Ebook Scenariusz chaosu mobi,epub

ho­ro­wa­ - draż­nił się dla za­sa­dy, bo już mu się to wszyst­ko po­do­ba­ło. Sku­mu­lo­wa­na w jego chu­der­la­wym cie­le ener­gia mu­sia­ła gdzieś zna­leźć uj­ście, da­jąc jemu sa­me­mu sa­tys­fak­cję po­kaź­ne wy­na­gro­dze­nie, spo­re miesz­ka­nie oraz gwa­ran­cję, że nikt się o nim nie do­wie. Na­wet jego ka­mie­ni­ca na ulicz­nym wi­docz­ku na in­ter­ne­to­wej ma­pie zo­sta­ła ,,za­ma­za­na". - My­ślę tyl­ko - Klaus roz­ka­zy­wał da­lej, uda­jąc, że sam to wy­kon­cy­po­wał. - Spra­wa musi być gło­śna. Moc­na i kom­pro­mi­tu­ją­ca w fi­na­le. Zresz­tą, do bu­do­wy nar­ra­cji mamy kil­ka hien. Po­tem nasi przy­ja­cie­le za­czną ostrzał ze swo­ich po­zy­cji. - Nie za da­le­ko idziesz? - prze­rwał Mats. - Są pew­ne gra­ni­ce. Ja­kieś od­czu­cia, pa­trio­tyzm czy coś ta­kie­go. - Znów du­szo­ny ka­szel albo śmiech. - Nie mogą być zbyt agre­syw­ni. - Wie­rzysz w to? - ko­le­ga pod­ła­pał i też za­niósł się krót­ko śmie­chem. - Jest po­rzą­dek, jak w woj­sku. Po­je­dyn­czy tak, będą się sta­wiać, ale nic nie zna­czą. A na­wet do­brze, bo dają rę­koj­mię. My­ślisz, że ktoś się za­sta­no­wi? Tu czy tam, lu­dzie w ma­sie są głu­pi i uwie­rzą w to, co In­ter­net im pod­su­nie. Zresz­tą, to aku­rat bę­dzie mój pro­blem. Zmon­tu­je się kil­ka sto­sów na po­kaz, żeby resz­ta nie pró­bo­wa­ła wy­cho­dzić przed sze­reg za da­le­ko i szła grzecz­nie. Kij, a może i mar­chew­ka. Dla oby­dwu stron. Dzie­lić, stra­szyć i rzą­dzić. W za­leż­no­ści od tego, co tam za­pro­po­nu­jesz, mają paść sami albo skom­leć o po­moc, a wte­dy nasi dziel­ni przy­wód­cy będą ich mie­li. Zresz­tą, u nas idzie na zmia­nę ster­ni­ka. A wła­ści­wie ster­nicz­ki. A nowy po­dob­no się po­do­ba. Więc cze­mu tego nie wy­ko­rzy­stać i nie utwier­dzać ich w prze­ko­na­ Pa­mię­taj - zro­bił się za­sad­ni­czy - ty masz wy­my­ślić coś pięk­nie du­że­go. Iskrę na proch. Cha­os. - Tak w teo­rii - wciął się Mats, spla­ta­jąc na brzu­chu pal­ce - mam wol­ną rękę? Moi wszy­scy mi­lu­siń­scy mogą być uży­tecz­ni? - Tak. Twoi, nasi - kogo wy­pa­trzysz. O kogo po­pro­sisz. ,,Har­cow­ni­cy", jak ich na­zy­wasz, ja mó­wię o nich ,,re­ne­ga­ci", choć po­wi­nie­nem wprost - ,,zdraj­cy". Są po­tul­ni, od­kąd nie­któ­re struk­tu­ry zo­sta­ły prze­świe­tlo­ne. Ale nie chce­my za­bi­jać kury zno­szą­cej zło­te jaj­ka. Mats był go­tów przy­siąc, że w tym na­bur­mu­szo­nym okre­śle­niu była skry­ta nuta sym­pa­tii do tam­tych, dzia­ła­ją­cych lata w głę­bo­kim ukry­ciu lu­dzi, któ­rych oka­za­ły się być całe set­ki. - Przy­da­dzą się, ogrom­nie się przy­da­dzą - pra­wił da­lej Klaus. - Rób, co chcesz - pa­dła zwię­zła, twar­da od­po­wiedź. - I to nie teo­ria sta­ry, nie teo­ria. Czas jest trud­ny, a bę­dzie go­rzej. To całe gma­szy­sko - uniósł sze­ro­ko ra­mio­na, jak­by pod­trzy­my­wał wiel­ki cię­żar - za­cznie się chwiać i trze­ba ra­dy­kal­nych środ­ków. Trud­no. Ry­zy­ku­je­my okrop­nie, kil­ka ta­kich ak­cji już było, praw­da? - za­dy­szał się chy­ba, a na jego twa­rzy za­go­ścił bla­dy, smut­ny gry­mas. - No to musi być na­praw­dę nie­we­so­ło - Mats pierw­szy raz się za­sę­pił. Rze­czy­wi­ście zmar­twił się i prze­jął. Owład­nę­ła nim nie­po­ko­ją­ca myśl. Ze­zło­ści­ło go, że w przy­pły­wie do­bre­go na­stro­ju nie od­no­to­wał tego szyb­ciej. Prze­cież, przy ta­kim dzia­ła­niu, twór­ca sta­je się nie­bez­piecz­ny. Nie­po­trzeb­ny. A on, mimo że sła­by ka­le­ka, miał ocho­tę żyć i wy­dać tro­chę pie­nię­dzy. - My­śla­łeś o czymś tak cięż­kim ga­tun­ko­wo jak dzie­więć lat temu? Je­den po­waż­ny strzał, co się przy­tra­fił... - de­li­kat­nie i in­te­li­gent­nie pod­cho­dził Klau­sa. Ten stę­żał na twa­rzy i wy­dął war­gi, nie bar­dzo wie­dząc, jak za­re­ago­wać. - Nie - burk­nął wresz­cie. - Taka hi­sto­ria zbyt­nio wzru­sza. Kon­so­li­du­je lu­dzi w bólu. I jest na krót­ko. Moż­na to roz­wlec, ale roz­dra­py­wa­nie ran przy tylu ofia­rach bę­dzie kom­pro­mi­tu­ją­ce dla każ­de­go, kto się do tego do­rwie. Zwłasz­cza pi­sma­ka. - Zno­wu za­czął krą­żyć, ma­cha­jąc rę­ka­mi i wy­gła­sza­jąc wi­zję. - To musi być no­wo­cze­sne. Jak te wszyst­kie roz­ró­by za cza­sów RAF-u czy Car­lo­sa, ale na dzi­siej­szy czas. Live, na bie­żą­co, wci­ska­ne każ­de­mu do gar­dła i gril­lo­wa­n