Ebook Manik mobi,epub

kładam jedną do ust i zapalam. Wydmuchuję dym. - Tak? A co takiego? Drzwi się otwierają i wchodzą moi dwaj pomagierzy. Bo i Xavier, którego nazywamy X. Czapki założone daszkami do tyłu, kaptury na głowach, śmieją się z czegoś, o czym najwyraźniej rozmawiali przed przyjściem tutaj. Ignoruję ich i skupiam się ponownie na Lennym, który rzuca we mnie zrolowaną setką. - Moglibyśmy się zabawić. Mam kumpla, który otworzył we wschodniej części swój lokal. W kieszeni dzwoni mi telefon. Wyjmuję go. - - warczy mi do ucha mój tato. - Tak? - Obracam w palcach banknot. - Spotkajmy się w barze w centrum. Mrużę oczy. Nieczęsto, a może nawet i nigdy, tata prosi mnie o spotkanie w barze. - Dobrze. W którym? ROZDZIAŁ 3 Top Of The Line - Rittz Beat Beat! - woła Kyle, przekrzykując głośną muzykę. W klubie panuje tłok, jak niemal w każdy weekend. Odwracam się w jego stronę, zanurzając szklankę w pojemniku z lodem. On macha przed twarzą pudełkiem z lodami. Kręcę głową. - No co? Co on wyprawia? Wszyscy wiedzą, że Kyle to żartowniś. Jest okropny. Nabiera na łyżkę porcje lodów i umieszcza je po trochu w każdym kieliszku do shotów. Kyle jest miksologiem do potęgi entej. Jego koktajle to prawdziwe dzieła sztuki. Nachyla się i oblizuje łyżeczkę. Kręcąc głową, wręczam klientowi jego zamówienie. - Ale z ciebie idiota! - Co? - Przykłada dłoń do ucha. - IDIOTA! - wołam. Śmieje się, a jego twarz jest tak promienna, że aż zaraża uśmiechem. Każdy potrzebuje przyjaciela takiego jak Kyle. Jego spojrzenie wędruje ponad moim ramieniem i nagle przestaje się śmiać. Otwiera szeroko oczy. Zaskoczona tą niespodziewaną zmianą, odwracam się, aby podążyć za jego wzrokiem, i moją uwagę przyciągają frontowe drzwi. Zamieram. Kątem oka dostrzegam, że Kyle przysuwa się do mnie. Ja nie mogę, czy to - Manik vel Aeron cholerny Romanov-Reed - szepcze za mną Kyle, omiatając oddechem mój kark. Jego zdjęcia pojawiają się w mediach absolutnie wszędzie. To największy żyjący raper, dorównujący nawet tym najwspanialszym, którzy już odeszli. Przechylam lekko głowę, licząc, że uda mi się lepiej mu przyjrzeć. Czarna skórzana kurtka, a pod nią bluza z kapturem, ciemne, sprane dżinsy i czyste, białe adidasy. Moje spojrzenie przenosi się na jego twarz. Przełykam ślinę. Jest prawdziwym dziełem sztuki. Doprowadzonym do perfekcji. Ostro zarysowana żuchwa, wydatne kości policzkowe i irytująco doskonały, prosty nos. Choć z tej odległości tego nie widzę, wiem, że ma intensywnie niebieskie oczy, ciemne rzęsy i równie ciemne włosy, z całą pewnością idealnej długości, aby jego groupies mogły je przeczesywać palcami. A jego ciał no cóż. Z pewnością zostało stworzone przez jakiegoś pradawnego rosyjskiego boga, a następnie ozdobione tymi wszystkimi tatuażami. Nie chodzi jednak tylko o wygląd; ten mężczyzna jest utalentowany, szanowany i z tego, co słyszałam, lepiej z nim nie zadzierać na żadnym poziomie. Chyba nawet oglądałam na Netfliksie dokument o jego tacie, Vladimirze Romanovie. Dzięki mediom wiem także, że Aeron, czy też ,,Manik", gustuje w sławnych i bogatych, aczkolwiek nigdy go nie widziano z tą samą dziewczyną więcej niż jeden raz. Czyli to także dziwkarz. A to niespodzianka. - Ciekawe, co tutaj robi - dodaje Kyle, wyrywając mnie z rozmyślań. Przyglądam się, jak jego ekipa - kilkanaście osób - rozdziela tłum i udaje się na górę do jednej z trzech stref dla VIP-ów. Klub jest dwupoziomowy i całe piętro można oglądać z dołu. I vice versa. Wzruszam ramionami i się odwracam, by zająć się szykowaniem kolejnych drinków. - Licho wie. Może nudzi mu się to jego wspaniałe życie. - Może - śmieje się Kyle. Kiedy wraca na swoje stanowisko po drugiej stronie baru, odwracam głowę i raz jeszcze zerkam na Manika i jego ekipę. I dociera do mnie, że on mi się przygląda. W tle rozbrzmiewa Top Of The Line Rittza, ale ja słyszę jedynie szum krwi płynącej w moich żyłach. Manik powoli unosi drinka do ust i nie odrywając ode mnie wzroku, rozsuwa szeroko nogi, zajmując połowę krwistoczerwonej sofy. Aparat fotograficzny nigdy nie uchwyciłby intensywności jego spojrzenia, przyprawia mnie ono o dreszcze. Wibrują we mnie dudniące basy. Spuściwszy wzrok, szybko się odwracam, podchodzę do lodówki i wyjmuję karton mleka. Niepotrzebnie w ogóle tam patrzyłam. Reszta zmiany mija mi szybko i w atmosferze napięcia. Cały czas byłam zajęta, ale ciągle miałam świadomość obecności mnóstwa gości w strefie dla VIP-ów, i przysięgam, że co chwilę czułam na sobie jego wzrok. A może po prostu wpadłam w paranoję. Sprawdzam godzinę. Za kwadrans czwarta. Doskonale. Jeszcze tylko piętnaście minut i wszyscy będą się musieli stąd wynieść. Zresztą tłum zdążył się już mocno przerzedzić - większość ludzi opuś