Żółwik i szkoła wdzięczności ebook i audiobook

ROZDZIAŁ 1

Kto ostatni, ten gapa! – rozległ się głośny krzyk, który przerwał ciszę tego mglistego, ciepłego letniego poranka. To znów ci niesforni chłopcy idą nad rzekę. Za chwilę będzie można ich zobaczyć biegnących ścieżką, a potem będą się ześlizgiwać albo wskakiwać do głębiny na zakolu rzeki.

Wiedziałem, że muszę zejść im z drogi – i to prędko! Jestem żółwiem, więc łatwo na mnie nadepnąć. Spojrzałem na swoich przyjaciół. Oni też to wiedzieli: chłopcy za sekundę tu będą. Jeśli się nie pospieszymy, będzie za późno!

Ruszyłem w kierunku rzeki, stawiając jeden powolny krok za drugim. Mój dobry przyjaciel Drzewek był tuż za mną. Reszta kolegów też się spieszyła. Nasze mamy zawsze nas ostrzegały, abyśmy nigdy nie pozwolili na to, by jakiś człowiek nas zobaczył. Bo naprawdę nie wiadomo, co może z tego wyniknąć. Zwłaszcza dziadek Grubcia starał się nas straszyć historiami o żółwiach, które znikały na zawsze po tym, jak zostały wypatrzone przez chłopca albo dziewczynkę.

A ja właściwie lubiłem, kiedy chłopcy przychodzili popływać. Zawsze mnie rozśmieszały ich zabawy. Biegali, skakali, huśtali się i pływali. Świetnie się bawili.

Oczywiście nie mogłem do nich dołączyć, trzymałem się na bezpieczną odległość, żeby mnie nie zauważyli. Jestem żółwiem. Powolnym, cichym, z dużą, ciężką skorupą. Tak szczerze, to nie podoba mi się bycie żółwiem. Nie ma w tym nic ekscytującego. Codziennie żałuję, że nie urodziłem się kimś innym. Ale to przecież nic nie zmieni, jestem kim jestem. Dlatego schowałem się na brzegu rzeki, z dala od oczu chłopców.

ROZDZIAŁ 2

ALE super! – wykrzyknął stojący obok mnie Drzewek. – Pompi, widziałeś to? – zwrócił się do mnie.

– Co takiego? – zapytałem, nie spoglądając na niego, żeby niczego nie przeoczyć.

– Ten chłopiec ześlizgnął się na tym płaskim czymś, po stromym brzegu, prosto do wody!

– Ja patrzyłem na tego w wodzie – odpowiedziałem przyjacielowi. – A gdzie tamten, co zjeżdżał?

– Tam, przy wierzbie – odparł Drzewek.

Zwróciłem tam wzrok w samą porę, by ujrzeć, jak rudowłosy chłopiec siada na ten płaski przedmiot. Mocno odepchnął się obiema rękami i już śmigał w dół.

Ależ to super zabawa! Nie mogłem sobie nawet wyobrazić, jak to jest poruszać się tak szybko i być takim niezależnym. Naprawdę zazdrościłem chłopcom wolności. Mogli robić, co tylko chcieli. Założę się, że ich mamy nigdy ich nie ostrzegały, żeby czasem nie zrobili sobie krzywdy. Czy oni w ogóle mieli pojęcie, jakimi są szczęściarzami, że nie posiadają skorupy?

– Chyba już wystarczająco się dziś naoglądałem. Pompi, bawimy się w berka w wodzie? – spytał Drzewek.

Zwykle lubiłem tę zabawę, ale teraz, gdy popatrzyliśmy na wesołe igraszki chłopców, berek w wodzie wydał mi się taki… taki nudny.