Zamiana ebook i audiobook

Klucz wsuwa się do zamka i obraca, gładki i śliski jak rybik. Wczoraj w nocy myśl o tej chwili nie dawała mi spokoju. Rozdygotane gałęzie skrobały o szybę, a wyobraźnia podsuwała mi najróżniejsze scenariusze, chociażby zgrzyty metalu i opór mechanizmu. Zapowiadało się trudniej. Po wszystkim, co mnie tu doprowadziło, to powinno wymagać więcej wysiłku. Rzeczywistość okazuje się wręcz rozczarowująco łatwa. Jak zgnieciona skorupka jajka, wyrzucona bez zastanowienia.

Drzwi otwierają się szeroko. Rozciąga się przede mną podłoga z czystych, wypolerowanych do połysku sosnowych desek. Przy wejściu stoi zdobiony wazon, z którego wystają sztywne zielone gałęzie upstrzone jaskrawymi jagodami. Wyglądają jak z plastiku. W lustrze odbija się rząd fotografii w ramkach, wiszących na przeciwległej ścianie. Wchodzę do środka, cicho zamykam za sobą drzwi. Prędko idę przez korytarz, plecami do ściany. Nie będę patrzeć na te zdjęcia. Jeszcze nie teraz. Wkrótce.

Rustykalna kuchnia zupełnie nie pasuje do mieszkania na trzecim piętrze w bloku – bladozielone akcenty, gustownie porozwieszane garnki i pęki ziół. Na dębowym stole leży wydarty z notesu kawałek papieru, zapisany czarnym tuszem. Witamy! Instrukcje obsługi wszystkich urządzeń są w zielonym segregatorze w kuchni. Chleb, mleko itp. w lodówce – częstuj się. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować. Miłego pobytu, czuj się jak u siebie! Caroline. Długo wpatruję się w jej podpis. Zamaszysta krzywizna C, rozbryzg atramentu w miejscu kropki nad i. Gładzę plamę kciukiem, na wpół spodziewając się, że zabrudzi mi skórę, ale oczywiście już dawno wyschła.

W końcu wstaję i parzę sobie kawę. Zrobię, jak radziła Caroline. Poczuję się tu jak u siebie. Piję przy stole, wyobrażając sobie, co zastanę w pozostałych pomieszczeniach. Mogą się w nich kryć różne sekrety czekające w ciasnych zwitkach między jej rzeczami. Przypominam sobie, że na poboczu drogi prowadzącej do jej bloku siedział dziś rano lis. Wgryzał się w jakieś bezkształtne truchło – wyszarpywał co lepsze kąski, jego pazury połyskiwały krwawym srebrem ścięgien. Tak właśnie będzie to wyglądać. Niemiło, paskudnie. Tak musi być. Właśnie tego chcę. Tylko w ten sposób mogę się znaleźć naprawdę blisko niej.

Poza domem

Caroline, maj 2015

Wjeżdżamy w uliczkę i od razu zauważam, że wszystkie domy wyglądają tak samo. Schludne białe pudełka z kwadratowymi okienkami, o płaskich ukośnych dachach. Prawie każde okno zdobi zwisająca z parapetu donica wypełniona biało-fioletowymi bratkami, jakby obowiązywał tu jakiś dress code. Na oko domków jest ze trzydzieści, każdy jak świeżo zrzucony z taśmy produkcyjnej.

– Witamy na przedmieściach – odzywa się Francis. Mruży oczy. Ostre promienie zachodzącego słońca wpadają przez przednią szybę. – Mam nadzieję, że jesteś zadowolona – dodaje przesadnie naburmuszonym, kpiącym tonem.

– Nie jest tak źle – odpowiadam automatycznie, nie dając sobie szansy na zastanowienie się, czy rzeczywiście tak myślę.

Ostatnio często tak rozmawiamy: na skróty, raz-dwa, byle jak najszybciej odbić piłeczkę. Stoimy po przeciwnych stronach, ale sobie nie zagrażamy – jak dwoje dzieci sprzeczających się na placu zabaw. Francis zerka na mnie kątem oka i robi głupią minę.

Jedziemy pomału, gapię się przez okno na domki. Przyglądam się uważniej – dostrzegam, że niektórzy mieszkańcy podjęli próbę nadania swoim posesjom bardziej indywidualnego charakteru. Tu drzwi od garażu pomalowane na krzykliwy kolor, tam elegancka złota tabliczka. Dom z numerem czternastym jest nieco mniej zadbany od pozostałych. Na ścianach widać szarawe smugi brudu, niestrzyżony trawnik zarósł chwastami.

– Przynoszą hańbę całej ulicy. – Wskazuję na podwórko. – Straż sąsiedzka dobierze im się do ogona.

Francis uśmiecha się słabo, nie słucha mnie.

– Dwadzieścia jeden, tak? – upewnia się i nie czekając na odpowiedź, skręca na podjazd.

Omiatam dom wzrokiem, szukam jakichś znaków szczególnych, ale nic nie dostrzegam. Starannie przystrzyżony trawnik, w oknach wiszą symetryczne śnieżnobiałe zasłony. Światła są pogaszone. Reflektory samochodu odbijają się od szyby, przez chwilę miga w niej auto i nasze ciemne sylwetki jedna obok drugiej. Nie wiem dlaczego, ale na ten widok przechodzi mnie dreszcz – lekkie, nieracjonalne ukłucie niepewności, które natychmiast znika.

– Wygląda w porządku – stwierdzam, wyplątując się z pasów.

Otwieram drzwi samochodu. Na zewnątrz jest zimniej, niż się spodziewałam. Od chłodnego wiatru jeżą mi się włoski na karku. Francis wysiada i robi całe przedstawienie z tego, jak bardzo zesztywniały mu nogi. Podróż z Leeds zajęła niewiele ponad cztery godziny – całkiem nieźle, ale to i tak wystarczy, by człowieka ogarnął zatęchły letarg po przebywaniu zbyt długo bez ruchu w ciasnej przestrzeni. Kiedyś prowadzilibyśmy na zmianę, ale w pewnym momencie przestałam proponować, że go zastąpię, a on wkrótce przestał o to pytać.

– Lepiej nie będzie. Jeszcze parę godzin i dojechalibyśmy do Paryża – stwierdza smętnie i posyła mi szeroki uśmiech. – Romantyczne spacery po Champs Élysées. Nie pogardziłbym filiżanką café au lait i croissantem.

– Wiem – przyznaję. – Ale to byłoby trochę zbyt skomplikowane. Nie mogłabym wyjechać tak daleko bez Eddiego. Uznajmy to za jazdę próbną. Przekonajmy się, jak pójdzie tym razem. Może w przyszłym roku wybierzemy się gdzieś dalej.

Stara śpiewka. Plany Francisa na ten tydzień od początku miały o wiele większy rozmach niż moje. Mimo to kiedy tylko ostrożnie podsunęłam mu pomysł zamiany domów, natychmiast obudził się w nim niepohamowany entuzjazm. W kilka sekund przeszedł od apatii do niemal maniakalnej energii. Był tak przejęty moją inicjatywą, że nie miałam serca wyznać mu prawdy: zapisałam się na stronę do krótkoterminowej wymiany domów kilka miesięcy wcześniej i na śmierć o tym zapomniałam. Przypadkiem trafiłam na wiadomość z portalu, kiedy szukałam w spamie mejla od koleżanki. „Ktoś chce się z tobą zamienić!” Zaintrygowała mnie ta zajawka, połknęłam haczyk. Kliknęłam na link: uprzejma, bezpłciowa wiadomość od kogoś podpisanego S. Kennedy, wyrażająca zainteresowanie naszym mieszkaniem w centrum Leeds, z propozycją zamiany na dom w Chiswick, jeśli znajdziemy odpowiedni termin na wyjazd.

Przejrzałam zdjęcia domu pod numerem dwudziestym pierwszym przy Everdene Avenue – neutralny wystrój, chłodne białe ściany i zadbany trawnik – ale, szczerze mówiąc, mało mnie interesowały. Myślałam tylko o jednym: oto szansa na zmianę otoczenia minimalnym kosztem. Tygodniowy wyjazd tylko dla nas dwojga, jeśli moja mama zgodzi się zająć Eddiem. Dość blisko Londynu na jednodniowe wycieczki i wystarczająco daleko od centrum, żeby zrobić sobie przerwę od miejskiego życia. Kilka miesięcy temu zastanawialiśmy się nad urlopem w Hiszpanii, ale zarzuciliśmy ten pomysł. Za drogo i za dużo zachodu, a przynajmniej tak to sobie uzasadniliśmy. Może Francis też w głębi ducha czuł się nieco onieśmielony wizją egzotycznie gorącego pokoju i kolacji przy świecach na tarasie otoczonym kwitnącymi mimozami.

Teraz myszkuje pod doniczkami przy bocznej ścianie, wreszcie znajduje klucz.

– Gotowa? – Podrzuca go kilka razy. – To jest ta część, kiedy odkrywamy, że w kuchni gnije góra trupów.

Przewracam oczami, ignoruję dreszcz przebiegający mi wzdłuż kręgosłupa, tym razem o wiele bardziej intensywny. To absurdalny żart, ale nie mogę odpędzić myśli, że siedzenie w domu obcych ludzi to jednak dziwna sytuacja. Przypominam sobie program, który kiedyś oglądałam: jakaś naćpana wróżka snuła się po rzekomo nawiedzonym domu i gdakała, że ściany są przesiąknięte dawnymi tragediami. Prychnęłam i zmieniłam kanał, ale potem śniło mi się, że chodzę po cichych pokojach i chłodnych, ciemnych korytarzach, wdychając ciężkie, zainfekowane powietrze.

Francis przekręca klucz w zamku i otwiera szeroko drzwi. Przez chwilę stoimy w milczeniu na progu.

– No – odzywa się w końcu. – Niepotrzebnie się martwiliśmy. Gliny już zdążyły wszystko wyczyścić.

Uśmiecham się lekko i rozglądam po wnętrzu. W życiu nie widziałam równie pustego domu. Na ścianach nie wisi nawet lustro. Blade sosnowe podłogi i gładkie drzwi z jednolitego drewna prowadzą do ledwo umeblowanych pokojów. W salonie stoi czarna skórzana kanapa, ciężka i surowa jak monolit, a przy niej regał z kilkoma książkami. Na końcu korytarza dostrzegam kuchnię – goły stół z sosnowego drewna i lśniący piekarnik, tak czysty, jakby dopiero go zainstalowano.

– Czy to... normalne? – pyta Francis. Niepewnie zagląda po kolei do wszystkich pomieszczeń, po czym rusza za mną na górę. – No wiesz, nie jest tu zbyt...

– Przytulnie – dopowiadam, kiedy docieramy do sypialni.

Wygląda jak ekspozycja w galerii sztuki nowoczesnej. Schludnie zasłane małżeńskie łóżko: narzuta w kolorze gorzkiej czekolady i dwie poduszki. Do tego szafka nocna i przyczajona w kącie szafa. Pokój jest równie pozbawiony osobistych akcentów jak reszta domu.

Na poduszce leży biała kartka, złożona idealnie na pół. Podchodzę do łóżka i otwieram liścik. Napisany na komputerze, drobnymi literami, wyśrodkowany.

Droga Caroline, mam nadzieję, że będziecie zadowoleni z pobytu. Informacje są w teczce w kuchni. Korzystajcie śmiało ze wszystkiego. S.

Czytam wiadomość Francisowi. Parska śmiechem, nie daje mi nawet dokończyć.

– Co cię tak śmieszy? – irytuję się.

Francis potrzebuje chwili na uspokojenie.

– Od czego by tu zacząć? Pisze tylko do ciebie – a ja to co, pies? Po drugie, ta propozycja, żebyśmy korzystali ze wszystkiego. Rzeczywiście, zajebiście dużo nam tu zostawili, z tego co widzę. I jeszcze ta wiadomość na łóżku, jak jakiś liścik miłosny, chociaż w życiu nie widziałem nic mniej romantycznego. To po prostu...

– Dobrze, dobrze. – Zgniatam kartkę w kulkę i rzucam w niego, śmiejąc się wbrew sobie. – Intencje na pewno mieli dobre. Owszem, trochę tu pustawo, ale przecież nie będziemy cały czas siedzieć w domu. Możemy przejechać się do Londynu, wyjść na kolację. O to chodziło, nie?

Francis wzrusza ramionami.

– No, tak. Między innymi o to.

Zerkam na niego z drugiego końca pokoju. Atmosfera się zmienia, śmiech ulega rozproszeniu w przestrzeni między nami. Cisza trwa nieco za długo, nie zdołamy niepostrzeżenie się z niej wycofać. Nawet nie próbuję. Opieram się o ścianę i przenoszę spojrzenie na chłodne, przenikliwe promienie słońca wpadające przez okno w dachu. Nie muszę na niego patrzeć. I bez tego wiem, że na jego twarzy maluje się pusty, zagubiony wyraz, dziwna mieszanina żalu i buntu.

– Okej... – mówię tylko po to, żeby się odezwać, bo czuję wzbierającą panikę.

Już tęsknię za Eddiem. On tworzy pomost między nami, wyzwala wspólną miłość i zainteresowanie, które możemy skoncentrować na nim. Teraz został nam tylko nagły, klaustrofobiczny horror. Jestem uwięziona w obcym domu z mężem na siedem dni, podczas których będziemy musieli chodzić na palcach wokół każdej godziny, jakby nieustannie groziło nam nadepnięcie na minę, która rozerwie nasz kruchy pokój, zawarty zaledwie dwa lata temu. Ta pustka wydaje mi się dziwnie odpowiednią scenografią: nie ma tu gdzie się schować. Oczywiście właśnie o to chodziło. Jesteśmy już zmęczeni ukrywaniem się przed sobą. Prędzej czy później trzeba będzie wyjść na światło dzienne, spojrzeć na to, co nam zostało, i przekonać się, czy to wystarczy. Pocieram twarz otwartą dłonią. Czuję wilgoć na skórze.

– To co, rozpakujemy się? – zagaduje Francis niezobowiązująco pogodnym tonem. Kładzie walizkę na łóżku, rozpina zamek i zaczyna wyciągać ubrania. Strzepuje energicznie każdą część garderoby. – Lepiej to zrobić od razu, żeby nie leżało.

Uśmiecha się, oczy ma pełne ciepła, ale chyba potrafię odczytać ukrytą w nich wiadomość. Czas ruszyć naprzód, zakopać ten moment z powrotem tam, skąd nadszedł.

– Idę do łazienki – oznajmiam. – Zaraz ci pomogę.

Potrzebuję kilku chwil na uspokojenie. Z bijącym sercem wychodzę na korytarz. Moje kroki odbijają się zaskakująco głośnym echem po wypolerowanym parkiecie, unoszą się w cichym powietrzu jak pękające bańki dźwięku. Mimowolnie przyspieszam. Przypominam sobie, jak w dzieciństwie starałam się możliwie najprędzej pokonać dystans między sypialnią rodziców a moim pokojem – zawsze ogarniało mnie mgliste, nadnaturalne wrażenie, że nie jestem sama.

Strząsam z siebie wspomnienie i otwieram drzwi do łazienki. Kolejne czyste, nieużywane pomieszczenie, wypolerowane na wysoki połysk: marmurowe posadzki, metalowe wykończenia. Okno jest lekko uchylone. Przez szparę wpada lekki podmuch powietrza i podwiewa mi kołnierz koszuli.

Chcę wejść do środka, ale jakaś siła zatrzymuje mnie w progu. Wpatruję się w stojący na parapecie wazon z pięknie zaaranżowanym bukietem ledwie rozwiniętych bladoróżowych róż. Próbuję odpędzić myśli, ale one są szybsze. Całe moje ciało desperacko pulsuje – na ułamek sekundy ogarnia mnie poczucie, że nadchodzi nieuniknione. Wspomnienie uderza, eksploduje, nie pozwala się zignorować. Po tylu miesiącach starannego tłumienia i negowania uczuć wystarcza widok pozwijanych różowych płatków. Tylko tyle i znów jesteś w mojej głowie.

Dom

Caroline, grudzień 2012

Znów budzę się sama. Przez sen rozciągnęłam się na całym łóżku. Pościel jest gładka i zimna. Nie pamiętam, czy zasypialiśmy blisko siebie.

Na budziku za piętnaście siódma. Przez zasłony sączy się blade szare światło. Leżę bez ruchu przez pięć albo dziesięć minut, nasłuchuję dźwięków ukrytych w ciszy. Nic. Powoli wygrzebuję się z łóżka i wkładam szlafrok. Pulsujący ból już rozlewa się po skroniach. Sięgam na szafkę nocną po szklankę, ale jest pusta. Mimo to wygrzebuję niewielkie opakowanie tabletek przeciwbólowych. Połykam dwie, krzywiąc się, gdy drapią mnie w gardło. W wiszącym koślawo przy drzwiach lusterku miga moja twarz – na ten widok podłoga przez chwilę chybocze mi się pod nogami. Blada skóra, oczy upaćkane rozmazanym tuszem. Przestałam już zawracać sobie głowę zmywaniem makijażu przed snem. Podobnie jak wiele innych czynności, ta też wydaje mi się kompletnie bez sensu. Wysiłek potrzebny do dalszej wegetacji pochłania całą moją energię.

Po cichu wychodzę na korytarz. Teraz słyszę nieprzerwane metaliczne fale dźwięku dobiegające z salonu: dramatyczną muzykę, staccato stłumionych dialogów. Popycham drzwi i zaglądam do środka. Z ekranu komputera sączy się do ciemnego pokoju słabe światło. On siedzi na kanapie z głową podpartą na łokciu. Wpatruje się w monitor. Ogląda jakiś skandynawski serial policyjny: kremowe i beżowe meble, ogorzali mężczyźni w mundurach, mówiący językiem złożonym z krótkich smętnych gulgotów.

– Francis.

Nie reaguje.

Cała dygoczę. Przysiadam na skraju kanapy.

– Nie wróciłeś do łóżka.

Tylko zgaduję, ale on nie zaprzecza. Ledwo dostrzegalnie wzrusza ramionami.

– Zasnąłem tutaj – odzywa się wreszcie. – A potem się obudziłem.

Oczy ma puste i szkliste, nadal wpatrzone w telewizor. Ostatnio nie robi prawie nic poza spaniem, ale kiedy na niego patrzę, stają mi przed oczami czarno-białe zdjęcia ludzi, których torturowano wielodniowym brakiem snu.

– Szkoda – mamroczę bez sensu.

Jeśli coś nie pozwala mu zasnąć do późna, nie mam pojęcia, co to takiego. Jego umysł nie jest już dla mnie otwartą jaskinią. Kiedyś mogłam zaszyć się w środku w każdej chwili, to było równie naturalne jak oddychanie. Teraz odbijam się od murów niezdobytej fortecy. Spędzam długie godziny w ciemnościach, szukając po omacku klucza, którego nie ma.

Odcinek dobiega końca. Na spłowiałym szarym tle pojawiają się drobne rozmyte napisy. Za nimi nabrzmiewa fala dźwięku: złowieszcza, nieustępliwa muzyka, przy której zaczynam się dusić. Robi mi się gorąco. Przez chwilę obawiam się, że zemdleję. Kilka razy zaciskam mocno powieki i wbijam paznokcie we wnętrza dłoni.

– Pracujesz dzisiaj? Masz umówione jakieś wizyty?

Kiedy zadaję to pytanie, uświadamiam sobie, że nie kojarzę, kiedy Francis ostatnio na pewno był w klinice. Próbuję sobie wyobrazić, jak ten mężczyzna obok mnie siedzi w fotelu i słucha pacjentów, którzy przyszli do niego na terapię. Udaje mi się to z niepokojącym trudem.

Francis wydaje się lekko zirytowany, jakbym przypomniała mu o czymś nieprzyjemnym.

– Nie.

– Okej. – Chwilę się waham. Wiem, że nie powinnam ciągnąć tematu, ale już za późno. Słowa wypływają na powierzchnię i same wyrywają mi się z ust. – Więc co zamierzasz dziś robić? Masz jakieś plany?

Francis z trzaskiem zamyka laptopa, odcinając źródło światła. Toniemy w prawie zupełnej ciemności.

– Nie – mówi znowu po długim milczeniu.

Przez kilka minut obserwuję jego profil. Błagam w duchu, żeby odwrócił głowę i na mnie popatrzył, ale on trwa w bezruchu, aż w końcu po prostu wstaję i wychodzę.

Idę do łazienki, zmywam resztki wczorajszego makijażu i nakładam nowy. Koncentruję się na poszczególnych krokach, starannie szoruję i rekonstruuję kawałeczek po kawałeczku. Rozsmarowuję na skórze grubą warstwę podkładu, ostrożnie nakładam cienie na powieki, rysuję czarne kreski eyelinerem. Na koniec wybieram ciemnoróżową szminkę i rozprowadzam ją powoli na ustach, po czym zaciskam wargi, żeby kolor się wchłonął. Dopiero wtedy robię krok w tył i wpatruję się w swoje odbicie. Dobrze wyglądam. Lepiej, niż powinnam. Mimo to nie lubię patrzeć na swoją twarz. Boję się, że zobaczę w niej coś, czego nie chciałabym pokazywać światu. Może rozczarowanie albo smutek – albo w ogóle cokolwiek.

– Mamo, mamo! – Z korytarza dobiega przyjaźnie marudny głos Eddiego.

Zerkam na zegarek. Już wpół do ósmej, mam godzinę na przygotowanie nas obojga do wyjścia. Potem pospieszna podróż do przedszkola, autobus do pracy, osiem godzin siedzenia przy biurku i wyobrażania sobie Francisa samego w domu. Osiem godzin rozmyślań: co robi, nad czym się zastanawia. Wykańczająca perspektywa.

Mogłabym wrócić do łóżka. Ten pomysł wypełnia mi umysł, jest czysty i kojący jak świeża woda. Otwieram drzwi do pokoju Eddiego. Wziąć dzień zdrowotnego, naciągnąć kołdrę na głowę i przespać jeszcze osiem albo dziewięć godzin. Nie, nie zrobię tego.

– Dzień dobry! – śpiewam, rozsuwając zasłony. Schylam się nad łóżkiem i przytulam synka, czuję na karku jego gorące drobne paluszki.

Zaczynam codzienny rytuał. Ubieramy się, jemy śniadanie, myjemy zęby. Jedna czynność po drugiej. Tak wygląda życie. Krok po kroku.

– Idziemy dziś do przedszkola. Jak myślisz, co będziesz robić?

Eddie przekrzywia głowę na bok w przesadnej parodii zamyślenia.

– Nie wiem – mówi powoli. – Pewnie się bawić.

– Na pewno. – Uśmiecham się. Eddie promienieje, widząc, że udało mu się zażartować. – Ale zabawa musi być dobra – dodaję.

O ósmej trzydzieści starannie czeszę jego blond włosy dwadzieścia razy, odliczając w myślach każde pociągnięcie szczotką. Eddie mruczy coś cicho do siebie, porusza dwoma plastikowymi zwierzątkami w jakiejś skomplikowanej zabawie.

– Co one robią? – zagaduję, ale on nie odpowiada.

Podnosi na mnie szare oczy i mruży je w wyrazie rozbawionej nieufności. Czasami jego twarz wydaje mi się niezwykle dojrzała, jakby widziała więcej, niż to możliwe przez dwa i pół roku życia.

Odkładam szczotkę i poprawiam mu koszulkę.

– Idź, pożegnaj się z tatą.

Eddie pospiesznie drepcze do salonu. Francis chwali jego eleganckie ubranie, nakazuje, żeby był grzeczny, i życzy mu miłego dnia. Mówi to wszystko ciepłym, wręcz czułym głosem. Zupełnie normalnym. To dodaje mi otuchy. Pędzę przez korytarz, by do nich dołączyć. Rzeczywiście, Francis się uśmiecha i gładzi Eddiego po głowie otwartą dłonią.

– No to uciekamy – oznajmiam.

Eddie, przyzwyczajony do codziennego rytuału, biegnie z tupotem do drzwi wejściowych, żeby przy nich na mnie poczekać. Kiedy tylko zostajemy sami, atmosfera flaczeje, zapada się w sobie. Francis znów siada na kanapie, otwiera laptopa i koncentruje całą uwagę na ekranie.

– Mhm – mruczy pod nosem.

– Będziesz pamiętał, żeby odebrać Eddiego? Mam dziś wieczorem imprezę firmową.

– Wiem – ucina, spoglądając na mnie z rozdrażnieniem. – Już mi o tym mówiłaś. Trzy albo cztery razy.

Powstrzymuję cisnącą mi się na usta odpowiedź – oskarżenie, że ostatnimi czasy jego pamięć działa w zupełnie dowolnym porządku. Filtruje informacje przez jakiś niepojęty system, który z jednej strony przechowuje każde najdrobniejsze przewinienie i nieprzemyślane słowo, a z drugiej pozwala, by daty, godziny i umówione spotkania przelatywały przez niego jak cienkie nitki waty cukrowej.

– Dobrze. – Wiem, że mój głos brzmi ostro i nieprzyjaźnie. – Nie czekaj na mnie. – Małostkowa, wyświechtana fraza upada ciężko między nami.

Francis zapada się głębiej w kanapę i wydaje z siebie krótkie, zrezygnowane westchnienie, od którego stają mi włosy na karku.

– Na razie – rzuca bezbarwnym tonem.

Nagle mam ochotę go dotknąć, zastanawiam się, czy coś by się zmieniło, gdybym uklękła przed nim, przycisnęła mu dłonie do czoła, pogładziła po włosach i pocałowała prosto w usta. Ta myśl jest dziwnie pociągająca, ale nie ruszam się z miejsca.

Żegnam się i szukam jeszcze jakichś słów. Nie znajduję ani jednego.

W barze jest ciemno i gorąco, na ścianach jeżą się girlandy lampek choinkowych. Zerkam na zegarek: już prawie dziesiąta. Od tygodni bałam się tego przyjęcia. Nie wiedziałam, jak miałabym wykrzesać z siebie choćby odrobinę świątecznego entuzjazmu, ale teraz czuję ulgę. Mam wrażenie, że ostatnio jestem zajęta wyłącznie domem i pracą, bez końca, jak szczur w kołowrotku, co jakiś czas tylko wzbogacam ten cykl smętną kolacją z przyjaciółką – wypełniam rozmowę z nią uprzejmościami i kłamstwami, po czym zbieram się przed dziewiątą. Od dawna nie byłam nigdzie z grupą znajomych, ubrana w krótką błyszczącą sukienkę.

Zerkam w dół i wygładzam materiał na udach. Patrzę, jak migocze, i z jakiegoś powodu zaczynam chichotać. Uświadamiam sobie, że jestem już dość pijana. Głowę wypełnia mi miękka wata, alkohol skutecznie znieczula myśli. Z przeciwnej strony stołu dobiega podniesiony głos Stevena, resztkami kierowniczego autorytetu próbującego wznieść bełkotliwy toast.

– Wszyscy ciężko pracowaliśmy... – Wychwytuję strzęp przemówienia. – Czas świętować... na następny rok pełen...

Nie dowiaduję się, czego ma być pełen przyszły rok, bo ostatnie słowa Stevena toną w natłoku zgodnych głosów i postukiwania kieliszków. To i tak nie ma znaczenia; w świecie mediów zawsze wiadomo, czego można się spodziewać. Chwytam kieliszek i dołączam do toastu, nie przejmując się, że płyn przelewa się przez krawędź i moczy mi dłoń. Dopijam drinka, alkohol pali mnie w gardle. Niewiele ostatnio piję. Kręci mi się w głowie. Postanawiam iść do łazienki. Trącam Julie na znak, że chcę się wydostać. Koleżanka przesuwa się po ławce, prawie wpadając na kolana młodszego kierownika sprzedaży, który nie wygląda na zbyt oburzonego.

– Nie spiesz się z powrotem! – woła Julie i mruga do mnie.

Z rozbawieniem przewracam oczami, ale nie potrafię powstrzymać ukłucia zazdrości.

Przeciskam się przez bar. Muzyka huczy i pulsuje wokół mnie, ale w głowie słyszę tylko ostry, rytmiczny stukot swoich obcasów na wypolerowanej posadzce. Z każdym krokiem moje ciało wibruje. Stroboskopy migają mi nad głową, oślepiające błyski padają na lśniącą metaliczną ladę. Kiedy się zbliżam, widzę czekającego przy barze Carla. Co chwila robi uniki w tłumie. Sprawdza coś w telefonie, głowę ma pochyloną, twarz zalewa mu niebieskawa poświata ekranu.

– W ten sposób nigdy cię nie obsłużą – rzucam w jego stronę, przechodząc.

Carl się śmieje i chowa telefon do kieszeni. Znów zerka w stronę baru.

– Racja – przytakuje. – Coś mnie zajęło. Zaraz tu zakwitnę. Nawet już nie pamiętam, co dla kogo miałem zamówić.

– Weź każdemu po lemoniadzie. – Wzruszam ramionami i posyłam mu szeroki uśmiech.

– Dobry pomysł. Są tak nawaleni, że i tak nie zauważą.

– W przeciwieństwie do ciebie – rzucam.

– I ciebie. My jesteśmy rozsądni. – Odbija piłeczkę.

– No jasne.

Przekomarzanki z Carlem są łatwe jak oddychanie. Po osiemnastu miesiącach wydeptywania ścieżki w tym samym kawałku dywanu przez pięć dni w tygodniu zawiązała się między nami przyjaźń, którą zaczęłam cenić. Jest ode mnie prawie o dziesięć lat młodszy, ale ma takie samo nastawienie do pracy jak ja – podchodzi do niej z mieszaniną znudzonego przyzwyczajenia, frustracji zachowaniem współpracowników i okazjonalnymi przebłyskami zainteresowania.

– Dobrze się bawisz? – Odwraca się do mnie. Już zapomniał, że miał przywołać barmana.

– Pewnie, świetnie – zapewniam, nachylając się nieco dla podkreślenia wagi swoich słów, ale ślizgam się obcasem po posadzce i lekko potykam. Wpadam na Carla, czuję rękaw jego marynarki na mojej nagiej skórze.

– Ostrożnie. – Pomaga mi się wyprostować. Kolorowe światła odbijają się w jego rozbawionych ciemnych oczach.

– Przepraszam. – Śmieję się. – Nie zamierzałam, eee, tak się na ciebie rzucać.

To miał być żart, kpiący komentarz podszyty lekkim flirtem, do którego zdążyliśmy już przywyknąć w biurze. Tutaj jednak powietrze jest ciężkie od perfum, półmrok barwią czerwone światła reflektorów, tłum popycha nas ku sobie. W tym otoczeniu moje słowa brzmią inaczej. Jakby przekazywały coś więcej. Nagle martwieję z zażenowania. Przez sekundę albo dwie patrzę mu w oczy, dość długo, by zauważyć, że w naszym milczeniu kryje się coś dziwnego. W końcu jednak Carl wzrusza ramionami i uśmiecha się do mnie.

– Nie ma sprawy. O jedną lemoniadę za dużo.

Odwraca się ode mnie nagłym ruchem, przyzywa gestem barmana i wymienia długą listę drinków. Mam wrażenie, że zamawia pierwsze, co mu przychodzi do głowy. Kilka razy głęboko oddycham, próbując odzyskać kontrolę nad sobą.

– No to co u ciebie? – pyta Carl, kiedy barman odchodzi.

– Mmm. W porządku. – Pytanie jest zbyt ogólnikowe, by odpowiadać na nie ze szczegółami. – Na skraju załamania nerwowego – nieco rozwijam wypowiedź. – Żartowałam – dodaję po chwili, choć to przecież prawda.

Carl opiera się plecami o bar, zaplata ręce na piersi.

– W domu dalej nieciekawie?

Wzruszam ramionami. Zawoalowane pytanie o Francisa kłuje mnie nieprzyjemnie. Uświadamiam sobie, że przez cały wieczór prawie o nim nie myślałam. Na chwilę miga mi przed oczami znajomy obraz: jego ciało zapadnięte apatycznie w kanapę, zatracone we śnie albo w chwili zapomnienia. Słabe światło lampy w rogu zimnego, szarego pokoju.

– Bywało lepiej – przyznaję.

Mam ochotę powiedzieć więcej, ale nie znajduję odpowiednich słów. Carl wie o mojej sytuacji więcej niż inni. Zawsze potrafiłam utrzymać równowagę między przyjacielską bliskością a odpowiednim dystansem, ale dziś nie mogę sobie ufać. Ogarnia mnie mglisty niepokój, że jeśli zacznę mówić, to nie przestanę.

Carl przygląda mi się uważnie, ale kiedy się odzywa, jego ton jest lekki, swobodny.

– Cóż, gdybyś chciała się kiedyś wypłakać, daj znać.

Kiwam głową. Wiem, że powinnam coś powiedzieć, ale nagle mam pod czaszką pustkę.

– Muszę skoczyć do toalety. – Odwracam się gwałtownie. Trzęsą mi się nogi.

Zamykam się w łazience i ochlapuję twarz wodą. Wpatruję się w swoje odbicie. Zimne krople spływają mi po skórze. Oczy mam szeroko otwarte, pełne emocji, migoczące w czerwonym blasku. Przekręcam lekko głowę, oglądam się z profilu, oceniam pod jednym kątem, potem pod innym. Podłoga kołysze się jak na statku. Trzepoczę powiekami, próbuję zejść na ziemię. Jeszcze jeden drink i wracam do domu.

Następną godzinę spędzam w wąskim kręgu znajomych z pracy, jednym uchem słucham rozmów po obu stronach stołu, ale nie potrafię się skupić. Kiedy wstaję i żegnam się ze wszystkimi, Carl podchodzi, by życzyć mi wesołych świąt.

– Do zobaczenia po Nowym Roku – mówi. – Baw się dobrze.

Obejmuje mnie przyjaźnie. Dotyk trwa jakieś dwie sekundy, a mimo to wdziera się we mnie jakieś obce uczucie i odbija rykoszetem po moim wnętrzu. Nie potrafię go określić ani przeanalizować – znika równie nagle, jak się pojawiło.

– Ty też. No to na razie.

Wymykam się z baru, serce znów bije mi szybciej, kości grzechoczą z zimna pod cienkim płaszczykiem.

Całą drogę do domu bez przerwy odtwarzam w głowie te kilka minut w barze. Opieram czoło o zaparowaną szybę autobusu. Nigdy nie myślałam o Carlu w ten sposób – nie tak na poważnie – ale teraz nie mogę się skupić na niczym innym. To tylko niewinna fantazja. Nikt nie mógłby mieć mi jej za złe. Aż nagle bramy wyobraźni otwierają się szeroko i zaczynam myśleć, jak by to było go pocałować – albo w ogóle kogokolwiek, po tak długim czasie. Ta myśl jest obca, agresywna. Przyciskam palce do czoła, już czuję narastający ból głowy. Nie ma szans, żebym jutro zdołała odgrywać rolę idealnej matki i żony.

Ostrożnie otwieram drzwi mieszkania. Natychmiast słyszę chrapanie Francisa. Podchodzę na palcach do salonu i zaglądam do środka. Leży rozwalony na kanapie: ubrany i martwy dla świata. Po cichu ruszam do sypialni i zamykam za sobą drzwi. Ściągam srebrną sukienkę; cekiny drapią skórę. Zdejmuję bieliznę i staję naga przy oknie. Waham się przez kilka sekund, po czym zaciągam zasłony. Gdzieś w tyle głowy czai mi się mroczna myśl: nagłe, lubieżne pragnienie bycia widzianą, obserwowaną.

Opadam na łóżko, sięgam po torebkę i wyjmuję telefon. Natychmiast zauważam światełko sygnalizujące nową wiadomość. Instynktownie wiem, czego się spodziewać. I rzeczywiście: na ekranie pojawia się numer Carla.

Dobrze było cię zobaczyć. Będziesz ze mnie zadowolona – wyszedłem niedługo po tobie. Trzeba zachować trochę rozsądku, no nie?

Staram się wymyślić jakąś odpowiedź, ale słowa prześlizgują mi się przez palce. Rzucam komórkę na nocną szafkę, gaszę lampkę, a potem wyciągam się na plecach i zamykam oczy. Łóżko kołysze się na wszystkie strony. Nie pierwszy raz do siebie piszemy, ale wiadomości o takiej porze to rzadkość. W kontekście moich niedawnych fantazji odbieram to jako coś znaczącego. Oczywiście jestem w błędzie. To nic nie zmieni. Mimo to leżę w ciemności i myślę o nim, po czym zabieram się za coś, czego nie próbowałam od bardzo, bardzo dawna. A kiedy się budzę wiele godzin później i wypełzam z parnych, niepokojących snów, których prawie nie pamiętam, robię to jeszcze raz.

Minęło półtora dnia, zanim wzięło mnie na oglądanie fotografii w korytarzu. Nic zaskakującego: rozświetlone obrazki małżeńskiego i rodzinnego szczęścia. Caroline z Eddiem na rękach na tle rozmigotanego śnieżnego krajobrazu, oboje w wełnianych czapkach i rękawiczkach; Caroline i Francis trzymający się za ręce na spacerze po piaszczystej plaży, wesoło mrużą oczy w słońcu – pewnie poprosili jakiegoś przechodnia, żeby pstryknął im to zdjęcie. Cała trójka usadowiona w centrum świątecznego chaosu, otoczona resztkami kolorowego papieru i wstążek. Jedenaście fotografii. Na każdej inna chwila, inne tło, ale coś je łączy: wszystkie zostały zrobione nie dawniej niż rok temu. Nie ma tu historii, przeszłości. Wszystko, co wydarzyło się wcześniej, znika w pustce.

Spędzam na oglądaniu zdjęć mniej czasu, niż można się było spodziewać. Ostatecznie to tylko obrazki. Nie sprawiają mi aż takiego bólu. Przedstawione na nich szczęście nie wydaje się prawdziwe. Ktoś, kto powiedział, że obiektyw nie kłamie, z pewnością nigdy nie był w tym mieszkaniu.

Wracam do jej sypialni i rozglądam się po świeżym bałaganie. Gdyby ktoś tu teraz wszedł, mógłby pomyśleć, że dokonano bezpardonowego włamania: wszystko leży rozwalone na podłodze, wypatroszone szafy i komody zioną pustką. Nie chciało mi się po sobie sprzątać, ale poszukiwania zostały przeprowadzone z dużą starannością. Każdy idiota wie, że jeśli kobieta ma jakiś sekret, schowa go tam, gdzie śpi. Do tej pory nie udało mi się znaleźć zbyt wiele, ale wiem, że to się zmieni. Czuję, że Caroline nie jest typem osoby wymazującej przeszłość, choć próbuje budować taką fasadę. Ona nie podejmuje decyzji. Chce mieć wszystko naraz.

Nie da się mieć ciastka i zjeść ciastko. Co za dziwne wyrażenie. Bez sensu. Należałoby powiedzieć „zachować”, a nie „mieć”. Nie da się zachować ciastka i go zjeść. Nie można się czegoś kurczowo trzymać i to zniszczyć. Przechowywać wspomnień, a jednocześnie liczyć na to, że pewnego dnia obudzisz się z wymazaną pamięcią... Pielęgnować tego, co się ma, a przy tym chcieć potrzeć zapałką o draskę, zrobić krok w tył i patrzeć, jak wszystko płonie i eksploduje... Tak. To uczucie jest bliskie nie tylko Caroline.

Poza domem

Caroline, maj 2015

Wstaję wcześnie rano i przygotowuję śniadanie w lśniącej kuchni. Z zaskoczeniem odkrywam, że jej pustka mnie uspokaja; w domu mam tyle rzeczy, że ledwo wygospodarowuję miejsce, by coś ugotować. Czasami snuję fantazje rodem z artykułów w magazynach: że wyrzucam wszystko, co posiadamy, i zaczynam od zera, z czystym kontem. Ludzie, którzy opowiadają o tym w mediach, zawsze wyglądają na tak wyzwolonych, jakby byli niemal w transie – uśmiechają się maniakalnie, w oczach mają ewangeliczny blask. Tak naprawdę jednak nigdy nie dałabym sobie z tym rady – Francis jest strasznym chomikiem. Nie wiedziałabym nawet, od czego zacząć.

W lodówce są jajka i mleko. Niewiele poza tym. Szybko przetrząsam minimalistyczne szafki i znajduję paczkę mąki, więc robię masę na naleśniki i rozgrzewam patelnię na gazie. Nie pozwalam sobie na chwilę przerwy, ale gdy wylewam kolejne porcje na skwierczący tłuszcz, i tak myślę o kwiatach na parapecie w łazience. Ich obraz unosi mi się przed oczami jak uparte mroczki, różowe powidoki na peryferiach mojej świadomości.

Na początku często mi się to zdarzało. Wspomnienia dopadały mnie niemal bez przerwy: wystarczała piosenka płynąca ze sklepowych głośników, jakieś zdanie wypowiedziane przez nieznajomego. Wszystko przypominało mi o tobie, bo łatwo było o katalizator: figurowałeś na szczycie listy moich codziennych priorytetów. Podobnie czułam się po zaręczynach z Francisem: wszędzie dostrzegałam kobiety, którym właśnie ktoś się oświadczył. Łatwo było je zauważyć, bo nosiły na serdecznym palcu tylko ten jeden pierścionek, często nieco za duży albo za ciasny, więc bez przerwy nim się bawiły. Tym razem było tak samo, tylko że uczucie paskudne.

Sądziłam, że mam to już za sobą. Może kwiaty po prostu mnie zaskoczyły. Podważam krawędzie naleśników na patelni, przyglądam się, jak ciasto wzdyma się i tężeje. Myślę o tamtym popołudniu na rynku, chwyciłeś bukiet róż ze stoiska i powiedziałeś, że chcesz mi je dać, nawet jeśli nie będę mogła ich zatrzymać. Pamiętam dotyk miękkich płatków. Były chłodne, aksamitne. Czułam ich zapach na skórze długo po tym, jak zostawiłam je na dworcowej ławce i wsiadłam w pociąg do domu.

Nadal wpatruję się w patelnię, pochłonięta wspomnieniami, lecz nagle ogarnia mnie niepokój, pełznie po karku jak ciche ostrzeżenie. Rozglądam się po nagich, nieskazitelnie czystych powierzchniach, zerkam na równomiernie rozmieszczone lampy w suficie. Nie zauważam nic niezwykłego, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że ktoś mnie obserwuje. Niektóre rzeczy da się wyczuć instynktownie, tak jak obecność nieznajomego w domu w środku nocy, mimo zamkniętych oczu.

Na zewnątrz.

Odwracam się do okna. Coś miga za szybą, jakiś cień gładko prześlizguje się i znika. Może to tylko gra świateł, ale wystarcza, żeby wytrącić mnie z równowagi. Wyglądam na dwór, szukam czegoś, czegokolwiek. Schludny spłachetek trawy jest pusty, ale chyba dostrzegam delikatne drżenie liści, niespokojny ruch, jakby ktoś właśnie potrącił je w pośpiechu.

– Ja miałem to zrobić! – Na dźwięk głosu Francisa aż podskakuję. Mąż staje za mną, obejmuje mnie w pasie i przelotnie całuje w kark. – Nie możesz cały tydzień siedzieć w kuchni.

– Wiem. Nie przejmuj się. Obudziłam się wcześnie i nie mogłam zasnąć, więc uznałam, że równie dobrze mogę się czymś zająć.

– Wszystko w porządku? – Francis patrzy na mnie z troską. – Wyglądasz, jakby coś cię przestraszyło.

Znów zerkam w stronę okna. W ogrodzie nikogo nie ma, liście znieruchomiały. Kręcę głową.

– Nie, nic się nie stało.

– Dobrze. W takim razie może zjemy i wybierzemy się do Londynu? Moglibyśmy iść do muzeum, zjeść lunch, a potem, nie wiem, zrobić coś jeszcze. Masz na coś ochotę?

– Nie jestem pewna... Zastanowię się.

Minął już rok, a ja nadal nie mogę się przyzwyczaić, że Francis coś planuje, że sam z siebie wychodzi z inicjatywą. Dziwnie na to reaguję: mam ochotę zupełnie zrezygnować z jakiejkolwiek odpowiedzialności i dać się ponieść jego entuzjazmowi. Już nie muszę sterować naszym życiem i kontrolować każdego dnia. Nie chcę decydować, co i gdzie będziemy robić.

Jemy naleśniki przy drewnianym kuchennym stole, żartujemy, że Eddie pochłonąłby je wszystkie, gdyby był tu z nami. Tęsknię za jego głosem. Mam ochotę zadzwonić do mamy i upewnić się, że wszystko dobrze. Zrobię to po południu; teraz i tak jest w szkole, a ja przecież przyjechałam tu, żeby odpocząć i wyrwać się na chwilę z domu.

– Ja też za nim tęsknię – wyznaje Francis. Natychmiast odczytał moje milczenie. – Nic mu nie będzie. Kiedy wrócimy, pewnie oznajmi, że chce się przeprowadzić do twoich rodziców.

– Masz rację.

Nachylam się do jego ust. Pocałunek trwa dłużej, niż planowałam. Zastanawiam się, czy nie powinniśmy wrócić do łóżka. Wczoraj byłam zmęczona po podróży i wstrząśnięta widokiem kwiatów w łazience, więc nie miałam ochoty na seks, ale teraz ta myśl wydaje mi się interesująca. Waham się jeszcze kilka sekund, chwila umyka bezpowrotnie. Francis zbiera talerze i wkłada je do zmywarki. Zaczyna opowiadać o wystawie światła i dźwięku, o której gdzieś przeczytał – może chciałabym się na nią wybrać? Muszę przyznać, że podoba mi się ten pomysł. Często oglądałam takie rzeczy, kiedy miałam dwadzieścia kilka lat, i zawsze ubierałam się w starannie skomponowane artystyczne stylizacje, próbując dopasować się do tego środowiska. Wiem też, że według Francisa to najbardziej niedorzeczny i nudny sposób na spędzanie wolnego czasu.

– Moglibyśmy zrobić coś, na co ty masz ochotę – próbuję.

Francis się śmieje.

– Wystarczy, żebyś była zadowolona. Tylko na tym mi zależy.

Odczekuję jeszcze chwilę na wypadek, gdyby chciał coś dodać, ale on tylko patrzy na mnie wyczekująco.

– Dobrze, w takim razie niech będzie wystawa – ustępuję w końcu.

– Świetnie.

Przez kilka sekund czuję, że wzbierają we mnie nudności – jakby pękała jakaś cienka fasada. Kim jest ten pan idealny, zajęty sprzątaniem po śniadaniu i zabierający mnie do galerii sztuki? W niczym nie przypomina mojego męża.

Biorę głęboki wdech i czekam, aż mi przejdzie.

– Wyskoczę tylko do spożywczaka – mówię. – Kupię gazetę i kilka drobiazgów, a ty możesz w tym czasie wziąć prysznic.

– Jasne – zgadza się obojętnie Francis.

Ulżyło mi. Muszę wyrwać się stąd na kilka minut, przewietrzyć głowę. Chcę się nacieszyć tym tygodniem, a do tego potrzebny jest odpowiedni nastrój. To nie przychodzi mi jeszcze z łatwością, automatycznie. Może już nigdy tak nie będzie.

Niespieszno mi z powrotem do domu. Wiem, że Francis jeszcze szykuje się do wyjścia. Skręcam w Everdene Avenue i idę powoli chodnikiem, przyglądam się po drodze każdemu mijanemu szeregowcowi. Wszystkie są przysadziste i samowystarczalne, porozstawiane wzdłuż ulicy w zbitkach po trzy. Co jakiś czas dostrzegam cienie mieszkańców za oknami, prześlizgujące się tam i z powrotem jak ryby w słabo oświetlonych akwariach. Gdybym się nieco zbliżyła, mogłabym zajrzeć im prosto do salonów. W Leeds mieszkamy teraz w wysokim, wąskim bloku. Wisimy w powietrzu. Gdyby nie sporadyczne wybuchy głośnej muzyki i hałasy przenikające przez sufit i podłogę, myślałabym, że poza nami w budynku nikogo nie ma. Jakie to dziwne uczucie: mieć życie innych ludzi na wyciągnięcie ręki. Prawie mogę ich dotknąć.

Im bardziej się zbliżam do numeru czternastego, tym wolniej idę. To dom, który zauważyłam wczoraj – ten ze względnie zaniedbanym trawnikiem, z cienkimi smugami kurzu i brudu na ścianach. Na ganku wisi srebrny łapacz snów. Wyraźnie, niemal złowrogo pobrzękuje na wietrze. Przez ułamek sekundy coś mi to przypomina. Nieprzyjemna, śliska myśl wymyka się jednak, zanim zdążę ją pochwycić.

Frontowe drzwi otwierają się gwałtownie. Na progu staje kobieta, wygląda na ulicę. Jest młoda, po dwudziestce. Ma na sobie ciemną sukienkę khaki. Długie potargane blond włosy spływają na obszerny czarny kardigan.

– Ty jesteś Heather? – pyta niespodziewanie.

– Ja... nie. – Uśmiecham się z zakłopotaniem i kręcę głową. Fala gorąca zalewa mi policzki. – Przykro mi – dodaję.

Kobieta śmieje się, splata ręce na piersi i opiera się o framugę.

– Spoko, to nie twoja wina. Czekam na kogoś ze Świętej Marii, mamy pogadać o imprezie charytatywnej. Myślałam, że to może ty.

– Aha – mamroczę i idę dalej. – Nie ma sprawy.

– A, czekaj – odzywa się kobieta. Zdążyłam już odwrócić się do niej plecami. – Chyba widziałam was wczoraj, jak przyjechaliście. Mieszkacie pod dwudziestym pierwszym, no nie?

Jeszcze nie dokończyła zdania, a już zdążyła zejść z ganku i przemierzyć boso pół trawnika. Ma szczerą, niewinną twarz, a mimo to dostrzegam w jej wielkich zielonych oczach przebiegły konspiracyjny błysk, jakby dla nas obu było oczywiste, że pierwsze pytanie zadała tylko na przynętę.

A więc tak wygląda życie na przedmieściach, myślę, zerkając jeszcze raz na uliczkę. Dziewczyna wydaje się trochę za młoda na przesiadywanie w oknie, ale pewnie i tak nie ma tu nic lepszego do roboty. Wyobrażam sobie lokalną gorącą linię: zakodowane sygnały radiowe przesyłane wzdłuż ulicy, pędzące od domu do domu – uwaga, obcy! – i nie mogę powstrzymać uśmiechu.

– Tak – przytakuję łagodnie. – Zatrzymaliśmy się na tydzień. Zajmujemy się domem.

Mam pewne skrupuły przed przyznaniem, że tak naprawdę to zamiana mieszkaniami, a nie opieka nad cudzą posiadłością. Nie wiem absolutnie nic o osobie, w której domu się zatrzymaliśmy. Nie mam pojęcia, czy życzyłaby sobie, żeby sąsiedzi dowiadywali się o jej decyzjach i miejscu pobytu.

Kobieta przysiada na skraju niskiego ceglanego murku okalającego trawnik, grzebie w kieszeni sukienki. Ten ruch sprawia, że materiał napina się na piersiach. Kiedy schyla głowę, zauważam długie gęste rzęsy i ostre kości policzkowe. Jest nieprzeciętnie ładna.

W końcu wygrzebuje paczkę papierosów i wyciąga ją ku mnie, unosząc pytająco brwi. Śmieję się niezręcznie.

– Nie, dzięki.

Nie wygląda, jakby jej to przeszkadzało. Wkłada jednego do ust i zapala.

Ten gest wydaje mi się naturalnym zakończeniem spotkania. Zbieram się do odejścia, ale ona podnosi wzrok.

– Cóż, jakby ci się nudziło, to nie mam w tym tygodniu zbyt wiele do roboty. Może miałabyś chęć na kawę albo coś? Dwie samotne laski, te klimaty.

W jej głosie pobrzmiewa lekka kpina. Przez jedną dziwaczną chwilę zastanawiam się, czy ze mną flirtuje. W jej propozycji jest coś niepokojącego – zaskakująca bezpośredniość, zaproszenie do gry. Przyglądam się jej uważniej. Siedzi na murku z kolanami podciągniętymi do piersi, przechyla z zaciekawieniem głowę. Przypomina mi o czymś, o kimś. Nie udaje mi się pochwycić tego wspomnienia, ale czuję, że jest w nim coś istotnego. Znów dopada mnie déjà vu, tak jak wtedy, gdy patrzyłam na jej ganek. Nie podoba mi się to.

– Jestem tu z mężem – wyjaśniam nieco ostrzej, niż zamierzałam. – Ale dziękuję za propozycję. Będę już lecieć.

Kobieta posyła mi lekki uśmiech. Zsuwa się z murku, wygładza sukienkę, po czym odwraca się na pięcie i bez słowa wraca do domu. Wchodzi do środka, nie odwracając się za siebie, i zamyka drzwi. Poczucie winy kłuje mnie jak gęsia skórka. Byłam dla niej trochę nieuprzejma. Przecież ona tylko chciała być miła, nawet jeśli wydało mi się to nieco absurdalne, bo przecież zupełnie się nie znamy. Zastanawiam się, czy jej nie przeprosić – może wsunąć karteczkę pod drzwi, ugodowo zaproponować spotkanie – ale to przecież głupie. Przyjechaliśmy tylko na tydzień, żeby spędzić czas ze sobą, a nie żeby zawierać nowe przyjaźnie.

Jestem tak pochłonięta rozmyślaniami, że nawet nie zauważam, kiedy staję na progu i wsuwam klucz do zamka. Przychodzi mi to tak naturalnie, jakby to był mój dom. Gdy tylko otwieram drzwi, uświadamiam sobie, że coś jest nie tak. Instynktownie się wzdrygam, jeszcze zanim usłyszę pierwszą nutę. Ze schodów płyną dźwięki muzyki. Potrzebuję kilku chwil, by rozpoznać melodię, ale moje ciało już wie. Serce dudni mi w piersi, kolana miękną, nagle czuję się zupełnie rozbudzona.

Nie słuchałam tej piosenki, odkąd ostatni raz cię widziałam. Ale pamiętam zatłoczony bar, w którym po raz pierwszy usłyszeliśmy ją razem. Ogarnęło mnie magiczne wrażenie, że wszystko łączy się w doskonałą całość – muzyka była idealnym podkładem do tego, co działo się na tym maleńkim skrawku przestrzeni, który zajmowaliśmy centymetry od siebie. Delikatnie ująłeś mnie w pasie i przyciągnąłeś.

Na szczycie schodów pojawia się Francis. Wyciera włosy ręcznikiem.

– Co się stało? – pyta natychmiast.

– Nic – zapewniam z wysiłkiem. – Dlaczego to włączyłeś?

– Co, muzykę? – Francis zerka pytająco za siebie. – Znalazłem kilka płyt w sypialni, leżały za wieżą. Ta była akurat na wierzchu. Pomyślałem, że sobie posłucham. Trochę mnie poniosło, kiedy je zobaczyłem. No wiesz, rzeczy! Przedmioty. Jeśli dobrze się rozejrzymy, może znajdziemy nawet jakąś książkę albo dwie.

– Mhm...

Nie jestem w nastroju do przekomarzanek. Prędko wchodzę po schodach i ruszam prosto do sypialni. Piosenka wybrzmiała zaledwie do połowy. Niewiarygodne, z jakim trudem przychodzi mi wyłączenie odtwarzacza. Kiedy muzyka milknie, przeszywa mnie gwałtowne poczucie straty.

Francis stoi tuż za mną, czujny i zaniepokojony.

– O co chodzi? Zrobiłem coś nie tak? Czy to... – Nie kończy myśli, ale wiem, o co chciał zapytać.

– Nie – ucinam.

Jestem pewna, że wie, jakie znaczenie ma dla mnie ta piosenka. Na pewno wspomniałam o niej w długich, wyczerpujących rozmowach, które prowadziliśmy przez wiele miesięcy, gdy dopadła mnie potrzeba szczerości, a jego masochizm dorównał mojemu brutalnemu pragnieniu oczyszczenia się ze wszystkich szczegółów. Czy mógłby zapomnieć coś takiego?

– To tylko... – bąkam niepewnie i patrzę na niego. Nie rusza się, nawet nie mruga. Czeka, aż dokończę. – To nic – mówię w końcu.

Przez chwilę stoimy w ciszy. Zarzucam mu ramiona na szyję, wtulam twarz w jego pierś, nasłuchuję bicia serca. Kiedy się odsuwam, łzy wzbierają mi pod powiekami. Nie mrugam. Czekam, aż wyschną.

– Skoczę jeszcze do łazienki, a potem możemy wychodzić, dobrze? Pojedziemy pociągiem do centrum i obejrzymy tę wystawę.

Twarz Francisa rozluźnia się w uśmiechu. Próbuję szukać w tym pocieszenia. Małe rzeczy wcale nie muszą się rozrastać. Nie muszą puchnąć, aż zmiażdżą wszystko dookoła.

Czuję się trochę pewniej. Przyciskam się ostatni raz do męża, po czym wyślizguję się z jego objęć i ruszam do łazienki. Wyrzuciłam kwiaty dziś rano – próbowałam sobie wmówić, że zaczęły brązowieć i więdnąć. Parapet jest teraz doskonale pusty. Podchodzę do okna i otwieram je szeroko. Wychylam się na zewnątrz, patrzę na zbitki identycznych domków. Nagle ktoś gdzieś trzaska drzwiami. Instynktownie spoglądam w stronę numeru czternastego, ale kiedy znajduję właściwy dom, wszędzie panuje już idealny, nieruchomy spokój.

W domu

Caroline, luty 2013

Idę wzdłuż rzeki, mokry wiatr chłoszcze mnie po twarzy, włosy kleją mi się do czoła. Zaciskam zbielałe palce na ramie wózka, niezmordowanie popycham go przed siebie. Eddie wierci się niespokojnie pod folią przeciwdeszczową, odwraca buzię ku niebu, wpatruje się w strużki wody płynące po przezroczystym plastiku. Francis wlecze się obok, jakby nie mógł się obudzić. Twarz ma naburmuszoną, patrzy przed siebie. Ręce wcisnął głęboko w kieszenie. Zimny wiatr trzepocze brzegami jego koszuli.

– Zamarzniesz na śmierć – powtarzam drugi albo trzeci raz.

Kiedy wychodziliśmy z domu, Francis nie chciał włożyć kurtki. Wymamrotał tylko, że niczego nie potrzebuje. Zaprotestowałam, ale to sprawiło, że jeszcze bardziej się zawziął. W ponurej ciszy pokonaliśmy drogę do przystanku, unikaliśmy swojego wzroku. Wiedziałam, że ta wyprawa to błąd, jeszcze zanim na dobre straciliśmy z oczu naszą ulicę.

– Wcale nie – upiera się, posyłając mi nieufne spojrzenie, jakby podejrzewał, że moja troska bierze się z jakichś ukrytych motywów. – Czepiłabyś się czegoś innego, co?

– Uroczo – syczę i przyspieszam kroku, choć wiem, że nie będzie próbował mnie dogonić.