Ebook Żółta tabletka plus mobi,epub

rzy. Tak oczy w oczy. I wiem już, że nie mogę go tu na zmar­no­wa­nie zo­sta­wić. - Nie ru­szaj! - krzy­czy mąż. - Może mieć wście­kli­znę! Ale już za póź­no. Do­tknę­łam. Po­gła­ska­łam. Kon­takt się na­wią­zał. Wzro­ko­wy rów­nież. A za kon­tak­tem idzie cień wię­zi. - Nie mo­że­my go tu­taj zo­sta­wić - mó­wię naj­bar­dziej prze­ko­nu­ją­co, jak tyl­ko po­tra­fię. - Umrze bez na­szej po­mo­cy - do­da­ję te­atral­nie. Silę się na tra­gizm. Od­po­wied­nie miny ro­bię, ale mąż ja­koś na wzru­szo­ne­go nie wy­glą­da. - Naj­wy­żej zdech­nie - rzu­ca i już za­mie­rza za­pa­ko­wać się z po­wro­tem do sa­mo­cho­du. Ale ja je­stem spryt­na! Nie ze mną te nu­me­ry! Ła­pię go szyb­ko za rę­kaw. Cią­gnę w dół, by zer­k­nął w te ślip­ka. Ugiął się i spoj­rzał! - Pew­nie ma wście­kli­znę - bąka pod no­sem, pró­bu­jąc jesz­cze się ra­to­wać. - Zo­bacz, jak pa­trzy. Cier­pi. - No do­bra, ale ja go nie do­ty­kam - rzu­ca po­śpiesz­nie i wsia­da do sa­mo­cho­du, zo­sta­wia­jąc mnie sam na sam ze zwie­rza­kiem. Ja­koś tak śmiesz­nie wy­glą­da jak na lisa. Może na­praw­dę mu­tant? Dra­pię się w gło­wę, co by z nim da­ Wy­si­lam sza­re ko­mór­ki. Jest! W ba­gaż­ni­ku mam pu­deł­ko z bu­ta­mi. Tam go za­pa­ku­ję, a w mie­ście za­wio­zę do we­te­ry­na­rza. Tak czy­nię. Buty od­kła­dam na bok. Do pu­deł­ka wrzu­cam ręcz­nik, któ­ry też nie wiem, dla­cze­go za­plą­tał się w ba­gaż­ni­ku, jak­by cze­ka­jąc na taką sy­tu­ację. De­li­kat­nie bio­rę zwie­rzę. Ono nic. Tyl­ko pa­trzy. Ale jak pa­trzy! Jak­by z wdzięcz­no­ścią. Jak­by chcia­ło coś... - Dzię­ku­ję. - Sły­szę na­gle. - Nie ma za co - od­po­wia­dam od­ru­cho­wo, a do­pie­ro po se­kun­dzie do­cie­ra do mo­jej mó­zgow­ni­cy, że to z tej nie­win­nej mord­ki się wy­rwa­ło. Pa­trzę, a to oko do mnie pusz­cza i za­ło­żę się, że się uśmie­cha. Wy­cią­ga tyl­ną nóż­kę. Na szczę­ście nie po to, by ze­mrzeć. Pa­trzę, a tam coś jest. Kar­tecz­ka chy­ba. Się­gam. Tak, ka­wa­łek pa­pie­ru. Roz­wi­jam. I czy­tam: ,,Po­łknij to, co jest przy­kle­jo­ne do kart­ki". Spo­glą­dam. A tam ta­blet­ka. W do­dat­ku żół­ta. A że moje try­bi­ki są moc­no spo­wol­nio­ne w tym mo­men­cie, od­czy­tu­ję jesz­cze raz ko­mu­ni­kat. Ręka, usta, prze­łyk. I do­pie­ro te­raz przy­cho­dzi oświe­ce­nie, że dur­na je­stem. Gdy­by tam ktoś na­pi­sał ,,roz­bierz się i na go­la­sa po­bie­gaj po le­sie", to też bym po­słu­cha­ła? No, ale sta­ło się, za­ży­łam coś żół­te­go. Cie­ka­we, ile dni mo­je­go mar­ne­go ży­wo­ta zo­sta­ło. Może to nar­ko­tyk albo tru­ci­zna? Mę­żo­wi po­win­nam po­wie­dzieć. Le­karz prze­cież. Wte­dy jed­nak stwier­dzi, że mu żona już cał­kiem się od­móż­dży­ła, i po­rzu­ci na dro­dze w tym le­sie na zmar­no­wa­nie. Wsia­dam do auta jak­by ni­g­dy nic. Pu­deł­ko na ko­la­na kła­dę. Ślip­ka cią­gle we mnie pa­trzą. Je­dzie­my. - Dzię­ki za ura­to­wa­nie ży­cia. - Sły­szę. Za­glą­dam w kar­ton, ale nie­ru­cho­ma mord­ka tyl­ko pa­trzy. Nie mówi. Bo prze­cież jak­że­by lis mógł mó­wić ludz­kim gło­sem?! Igno­ru­ję więc. - Dzię­ki. - Sły­szę po­now­nie. Ten sam głos. - Mó­wi­łeś coś? - py­tam męża. Zdzi­wio­ny rzu­ca na mnie okiem. Ja­koś po­dejrz­li­wie spo­glą­da. Wier­cę się nie­spo­koj­nie, bo czu­ję, że tak moż­na pa­trzeć tyl­ko na wa­ria­ta. - A ty co? - rzu­ca. Cią­gle ły­pie okiem to na mnie, to na dro­gę, to na pu­deł­ko. - Oma­my słu­cho­we masz? - Nie, nooo - ją­kam się. - Tak mi się wy­da­wa­ło. - Może ten sier­ściuch ma wście­kli­znę - od­po­wia­da. Chce mnie wy­stra­szyć, że­bym po­rzu­ci­ła zwie­rząt­ko. Ale nie. Już za póź­no. Ak­cja ra­tun­ko­wa w toku. - Ślicz­ny jest - mó­wię. - Ura­tu­ję go. Za­wio­zę do we­te­ry­na­rza. - Dzię­ki - znów ten głos. Ja­kiś głu­chy. Nie z pu­deł­ka. Jak­by ze mnie. Co jest? Krę­cę się ner­wo­wo. - Dzię­ki za ura­to­wa­nie ży­cia. - Sły­szę, ale po­now­nie nie od stro­ny zwie­rza­ka. Dziw­ne. Kur­czę, zwa­rio­wa­łam. Czu­łam, że ten dzień kie­dyś na­dej­dzie. Ale dla­cze­go te­raz? Nie mo­głam tak za trzy­dzie­ści lat, kie­dy będę sta­ra? Od­ru­cho­wo w my­ślach od­po­wia­dam ,,Pro­szę". I jak­by au­to­ma­tycz­nie roz­brzmie­wa: - Mogę się z tobą ko­mu­ni­ko­wać te­le­pa­tycz­nie. Wy­star­czy, że po­my­ślisz. ,,Ale z kim ja na­wią­za­łam łącz­ność?". Py­tam w my�