Pył snów. Opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych. Tom 9 ebook

Od autora

Od autora

Choć, rzecz jasna, nie słynę z pisa­nia opa­słych tomów, od początku byłem prze­ko­nany, że zakoń­cze­nie „Mala­zań­skiej Księgi Pole­głych” będzie wyma­gało cze­goś wykra­cza­ją­cego poza moż­li­wo­ści współ­cze­snej tech­no­lo­gii oprawy ksią­żek. Do tej pory uni­ka­łem clif­fhan­ge­rów, ponie­waż jako czy­tel­nik zawsze nie zno­si­łem cze­ka­nia na następny tom, by się dowie­dzieć, co się wyda­rzy. Nie­stety, Pył snów jest pierw­szym tomem dwu­to­mo­wej powie­ści, któ­rej zakoń­cze­niem będzie Oka­le­czony Bóg. W związku z tym, jeśli liczy­cie na roz­wią­za­nia roz­ma­itych wąt­ków, nie znaj­dzie­cie ich tutaj. Zwróć­cie też uwagę, że Pył snów nie ma epi­logu oraz nie jest struk­tu­ral­nie kom­pletną powie­ścią w tra­dy­cyj­nym sen­sie. Dla­tego muszę was pro­sić o cier­pli­wość. Wiem, że potra­fi­cie ją oka­zać, w końcu cze­ka­li­ście już długo.

Ste­ven Erik­son Vic­to­ria, B.C.

Podziękowania

Podzię­ko­wa­nia

Komen­to­wa­nie pierw­szej połowy bar­dzo dłu­giej, dwu­to­mo­wej powie­ści nie należy do łatwych zadań. Chciał­bym wyra­zić wdzięcz­ność (i współ­czu­cie) Wil­lia­mowi Hun­te­rowi, Hazel Ken­dall, Bowe­nowi Tho­mas Lun­di­nowi i Aida­nowi-Pau­lowi Cana­va­nowi, za ich spo­strze­gaw­czość oraz cier­pli­wość. Na podzię­ko­wa­nia zasłu­guje rów­nież per­so­nel z „The Black Stilt” i „Café Mac­chiato” z Vic­to­rii, za wyro­zu­mia­łość wobec mojej kapi­tu­la­cji przed kawą bez­ko­fe­inową. Dzię­kuję także Clare Tho­mas i wyra­żam szcze­gólną wdzięcz­ność uczniom z warsz­ta­tów pisar­skich, które pro­wa­dzi­łem przez kilka ostat­nich mie­sięcy. Shan­non, Mar­ga­ret, Shi­ge­nori, Brenda, Jade i Lenore: dzięki Wam przy­po­mnia­łem sobie, o co cho­dzi w lite­ra­tu­rze.

Dramatis Personae

Dra­ma­tis Per­so­nae

Mala­zań­czycy

Przy­boczna Tavore

Wielki mag Szybki Ben

Pięść Keneb

Pięść Bli­stig

Kapi­tan Lostara Yil

Bana­schar

Kapi­tan Milu­tek

Kapi­tan Ska­na­row

Kapi­tan Fara­dan Sort

Kapi­tan Ruthan Gudd

Kapi­tan Prędki

Kapi­tan Untilly Rum

Porucz­nik Pryszcz

Porucz­nik Raband

Sinn

Pędrak

Dru­żyny

Sier­żant Skrzy­pek

Kapral Tarcz

Koryk

Śmieszka

Flaszka

Corabb Bhi­lan Thenu’alas

Mątwa

Sier­żant Gesler

Kapral Chmura

Krót­ko­nos

Mądrala

Jętka

Sier­żant Postro­nek

Kapral Odprysk

Kulas

Ebron

Okruch (Kli­wer Pień)

Sier­żant Hel­lian

Kapral Obra­żal­ski

Kapral Bez­dech

Bal­grid

Moż­liwe

Sier­żant Bal­sam

Kapral Tru­pi­smród

Rze­zi­gar­dzioł

Galt

Pła­tek

Opak

Sier­żant Thom Tissy

Tuli­pan

Mewi­ślad

Sier­żant Urb

Kapral Reem

Masan Gilani

Solanka

Nikły

Sier­żant Sin­ter

Kapral Pra­va­lak Rim

Mio­dzik

Strap Mull

Ławica

Zer­kacz

Sier­żant Badan Gruk

Kapral Kryza

Zgar­niaczka

Nep Bruzda

Reliko

Cał­kiem Nie­przy­tomny

Sier­żant Porząd­nicki

Kapral Cału­śnica

Obława

Mulvan Straszny

Nel­ler

Czasz­ko­śmierć

Mie­czo­błysk

Mar­twy Płot

Alche­mik Bave­dict

Sier­żant Jutrzenka

Sier­żant Noso­smark

Kapral Słod­kie­sa­dło

Kapral Dwudz­ban­kowa

Khun­dryle

Wódz wojenny Gall

Hana­vat (żona Galla)

Jarabb

She­le­masa

Vedith

Zgu­bań­skie Szare Hełmy

Śmier­telny Miecz Kru­ghava

Tar­cza Kowa­dło Tana­ka­lian

Boży Jeź­dziec Run’Thu­rvian

Lethe­ryj­czycy

Król Tehol

Kró­lowa Janath

Kanc­lerz Bugg

Ceda Bugg

Skarb­nik Bugg

Yan Tovis (Pomroka)

Yedan Der­ryg (Wachta)

Brys Bed­dict

Atri-ceda Ara­nict

Shurq Elalle

Skor­gen Kaban

Ublala Pung

Cza­row­nica Pully

Cza­row­nica Skwish

Zwię­zła

Tre­ściwa

Ruc­ket

Ursto Hoobutt

Pino­sel

Bar­gha­sto­wie

Wódz wojenny Onos Toolan

Hetan

Stavi

Sto­rii

Wódz Stol­men

Czar­no­księż­nik Cafal

Strahl

Bakal

Wódz Maral Eb

Tnąca Skórę Ralata

Awl Nurt

Setoc od Wil­ków

Wąż

Rutt

Trzy­mana

Badalle

Sad­dic

Bray­de­ral

Imas­so­wie

Onrack

Kilava

Ulshun Pral

T’lan Imas­so­wie

Lera Epar

Kalt Urma­nal

Rystalle Ev

Bro­los Haran

Ilm Absi­nos

Ulag Tog­til

Nom Kala

Ini­stral Ovan

K’chain Che’malle

Matrona Gunth’an Acyl

Straż­nik J’an Bre’nigan

Łowca K’ell Sag’Chu­rok

Jedyna Córka Gunth Mach

Łowca K’ell Kor Thu­ran

Łowca K’ell Rythok

Zabójca Shi’gal Gu’Rull

Sul­kit

Boży Jeź­dziec Kalyth (z Ela­nów)

Inni

Sil­chas Ruin

Rud Elalle

Telo­rast

Ser­watka

Zbłą­kany (Erra­stas)

Kły­kieć (Sechul Lath)

Kil­man­da­ros

Mael

Olar Ethil

Udi­naas

Sheb

Taxi­la­nin

Veed

Asane

Oddech

Ostatni

Nap­pet

Rau­tos

San­da­lath Dru­kor­lat

Withal

Mape

Rind

Pule

Gar­bus

Pchełka

Prolog

Pro­log

Rów­nina Elan, na zachód od Kolanse

Nade­szło świa­tło i zja­wił się upał.

Klę­czał, bio­rąc ostroż­nie w rękę każdą kru­chą fałdę. Musiał się upew­nić, że wszyst­kie zagię­cia są w porządku i żaden kawa­łek ciała dziew­czynki nie jest wysta­wiony na słońce. Nacią­gnął kap­tur nieco bar­dziej, zosta­wia­jąc w miej­scu twa­rzy tylko dziurę wiel­ko­ści pię­ści. Twa­rzyczka była led­wie szarą plamą w mroku. Potem uniósł deli­kat­nie dziecko i poło­żył je sobie na lewym przed­ra­mie­niu. Nie było w tym nic trud­nego.

Roz­bili obóz w pobliżu drzewa, jedy­nego, jakie tu rosło. W pobliżu, ale nie pod nim. To był gam­leh, a te drzewa gnie­wały się na ludzi. Poprzed­niej nocy jego korona była gęstą masą sza­rych, trze­po­czą­cych liści, przy­naj­mniej do chwili, gdy pode­szli bli­żej. Dziś rano gałę­zie były nagie.

Rutt zwró­cił się ku zacho­dowi, uno­sząc dziew­czynkę, którą nazwał Trzy­maną. Trawa była tu bez­barwna, a w nie­któ­rych miej­scach znisz­czył ją suchy wiatr, uno­szący pył ota­cza­jący jasne korze­nie, co spra­wiało, że rośliny wię­dły. Gdzie­nie­gdzie po znik­nię­ciu pyłu i korzeni pozo­stał żwir. W innych miej­scach widział tylko skałę macie­rzy­stą, czarną i pełną nie­rów­no­ści. Rów­nina Elan tra­ciła włosy, jak mogłaby powie­dzieć Badalle, zawsze kie­ru­jąca spoj­rze­nie zie­lo­nych oczu na słowa we wła­snej gło­wie. Nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że dziew­czynka ma dar, Rutt wie­dział jed­nak, że nie­które dary w rze­czy­wi­sto­ści są prze­kleń­stwem.

Pode­szła do niego. Jej spa­lone słoń­cem ręce były cien­kie jak bocia­nie szyje, a zwi­sa­jące luźno u boków dło­nie pokrył pył. W porów­na­niu z chu­der­la­wymi udami wyda­wały się za duże. Dmuch­nęła, by prze­go­nić ota­cza­jące jej usta muchy i zain­to­no­wała:

Rutt trzyma Trzy­maną,

Opa­tula ją szczel­nie,

Gdy nadej­dzie ranek,

A potem wstaje…

– Badalle – prze­rwał jej. Wie­dział, że jesz­cze nie skoń­czyła wier­sza, ale zda­wał też sobie sprawę, że nie ma sensu jej poga­niać. – Jesz­cze żyjemy.

Ski­nęła głową.

Te trzy słowa, które codzien­nie wypo­wia­dał, stały się już rytu­ałem, lecz mimo to nie stra­ciły nuty zasko­cze­nia, lek­kiego nie­do­wie­rza­nia. Ostat­niej nocy żebro­jady drę­czyły ich ze szcze­gólną natar­czy­wo­ścią, ale były też dobre wie­ści. Być może zosta­wili już Ojców za sobą.

Rutt popra­wił na ręce dziecko zwane Trzy­maną i ruszył w drogę, kuś­ty­ka­jąc na opuch­nię­tych nogach. Szedł na zachód, w samo serce rów­niny.

Nie musiał się oglą­dać, by wie­dzieć, że reszta podąża za nim. Ci, któ­rzy mogli iść. Po resztę przyjdą żebro­jady. Nie pro­sił o pozy­cję głowy węża. Nie pro­sił o nic, ale był z nich naj­wyż­szy i być może rów­nież naj­star­szy. Mógł mieć trzy­na­ście albo nawet czter­na­ście lat.

Badalle znowu zaczęła recy­to­wać:

I rusza w drogę

Tym ran­kiem,

Ści­ska­jąc Trzy­maną,

A jego żebro­wany ogon

Wije się jak język,

Słońca.

Trzeba mieć długi

Język,

Gdy szuka się wody,

Jak lubi to robić słońce…

Badalle obser­wo­wała go przez dłuż­szą chwilę. Reszta grupy usta­wiła się w sze­reg i wzno­wiła wędrówkę. Wkrótce dziew­czynka rów­nież przy­łą­czy się do żebro­wa­nego węża. Zdmuch­nęła muchy, ale oczy­wi­ście zaraz wró­ciły, gro­ma­dząc się wokół wrzo­dów na jej ustach i pró­bu­jąc zli­zy­wać płyn z kąci­ków oczu. Badalle była kie­dyś piękna. Miała zie­lone oczy i dłu­gie zło­ci­ste loki. Ale uroda zapew­nia uśmie­chy tylko przez krótką chwilę. Roz­pływa się, gdy w spi­żarni robi się pusto.

– Muchy two­rzą obraz cier­pie­nia – wyszep­tała dziew­czynka. – A cier­pie­nie jest brzyd­kie.

Patrzyła na Rutta. Był głową węża. Był kłami, ale jego ostat­nie uką­sze­nie sta­no­wiło żart zro­zu­miały wyłącz­nie dla niej.

Ten wąż zapo­mniał, jak się je.

Była w gru­pie tych, któ­rzy przy­byli z połu­dnia. Z Kor­banse, Kro­sis i Kan­ros, a nawet z wysp Otpe­las. Niektó­rzy, jak ona, masze­ro­wali wzdłuż brzegu morza Pela­siar, aż dotarli do zachod­niego skraju Stet, kra­iny ongiś poro­śnię­tej potężną pusz­czą. Zna­leźli tam drew­nianą drogę. Nie­kiedy zwali ją Szla­kiem Pnia­ków. Drzewa pocięto na pła­skie kręgi, które następ­nie uło­żono w nie­koń­czące się sze­regi. Póź­niej przy­były inne dzieci, z samego Stet. Szły wzdłuż koryt wyschnię­tych stru­mieni, wiją­cych się przez szarą gęstwę zwa­lo­nych drzew i cho­rych krze­wów. Pewne znaki świad­czyły, że dawna nazwa Pusz­cza Stet nie była prze­sadą, Badalle nie dała się jed­nak prze­ko­nać do końca. Widziała tylko znisz­czone, zryte pust­ko­wie. Ni­gdzie nie rosły żadne drzewa. Nazwali tę drogę Szla­kiem Pnia­ków, ale w innych chwi­lach był to Szlak Pusz­czański. Ten żart rów­nież rozu­miała tylko ona.

Oczy­wi­ście potrzeba było mnó­stwa drzew, by stwo­rzyć ten trakt, być może więc rze­czy­wi­ście kie­dyś rosła tu pusz­cza. Teraz znik­nęła.

Na pół­noc­nym krańcu Stet, gdzie zaczy­nała się Rów­nina Elan, spo­tkali drugą kolumnę dzieci, a następ­nego dnia dołą­czyła do nich trze­cia, zmie­rza­jąca z pół­nocy, z samego Kolanse. Na jej czele szedł Rutt. Dźwi­gał Trzy­maną. Był wysoki i wychu­dzony – łok­cie, ramiona, kolana i kostki ster­czały mu pod nacią­gniętą skórą. Miał wiel­kie, błysz­czące oczy. Na­dal zacho­wał wszyst­kie zęby i co rano ruszał na czele kolumny. Był kłami węża, a reszta zmie­rzała za nim.

Wszy­scy wie­rzyli, że Rutt wie, dokąd idzie, ale nie pytali go o to, bo wiara była waż­niej­sza od prawdy, brzmią­cej tak, że był tak samo zagu­biony jak wszy­scy.

Cały dzień Rutt trzyma Trzy­maną

I osła­nia ją

Swym cie­niem.

Trudno nie kochać Rutta,

Ale Trzy­mana go nie kocha,

A jej nie kocha nikt

Oprócz Rutta.

Visto pocho­dził z Okanu. Gdy gło­do­mory i inkwi­zy­to­rzy o skó­rze bia­łej jak kość wkro­czyli do mia­sta, matka kazała mu ucie­kać, razem z sio­strą, która była dwa lata star­sza od niego. Pobie­gli uli­cami, omi­ja­jąc pło­nące budynki. Noc wypeł­niały krzyki. Gło­do­mory roz­wa­lały drzwi, wycią­gały ludzi na zewnątrz i robiły im straszne rze­czy, a bia­ło­skó­rzy przy­glą­dali się spo­koj­nie, mówiąc, że wszystko to jest konieczne.

Wyrwali mu sio­strę z rąk. To jej krzyki wciąż roz­brzmie­wały mu echem pod czaszką. Co noc od owego czasu towa­rzy­szyły mu na szlaku snu, od chwili, gdy ule­gał zmę­cze­niu, aż po moment, gdy budził się, by ujrzeć bladą twarz świtu.

Wyda­wało mu się, że biegł bez końca. Zmie­rzał na zachód, ucie­ka­jąc przed gło­do­mo­rami. Jadł, co tylko zna­lazł, drę­czyło go pra­gnie­nie, a gdy już prze­ści­gnął gło­do­mo­rów, poja­wiły się żebro­jady, wiel­kie stada wychu­dłych psów o zaczer­wie­nio­nych śle­piach. Bestie nie bały się niczego. Dalej gra­so­wali Ojco­wie, spo­wici w czarne szaty. Wpa­dali do nędz­nych, przy­droż­nych obo­zów i pory­wali dzieci. Pew­nego dnia Visto i kilku innych natknęli się na ich stare nocne obo­zo­wi­sko i na wła­sne oczy ujrzeli wśród węgiel­ków małe, roz­sz­cze­pione kości pokryte nie­bie­sko­sza­rymi plam­kami. Wtedy zro­zu­mieli, co robią Ojco­wie z porwa­nymi dziećmi.

Visto pamię­tał chwilę, gdy po raz pierw­szy ujrzał Pusz­czę Stet. Ogo­ło­cone wzgó­rza pokry­wały sze­regi roz­pła­ta­nych pnia­ków. Ich korze­nie przy­po­mi­nały mu jedno z cmen­ta­rzysk na­dal ota­cza­ją­cych jego rodzinne mia­sto, pamiątkę po ostat­nich zarżnię­tych zwie­rzę­tach gospo­dar­skich. Spo­glą­da­jąc na to, co pozo­stało po pusz­czy, Visto uświa­do­mił sobie, że cały świat umarł. Nic nie oca­lało i nie miał dokąd pójść.

Mimo to wlókł się cią­gle przed sie­bie, jeden z dzie­siąt­ków, być może nawet setek tysięcy. Sze­regi dzieci cią­gnęły się dłu­gimi milami. Choć wiele umie­rało po dro­dze, ich miej­sce zaj­mo­wały następne. Visto nawet sobie nie wyobra­żał, że na świe­cie jest tyle dzieci. Były jak wiel­kie stado, ostat­nie z wiel­kich stad, jedyne źró­dło poży­wie­nia dla ostat­nich, zde­spe­ro­wa­nych myśli­wych.

Visto miał czter­na­ście lat. Nie wkro­czył jesz­cze w fazę przy­śpie­szo­nego wzro­stu i teraz już w nią nie wkro­czy. Jego wielki, okrą­gły brzuch był twardy jak skała, a krę­go­słup zakrzy­wiał się ostro do przodu tuż nad bio­drami. Chło­pak szedł jak cię­żarna kobieta. Stopy miał pła­skie, bolały go kości. Wypeł­niali go Jeźdźcy Satra. Robaki w jego ciele rosły z każ­dym dniem. Wkrótce doj­rzeją i wylezą na zewnątrz z jego noz­drzy, kąci­ków ust, uszu, pępka, penisa, odbytu oraz ust. Świad­kom wyda się, że chło­pak zapada się w sie­bie, skóra marsz­czy mu się i kur­czy wzdłuż prze­szy­wa­ją­cych całe ciało bruzd. Z pozoru w jed­nej chwili zmieni się w starca. A potem umrze.

Cze­kał na tę chwilę z czymś bli­skim nie­cier­pli­wo­ści. Miał nadzieję, że żebro­jady pożrą jego ciało, połkną jaja Jeźdź­ców Satra i rów­nież zginą. Jesz­cze lepiej byłoby, gdyby zje­dli go Ojco­wie, był jed­nak pewien, że nie są tacy głupi. Nie, z pew­no­ścią go nie tkną. Szkoda.

Wąż opusz­czał już Pusz­czę Stet. Drew­niana droga zmie­niła się w kupiecki szlak. W pyle wiją­cego się ku Rów­ni­nie Elan traktu odci­skały się kole­iny. Visto umrze na rów­ni­nie, duch chło­paka opu­ści skur­czone ciało i ruszy w długą drogę powrotną do domu. Do sio­stry i matki.

A jego duch był już bar­dzo znu­żony wędrówką.

* * *

Pod koniec dnia Badalle zmu­siła się do wej­ścia na stary, długi kur­han. Na jego końcu stało sta­ro­żytne, mar­twe drzewo, ner­wowo trze­po­czące sza­rymi liśćmi. Gdy się odwró­ciła i spoj­rzała na wschód, widziała stąd całą prze­bytą dziś drogę. Za roz­le­głym obo­zem cią­gnęła się kręta linia ciał, się­ga­jąca aż po hory­zont. To był bar­dzo zły dzień, zbyt upalny i suchy, a jedyny wodo­pój wypeł­niało cuch­nące, pełne robac­twa błoto o rybim smaku mar­twych, gni­ją­cych owa­dów.

Stała tam przez długi czas, spo­glą­da­jąc na żebro­wane ciało węża. Tych, któ­rzy padli na szlaku, nie odpy­chano na bok, lecz po pro­stu prze­cho­dzono po nich. Dla­tego drogę pokry­wały teraz zdep­tane ciała i kości, kosmyki powie­wa­ją­cych na wie­trze wło­sów, a z pew­no­ścią rów­nież sze­roko otwarte oczy. Wąż z Żeber. Po elań­sku Chal Mana­gal.

Zdmuch­nęła z ust muchy.

I wyre­cy­to­wała kolejny wiersz.

Tym ran­kiem

Widzie­li­śmy drzewo

O sza­rych liściach,

A gdy pode­szli­śmy bli­żej,

Liście odle­ciały.

W połu­dnie bez­i­mienny chło­piec

Ze zje­dzo­nym nosem

Padł i już się nie poru­szył,

A liście przy­le­ciały

Na żer.

O zmierz­chu zoba­czy­li­śmy dru­gie drzewo.

Szare, lata­jące liście

Wra­cały na spo­czy­nek.

Gdy nadej­dzie ranek,

Znowu polecą.

Ampe­las Zako­rze­niony, Pust­ko­wia

Maszy­ne­rię pokry­wał ole­isty pył, lśniący w sła­bym bla­sku lampy. Gdy snop świa­tła prze­su­wał się po nim, migo­tliwe odbi­cia two­rzyły ilu­zję ruchu, przy­wo­dzącą na myśl gadzie łuski. Jak zwy­kle wyda­wało się to okrut­nie trafne. Dyszała ciężko, bie­gnąc wąskim kory­ta­rzem. Co chwila musiała się schy­lać, by nie ude­rzyć w grube czarne prze­wody zwi­sa­jące z sufitu. Swę­działo ją w nosie i gar­dle od ostrego meta­licz­nego odoru wypeł­nia­ją­cego nie­ru­chome powie­trze. Tu, w odsło­nię­tych wnętrz­no­ściach Korze­nia, kobieta odno­siła wra­że­nie, że ze wszyst­kich stron ota­cza ją nie­po­zna­walna, nie­zgłę­biona tajem­nica strasz­li­wych arka­nów. Mimo to ciemne, porzu­cone kory­ta­rze były jej ulu­bio­nym miej­scem. Świet­nie znała wszyst­kie prze­po­jone poczu­ciem winy moty­wa­cje, które ją tu spro­wa­dzały.

Korzeń wabił zagu­bio­nych, a Kalyth z pew­no­ścią się do nich zali­czała. Nie można było powie­dzieć, żeby nie potra­fiła zna­leźć drogi w nie­zli­czo­nych, krę­tych kory­ta­rzach albo ogrom­nych komo­rach wypeł­nio­nych mil­czą­cymi, nie­ru­cho­mymi maszy­nami, omi­jać dziur w pod­ło­dze, ni­gdy nie­za­sło­nię­tych kamien­nymi pły­tami, albo cha­osu metalu i prze­wo­dów, wysy­pu­ją­cego się z nie­za­bez­pie­czo­nych ścian. Nie, po mie­sią­cach wędró­wek potra­fiła tu sobie pora­dzić. Klą­twa bez­rad­nego, bez­sil­nego oszo­ło­mie­nia spa­dła na jej ducha. Nie była osobą, którą chcieli w niej widzieć, i żadne jej słowa nie mogły ich o tym prze­ko­nać.

Przy­szła na świat w ple­mie­niu żyją­cym na Rów­ni­nie Elan. Osią­gnęła tam wiek doj­rzały, zmie­nia­jąc się z dziecka w dziew­czynę, a potem z dziew­czyny w kobietę. Nie miała w sobie niczego nie­zwy­kłego, nic nie świad­czyło, by była wyjąt­kowa albo posia­dała jakieś nie­ocze­ki­wane talenty. Wyszła za mąż mie­siąc po pierw­szym krwa­wie­niu. Uro­dziła troje dzieci. Nie­mal poko­chała męża i nauczyła się żyć z lek­kim roz­cza­ro­wa­niem, z jakim na nią spo­glą­dał, gdy jej mło­dzień­cza uroda ustą­piła miej­sca nużą­cemu macie­rzyń­stwu. Prawdę mówiąc, wio­dła życie niczym się nie­róż­niące od życia jej matki. Dla­tego nie potrze­bo­wała szcze­gól­nych uzdol­nień, by wyraź­nie dostrzec swą przy­szłą drogę. Kolejne lata powol­nego roz­kładu ciała, utrata jędr­no­ści, pogłę­bia­jące się bruzdy na twa­rzy, opa­da­jące piersi, odra­ża­jące słab­nię­cie pęche­rza. Pew­nego dnia nie będzie już mogła iść dalej i ple­mię ją zostawi, by umarła w samot­no­ści, jak musieli umie­rać wszy­scy. Ela­no­wie rozu­mieli śmierć lepiej niż osia­dli miesz­kańcy Kolanse, któ­rzy ofia­ro­wali umar­łym krypty i skarbce, a do tego pod­rzy­nali gar­dła słu­gom i dorad­com, upy­cha­jąc ich następ­nie w kory­ta­rzu gro­bowca, by słu­żyli swym panom rów­nież po śmierci. Słu­żyli im przez całą wiecz­ność.

Wszy­scy umie­rają w samot­no­ści. To była pro­sta prawda. Nikt nie musiał się jej bać. Przed osą­dze­niem każ­dej duszy duchy cze­kały, aż sama osą­dzi prze­żyte życie. Jeśli znaj­dzie spo­kój, okażą jej miło­sier­dzie. Jeśli zaś przy­bę­dzie udręka jadąca na Dzi­kiej Kobyle, no cóż, będą umiały zacho­wać się odpo­wied­nio. W końcu dusza nie mogła okła­mać samej sie­bie. Oszu­kań­cze argu­menty brzmiały fał­szy­wie, ich wykrętna sła­bość była zbyt oczy­wi­sta, by można ją było zigno­ro­wać.

To było życie. Dale­kie od dosko­na­ło­ści, ale tylko tro­chę nie­szczę­śliwe. Życie, które można było zre­du­ko­wać do cze­goś przy­po­mi­na­ją­cego zado­wo­le­nie, nawet jeśli rezul­tat oka­załby się bez­kształtny i pozba­wiony zna­cze­nia.

Nie była cza­row­nicą. Nie posia­dała odde­chu sza­manki, ni­gdy więc nie sta­nie się Jeźdź­cem na Łacia­tym Koniu. A gdy dla niej i jej ludu nad­szedł kres tego życia, ran­kiem peł­nym grozy i prze­mocy, nie oka­zała niczego poza zasłu­gu­ją­cym na potę­pie­nie samo­lub­stwem. Nie chciała umrzeć, ucie­kła przed wszyst­kim, co znała.

To nie były cnoty.

Nie miała żad­nych cnót.

Dotarła do cen­tral­nych, krę­tych scho­dów o stop­niach za krót­kich i zbyt sze­ro­kich dla ludz­kich stóp, a potem ruszyła w górę. Oddy­chała coraz szyb­ciej i pły­cej, opusz­cza­jąc Korzeń i prze­cho­dząc do dol­nych komór Karm­nika. Następ­nie sko­rzy­stała z wypo­sa­żo­nej w prze­ciw­wagę rampy, która unio­sła ją pio­no­wym szy­bem nad kipią­cymi kadziami peł­nymi grzy­bów oraz zagro­dami dla orthe­nów i gri­sholi, aż wresz­cie zatrzy­mała się z drże­niem i zgrzy­tem na par­te­rze Macicy. Tutaj uszy kobiety zaata­ko­wała kako­fo­nia pro­du­ko­wana przez młode. Syczące wrza­ski bólu towa­rzy­szące okrut­nym ope­ra­cjom, dekla­ra­cjom prze­zna­cze­nia wyra­ża­nym w języku gorz­kich posma­ków. Odzy­skała czę­ściowo dech w pier­siach i ruszyła pośpiesz­nie w górę, zosta­wia­jąc za sobą pię­tra pełne strasz­li­wego obu­rze­nia, smrodu odcho­dów i paniki błysz­czą­cej niczym olej na mięk­kich skó­rach wiją­cych się wszę­dzie istot. Odwra­cała od nich wzrok, zasła­nia­jąc jed­no­cze­śnie uszy dłońmi.

Z Macicy prze­szła do Serca. Mijała tam wyso­kie posta­cie, które nie zwra­cały na nią naj­mniej­szej uwagi. Musiała scho­dzić im z drogi, by nie zdep­tały jej szpo­nia­stymi nogami. Po obu stro­nach cen­tral­nej rampy stali dwaj Żoł­nie­rze Ve’Gath, dwu­krot­nie wyżsi od niej. Ich nie­zwy­kłe zbroje przy­po­mi­nały potężną maszy­ne­rię ukry­tego głę­boko pod zie­mią Korze­nia. Twa­rze skry­wali za zdob­nymi zasło­nami heł­mów. Widać było tylko zębate pyski. Mogło się wyda­wać, że uśmie­chają się zło­wiesz­czo, jakby byli zachwy­ceni prze­zna­cze­niem swej kasty. Praw­dziwi żoł­nie­rze K’Chain Che’Malle budzili w Kalyth dogłębny strach, sil­niej­szy niż Straż­nicy J’an albo Łowcy K’ell. Matrona pro­du­ko­wała ich w wiel­kiej licz­bie. Kobieta nie potrze­bo­wała wię­cej dowo­dów. Zbli­żała się wojna.

Fakt, że naro­dziny Ve’Gathów spra­wiały matro­nie strasz­liwy ból, że każdy wyła­niał się z niej w stru­mie­niu krwi i cuch­ną­cych pły­nów, stra­cił wszel­kie zna­cze­nie. Kalyth wie­działa, że koniecz­ność jest naj­okrut­niej­szym z panów.

Żaden z żoł­nie­rzy nie zatrzy­my­wał jej, gdy weszła na rampę. Pod sto­pami miała pła­ski kamień pełen dziur prze­zna­czo­nych dla pazu­rów. Oto­czył ją chłodny powiew. Nagły spa­dek tem­pe­ra­tury miał za zada­nie koić instynk­towny strach odczu­wany przez wszyst­kich K’Chain, w chwili gdy machina ruszała ze zgrzy­tem w górę, mija­jąc poszcze­gólne pię­tra Serca, zmie­rza­jąc do Oczu, Wewnętrz­nej Twier­dzy, Gniazda Acyl i domu samej matrony. Kalyth jechała w górę sama i mecha­nizm nie pra­co­wał zbyt gło­śno. Dla­tego sły­szała wła­ści­wie tylko szum powie­trza, który zawsze ją dez­orien­to­wał, wywo­łu­jąc wra­że­nie spa­da­nia, mimo że zmie­rzała szybko w górę. Pot na jej koń­czy­nach i czole sty­gnął gwał­tow­nie. Gdy rampa zatrzy­mała się na par­te­rze Oczu, kobieta drżała już z zimna.

Obser­wo­wali ją Straż­nicy J’an sto­jący u pod­stawy pół­okręgu scho­dów pro­wa­dzą­cych do Gniazda. Podob­nie jak Ve’Gatho­wie, z pozoru odno­sili się do niej obo­jęt­nie. Z pew­no­ścią wie­dzieli, że ją wezwano, ale nawet gdyby tak nie było, nie widzie­liby w niej żad­nego zagro­że­nia dla matrony, do któ­rej ochrony ich wyho­do­wano. Kalyth była nie tylko nie­szko­dliwa, lecz wręcz bez­u­ży­teczna.

Oto­czyło ją gorące, cuch­nące powie­trze, dła­wiące jak mokry płaszcz. Pode­szła do scho­dów i zaczęła się wspi­nać z wysił­kiem do domo­stwa matrony.

Na pomo­ście straż peł­nił ostatni war­tow­nik. Bre’nigan miał co naj­mniej tysiąc lat. Był chudy i wysoki, jesz­cze wyż­szy niż Ve’Gatho­wie. Liczne war­stwy jego łusek pokryła sre­brzy­sta patyna, nada­jąca isto­cie wid­mowy wygląd, jakby wyrzeź­biono ją z wybla­kłej na słońcu miki. W wąskich oczach nie można było dostrzec źre­nicy ani tęczówki, tylko mgli­stą żółć zaćm. Kalyth podej­rze­wała, że Straż­nik jest ślepy, nie potra­fiła jed­nak tego okre­ślić, albo­wiem J’an poru­szał się bar­dzo pew­nie, a nawet z gra­cją i płynną ele­gan­cją. Długi, lekko zakrzy­wiony miecz, zawie­szony na mosięż­nym pier­ście­niu u pasa – do połowy pogrą­żo­nym w skó­rze stwo­rze­nia – dorów­ny­wał dłu­go­ścią wzro­stowi Kalyth. Wyko­nano go z jakiejś cera­micz­nej sub­stan­cji o lek­kim odcie­niu fuk­sji, ale gład­kie ostrze lśniło sre­brzy­stym bla­skiem.

Pozdro­wiła Bre’nigana ski­nie­niem głowy, nie wywo­łu­jąc żad­nej reak­cji, a potem go omi­nęła.

Do tej chwili miała nadzieję, modliła się o jej speł­nie­nie, ale gdy zoba­czyła, że parze sto­ją­cych przed matroną K’Chain nikt nie towa­rzy­szy, nade­szło zała­ma­nie. Ogar­nęła ją nie­po­ha­mo­wana roz­pacz. Kobieta poczuła ucisk w piersi. Z tru­dem zaczerp­nęła tchu.

Za przy­by­szami, na pod­wyż­sze­niu, spo­czy­wała ogromna matrona, Gunth’an Acyl. Pro­mie­nio­wały od niej fale cier­pie­nia – to pozo­sta­wało nie­zmienne, ale obec­nie Kalyth wyczu­wała też gorzką nutę cze­goś innego.

Wytrą­cona z rów­no­wagi, zroz­pa­czona kobieta dopiero w tej chwili zauwa­żyła, że obie istoty są w fatal­nym sta­nie. Strasz­liwe rany nie zago­iły się jesz­cze do końca, a boki, szyje oraz bio­dra pokry­wała cha­otyczna siatka blizn. Stwo­rze­nia były strasz­li­wie wychu­dzone, odci­snęły się w nich ślady okrut­nego cier­pie­nia i prze­mocy. Serce Kalyth prze­szyło ukłu­cie współ­czu­cia.

Szybko jed­nak o nim zapo­mniała. Prawda wyglą­dała tak, że Łowca K’ell Sag Chu­rok i Jedyna Córka Gunth Mach zawie­dli.

Matrona prze­mó­wiła w umy­śle Kalyth, nie był to jed­nak głos, tylko nie­po­wstrzy­many prze­kaz wie­dzy i zna­cze­nia.

– Boży Jeźdź­cze Kalyth, wybór oka­zał się błędny. Na­dal jeste­śmy zła­mani. Na­dal jestem zła­mana. Nie zdo­łasz napra­wić, nie sama, nie zdo­łasz napra­wić.

Ani wie­dza, ani zna­cze­nie nie były dla Kalyth mile widzia­nymi darami. Kobieta wyczu­wała sza­leń­stwo kry­jące się za sło­wami Gunth’an Acyl. Matrona z pew­no­ścią była obłą­kana. Kurs, jaki wymu­siła na swych dzie­ciach i na samej Kalyth, był owo­cem jej obłędu. Żadna per­swa­zja nie mogła być sku­teczna.

Gunth’an Acyl naj­praw­do­po­dob­niej rozu­miała, że Kalyth uważa ją za sza­loną, to jed­nak niczego nie zmie­niało. Dla pra­sta­rej kró­lo­wej nie liczyło się nic poza bólem i roz­pacz­liwą, drę­czącą potrzebą.

– Boży Jeźdź­cze Kalyth, spró­bują raz jesz­cze. Co jest zła­mane, musi zostać napra­wione.

Kobieta nie wie­rzyła, by Sag Chu­rok i Jedyna Córka mogli prze­żyć drugą taką wyprawę. To była kolejna prawda, która nie zdo­łała pod­wa­żyć wła­da­ją­cego Acyl impe­ra­tywu.

– Boży Jeźdź­cze Kalyth, tym razem będziesz im towa­rzy­szyć w Poszu­ki­wa­niach. K’Chain Che’Malle są ślepi na roz­po­zna­nie.

Zatem wresz­cie dotarli do tego, o czym wie­działa, że jest nie­unik­nione pomimo jej wszel­kich nadziei i modlitw.

– Nie mogę – wyszep­tała.

– Zro­bisz to. Straż­nicy są już wybrani. Łowcy K’ell Sag Chu­rok, Rythok i Kor Thu­ran. Shi’gal Gu’Rull. Jedyna Córka Gunth Mach.

– Nie mogę – powtó­rzyła Kalyth. – Brak mi… talen­tów. Nie jestem Bożym Jeźdź­cem. Jestem ślepa na to, czego Boży Jeź­dziec potrze­buje. Nie znajdę Śmier­tel­nego Mie­cza, matrono. Ani Tar­czy Kowa­dła. Przy­kro mi.

Ogromny gad prze­su­nął masywne ciel­sko z dźwię­kiem przy­wo­dzą­cym na myśl zapa­da­nie się kamieni w żwir. Wle­pił w kobietę spoj­rze­nie lśnią­cych oczu. Pły­nęły z nich fale przy­musu.

– Ja cię wybra­łam, Boży Jeźdź­cze Kalyth. To moje dzieci są ślepe. To one są winne pora­żek, nie ja. Prze­gra­li­śmy wszyst­kie wojny. Jestem ostat­nią matroną. Nie­przy­ja­ciel mnie szuka. Nie­przy­ja­ciel mnie znisz­czy. Twój rodzaj roz­kwita w tym świe­cie. Na ten fakt nawet moje dzieci nie są ślepe. Wśród was znajdę nowych obroń­ców. Musi ich odszu­kać mój Boży Jeź­dziec. Mój Boży Jeź­dziec wyru­szy o świ­cie.

Kalyth nie powie­działa już nic wię­cej. Wie­działa, że to na nic się nie zda. Po chwili pokło­niła się i opu­ściła Gniazdo, kro­cząc nie­pew­nie, jakby znie­czu­lił ją tru­nek.

Miał im towa­rzy­szyć Shi’gal. Zna­cze­nie tego faktu było oczy­wi­ste. Tym razem nie będzie nie­po­wo­dze­nia. Porażka będzie ozna­czała nie­za­do­wo­le­nie matrony. Jej osąd. Trzej Łowcy K’ell, Jedyna Córka i sama Kalyth. Jeśli nie osią­gną celu… z pew­no­ścią nie unikną śmier­cio­no­śnego gniewu Zabójcy Shi’gala.

Wie­działa, że o świ­cie wyru­szy w swą ostat­nią podróż.

Na Pust­ko­wia, w poszu­ki­wa­niu obroń­ców, któ­rzy nawet nie ist­nieją.

Uświa­do­miła sobie, że to pokuta nało­żona na jej duszę. Musi cier­pieć za swe tchó­rzo­stwo.

Powin­nam była zgi­nąć razem ze wszyst­kimi. Razem z mężem i dziećmi. Nie powin­nam była ucie­kać. Teraz muszę zapła­cić za samo­lub­stwo.

Jedy­nym pocie­sze­niem była myśl, że koniec nadej­dzie szybko. Nawet nie poczuje, a tym bar­dziej nie zoba­czy, śmier­tel­nego ciosu Shi’gala.

Matrona ni­gdy nie pro­du­ko­wała wię­cej niż trzech Zabój­ców jed­no­cze­śnie. Ich posmak był tru­ci­zną, unie­moż­li­wia­jącą jakie­kol­wiek soju­sze. Gdyby któ­ryś z nich zde­cy­do­wał, że trzeba usu­nąć matronę, dwaj pozo­stali z samej swej natury sprze­ci­wią się temu. To zna­czyło, że każdy Shi’gal broni matrony przed dwoma pozo­sta­łymi. Wysła­nie jed­nego z nich na Poszu­ki­wa­nia było bar­dzo ryzy­kowne. Zosta­nie jej do obrony tylko dwóch Zabój­ców.

To był kolejny dowód na to, że jest sza­lona. Nara­żała się na takie nie­bez­pie­czeń­stwo, jed­no­cze­śnie odsy­ła­jąc Jedyną Córkę, swe jedyne dziecko poten­cjal­nie zdolne do roz­mna­ża­nia. To urą­gało zdro­wemu roz­sąd­kowi.

Ale prze­cież Kalyth ruszała w drogę po śmierć. Co ją obcho­dził los tych prze­ra­ża­ją­cych istot? Niech nadej­dzie wojna. Niech tajem­ni­czy nie­przy­ja­ciel spad­nie na Ampe­las Zako­rze­niony, na wszyst­kie Zako­rze­nione, i wymor­duje ostat­nich K’Chain Che’Malle. Świat nie będzie po nich pła­kał.

Zresztą Kalyth wie­działa wszystko o bez­po­tom­nym wymar­ciu. Jedyną praw­dziwą klą­twą było zosta­nie ostat­nią ze swego rodzaju. Tak jest, świet­nie rozu­miała taki los, znała praw­dziwą głę­bię samot­no­ści – nie marne, płyt­kie, płacz­liwe uża­la­nie się nad sobą, jakiemu odda­wali się ludzie w innych miej­scach, lecz okrutną świa­do­mość nie­ule­czal­nej samot­no­ści bez nadziei na zba­wie­nie.

To prawda, wszy­scy umie­rają w samot­no­ści. Może temu towa­rzy­szyć żal. Albo smu­tek. To jed­nak nic w porów­na­niu z losem ostat­niej rasy. Dla niej nie ma ucieczki przed świa­do­mo­ścią porażki. Total­nej, miaż­dżą­cej klę­ski. Świa­do­mość zagłady całego rodzaju ota­cza ofiarę ze wszyst­kich stron, spada na ostat­nie barki cię­ża­rem, jakiego żadna samotna dusza nie zdoła podźwi­gnąć.

Język K’Chain Che’Malle pozo­sta­wiał po sobie śla­dowe dary, które stały się teraz dla Kalyth udręką. Jej umysł prze­bu­dził się w stop­niu znacz­nie wykra­cza­ją­cym poza to, co znała w poprzed­nim życiu. Wie­dza nie była bło­go­sła­wień­stwem – świa­do­mość rów­nała się cho­ro­bie kala­ją­cej całego ducha. Nawet gdyby wydłu­bała sobie oczy, i tak widzia­łaby za wiele.

Czy sza­ma­nów jej ple­mie­nia rów­nież nawie­dziło dru­zgo­cące poczu­cie winy, gdy wresz­cie sobie uświa­do­mili, że zbliża się koniec? Przy­po­mniała sobie roz­pacz widoczną w ich oczach i zro­zu­miała ją w spo­sób nie­moż­liwy w poprzed­nim życiu. Mogła jedy­nie prze­kli­nać śmier­cio­no­śne bło­go­sła­wień­stwa K’Chain Che’Malle. Prze­kli­nać je z całego serca, z całą siłą swej nie­na­wi­ści.

Ruszyła z powro­tem w dół. Potrze­bo­wała cia­snoty Korze­nia, roz­kle­ko­ta­nej maszy­ne­rii ota­cza­ją­cej ją ze wszyst­kich stron, lep­kiego oleju ska­pu­ją­cego na zie­mię, cuch­ną­cego zadu­chu. Świat się roz­padł. Była ostat­nią z Ela­nów i jej ostat­nim zada­niem na ziemi miał być nad­zór nad zagładą ostat­niej matrony K’Chain Che’Malle. Czy znaj­do­wała w tym satys­fak­cję? Jeśli tak, to tylko zło­śliwą, co jed­nak czy­niło jej smak jesz­cze bar­dziej kuszą­cym.

Do jej ludu śmierć przy­była z góry, prze­sła­nia­jąc zacho­dzące słońce, czarny, wystrzę­piony omen uno­szący się nisko nad zie­mią. Teraz ona sta­nie się tą strasz­liwą wizją, tym strzęp­kiem zamor­do­wa­nego księ­życa, który runął na zie­mię. Prę­dzej czy póź­niej nic nie unik­nie upadku.

Wszystko to prawda.

Spójrz­cie na roz­pacz w moich oczach.

* * *

Shi’gal Gu’Rull stał na samej kra­wę­dzi Czoła. Nocny wicher zawo­dził gło­śno, opły­wa­jąc jego wysoką, chudą postać. Był naj­star­szym spo­śród Shi’gali. Pod­czas dłu­giej służby dla Acyl poko­nał już w walce sied­miu innych Zabój­ców. Miał za sobą sześć­dzie­siąt jeden stu­leci życia i wzro­stu, był dwu­krot­nie wyż­szy od doro­słego Łowcy K’ell. Łow­com dawano bowiem posmak nagłego kresu po upły­wie dzie­się­ciu wie­ków, przy two­rze­niu Shi’gali nie sto­so­wano zaś takiego posmaku. Poten­cjal­nie mogli prze­żyć samą matronę.

Hodo­wano ich z myślą o spry­cie, Gu’Rull nie miał więc złu­dzeń, jeśli cho­dzi o stan umy­słu Matki Acyl. Nie­udolna adap­ta­cja poboż­nych struk­tur wiary nie posłu­żyła ani matro­nie, ani wszyst­kim K’Chain Che’Malle. Pra­gnęła mieć ludz­kich czci­cieli, ludz­kie sługi, ale ludzie byli zbyt słabi i deli­katni, by mieć jaką­kol­wiek war­tość. Naj­lep­szym dowo­dem na to była Kalyth. Acyl dała jej posmak prze­ni­kli­wo­ści, który powi­nien przy­nieść pew­ność i siłę, a słaby umysł ludz­kiej kobiety wypa­czył go, uczy­nił zeń nowe narzę­dzie słu­żące samo­oskar­ża­niu się i uża­la­niu nad sobą.

Pod­czas Poszu­ki­wań posmak zanik­nie. Szybko krą­żąca krew Kalyth cią­gle roz­cień­czała dar Acyl, a nie będzie go można uzu­peł­niać. Kobieta zosta­nie zdana na wła­sną inte­li­gen­cję, a ta według wszel­kich kry­te­riów była niska. Gu’Rull uwa­żał, że Kalyth już w tej chwili jest cał­ko­wi­cie bez­u­ży­teczna, a na tej bez­sen­sow­nej wypra­wie sta­nie się dla nich tylko obcią­że­niem.

Naj­le­piej byłoby zabić ją jak naj­szyb­ciej, lecz, nie­stety, roz­kazy Matki Acyl nie pozo­sta­wiały mu podob­nej swo­body. Boży Jeź­dziec musi wybrać Śmier­tel­nego Mie­cza i Tar­czę Kowa­dło spo­śród swych pobra­tym­ców.

Sag’Chu­rok zdał rela­cję z porażki, jaką zakoń­czył się pierw­szy wybór. Czer­wona Maska z Awli oka­zał się jedną wielką kolek­cją wad. Gu’Rull nie wie­rzył, by Bożemu Jeźdź­cowi powio­dło się lepiej. Ludzie mogli fak­tycz­nie roz­kwi­tać na sze­ro­kim świe­cie, ale wyłącz­nie dzięki temu, że roz­mna­żali się strasz­li­wie szybko, podob­nie jak dzi­kie ortheny. Nie posia­dali żad­nych innych talen­tów.

Shi’gal uniósł skró­cony pysk i otwo­rzył szcze­liny noz­drzy, by powę­szyć w zim­nym noc­nym powie­trzu. Wiatr wiał ze wschodu, jak zwy­kle przy­no­sząc zapach śmierci.

Gu’Rull splą­dro­wał żało­sne wspo­mnie­nia Bożego Jeźdźca i wie­dział, że na wscho­dzie, na rów­ni­nach zna­nych jako Elan, nie znajdą ratunku. Sag’Chu­rok i Gunth Mach wyru­szyli na zachód, do Awl’danu, i tam rów­nież spo­tkało ich nie­po­wo­dze­nie. Pół­noc była mar­twym, nie­go­ścin­nym kró­le­stwem peł­nym lodu, burz­li­wych mórz i strasz­li­wego zimna.

Musieli więc udać się na połu­dnie.

Shi’gal nie opusz­czał Ampe­lasa Zako­rze­nio­nego od ośmiu stu­leci. W tym krót­kim cza­sie zapewne nie­wiele się zmie­niło w regio­nie zwa­nym przez ludzi Pust­ko­wiami. Nie­mniej jed­nak zasady tak­tyki radziły prze­pro­wa­dzić zwiad.

Dla­tego Gu’Rull roz­wi­nął wyro­słe przed mie­sią­cem skrzy­dła, roz­po­ście­ra­jąc wydłu­żone, pie­rza­ste łuski, by wypeł­nił je wiatr.

Zabójca sko­czył z wyso­kiego urwi­ska Czoła, roz­kła­da­jąc skrzy­dła na pełną roz­pię­tość. Zabrzmiała pieśń lotu, niski, jękliwy gwizd, który dla Shi’gali był muzyką wol­no­ści.

Opusz­czał Ampe­lasa Zako­rze­nio­nego… minęło zbyt wiele czasu, odkąd Gu’Rull czuł się ostat­nio tak… pod­eks­cy­to­wany.

Dwoje nowych oczu, ulo­ko­wa­nych pod linią żuchwy, otwo­rzyło się po raz pierw­szy. Zło­żony obraz – niebo na górze i zie­mia na dole – zdez­o­rien­to­wał na moment Zabójcę, ale po chwili udało mu się wpro­wa­dzić nie­zbędny podział i obie wizje połą­czyły się w sze­roką pano­ramę ota­cza­ją­cego go świata.

Nowe posmaki Acyl były ambitne, a nawet bły­sko­tliwe. Czy tego rodzaju kre­atyw­ność zawsze łączyła się z obłę­dem? Być może.

Czy ta per­spek­tywa obu­dziła w Gu’Rullu nadzieję? Nie. Nadzieja nie była moż­liwa.

Zabójca leciał przez noc, wysoko nad spu­sto­szoną, nie­mal cał­ko­wi­cie mar­twą kra­iną. Jak strzę­pek zamor­do­wa­nego księ­życa.

Pust­ko­wia

Nie był sam. W grun­cie rze­czy, nie pamię­tał, by kie­dy­kol­wiek był sam. To było nie­wy­obra­żalne. Tyle przy­naj­mniej rozu­miał. O ile potra­fił to okre­ślić, nie miał ciała. Posia­dał też oso­bliwy przy­wi­lej nie­mal dowol­nego prze­miesz­cza­nia się od jed­nego towa­rzy­sza do dru­giego. Był prze­ko­nany, że gdyby umarli albo zna­leźli jakiś spo­sób, by go nie wpu­ścić, prze­stałby ist­nieć. A on tak bar­dzo chciał zacho­wać życie, na­dal uno­sić się w powie­trzu, pełen eufo­rycz­nego zachwytu przy­ja­ciółmi skła­da­ją­cymi się na dzi­waczną, nie­do­braną rodzinę.

Wędro­wali przez smętne pust­ko­wie, pełne spę­ka­nych skał, usy­pa­nych przez wiatr pryzm sza­rego pia­sku oraz rumo­wisk z wul­ka­nicz­nego szkła, zaczy­na­ją­cych się i koń­czą­cych z obo­jętną przy­pad­ko­wo­ścią. Wzgó­rza i skalne wznie­sie­nia zde­rzały się ze sobą w cał­ko­wi­tym cha­osie. Na pofał­do­wa­nym hory­zon­cie nie widzieli ani jed­nego drzewa. Zza rzad­kich chmur spo­glą­dało na nich zama­zane oko słońca. Było upal­nie, a wiatr nie cichł ani na chwilę.

Jedy­nym poży­wie­niem, jakie tu znaj­do­wali, były stada oso­bli­wych, pokry­tych łuskami gry­zoni – ich chude mięso miało smak pyłu – oraz prze­ro­śnięte rhi­zany, mające pod skrzy­dłami torby obrzę­kłe od mlecz­nej wody. Dniem i nocą śle­dziły ich ćmy płasz­czowe, cier­pli­wie cze­ka­jące, aż któ­reś z nich pad­nie, by już się nie pod­nieść. To jed­nak nie wyda­wało się praw­do­po­dobne. Prze­la­tu­jąc od jed­nego wędrowca do dru­giego, wyczu­wał ich wro­dzoną deter­mi­na­cję i nie­za­chwianą siłę.

Cecho­wali się wiel­kim har­tem ducha, lecz, nie­stety, nie zmie­niało to faktu, że ich roz­mowy skła­dały się głów­nie z cią­głych uty­ski­wań i sprze­czek.

– Cóż za mar­no­traw­stwo – mówił Sheb, dra­piąc się po swę­dzą­cej bro­dzie. – Można by wyko­pać kilka studni, a potem zbu­do­wać z tych kamieni domy, sklepy i tak dalej. Stwo­rzyć coś war­to­ścio­wego. Z pustej ziemi nie ma żad­nego pożytku. Marzę o dniu, gdy wszystko zosta­nie zago­spo­da­ro­wane, na całej powierzchni świata. Gdy wszyst­kie mia­sta połą­czą się w jedno…

– Nie byłoby wtedy ziemi upraw­nej – sprze­ci­wił się Ostatni, jak zwy­kle z lękliwą nie­pew­no­ścią. – Nie byłoby co jeść…

– Nie bądź idiotą – wark­nął Sheb. – Upra­wiano by zie­mię. Po pro­stu nie byłoby takich bez­u­ży­tecz­nych pust­kowi, gdzie nie żyje nic poza cho­ler­nymi szczu­rami. Szczury pod zie­mią, szczury w powie­trzu, owady i kości… Potra­fisz uwie­rzyć w takie stosy kości?

– Ale…

– Zamknij się, Ostatni – prze­rwał mu Sheb. – I tak ni­gdy nie masz nic uży­tecz­nego do powie­dze­nia.

– Pro­szę, tylko bez bójek – ode­zwała się sła­bym, drżą­cym gło­sem Asane. – I tak już jest okrop­nie, a ty do tego wywo­łu­jesz awan­tury, Sheb…

– Uwa­żaj, sta­ru­cho, bo będziesz następna.

– A może spró­bu­jesz się ze mną, Sheb? – zapy­tał Nap­pet. – Nie? Tak też myśla­łem. – Splu­nął. – Potra­fisz tylko gadać. Pew­nej nocy, gdy zaśniesz, wytnę ci ozór i rzucę go jeba­nym ćmom płasz­czo­wym. Kto będzie się skar­żył? Asane? Oddech? Ostatni? Taxi­la­nin? Rau­tos? Nikt, Sheb. Wszy­scy zatań­czymy z rado­ści.

– Mnie w to nie mie­szaj – sprze­ci­wił się Rau­tos. – Wycier­pia­łem się za całe życie, kiedy miesz­ka­łem z żoną. Nie muszę doda­wać, że za nią nie tęsk­nię.

– Rau­tos jak zwy­kle to samo – wark­nęła Oddech. – Moja żona zro­biła to, moja żona powie­działa tamto. Mam już dość słu­cha­nia o two­jej żonie. Jej tu nie ma, tak? Zapewne ją uto­pi­łeś i dla­tego musia­łeś ucie­kać. Uto­pi­łeś ją w swo­jej pięk­nej fon­tan­nie, przy­trzy­ma­łeś jej głowę pod wodą, patrzy­łeś, jak wyba­łu­sza oczy i otwiera usta, pró­bu­jąc krzy­czeć. Przy­glą­da­łeś się temu z uśmie­chem na twa­rzy, tak jest. Nie zapo­mnia­łam. Nie mogę zapo­mnieć. To było okropne. Jesteś mor­dercą, Rau­tos.

– Ta znowu o uto­pie­niu – wark­nął Sheb.

– Może jej też wytnę język – oznaj­mił z uśmie­chem Nap­pet. – I Rau­to­sowi. Koniec pie­prze­nia o uto­pie­niu i żonach albo narze­ka­nia. Reszta jest w porządku. Ostatni, ty nic ni­gdy nie mówisz, a jeśli nawet coś powiesz, nikogo to nie drażni. Asane, ty na ogół wiesz, kiedy trzy­mać gębę na kłódkę. A taxi­la­nin w ogóle się nie odzywa. Kiedy zosta­niemy sami…

– Widzę coś – ode­zwał się Rau­tos.

Poczuł, że ich uwaga prze­nosi się na hory­zont, i dostrzegł tam ich oczami coś, co wzno­siło się ku niebu. Było za wąskie na górę, a zbyt potężne na drzewo. Od ster­czą­cego jak ząb obiektu dzie­liło ich jesz­cze kilka mil.

– Chcę to zoba­czyć – oznaj­mił taxi­la­nin.

– A co tam, i tak nie mamy dokąd iść – poparł go Nap­pet.

Pozo­stali zgo­dzili się w mil­cze­niu. Szli już nie wia­domo jak długo i sprzeczki o to, dokąd powinni się udać, dawno wyga­sły. Żadne z nich nie potra­fiło na to odpo­wie­dzieć. Nie wie­dzieli nawet, gdzie się znaj­dują.

Ruszyli ku odle­głemu, tajem­ni­czemu obiek­towi.

Ucie­szył się z tego. Towa­rzy­szył im z rado­ścią. Zauwa­żył, że podziela cie­ka­wość taxi­la­nina, która nasi­lała się z każdą chwilą, i gdyby ktoś rzu­cił jej wyzwa­nie, z łatwo­ścią prze­zwy­cię­ży­łaby obawy Asane oraz obse­sje drę­czące pozo­sta­łych – uto­pie­nie Oddech, nie­szczę­śliwe mał­żeń­stwo Rau­tosa, pozba­wione zna­cze­nia życie lękli­wego Ostat­niego, nie­na­wiść Sheba oraz upodo­ba­nie do okru­cień­stwa Nap­peta. Roz­mowy umil­kły. Było sły­chać tylko odgłos bosych stóp na ska­li­stym pod­łożu oraz ciche zawo­dze­nia nie­usta­ją­cego wichru.

* * *

Wysoko w górze, dwa­dzie­ścia ciem płasz­czo­wych śle­dziło samot­nego wędrowca idą­cego przez pust­ko­wia. Zwa­biły je tu głosy, lecz zna­la­zły tylko samot­nego, wychu­dłego męż­czy­znę. Jego skóra miała mato­wo­zie­loną barwę, a z ust ster­czały mu kły. Niósł miecz, ale poza tym był nagi. Samotny wędro­wiec prze­ma­wia­jący sied­mioma gło­sami, zna­jący sie­bie pod sied­mioma imio­nami. Był wie­loma, lecz był jed­nym. Wszy­scy zgu­bili drogę i on rów­nież.

Ćmy płasz­czowe cze­kały, aż jego życie się skoń­czy. Minęły już jed­nak tygo­dnie. Mie­siące. Na razie gło­do­wały.

* * *

Postrze­gał wzorce wyma­ga­jące roz­wa­że­nia. Ich ele­menty zacho­wy­wały jed­nak odręb­ność – uno­szące się w powie­trzu witki, plamy czerni prze­pły­wa­jące przez jego pole widze­nia. Ale przy­naj­mniej odzy­skał wzrok. To już coś. Zbu­twiała tka­nina spa­dła mu z oczu, porwana prą­dami powie­trza, któ­rych nie czuł.

We wzor­cach odnaj­dzie klucz do wszyst­kich zaga­dek. Był tego pewien. Musi tylko połą­czyć je w całość i osią­gnie zro­zu­mie­nie, dowie się wszyst­kiego, co musi wie­dzieć. Poj­mie drę­czące go wizje.

Dziwna dwu­noga jasz­czurka o krót­kim kiku­to­wa­tym ogo­nie, zakuta w czarną, lśniącą zbroję, stoi na jakimś kamien­nym pomo­ście. Rynsz­to­kami po obu jej stro­nach spły­wają stru­mie­nie krwi. Spoj­rze­nie nie­ludz­kich, nie­mru­ga­ją­cych oczu wbija w źró­dło owego krwa­wie­nia – smoka przy­ku­tego do kra­tow­nicy potęż­nych drew­nia­nych belek gwoź­dziami barwy rdzy, z któ­rych ska­puje rosa. Zwi­nięta z bólu bestia oparła się śmierci, jej życie prze­obra­ziło się w wiecz­ność bólu. Jasz­czurkę ota­cza okrutny pół­cień zim­nej satys­fak­cji.

W innej wizji dwa wilki patrzą na niego z niskiego wznie­sie­nia pokry­tego trawą i przy­po­mi­na­ją­cymi kości wypu­kło­ściami skal­nymi. Ostroż­nie, nie­spo­koj­nie, jakby pod­da­wały oce­nie rywala. Za nimi padają z gęstych chmur sko­śne strugi desz­czu. Odwró­cił się, jakby nie obcho­dziło go ich spoj­rze­nie, i ruszył przez ogo­ło­coną rów­ninę. W oddali wzno­siły się dzie­siątki dolme­nów, roz­rzu­co­nych bez­ład­nie, ale wyglą­da­ją­cych iden­tycz­nie. A może to były posągi? Pod­szedł bli­żej, przy­glą­da­jąc się uważ­nie syl­wet­kom. Miały dziwne, ster­czące kap­tury, zwra­cały ku niemu chude, zgar­bione plecy i zakrę­cone ogony. Zie­mia, na któ­rej przy­cup­nęły, lśniła, jak posy­pana dia­men­tami albo tłu­czo­nym szkłem.

Gdy był już bli­sko mil­czą­cych, nie­ru­cho­mych war­tow­ni­ków i wkrótce miał dotrzeć do naj­bliż­szego, prze­mknął nad nim głę­boki cień. Powie­trze nagle zro­biło się lodo­wate. Zatrzy­mał się zroz­pa­czony i spoj­rzał w górę.

Nie zoba­czył niczego oprócz gwiazd. Wszyst­kie uno­siły się swo­bod­nie, jakby zerwały się z postron­ków. Wyglą­dały jak pyłki w opróż­nia­nym powoli base­nie. Słabe głosy opa­dły z góry, dotknęły jego czoła niczym płatki śniegu i natych­miast się sto­piły, tra­cąc wszel­kie zna­cze­nie. W Otchłani trwały spory, ale on nic z nich nie rozu­miał. Gdy tylko spoj­rzał w górę, zachwiał się, stra­cił rów­no­wagę, poczuł, że jego stopy uno­szą się nad zie­mię. Popa­trzył w dół.

Tam rów­nież były gwiazdy, ale roz­bły­snął wśród nich tuzin słońc gore­ją­cych zie­lo­nym ogniem. Mknęły przez czarną pustkę, two­rząc w niej krwa­wiące świa­tłem szcze­liny. W miarę jak się zbli­żały, sta­wały się coraz ogrom­niej­sze, ośle­pia­jąc go. Usły­szał wir nie­prze­li­czo­nych gło­sów. To, co przed­tem wyda­wało mu się płat­kami śniegu szybko top­nie­ją­cymi na jego roz­pa­lo­nym czole, paliło teraz jak ogień.

Gdyby tylko zdo­łał przy­cią­gnąć do sie­bie frag­menty, połą­czyć je w mozaikę i ujrzeć praw­dziwy wzo­rzec. Gdyby mógł…

Spi­rale. Tak jest, tym wła­śnie są. Ruch go nie oszuka, pozwoli mu dostrzec kry­jący się pod spodem kształt.

Spi­rale pośród futra.

Tatu­aże! Widział je. Widział!

Gdy tylko tatu­aże znie­ru­cho­miały, przy­po­mniał sobie, kim jest.

Jestem Hebo­ric Wid­mo­wo­ręki, Boży Jeź­dziec oba­lo­nego boga.

Widzę cię, Fene­rze.

Tak ogromna syl­wetka, tak bar­dzo zagu­biona. Nie­zdolna się poru­szyć.

Jego bóg był uwię­ziony. Podob­nie jak Hebo­ric musiał bez słowa obser­wo­wać gore­jące słońca spa­da­jące na zie­mię. Kapłan i jego bóg stali im na dro­dze, ale tej siły nie można było ode­pchnąć na bok. Ni­gdy nie stwo­rzono tar­czy wystar­cza­jąco potęż­nej, by ją powstrzy­mać.

Otchłani nie obcho­dzi nasz los. Przed­sta­wia nam swoje argu­menty, któ­rym nie możemy się oprzeć.

Fene­rze, sta­łem się twoją zgubą. A ty, stary boże, sta­łeś się moją.

Nie żałuję już jed­nak niczego. Tak wła­śnie powinno się stać. W końcu wojna nie rozu­mie innego języka. Tocząc ją, sami ścią­gamy na sie­bie znisz­cze­nie i karzemy swe dzieci nie­szczę­snym dzie­dzic­twem krwi.

Wresz­cie wszystko zro­zu­miał. Pojął sens bogów wojny, uświa­do­mił sobie, co ozna­cza fakt ich ist­nie­nia. Gdy spo­glą­dał na zbli­ża­jące się z każdą chwilą nefry­towe słońca, przy­gnio­tła go świa­do­mość darem­no­ści kry­ją­cej się za całą tą aro­gan­cją, całą tą bez­myślną zaro­zu­mia­ło­ścią.

Spójrz­cie, jak roz­wi­jamy cho­rą­gwie nie­na­wi­ści.

Popa­trz­cie, do czego nas to dopro­wa­dziło.

Zaczęła się ostat­nia wojna. Wojna z wro­giem, przed któ­rym nie ma obrony. Tego arbi­tra o kla­row­nym spoj­rze­niu nie oszu­kają ani słowa, ani czyny. Jest odporny na kłam­stwa, obo­jętny na tłu­ma­cze­nia i czcze zapew­nie­nia o koniecz­no­ści, na gada­nie o wybo­rze mniej­szego zła, mają­cym zapew­nić łatwe uspra­wie­dli­wie­nie. Tak jest, sły­szał teraz argu­menty, puste jak eter, który prze­mie­rzały.

Byli­śmy w raju. A potem przy­wo­ła­li­śmy bogów wojny, by spro­wa­dzić znisz­cze­nie na sie­bie i na nasz świat. Na jego zie­mię, powie­trze, wodę i nie­zli­czone formy życia. Nie, nie oka­zuj­cie zasko­cze­nia ani zdu­mio­nej nie­win­no­ści. Spo­glą­dam teraz oczami Otchłani. Widzę oczami wroga i prze­mó­wię jego gło­sem.

Spójrz­cie, przy­ja­ciele. Jestem spra­wie­dli­wo­ścią.

Gdy wresz­cie się spo­tkamy, to się wam nie spodoba.

A jeśli pod koniec obu­dzi się w was poczu­cie iro­nii, spójrz­cie, jak pła­czę nefry­to­wymi łzami, i odpo­wiedz­cie uśmie­chem.

Jeśli macie odwagę.

Czy ją macie, przy­ja­ciele?

Księga pierwsza

Księga pierw­sza

Morze nie śni o Tobie

Powę­druję ścieżką, którą zawsze się cho­dzi,

Jeden krok przed tobą

I jeden krok z tyłu.

Zadła­wię się pyłem wzbi­tym przez twoje kroki

I sypnę ci w twa­rze nowy.

On zawsze sma­kuje tak samo,

Nawet jeśli uda­jesz, że jest ina­czej.

Ale tutaj, na ścieżce, którą zawsze się cho­dzi,

Stare odnowi się dzięki kłam­stwom.

Możemy wzdy­chać jak kró­lo­wie,

Jak cesa­rzowe na wóz­kach peł­nych darów

O wyima­gi­no­wa­nej wspa­nia­ło­ści.

Powę­druję ścieżką, którą zawsze się cho­dzi,

Choć mój czas jest krótki,

Jakby gwiazdy powinny

Spo­czy­wać tu, w moich dło­niach,

Sypiąc owymi przy­jem­no­ściami,

Które tak pięk­nie błysz­czą w słońcu,

Spa­da­jąc powoli na zie­mię.

By uczy­nić tę ścieżkę tą, po któ­rej zawsze się cho­dzi,

Za tobą, za mną,

Mię­dzy minio­nym a przy­szłym kro­kiem,

Unieś wzrok, unieś go tylko raz,

Zanim zniknę.

Opo­wia­dacz histo­rii Fas­stan z Kolanse

Rozdział pierwszy

Roz­dział pierw­szy

Żało­snym upo­ko­rze­niem jest nie to, co koc odsła­nia, ale to, co ukrywa.

Król Letheru, Tehol Jedyny

Na zaro­śnięte gęstym ziel­skiem podwó­rze mar­twej wieży Azath w Lethe­ras przy­była wojna. Stada jasz­czu­rek zaata­ko­wały od strony brzegu rzeki i, zna­la­zł­szy obfi­tość nie­zwy­kłych owa­dów, wpa­dły w szał żero­wa­nia.

Naj­dziw­niej­szym z tajem­ni­czych insek­tów był gatu­nek dwu­gło­wych chrząsz­czy. Cztery jasz­czurki zauwa­żyły podobne stwo­rze­nie i oto­czyły je krę­giem. Owad dostrzegł zagro­że­nia nad­cią­ga­jące z dwóch stron i wyko­nał ostrożny pół­ob­rót, po to tylko, by spo­strzec dwa następne. Na ten widok padł na zie­mię, uda­jąc mar­twego.

To nie oka­zało się sku­teczne. Jeden z gadów, jasz­czurka, z bie­ga­ją­cego po ścia­nach gatunku o sze­ro­kiej pasz­czy i oczach w złote cętki, sko­czyła do ataku i połknęła insekta.

Podobne sceny powta­rzały się na całym podwó­rzu. Strasz­liwa rzeź zapo­wia­dała zagładę gatunku. Tego wie­czoru los wyraź­nie nie sprzy­jał dwu­gło­wym chrząsz­czom.

Nie­mniej jed­nak ofiary nie zawsze są tak bez­bronne, jak mogłoby się z początku wyda­wać. Ta rola ma w natu­rze efe­me­ryczny cha­rak­ter i zja­dani mogą z cza­sem pożreć zja­da­ją­cych w nie­koń­czą­cym się dra­ma­cie walki o byt.

Samotna sowa, nażarta już mię­sem jasz­czu­rek, była jedy­nym świad­kiem fali śmierci, która nade­szła na dole. Z paszcz wiją­cych się w śmier­tel­nych kon­wul­sjach gadów wyła­niały się gro­te­skowe kształty. Oka­zało się, że groźba zagłady wisząca nad dwu­gło­wymi chrząsz­czami wcale nie jest tak bli­ska, jak wyda­wało się jesz­cze przed paroma chwi­lami.

Jed­nakże sowy, jako jedne z naj­mniej inte­li­gent­nych pta­ków, nie zwa­żają na podobne lek­cje. Pta­szy­sko gapiło się na wyda­rze­nia, a jego wiel­kie oczy były puste. Nagle jed­nak poczuło w brzu­chu poru­sze­nie wystar­cza­jąco silne, by ode­rwać uwagę od żało­snego spek­ta­klu śmierci, masy bla­dych, jasz­czur­czych brzu­chów pokry­wa­ją­cych ciemną glebę. Nie pomy­ślało o zje­dzo­nych jasz­czur­kach; nawet spo­glą­da­jąc wstecz, nie uświa­do­miło sobie, jak ospale nie­które z nich umy­kały przed jego szpo­nami.

Sowę cze­kała długa noc pełna bole­snych wymio­tów. Choć była głu­pia, od tej chwili na zawsze wyrze­kła się jedze­nia jasz­czu­rek.

Świat udziela lek­cji sub­tel­nych albo – jeśli zaj­dzie taka potrzeba – pro­stych i bru­tal­nych, by mogli je pojąć nawet naj­bar­dziej tępi ucznio­wie. Jeśli nie zdo­łają tego zro­bić, zginą. Jeśli zaś cho­dzi o tych inte­li­gent­nych, nic, rzecz jasna, nie może uspra­wie­dli­wić braku zro­zu­mie­nia.

* * *

Noc w upal­nym Lethe­ras. Kamień ocie­kał potem. Woda w kana­łach robiła wra­że­nie lep­kiej i cał­ko­wi­cie nie­ru­cho­mej, jej powierzch­nia była dziw­nie pła­ska i nie­przej­rzy­sta od opa­da­ją­cego na nią pyłu i odpad­ków. Owady tań­czyły nad nią, jakby szu­kały wła­snego odbi­cia, ale gładka patyna niczego nie ujaw­niała, pochła­nia­jąc świa­tło gwiazd oraz krwawy blask pochodni nie­sio­nych przez uliczne patrole. Skrzy­dlate stwo­rzonka tań­czyły bez chwili wytchnie­nia, jakby osza­lały od gorączki.

Pod mostem, po stro­mych, skry­tych w mroku brze­gach, łaziły świersz­cze przy­po­mi­na­jące błysz­czące, opa­słe kro­ple oleju. Nie­szczę­sne owady chrzę­ściły pod sto­pami dwóch postaci, które pode­szły do sie­bie i sku­liły się w ciem­no­ści.

– Ni­gdy by tam nie wlazł – stwier­dził pierw­szy czło­wiek ochry­płym szep­tem. – Ta woda śmier­dzi. Popatrz, nie ma na niej żad­nych zmarsz­czek ani nic. Prze­kradł się na drugi brzeg, na nocne tar­go­wi­sko, gdzie będzie mógł szybko znik­nąć.

– Znik­nąć – mruk­nęła druga postać, kobieta, uno­sząc ści­skany w urę­ka­wicz­nio­nej dłoni szty­let i przy­glą­da­jąc się jego ostrzu. – To było nie­złe. Jakby mógł to zro­bić. On albo kto­kol­wiek z nas.

– Myślisz, że nie potrafi się owi­nąć, tak jak my?

– Nie miał na to czasu. Cały czas zwiewa. To panika.

– Na to wyglą­dało – zgo­dził się jej towa­rzysz, ale potem pokrę­cił głową. – Ni­gdy nie widzia­łem niczego rów­nie… roz­cza­ro­wu­ją­cego.

Kobieta scho­wała szty­let.

– Wyku­rzą go z kry­jówki. Wróci na tę stronę i wtedy go cap­niemy.

– To głu­pie. Naprawdę myślał, że uda mu się zwiać?

Po paru chwi­lach Śmieszka znowu wyjęła szty­let i wpa­trzyła się w jego klingę.

Sie­dzący obok Rze­zi­gar­dzioł wzniósł oczy ku niebu.

* * *

Flaszka wypro­sto­wał się i ski­nął na Koryka, naka­zu­jąc mu podą­żyć za sobą. Przy­glą­dał się z roz­ba­wie­niem, jak bar­czy­sty pół­krwi Seti prze­py­cha się przez tłum, zosta­wia­jąc za sobą ślad peł­nych obu­rze­nia spoj­rzeń i prze­łknię­tych w pół słowa prze­kleństw. Rzecz jasna, kło­poty im raczej nie gro­ziły, ponie­waż było oczy­wi­ste, że cho­lerny cudzo­zie­miec ich wła­śnie szuka. Instynkt na całym świe­cie pod­po­wia­dał ludziom to samo i nikt nie miał ochoty zacze­piać Koryka.

Szkoda. Warto by było to zoba­czyć. Flaszka uśmiech­nął się pod nosem na myśl o tłu­mie roz­ju­szo­nych nabyw­ców ata­ku­ją­cych łypią­cego zło­wrogo bar­ba­rzyńcę, by oba­lić go na zie­mię cio­sami boch­nów chru­pią­cego chleba i bul­wia­stych jarzyn.

Z dru­giej strony jed­nak nie mieli czasu na podobne roz­rywki. Przy­naj­mniej nie w tej chwili, gdy zna­leźli zbiega. Tarcz i Corabb zajęli pozy­cje w zaułku za szyn­kiem, by unie­moż­li­wić ści­ga­nemu ucieczkę tyl­nym wyj­ściem, a Moż­liwe i Masan Gilani weszli na dach, na wypa­dek gdyby ich cel stał się nagle kre­atywny.

Spo­cony Koryk pod­szedł do niego. Łypał zło­wrogo spode łba, zgrzy­ta­jąc zębami.

– Żało­śni zasrańcy – mruk­nął. – Skąd się bie­rze ta żądza wyda­wa­nia forsy? Tar­go­wi­ska są głu­pie.

– Uszczę­śli­wiają ludzi – sprze­ci­wił się Flaszka. – A jeśli nawet nie, to pozwa­lają im się chwi­lowo nasy­cić, co pełni tę samą funk­cję.

– To zna­czy jaką?

– Powstrzy­muje ich przed wywo­ły­wa­niem kło­po­tów – wyja­śnił. – Tych nie­bez­piecz­nych – dodał, widząc, że Koryk marsz­czy czoło i spo­gląda na boki. – Takich, które się zda­rzają, gdy lud­ność ma czas myśleć, naprawdę myśleć. No wiesz, gdy ludzie zaczy­nają sobie uświa­da­miać, że to wszystko jest gówno warte.

– To brzmi jak jedno z prze­mó­wień króla. One zawsze mnie usy­piają, tak samo jak ty teraz, Flaszka. To gdzie on wła­ści­wie się scho­wał?

– Jeden z moich szczu­rów przy­cup­nął u pod­stawy porę­czy…

– Który?

– Mała Śmieszka. Ona nadaje się do tego naj­le­piej. Nie spusz­cza z niego spoj­rze­nia pacior­ko­wa­tych oczek. Usiadł za sto­li­kiem w rogu, tuż pod zamkniętą okien­nicą. Nie wygląda na to, żeby mógł przez nią uciec. Krótko mówiąc, zapę­dzi­li­śmy go w kozi róg.

Koryk zasę­pił się jesz­cze bar­dziej.

– To chyba zbyt łatwe, nie?

Flaszka podra­pał się po pora­sta­ją­cej twarz szcze­ci­nie, prze­stą­pił z nogi na nogę i wresz­cie wes­tchnął.

– Ehe, zde­cy­do­wa­nie zbyt łatwe.

– Idą Bal­sam i Gesler.

Obaj sier­żanci pode­szli do nich.

– Co tu robimy? – zapy­tał Bal­sam, wyba­łu­sza­jąc oczy.

– Nie zwra­caj­cie na niego uwagi, znowu ma atak – ode­zwał się Gesler. – Chyba czeka nas walka, i to paskudna. On nie podda się łatwo.

– Jak wygląda plan? – zapy­tał Koryk.

– Chmura ruszy przo­dem, żeby go wypło­szyć. Jeśli spró­buje uciec tyl­nymi drzwiami, capną go wasi kum­ple. Jeśli wle­zie na dach, to samo. Podej­rze­wam jed­nak, że omi­nie napast­nika i popę­dzi do drzwi fron­to­wych. Tak ja bym zro­bił na jego miej­scu. Chmura jest wielki i wredny, ale nie­zbyt szybki. Na to wła­śnie liczymy. Zacze­kamy tu we czwórkę na skur­czy­byka i zała­twimy go, a Chmura sta­nie w drzwiach, by odciąć mu drogę odwrotu.

– Wygląda na nie­spo­koj­nego i wku­rzo­nego – ode­zwał się Flaszka. – Ostrzeż Chmurę. Może się zde­cy­do­wać na atak.

– Jak tylko usły­szymy odgłosy walki, wpa­damy do środka – odparł Gesler.

Zło­to­skóry sier­żant poszedł za przy­ja­cie­lem, by prze­ka­zać mu instruk­cje. Bal­sam stał obok Koryka z oszo­ło­mioną miną.

Ludzie wcho­dzili do szynku i wycho­dzili z niego, jakby był bur­de­lem szyb­kiej obsługi. Nagle w tłu­mie poja­wił się Chmura, znacz­nie wyż­szy od nie­mal wszyst­kich tubyl­ców. Twarz miał czer­woną, a brodę jesz­cze czer­wień­szą, jakby całe jego obli­cze sta­nęło w pło­mie­niach. Męż­czy­zna polu­zo­wał miecz w pochwie i ruszył ocię­żale w stronę drzwi. Ludzie scho­dzili mu pośpiesz­nie z drogi. Spo­tkał w wej­ściu jakie­goś tubylca, zła­pał go za koszulę i cisnął za sie­bie. Biedny dureń pisnął z bólu, pada­jąc twa­rzą na bruk nie­spełna trzy kroki od cze­ka­ją­cych Mala­zań­czy­ków. Wił się z bólu, uno­sząc ręce do okrwa­wio­nego pod­bródka.

Chmura wtar­gnął do szynku, a Gesler podą­żył w stronę wej­ścia, prze­cho­dząc nad leżą­cym oby­wa­te­lem.

– Wszy­scy do drzwi – wysy­czał. – Szybko!

Flaszka pozwo­lił Kory­kowi ruszyć przo­dem, zacze­kał nawet na Bal­sama, który omal nie poszedł w drugą stronę, nim Gesler pocią­gnął go za sobą. Jeśli miało dojść do walki, mag wolał zosta­wić nie­przy­jemną robotę towa­rzy­szom. W końcu wyko­nał już zada­nie, odnaj­du­jąc zbiega.

W lokalu eks­plo­do­wał chaos. Roz­le­gły się zdzi­wione głosy, trzask łama­nych mebli oraz krzyki prze­ra­że­nia. Usły­szeli głu­chy łoskot i z drzwi buch­nęły białe kłęby. Potem nade­szły kolejne trza­ski pęka­ją­cych mebli i dono­śny huk. Ktoś wypadł sprin­tem z obło­ków dymu.

Męż­czy­zna ude­rzył łok­ciem w szczękę Koryka. Pół­krwi Seti zwa­lił się na zie­mię jak ścięte drzewo.

Gesler uchy­lił się przed pię­ścią aku­rat na czas, by spo­tkać ude­rza­jące w górę kolano. Trzask przy­po­mi­nał odgłos zde­rza­ją­cych się ze sobą koko­sów. Zbieg mach­nął nogą, kre­śląc sza­lony piruet, a sier­żant zato­czył się do tyłu i klap­nął na bruk. Oczy mu się zaszkliły.

Bal­sam cof­nął się z prze­raź­li­wym wrza­skiem, się­ga­jąc po krótki miecz. Flaszka sko­czył w stronę Dal­hoń­czyka i zła­pał go za rękę. Ści­gany wymi­nął ich, zmie­rza­jąc w stronę mostu. Biegł szybko, ale chwiej­nie.

Z szynku wypadł Chmura. Z nosa pły­nęła mu krew.

– Nie zła­pa­li­ście go? Cho­lerni idioci, spójrz­cie na moją gębę! Obe­rwa­łem na darmo!

Obok potęż­nie zbu­do­wa­nego Falar­czyka prze­py­chali się goście. Wszy­scy kasłali, a z oczu cie­kły im łzy.

Gesler wstał chwiej­nie i pokrę­cił głową.

– Ruszajmy za nim – wymam­ro­tał. – Miejmy nadzieję, że Rze­zi­gar­dzioł i Śmieszka tro­chę go spo­wol­nią.

Dwaj pozo­stali żoł­nie­rze wyło­nili się zza budynku i przy­glą­dali się całej sce­nie.

– Corabb, zostań z Kory­kiem i spró­buj go ocu­cić – roz­ka­zał Tarcz.

Potem pod­szedł do pozo­sta­łej czwórki i wszy­scy razem pod­jęli pościg.

– Mogłem go zała­twić! – oznaj­mił Bal­sam, spo­glą­da­jąc ze zło­ścią na Flaszkę.

– Potrzebny jest nam żywy, ty idioto – wark­nął mag.

– Naprawdę? – zdu­miał się Dal­hoń­czyk, otwie­ra­jąc sze­roko oczy.

* * *

– Popatrz! – wysy­czał Rze­zi­gar­dzioł. – Tam bie­gnie!

– Paskud­nie utyka – zauwa­żyła Śmieszka, cho­wa­jąc szty­let do pochwy. – Zaj­dziemy go z obu stron i zaata­ku­jemy kostki.

– Świetny pomysł.

Męż­czy­zna skie­ro­wał się na lewo, a kobieta na prawo. Oboje przy­kuc­nęli przy końcu pomo­stu po swo­jej stro­nie mostu i wytę­żyli słuch. Szu­ra­jący nogą zbieg zbli­żał się z każdą chwilą. Ze skraju tar­go­wej ulicy na dru­gim brzegu dobie­gły krzyki. Ści­gany przy­śpie­szył kroku.

W odpo­wied­niej chwili, gdy cel dotarł do końca mostu i wbiegł na bruk, dwoje mala­zań­skich żoł­nie­rzy wysko­czyło z ukry­cia i każde z nich zła­pało ucie­ki­niera za jedną nogę.

Cała trójka zwa­liła się na ulicę.

Po paru chwi­lach, pośród wywar­ki­wa­nych prze­kleństw, wbi­ja­nych w ciała kciu­ków i roz­pacz­li­wych kop­nia­ków, zja­wili się pozo­stali łowcy. Wspól­nymi siłami udało się obez­wład­nić zbiega.

Flaszka pod­szedł bli­żej, spo­glą­da­jąc na jego zaru­mie­nioną, posi­nia­czoną twarz.

– Doprawdy, sier­żan­cie. Z pew­no­ścią wie­dzia­łeś, że nie masz szans.

Skrzy­pek prze­szył go wście­kłym spoj­rze­niem.

– Popatrz, co zro­bi­łeś z moim nosem! – zawo­łał Chmura, łapiąc go za rękę. Naj­wy­raź­niej miał ochotę ją zła­mać.

– Rzu­ci­łeś w szynku zady­mia­cza, tak? – zapy­tał Flaszka. – Cóż za mar­no­traw­stwo.

– Wszy­scy za to zapła­ci­cie – burk­nął Skrzy­pek. – Nie macie poję­cia…

– On zapewne ma rację – wtrą­cił Gesler. – To jak będzie, Skrzy­pek? Mamy cię tu trzy­mać przez całą wiecz­ność czy pój­dziesz z nami spo­koj­nie? Czego przy­boczna chce, to i dosta­nie.

– Łatwo ci mówić – wysy­czał saper. – Popatrz na Flaszkę. Czy wygląda na zado­wo­lo­nego?

Mag skrzy­wił się wście­kle.

– Nie jestem zado­wo­lony, ale roz­kaz to roz­kaz, sier­żan­cie. Nie możesz tak po pro­stu uciec.

– Szkoda, że nie wzią­łem paru prze­bi­ja­czy – odciął się Skrzy­pek. – To by zała­twiło sprawę. Dobra, może­cie mnie puścić. Zresztą chyba mam skrę­cone kolano. Gesler, masz szczękę z gra­nitu. Wie­dzia­łeś o tym?

– To jej zawdzię­czam ten piękny pro­fil.

– To Skrzypka ści­ga­li­śmy? – zain­te­re­so­wał się nagle Bal­sam. – Bogo­wie na dole, zbun­to­wał się czy co?

– Już wszystko w porządku, sier­żan­cie – uspo­koił prze­ło­żo­nego Rze­zi­gar­dzioł, kle­piąc go po ramie­niu. – Przy­boczna chciała, żeby Skrzy­pek zro­bił odczyt, nic wię­cej.

Flaszka się skrzy­wił.

Nic wię­cej. Jasne, to dro­biazg. Nie mogę się docze­kać.

Pod­nie­śli poj­ma­nego zbiega, nie pusz­cza­jąc go na wszelki wypa­dek, i ruszyli z powro­tem do koszar.

* * *

Pod nad­pro­żem drzwi mar­twej Azath wisiał podłużny kształt, szary i wid­mowy. Wyda­wał się pozba­wiony życia, ale, rzecz jasna, było to mylne wra­że­nie.

– Mogli­by­śmy rzu­cać kamie­niami – zapro­po­no­wała dziew­czynka. – One nocą śpią, prawda?

– Prze­waż­nie – odparł Pędrak.

– Może, jeśli będziemy cicho.

– Może.

– Kamie­nie? – zapy­tała Sinn, wier­cąc się ner­wowo.

– Jeśli tra­fisz, obu­dzą się i wypadną na zewnątrz czar­nym rojem.

– Ni­gdy nie zno­si­łam os. Odkąd pamię­tam. Na pewno kie­dyś mnie użą­dliły, nie sądzisz?

– A kogo nie użą­dliły? – odparł chło­piec, wzru­sza­jąc ramio­nami.

– Mogła­bym je po pro­stu pod­pa­lić.

– Nie cza­rami, Sinn, nie tutaj.

– Chyba mówi­łeś, że dom nie żyje.

– Tak mi się zdaje. Ale podwó­rze może żyć.

Dziew­czynka rozej­rzała się wkoło.

– Ludzie tu kopali.

– Będziesz kie­dyś roz­ma­wiała z kimś oprócz mnie? – zapy­tał Pędrak.

– Nie.

To jedno słowo było nie­wzru­szone i nie­zmienne, nie zachę­cało do dal­szej dys­ku­sji na ten temat.

Chło­piec przyj­rzał się jej.

– Wiesz, co się wyda­rzy dziś w nocy, prawda? – zapy­tał.

– Nic mnie to nie obcho­dzi. Nie będę w pobliżu.

– To nie­ważne.

– Jeśli scho­wamy się w domu, może nic do nas nie się­gnie?

– Nie­wy­klu­czone – przy­znał Pędrak. – Ale wąt­pię, by talia dzia­łała w ten spo­sób.

– Skąd wiesz?

– Nie wiem, ale wujek Keneb opo­wia­dał, że ostat­nim razem Skrzy­pek mówił o mnie, a ja wtedy wła­śnie ska­ka­łem do morza i nie było mnie w kaju­cie. A mimo to świet­nie wie­dział, co robię.

– A co robi­łeś?

– Szu­ka­łem nachtów.

– Ale skąd wie­dzia­łeś, że tam będą? To nie ma sensu, Pędrak. Zresztą co z nich za poży­tek? Nie robią nic poza łaże­niem za Witha­lem.

– I polo­wa­niem na małe jasz­czurki – dodał z uśmie­chem chło­piec.

Sinn nie dała się jed­nak zbić z tropu.

– Patrzę na cie­bie i myślę… Moc­kra.

Pędrak nic na to nie odpo­wie­dział.

Ruszył ostroż­nie przed sie­bie po nie­rów­nych kamien­nych pły­tach pokry­wa­ją­cych ścieżkę, wbi­ja­jąc spoj­rze­nie w gniazdo os.

Sinn podą­żyła za nim.

– Ty jesteś tym, co nadej­dzie, prawda?

– A ty nie? – żach­nął się.

Dotarli do progu i się zatrzy­mali.

– Myślisz, że drzwi są zamknięte?

– Psst.

Pędrak sku­lił się i prze­kradł pod olbrzy­mim gniaz­dem. Gdy już był za nim, wypro­sto­wał się powoli i się­gnął ku klamce. Zła­mała się w jego dłoni. W powie­trze buch­nął obło­czek tro­cin. Chło­piec obej­rzał się na Sinn, ale nic nie powie­dział. Ponow­nie spoj­rzał na drzwi i popchnął je lekko.

Drewno pękło pod jego doty­kiem jak opła­tek. Na zie­mię znowu posy­pały się tro­ciny.

Pędrak uniósł ręce i pchnął drzwi z całej siły.

Bariera roz­pa­dła się w obło­kach pyłu i kru­chych drzazg. Metal upadł z brzę­kiem na pod­łogę tuż za wej­ściem. Po chwili chmura znik­nęła w środku.

Pędrak prze­szedł przez stertę zbu­twia­łego drewna i znik­nął w pół­mroku.

Po chwili Sinn podą­żyła za nim. Szła szybko, pochy­la­jąc się nisko.

* * *

Ukryty w pół­mroku pod nie­mal uschnię­tym drze­wem na podwó­rzu Azath porucz­nik Pryszcz odkaszl­nął. Pew­nie powi­nien zawo­łać dzie­ciaki, ale w ten spo­sób zdra­dziłby swą obec­ność, i cho­ciaż, gdy cho­dziło o roz­kazy kapi­tana Milutka – for­mu­ło­wane w celowo nie­ja­sny spo­sób przy­wo­dziły na myśl cienką war­stwę pal­mo­wych liści masku­jącą wil­czy dół z zaostrzo­nymi koł­kami na dnie – nie mógł być niczego pewien, podej­rze­wał, że powi­nien zacho­wać tajem­nicę pod­czas śle­dze­nia dwojga bacho­rów.

Poza tym doko­nał już kilku odkryć. Sinn wcale nie była nie­mową. To mała, uparta krowa. Cóż za szok. Co wię­cej, kochała się w Pędraku. To było słod­kie. Słod­kie jak żywica, razem z gałąz­kami i uwię­zio­nymi owa­dami. Doro­sły męż­czy­zna mógłby się od tego roz­pu­ścić i spły­nąć ście­kiem do bez­den­nego morza sen­ty­men­ta­li­zmu, gdzie dzieci bawiły się bez­tro­sko, a od czasu do czasu ucho­dziło im na sucho mor­der­stwo.

Róż­nica pole­gała na tym, że Pryszcz miał świetną pamięć. Przy­po­mi­nał sobie wła­sne dzie­ciń­stwo z naj­drob­niej­szymi szcze­gó­łami i gdyby mógł się cof­nąć do prze­szło­ści, zdzie­liłby solid­nie w łeb zasmar­ka­nego głąba, jakim wów­czas był. A na widok jego zdu­mio­nej, ura­żo­nej miny powie­działby coś takiego:

– Lepiej się do tego przy­zwy­czaj, mały Prysz­czu, bo pew­nego dnia spo­tkasz męż­czy­znę zwa­nego Milut­kiem…

Tak czy ina­czej, myszy czmych­nęły do domu Azath. Może coś się tam z nimi poli­czy i jego zada­nie zakoń­czy się w satys­fak­cjo­nu­jący spo­sób. Ogromna stopa liczą­cego sobie dzie­sięć tysięcy lat olbrzyma opad­nie raz, a potem drugi. Plask, plask, jak śmier­dzące jagody. Z Pędraka zosta­nie mokra plama, a z Sinn kleks.

Bogo­wie, nie, wina wtedy spad­nie na mnie!

Pryszcz wark­nął pod nosem i ruszył za nimi.

Spo­glą­da­jąc wstecz, doszedł do wnio­sku, że powi­nien był pamię­tać o tym cho­ler­nym gnieź­dzie os. A przy­naj­mniej zwró­cić na nie uwagę, gdy popę­dził ku drzwiom. Nie­stety nie zro­bił tego i wal­nął w nie czo­łem.

Nagle roz­le­gło się gniewne brzę­cze­nie. Gniazdo zako­ły­sało się i ude­rzyło go w głowę po raz drugi.

Nade­szło roz­po­zna­nie sytu­acji, uświa­do­mie­nie jej sobie, a za nimi zro­zu­miała w tym przy­padku ślepa panika.

Pryszcz odwró­cił się bły­ska­wicz­nie i rzu­cił do ucieczki.

Eskortę zapew­niało mu około tysiąca roz­ju­szo­nych os czar­nych.

Sześć użą­dleń mogło powa­lić konia. Porucz­nik wrza­snął, gdy kark wypeł­nił mu ogień. A potem znowu, gdy dru­gie żądło wbiło się w lewe ucho.

Nade­szła kolejna eks­plo­zja bólu, tym razem na grzbie­cie pra­wej dłoni.

Zapo­mnij o kanale! Potrze­buję uzdro­wi­ciela, natych­miast!

Nie sły­szał już brzę­cze­nia, ale kra­jo­braz przed nim zaczął się prze­chy­lać, z cieni sączyła się ciem­ność, a świa­tło lamp widocz­nych za oknami było zama­zane, jaskrawe i raziło oczy. Nogi Prysz­cza rów­nież nie funk­cjo­no­wały zbyt dobrze.

Tam są mala­zań­skie koszary.

Tru­pi­smród. Albo Ebron.

Chwiał się na nogach, usi­łu­jąc sku­pić wzrok na bra­mie koszar. Spró­bo­wał zawo­łać dwóch sto­ją­cych na war­cie żoł­nie­rzy, ale język mu spuchł, wypeł­nia­jąc całe usta. Pryszcz miał trud­no­ści z oddy­cha­niem. Biegł…

Zaczy­nało mu bra­ko­wać czasu.

* * *

– Kto to był?

Pędrak wró­cił z kory­ta­rza i pokrę­cił głową.

– Ktoś. Obu­dził osy.

– Cie­szę się, że nie wle­ciały do środka.

Stali w czymś w rodzaju głów­nej kom­naty. Nad jedną ze ścian domi­no­wał kamienny komi­nek. Po obu jego stro­nach usta­wiono wyście­łane fotele. Pod dwiema kolej­nymi ścia­nami ulo­ko­wano liczne kufry i skrzy­nie, pod ostat­nią zaś, naprze­ciwko wysty­głego pale­ni­ska, stała zdobna kanapa. Nad nią wisiał wielki, wybla­kły gobe­lin. Wszystko to były tylko nie­wy­raźne, zama­zane kształty, blado rysu­jące się w pół­mroku.

– Potrzebna nam świeczka albo lampa – stwier­dziła Sinn. – Skoro nie mogę uży­wać cza­rów… – dodała z nutą iry­ta­cji.

– Zapewne byś mogła – odparł Pędrak. – Jeste­śmy już daleko od podwó­rza. Tu nie ma nikogo. Nie czuję żad­nej, hmm, obec­no­ści. Dom naprawdę jest mar­twy.

Sinn z trium­fal­nym gestem obu­dziła śpiące w pale­ni­sku węgle. Ich blask miał dziw­nie krwawą barwę, a w pło­mie­niach uka­zy­wały się zie­lone i nie­bie­skie witki.

– To dla cie­bie za łatwe – poskar­żył się Pędrak. – Nawet nie wyczu­łem groty.

Nie odpo­wie­działa. Pode­szła do gobe­linu, by mu się przyj­rzeć.

Chło­piec podą­żył za nią.

Na tka­ni­nie wyobra­żono scenę bitwy, co było typowe dla gobe­li­nów. Naj­wy­raź­niej boha­te­ro­wie mogli ist­nieć wyłącz­nie pośród śmierci. Led­wie widoczne na wybla­kłym mate­riale opan­ce­rzone gady toczyły bój z Tiste Edur i Tiste Andii. Na spo­wi­tym kłę­bami dymu nie­bie było pełno lata­ją­cych gór – w więk­szo­ści pło­ną­cych – oraz smo­ków. Nie­które z tych ostat­nich wyda­wały się ogromne, pięć albo sześć razy więk­sze od pozo­sta­łych, choć z pew­no­ścią były bar­dziej odle­głe. Wszę­dzie było pełno ognia. Na wal­czą­cych spa­dały frag­menty roz­pa­da­ją­cych się powietrz­nych for­tec. Całą scenę wypeł­niały rzeź i strasz­liwe znisz­cze­nia.

– Ładne – mruk­nęła dziew­czynka.

– Sprawdźmy, co jest w wieży – zapro­po­no­wał Pędrak.

Wyobra­żone na gobe­li­nie pożary przy­po­mi­nały mu Y’Gha­tan, przy­wo­ły­wały wizję Sinn idą­cej przez pło­mie­nie. Rów­nie dobrze mogłaby wejść w sam śro­dek sta­ro­żyt­nej bitwy. Bał się, że jeśli przyj­rzy się dokład­nie, zoba­czy pośród setek kłę­bią­cych się postaci swą towa­rzyszkę z wyra­zem zado­wo­le­nia na pyza­tej twa­rzy i bły­skiem syto­ści w ciem­nych oczach.

Ruszyli w stronę kwa­dra­to­wej wieży.

Gdy znowu weszli do mrocz­nego kory­ta­rza, Pędrak przy­sta­nął, cze­ka­jąc, aż oczy przy­wykną mu do ciem­no­ści. Po chwili, z opusz­czo­nej przez nich kom­naty wyło­niły się zie­lone pło­mie­nie. Peł­zły po pod­ło­dze, kie­ru­jąc się ku nim.

Sinn uśmiech­nęła się w upior­nym bla­sku.

Ogień podą­żył za nimi po wydep­ta­nych scho­dach na górny pomost. Nie było tam żad­nych mebli. Pod pokrytą paję­czy­nami zamkniętą okien­nicą leżał zmu­mi­fi­ko­wany trup. Utrzy­my­wały go w cało­ści jedy­nie zacho­wane tu i ówdzie pasy stward­nia­łej skóry. Pędrak zauwa­żył, że koń­czyny istoty wyglą­dają dziw­nie. Miała dodat­kowe stawy w kola­nach, łok­ciach, nad­garst­kach i kost­kach. W poło­wie dłu­go­ści mostka znaj­do­wało się coś w rodzaju pozio­mych zawia­sów. Wydatne jak u ptaka oboj­czyki rów­nież się zgi­nały.

Pod­kradł się bli­żej, by się jej przyj­rzeć. Twarz stwo­rze­nia była fron­tal­nie spłasz­czona, co zaostrzało kąt, pod jakim kości policz­kowe zakrzy­wiały się do tyłu, się­ga­jąc nie­mal do otwo­rów usznych. Każda widoczna kość spra­wiała wra­że­nie zapro­jek­to­wa­nej z myślą o zdol­no­ści skła­da­nia się – nie tylko kości policz­kowe, lecz rów­nież szczęki i łuki brwiowe. Pędrak podej­rze­wał, że za życia istota była zdolna pre­zen­to­wać zdu­mie­wa­jący zestaw dzi­wacz­nych min, daleko wykra­cza­jący poza ludz­kie moż­li­wo­ści.

Skóra była zupeł­nie biała i bez­włosa. Chło­pak wie­dział, że zwłoki roz­padną się w proch, jeśli tylko ich dotknie.

– For­krul Assail – wyszep­tał.

– Skąd wiesz? – nasko­czyła na niego Sinn. – Skąd w ogóle wiesz cokol­wiek?

– Te jasz­czurki na gobe­li­nie to chyba były K’Chain Che’Malle. – Zer­k­nął na nią, a potem wzru­szył ramio­nami. – Ten dom Azath nie umarł. Po pro­stu… odszedł.

– Odszedł? Jak to odszedł?

– Mam wra­że­nie, że poszedł sobie stąd i tyle.

– Prze­cież nic nie wiesz! Jak możesz mówić takie rze­czy?

– Szybki Ben chyba też wie.

– O czym? – wysy­czała poiry­to­wana dziew­czynka.

– O tym. Zna prawdę o wszyst­kim.

– Pędrak…

Spoj­rzał w jej wypeł­nione furią oczy.

– O tobie, o mnie i o Azath. Wszystko się zmie­nia, Sinn.

Zaci­snęła drobne rączki w pię­ści. Pło­mie­nie tań­czące po kamien­nej posadzce wspięły się na fra­mugę wej­ścia, potrza­sku­jąc i sypiąc iskrami.

Chło­piec prych­nął pogar­dli­wie.

– Spo­sób, w jaki każesz temu mówić…

– Umie też krzy­czeć, Pędrak.

Ski­nął głową.

– Tak gło­śno, że znisz­czy cały świat.

– No wiesz, zro­bi­ła­bym to – oświad­czyła z nagłą gwał­tow­no­ścią. – Żeby się prze­ko­nać, co potrafi. Co ja potra­fię.

– Co cię powstrzy­muje?

Odwró­ciła się z gry­ma­sem na twa­rzy.

– Mógł­byś krzyk­nąć w odpo­wie­dzi.

* * *

Tehol Jedyny, król Letheru, wszedł do kom­naty i roz­po­starł ręce, robiąc obrót wokół wła­snej osi. Potem uśmiech­nął się pro­mien­nie do Bugga.

– Co o tym sądzisz?

– Bra­łeś lek­cje tańca? – zapy­tał lokaj, trzy­ma­jący w ste­ra­nych dło­niach o tępo zakoń­czo­nych pal­cach naczy­nie z brązu.

– Nie, popatrz na mój koc! Moja uko­chana żona zajęła się hafto­wa­niem. Przyj­rzyj się obrąb­kowi, tuż nad lewym kola­nem.

Bugg pochy­lił się nieco.

– Aha, widzę. Bar­dzo ładne.

– Bar­dzo ładne?

– Hmm, nie widzę, co to wła­ści­wie miało być.

– Ja też nie. – Umilkł na chwilę. – Nie jest w tym zbyt dobra, prawda?

– Jest bez­na­dziejna. Ale prze­cież to uczona.

– No wła­śnie – zgo­dził się Tehol.

– W końcu, gdyby umiała choć tro­chę szyć i tak dalej… – zaczął Bugg.

– Z pew­no­ścią nie wybra­łaby aka­de­mic­kiej kariery?

– Uczo­nymi z reguły zostają ludzie nie­na­da­jący się do niczego innego.

– Nie­do­kład­nie tak sobie pomy­śla­łem, Bugg. A teraz muszę cię zapy­tać: co się stało?

– Stało?

– Znamy się już od dawna – cią­gnął król. – I moje zmy­sły świet­nie się przy­sto­so­wały do odczy­ty­wa­nia niu­an­sów two­jego nastroju. Posia­dam nie­wiele talen­tów, ale mogę stwier­dzić, choćby nawet nie­skrom­nie, że zna­ko­mi­cie potra­fię wni­kać w twe myśli.

– Jestem pod wra­że­niem – odparł z wes­tchnie­niem Bugg. – Jak zauwa­ży­łeś, że coś mnie nie­po­koi?

– Pomi­ja­jąc fakt, że oczer­nia­łeś moją żonę?

– Ehe, pomi­ja­jąc.

Tehol wska­zał głową na trzy­mane przez lokaja naczy­nie. Bugg spu­ścił wzrok i zauwa­żył, że zmie­niło się w bez­kształtną bryłę powy­krę­ca­nego metalu. Wes­tchnął po raz drugi i upu­ścił je na posadzkę. Łoskot wypeł­nił echem całą kom­natę.

– Tajem­nica kryje się w sub­tel­nych szcze­gó­łach – dodał Tehol, wygła­dza­jąc zmarszczki Kró­lew­skiego Koca. – Cza­sami warto wspo­mnieć o nich mojej żonie… rzecz jasna, mimo­cho­dem. Pośpiesz­nie, jak w panicz­nej ucieczce, ponie­waż Janath jest uzbro­jona w strasz­liwe igły z rybich ości.

– Cho­dzi o Mala­zań­czy­ków – wyja­śnił lokaj. – A raczej o jed­nego z nich. Trzyma w spo­co­nych dło­niach wer­sję Pły­tek. Bar­dzo potężną wer­sję, a on nie jest szar­la­ta­nem. Jest adep­tem. Prze­ra­ża­jąco zdol­nym.

– I ma zamiar rzu­cić te Płytki?

– To drew­niane karty. Reszta świata zre­zy­gno­wała już z Pły­tek, Wasza Kró­lew­ska Mość. Zwą je Talią Smo­ków.

– Smo­ków? Jakich smo­ków?

– Nie pytaj.

– Czy nie możesz, hmm, gdzieś się ukryć, o nie­szczę­sny i przy­gnę­biony pra­dawny boże?

Bugg się skrzy­wił.

– Mało praw­do­po­dobne. Poza tym nie jestem jedy­nym źró­dłem pro­ble­mów. Nie zapo­mi­naj o Zbłą­ka­nym.

– Jesz­cze tu sie­dzi? Nie widziano go od mie­sięcy…

– Talia sta­nowi dla niego zagro­że­nie. Może się sprze­ci­wić jej odsło­nię­ciu. Zro­bić coś… pochop­nego.

– Hmm. Mala­zań­czycy są naszymi gośćmi i w związku z tym wypada, byśmy ich chro­nili, a jeśli to nie­moż­liwe, ostrze­gli. Gdyby się nie udało, zawsze będziemy mogli uciec.

– Tak, Wasza Kró­lew­ska Mość, to może być naj­roz­sąd­niej­sze wyj­ście.

– Ucieczka?

– Nie, ostrze­że­nie.

– Wyślę Brysa.

– Biedny Brys.

– To nie moja wina, tak? Fak­tycz­nie jest biedny. Pora już, by zasłu­żył na swój tytuł, jak on tam wła­ści­wie brzmi. Chwi­lowo zapo­mnia­łem. Wścieka mnie ten jego biu­ro­kra­tyczny spo­sób myśle­nia. Skur­czy­byk ukrywa się za nie­ja­snym cha­rak­te­rem swego urzędu. Peon bez twa­rzy, uchy­la­jący się przed odpo­wie­dzial­no­ścią, gdy ta tylko zapuka do jego drzwi. Tak, mam go już po dziurki w nosie, nawet jeśli jest moim bra­tem…

– Wasza Kró­lew­ska Mość, zle­ci­łeś Bry­sowi dowódz­two nad armią.

– Naprawdę? Tak jest, to wła­śnie zro­bi­łem. Niech teraz spró­buje się ukryć!

– Czeka na cie­bie w sali tro­no­wej.

– Hmm, nie jest głupi. Wie, kiedy zapę­dzono go w kozi róg.

– Jest tam też Ruc­ket – dodał Bugg. – Przy­nio­sła pety­cję od Cechu Szczu­ro­ła­pów.

– Pety­cję? O co? O wię­cej szczu­rów? Wsta­waj, stary przy­ja­cielu, pora iść na spo­tka­nie z publicz­no­ścią. To całe kró­lo­wa­nie jest okrop­nie uciąż­liwe. Wido­wi­ska, parady, dzie­siątki tysięcy peł­nych uwiel­bie­nia pod­da­nych…

– Nie uczest­ni­czy­łeś w żad­nych wido­wi­skach ani para­dach, Wasza Kró­lew­ska Mość.

– Ale i tak mnie uwiel­biają.

Bugg wstał i ruszył ku drzwiom sali tro­no­wej. Król podą­żył za nim.

Cze­kali tam na nich tylko Brys, Ruc­ket i kró­lowa Janath. Gdy obaj wcho­dzili na pod­wyż­sze­nie, Tehol przy­su­nął się do towa­rzy­sza.

– Widzisz Ruc­ket? Widzisz uwiel­bie­nie? I co ci to mówi?

Król zasiadł na tro­nie i uśmiech­nął się do kró­lo­wej, zaj­mu­ją­cej miej­sce na iden­tycz­nym stolcu na lewo od niego. Potem oparł się wygod­nie i roz­pro­sto­wał nogi…

– Nie rób tego, bra­cie – ostrzegł go Brys. – Widok stąd…

Tehol wypro­sto­wał się natych­miast.

– Ojej, bar­dzo kró­lew­ski.

– W rze­czy samej – zgo­dziła się Ruc­ket.

– Widzę, że stra­ci­łaś na wadze nie­zli­czone kamie­nie – oznaj­mił jej król. – Wspa­niale wyglą­dasz. O co cho­dzi?

– O to uwiel­bie­nie, o któ­rym szep­ta­łeś do Bugga.

– Myśla­łem, że przy­szłaś z pety­cją.

– Chcę się z tobą prze­spać. Pra­gnę, byś zdra­dził żonę, Tehol. Ze mną.

– I to jest ta twoja pety­cja?

– A co w tym złego?

– To nie zdrada – sprze­ci­wiła się kró­lowa Janath. – Zdrada byłaby wtedy, gdyby zro­bił to za moimi ple­cami. Pod­szedł mnie, oszu­kał. A ja tu sie­dzę i wszystko sły­szę, Ruc­ket.

– W rze­czy samej – zgo­dziła się druga kobieta. – Zróbmy to bez takich nie­przy­jem­nych szcze­gó­łów. Wolna miłość dla wszyst­kich – dodała, uśmie­cha­jąc się do Tehola. – A zwłasz­cza dla cie­bie i dla mnie, Wasza Kró­lew­ska Mość. Wolna, ale nie dar­mowa. Liczę na to, że posta­wisz mi kola­cję.

– To nie­moż­liwe – odparł Tehol. – Nikt już nie chce moich pie­nię­dzy. Teraz, gdy wresz­cie je mam. Czyż nie zawsze tak bywa? Poza tym, król na publicz­nej schadzce? Cóż to by był za przy­kład dla pod­da­nych?

– Ubie­rasz się w koc – zauwa­żyła Ruc­ket. – Czego przy­kła­dem to ma być?

– Bez­tro­skiej pew­no­ści sie­bie, oczy­wi­ście.

Unio­sła brwi.

– Więk­szość ludzi na widok tak pew­nej sie­bie bez­tro­ski zare­ago­wa­łaby prze­ra­że­niem, Wasza Kró­lew­ska Mość. Ale nie ja – dodała z ujmu­ją­cym uśmie­chem.

– Bogo­wie na dole. – Janath wes­tchnęła, pocie­ra­jąc czoło.

– Co to wła­ści­wie za pety­cja? – zapy­tał Tehol. – Wcale nie repre­zen­tu­jesz tu Cechu Szczu­ro­ła­pów, prawda?

– Ależ repre­zen­tuję. Cho­dzi o wzmoc­nie­nie łączą­cych nas wię­zów. Jak wszy­scy wie­dzą, seks jest kle­jem spa­ja­ją­cym spo­łe­czeń­stwo, więc pomy­śla­łam sobie…

– Seks jest kle­jem? – Tehol prze­su­nął się do przodu. – To brzmi intry­gu­jąco. Ale zapo­mnijmy na moment o tej spra­wie. Bugg, przy­go­tuj obwiesz­cze­nie. Król będzie upra­wiał seks z każdą wpły­wową kobietą w mie­ście, pod warun­kiem, że uda się potwier­dzić jej płeć z cał­ko­witą pew­no­ścią. Będziemy musieli opra­co­wać jakiś test. Każ kró­lew­skim inży­nie­rom się tym zająć.

– Dla­czego ogra­ni­czać się do wpły­wo­wych kobiet? – zapy­tała męża Janath. – Nie zapo­mi­naj o wła­dzy nad gospo­dar­stwem domo­wym. A co z podob­nym obwiesz­cze­niem dla kró­lo­wej?

– Było kie­dyś ple­mię, w któ­rym wodzowi i jego żonie przy­słu­gi­wał przy­wi­lej spa­nia ze wszyst­kimi nowo­żeń­cami w noc przed ślu­bem – wtrą­cił Bugg.

– Naprawdę?

– Nie, Wasza Kró­lew­ska Mość – przy­znał kanc­lerz. – Przed chwilą to wymy­śli­łem.

– Jeśli chcesz, mogę to dopi­sać do kro­nik – zapro­po­no­wała Janath, z tru­dem ukry­wa­jąc pod­nie­ce­nie.

Tehol się skrzy­wił.

– Moja żona robi się nie­przy­zwo­ita.

– Ja tylko doda­łam wła­sną monetę do skarbca żało­snego debi­li­zmu, naj­mil­szy. Ruc­ket, musimy poga­dać.

– Ni­gdy nie roz­ma­wiam z tą drugą. – Kobieta wypro­sto­wała się, uno­sząc głowę.

Tehol kla­snął w dło­nie.

– No to kolejną naradę mamy za sobą! To co teraz zro­bimy? Ja idę do łóżka. – Zer­k­nął na Janath. – W towa­rzy­stwie naj­mil­szej żony, oczy­wi­ście.

– Jesz­cze nie zje­dli­śmy kola­cji, mężu.

– Zjemy ją w łóżku! Możemy zapro­sić… och, mniej­sza z tym.

– Chcia­łem pomó­wić o armii – ode­zwał się Brys, pod­cho­dząc bli­żej.

– Och, ty zawsze o tej armii. Zamów wię­cej butów.

– W tym wła­śnie pro­blem. Potrze­buję pie­nię­dzy.

– Bugg, daj mu pie­nią­dze.

– Jaką sumę, Wasza Kró­lew­ska Mość?

– Ile będzie potrze­bo­wał na buty i tak dalej.

– Nie cho­dzi o buty – sprze­ci­wił się Brys. – Cho­dzi o szko­le­nie.

– Będą się szko­lić bez butów? To nad­zwy­czajne.

– Chcę wyko­rzy­stać zakwa­te­ro­wa­nych w mie­ście Mala­zań­czy­ków. Tę ich „pie­chotę mor­ską” i jej tak­tykę. Pra­gnę prze­bu­do­wać całą struk­turę lethe­ryj­skiej armii i w tym celu zamie­rzam wyna­jąć mala­zań­skich sier­żan­tów.

– A czy ich przy­boczna się na to zga­dza?

– Tak. Jej żoł­nie­rze się nudzą, a to nie­do­brze.

– Zapewne masz rację. Czy wiemy, kiedy mają zamiar wyma­sze­ro­wać?

– Mnie o to pytasz? – Brys zmarsz­czył brwi. – Zapy­taj przy­boczną.

– Ach, mamy już więc temat naszego następ­nego spo­tka­nia.

– Mam ją zawia­do­mić? – zapy­tał Bugg.

Tehol potarł pod­bró­dek, a potem ski­nął głową.

– Tak, to byłoby roz­sądne. Bar­dzo roz­sądne. Dobra robota.

– A co z moją pety­cją? – ode­zwała się Ruc­ket. – Spe­cjal­nie się ubra­łam na tę oka­zję i tak dalej!

– Roz­ważę ją.

– Świet­nie. A czy mogę tym­cza­sem otrzy­mać Kró­lew­ski Poca­łu­nek?