Ebook Rocambole Tom 8 mobi,epub,pdf

okolic Avranches10. Księżna z Conceptión podeszły do nich i odsłoniły maski. Był to dobry pretekst dla don Joségo. Odszedł chyłkiem i ponownie wrócił na salony. Tymczasem Hiszpan nie powinien tak się spieszyć do spotkania ze swą tajemniczą nieznajomą. Czy wkrótce nie miał zostać małżonkiem panny de Sallandrera? Był on jednak jednym z tych ludzi, którzy przede wszystkim pragną zadowolić swoje namiętności i kaprysy. Kochał Banco, ale zarazem nie zrzekł się poślubienia Conceptión. Otóż nawet tego dnia rano, gdy przygotowywał sobie kostium na bal u generała , wszedł Zampa i wręczył mu list. Ten list, na którym liczne stemple pocztowe świadczyły o jego długiej podróży, obwiedziony był czarną żałobną obwódką, a na kopercie był także stempel z Kadyksu. Don José zadrżał, a w jego spojrzeniu zabłysła drapieżna radość. Złamawszy pieczęcie, przeczytał: Se?or don José! Zanim dojdzie do Ciebie ta fatalna wiadomość, Twój nieszczęśliwy brat don Pedro zostanie złożony w podziemiach tej szlachetnej rodziny. Biedny młodzieniec oddał duszę Bogu ubiegłej nocy o drugiej nad ranem, po długich i strasznych cierpieniach, znoszonych przez niego z prawdziwie antycznym stoicyzmem i chrześcijańską rezygnacją. Umarł, wymawiając Twoje imię i imię se?ority Conceptión. Przygotuj księcia i księżną do tej smutnej wiadomości. List nosił następujący podpis: Manoël Lekarz nadworny Jego Ekscelencji księcia de Sallandrera, przeznaczony do czuwania nad zmarłym Pedro dAlvarem. - Manoël okazuje się głupcem! - stwierdził don José, wzruszając ramionami i chowając list do kieszeni. Następnie, powtarzając bezbożne i okrutne słowa marszałka Bassompierrea tańczącego z królową Anną Austriaczką11, dodał: - Manoël się myli. Mój brat umrze dopiero jutro, gdyż dziś wieczorem idę na bal. Później don José spokojnie zajął się, jak gdyby nigdy nic, kompletowaniem swego stroju. Wieczorem pojechał do pałacu Sallandrera, aby zabrać stamtąd księżną i jej córkę i zaprowadzić je na bal. Podczas drogi Hiszpan rozmyślał w następujący sposób: ,,Moja uwielbiana polska księżniczka uważa za naturalne, abym kochając ją, poślubił Conceptión. Jeżeli więc panna de Sallandrera zostanie moją żoną, to nie zmusza mnie do zerwania z kochanką. Spędzę ze dwa miesiące w Hiszpanii, a potem wrócę do Paryża". Zawarłszy sam ze sobą taką transakcję, hidalgo wszedł z podniesioną głową na bal. Już nie obawiał się Fatimy. Don Pedro przestał żyć, więc Conceptión należy do niego. - W oczekiwaniu jutra, gdy w pałacu Sallandrera będą ronić łzy po moim głupim bracie, który umarł, wymawiając moje imię - mówił sobie - idźmy zatańczyć i odnaleźć mą piękną nieznajomą. Tak więc, aby spotkać się z Banco, don José zostawił księżną i jej córkę w towarzystwie gospodarzy domu. Przez kilka chwil błąkał się wśród tłumu, nie mogąc jej znaleźć, aż wreszcie spostrzegł ją tańczącą kadryla i rozjaśnił się na jej widok. Banco, dziewczyna kochająca bale i błyszcząca w półświatku, zakończyła taniec, a cały czas czekając na don Joségo, który jeszcze się nie pojawił, dała się ponieść akordom walca. Ta lekkomyślna istota nie zapomniała o roli, jaką miała odegrać na tym balu, myślała jednak - jako prawdziwa kobieta, którą była - że w oczekiwaniu na tę tragiczną chwilę nie zaszkodzi nieco się zabawić i dlatego swoją rękę okrytą rękawiczką podała szkockiemu sokolnikowi, który ją uniósł w wir tańcujących. Po skończonym walcu spostrzegła wreszcie brunatne domino z węzłem zielonych wstążek na ramieniu. Był to don José. Podziękowawszy wdzięcznym ukłonem swojemu tancerzowi, podeszła do Hiszpana i wzięła go pod rękę. Podczas gdy don José chodził z fałszywą polską księżniczką po salonach, czarne domino z kokardą z wiśniowej wstążki rozmawiało półgłosem w przyległym pokoju z Fatimą. - Moja droga, nie masz ochoty tańczyć? - zapytał ją Rocambole. - Nie - odpowiedziała. - Pragnę tylko krwi don Joségo! - Rozumiem to, ale dobrze wiesz, że nie pokażę ci twej rywalki, dopóki nie ponowisz przysięgi, jaką mi złożyłaś, że uszanujesz jej życie. - Och, przysięgam ci! - odparła. - Ona nie jest winna. - Teraz pozostaniesz tu i zaczekasz na mnie. - Zaczekam. - Jeżeli byś chciała zatańczyć... - Chcę się tylko zemścić! - odparła głuchym głosem, pod szerokim rękawem domina mocniej zacisnęła sztylet w dłoni, a potem pytała z gorączkową niecierpliwością: - Lecz kiedy mi ją pokażesz, idącą razem z nim? Każda upływająca minuta wydaje mi się wiekiem! - Wkró Cierpliwości! Tymc