Ebook Przewodnik po Polskim Państwie Podziemnym 1939-1945 mobi,epub,pdf

Działał na podstawie przekazanego przez gen. Rómmla (który miał posiadać specjalne uprawnienia od Naczelnego Wodza) pełnomocnictwa. Równocześnie Związek Harcerstwa Polskiego podjął decyzję o przejściu do działalności konspiracyjnej. 28 września 1939 r. o godzinie , na terenie fabryki ,,Skoda" na Rakowcu, podpisana została umowa kapitulacyjna. Cele SZP obejmowały przede wszystkim walkę o wyzwolenie Polski w granicach sprzed Września 39, odtworzenie i reorganizację armii, a także powołanie tymczasowych ośrodków władzy. Całość organizacji podporządkowana została Rządowi RP na Uchodźstwie, a poparcia inicjatywie udzielili przywódcy partii opozycyjnych, które weszły w skład Głównej Rady Politycznej (GRP). Zgodnie z założeniem struktura SZP miała składać się z Dowództwa Głównego i dowództw wojewódzkich, na czele których stali komendanci wojewódzcy. W skład Dowództwa Głównego wchodzili: Dowódca Główny - gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski ps. ,,Doktor", ,,Torwid", Zastępca Dowódcy Głównego - mjr dypl. Edmund Galinat ,,Komarski", Szef Sztabu Dowództwa Głównego - płk. dypl. Stefan Rowecki ps. ,,Rakoń" (który od października 1939 r. pełnił także - obok Galinata - funkcję Zastępcy Dowódcy Głównego). Ponadto w dowództwie działali Szefowie Oddziałów Dowództwa Głównego: Oddział I (organizacyjny) - mjr Antoni Sanojca ps. ,,Kapnik", Oddział II (informacyjno-wywiadowczy) - mjr Wacław Berka ps. ,,Brodowicz", Oddział III - płk dypl. Janusz Albrecht ps. ,,Wojciech", Oddział IV (kwatermistrzostwo) - płk dypl. Adam Świtalski ps. ,,Dąbrowa", Oddział V (łączność) - kpt. Leon Chendyński ps. ,,Gruda", Oddział VI (prasy i propagandy) - mjr Tadeusz Kruk-Strzelecki ps. ,,Szczepan" oraz Oddział VII (finansowy) - mjr Stanisław Thun ps. ,,Malcz". Na czele Dowództw Wojewódzkich stali: Henryk Józewski ps. ,,Olgierd" (Okręg Warszawski), ppłk Józef Spychalski ps. ,,Socha" (Okręg Lubelski), płk Stanisław Sosabowski ps. ,,Węglarz" (Okręg Łódzki), płk dypl. Leopold Engel-Ragis ps. ,,Śląski" (Okręg Kielecki) oraz mjr Jan Cichocki ps. ,,Kabat" (Okręg Krakowski wraz z Podokręgiem Zagłębie Dąbrowskie, na czele którego stał ppłk Henryk Kowalówka ps. ,,Oset"). Michał Karaszewicz-Tokarzewski (fot. Centralne Archiwum Wojskowe) Rozdział II Przekształcenia organizacyjne Powołana do życia przez gen. Karaszewicza-Tokarzewskiego ps. ,,Doktor" SZP składała się w przeważającej mierze z oficerów zawodowych należących do przedwojennego obozu piłsudczykowskiego. W Rządzie na Obczyźnie, który sformował się we Francji takie decyzje spowodowały pewne komplikacje. Głównym ,,hamulcowym" stał się Premier i Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski, który zdecydował się na powołanie 13 listopada 1939 roku w miejsce SZP organizacji o nazwie Związek Walki Zbrojnej (ZWZ). Możliwe, że dodatkowe negatywne wrażenie na Sikorskim zrobił fakt, że jako pierwszy raport o powstaniu SZP otrzymał marsz. Edward Rydz-Śmigły, który nie był już wtedy Naczelnym Wodzem. Sikorski uznał, że Tokarzewski musiał o tym wiedzieć i był to zamierzony akt nielojalności. Niby wszystko wydawało się łatwe: dotychczasowe struktury SZP miały automatycznie stać się strukturami ZWZ. Dużo więcej problemów sprawiało ustanowienie przez Naczelnego Wodza Komendy Głównej ZWZ (KG ZWZ) w Paryżu, na czele której stanął gen. Kazimierz Sosnkowski ps. ,,Józef Godziemba", a kraj podzielono na sześć Obszarów (cztery dla terenu okupacji niemieckiej i dwa dla terenu okupacji sowieckiej). Wizja ta kompletnie nie brała pod uwagę realnych możliwości utrzymania łączności pomiędzy Obszarami a KG ZWZ. Instrukcja gen. Sosnkowskiego dotycząca przekształcenia struktur SZP w ZWZ wydana 4 grudnia 1939 r. w Paryżu, dotarła do Warszawy na początku stycznia 1940 r. Zgodnie z nią dotychczasowy Dowódca Główny SZP został Komendantem Obszaru Nr 3, mającego swoją siedzibę we Lwowie. Niestety, został on aresztowany przez NKWD już w marcu 1940 r., podczas próby przekroczenia granicy sowiecko-niemieckiej. Pod fałszywym nazwiskiem Fantiej Michajłowicz Mirowoj dostał się do łagru workuckiego, skąd, w wyniku dekonspiracji przez złamanego w śledztwie płk. Leopolda Okulickiego, trafił na Łubiankę. Okazało się, że struktura podlegająca Komendantowi Głównemu w Warszawie nie tylko nie odpowiada rzeczywistości okupowanego kraju, ale także bieżącym wydarzeniom. W wyniku kapitulacji Francji i przeniesienia Rządu RP na Uchodźstwie do Londynu 18 czerwca 1940 r. Naczelny Wódz wystosował depeszę, w której mianował płk Stefana Roweckiego Zastępcą Komendanta Głównego ZWZ z prawem podejmowania samodzielnych decyzji w sytuacji, gdy nie byłaby możliwości nawiązania łączności z Komendą Główną i Rządem RP. Jednak już 30 czerwca nadesłano kolejną depeszę, w której ustanowiono Komendę Głów