Ebook Invictus mobi,epub

ta­je, bie­rze z bla­tu no­tes i pod­cho­dzi do mapy Atlan­ty­ku. Wy­brze­że Eu­ro­py zda­je się od­le­głe, za­po­mnia­ne, nie­re­al­ne. Ad­mi­rał przez chwi­lę przy­pa­tru­je się prze­strze­ni dzie­lą­cej oba kon­ty­nen­ty, a po­tem od­wra­ca się w na­szą stro­nę, mó­wię ,,w na­szą", ale pa­trzy tyl­ko na mnie. - Z Ply­mo­uth, Bre­stu, St. Na­za­ire, Por­to, La Co­ru­?i i kil­ku­na­stu in­nych por­tów w cią­gu naj­bliż­szej doby wy­pły­nie flo­ta in­wa­zyj­na - oznaj­mia, po­rzu­ca­jąc w koń­cu mo­du­lo­wa­ny ton. Jego głos jest su­chy, rze­czo­wy, spo­kój musi go chy­ba wię­cej kosz­to­wać niż te­atral­ne sztucz­ki. - We­dług do­nie­sień czte­ry ty­sią­ce stat­ków wio­zą­cych mi­lion żoł­nie­rzy, trzy ty­sią­ce czoł­gów i dzie­sięć ty­się­cy dział, po­nad pięć­dzie­siąt dy­wi­zji, w tym dwa­na­ście pan­cer­nych. A to tyl­ko pierw­szy rzut. W dru­gim i trze­cim rzu­cie cze­ka ko­lej­nych sie­dem­dzie­siąt dy­wi­zji. Ro­berts prze­ry­wa, zer­ka do no­te­su, mru­ży oczy, jak­by nie do­wie­rzał swym zmy­słom albo nie przyj­mo­wał do wia­do­mo­ści tego, co czy­ta. Te­raz wi­dzę, że nie my­li­łem się w oce­nie, jego spo­kój jest po­zor­ny. Nie przy­po­mi­nam so­bie, bym kie­dy­kol­wiek wi­dział fa­ce­ta w ta­kim sta­nie, a znam go dłu­go, o wie­le za dłu­go. - Nie wie­my, gdzie do­kład­nie pla­nu­ją do­ko­nać in­wa­zji - mówi, być może nie zda­jąc so­bie spra­wy, że w jego gło­sie za­czy­na po­brzmie­wać bez­rad­ność. - Ale je­ste­śmy pew­ni, że na­stą­pi to na Wschod­nim Wy­brze­żu. Ce­lem je­ste­śmy my, nie Ka­na­dyj­czy­cy. - Mek­syk? - pod­po­wia­dam. Wszy­scy trzej, Ro­berts przy ma­pie, Fer­gu­son i Co­le­man przy sto­le, krę­cą gło­wa­mi, jak­by się umó­wi­li. - Nie. Sta­ny Zjed­no­czo­ne - od­po­wia­da Fer­gu­son. - Na­sze źró­dła twier­dzą, że in­wa­zja na­stą­pi u nas. - Na­sze źró­dła czę­sto się mylą. - Nie tym ra­zem. Wzru­szam ra­mio­na­mi. Nie po­dzie­lam tej pew­no­ści, znam So­wie­tów aż za do­brze, so­wiec­ka ma­chi­na wy­wia­dow­cza z pew­no­ścią wy­ko­na­ła per­fek­cyj­ną ma­ski­row­kę, sztu­kę dez­in­for­ma­cji bo­wiem GRU po­sia­dło w stop­niu naj­wyż­szym. Ale przy­pu­ść­my, że Ro­berts ma ra­cję i ude­rze­nie pój­dzie na Wschod­nie Wy­brze­że, gdzie nie bra­ku­je miejsc ide­al­nych do lą­do­wa­nia. Gdzie pod do­stat­kiem por­tów i lot­nisk. Na­gle sta­łem się po­trzeb­ny, py­ta­nie tyl­ko, do cze­go. Nie za­trzy­mam prze­cież in­wa­zji. Nie chcę. Nie mam sił. Nie mam mo­ty­wa­cji. Ro­berts spo­glą­da na ze­ga­rek. - My­ślę, że pre­zy­dent już skoń­czył na­ra­dę z sze­fa­mi ro­dza­jów sił zbroj­nych - mówi. - Mam na­dzie­ję, że za chwi­lę wyda roz­kaz mo­bi­li­za­cji i prze­rzu­ce­nia wszyst­kich jed­no­stek re­gu­lar­nych oraz więk­szo­ści sił Gwar­dii Na­ro­do­wej na wschód. Sta­wia­my na nogi lot­nic­two. Ale praw­da jest taka, Frank, że je­śli So­wie­ci do­trą do wy­brze­ża i de­san­tu­ją się, nie za­trzy­ma­my ich. Mu­si­my ich znisz­czyć na mo­rzu. Wzdy­cham, co wy­cho­dzi te­atral­nie, wbrew mo­jej woli, boli mnie gło­wa, mniej niż wcze­śniej, ale jed­nak, jest mi go­rą­co i dusz­no i ostat­nie, o czym my­ślę, to wy­war­cie wra­że­nia na roz­mów­cach. Mam ocho­tę na coś zim­ne­go, w ka­raf­ce pod ścia­ną stoi woda, cie­pła i stę­chła, na­le­wam so­bie, wcho­dzi gład­ko. - Za­kła­dam, że So­wie­ci po­my­śle­li o od­po­wied­nim za­bez­pie­cze­niu de­san­tu - mó­wię, gdy już z po­wro­tem sie­dzę za sto­łem. - Po­praw mnie, je­śli się mylę, ale nie mamy sił, by ich po­wstrzy­mać czy choć­by spo­wol­nić. Ro­berts po­now­nie zer­ka do no­ta­tek. Prze­klę­ty no­tes, zwia­stun złych no­win. - Ow­szem, Frank, po­my­śle­li o eskor­cie. Pięć pan­cer­ni­ków typu Mież­du­na­rod­nyj Pro­le­ta­riat - mówi, wy­krę­ca­jąc ję­zyk na obco brzmią­cych zgło­skach. Mimo ro­syj­skich nazw są to okrę­ty li­nio­we skon­stru­owa­ne w nie­miec­kich biu­rach i zbu­do­wa­ne w nie­miec­kich stocz­niach. Kie­row­nic­two na Krem­lu ma wiel­kie za­ufa­nie, w so­wiec­kim ro­zu­mie­niu tego sło­wa, do zdol­no­ści kon­struk­tor­skich nie­miec­kich to­wa­rzy­szy. Po­tęż­ne, szyb­kie okrę­ty, mia­łem z nimi do czy­nie­nia na Mo­rzu Pół­noc­nym. Ich pięt­na­sto­ca­lo­we dzia­ła nie mają so­bie rów­nych. - Osiem krą­żow�