając najpierw odpływającą w dal stację orbitalną z cumującymi przy jej rękawach czarnymi kontenerowcami, a następnie otoczonego cienką powłoką lekko fluoryzującej atmosfery kurczącego się Ganimedesa. Akurat jego dwa sztuczne słońca kryły się za zakrzywioną linią horyzontu. Statek miał całkiem niezłe przyspieszenie, więc oddalający się księżyc w mig się zamienił w ledwo widoczny świecący punkt na rozgwieżdżonym niebie. Potem jeszcze jakiś czas gapił się na Jowisza, jakby to on był winien jego zgryzot.
Cóż było czynić? Nie mógł już się wycofać.
— Zła passa — rozżalony bąknął pod nosem, godząc się jakoś z tym, że tego nie zmieni.
Zawrócił do swojej kabiny, omijając wyłożony tłumiącym kroki miękkim dywanem szeroki korytarz, wiodący do sal reprezentacyjnych. W centrum była wysoka na trzy poziomy i otoczona antresolą sporawa sala jadalna, główne miejsce codziennych spotkań pasażerów, a wprost z niej można było przejść do kilku jeszcze pustawych pierwszego dnia kawiarenek i salonów rozrywki. Najbardziej podniecające było ponoć złociste kasyno o wiele mówiącej nazwie „Las Vegas”, ale nie przypuszczał, że będzie tam częstym gościem. Na drugim poziomie znajdowała się pływalnia z prawdziwą wodą, ambulatorium medyczne, pomieszczenia rekreacyjne, siłownie, solaria i gabinety masażu oraz pasaż ze sklepami. Jego apartament był dosyć przyzwoity i z wyrafinowanym smakiem urządzony, żadna tam pokraczna więzienna cela czy rodzaj przyciasnego korytarzyka ze ścienną wnęką do spania. Kwaterę wyposażono — między innymi — w porządne wirtualne okna z powiewem, zapachami i gamą naturalnych dźwięków. Znaczyły się za nimi, zależnie od wybranej opcji, bądź to ściana gęstej tropikalnej dżungli z rozświetloną słońcem żółtą plażą, bądź to surowy w swym majestacie zalodzony masyw Herkulesa. Aby znaleźć inne ugłaskane świetlne obrazy, należało cierpliwie pogrzebać w katalogu. Mógł ponadto zmieniać kolor ścian, ale meble pozostawały wciąż te same. Korzystając z rzuconego na fotel podręcznego terminala z lektorem jeszcze raz w skupieniu przejrzał listę pasażerów, ale znowu nie dostrzegł niczego zajmującego. Lektor miał głos obojętnie matowy i nie nadawał się na rozmówcę. „Titanic” mógł standardowo pomieścić na swoich pokładach dwustu piętnastu podróżnych, jednakże tym razem zabrał ich tylko osiemdziesięciu dwóch. Po starcie część z lecących zwykle decydowała się na płytką hibernację. Rozejrzał się po salonie. To wyjaśniało, dlaczego za cenę kajuty drugiej klasy leciał w komfortowym apartamencie pierwszej. Zaintrygowała go klasyczna biblioteka, gdyż na nią akurat natrafił w terminalu. Obok niezliczonej ilości e-filmów i e-booków, księgozbiór obejmował kilkadziesiąt tysięcy bardzo starych papierowych pozycji książkowych z różnych dziedzin — począwszy od filozofii, etyki i religii, a skończywszy na naukach przyrodniczych. Musiał sobie jakoś poradzić z nadmiarem wolnego czasu i przyszło mu do głowy, że mógłby wzorem dziadka Brunona podumać nad pismami Arystotelesa ze Stagiry, bądź też zastanowić się nad sensem życia i wreszcie przeczytać Biblię, której nigdy nie trzymał w rękach.
— To jest myśl! — półszepnął. Nie należało pochopnie rezygnować z asystencji uskrzydlonych muz.
Jego dziadek cieszył się opinią znakomitego filozofa, myśliciela nowej generacji, a laury zdobywał w okrzyczanej Akademii Humanistycznej w Nowym Amsterdamie na południu księżyca. W terminalu zachwalano ponadto ogród botaniczny, w którym mieściło się kilka tysięcy prawdziwych okazów ziemskiej flory. Ponoć kwiaty wolno było własnoręcznie zrywać, a pachnące bukieciki i wiązanki zabierać do kajut. Oprócz tego oczekiwało na zwiedzających sporawe oceanarium z różnymi gatunkami morskich stworów, jednak nie dające możliwości płetwonurkowania wśród paradnych podwodnych brzydali. Zapraszało nadto kilka innych naturalnych środowisk, ale z jakich planet, tego nie sprawdzał.
Znudzonym głosem przekazał naściennemu komunikatorowi podstawowe dane o sobie, a potem skorzystał ze zajmującej róg łazienki kabiny do regeneracji, wcześniej odruchowo wodząc palcami po jej dostępnych ustawieniach. Okazało się, że w tę wbudowano kilka arcyciekawych modułów. Między innymi była wyposażona w poszerzony zespół reduktorów nadwagi, co pozwalało wygodnickiemu pasażerowi w ogóle nie martwić się o kalorie. Odświeżony i zrelaksowany z ciekawości zajrzał potem do pokładowego menu, chcąc się zorientować, czym załoga „Titanica” ma zamiar truć skazanych na niekończący się lot podróżnych i gwizdnął z niekłamanym uznaniem. Samopoczucie od razu mu się poprawiło. Rozdmuchany do niemożliwych granic jadłospis obejmował około sześciu tysięcy pozycji. Było w czym wybierać. Prawie wszystkie odpowiadały standardowi „eko”, co oznaczało, że bukietem smakowo-zapachowym, nie mówiąc o innych własnościach, nie różniły się od naturalnych potraw. Z niejakim rozbawieniem pomyślał, że pewnie połowę kosmicznego kolosa wypełnia przeogromny skaner kuchenny. Nie powinien był się temu dziwić. Cóż bowiem pozostawało skazanym na bezczynność biednym pasażerom, uwięzionym w mknącej przez zimne pustki Układu Słonecznego pancernej fregacie? Robiło się wszystko, żeby zabić nudę, a jednym ze sposobów na to, by nie wykorkować z nadmiaru czasu, było poświęcanie się niekończącej się wyżerce. Nie brakowało też mocnych trunków, nie mówiąc o setkach gatunków win.
Dźwięczny gong przypomniał o kolacji i oddając się sennej zadumie nad kulisami lotu flegmatycznie pociągnął do sali restauracyjnej. Pasażerowie z kabin o numerach od 201 do 204 dzielili ten sam stolik, więc chcąc nie chcąc musiał przysiąść się do trzech młodych i rosłych wojskowych z Sił Kosmicznych Układu.
— Siemanko! — półgębkiem wykrztusił, siląc się na odrobinę uprzejmości i zajmując wolne krzesło.
Zmieścił się w standardzie. Chłopcy byli jak z obrazka, same asy, włosy ścięte na rekruta. Skinęli głowami w odpowiedzi. Mogło być dużo gorzej i w gruncie rzeczy pokrzepiła go na duchu ta kompania, bowiem po drugiej stronie sali z osiem stolików okupowali ponurzy cętkowani Wenusjanie. Nosili piętno rasy, którą zmutowano w tych odległych czasach, w których to wstydliwa Wenus nie nadawała się jeszcze do normalnej kolonizacji, zaś ich ciała pokrywało twarde ciemnobrunatne obrzydlistwo, przypominające skórę węża lub pancerz żółwia. Przed wiekami pierwsi łakomi osadnicy na tym pokrytym gęstymi zasiarczonymi chmurami nieprzystępnym globie decydowali się na ułatwiające przetrwanie genetyczne zmiany. Chodziło o łatwą kasę. Za wrednym gadzim wyglądem poszły jednak gadzie obyczaje i rzadko kiedy się zdarzało, by wenusjańscy odmieńcy byli skłonni szukać wspólnego języka z przedstawicielami gatunku Homo sapiens