Miłość na wybojach ebook i audiobook

ROZDZIAŁ 1

Pendolino sunęło przez zazielenione wiosennie pola i lasy, przez senne miasteczka i małe osady. Rzeczywistość przesuwająca się za panoramicznymi oknami do złudzenia przypominała fragment filmu. Drzewa w oddali wyginane wiatrem, stadko pełnych gracji saren pośrodku pola, samochody czekające na przejeździe – wydawały się nierealne.

Natomiast wewnątrz wszystko było banalne. Niewygodny, choć lotniczy fotel, i za mało miejsca na nogi, bo siedziała przy stoliku z dwiema innymi osobami. Na skraj krzyku doprowadzał Jaśminę irytująco mocny zapach środka czyszczącego wymieszany z wonią tysięcy drobinek kurzu. Wszystko ją swędziało, a najbardziej lewy łokieć. Czuła też zbliżający się dobrze znany ból w skroniach.

Przymknęła oczy, co mogło jeszcze uratować ją przed migreną. Spróbowała też po raz kolejny się zrelaksować. Obiektywnie rzecz biorąc, w pociągu było komfortowo. Bez tłoku, płaczących dzieciaków czy krzykliwych nastolatków. Podróż mogła okazać się przyjemna. Być może wszystko ułoży się sympatycznie. Cała reszta jej życia. Hipotetyczne trzydzieści, czterdzieści lat, które, statystycznie rzecz biorąc, przypadały na trzydziestoparolatkę, prawie czterdziestkę, jak przypomniała sobie z brutalną szczerością. Musiała się tylko pozbierać po ostatnich wydarzeniach. Tylko…

Nie wydawało się to łatwe. Wymyśliły z kuzynką tę durną wyprawę zaledwie trzy dni temu, na stypie dziadka Stefana. Szczególnym trafem obie były na życiowym zakręcie i pod wpływem alkoholu zdecydowały, że uporają się z tym wspólnie. Kura domowa i pani od muzyki. Przecież to nie mogło się udać. Za bardzo się różniły, a czekało je wspólne podróżowanie, mieszkanie i co więcej – twórcze zmagania przez prawie dwa tygodnie! Zakrawało na żart, bo nie miały doświadczenia bycia razem w dorosłym życiu. Odkąd pokłóciły się jako dwunastolatki, najchętniej unikały jedna drugiej. Teraz wszystko zależało od tego, czy uda im się dogadać.

Jaśmina zerknęła na kuzynkę drzemiącą w pozycji embrionalnej po drugiej stronie stolika. Z włosami zawadiacko ściętymi na chłopaka, ubrana w workowaty szarobury lniany kombinezon z obwisłym krokiem i bez śladu makijażu, Baśka prezentowała się jak niechlujny wyrostek. Trudno było domyślić się, że miesiąc wcześniej skończyła trzydzieści siedem lat, a pod kombinezonem skrywa całkiem zgrabną figurę. Od dziecka nie gustowała w sukienkach, co było o tyle kłopotliwe, że jednocześnie chciała się podobać samcom alfa. Tymczasem nonszalanckie i mało kobiece stroje nie poprawiały jej notowań. Nieśmiałość maskowała burkliwością, a przyparta do muru stawała się agresywna. W rezultacie nie udało jej się związać z żadnym mężczyzną na dłużej niż trzy miesiące. Być może działo się tak również dlatego, że Baśka nie znała ojca. W rodzinie plotkowano, że mógł nim być znany dyrygent, z którym jej matka występowała podczas jednego z europejskich tournée. Jednak nikt tego nie potwierdził. Basia, wychowana w zasadzie przez babkę, nie umiała ulokować mężczyzny w życiu codziennym. Od wielu lat wiodła ciche życie samotnicy w mikroskopijnej kawalerce nieopodal placu na Rozdrożu.

Środek mieszkania zajmował ogromny zabytkowy fortepian koncertowy, pamiątka po matce wirtuozce. Na łóżko nie było miejsca, Baśka spała więc na materacu pod instrumentem, twierdząc, że ma tam piękniejsze sny. Za stół służył jej parapet, bo z okna rozciągał się piękny widok na pobliską Trasę Łazienkowską. Jedynym jej gościem był zaś starszawy listonosz. Lista ulubionych aktywności Baśki była krótka i niezmienna od lat: joga, telewizyjne seriale grozy i muzyka w różnych odcieniach. Maniakalnie chadzała na wszystkie koncerty w stolicy, interesowała się każdym rodzajem muzyki, od opery do noise’u. Miało to jednak fatalny skutek uboczny, bowiem smakowanie dźwięków wypierało inne potrzeby.

Zbliżała się kolejna wiosna. Jak zawsze o tej porze, serce podrywało się w złudnej nadziei na spotkanie wymarzonego partnera. Baśka w tym czasie biegała na kilka zwariowanych randek, potem drzewa przekwitały, a wraz z nimi chęć zawalczenia o miejsce w panteonie szczęśliwych mężatek. Skwapliwie wracała do bezpiecznego rytmu: praca, bo trzeba było opłacić rachunki, kolacja przy parapecie, bo tak było najwygodniej, samotne noce pod fortepianem z muzyką ze słuchawek, bo czuła się samotnie, a sąsiedzi mieli wrażliwe uszy. Od lat pracowała nad dziełem, dzięki któremu mogłaby wreszcie zaistnieć w stołecznym środowisku muzycznym. Marzył jej się sukces, choćby przebłysk powodzenia, coś, dzięki czemu jej ciche istnienie nabrałoby wreszcie zauważalnego sensu.

Z rodziną widywała się niechętnie. Osiągnięcia kuzynów nie poprawiały jej nastroju, podobnie jak natrętne pytania ciotek, kiedy wreszcie znajdzie męża, założy rodzinę i szczęśliwie się rozmnoży. Irytowały ją również niesmaczne dopytywania o zawodowe osiągnięcia, w których specjalizowali się wujkowie, szczególnie po drugim kieliszku. Tymczasem ona była zadowolona z posady nauczycielki gry na pianinie w prywatnej szkole muzycznej. Pieniądze wystarczały na życie i robiła coś, co prawie, prawie lubiła. Nikt nie wiedział, co ją nagle ugryzło, że rzuciła tę wygodną pracę. Nie chciała o tym mówić nawet na stypie po pijaku.

I tak z niej to wyciągnę – postanowiła Jaśmina i zapatrzyła się w sielski krajobraz za oknem. Muśnięte radosną zielenią prostokąty pól i ciemna linia lasu na horyzoncie, a pośrodku przyjemny mały domek z pasącym się konikiem. Przestrzeń i spokój, które po raz kolejny nasuwają pytanie: po co się tłoczyć w stolicy, skoro na wsi tak pięknie. Nie lepiej byłoby przycupnąć w małej chałupce gdzieś na skraju, chodzić rano do sąsiadki po świeże mleko, śmietanę, a po prawdziwy chleb do lokalnego sklepu?

Pendolino wyszło z zakrętu i ostre wiosenne słońce uderzyło nagle w szybę, wydobywając Jaśminowe odbicie. W przeciwieństwie do Baśki wyspecjalizowała się w podkreślaniu kobiecych walorów. Bez wahania zakładała wydekoltowane kiecki, buty na obcasach, kusiła długimi włosami. Nie uważała się za piękność, ale wiedziała, że miodowo-lniana uroda podkręcona chabrowymi oczami w ciemnej oprawie i niewątpliwy wdzięk działają na facetów. Może dlatego, że przeważnie była uśmiechnięta? A może raczej dzięki zgrabnym i długim nogom? Biust też miała niezły, sama musiała przyznać. Lubiła myśleć o ludziach dobrze i kto wie, może to rozjaśniało jej twarz w szczególny sposób? Koleżanki mówiły, że ma nieuchwytny sznyt gwiazdy filmowej na wakacjach. Przyjmowała komplement z radością, bo faktycznie lubiła być dobrze wystylizowana.

Rodzice zarzucali jej brak ambicji i determinacji w dążeniu do celu. Chyba mieli rację. Nie czuła potrzeby bycia na pierwszym planie czy nawet specjalnej autopromocji. Nie lubiła brylować. Im starsza, tym bardziej ceniła spokojne domowe zacisze. Kolacyjki przy świecach, długie kąpiele w wonnych balsamach, zdrowe jedzenie. Poranna kawa z miodem z włoskiego ekspresu, chleb wypiekany w domu raz w tygodniu z troskliwie pilnowanego zakwasu, własne czerwonokapuściane i równie barwne buraczane kiszonki, mieszanki ziół osobiście wyhodowanych na balkonie, a poza tym godzinka popołudniowego czytania, długi spacer dla dobrej formy, raz w tygodniu joga czy pilates i świeży manicure; cały przyjemnie ustalony rytm. Codzienne rytuały, których lubiła przestrzegać, bo czuła się z nimi bezpiecznie i błogo.

Do szczególnych przyjemności zaliczała francuskie filmy, piosenki, sery i wina. Od lat biegała raz w tygodniu do Instytutu Francuskiego na lekcje języka, starając się osiągnąć choćby podstawową biegłość. Wkuwanie słówek i zawiłości gramatycznych sprawiały jej niezrozumiałą rozkosz.

Lubiła też cotygodniowe porządki. Aplikowała je w każdą środę, z uwagą docierając w każdy najtajniejszy zakątek rozległego mieszkania. Świeżo wyczyszczone powierzchnie napawały Jaśminę satysfakcją i optymizmem, a wywijając szczotką, układała równie starannie umysł. Wszystko do odpowiednich pudełeczek, a co niepotrzebne won! Z myśli wprost do atmosfery, zaś nieużywanymi rzeczami z domu obdarowywała bardziej potrzebujących, przede wszystkim pobliski dom pomocy społecznej. Z pomocą sąsiadów zainstalowała przed blokiem wieszak na ubrania dla bezdomnych, a z czasem również coś dla duszy – półkę z używanymi książkami na wynos. Dzięki temu miała poczucie, że przyczynia się do czegoś dobrego, oczywiście na swój skromny sposób. Na szersze, bardziej zorganizowane działania społeczne nie miała pomysłu ani ochoty. Nastawiona do świata życzliwie i cierpliwie z pewnością była wspaniałą towarzyszką życia. Witek, jej eksukochany, zdawał się doceniać wszystkie walory Jaśminy przez kilkanaście lat.

Poznali się pod koniec studiów w jednym z warszawskich parków na koncercie z okazji lata, na którym oboje chałturzyli. Wpadli na siebie przypadkiem na zapleczu prowizorycznej sceny i roześmieli się jednocześnie z tej stłuczki. Pierwszy raz ich oczy spotkały się przypadkiem, ale po chwili już całkiem świadomie. Wibrujący moment, kiedy nagle odkrywasz czyjeś istnienie. Chcieli ruszyć każde w swoją stronę, zamiast tego znów na siebie wpadli i tym razem Witek na chwilę przytrzymał Jaśminę w objęciach. Przeszyła ją ta bliskość niespodziewanym krzykiem. Odskoczyła zdumiona i miała odejść, ale zamiast tego niespodziewanie pocałowała go w usta. Dopiero wtedy uciekła. To był impuls, któremu musiała ulec, ten pocałunek. Nie umiała tego wytłumaczyć. Może winne było elektryczne wyładowanie, którego doświadczyła pod jego dotykiem? Nigdy przedtem nie była tak odważna. Całować obcego faceta w biały dzień i na trzeźwo? Czuła się jak idiotka przez resztę wieczoru i prawie położyła występ. Ciągle odtwarzała w głowie fatalny moment. Najgorsze, że kontakt z jego ustami był bardzo… bardzo przyjemny.

Nie mogła uwierzyć własnym oczom, kiedy po skończonej imprezie nagle się przed nią pojawił. Złapał ją za rękę i zaciągnął na ławkę ukrytą pod nawisem szalonych kwitnących bzów, gdzieś dalej za sceną. Duszny kwiatowy zapach kompletnie ją oszołomił, a jego dotyk sprawił, że kompletnie się rozpłynęła i rozmiękła w kolanach. Tym razem on ją pocałował i zaraz przylgnęli do siebie, jakby odtąd mieli stanowić jeden organizm. Pobili zapewne rekord nieodrywania ust od siebie! Oszołomieni nieoczekiwanym płomieniem, jaki między nimi buzował, i duszną bzową atmosferą wokół, niebawem wylądowali na miękkiej trawie w litościwym cieniu krzaków. Szybciej niż zdążyli pomyśleć, już byli w trakcie, zanurzeni w sobie i dyszący. Niecierpliwie, intensywnie i cudownie. Pulsowali w zjednoczonym rytmie, jakby byli dla siebie stworzeni. Eksplodujące pragnienie oszołomiło kompletnie ich zmysły i wciągnęło w słodką dolinę rozkoszy.

Kiedy po wszystkim leżeli wtuleni w siebie wśród intensywnie zielonego zapachu zgniecionej trawy i z buzującymi bzami nad nimi, wciąż oszołomieni tym, co się przydarzyło, i jakże błogo nasyceni, wiedzieli jedno: ich spotkanie nie było przypadkowe. Jaśmina z nikim, nigdy tak się nie czuła. Niczym połączony w jeden pulsujący spełnieniem organizm. Musiała utrzymać ten cudowny błogostan podszyty rozkoszną wibracją.

Miesiąc później zamieszkali razem w mieszkaniu po jego rodzicach i wszystko zapowiadało się wspaniale. Witek był wówczas utalentowanym, wesołym, niezwykle przystojnym studentem wydziału aktorskiego. Nie sposób było się w nim nie zakochać. Tyle że ona trochę się w tym zatraciła. Siłą rozpędu dokończyła jeszcze studia wokalno-estradowe, ale występowała coraz rzadziej i rzadziej, aż wreszcie jej kariera muzyczna poszła w odstawkę. Całą energię poświęciła na wspieranie ukochanego. Podtrzymywanie na duchu w czasie niepowodzeń, radowanie się z kolejnych sukcesów – to były jej nowe zadania. Poza tym wzięła na siebie całą praktyczną obsługę ich życia; o wszystkim myślała, kupowała, zamawiała, planowała i jeszcze czuwała nad finansami. Każdy nowy obrazek, pasta do zębów, wymiana zamka, zakup filtra do wody, wybór, dokąd pojechać na wakacje, zakup wyjściowego garnituru dla Witusia; coraz wykwintniejsze domowe obiadki, wymiana podłogi, płacenie rachunków i tysiące innych zadań – to wszystko należało do niej. Witek, jako rasowy artysta w wiecznym twórczym uniesieniu, nie miał do tego głowy, po prostu przelewał prawie wszystkie dochody na wspólne konto.

Z czasem takie życie zaczęło ją nieco uwierać i stąd pojawił się pomysł prowadzenia chóru dla seniorów w osiedlowym domu kultury. Sztuki wysokiej z tego może nie było ani prawie żadnych pieniędzy, ale mnóstwo satysfakcji! Nareszcie miała wrażenie, że jej muzyczne wykształcenie do czegoś się przydaje. Po trzech latach Jaśmina przerzuciła się na chór dla dzieci, być może realizując w ten sposób podświadomą potrzebę matkowania.

Okazjonalnie wspierała też rozwój Witkowej kariery, udzielając się na jego fanpejdżach, dzięki czemu mogła być jeszcze bliżej ukochanego i prawdziwej sztuki. Nieodmiennie utwierdzało ją to w przekonaniu, jak wspaniale się uzupełniają, a jeśli dodać, że wciąż cieszyli się pełnym wigoru pożyciem seksualnym, nic dziwnego, że czuła się szczęśliwa. Chwilami bardzo. Witek, na klasycznie męski sposób, podtrzymywał romantyczny płomyk, czasem wracał z wielkim bukietem jej ulubionych bladoróżowych tulipanów, w które szeleszczące i sztywne wtulała twarz, wdychając zieloność… Czy z jeszcze większym i ulubieńszym pękiem karminowych peoni, a w zimowe miesiące przynosił herbaciane róże. Kupował też często czekoladowe kulki Lindta w czterech smakach, które tak lubiła chrupać podczas czytania książek. A przede wszystkim wciąż był sympatycznym towarzyszem, nie licząc cyklicznych, lecz zrozumiałych wybuchów paniki tuż przed pojawieniem się recenzji z premier jego filmów czy sztuk. Uwikłany w wiele projektów w domu pojawiał się rzadko, bo, a to był na planie, to na jakiejś próbie albo grał spektakl, udzielał się też na uczelni w innym mieście. Rekompensowali to sobie latem, wybierając się na długie wakacje tylko we dwoje, z dala od wszystkich i wszystkiego.

Jaśmina tęskniła, szczególnie w długie zimowe wieczory, ale szybko znalazła wyjście – był to znakomity czas na realizowanie jej nowej pasji. Haft artystyczny zupełnie nią zawładnął ku niepohamowanej wesołości ukochanego, który uważał to za zajęcie godne nudnych ciotek, otwarcie żartował na ten temat i regularnie wyśmiewał. Pomysł spotykania się w gronie kilku pań na wspólne haftowanie wydawał mu się zgoła średniowieczny i nie mógł zrozumieć takiej potrzeby. Dlatego dobrze było skorzystać z jego częstych nieobecności na rozwijanie pasji, która jej wydawała się idealna – jednocześnie pozwalała się wyżyć artystycznie i wyciszyć. Kolejne połacie ogromnego lnianego obrusa wyhaftowane orientalnymi kwiatami przynosiły Jaśminie niebywałą satysfakcję. Milimetr po milimetrze zmierzała do ustalonego celu we własnym nieśpiesznym rytmie.

Lubiła bardzo to spokojne i zorganizowane bytowanie, panowanie nad wszystkimi sprawami i zbieranie kamyczków spod stóp ukochanego. Jedyne, czego serdecznie nie znosiła w pracach domowych, to wieszanie prania i prasowanie. Przy męskich koszulach przez lata robiło jej się nieodmiennie najpierw gorąco, a potem słabo, aż wpadła na pomysł, że może nieszczęsne koszule oddawać do pralni, a potem odbierać czyste, wyprasowane i pachnące. Innym wyzwaniem były wizyty na poczcie. Z niewiadomych przyczyn potwornie ją stresowały i dostawała wręcz ataków paniki na samą myśl, że musi udać się tam w jakiejś sprawie. Odbierając polecony, zawsze spodziewała się najgorszego i była na granicy omdlenia. A różnych listów przychodziło do nich sporo. Nie miała sumienia prosić Witka o pomoc, przecież harował w kilku pracach jednocześnie. Lęk przed pocztą wydawał się jej zresztą raczej zawstydzający. Przecież było bardzo dobrze i w zasadzie we wszystkim zgadzali się z ukochanym. W najważniejszych sprawach, jak dziecko, co zgodnie odłożyli na bliżej nieokreślone „później”, ale też w bardziej praktycznych, jak brak potrzeby posiadania własnego auta. Oboje nie myśleli także o domowym ulubieńcu. Jaśmina zwierzęta owszem lubiła, ale na odległość. Podziwiała wszystkie pieski w parku i zagadywała przez okno do kota sąsiadów. Może było to przyzwyczajenie wyniesione z dzieciństwa, bo przecież rodzice nigdy nie pozwolili jej nawet na chomika czy rybki. Czuła się przez to nieco ułomna i jako dziecko przelała tę potrzebę na zbierane w parku ogryzki szyszek. Nadawała im imiona, opiekowała się nimi i udawała, że są jej domowymi milusińskimi. Uwielbiała też od zawsze drzewa za ich mocarne niewzruszone piękno i kwiaty za ulotną delikatność.

Być może dlatego w dorosłym życiu dużo czasu i uwagi poświęcała ukochanej kolekcji trzydziestu orchidei. Obdarzały otoczenie dystyngowaną urodą, przekwitały i odradzały się ponownie, niewzruszone w swym majestacie, zdobiąc parapety i przynosząc radość. Czuła się z nimi organicznie związana. Rozumiała ich spokojny powściągliwy rytm życiowy i niewygórowane potrzeby. Rozmawiała z pupilkami codziennie po śniadaniu, z każdą po kolei. Przecież potrzebowały odrobiny zainteresowania.

Życie z Witoldem płynęło spokojnym rytmem, z biegiem lat wypracowali wspólne hobby, czyli kolekcjonowanie starych kryształowych kieliszków. Wyszukiwali je na targach staroci i potem pili z nich francuskie wina kupowane w dyskontach. Było cudownie. A przynajmniej tak jej się wydawało.

Otrzeźwienie przyszło nagle. Kończyli śniadanie, frittatę z młodymi pędami brokułów i hiszpańską papryką, a Jaśmina zastanawiała się, czy dolać świeżo wyciskanego soku i czy powinna kupić nowe podkładki pod talerze, bo te, których używali, były wytarte, kiedy Witek przełknąwszy ostatni kęs, oświadczył, że odchodzi.

Szare czy białe – przymierzała w myślach, bo wystrój kuchni był na skandynawską modłę oszczędny i nagle do niej dotarło. Słowa Witka zawisły nad stołem, tuż nad talerzami przybrudzonymi frittatą. Na jej talerzu były trzy plamy, na jego sześć. Jaśmina nie mogła przestać na nie patrzeć. Czy to coś oznaczało? Dobrze czy źle?

Zdumiony brakiem reakcji Witek, suchym głosem udzielił wyjaśnień. Zakochał się z wzajemnością w amerykańskiej producentce i przenosi się do Los Angeles.

– To dla mnie wielka szansa – podkreślił na koniec.

Dodał jeszcze, że mieszkanie musi wynająć od zaraz, bo potrzebuje pieniędzy na przeprowadzkę. Jaśmina, omijając go wzrokiem, wstała bez słowa od stołu, starannie odstawiła krzesło i przeszła do sypialni. Nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Przez chwilę siedziała nieruchomo na brzegu ich wspólnego dotąd łóżka, skubiąc szarobiałą narzutę, wreszcie wstała i zabrała się za wyjmowanie z szafy swoich rzeczy. Była w tym staranna i uporządkowana, jakby nic się nie stało. Wzięła tylko ulubione ubrania, paszport, biżuterię i kilka książek. W pół godziny spakowała walizkę i bez pożegnania opuściła mieszkanie, kątem oka rejestrując Witka spokojnie popijającego kawę w salonie. Prawdopodobnie ulżyło mu, że obyło się bez awantury. W windzie doszła do wniosku, że życie czasami przypomina głupie seriale telewizyjne. Takie same, jakie niedawno oboje wyśmiewali.

Dopiero na ulicy zabrakło jej powietrza. Duszący atak paniki nadszedł niespodziewanie i zmusił Jaśminę do przytrzymania się ściany najbliższego budynku. Przeczekała z zamkniętymi oczami, kaszląc i krztusząc się, prawie zgięta wpół. Nikt z przechodniów się nie zainteresował, czy potrzebuje pomocy. Kiedy wreszcie poczuła się trochę lepiej i wyprostowała, żeby zaczerpnąć powietrza, zorientowała się, że przecież nie ma się gdzie podziać. Mieszkanie należało do Witka i mógł z nim zrobić, co chciał. Własnych rodziców nie zamierzała niepokoić meandrami swojego życia uczuciowego, nie była z nimi aż tak blisko. Przyjaciółki kochały się od zawsze w jej dotychczasowym partnerze, czy był sens wypłakiwać się w ich ramionach? Czy w ogóle był sens płakać?

Oczywiście, że nie, doszła do wniosku i chlipiąc żałośnie, zatrzymała przejeżdżającą taksówkę. Nie ma powodów do rozpaczy, przekonywała samą siebie. Zalana łzami podała taksówkarzowi adres dziadka Stefana. Było to jedyne miejsce, gdzie mogła się schronić. Zawsze dobrze się rozumieli, na przekór całej rodzinie.

I tak to się zaczęło.

ROZDZIAŁ 2

Nie było jaśminowej, wziąłem ci zieloną. – Kuzyn Jerzyk postawił przed Jaśminą papierowy kubek z dymiącą zawartością i opadł na siedzenie obok Baśki. – Ale się zmęczyłem, barowy jest trzy wagony dalej! Ci ludzie! Ten tłok!

Dla nikogo nie było nowiną, że lubił wszystko wyolbrzymiać. Teatralnym gestem otarł pot ze zbyt wysokiego czoła. Zaczął łysieć przed dziesięcioma laty, kiedy tylko przekroczył trzydziestkę. Takie geny. Wszyscy mężczyźni z rodziny od kilku pokoleń mieli taki problem. Większe zdumienie budziła krucza czarność pozostałości włosów. Wyróżniała się zdecydowanie wśród rodzinnych blondów i jasnych rudości. Krążyły nawet na ten temat zjadliwe plotki, roznoszone przez ciotki, z takim zacięciem, jakby od ilości wyprodukowanych przez nie bzdur zależała przyszłość planety.

Jaśmina upiła niechętnie łyk herbaty. Nie znosiła zwykłej zielonej, dlatego poprosiła o jaśminową. Różnica była zasadnicza i normalnie poczułaby irytację. Nie miała jednak zamiaru mówić o tym kuzynowi. Podsunął przecież jej i Baśce pomysł na wspólną trasę, wcielił się dobrowolnie w ich menedżera, po czym w dwa dni załatwił pierwsze występy. Zakrawało to na cud, który należało uszanować, nawet jeśli nie bardzo lubiło się zwykłej zielonej i nie przepadało za nudnawym towarzystwem Jerzyka.

– Po przyjeździe pół godziny na odsapkę i macie próbę. Sala jest akurat wolna. A druga próba, krótsza, przed samym występem. Wystarczy?

Przeczesał rzadkie włosy i niespokojnie założył małe dłonie na wyraźnie zarysowanym piwnym brzuchu.

– Damy radę – uśmiechnęła się krzepiąco Jaśmina, jednocześnie myśląc z niepokojem, że nie występowała od wielu lat i nie wie, czy podoła.

Nie miały jeszcze nawet porządnej próby. Przeleciały tylko setkę znanych piosenek na YouTubie, pijąc białe wino i leżąc pod fortepianem. Baśka stwierdziła, że jeśli chodzi o standardy muzyki rozrywkowej i rockowej, jest nieźle ograna na różnych instrumentach. Jaśmina z kolei miała za sobą lata śpiewania pod prysznicem. Jej ciekawie brzmiący kontralt pozwalał swobodnie poruszać się w radiowych przebojach, popularnych standardach, a nawet ariach operowych. Przynajmniej pod prysznicem. Może ich plan występów nie był aż tak szalony? Musiały się „tylko” zgrać. Oczywiście, dla każdego, kto choć liznął muzycznego życia, było jasne, że „tylko” mogło oznaczać dowolnie długą harówkę na próbach i niekoniecznie zakończyć się powodzeniem.

– Sssopot… już? – Baśka ocknęła się na chwilę, rozejrzała nieprzytomnie, ziewnęła i znów zapadła w drzemkę.

Kuzyn Jerzyk również spał, pochrapując z cicha. Jaśmina przez chwilę miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje, nawet dyskretnie się rozejrzała, ale wszyscy pasażerowie zajęci byli swoimi sprawami. Wróciła myślami do niedawnych wydarzeń. Koniec związku z Witkiem, kilka dni później nagła śmierć ukochanego dziadka Stefana, odnowienie dawnej zażyłości z Baśką po trzecim kieliszku wódki podczas konsolacji, wyjazd na tournée. Wszystko nastąpiło w ciągu niespełna miesiąca, wywracając jej życie do góry nogami. Byłoby o czym myśleć, ale dotąd nie znalazła w sobie odwagi, by to uporządkować. Tymczasem było kilka spraw, które wyglądały naprawdę dziwnie.

Na przykład to, że w ostatnim roku życia dziadka Stefana nagle pojawiła się przy nim kobieta. Atrakcyjna Angela, niewiele starsza od Jaśminy, bo zaledwie czterdziestoletnia, od razu wzbudziła niechęć całej rodziny. Ciotki szemrały, że z pewnością wyłudzi od seniora rodu cały majątek. Było o co się martwić, bowiem dziadek, posiadacz bliżej nieokreślonych dóbr w rodzimym przemyśle filmowym, cieszył się opinią bogacza.

Jaśminie było wszystko jedno, z kim dziadek się związał, jeśli tylko mogła wpaść czasem do niego na popołudniowe dyskusje przy kieliszku wina. Odkąd na początku lat dziewięćdziesiątych wrócił z emigracji na łono rodziny, połączyła ich nieoczekiwanie silna więź. Jaśmina, wówczas ośmioletnia i czupurna, stała się oczkiem w dziadkowej głowie. Z resztą rodziny, po ponad trzydziestu latach rozłąki, nie potrafił się dogadać. Miał żal, że przez lata traktowano go jak skarbonkę, podczas gdy harował na obczyźnie. Rodziną i przysyłanymi przez małżonka dobrami rządziła zdolną ręką babka Marylka. Gdy nastały nowe czasy, dziadek postanowił wrócić do kraju. Kupił willę na Mokotowie i zaczął rozkręcać biznesy. Z babką, po tylu latach rozłąki, nie umieli być razem, rozwód również nie wchodził w grę. Skończyło się na tym, że dziadek przebywał w lewej części domu, a babka w prawej. Spotykali się przy posiłkach i w czasie rodzinnych uroczystości. Dziadek utrzymywał na swoim terytorium restrykcyjny porządek, u babki wszystko fruwało i wszystkiego było za dużo. Ale to do niej schodziła się rodzina i to z jej części domu nieustannie dobiegały głośne rozmowy i śmiechy. Do dziadka zapuszczała się tylko mała Jaśmina. Lubili swoje towarzystwo i mieli małe tajemnice, słuchali standardów jazzowych i oglądali stare musicale. Przyjemny porządek rzeczy zaburzyła na chwilę śmierć babki, ale wkrótce wszystko wróciło na stare tory. Rodzina nadal niechętnie widywała się z dziadkiem, a nastoletnia Jaśmina nadal go odwiedzała.

To dlatego po zerwaniu z Witkiem pierwsze kroki skierowała do starej willi na Mokotowie. Liczyła na schronienie bez niewygodnych pytań. Nowa „babka” Angela nie wyglądała na zachwyconą, ale przydzieliła Jaśminie pokój gościnny i zrobiła kawę. Dziadek na sekundę serdecznie przytulił wnuczkę, a potem poczęstował francuskim koniakiem.

– Każda zmiana oznacza postęp – stwierdził nagle, kiedy we dwójkę usiedli w gabinecie. – Czyli jest dobra. Pamiętaj o tym, Jaśka. – Uśmiechnął się ciepło.

Miał specjalny uśmiech zarezerwowany tylko dla niej. I tylko on wciąż nazywał ją zdrobnieniem z dzieciństwa.

– Nawet tacy starcy jak ja potrzebują czasem zmian – kontynuował z ożywieniem. – Nie trzeba się bać. Ani niczego żałować. Trzeba brać falę, kiedy nadciąga, i płynąć!

Jaśmina w odpowiedzi upiła mały łyk z kieliszka. Trunek jej nie smakował, ale nie chciała robić przykrości dziadkowi. Uważał koniak za delikates wysokiej klasy i częstował nim wyjątkowych gości tylko przy specjalnych okazjach.

– Liczy się zaskoczenie, moja droga – dopowiedział i mrugnął do wnuczki.

– Co masz na myśli, dziadku? – zaintrygował ją, ale jednocześnie poczuła niepokój.

– Zobaczysz – odparł tajemniczo i szybko dodał: – Pamiętaj, sowa jest twoja!

Zawsze wspominał o porcelanowej sowie stojącej na szafie w jego gabinecie. To był ich szyfr, przypomnienie, jak ważni są dla siebie. Tak przynajmniej Jaśmina to rozumiała. Trzy dni później dziadek Stefan nie żył. To był szok. Wróciła z miasta prosto w przerażające zamieszanie. Ambulans właśnie odjechał. Podobno Angeli nie było w domu, kiedy dziadek potknął się na szczycie schodów i spadł, łamiąc kark. Relaksowała się w jednodniowym Spa trzy ulice dalej. Rodzina nie zostawiła na kochance suchej nitki z czystej plotkarskiej przyjemności, bo przecież dziadek nie był lubiany i nikt nie zamierzał za nim tęsknić.

Jaśmina przesiedziała kilka godzin na łóżku w gościnnej sypialni, gapiąc się bezmyślnie w ścianę. Była w szoku, nie mogła uwierzyć, że dziadek nie żyje. Nie mogła się pozbierać. Dręczyła ją myśl, czy gdyby była w domu, to zdążyłaby pomóc. Może nawet zapobiec katastrofie. Nie była w stanie płakać, tylko bardzo piekły ją oczy. Jakby miała w nich piasek, tonę piasku. Kiedy zaczęły ją mocno swędzieć, ruszyła do łazienki. Wtedy zorientowała się, że Angela pakuje w pośpiechu swoje rzeczy, co wydawało się dziwne, nawet bardzo.

– Co z pogrzebem? – zagadnęła ją spontanicznie, ale nie dostała odpowiedzi.

Ktoś musiał zająć się organizacją ceremonii. Jaśmina zadzwoniła do najbliższego zakładu pogrzebowego i ze zdumieniem odkryła, że trumnę zamówiono dwa tygodnie wcześniej, zostawiono również wytyczne dotyczące przebiegu uroczystości. Właściciel nie pamiętał niestety, kto konkretnie złożył zamówienie, ale kojarzył czarnowłosą partnerkę. To było jeszcze dziwniejsze. Natychmiast spytała o to Angelę. W efekcie, piętnaście minut później, wylądowała za drzwiami, stanowczo wyrzucona z willi.

– Nie jesteś tu mile widziana – zakomunikowała zimno Angela i zatrzasnęła drzwi.

Zdezorientowana Jaśmina wezwała taksówkę i pojechała do pobliskiego hostelu, gdzie wzięła smutny pokój ze wspólną łazienką na korytarzu, bo tylko na to było ją stać. Witek w podły sposób odciął ją od pieniędzy w dniu, w którym się wyniosła. Na szczęście miała odłożone jakieś grosze na swoim koncie. Nauczyła się tego od dziadka. Zawsze powtarzał, że trzeba mieć własne pieniądze. Następne trzy dni przespała, jedząc tylko wliczone w cenę pobytu skromne śniadania. Stres ostatnich dni źle na nią wpłynął, lokując na jej gładkiej zazwyczaj twarzy kilka irytująco czerwonych wyprysków i odbierając apetyt. Pomiędzy seansami snu gapiła się bezmyślnie w sufit.

Na pogrzeb, kilka dni później, przybyły tłumy ludzi. Byli to przeważnie biznesmeni i artyści związani z interesami dziadka. Stawiła się też, po raz pierwszy od wielu lat, rodzina w komplecie. Naburmuszone ciotki utworzyły zwartą grupę z lewej, zaś z prawej prężyli muskuły wujowie w odświętnych garniturach. Jaśmina rozejrzała się niespokojnie, czy nie przywiało Witka, bo był związany z dziadkiem Stefanem również zawodowo, ale drań się nie pojawił. Może i lepiej. Nie była pewna, czy zniosłaby jego obecność.

Matka Jaśminy, z zawodu i upodobania fizyk, tego dnia wyjątkowo odpuściła sobie zasadniczy wyraz twarzy. Wsparta na ramieniu męża, co jakiś czas podnosiła do oczu chusteczkę i wydawała się naprawdę poruszona śmiercią ojca. A przecież nie rozmawiała z nim od lat! Podobnie jak z córką, więc Jaśmina przywitała się krótko i bez zbędnych serdeczności. Odkąd przed laty wyprowadziła się do Witka, kontakt z rodzicami ustalił się na poziomie świątecznych uprzejmości przekazywanych dwa razy w roku przez telefon. Nie pochwalali jej wyboru. A teraz stała naprzeciwko matki i ojca, badając wzrokiem ich blade naukowe twarze i ze zdumieniem odkrywając, że oboje się postarzeli. Wyglądali jak przesłonięci mgłą. Ogarnął ją dziwny smutek i tym bardziej nie wiedziała, co powiedzieć. Z kłopotu wybawiła ją dalsza krewna, przypominając o chcących złożyć kondolencje.

– Musimy iść. – Matka skrzywiła usta w czymś w rodzaju uśmiechu i oboje z ojcem odeszli.

W tym momencie Jaśmina zauważyła Angelę stojącą skromnie z boku i skrywającą twarz za czarną woalką. Nie wiadomo było, czy ukrywa smutek czy odwrotnie; ani w jakim celu trzyma w ręce stary kapelusz dziadka. Wyglądała krucho i bezradnie. Jaśmina spontanicznie podeszła do niej, ubierając twarz w standardową życzliwość.

– Jak się trzymasz? – zagadnęła miękko, ale nie zostało to przyjęte entuzjastycznie.

– Jakoś tam – wzruszyła ramionami Angela i wtedy z kieszeni jej eleganckiego żakietu dobiegł dźwięk przychodzącej wiadomości. Wyszarpnęła nerwowo telefon, odczytała i strasznie zbladła. Była tak poruszona, że upuściła komórkę na ziemię.

Jaśmina schyliła się, żeby podnieść telefon i dostrzegła na wciąż rozświetlonym ekranie trzy słowa: „Teraz twoja kolej”. Bez podpisu i z nieznanego numeru. Podała zgubę Angeli, a ta bez słowa podeszła do grobu, położyła na płycie kapelusz i odeszła szybkim krokiem. Jaśmina nic z tego nie rozumiała, było to zagadkowe i intrygujące, ale w natłoku wydarzeń szybko zapomniała o zdarzeniu. Po pogrzebie cała rodzina pojechała na konsolację do wynajętego na tę okazję lokalu, gdzie ciotki jadły i plotkowały, ile wlazło, a wujkowie upili się z fasonem razem z rozchwianą uczuciowo Jaśminą i ponurą Baśką. Na wierzch zaczęły wychodzić dawne zadrażnienia rodzinne i niesnaski, a także coraz mocniejsza niechęć do młodej wybranki dziadka. Angela chyba wyczuła nieprzychylną atmosferę, bo ulotniła się przed końcem imprezy. Ciotki były zniesmaczone.

– Pijawka – szeptały niechętnie, a przecież były oburzone od dnia odczytania testamentu, kiedy okazało się, że dziadek zapisał wybrance willę na Mokotowie. Ku zdumieniu rodziny innego majątku nie miał, udziały w firmie zostały dawno sprzedane, a pieniądze się rozpłynęły.

Następnego dnia Angela wystawiła willę na sprzedaż, co odnotowała jedna z ciotek podczas zwiadu ubranego w formę spaceru. Wydawało się to tylko potwierdzać ponure domysły ciotek, tym bardziej że Angela zaraz gdzieś wyjechała i wyłączyła telefon, odcinając się całkowicie od rodziny byłego partnera.

Jaśmina czuła się okropnie. Willa była jej drugim domem. Nie wyobrażała sobie, jak mogłaby trafić w cudze ręce. Poza tym spodziewała się choćby drobnej pamiątki po ukochanym dziadku. Zawsze powtarzał, że wnuczka dostanie starą, ponad­półmetrową porcelanową sowę. Nie wspomniał jednak o tym w testamencie, co skłoniło Jaśminę do działania.

Drugiego wieczora po pogrzebie zakradła się do opustoszałej willi. Szybki wyjazd Angeli był jej na rękę. Wiedziała, gdzie dziadek chował kluczyk do tylnych, tak zwanych kuchennych drzwi. Bez trudu przemknęła do ciemnego wnętrza. Nie musiała zapalać światła, znała na pamięć rozkład pomieszczeń i sprzętów. Niebawem siedziała za ogromnym biurkiem i patrzyła w porcelanowe oczy sowy, błyszczącej ze szczytu szafy w jasnym świetle księżyca. W pokoju wciąż pachniało wodą kolońską dziadka. Zachciało jej się płakać, ale nie rozkleiła się i podbiegła do szafy. Sowa, co ją zdziwiło, była bardzo ciężka. Czyżby dziadek ukrył coś w środku? Nie miała możliwości zastanowić się nad tym, bo nagle usłyszała hałas dobiegający z salonu. Jakby ktoś był w domu. Angela wróciła? Ale dlaczego przez taras?

Ukryła się za grubą kotarą przy oknie. Po chwili usłyszała kroki i ktoś wszedł do gabinetu. Błysnęło dyskretne światło latarki. Jaśmina przez otwór w zasłonie dostrzegła szczupłą męską sylwetkę. Dawno temu niechcący wypaliła dziurę, kiedy matka przyłapała ją na delektowaniu się papierosem dziadka. Spłoszona ukryła dowód winy za plecami, podpalając kotarę i wywołując niemałą domową aferę. Piękne czasy!

Mężczyzna, chociaż z sylwetki kogoś jej przypominał, raczej nie był nikim z rodziny. Latarka potwierdzała, że przybył do willi nieoficjalnie. Jaśminie przebiegł po plecach dreszcz niepokoju. Gdyby przynajmniej mogła zobaczyć jego twarz… Czego szukał ten intruz? Przekopywał niecierpliwie dziadkowe biurko. Jaśmina patrzyła na to z ciężkim sercem, bo nie śmiałaby grzebać bezceremonialnie w nie swoich papierach. Złodziej nie miał żadnych obiekcji. Kiedy poczuła, że dłużej tego nie zniesie, zaczęła się zastanawiać, czy nie dałaby rady go wypłoszyć. W tym momencie z zewnątrz dobiegł dźwięk policyjnej syreny. Włamywacz znieruchomiał i wyraźnie zaniepokojony nagle ruszył w stronę okna, przy którym ukrywała się Jaśmina. Odsunął niecierpliwie zasłonę, a wtedy ona, wrzeszcząc bez sensu, wypadła jak wariatka i pognała na oślep przed siebie. Kierowała się do tylnego wyjścia. Syrena tymczasem ucichła i Jaśmina usłyszała za sobą ciężkie kroki goniącego ją złodzieja. Przerażona wpadła z hukiem na framugę najbliższych drzwi. Z rozbitej porcelanowej sowy oderwała się głowa i potoczyła z brzękiem po podłodze. Jaśmina przycisnęła kurczowo do siebie to, co zostało z ptaka i wyskoczyła przez tylne drzwi do ogrodu. Tam włamywacz nie miał z nią szans, znała bowiem na pamięć każdy centymetr terenu. Ukryła się za krzakiem jaśminu i kiedy minął ją zdezorientowany, uciekła przez boczną furtkę na ulicę. Nie była pewna, czy jest bezpieczna. Z lewej ręki, rozciętej kawałkiem porcelany, sączyła się krew wąską strużką. W panice ruszyła biegiem w stronę Puławskiej. Na tak dużej ulicy musiała znaleźć się taksówka. Dochodziła północ, ale ruch wciąż był spory. Złapała taryfę i dopiero wtedy rozluźniła objęcia. W pozbawionym głowy tułowiu sowy tkwiło coś tajemniczego, ale w taksówce było za ciemno i zbyt niewygodnie, żeby to sprawdzić. Pięć minut później szczęśliwie dotarła do maleńkiego lokum kuzynki. Nie przyszło jej do głowy, by rozglądać się, czy ktoś ją śledzi. Takie rzeczy zdarzały się tylko w amerykańskich filmach.

Niczego nieświadoma Baśka spała, pochrapując cicho pod fortepianem. Jaśmina przemyła rękę i przysiadła na parapecie. W księżycowym świetle przyglądała się uważnie łupowi, który przyniosła. Bezgłowa sowa wyglądała smutno. Spróbowała wytrząsnąć z niej tajemniczą zawartość, ale nie udało się. Otwór był za mały, by włożyć do środka całą dłoń. Rozejrzała się wokół i zauważyła ceramiczny kubas ze sztućcami. Wyjęła duży widelec i powydłubała nim czarny notes, powycierany i stary. Zajrzała do środka. Zapisany był nieczytelnym stylem dziadka. Jakby stenogram! Nie miała siły tego odcyfrowywać. Znowu zachciało jej się płakać. Zamiast tego położyła się obok kuzynki pod fortepianem ze starym notesem pod głową.

Następnego dnia rano ruszały w trasę.

OFICYNKA ZAPRASZA WSZYSTKICH

MIŁOŚNIKÓW DOBREJ LITERATURY!

Znajdziecie Państwo u nas książki interesujące, wciągające, służące wybornej zabawie intelektualnej, poszerzające wiedzę i zaspokajające ciekawość świata, książki, których lektura stanie się dla Państwa przyjemnością i które sprawią, że zawsze będziecie chcieli do nas wracać, by w dobrej atmosferze z jednej strony delektować się warsztatem znakomitych pisarzy, poznawać siłę ich wyobraźni i pasję twórczą, a z drugiej korzystać z wiedzy autorów literatury humanistycznej.

POLECAMY

Księgarnia Oficynki www.oficynka.pl

e-mail: [email protected]

tel. 510 043 387