Mechaniczna księżniczka. Cykl Diabelskie maszyny. Tom 3 - ebook

PRO­LOG

Pro­log

York, 1847

– Boję się – wyszep­tała mała dziew­czynka sie­dząca na łóżku. – Dziadku, możesz zostać ze mną?

Aloy­sius Star­kwe­ather prych­nął ze znie­cier­pli­wie­niem, ale przy­su­nął krze­sło do łóżka i usiadł. Iry­ta­cja była tylko po czę­ści szczera. W skry­to­ści ducha cie­szył się, że wnuczka mu ufa i że czę­sto tylko on potrafi ją uspo­koić. Jego szorst­kość ni­gdy nie prze­szka­dzała dziew­czynce mimo jej wraż­li­wej natury.

– Nie ma się czego bać, Adele – zapew­nił ją teraz. – Sama się prze­ko­nasz.

Wnuczka spoj­rzała na niego wiel­kimi oczami. Cere­mo­nia pierw­szych runów zwy­kle odby­wała się w któ­rymś z oka­zal­szych pomiesz­czeń Insty­tutu w Yorku, ale z powodu sła­bych ner­wów i kru­chego zdro­wia Adele posta­no­wiono tym razem prze­nieść uro­czy­stość do jej bez­piecz­nej sypialni. Dziew­czynka sie­działa na brzegu łóżka ze sztywno wypro­sto­wa­nymi ple­cami. Na sobie miała odświętną czer­woną sukienkę, deli­katne, jasne włosy były zwią­zane z tyłu czer­woną wstążką. Oczy wyda­wały się ogromne w drob­nej twa­rzyczce. Wszystko w niej było kru­che jak chiń­ska por­ce­lana.

– Co mi zro­bią Cisi Bra­cia? – spy­tała.

– Podaj mi rękę – rzekł dzia­dek, a ona z ufno­ścią wycią­gnęła do niego prawą dłoń. Star­kwe­ather obró­cił ją i popa­trzył na sia­teczkę jasno­nie­bie­skich żył rysu­ją­cych się pod skórą. – Użyją steli… wiesz, co to jest stela. Żeby nary­so­wać ci Znak. Zwy­kle zaczy­nają od Runu Wzroku, o czym dowiesz się na lek­cjach, ale w twoim wypadku roz­poczną od Siły.

– Bo nie jestem zbyt silna.

– Żeby cię wzmoc­nić.

– Tak jak mnie wzmac­nia rosół wołowy. – Adele zmarsz­czyła nos.

Dzia­dek się roze­śmiał.

– Mam nadzieję, że to nie będzie aż takie nie­przy­jemne. Poczu­jesz lek­kie ukłu­cie, ale musisz być dzielna i nie krzy­czeć, bo Nocni Łowcy nie pła­czą z bólu. Pie­cze­nie szybko ustąpi, a ty poczu­jesz się dużo sil­niej­sza. I to będzie koniec cere­mo­nii. Potem zej­dziemy na dół i zjemy tort dla uczcze­nia cere­mo­nii.

Adele kla­snęła w ręce.

– Będzie przy­ję­cie!

– Tak, przy­ję­cie. I pre­zenty. – Star­kwe­ather pokle­pał się po kie­szeni. Trzy­mał w niej małe pude­łeczko owi­nięte w nie­bie­ski papier. Znaj­do­wał się w nim jesz­cze mniej­szy rodowy pier­ścień. – Mam tu jeden dla cie­bie. Dosta­niesz go, jak tylko skoń­czy się cere­mo­nia zna­ków.

– Jesz­cze ni­gdy nie mia­łam swo­jego przy­ję­cia.

– Teraz zosta­niesz Nocną Łow­czy­nią – powie­dział Aloy­sius. – Wiesz, dla­czego to jest ważne, prawda? Pierw­sze runy ozna­czają, że już jesteś Nefi­lim, tak jak ja, jak twoja matka i ojciec. Ozna­czają, że jesteś czę­ścią Clave. Czę­ścią naszego rodu wojow­ni­ków. Kimś innym i lep­szym od pozo­sta­łych ludzi.

– Lep­szym – powtó­rzyła Adele wolno.

W tym momen­cie do pokoju weszło dwóch Cichych Braci i Aloy­sius dostrzegł błysk lęku w oczach wnuczki. Dziew­czynka pośpiesz­nie zabrała rękę z jego uści­sku. Star­kwe­ather zmarsz­czył brwi. Nie podo­bał mu się strach u wła­snych potom­ków, choć nie mógł zaprze­czyć, że Cisi Bra­cia są dość upiorni z tym swoim mil­cze­niem i dziw­nym, posu­wi­stym kro­kiem. Gdy pode­szli do łóżka, drzwi otwo­rzyły się ponow­nie i do sypialni weszli rodzice Adele. Jej ojciec, a jego syn, w szkar­łat­nym stroju, synowa w czer­wo­nej sukni wybrzu­sza­ją­cej się w talii i w zło­tym naszyj­niku z runem _enkeli_. Uśmiech­nęli się oboje do córki, a ona odpo­wie­działa im drżą­cym gry­ma­sem.

_Adele Lucindo Star­kwe­ather_, roz­brzmiał głos pierw­szego Cichego Brata, Cimona. _Osią­gnę­łaś odpo­wiedni wiek, żeby otrzy­mać pierw­szy ze Zna­ków Anioła. Jesteś świa­doma zaszczytu i zro­bisz wszystko w swo­jej mocy, żeby na niego zasłu­żyć?_

Adele posłusz­nie ski­nęła głową.

– Tak.

_Przyj­miesz Znaki Anioła, które na zawsze pozo­staną na twoim ciele i będą ci przy­po­mi­nały, co jesteś winna Anio­łowi, oraz o twoim uświę­co­nym obo­wiązku wobec świata?_

Dziew­czynka powtór­nie kiw­nęła głową. Serce Aloy­siusa napęcz­niało dumą.

– Przyjmę.

_Zaczy­najmy więc_. W dłu­giej, bia­łej dłoni Cichego Brata bły­snęła stela. Cimon ujął drżącą rękę Adele i przy­tknął do niej czu­bek narzę­dzia. Zaczął ryso­wać.

Adele ze zdu­mie­niem patrzyła, jak na jej bla­dym przed­ra­mie­niu poja­wia się zarys sym­bolu Siły, deli­katny wzór z prze­pla­ta­ją­cych się czar­nych linii. Całe ciało miała napięte, zęby wbiła w górną wargę. W pew­nym momen­cie pomknęła wzro­kiem ku dziad­kowi, a on zdzi­wił się na widok tego, co dostrzegł w jej oczach.

Ból. Odro­bina cier­pie­nia w cza­sie nakła­da­nia zna­ków była rze­czą nor­malną, ale w źre­ni­cach wnuczki Aloy­sius zoba­czył… ago­nię.

Pode­rwał się z krze­sła tak gwał­tow­nie, że upa­dło.

– Stop! – krzyk­nął.

Nie­stety, za późno.

Znak był gotowy. Cichy Brat cof­nął się i wytrzesz­czył oczy na widok steli spla­mio­nej krwią. Adele cicho jęczała, naj­wy­raź­niej mając w pamięci upo­mnie­nie dziadka, żeby nie krzy­czeć z bólu… ale kiedy jej pora­niona skóra zaczęła czer­nieć, pło­nąć i odcho­dzić od kości, jakby znak był ogniem, nie zdo­łała się powstrzy­mać, tylko odrzu­ciła głowę do tyłu i zaczęła wrzesz­czeć, wrzesz­czeć…

_Lon­dyn, 1873_

– Will? – Char­lotte Fair­child uchy­liła drzwi sali tre­nin­go­wej Insty­tutu.

Jedyną odpo­wie­dzią było stłu­mione mruk­nię­cie. Char­lotte weszła do dużego, wyso­kiego pomiesz­cze­nia. Char­lotte dora­stała, tre­nu­jąc tutaj nie­zli­czone godziny, więc znała każdy skra­wek drew­nia­nej pod­łogi, starą tar­czę strzel­ni­czą nama­lo­waną na pół­noc­nej ścia­nie, okna ze szpro­sami. Pośrodku sali stał Will Heron­dale z nożem w ręce.

Gdy odwró­cił głowę i spoj­rzał na Char­lotte, po raz kolejny naszła ją reflek­sja, jakim on jest dziw­nym dziec­kiem… Był bar­dzo ład­nym dwu­na­sto­let­nim chłop­cem, o gęstych czar­nych wło­sach, które lekko wiły się nad koł­nie­rzy­kiem, teraz mokre i skle­jone od potu. Kiedy przy­był do Insty­tutu, cerę miał ogo­rzałą od wiej­skiego powie­trza i słońca, ale sześć mie­sięcy miej­skiego życia pozba­wiło jego skórę opa­le­ni­zny, tak że teraz rumieńce na policz­kach tym bar­dziej się odzna­czały. Nie­bie­skie oczy były wyjąt­kowo świe­tli­ste. Mógłby wyro­snąć na przy­stoj­nego męż­czy­znę, gdyby zro­bił coś z gniewną miną, która na stałe gościła na jego twa­rzy.

– O co cho­dzi, Char­lotte? – rzu­cił bur­kli­wie, kiedy weszła do sali i zatrzy­mała się przy drzwiach.

Na­dal mówił z lek­kim walij­skim akcen­tem, co mogłoby być cza­ru­jące, gdyby nie cierpki ton. Wytarł czoło ręka­wem.

– Szu­kam cię od wielu godzin – powie­działa Char­lotte z lek­kim wyrzu­tem, choć suro­wość ni­gdy nie robiła wra­że­nia na Willu. Nie­wiele rze­czy robiło na nim wra­że­nie, kiedy był nie w humo­rze, czyli pra­wie zawsze. – Pamię­tasz, co ci wczo­raj mówi­łam? Że dzi­siaj przy­jeż­dża do Insty­tutu ktoś nowy?

– Och, pamię­tam. – Will rzu­cił nożem i jesz­cze bar­dziej spo­chmur­niał, kiedy ostrze utkwiło tuż poza krę­giem na tar­czy. – Po pro­stu nic mnie to nie obcho­dzi.

Chło­piec ukryty za Char­lotte wydał stłu­miony dźwięk, cał­kiem podobny do śmie­chu. Ale on prze­cież nie mógłby się śmiać? Ostrze­żono ją, że przy­bysz z Szan­ghaju nie jest cał­kiem zdrowy, lecz i tak była zasko­czona, kiedy wysiadł z powozu, blady i chwie­jący się jak trzcina na wie­trze, o ciem­nych krę­co­nych wło­sach prze­ty­ka­nych sre­brem, jakby miał osiem­dzie­siąt lat, a nie dwa­na­ście. Duże, srebrno-czarne oczy były dziwne i zara­zem piękne, ale raczej nie­sa­mo­wite w tak deli­kat­nej twa­rzy.

– Will, bądź uprzejmy – powie­działa z naci­skiem, usu­nęła się na bok i popchnęła gościa ku środ­kowi sali. – Nie przej­muj się Wil­lem. On po pro­stu bywa cza­sami nie w sosie. Willu Heron­dale, mogę cię przed­sta­wić Jame­sowi Car­sta­ir­sowi z Insty­tutu Szan­ghaj­skiego?

– Jem – ode­zwał się przy­bysz. – Wszy­scy mówią mi Jem. – Zro­bił krok do przodu, obser­wu­jąc Willa z przy­ja­znym zacie­ka­wie­niem. Ku zasko­cze­niu Char­lotte mówił bez śladu akcentu, ale, z dru­giej strony, jego ojciec był Bry­tyj­czy­kiem. – Ty też możesz.

– Cóż, skoro wszy­scy tak do cie­bie mówią, twoja pro­po­zy­cja nie jest dla mnie szcze­gól­nym wyróż­nie­niem, prawda? – rzu­cił Will kwa­śnym tonem. Jak na kogoś tak mło­dego potra­fił być zadzi­wia­jąco nie­miły. – Zapew­niam cię, Jame­sie Car­sta­irs, że będzie lepiej dla nas obu, jeśli zaj­miesz się sobą i zosta­wisz mnie w spo­koju.

Char­lotte wes­tchnęła w duchu. Miała nadzieję, że rówie­śnik jakoś zdoła prze­bić się przez gniew i zło­śli­wość Willa i być może go roz­broi, ale teraz stało się jasne, że mło­dego Heron­dale’a naprawdę nie obcho­dziło, że do Insty­tutu przy­był inny Nocny Łowca. Nie chciał przy­ja­ciół ani ich nie potrze­bo­wał. Zer­k­nęła na Jema, spo­dzie­wa­jąc się, że zoba­czy na jego twa­rzy zasko­cze­nie albo urazę, ale on tylko uśmie­chał się lekko, jakby Will był kot­kiem, który pró­buje go podra­pać.

– Nie tre­no­wa­łem, odkąd wyje­cha­łem z Szan­ghaju – powie­dział. – Przy­dałby mi się part­ner, z któ­rym mógł­bym potre­no­wać.

– Mnie też – odparł Will. – Ale ja potrze­buję kogoś, kto dotrzyma mi kroku, a nie sła­be­usza, który wygląda, jakby stał nad gro­bem. Choć może nadał­byś się jako cel przy ćwi­cze­niach z rzu­ca­nia nożem.

Char­lotte, która znała prawdę o Jame­sie Car­sta­ir­sie – ale nie podzie­liła się nią z Wil­lem – zamarła z prze­ra­że­nia. „Stał nad gro­bem”, dobry Boże! Co powie­dział jej ojciec? Że Jem musi zaży­wać nar­ko­tyk, który prze­dłuży jego życie, ale go nie ura­tuje. Och, Will!

Zro­biła ruch, jakby chciała wejść mię­dzy chłop­ców, ochro­nić Jema przed okru­cień­stwem rówie­śnika, w tym wypadku gor­szym, niż Will mógłby przy­pusz­czać… ale się zatrzy­mała.

Jem nawet nie zmie­nił wyrazu twa­rzy.

– Jeśli przez „sta­nie nad gro­bem” masz na myśli umie­ra­nie, to ow­szem – powie­dział. – Zostały mi jakieś dwa lata życia, trzy, jeśli będę miał szczę­ście. Przy­naj­mniej tak mówią.

Nawet Will nie zdo­łał ukryć szoku. Jego policzki poczer­wie­niały.

– Ja…

Ale Jem już ruszył w stronę tar­czy nama­lo­wa­nej na ścia­nie. Wyszarp­nął nóż z drewna, po czym odwró­cił się i pod­szedł do Willa. Choć deli­kat­nej budowy, był tego samego wzro­stu co on. Sto­jąc zale­d­wie cale od sie­bie, chłopcy zwarli się spoj­rze­niami.

– Możesz mnie wyko­rzy­stać do ćwi­czeń z cel­no­ści, jeśli chcesz – powie­dział Jem takim tonem, jakby mówił o pogo­dzie. – Chyba nie muszę się bać, bo nie masz zbyt dobrego oka. – Odwró­cił się, zamach­nął i rzu­cił nożem. – Broń utkwiła w samym środku tar­czy i zadrżała lekko. – Albo możesz mi pozwo­lić, żebym cię potre­no­wał. – Jem z powro­tem spoj­rzał na Willa. – Bo ja mam bar­dzo dobre oko.

Char­lotte osłu­piała. Przez pół roku obser­wo­wa­nia Willa zauwa­żyła, że chło­pak z nie­na­wi­ścią i pre­cy­zyj­nie wymie­rzo­nym okru­cień­stwem odpy­cha od sie­bie wszyst­kich, któ­rzy pró­bują się do niego zbli­żyć – nauczy­cieli, jej ojca, jej narze­czo­nego Henry’ego, obu braci Ligh­two­odów. Gdyby nie to, że była jedyną osobą, która widziała, jak Will pła­cze, chyba już dawno stra­ci­łaby nadzieję, że jej pod­opieczny potrafi być dla kogoś dobry. A jed­nak teraz, kiedy patrzył na Jamesa Car­sta­irsa, tak kru­chego, że wyda­wał się jak zro­biony ze szkła, twardy wyraz jego twa­rzy powoli zmie­niał się w nie­pew­ność.

– Naprawdę umie­rasz? – zapy­tał bar­dzo dziw­nym tonem.

James kiw­nął głową.

– Tak mówią.

– Przy­kro mi – powie­dział Will.

– Tylko nie to – rzu­cił cicho Jem, odgar­nął połę kurtki i wyjął nóż zza paska. – Nie bądź pospo­lity. Nie mów, że ci przy­kro. Powiedz, że będziesz ze mną tre­no­wał.

Podał nóż Wil­lowi, ręko­je­ścią do przodu. Char­lotte wstrzy­mała oddech. Bała się poru­szyć. Czuła, że jest świad­kiem cze­goś bar­dzo dziw­nego i bar­dzo waż­nego, ale sama nie wie­działa, co wła­ści­wie roz­grywa się na jej oczach.

Will wycią­gnął rękę i wziął nóż, nie spusz­cza­jąc wzroku z twa­rzy Jema. Pal­cami musnął przy tym dłoń dru­giego chłopca. Char­lotte po raz pierw­szy widziała, jak jej wycho­wa­nek dotyka kogoś z wła­snej woli.

– Będę z tobą tre­no­wał – oznaj­mił Will.ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY. POTWORNA AWAN­TURA

Roz­dział pierw­szy

Potworna awan­tura

„W ponie­dzia­łek żeń się dla zdro­wia,
We wto­rek dla bogac­twa,
Środa to dzień naj­lep­szy,
W czwar­tek dla udręki.
W pią­tek dla straty, a
W sobotę dla nie­szczę­ścia”.

– przy­śpiewka ludowa

– Gru­dzień to dobry czas na ślub – stwier­dziła szwaczka z ustami peł­nymi szpi­lek. – Jak powia­dają: „Kiedy w grud­niu pada śnieg, bierz ślub, a praw­dziwa miłość prze­trwa”. – Wbiła ostat­nią szpilkę w suk­nię i zro­biła krok do tyłu. – No. I co panienka myśli? To jeden z ostat­nich modeli Wor­tha.

Tessa spoj­rzała na swoje odbi­cie w lustrze. Suk­nia była ze zło­tego jedwa­biu, zgod­nie z tra­dy­cją Noc­nych Łow­ców, któ­rzy uwa­żali biały za kolor żałoby, choć sama kró­lowa Wik­to­ria brała w nim ślub. Koronka zdo­biła dopa­so­wany sta­nik i sta­no­wiła wykoń­cze­nie ręka­wów.

– Piękna! – Char­lotte kla­snęła w ręce i pochy­liła się. Jej brą­zowe oczy jarzyły się zachwy­tem. – Tesso, ten kolor świet­nie na tobie wygląda.

Tessa okrę­ciła się przed lustrem. Złoto przy­da­wało jej policz­kom tak potrzeb­nych kolo­rów, gor­set nada­wał jej syl­wetce kształt klep­sy­dry i zaokrą­glał ją w tych miej­scach, gdzie powi­nien, mecha­niczny anio­łek wiszący na szyi koił ją swoim tyka­niem. Pod nim wisiał jadeit, który poda­ro­wał jej Jem. Wydłu­żyła łań­cu­szek, żeby móc nosić obie te rze­czy razem, bo z żadną nie chciała się roz­sta­wać.

– Nie sądzisz, że ta koronka jest zbyt ozdobna?

– Wcale nie! – Char­lotte odchy­liła się do tyłu, odru­chowo kła­dąc rękę na brzu­chu. Zawsze była bar­dzo szczu­pła – prawdę mówiąc, wręcz chuda – i nie potrze­bo­wała gor­setu, a teraz, kiedy spo­dzie­wała się dziecka, zaczęła nosić luźne suk­nie, w któ­rych wyglą­dała jak pta­szek. – To twój ślub, Tesso. Jeśli ist­nieje jakaś oka­zja, żeby nawet prze­sad­nie się wystroić, to wła­śnie w ten dzień. Tylko sobie wszystko wyobraź.

Wła­śnie temu zaję­ciu Tessa odda­wała się ostat­nio przez zbyt wiele nocy.

Jesz­cze nie wie­działa, gdzie ona i Jem wezmą ślub, bo Rada na­dal zasta­na­wiała się nad ich sytu­acją. Ale kiedy wyobra­żała sobie tę chwilę, ślub zawsze odby­wał się w kościele, ona szła główną nawą, wspie­ra­jąc się na ramie­niu Henry’ego, nie roz­glą­da­jąc się, tylko patrząc pro­sto przed sie­bie na narze­czo­nego, jak przy­stało pan­nie mło­dej. Jem miał być w stroju nie bojo­wym, tylko spe­cjal­nie zapro­jek­to­wa­nym na tę oka­zję, ale w stylu mili­tar­nym: czarny ze zło­tymi pasami wokół nad­garst­ków i zło­tymi runami na koł­nie­rzu i kie­szonce.

Wyglą­dał tak młodo. Oboje byli tacy mło­dzi. Tessa wie­działa, że to nie­zwy­kłe, by pobie­rać się w wieku sie­dem­na­stu i osiem­na­stu lat, ale czas ich naglił.

Czas Jema.

Tessa dotknęła szyi i poczuła zna­jome wibra­cje. Skrzy­dła aniołka dra­pały wnę­trze jej dłoni. Szwaczka z nie­po­ko­jem spoj­rzała na nią. Była Przy­ziemną, nie Nefi­lim, ale miała Wzrok, jak wszy­scy, któ­rzy słu­żyli Noc­nym Łow­com.

– Mam usu­nąć koronkę, panienko?

Zanim Tessa zdą­żyła odpo­wie­dzieć, roz­le­gło się puka­nie do drzwi:

– Jesteś tam, Tesso?

Char­lotte wypro­sto­wała się gwał­tow­nie.

– Och! On nie może cię zoba­czyć w tej sukni!

– Dla­czego? – zdzi­wiła się Tessa.

– Bo Nocni Łowcy uwa­żają, że to przy­nosi pecha. – Char­lotte wstała. – Szybko! Ukryj się za szafą!

– Za szafą? Ale…

Tessa pisnęła zasko­czona, kiedy Char­lotte objęła ją w talii i nie­mal zacią­gnęła do kry­jówki jak poli­cjant eskor­tu­jący wyjąt­kowo opor­nego prze­stępcę. Uwol­niona Tessa otrze­pała suk­nię i wykrzy­wiła się do Char­lotte. Kiedy szwaczka otwo­rzyła drzwi, obie wyj­rzały zza szafy.

W szpa­rze poja­wiła się srebrna głowa. Jem był lekko roz­czo­chrany, mary­narkę miał prze­krzy­wioną. Gdy rozej­rzał się ze zdzi­wie­niem i dostrzegł Char­lotte i Tessę do połowy ukryte za szafą, wes­tchnął z ulgą.

– Dzięki Bogu! Nie mia­łem poję­cia, gdzie się podzie­wa­cie. Gabriel Ligh­twood jest na dole i urzą­dza straszną awan­turę.

***

– Napisz do nich – powie­działa Cecily Heron­dale. – Pro­szę. Tylko jeden list.

Will odrzu­cił do tyłu spo­cone włosy i spio­ru­no­wał ją wzro­kiem.

– Zaj­mij wła­ściwą pozy­cję – roz­ka­zał, wska­zu­jąc miej­sce czub­kiem szty­letu. – Tam.

Cecily z wes­tchnie­niem speł­niła pole­ce­nie. Wcze­śniej celowo źle sta­nęła, żeby spro­wo­ko­wać Willa. Łatwo było go spro­wo­ko­wać. Tyle pamię­tała z cza­sów, kiedy miał dwa­na­ście lat. Wtedy też pod­ju­dza­nie go, żeby coś zro­bił, na przy­kład, wspiął się na stromy dach rezy­den­cji, wywo­ły­wało taki sam sku­tek: gniewny nie­bie­ski pło­mień w oczach, zaci­śnięte zęby, cza­sami zła­mana noga albo ręka.

Oczy­wi­ście, ten Will, pra­wie doro­sły, nie był bra­tem, któ­rego pamię­tała z dzie­ciń­stwa. Stał się bar­dziej wybu­chowy i bar­dziej zamknięty w sobie. Odzie­dzi­czył urodę po matce i upór po ojcu, a także, jak się oba­wiała, jego skłon­ność do występ­ków, choć tylko się tego domy­ślała z szep­tów miesz­kań­ców Insty­tutu.

– Pod­nieś broń! – Ton Willa był chłodny i pro­fe­sjo­nalny jak u jej guwer­nantki.

Cecily wypeł­niła pole­ce­nie. Minęło tro­chę czasu, zanim przy­zwy­cza­iła się do stroju bojo­wego: luź­nej tuniki, spodni i pasa. Teraz poru­szała się w nim rów­nie swo­bod­nie jak w noc­nej koszuli.

– Nie rozu­miem, dla­czego cho­ciaż nie zasta­no­wisz się nad napi­sa­niem listu. Jed­nego listu.

– A ja nie rozu­miem, dla­czego ty nie zasta­na­wiasz się nad powro­tem do domu – odpa­ro­wał Will. – Gdy­byś po pro­stu poje­chała do York­shire, mogła­byś prze­stać mar­twić się o naszych rodzi­ców i…

– A może byś się zało­żył, Will? – prze­rwała mu Cecily.

Była jed­no­cze­śnie zado­wo­lona i tro­chę roz­cza­ro­wana, kiedy zoba­czyła błysk w oczach brata, zupeł­nie taki jak u ojca, gdy pro­po­no­wano mu zakład. Męż­czyźni są tacy prze­wi­dy­walni.

– O co? – Will zro­bił krok do przodu.

Cecily widziała runy wijące się na jego nad­garst­kach i _mne­mo­syne_ na szyi. Przez dłuż­szy czas patrzyła na znaki jak na oszpe­ce­nia, ale teraz się do nich przy­zwy­cza­iła. Podob­nie jak do nosze­nia stroju Noc­nych Łow­ców, do wiel­kich sal Insty­tutu wypeł­nio­nych echami i do jego dziw­nych miesz­kań­ców.

Wska­zała na ścianę ze starą tar­czą strzel­ni­czą nama­lo­waną pośrodku czarną farbą.

– Jeśli tra­fię w śro­dek trzy razy, napi­szesz do rodzi­ców list o tym, co u cie­bie sły­chać. Musisz im powie­dzieć o klą­twie i wyja­śnić, dla­czego ucie­kłeś.

Will spo­chmur­niał, jak zawsze, kiedy sio­stra wyska­ki­wała z tą prośbą.

– Ni­gdy nie tra­fisz trzy razy, Cecy.

– W takim razie zakład nie powi­nien być dla cie­bie wiel­kim zmar­twie­niem, Wil­lia­mie.

Celowo użyła jego peł­nego imie­nia. Wie­działa, że w ten spo­sób wpra­wia go w zakło­po­ta­nie, cho­ciaż, kiedy tak mówił jego naj­lep­szy przy­ja­ciel Jem… nie, jego _para­ba­tai_ – o tej istot­nej róż­nicy dowie­działa się po przy­by­ciu do Insty­tutu – Will trak­to­wał to jak wyraz uczu­cia. Moż­liwe, że na­dal pamię­tał, jak ona czła­pie za nim na tłu­stych nóż­kach i woła zady­szana: „Will, Will!”. Ni­gdy nie nazy­wała go wtedy Wil­lia­mem, tylko Wil­lem albo po walij­sku Gwi­lym.

Brat zmru­żył oczy, ciem­no­nie­bie­skie jak jej wła­sne. Kiedy ich matka stwier­dziła kie­dyś z czu­ło­ścią, że Will będzie poże­ra­czem kobie­cych serc, kiedy doro­śnie, Cecily spoj­rzała na nią z powąt­pie­wa­niem: chudy, roz­czo­chrany chło­pak, same ręce i nogi, zawsze umo­ru­sany. Ale kiedy wpa­ro­wała do jadalni Insty­tutu, a on wstał zdu­miony, pomy­ślała: to nie może być Will.

Kiedy wbił w nią wzrok – miał oczy ich matki – dostrze­gła w nich gniew. Nie był zado­wo­lony, że ją widzi, o nie! I gdzie się podział ten chło­pak z jej wspo­mnień: chu­dzie­lec z szopą czar­nych wło­sów, z liśćmi na ubra­niu. Teraz miała przed sobą wyso­kiego, onie­śmie­la­ją­cego męż­czy­znę. Słowa, które zamie­rzała z sie­bie wyrzu­cić, uwię­zły jej w krtani, więc odpo­wie­działa mu gniew­nym wzro­kiem. I od tam­tej pory Will ledwo tole­ro­wał jej obec­ność, jakby była kamy­kiem w bucie, stałą, ale drobną przy­kro­ścią.

Cecily wzięła głę­boki wdech, unio­sła pod­bró­dek i przy­go­to­wała się do pierw­szego rzutu. Will nie wie­dział, ile godzin spę­dziła sama w tej sali, ćwi­cząc, ucząc się wywa­ża­nia noża, odkry­wa­jąc, na czym polega dobry rzut. Odchy­liła prawe ramię do tyłu, za głowę, po czym prze­nio­sła cię­żar ciała do przodu. Gdy czu­bek noża zna­lazł się na jed­nej linii z celem, Cecily wypu­ściła go, wstrzy­mu­jąc oddech, i bły­ska­wicz­nie cof­nęła rękę.

Nóż utkwił w ścia­nie, dokład­nie pośrodku tar­czy.

– Jeden – powie­działa Cecily, posy­ła­jąc bratu uśmiech pełen wyż­szo­ści.

Will odpo­wie­dział jej kamien­nym spoj­rze­niem, a następ­nie pod­szedł do ściany, wyszarp­nął z niej broń i oddał ją sio­strze.

Przy dru­gim rzu­cie nóż rów­nież tra­fił w cel i zawi­bro­wał niczym drwiący palec.

– Dwa – odli­czyła Cecily gro­bo­wym tonem.

Brat oddał jej nóż z zaci­śnię­tymi zębami, a Cecily przy­jęła go z uśmie­chem. Czuła, że w jej żyłach niczym krew pły­nie pew­ność sie­bie. Wie­działa, że jest w sta­nie to zro­bić. Zawsze potra­fiła wspiąć się tak wysoko jak Will, bie­gać rów­nie szybko, wstrzy­mać oddech rów­nie długo…

Rzu­ciła. Nóż wbił się w cel, Cecily pod­sko­czyła, klasz­cząc w ręce, ogar­nięta rado­ścią zwy­cię­stwa. Włosy uwol­nione ze szpi­lek roz­sy­pały się jej po twa­rzy. Odgar­nęła je i sze­roko uśmiech­nęła się do brata.

– Napi­szesz list. Zgo­dzi­łeś się na zakład!

Ku jej zasko­cze­niu Will się uśmiech­nął.

– Napi­szę – powie­dział. – Napi­szę, a potem wrzucę go w ogień. – Uniósł rękę na widok jej obu­rze­nia. – Obie­ca­łem, że napi­szę list, ale nie mówi­łem, że go wyślę.

– Jak śmia­łeś mnie tak oszu­kać?! – wykrzyk­nęła Cecily.

– Uprze­dza­łem cię, że nie jesteś mate­ria­łem na Noc­nego Łowcę. Ina­czej nie dała­byś się tak łatwo oszu­kać. Nie zamie­rzam napi­sać tego listu, Cecy. To wbrew Prawu, i już!

– Jakby obcho­dziło cię Prawo! – Cecily tup­nęła nogą i od razu ziry­to­wała się jesz­cze bar­dziej; nie zno­siła dziew­czyn, które tupały nogami.

– A tobie nie zależy na byciu Nocną Łow­czy­nią. – Will zmru­żył oczy. – Co ty na to? Napi­szę list i dam ci go, jeśli mi obie­casz, że sama zawie­ziesz go do domu… i już nie wró­cisz.

Cecily aż się cof­nęła. Pamię­tała wiele gło­śnych kłótni z Wil­lem, por­ce­la­no­wych lalek wyrzu­ca­nych przez okno pod­da­sza, ale wśród wspo­mnień były też miłe chwile: brat ban­da­żu­jący jej roz­cięte kolano albo zawią­zu­jący wstążkę we wło­sach. Tej dobroci bra­ko­wało Wil­lowi, który stał teraz przed nią. Ich mama pła­kała przez pierw­sze dwa lata po jego wyjeź­dzie. Tuląc Cecily, mówiła, że Nocni Łowcy „pozba­wią go całej miło­ści”. To zimni ludzie, powta­rzała, ludzie, któ­rzy zabra­niali jej mał­żeń­stwa z ich ojcem. Czego on u nich szu­kał, jej Will, jej mały synek?

– Nie pojadę – oświad­czyła Cecily, mie­rząc brata wzro­kiem. – I jeśli się uprzesz, że muszę, ja… ja…

W tym momen­cie drzwi sali się uchy­liły. W progu sta­nął Jem.

– A, widzę, że sobie gro­zi­cie. Robi­cie to całe popo­łu­dnie czy dopiero zaczę­li­ście?

– To on zaczął. – Cecily wska­zała brodą na Willa, choć wie­działa, że to bez­ce­lowe.

_Para­ba­tai_ Willa trak­to­wał ją z obo­jętną, łagodną uprzej­mo­ścią zare­zer­wo­waną dla młod­szych sióstr przy­ja­ciół, ale zawsze sta­wał po jego stro­nie. Uprzej­mie, ale zde­cy­do­wa­nie sta­wiał jej brata ponad wszyst­kim na świe­cie.

Cóż, pra­wie wszyst­kim. Widok Jema zro­bił na niej pio­ru­nu­jące wra­że­nie, kiedy zja­wiła się w Insty­tu­cie: jego nie­ziem­ska, nie­zwy­kła uroda, sre­brzy­ste włosy i oczy, deli­katne rysy. Wyglą­dał jak książę z bajki. Cecily mogłaby nawet roz­wa­żyć zako­cha­nie się w nim, gdyby nie było oczy­wi­ste, że Jem jest po uszy zako­chany w Tes­sie Grey. Jego wzrok podą­żał za nią wszę­dzie, dokąd­kol­wiek szła, głos się zmie­niał, kiedy do niej mówił. Matka Cecily stwier­dziła kie­dyś z roz­ba­wie­niem, że jeden z ich mło­dych sąsia­dów wpa­truje się w dziew­czynę, jakby „była jedyną gwiazdą na nie­bie”, i wła­śnie w taki spo­sób Jem patrzył na Tessę.

Cecily nie czuła zazdro­ści. Tessa była wobec niej miła i przy­ja­zna, choć tro­chę nie­śmiała, zawsze z nosem w książce, podob­nie jak Will. Jeśli wła­śnie takiej dziew­czyny pra­gnął Jem, Cecily do niego nie paso­wała. Im dłu­żej prze­by­wała w Insty­tu­cie, tym wyraź­niej sobie uświa­da­miała, jak bar­dzo skom­pli­ko­wa­łyby się sprawy z Wil­lem. Jej brat był wyjąt­kowo opie­kuń­czy wobec Jema. Obser­wo­wałby ją przez cały czas i czu­wał, żeby przy­pad­kiem go nie zde­ner­wo­wała albo nie skrzyw­dziła w inny spo­sób. Nie, lepiej trzy­mać się od tego wszyst­kiego z dala.

– Wła­śnie myśla­łem, żebym zwią­zać Cecily i nakar­mić nią kaczki w Hyde Parku – powie­dział Will, odgar­nia­jąc do tyłu wil­gotne włosy i posy­ła­jąc Jemowi rzadki u niego uśmiech. – Przy­da­łaby mi się twoja pomoc.

– Nie­stety, chyba będziesz musiał odło­żyć na póź­niej swoje plany wobec sio­stry. Na dole jest Gabriel Ligh­twood, a ja chciał­bym ci przy­po­mnieć dwa słowa. Twoje ulu­bione słowa, przy­naj­mniej kiedy ty je wypo­wia­dasz.

– „Kom­pletny pro­stak”? – pod­su­nął Will. – „Bez­war­to­ściowy uzur­pa­tor”?

Jem uśmiech­nął się sze­roko.

– Demo­niczna ospa.

***

Z wprawą trzy­mają tacę w jed­nej ręce, drugą Sophie zapu­kała do pokoju Gide­ona Ligh­two­oda.

Usły­szała pośpieszne kroki i drzwi się otwo­rzyły. W progu stał Gideon w spodniach, szel­kach i bia­łej koszuli z pod­wi­nię­tymi ręka­wami. Ręce miał mokre, a włosy wil­gotne, jakby pośpiesz­nie prze­cze­sał je pal­cami. Sophie drgnęło serce w piersi, ale zmu­siła się do tego, żeby przy­brać surową minę.

– Panie Ligh­twood, przy­nio­słam roga­liki, o które pan pro­sił, a Brid­get zro­biła kanapki – oznaj­miła.

Gideon zro­bił krok do tyłu, żeby wpu­ścić ją do środka. Pokój był taki sam jak wszyst­kie inne w Insty­tu­cie: cięż­kie, ciemne meble, wiel­kie łoże z bal­da­chi­mem, duży komi­nek, wyso­kie okna, tutaj wycho­dzące na dzie­dzi­niec. Sophie czuła na sobie spoj­rze­nie Gide­ona, kiedy szła przez pokój i sta­wiała tacę na sto­liku. Potem się wypro­sto­wała i odwró­ciła z rękami zło­żo­nymi z przodu na far­tu­chu.

– Sophie… – zaczął Gideon.

– Panie Ligh­twood – prze­rwała mu Sophie. – Ma pan jesz­cze jakieś życze­nie?

Spoj­rzał na nią na pół bun­tow­ni­czo, na pół ze smut­kiem.

– Chciał­bym, żebyś mówiła mi Gideon.

– Już panu tłu­ma­czy­łam, że nie mogę.

– Sophie, pro­szę. – Zro­bił krok w jej stronę. – Zanim wpro­wa­dzi­łem się do Insty­tutu, myśla­łem, że jeste­śmy na dobrej dro­dze do przy­jaźni. Ale od dnia, kiedy tu zamiesz­ka­łem, trak­tu­jesz mnie chłodno.

Sophie odru­chowo powę­dro­wała dło­nią do twa­rzy. Przy­po­mniała sobie, jak pan Teddy, syn jej daw­nego pra­co­dawcy, dopa­dał ją w ciem­nych kątach, przy­ci­skał do ściany i wsu­wał ręce pod sta­nik, mam­ro­cząc jej do ucha, żeby była mu przy­chyl­niej­sza, jeśli wie, co dla niej dobre. Na to wspo­mnie­nie zro­biło się jej słabo, nawet teraz, po latach.

– Sophie. – W kąci­kach oczu Gide­ona poja­wiły się zmarszczki. – O co cho­dzi? Jeśli zro­bi­łem coś złego, czymś cię obra­zi­łem, powiedz mi, pro­szę, jak mogę to napra­wić…

– Nic złego pan nie zro­bił, niczym mnie nie obra­ził. Jest pan dżen­tel­me­nem, a ja słu­żącą. Nie może być mię­dzy nami poufa­ło­ści. Pro­szę nie wpra­wiać mnie w zakło­po­ta­nie, panie Ligh­twood.

Gideon opu­ścił unie­sioną rękę. Minę miał tak żało­sną, że Sophie zmię­kło serce. Ja mam wszystko do stra­ce­nia, a on nic, upo­mniała się surowo. Powta­rzała to sobie późno w nocy, leżąc w wąskim łóżku, drę­czona wspo­mnie­niem oczu koloru burzy.

– Myśla­łem, że jeste­śmy przy­ja­ciółmi.

– Nie mogę być pań­ską przy­ja­ciółką.

Gideon zro­bił krok do przodu.

– A gdy­bym cię popro­sił…

– Gide­onie! – W otwar­tych drzwiach sta­nął zdy­szany Henry w jed­nej z tych swo­ich okrop­nych kami­ze­lek w zie­lone i poma­rań­czowe paski. – Twój brat jest na dole…

Oczy Gide­ona się roz­sze­rzyły.

– Gabriel jest tutaj?

– Tak. Krzy­czy coś o waszym ojcu, ale zaklina się, że nic nam nie powie, póki ty się nie zja­wisz. Chodź.

Gideon się zawa­hał, prze­su­wa­jąc wzrok z Henry’ego na Sophie, która sta­rała się być nie­wi­dzialna.

– Ja…

– Chodź, Gide­onie. – Henry rzadko mówił ostrym tonem, a kiedy to robił, efekt był zdu­mie­wa­jący. – On jest cały we krwi.

Gideon zbladł i się­gnął po miecz wiszący przy drzwiach.

– Idę.

***

Gabriel Ligh­twood opie­rał się o ścianę przy drzwiach Insty­tutu, bez kurtki, w samej koszuli i spodniach prze­siąk­nię­tych krwią. Na zewnątrz u stóp scho­dów Tessa widziała powóz Ligh­twoodów z her­bem w postaci pło­mie­nia nama­lo­wa­nym na boku. Chło­pak musiał sam nim przy­je­chać.

– Gabrielu – zaczęła Char­lotte koją­cym tonem, jakby pró­bo­wała uspo­koić zna­ro­wio­nego konia. – Powiesz nam, pro­szę, co się stało.

Gabriel – wysoki i smu­kły, z kasz­ta­no­wymi wło­sami skle­jo­nymi krwią – podra­pał się po twa­rzy. Wzrok miał dziki.

– Gdzie mój brat? Muszę poroz­ma­wiać z moim bra­tem.

– Już idzie. Posła­łam po niego Henry’ego, a Cyril szy­kuje nasz powóz. Gabrielu, jesteś ranny? Potrze­bu­jesz _iratze_? – Char­lotte mówiła macie­rzyń­skim tonem, jakby chło­pak ni­gdy nie patrzył na nią z góry, sto­jąc za krze­słem Bene­dicta Ligh­two­oda, ni­gdy nie spi­sko­wał ze swoim ojcem, żeby ode­brać jej Insty­tut.

– Tak dużo krwi – zauwa­żyła Tessa, wysu­wa­jąc się do przodu. – Gabrielu, to nie tylko twoja, prawda?

Gdy na nią spoj­rzał, Tessa pomy­ślała, że młody Ligh­twood po raz pierw­szy na nikogo nie pozuje. W jego oczach widziała jedy­nie strach, oszo­ło­mie­nie… i dez­orien­ta­cję.

– Nie. To ich…

– Ich? O kim mówisz?

Pyta­nie zadał Gideon, zbie­ga­jąc po scho­dach z mie­czem w ręce. Za nim śpie­szyli Henry, Jem, Will i Cecily. Gdy Jem nagle zatrzy­mał się na stop­niach, Tessa uświa­do­miła sobie, że zoba­czył ją w sukni ślub­nej. Jego oczy się roz­sze­rzyły, ale pozo­stali już prze­py­chali się obok niego, tak że pocią­gnęli go ze sobą jak liść nie­siony prą­dem rzeki.

– Ojciec jest ranny? – Gideon sta­nął przed bra­tem. – A ty?

Ujął brata za pod­bró­dek i odwró­cił do sie­bie jego twarz. Choć Gabriel był wyż­szy, na jego twa­rzy odma­lo­wała się ulga, że star­szy brat jest obok. W jego suro­wym tonie zabrzmiała nuta urazy.

– Ojciec… Ojciec to robak.

Will zaśmiał się krótko. Był w peł­nym rynsz­tunku, jakby wła­śnie wyszedł z sali tre­nin­go­wej, wil­gotne włosy miał przy­kle­jone do skroni. Nie patrzył na Tessę, ale ona już się do tego przy­zwy­cza­iła. Ni­gdy na nią nie patrzył, jeśli nie musiał.

– Dobrze widzieć, że zaczą­łeś podzie­lać nasz punkt widze­nia, Gabrielu, ale oznaj­miasz to w dość nie­zwy­kły spo­sób.

Gideon posłał mu spoj­rze­nie pełne nagany, po czym zwró­cił się do brata.

– Co masz na myśli, Gabrielu? Co ojciec zro­bił?

Chło­pak potrzą­snął głową.

– Jest roba­kiem – powtó­rzył bez­dź­więcz­nie.

– Wiem. Zhań­bił nazwi­sko Ligh­two­odów i okła­mał nas obu. Okrył wsty­dem i znisz­czył naszą matkę. Ale nie musimy być tacy jak on.

Gabriel uwol­nił się z uści­sku brata i bły­snął zębami w gniew­nym gry­ma­sie.

– Nie słu­chasz mnie. On jest roba­kiem. Roba­kiem. Prze­klę­tym wiel­kim wężem. Odkąd Mort­main prze­stał przy­sy­łać lek, było coraz gorzej. Ojciec się zmie­niał. Te plamy, które miał na rękach, zaczęły się roz­prze­strze­niać na całe ciało. Dło­nie, szyję, twarz… – Zie­lone oczy Gabriela odszu­kały Willa. – To demo­niczna ospa, prawda? Wiesz o niej wszystko, tak? Jesteś eks­per­tem?

– Nie musisz się zacho­wy­wać, jak­bym to ja ją wymy­ślił – odparł Will. – Tylko dla­tego, że wie­rzy­łem w jej ist­nie­nie. Są o niej rela­cje w sta­rych księ­gach w naszej biblio­tece…

– O demo­nicz­nej ospie? – zapy­tała Cecily, marsz­cząc brwi. – Will, o czym ty mówisz?

Jej brat otwo­rzył usta i zaru­mie­nił się lekko. Tessa ukryła uśmiech. Minęły tygo­dnie od chwili przy­by­cia Cecily do Insty­tutu, ale jej obec­ność na­dal iry­to­wała i nie­po­ko­iła Willa. Naj­wy­raź­niej nie wie­dział, jak się zacho­wy­wać w obec­no­ści młod­szej sio­stry, która już nie była dziec­kiem, jakim ją pamię­tał. Z upo­rem powta­rzał, że jej obec­ność tutaj jest nie­mile widziana. Ale Tessa widziała, że wodzi za nią wzro­kiem z taką samą opie­kuń­czo­ścią i miło­ścią jak cza­sami za Jemem. Z pew­no­ścią ist­nie­nie demo­nicz­nej ospy i spo­sobu jej prze­no­sze­nia się było ostat­nią rze­czą, jaką miałby ochotę wyja­śniać Cecily.

– Nie musisz nic o tym wie­dzieć – wymam­ro­tał.

Spoj­rze­nie Gabriela powę­dro­wało ku Cecily, jego usta roz­chy­liły się z zasko­cze­nia. Tessa zoba­czyła, że młody Ligh­twood wręcz pożera ją wzro­kiem. Rodzice Willa musieli być kie­dyś bar­dzo piękni, pomy­ślała. Cecily była rów­nie ładna, jak Will przy­stojny: oboje mieli takie same lśniące czarne włosy i zadzi­wia­jące ciem­no­nie­bie­skie oczy. Dziew­czyna śmiało odwza­jem­niła spoj­rze­nie Gabriela. Na jej twa­rzy malo­wała się cie­ka­wość. Pew­nie się zasta­na­wiała, kim jest ten chło­pak, który wyraź­nie nie lubi jej brata.

– Ojciec nie żyje? – spy­tał Gideon, pod­no­sząc głos. – Demo­niczna ospa go zabiła?

– Nie zabiła, tylko zmie­niła – odparł Gabriel. – Zmie­niła go. Przed paroma tygo­dniami zarzą­dził prze­pro­wadzkę do Chi­swick. Nie wyja­śnił, dla­czego. Kilka dni temu zamknął się w gabi­ne­cie i nie wycho­dził z niego nawet po to, żeby coś zjeść. Dziś rano posze­dłem tam, żeby spró­bo­wać coś zro­bić. Drzwi były wyrwane z zawia­sów, a przez kory­tarz biegł jakiś ośli­zły ślad. Ruszy­łem za nim na dół i dalej do ogrodu. – Rozej­rzał się po obec­nych. – Stał się roba­kiem. Wła­śnie to mówię.

– Pew­nie nie byłoby moż­liwe, żeby… hm, na niego nadep­nąć? – ode­zwał się Henry.

Ligh­twood popa­trzył na niego z nie­sma­kiem.

– Prze­szu­ka­łem ogród. Zna­la­złem paru słu­żą­cych. A kiedy mówię „zna­la­złem”, dosłow­nie to mam na myśli. Byli roze­rwani na strzępy. – Gabriel prze­łknął ślinę i spoj­rzał na swoje zakrwa­wione ubra­nie. – Usły­sza­łem jakiś dźwięk, prze­raź­liwe, wyso­kie wycie. Odwró­ci­łem się i zoba­czy­łem, że w moją stronę sunie wielki ślepy robal, zupeł­nie jak smok z legend. Pasz­czę miał roz­dzia­wioną i pełną zębów ostrych jak szty­lety. Odwró­ci­łem się i pobie­głem do stajni. Robal wśli­znął się za mną, ale ja wsko­czy­łem do powozu i wyje­cha­łem przez bramę. Stwór… ojciec, nie podą­żył za mną. Chyba nie chciał, żeby ktoś go zoba­czył.

– Aha – mruk­nął Henry. – Więc za duży, żeby na niego nadep­nąć.

– Nie powi­nie­nem był ucie­kać – stwier­dził Gabriel, patrząc na brata. – Powi­nie­nem był zostać i wal­czyć z tym stwo­rem. Może dałoby się prze­mó­wić mu do rozumu. Może ojciec gdzieś tam jest.

– A może prze­gry­złby cię na pół – rzu­cił Will. – Opi­sa­łeś wła­śnie trans­for­ma­cję w demona, ostat­nie sta­dium ospy.

– Will! – Char­lotte wyrzu­ciła ręce w górę. – Dla­czego wcze­śniej tego nie powie­dzia­łeś?

– W biblio­tece są książki na temat demo­nicz­nej ospy – odpa­ro­wał Will ura­żo­nym tonem. – Nikomu nie bro­ni­łem ich czy­tać.

– Tak, ale skoro Bene­dict miał się zmie­nić w ogrom­nego węża, mogłeś przy­naj­mniej uprze­dzić o takiej moż­li­wo­ści – stwier­dziła Char­lotte. – Nie sądzisz, że sprawa doty­czy nas wszyst­kich?

– Po pierw­sze, nie wie­dzia­łem, że Bene­dict zmieni się w gigan­tycz­nego robala – zaczął Will. – Ostat­nim sta­dium demo­nicz­nej ospy jest prze­miana w demona. Dowol­nego rodzaju. Po dru­gie, trans­for­ma­cja trwa kilka tygo­dni. Można by sądzić, że nawet taki paten­to­wany idiota jak Gabriel kogoś powia­domi o tym, co się dzieje.

– Kogo miał powia­do­mić? – wtrą­cił Jem, cał­kiem roz­sąd­nie. W cza­sie roz­mowy przy­su­nął się do Tessy. Teraz stali obok sie­bie, a ich dło­nie się sty­kały.

– Clave. Listo­no­sza. Nas. Kogo­kol­wiek. – Will rzu­cił ziry­to­wane spoj­rze­nie Gabrie­lowi, który tym­cza­sem odzy­skał rumieńce i teraz wyglą­dał na wście­kłego.

– Nie jestem paten­to­wa­nym idiotą…

– Brak patentu nie dowo­dzi inte­li­gen­cji – odpa­ro­wał Will.

– Poza tym mówi­łem, że ojciec zamknął się w gabi­ne­cie na cały zeszły tydzień…

– I nie pomy­śla­łeś, żeby się tym zain­te­re­so­wać? – rzu­cił Will.

– Nie znasz naszego ojca – ode­zwał się Gideon bez­na­mięt­nym tonem, który przy­bie­rał cza­sami, kiedy roz­mowa o ojcu była nie­unik­niona. Następ­nie odwró­cił się do brata, poło­żył ręce na jego ramio­nach i zaczął coś do niego mówić spo­koj­nie i cicho, tak że nikt wię­cej go nie sły­szał.

Jem splótł mały palec z pal­cem Tessy. Był to zwy­cza­jowy czuły gest, do któ­rego tak się przy­zwy­cza­iła w ciągu kilku ostat­nich mie­sięcy, że cza­sami odru­chowo wycią­gała rękę, kiedy Jem sta­wał obok niej.

– To twoja suk­nia ślubna? – zapy­tał szep­tem.

Tessę ura­to­wało od odpo­wie­dzi poja­wie­nie się Brid­get z ekwi­pun­kiem. Gideon nagle zwró­cił się do wszyst­kich obec­nych i powie­dział:

– Chi­swick. Musimy tam jechać. Przy­naj­mniej Gabriel i ja.

– Sami? – wyrwało się Tes­sie. – Dla­czego nie wezwie­cie innych…

– Clave – prze­rwał jej Will z roz­iskrzo­nymi nie­bie­skimi oczami. – On nie chce, żeby Clave dowie­działo się o jego ojcu.

– A ty byś chciał? – gwał­tow­nie spy­tał Gabriel. – Gdyby cho­dziło o twoją rodzinę? – Wykrzy­wił usta. – Nie­ważne. Prze­cież ty nie masz poję­cia o lojal­no­ści…

– Gabrielu, nie mów do Willa w taki spo­sób – skar­cił go Gideon.

Młod­szy brat wyglą­dał na zasko­czo­nego i Tessa wcale mu się nie dzi­wiła. Tak jak wszy­scy w Insty­tu­cie, Gideon wie­dział o klą­twie, która była przy­czyną wro­go­ści i gwał­tow­nych zacho­wań Willa, ale nikt z zewnątrz nie znał tej histo­rii.

– Poje­dziemy z tobą. Oczy­wi­ście, że poje­dziemy z tobą. – Jem puścił rękę Tessy i wystą­pił do przodu. – Gideon wyświad­czył nam przy­sługę. Nie zapo­mnie­li­śmy o tym, prawda, Char­lotte?

– Oczy­wi­ście, że nie – odparła Char­lotte. – Brid­get, strój bojowy…

– Dobrze się składa, że ja swój już mam na sobie – powie­dział Will.

Tym­cza­sem Henry zrzu­cił mary­narkę i zamie­nił ją na górę od stroju bojo­wego oraz pas z bro­nią.

Jem poszedł za jego przy­kła­dem i nagle w przed­sionku zro­bił się ruch. Char­lotte mówiła coś cicho do Henry’ego, trzy­ma­jąc rękę na brzu­chu. Tessa odwró­ciła od nich wzrok i zoba­czyła ciemną głowę pochy­loną ku jasnej. Jem stał obok Willa i kre­ślił stelą znak na jego szyi. Cecily spoj­rzała na brata i spo­chmur­niała.

– Ja też jestem w stroju bojo­wym – oznaj­miła.

Will tak gwał­tow­nie uniósł głowę, że Jem zapro­te­sto­wał z iry­ta­cją.

– Cecily, abso­lut­nie nie.

– Nie masz prawa mówić mi, co mogę robić, a czego nie. – Oczy dziew­czyny zapło­nęły. – Idę.

Will spoj­rzał na Henry’ego, ale ten prze­pra­sza­jąco wzru­szył ramio­nami.

– Ona ma prawo. Tre­nuje od pra­wie dwóch mie­sięcy…

– Jest jesz­cze dziew­czynką!

– Ty robi­łeś to samo w wieku pięt­na­stu lat – przy­po­mniał mu cicho Jem, a Will odwró­cił się do niego gwał­tow­nie.

Przez chwilę wszy­scy wstrzy­my­wali oddech, nawet Gabriel. Jem spo­koj­nie patrzył w oczy przy­ja­ciela, a Tessa nie po raz pierw­szy odno­siła wra­że­nie, że ci dwaj bez­gło­śnie prze­ka­zują sobie jakieś słowa.

W końcu Will wes­tchnął i zmru­żył oczy.

– Teraz twoja narze­czona zgłosi się na ochot­nika – powie­dział.

– Oczy­wi­ście, że jadę – oświad­czyła Tessa. – Może nie jestem Nocną Łow­czy­nią, ale ja też tre­no­wa­łam. Jem ni­gdzie się beze mnie nie ruszy.

– Jesteś w sukni ślub­nej – zauwa­żył Will.

– Wszy­scy już ją widzieli, więc nie mogę w niej wziąć ślubu – stwier­dziła Tessa. – No wie­cie, pech.

Will wymam­ro­tał coś po walij­sku, ale tonem poko­na­nego. Jem posłał Tes­sie lekki, zatro­skany uśmiech. W tym momen­cie otwo­rzyły się drzwi Insty­tutu i do środka wpadł blask jesien­nego słońca. W progu stał zdy­szany Cyril.

– Drugi powóz gotowy – oznaj­mił. – Kto jedzie?

***

_Do: Kon­sula Josiaha Way­landa_
_Od: Rady_

_Drogi Panie,_

_z pew­no­ścią jest Pan świa­domy, że po dzie­się­ciu latach koń­czy się okres Pań­skiej służby jako Kon­sula. Przy­szła pora wyzna­czyć następcę._

_Jeśli cho­dzi o nas, poważ­nie roz­wa­żamy kan­dy­da­turę Char­lotte Bran­well z domu Fair­child, która dobrze się spi­suje w roli sze­fo­wej Insty­tutu Lon­dyń­skiego. Przy­pusz­czamy, że ma ona Pań­ską apro­batę, jako że po śmierci jej ojca została wyzna­czona na to sta­no­wi­sko wła­śnie przez Pana._

_Ponie­waż Pań­ska opi­nia jest dla nas nie­zwy­kle cenna, będziemy wdzięczni za wszel­kie uwagi w tej kwe­stii._

_Z powa­ża­niem_

_Vic­tor Whi­te­law, Inkwi­zy­tor,
w imie­niu Rady_