Ebook Adela Krok w przeszłość mobi,epub

�a teściowa. Była przyzwyczajona do wydawania poleceń. Chociaż od kilku lat cieszyła się zasłużoną emeryturą, nawyki zdobyte przez dwadzieścia pięć lat pracy w biurze komendanta głównego policji wciąż przenosiła na życie prywatne. Adela, nim pomyślała, nacisnęła przycisk zamontowany przy łóżku, który z założenia miał służyć do wzywania lekarza w trudnych sytuacjach. Czy teraz też tak było? Nie zdążyłaby nawet odpowiedzieć na to pytanie, bo już po chwili drzwi do sali uchyliły się i zajrzał przez nie młody lekarz z zaczesanymi włosami oraz idealnie zawiązanym pod białą koszulą krawatem. Inny niż ten w nocy. Pewnie jej położnik opuścił już klinikę, a opiekę nad pacjentkami przejął młodszy i zdecydowanie przystojniejszy kolega. Mężczyzna energicznie podszedł do łóżka i wyciągnął dłoń. - Dzień dobry, nazywam się Krzysztof Stawicki, jestem lekarzem i będę się dzisiaj panią opiekował - wyjaśnił, lekko potrząsając dłonią Adeli. Następnie przywitał się z Danutą, po czym, sprawnie posługując się tabletem, znalazł kartę pacjentki i przez dłuższą chwilę ją analizował. - Jak się pani dzisiaj czuje? - zadał standardowe pytanie. Adela po raz trzeci tego dnia odpowiedziała zdawkowo, a zniecierpliwienie skrzętnie ukryła pod uśmiechem. Najwidoczniej jednak lekarz zadowolił się jej odpowiedzią, bo zamiast drążyć temat, podszedł do łóżeczka. - A jak się czuje nasz mały gość? - Nasz słodziak. - Danuta aż cmoknęła z zachwytu, puszczając mimo uszu pytanie lekarza. - Rzeczywiście, jest piękny - pochwalił, dokonując oględzin chłopca. Danuta znowu zaczęła trajkotać o cudzie, który właśnie leżał w łóżeczku i mocno się przeciągał, lekarz zaś notował swoje obserwacje. - Panie doktorze, kiedy będziemy mogli stąd wyjść? - spytała Adela. - Trudno mi to jednoznacznie określić. Za chwilę przyślę pediatrę i pielęgniarkę laktacyjną, żeby się wami zajęli - oświadczył, uśmiechając się życzliwie. - Niestety, mniej przyjemna informacja jest taka, że musimy pobrać synkowi krew do badań, by określić poziom bilirubiny. - Czy to niezbędne? - zaniepokoiła się świeżo upieczona mama. - Obawiam się, że tak. - Odruchowo poklepał ją po ramieniu. - Proszę się nie przejmować, to naturalne, że noworodki mają żółtaczkę. Adela dotknęła aksamitnej skóry dziecka. Zastanawiała się, czy od teraz za każdym razem, gdy tylko odczuje zagrożenie, będzie wpadać w panikę. Do tej pory odpowiadała tylko za siebie. Nauczyła się być samowystarczalna, dlatego tak długo zwlekała z wejściem w związek i stworzeniem rodziny. A dzisiaj powoli uchylała drzwi, wyściubiając nos z obawą, by ktoś jej go nie przyciął. Widocznie na tym polega rola rodzica. - Mama może to potwierdzić, na pewno pamięta, jak wyglądała pani po urodzeniu - ciągnął lekarz, spoglądając na Danutę, która usiłowała zabawić wnuka. Chłopiec od kilku minut się wiercił i coraz mocniej wyginał na boki. Jego twarz czerwieniała, co można było zauważyć mimo żółtego zabarwienia skóry. - Ja jestem tylko teściową, mama - Może on chce jeść? - wtrąciła się Ada, zaskakująco energicznie podrywając się z łóżka. - Auuuć...! - syknęła z bólu i na moment zgięła się wpół. - Bez pośpiechu, szanowna pani - polecił lekarz i zadzwonił po pielęgniarkę. Chwilę później nad dzieckiem pochyliła się pielęgniarka ze strzykawką w rękach. Fakt, że strzykawka była niewielka, wcale Adeli nie uspokoił. Przeciwnie. Siedziała jak na szpilkach, gotowa w każdej chwili ruszyć synkowi na ratunek. Ten jednak najwyraźniej nie należał do mięczaków, bo jedynie skrzywił się przy ukłuciu. - Proszę pozostać na łóżku, a ja podam dziecko - zaproponował lekarz. Kiedy po pewnym czasie mężczyzna opuszczał salę, młoda mama wpychała chłopcu do ust brodawkę, co okazało się trudne i czasochłonne. Usilne starania Danuty, by jej w tym pomóc, zaczynały ją drażnić. Tak chciała być dobrą matką! Gdy dowiedziała się o ciąży, marzyła tylko o tym. W myślach już widziała siebie pchającą wózek z gaworzącym dzieckiem, które odwzajemnia jej uśmiech. Potrzebowała takiej iskry rozjaśniającej jej dotychczasowe życie. Zbliżała się do czterdziestki. Nim zaszła w ciążę, nie przejmowała się wiekiem. Kiedyś zastanawiała się nawet, dlaczego młode kobiety decydują się na dziecko. Czy faktycznie istnieje coś takiego jak instynkt? W młodości nigdy go nie doświadczyła. A gdy dojrzała, nie miała czasu na myślenie o macierzyństwie. Gdyby nie wpadka, pewnie by się nie zdecydowała. Nie żałowała jednak. - Przytrzymaj mu główkę. - Danuta znowu weszła w rolę twardego sierżanta wydającego rozka