Tygrys i Smok ebook

Vladimir Wolff

Tygrys i SmokNowy porządek świata

© 2022 Vladimir Wolff

© 2022 WARBOOK Sp. z o.o.

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja i korekta językowa: Zespół redakcyjny

eBook:Atelier Du Châteaux, [email protected]

Projekt okładki: Paweł Gierula

ISBN 978-83-66955-17-2

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

43-450 Ustroń, www.warbook.pl

Prolog

Co tu dużo mó­wić, Bha­rat Jo­ga­nan­da był dra­niem. Co wi­ęcej, był dra­niem ja­kich mało.

Uro­dził się dra­niem, żył jak drań i za­pew­ne taki też umrze. Od dziec­ka spra­wiał kło­po­ty, a te­raz sie­dział w aresz­cie i nie za­no­si­ło się na to, by szyb­ko z nie­go wy­sze­dł.

Sąd wle­pił mu trzy mie­si­ące po­zba­wie­nia wol­no­ści za wal­ni­ęcie ka­pra­la w pysk i wy­bi­cie mu trzech zębów – a za­tem nie­du­żo, wy­cho­dził bo­wiem je­den mie­si­ąc za je­den ząb. Co to jest. A nic by w ogó­le nie było, gdy­by ten du­pek nie po­le­ciał ze skar­gą do po­rucz­ni­ka. Na nie­szczęście dla Bha­ra­ta po­le­ciał. Jo­ga­nan­da zo­stał za­trzy­ma­ny i od­sta­wio­ny do aresz­tu w Leh, a te­raz mu­siał od­po­ku­to­wać za swo­je. Trud­no, pe­chow­cy już tak mają.

Jo­ga­nan­da prze­ci­ągnął się, usia­dł na pry­czy i za­czął wpa­try­wać się w nie­wiel­kie za­kra­to­wa­ne okien­ko, przez któ­re do po­miesz­cze­nia wpa­dał już mdły po­blask świ­tu.

Ko­lej­ny dzień za­po­wia­dał się nie­cie­ka­wie. Na po­cząt­ku dzie­lił celę z sie­rżan­tem po­dej­rza­nym o przy­własz­cze­nie znacz­nej kwo­ty z kasy pu­łku oraz sze­re­gow­cem, tępym gó­ra­lem, któ­ry pró­bo­wał skra­ść te­le­wi­zor ze stra­ga­nu w Leh, gdzie sta­cjo­no­wał jego ba­ta­lion. Ku­piec, ma­jący ukła­dy z sze­fo­stwem gar­ni­zo­nu, po­ska­rżył się komu trze­ba i ko­lej­ny pe­cho­wiec sko­ńczył za kra­ta­mi. Za­pew­ne wy­le­ci z ar­mii, ale wcze­śniej od­sie­dzi swo­je i jesz­cze będzie mu­siał za­pła­cić han­dla­rzo­wi za znisz­czo­ny to­war. Nie­któ­rzy po­tra­fią wy­eg­ze­kwo­wać swo­je pra­wa… Bha­ra­ta to jed­nak nie ob­cho­dzi­ło. Naj­wa­żniej­sze, że on miał spo­kój.

Przed­wczo­raj mal­wer­san­ta i pe­cho­we­go ra­bu­sia prze­nie­sio­no gdzie in­dziej, więc Jo­ga­nan­da zo­stał sam i praw­dę mó­wi­ąc, nie na­rze­kał. Poza kom­for­tem pu­stej celi miał jesz­cze jed­no udo­god­nie­nie: do­sta­wał lep­sze żar­cie niż prze­ci­ęt­ny aresz­tant. To dru­gie, a być może i to pierw­sze, za­wdzi­ęczał po­pu­lar­no­ści, jaką się cie­szył wśród stra­żni­ków, ale nie tyl­ko. Otóż Bha­rat Jo­ga­nan­da był wi­ce­mi­strzem kra­ju w za­pa­sach. Przy stu osiem­dzie­si­ęciu cen­ty­me­trach wzro­stu wa­żył sto pi­ęt­na­ście ki­lo­gra­mów i by­naj­mniej nie był wo­rem tłusz­czu. Ogrom­ną siłą fi­zycz­ną nad­ra­biał bra­ki tech­nicz­ne, w dło­niach zgi­nał że­la­zne szta­by. Ro­bił wra­że­nie pro­sto­dusz­ne­go osi­łka, ale to tyl­ko po­zo­ry, po­tra­fił się zna­le­źć w ka­żdej sy­tu­acji. Ce­nił go sam do­wód­ca dy­wi­zji i wy­żsi ofi­ce­ro­wie, a że przy oka­zji był roz­ra­bia­ką? Cóż, tacy jak on już tak mają.

Ostat­nio prze­sa­dził, to fakt. Ka­pral to jed­nak pod­ofi­cer, a on miał rap­tem sto­pień star­sze­go sze­re­go­we­go, obie­ca­no mu jed­nak, że jak wy­gra na­stęp­ne za­wo­dy do­wódz­twa kor­pu­su, od razu zo­sta­nie młod­szym sie­rżan­tem. Jo­ga­nan­dzie taki układ pa­so­wał, ofi­ce­rom też. Cze­go chcieć wi­ęcej?

Od­głos pod­ku­tych bu­tów na ko­ry­ta­rzu zwró­cił uwa­gę Bha­ra­ta. Za wcze­śnie na spa­cer, jesz­cze nie na­de­szła na­wet pora śnia­da­nia. O co więc może cho­dzić?

Usły­szał szczęk klu­cza prze­kręca­ne­go w zam­ku i zgrzyt za­wia­sów. W pro­sto­kąt­nej pla­mie świa­tła uka­za­ła się po­stać od­dzia­ło­we­go.

– To twój szczęśli­wy dzień – po­wie­dział kla­wisz, od­su­wa­jąc się na bok. – Nie rób tyl­ko ni­cze­go głu­pie­go.

Ru­szy­li ko­ry­ta­rzem w stro­nę klat­ki scho­do­wej, a po­tem w górę, tam gdzie urzędo­wa­ła ad­mi­ni­stra­cja.

Bha­rat nie tyle ma­sze­ro­wał, co szu­rał ze­lów­ka­mi po be­to­no­wej po­sadz­ce, uwa­ża­jąc, by nie zgu­bić bu­tów, z któ­rych wy­ci­ągni­ęto sznu­ro­wa­dła. Wszyst­kie oso­by z per­so­ne­lu, któ­re go mi­ja­ły, nie dość, że w ogó­le go za­uwa­ża­ły, to jesz­cze pa­trzy­ły nań jak­by z pew­nym sza­cun­kiem bądź na­dzie­ją. Jego nie­po­kój tyl­ko wzró­sł – taka aten­cja musi ozna­czać kło­po­ty. Wcze­śniej tacy mili nie byli, bądź co bądź dzie­li­ła ich spo­łecz­na prze­pa­ść.

Na­czel­ni­ko­wi, chu­de­mu mężczy­źnie o po­ci­ągłej twa­rzy, ze sta­ran­nie wy­pie­lęgno­wa­ny­mi wąsi­ka­mi za­wa­diac­ko pod­kręco­ny­mi do góry i wło­sa­mi po­ci­ągni­ęty­mi bry­lan­ty­ną, to­wa­rzy­szył ćmi­ący pa­pie­ro­sa ka­pi­tan Ravi Sa­ra­va­na­ku­mar, do­wód­ca kom­pa­nii Jo­ga­nan­dy.

At­mos­fe­ra w po­miesz­cze­niu była gęsta, i to nie tyl­ko z po­wo­du ty­to­nio­we­go dymu uno­szące­go się pod su­fi­tem. Ka­pi­ta­na naj­wy­ra­źniej coś tra­pi­ło, był zde­ner­wo­wa­ny i smut­ny jed­no­cze­śnie. W po­dob­nym sta­nie Bha­rat nie wi­dział go ni­g­dy wcze­śniej. Ow­szem, by­wał zły, a na­wet wście­kły, ale tyl­ko wte­dy, gdy pod­wład­ni kom­bi­no­wa­li na boku albo też nie an­ga­żo­wa­li się w na­le­ży­tym stop­niu w cykl szko­leń, któ­ry nie­daw­no wdro­żo­no w jed­no­st­ce.

Po­wie­dzieć, że Sa­ra­va­na­ku­mar był przy­stoj­nia­kiem, to tyle, co nic nie po­wie­dzieć. Jego ku­zyn Ala­gar ro­bił ka­rie­rę w fil­mie, ale to ra­czej za ka­pi­ta­nem ko­bie­ty wci­ąż ogląda­ły się na uli­cy – bo to i uro­da, i po­sta­wa, no i mun­dur, oczy­wi­ście. Bha­rat czuł się przy nim jak ofia­ra nie­uda­ne­go eks­pe­ry­men­tu ge­ne­tycz­ne­go.

Jo­ga­nan­da po­ci­ągnął no­sem, prze­ry­wa­jąc w ten spo­sób przedłu­ża­jącą się ci­szę.

Na­czel­nik spoj­rzał na nie­go z od­ra­zą, ka­pi­tan z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Za­pa­lisz?

Przy­tak­nął. Ka­jah be­edi nie na­le­ża­ły do jego ulu­bio­nych ma­rek, ale da­ro­wa­ne­mu ko­nio­wi w zęby się nie pa­trzy. Po­często­wał się i po­cze­kał, aż do­sta­nie za­pal­nicz­kę. Wci­ąż stał. Oni sie­dzie­li.

– Wiesz, jak cię ce­nię – za­czął do­wód­ca kom­pa­nii.

Do­świad­cze­nie pod­po­wie­dzia­ło Bha­ra­to­wi, że te­raz wszyst­ko może się zda­rzyć. Naj­wy­ra­źniej cze­goś od nie­go chcie­li.

– Pa­mi­ętasz mo­je­go młod­sze­go bra­ta? – Ka­pi­tan wzdry­gnął się, gdy to mó­wił.

– Bi­ma­la?

Oczy Sa­ra­va­na­ku­ma­ra wbi­ły się w pod­wład­ne­go ni­czym dwa szty­le­ty.

– On nie żyje. Za­bi­li go par­szy­wi Chi­ńczy­cy, a ty po­mo­żesz mi go po­mścić.

***

Od­dy­cha­nie na wy­so­ko­ści po­nad czte­rech ty­si­ęcy me­trów przy­cho­dzi­ło Bha­ra­to­wi z tru­dem.

A to nie wszyst­ko. Lo­do­wa­ty wiatr prze­ni­kał przez mun­du­ry. Na nic zda­wa­ły się do­dat­ko­we war­stwy odzie­ży, czap­ki, kap­tu­ry i sza­li­ki, któ­re zda­niem Bha­ra­ta tyl­ko krępo­wa­ły ru­chy. Le­piej mieć na so­bie mniej, a po­ru­szać się zwin­niej i szyb­ciej. Nie wszy­scy po­dzie­la­li tę opi­nię. Byli i tacy, któ­rym to nie wa­dzi­ło, a wprost prze­ciw­nie. Praw­do­po­dob­nie uzna­li, że do­dat­ko­wy swe­ter za­bez­pie­czy przed ude­rze­niem prętem czy ostrzem noża.

Idio­ci. Kom­plet­ni idio­ci.

Na szczęście dziś miał przy so­bie sa­mych sta­rych wy­ja­da­czy, któ­rym gra­nicz­ne po­tycz­ki nie były obce.

Nie da­lej jak dzie­si­ęć dni temu pa­trol, któ­rym do­wo­dził po­rucz­nik Bi­mal Sa­ra­va­na­ku­mar, wpa­dł w chi­ńską za­sadz­kę. Ofi­cer zo­stał ran­ny, lecz jego pod­wład­ni z na­ra­że­niem ży­cia wy­nie­śli go z ko­tło­wa­ni­ny. Zma­rł pó­źniej w szpi­ta­lu z po­wo­du rany gło­wy i wy­zi­ębie­nia. Z pęk­ni­ęciem pod­sta­wy czasz­ki jego szan­se na prze­ży­cie od po­cząt­ku zda­wa­ły się nie­wiel­kie.

Dziś na­stąpi re­wa­nż, ale taki, że Chi­ńczy­kom pój­dzie w pi­ęty. Nie na dar­mo ka­pi­tan Ravi Sa­ra­va­na­ku­mar przy­pro­wa­dził na pła­sko­wyż naj­wi­ęk­szych za­bi­ja­ków w ba­ta­lio­nie.

Cały ten ob­szar już od daw­na był are­ną za­żar­tych walk to­czo­nych przy uży­ciu pi­ęści, ka­mie­ni i bia­łej bro­ni. Żo­łnie­rzom obu stron wy­cho­dzącym na pa­tro­le nie wy­da­wa­no ka­ra­bi­nów z oba­wy, żeby ko­lej­na roz­ró­ba nie wy­mknęła się spod kon­tro­li.

Z po­cząt­ku nie wy­gląda­ło to gro­źnie. Żo­łnie­rze ob­rzu­ca­li się obel­gami, ko­muś roz­wa­lo­no nos i wy­bi­to zęby, więc in­cy­den­ty ba­ga­te­li­zo­wa­no. Do­pie­ro gdy za­częło przy­by­wać ofiar śmier­tel­nych, spra­wą za­in­te­re­so­wa­ły się kra­jo­we me­dia, a w ślad za nimi po­szły naj­wi­ęk­sze świa­to­we por­ta­le in­for­ma­cyj­ne. Woj­na na pi­ęści w Hi­ma­la­jach sta­ła się zna­na ka­żde­mu prze­ci­ęt­ne­mu miesz­ka­ńco­wi glo­bu, któ­ry choć tro­chę in­te­re­so­wał się spra­wa­mi mi­ędzy­na­ro­do­wy­mi.

Rządy Chi­ńskiej Re­pu­bli­ki Lu­do­wej i Re­pu­bli­ki In­dii usztyw­ni­ły sta­no­wi­ska. Za­częto mó­wić o no­wej woj­nie. W spor­ny re­jon ści­ąga­no ko­lej­ne od­dzia­ły. Gład­kie sło­wa dy­plo­ma­tów su­ge­ro­wa­ły de­eska­la­cję, jed­nak wie­lu te po­zo­ry nie mo­gły zmy­lić.

Bha­rat ści­ągnął ręka­wicz­ki i po­chu­chał na zzi­ęb­ni­ęte dło­nie. Przed sobą miał wzgó­rze 5104, o któ­re nie raz i nie dwa szła wal­ka na śmie­rć i ży­cie.

Stra­te­gicz­ny punkt to nic in­ne­go jak wy­sta­jąca z pła­sko­wy­żu ska­ła, na któ­rą trud­no było się wdra­pać, a co do­pie­ro na niej wal­czyć.

Sto­jący obok Jo­ga­nan­dy żo­łnierz ści­skał w rękach drzew­ce ze zwi­ni­ętą fla­gą. Gdy już ze­pchną Chi­ńczy­ków ze szczy­tu, ob­wiesz­czą świa­tu, kto zo­stał zwy­ci­ęz­cą.

Mo­gli tyl­ko wy­grać, po­ra­żka nie wcho­dzi­ła w ra­chu­bę. W na­gro­dę ra­czej nie do­sta­nie me­da­lu, bo wszyst­ko, co ro­bi­li, było nie­le­gal­ne, ale chcąc ich uka­rać, na­le­ża­ło­by za­cząć od ka­pi­ta­na, a da­lej po­le­cieć po do­wód­cach plu­to­nów, sze­fa ba­ta­lio­nu i pu­łku, a to z oczy­wi­stych po­wo­dów było nie­re­al­ne.

Wraz z Bha­ra­tem w wąskiej niec­ce, środ­kiem któ­rej pły­nął stru­mień, sta­ło ze stu żo­łnie­rzy, i to ta­kich, któ­rzy nie bali się zaj­rzeć śmier­ci w oczy.

Cze­ka­li na znak.

Sa­ra­va­na­ku­mar wci­ąż się wa­hał. Ga­pił się przez lor­net­kę, za­gry­zał usta i marsz­czył czo­ło. Ob­cho­dzący gra­ni­cę chi­ński pa­trol na­dal się nie po­ja­wiał. Dzie­si­ęciu po­gra­nicz­ni­ków nie sta­no­wi­ło pro­ble­mu, bar­dziej cho­dzi­ło o to, żeby in­for­ma­cje o in­cy­den­cie jak naj­pó­źniej do­ta­rły do chi­ńskie­go szta­bu. Bha­ra­ta w za­sa­dzie to nie in­te­re­so­wa­ło. Lu­bił wal­czyć i tyle, był w tym do­bry, a przy­naj­mniej nada­rzy się oka­zja, by po­ka­zać, ile jest wart.

– Na­przód!

Za­częli biec roz­ci­ągni­ęci w krót­ką ty­ra­lie­rę. Płu­ca Jo­ga­nan­dy pra­co­wa­ły jak mie­chy, sa­pał ni­czym pa­ro­wóz, a mimo to nie zwal­niał. Jako je­den z pierw­szych do­pa­dł ska­ły i za­czął się wspi­nać, po­ma­ga­jąc so­bie ręka­mi.

Ka­mień, któ­rym obe­rwał w czo­ło, tyl­ko zdo­pin­go­wał go do jesz­cze wi­ęk­sze­go wy­si­łku. Z rany po­cie­kła krew, któ­rą wy­ta­rł od­ru­cho­wo wierz­chem ręka­wa. Ko­lej­ny skal­ny odła­mek omal nie zła­mał Bha­ra­to­wi że­bra. Bo­la­ło, ale na taki ból był przy­go­to­wa­ny. Od­no­sił po­wa­żniej­sze kon­tu­zje.

Uchy­lił się przed na­stęp­nym po­ci­skiem, co po­skut­ko­wa­ło tym, że przy­jął go na sie­bie ka­pi­tan. Ofi­cer na­wet nie jęk­nął. God­ne po­chwa­ły, zwłasz­cza że do tej pory Bha­rat miał go za cie­nia­sa.

Ry­cząc wnie­bo­gło­sy, po­ko­nał ostat­nie me­try, co dla nie­go sta­no­wi­ło wy­czyn wi­ęk­szy niż sama wal­ka. Ser­ce wa­li­ło mu jak mło­tem. Za­sa­pał się, ale naj­gor­sze już za nim.

Wy­krzy­wio­na gry­ma­sem zło­ści twarz chi­ńskie­go pod­ofi­ce­ra oraz gniew­ne okrzy­ki nie po­zo­sta­wia­ły złu­dzeń co do tego, kto tu jest in­tru­zem. Prze­stał my­śleć, zda­jąc się na in­stynkt.

Wy­pro­wa­dził po­tężny cios. Chciał tra­fić prze­ciw­ni­ka w szczękę, lecz sam mu­siał uwa­żać. Zna­la­zł się pra­wie na sa­mym szczy­cie, a miej­sca tu tyle, co kot na­pła­kał. Je­den błęd­ny krok i po­le­ci w dół. To samo do­ty­czy­ło Chi­ńczy­ka wci­ąż mio­ta­jące­go obe­lgi pod ad­re­sem Hin­du­sa, co oczy­wi­ście nie mo­gło po­zo­stać bez od­po­wie­dzi.

Prze­ciw­nik do­rów­ny­wał Bha­ra­to­wi siłą i wzro­stem, a jego bły­ska­wicz­ne cio­sy spra­wi­ły, że za­pa­śni­ko­wi za­kręci­ło się w gło­wie, a nogi zmi­ękły w ko­la­nach.

Z tru­dem prze­zwy­ci­ężył sła­bo­ść i przy­stąpił do ata­ku. Od okła­da­nia pi­ęścia­mi wo­lał wal­kę w zwar­ciu, gdzie mógł za­sto­so­wać jed­ną z za­pa­śni­czych tech­nik i wy­ko­rzy­stać swą wy­jąt­ko­wą siłę. Szko­puł w tym, że za­wod­nik, na któ­re­go tra­fił, był wy­szko­lo­ny rów­nie do­brze, może na­wet le­piej, bo w za­gad­ko­wy spo­sób wy­zwo­lił się z uści­sku i sam za­czął go du­sić. Jesz­cze tro­chę, a Bha­ra­to­wi krew prze­sta­nie do­cho­dzić do mó­zgu i stra­ci przy­tom­no­ść.

Ostat­kiem sił pod­ci­ął Chi­ńczy­ko­wi nogi i spa­dł na nie­go ca­łym ci­ęża­rem cia­ła. Po­tur­la­li się w dół, wy­wra­ca­jąc in­nych wal­czących. W ko­ńcu uścisk ze­lżał, a Hin­dus usia­dł na par­szyw­cu i za­pra­wił go z łok­cia.

Ktoś go kop­nął, lecz nie zwró­cił na to uwa­gi. Wzrok wbił w ka­mień wiel­ko­ści pi­ęści le­żący tuż obok. Zła­pał go i z roz­ma­chem wal­nął w cze­rep oszo­ło­mio­ne­go żo­łnie­rza. Pó­źniej wstał, cały się trzęsąc. To, czy po­zba­wił ko­goś ży­cia, wca­le Bha­ra­ta nie obe­szło. Zwy­kła ko­lej rze­czy.

Zdzi­wił się, gdy ostry ból prze­szył jego ple­cy. Nie spo­dzie­wał się cze­goś ta­kie­go. Zmarsz­czo­ną gnie­wem twarz od­wró­cił w stro­nę no­we­go prze­ciw­ni­ka, któ­ry oka­zał się nie­spe­łna dwu­dzie­sto­let­nim chło­pa­kiem, w przy­pły­wie fu­rii dźga­jącym Bha­ra­ta szpi­kul­cem osa­dzo­nym na dwu­me­tro­wej tycz­ce. Broń była sku­tecz­na, a co naj­wa­żniej­sze, wy­rów­ny­wa­ła szan­se. Gno­jek co i rusz wbi­jał wąskie ostrze, okrzy­ka­mi do­da­jąc so­bie ani­mu­szu.

Jo­ga­nan­da zdążył jesz­cze uświa­do­mić so­bie, że z tego już się nie wy­wi­nie.

Nie­da­le­ko le­ża­ło wi­ęcej ran­nych i nie­przy­tom­nych ko­le­gów. Wróg przy­go­to­wał się do star­cia le­piej niż oni. Chi­ńczy­cy może nie byli tak licz­ni, ale wie­dzie­li, jak wal­czyć.

Je­dy­ną oso­bą, któ­ra nie chcia­ła przy­jąć po­ra­żki do wia­do­mo­ści, był ka­pi­tan Ravi Sa­ra­va­na­ku­mar, głów­ny spraw­ca krwa­we­go za­mie­sza­nia. Nie po to przy­pro­wa­dził tu­taj tych wszyst­kich lu­dzi, by te­raz wiać.

Bo­la­ła go gło­wa z po­wo­du bra­ku tle­nu i bark, tam gdzie obe­rwał ka­mie­niem, krwa­wił z paru roz­ci­ęć na twa­rzy, co nada­wa­ło jego ob­li­czu de­mo­nicz­ny wy­raz.

O, tak. Był de­mo­nem nio­sącym swo­im wro­gom ze­mstę.

W sza­le, jaki go ogar­nął, wy­ci­ągnął spod kurt­ki pi­sto­let. Nie po­wi­nien go no­sić – tak sta­no­wi­ła umo­wa mi­ędzy obo­ma pa­ństwa­mi – ale on wo­lał się za­bez­pie­czyć. Tak na wszel­ki wy­pa­dek.

Pierw­szą kulę po­słał w ple­cy osi­łka pró­bu­jące­go udu­sić jed­ne­go z jego pod­wład­nych.

Echo wy­strza­łu za­głu­szy­ło po­zo­sta­łe od­gło­sy. Przez mo­ment na wzgó­rzu za­pa­no­wa­ła mar­twa ci­sza, po czym roz­le­gło się jesz­cze wie­le ko­lej­nych strza­łów ze słu­żbo­we­go pi­sto­le­tu.

Ja­kiś czas pó­źniej, gdy zdro­wy roz­sądek wzi­ął górę nad emo­cja­mi, zaś cia­ła mar­twych zo­sta­ły ści­ągni­ęte z fa­tal­ne­go re­jo­nu, do­li­czo­no się je­de­na­stu po­le­głych Hin­du­sów i trzy­dzie­stu sied­miu Chi­ńczy­ków. Wśród tych, któ­rzy ode­szli na za­wsze, zna­la­zł się Bha­rat Jo­ga­nan­da. Ra­vie­go Sa­ra­va­na­ku­ma­ra aresz­to­wa­no. Pre­mie­rzy obu mo­carstw od­by­li dłu­gą roz­mo­wę te­le­fo­nicz­ną. Pa­dło w niej wie­le słów, głów­nie o ko­niecz­no­ści nor­ma­li­za­cji sto­sun­ków i nie­do­pusz­cze­niu do tego, by po­dob­ne god­ne po­ża­ło­wa­nia wy­da­rze­nia mia­ły miej­sce w przy­szło­ści. Obaj po­li­ty­cy wy­ka­za­li pe­łne zro­zu­mie­nie dla dru­giej stro­ny i mak­si­mum do­brej woli, wie­dząc jed­no­cze­śnie, że je­dy­nie od­su­wa­ją w cza­sie to, co i tak uwa­ża­li za nie­unik­nio­ne. Chi­ński smok i in­dyj­ski ty­grys nie mogą żyć ze sobą w zgo­dzie, do­pó­ki pew­nych kwe­stii nie roz­strzy­gną raz na za­wsze. A nie ma roz­strzy­gni­ęcia, któ­re za­do­wo­li­ło­by oba pa­ństwa. ■

Rozdział pierwszy

SPRINGVILLE, ALABAMA – USA

8 czerwca 202…

Wi­ęzie­nie sta­no­we St. Cla­ir w Sprin­gvil­le w Ala­ba­mie na­le­ża­ło do ostat­nich miejsc, w któ­rych chcia­łby się zna­le­źć prze­ci­ęt­ny oby­wa­tel Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Tym­cza­sem pe­łno­moc­nik dy­rek­to­ra Fe­de­ral­ne­go Biu­ra Śled­cze­go do spraw ope­ra­cyj­nych Chris Carl­son przy­był tu by­naj­mniej nie z obo­wi­ąz­ku.

Sa­mo­chód za­par­ko­wał opo­dal bra­my, wy­mi­nął kil­ku­set­oso­bo­wą de­mon­stra­cję lu­dzi, któ­rym to, co mia­ło się wy­da­rzyć w ci­ągu naj­bli­ższej go­dzi­ny, było nie w smak, i o wie­le mniej­szą gru­pę cze­ka­jących z tępym upo­rem na dzie­jo­wą spra­wie­dli­wo­ść, oka­zał stra­żni­ko­wi le­gi­ty­ma­cję i wsze­dł na te­ren nie­wiel­kie­go ośrod­ka pe­ni­ten­cjar­ne­go.

W ce­lach prze­by­wa­ło nie wi­ęcej niż ty­si­ąc pi­ęciu­set osa­dzo­nych. Je­den z nich, Pe­ter Byr­ne, in­te­re­so­wał Chri­sa szcze­gól­nie.

Akta spra­wy, w któ­rej był oska­rżo­nym, li­czy­ły wie­le to­mów zgro­ma­dzo­ne­go ma­te­ria­łu do­wo­do­we­go. Za­nim wpa­dł, po­zba­wił ży­cia dwa­dzie­ścia trzy oso­by, przy­naj­mniej za tyle za­bójstw zo­stał ska­za­ny. Nie­ofi­cjal­nie mó­wi­ło się o czter­dzie­stu ko­bie­tach, któ­re w ci­ągu ostat­nich sie­dem­na­stu lat wy­pa­tro­szył, a zma­sa­kro­wa­ne cia­ła po­zo­sta­wił w miej­scach tak od­lud­nych, że z tru­dem uda­ło się do nich do­trzeć. Byr­ne w toku pro­ce­su przy­znał się do osiem­dzie­si­ęciu mor­derstw. Na­wet jak na pi­ęćdzie­si­ęcio­pi­ęcio­let­nie­go sa­dy­stę ze skłon­no­ścia­mi do ka­ni­ba­li­zmu było to dużo.

Carl­so­no­wi na spo­tka­nie wy­sze­dł dy­rek­tor pla­ców­ki, po­ka­źny mężczy­zna w bia­łej ko­szu­li, ja­snym gar­ni­tu­rze i dru­cia­nych oku­la­rach na no­sie. De­ner­wo­wał się, był tu nowy. Do nie­daw­na St. Cla­ir po­sia­da­ło fa­tal­ną opi­nię. Zda­rza­ły się przy­pad­ki, że stra­żni­cy han­dlo­wa­li z wi­ęźnia­mi kon­tra­ban­dą, paru osa­dzo­nych zo­sta­ło za­bi­tych w po­ra­chun­kach. Nowa gu­ber­na­tor się wście­kła i za­rządzi­ła po­rząd­ki. Do­bra zmia­na po­le­ga­ła na wy­rzu­ce­niu naj­bar­dziej sko­rum­po­wa­nych kla­wi­szy na zbi­ty pysk. I tak mie­li szczęście, że nie wy­lądo­wa­li wśród swo­ich nie­daw­nych pod­opiecz­nych. Chris nie przy­był tu jed­nak gra­tu­lo­wać dy­rek­to­ro­wi suk­ce­su, tyl­ko przyj­rzeć się eg­ze­ku­cji Byr­ne’a.

Ad­wo­ka­ci zwy­rod­nial­ca do ko­ńca nie od­pusz­cza­li, chwy­ta­jąc się ka­żdej zna­nej im sztucz­ki. Ostat­nia uczy­ni­ła z mor­der­cy ofia­rę se­gre­ga­cji ra­so­wej, jako że Byr­ne był czar­ny jak noc, a wszyst­kie jego ofia­ry to bia­łe na­sto­lat­ki i mło­de ko­bie­ty. Li­ta­nia znie­wag, któ­rych do­świad­czył mło­dy Pe­ter, ci­ągnęła się bez ko­ńca. Wy­cho­dzi­ło na to, że w ca­łym sta­nie ka­żdy bia­łas wy­ko­rzy­sty­wał bie­da­ka od naj­młod­szych lat, aż wresz­cie fru­strat mu­siał się ze­mścić. Pro­ste? Kto dziś za­drze z czar­ną siłą, ten zgi­nie mar­nie. Nad wście­kłym tłu­mem de­mon­stru­jącym na ze­wnątrz po­wie­wa­ły fla­gi BLM i No­wych Czar­nych Pan­ter. Im bli­żej go­dzi­ny eg­ze­ku­cji, tym ro­bi­ło się go­ręcej. Grup­ka tych, któ­rzy uwa­ża­li, że Byr­ne do­sta­nie to, na co za­słu­żył, zo­sta­ła za­głu­szo­na. Jak tak da­lej pój­dzie, na po­moc trze­ba będzie we­zwać po­li­cję, bo krew­cy ob­ro­ńcy ra­czej nie prze­pusz­czą oka­zji do bi­ja­ty­ki.

– Od kie­dy to trwa? – za­py­tał Chris, gdy już wy­mie­ni­li z dy­rek­to­rem uścisk dło­ni.

– Za­częło się w pi­ątek koło po­łud­nia – od­pa­rł urzęd­nik, po­nu­ro pa­trząc na bra­mę. – Z po­cząt­ku nie sądzi­łem, że przy­bie­rze to aż taki roz­miar. Pan wie, jak to jest – lu­dzie przy­ja­dą, po­krzy­czą i od­ja­dą. Gdzieś mu­szą roz­ła­do­wać emo­cje. Na­ro­bi­ło się dziś naj­ró­żniej­szych ak­ty­wi­stów…

– Nie za­zdrosz­czę.

– Do wie­czo­ra się roz­ja­dą. Jaki mie­li­by cel stać tu dłu­żej?

– Mnie pro­szę nie py­tać.

Nie zaj­mo­wał się ru­cha­mi wy­wro­to­wy­mi, to nie le­ża­ło w jego kom­pe­ten­cjach. Miał swo­ją dzia­łkę i tyle ro­bo­ty, że sam nie wie­dział, w co ręce wło­żyć. Dziś jed­nak zro­bił so­bie prze­rwę. Może gdy spoj­rzy w oczy se­ryj­ne­go mor­der­cy, do­strze­że w nich coś, co po­zwo­li mu zwal­czyć wła­sne ob­se­sje.

– Kawy?

– Nie, dzi­ęku­ję – od­rzu­cił pro­po­zy­cję.

Tak na­kręco­ny nie czuł się od daw­na. Może nie tyle na­kręco­ny, co pe­łen unie­sie­nia. Do nie­daw­na pra­co­wał w cha­rak­te­rze bo­un­ty hun­te­ra i typ­ków po­dob­nych do Byr­ne’a wy­sy­łał na tam­ten świat bez roz­te­rek, oszczędza­jąc w ten spo­sób po­dat­ni­kom pie­ni­ędzy, a sędziom cza­su. Brał zle­ce­nia na naj­gor­szych psy­cho­pa­tów. Gdy nie da­wa­li się wzi­ąć żyw­cem, za­bi­jał bez skru­pu­łów. Do­sta­wa­li do­kład­nie to, na co za­słu­gi­wa­li. Nie wi­ęcej i nie mniej.

Na sali zgro­ma­dzi­ło się kil­ka­na­ścio­ro człon­ków ro­dzin ofiar, by przy­glądać się eg­ze­ku­cji, prze­wa­ża­li wśród nich star­si mężczy­źni, ale było też kil­ka ko­biet.

Do go­dzi­ny wy­zna­cza­jącej kres ży­cia Pe­te­ra Byr­ne’a po­zo­sta­ło pięć mi­nut. Dy­rek­tor za­czął wy­da­wać po­le­ce­nia. Te­raz spra­wy po­to­czą się we­dług usta­lo­ne­go po­rząd­ku. Byr­ne zja­dł już ostat­ni po­si­łek. Po­dob­no za­ży­czył so­bie krwi­sty stek, sma­żo­ne ziem­nia­ki i go­to­wa­ną ku­ku­ry­dzę, a na de­ser do­stał ja­błecz­nik i mlecz­ny sha­ke. Ze­staw tak stan­dar­do­wy, że aż ro­bi­ło się mdło.

Carl­son przy­sta­nął przy jed­nym z okien za­bez­pie­czo­nych gru­bą szy­bą, da­jącym wgląd do po­ko­ju, na środ­ku któ­re­go usta­wio­no so­lid­ne łó­żko wbe­to­no­wa­ne w podło­gę.

Le­karz przy­go­to­wał apa­ra­tu­rę. Byr­ne’a za­bi­je za­strzyk, do­kład­niej mó­wi­ąc trzy za­strzy­ki. Pierw­szy z tio­pen­ta­lu uspo­koi ska­za­ńca, dru­gi zwiot­czy mi­ęśnie, a trze­ci za­trzy­ma ak­cję ser­ca. Co naj­wa­żniej­sze, nie uczy­ni tego bez­po­śred­nio czło­wiek, tyl­ko spe­cjal­na pom­pa in­fu­zyj­na, do le­ka­rza będzie na­le­ża­ło je­dy­nie wbi­cie igły i wy­pi­sa­nie aktu zgo­nu. Cia­ło spo­cznie na przy­wi­ęzien­nym cmen­ta­rzu wśród gro­bów po­przed­ni­ków i oby jak naj­szyb­ciej o nim za­po­mnia­no.

Eks­cy­to­wa­nie się zbrod­nia­mi wy­ko­le­je­ńców Chris uzna­wał za zbo­cze­nie i symp­tom cho­ro­by tra­pi­ącej spo­łe­cze­ństwo. To na pew­no nie jest nor­mal­ne, choć jak znał ży­cie, nie­dłu­go w fa­bry­ce snów na­kręcą o nim film i Byr­ne do­łączy do pan­te­onu ta­kich sław jak Ted Bun­dy, Jef­frey Lio­nel Dah­mer czy Ro­bert Yates. Black Li­ves Mat­ter zro­bi z nie­go męczen­ni­ka. Za­iste, cie­ka­wych cza­sów do­żył.

Zo­sta­ły dwie mi­nu­ty.

Pi­ęciu stra­żni­ków nie bez pew­ne­go wy­si­łku wci­ągnęło do celi atle­tycz­nie zbu­do­wa­ne­go Mu­rzy­na. Oto Pe­ter Byr­ne w ca­łej oka­za­ło­ści. Chris był pod wra­że­niem. Fa­cet miał nie­spe­łna sie­dem stóp wzro­stu, a bi­cep­sy wy­ła­nia­jące się spod czer­wo­ne­go wi­ęzien­ne­go dre­li­chu – ni­czym pi­łki do ko­szy­ków­ki. Sze­ro­ką, pła­ską twarz zdo­bi­ła krót­ka bro­da.

Ta­fla pan­cer­ne­go szkła nie prze­pusz­cza­ła żad­nych dźwi­ęków, ale wi­dać było, że gość śpie­wa, i to by­naj­mniej nie smęt­ne­go po­łu­dnio­we­go blu­esa, ale ja­kiś ener­gicz­niej­szy ka­wa­łek.

Byr­ne do­strze­gł wi­dow­nię i ru­szył w jej kie­run­ku. Nie sta­no­wił żad­ne­go za­gro­że­nia, ale stra­żni­cy mie­li pro­blem, by go utrzy­mać. Je­den Carl­son ani drgnął na ten wi­dok. Wrzesz­czący de­bil nie prze­ra­żał go w naj­mniej­szym stop­niu. Ta sto­ic­ka po­sta­wa od razu zwró­ci­ła uwa­gę wi­ęźnia. Byr­ne przyj­rzał się uwa­żnie agen­to­wi, po czym za­czął mio­tać pod jego ad­re­sem za­pew­ne naj­strasz­niej­sze prze­kle­ństwa.

Za­wle­cze­nie i przy­pa­sa­nie sze­ro­ki­mi skó­rza­ny­mi pa­sa­mi mor­der­cy do łó­żka za­jęło kon­wo­jen­tom wi­ęcej cza­su, niż po­win­no. Te­raz obiek­tem za­in­te­re­so­wa­nia Byr­ne’a stał się le­karz pró­bu­jący wbić igłę w od­sło­ni­ęte przed­ra­mię.

Star­szy czło­wiek tro­chę się ze­stre­so­wał, więc raz i dru­gi nie uda­ło mu się tra­fić w żyłę. W pew­nym mo­men­cie do­szło do rze­czy nie­ma­jącej pre­ce­den­su. Pas przy­trzy­mu­jący lewą rękę ze­rwał się i pi­ęść Mu­rzy­na wy­strze­li­ła w górę, tra­fia­jąc le­ka­rza w bark.

Chris usły­szał okrzy­ki prze­stra­chu ob­ser­wa­to­rów, jed­no­cze­śnie w jego kie­sze­ni za­wi­bro­wał te­le­fon. Zi­gno­ro­wał sy­gnał, od­dzwo­ni pó­źniej. Może za dzie­si­ęć mi­nut, a może za kwa­drans, w za­le­żno­ści od roz­wo­ju sy­tu­acji. Wy­bie­ra­jąc się do Sprin­gvil­le, przy­pusz­czał, że emo­cji nie za­brak­nie, ale cze­goś po­dob­ne­go jed­nak się nie spo­dzie­wał.

Tym­cza­sem Byr­ne ry­czał pie­śń śmier­ci, a spa­ni­ko­wa­ni stra­żni­cy nie po­tra­fi­li so­bie z nim po­ra­dzić.

Zda­niem Chri­sa eg­ze­ku­cję na­le­ża­ło roz­po­cząć dużo wcze­śniej, do­da­jąc ska­za­ńco­wi środ­ki uspo­ka­ja­jące do żar­cia, nie by­ło­by z nim te­raz tylu kło­po­tów. Do­pie­ro uży­cie pa­ra­li­za­to­ra po­skro­mi­ło sza­le­ńca na tyle, żeby prze­stał się rzu­cać i opa­dł na łó­żko, da­jąc le­ka­rzo­wi spo­sob­no­ść na wbi­cie igły. Te­le­fon wci­ąż nie po­zwa­lał o so­bie za­po­mnieć.

Byr­ne ko­lej­ny raz spró­bo­wał się oswo­bo­dzić, lecz stra­żni­cy byli na to przy­go­to­wa­ni, w do­dat­ku spe­cy­fik ma­jący zwiot­czyć mi­ęśnie roz­cho­dził się już po cie­le ban­dy­ty.

Chri­so­wi ani w gło­wie było spo­rządza­nie ra­por­tu z tego, co tu zo­ba­czył, jed­nak pew­ne wnio­ski na­su­wa­ły się same. Po pierw­sze, stan tech­nicz­ny wy­po­sa­że­nia celi po­zo­sta­wiał wie­le do ży­cze­nia. Jak sze­ro­ki na kil­ka cen­ty­me­trów pas mógł pęk­nąć? To nie do po­my­śle­nia. Do­brze, że nikt nie ucier­piał. Stra­żni­cy naj­wy­ra­źniej bali się Byr­ne’a, osi­łka i zręcz­ne­go ma­ni­pu­la­to­ra. Eg­ze­ku­cję schrza­nio­no kon­cer­to­wo. Gdy wie­ść o tym, co tu za­szło, wy­do­sta­nie się poza mury, a sta­nie się tak na pew­no, wy­buch­nie chry­ja. Ak­ty­wi­ści py­sku­jący na rzecz znie­sie­nia kary śmier­ci otrzy­ma­ją ko­lej­ny do­wód do ręki. Byr­ne oka­że się męczen­ni­kiem. Będą go wy­no­sić pod nie­bio­sa, sła­wi­ąc jako ofia­rę nie­ludz­kie­go, opre­syj­ne­go sys­te­mu, a za­po­mi­na­jąc o tym, kim był w isto­cie – psy­cho­pa­tą i zwy­rod­nial­cem za­słu­gu­jącym na to, żeby zdech­nąć w męczar­niach.

Chris ża­ło­wał jed­ne­go – ro­dzi­ny ofiar nie po­win­ny oglądać tego że­nu­jące­go wi­do­wi­ska. To było nie­ludz­kie. Pó­źniej, w wol­nej chwi­li, wy­słu­cha, co też Byr­ne miał do po­wie­dze­nia.

Po­iry­to­wa­ny te­le­fo­nem i tym, co zo­ba­czył, wy­ci­ągnął apa­rat i zerk­nął na wy­świe­tlacz. Tego po­łącze­nia nie mógł zlek­ce­wa­żyć. Do­tknął ekra­nu, na­ci­snął sym­bol słu­chaw­ki i za­czął nie­spiesz­nie prze­su­wać się w stro­nę wy­jścia.

– Je­stem…

– Dłu­go ka­za­łeś na sie­bie cze­kać. – Al­lan Tur­ner, jego bez­po­śred­ni zwierzch­nik, był ner­wu­sem. Pró­bo­wał tego nie oka­zy­wać, lecz naj­częściej mu nie wy­cho­dzi­ło. A mo­gło­by się wy­da­wać, że na tak wy­so­kim sta­no­wi­sku czło­wie­ka już nic nie po­win­no ru­szać albo tak od­po­wie­dzial­nych sta­no­wisk nie po­win­ni obej­mo­wać lu­dzie, któ­rych po­no­szą emo­cje. – Gdzie, do kur­wy nędzy, się po­dzie­wasz?

– W Sprin­gvil­le na eg­ze­ku­cji Byr­ne’a, je­że­li to na­zwi­sko w ogó­le coś ci mówi – po­wie­dział zło­śli­wie.

– Zde­chł?

– A ja­kże. Nie oby­ło się jed­nak bez drob­nych kom­pli­ka­cji.

– Chris, na li­to­ść bo­ską, o czym ty mó­wisz? – W gło­sie Tur­ne­ra za­brzmia­ły wy­ra­źne nuty za­nie­po­ko­je­nia. – Mało mamy kło­po­tów? Ko­lej­nych nie po­trze­bu­je­my.

To fakt. Kraj chwiał się w po­sa­dach. Od eks­plo­zji, któ­ra uni­ce­stwi­ła „Ge­ral­da R. For­da” oraz kil­ka in­nych okrętów, upły­nął nie­spe­łna mie­si­ąc. Carl­so­no­wi, któ­re­mu wy­da­wa­ło się, że wszyst­ko już wi­dział, do­pie­ro ostat­nie ty­go­dnie uświa­do­mi­ły, po jak kru­chym lo­dzie stąpa­li. Pra­wie dzie­si­ęć ty­si­ęcy ma­ry­na­rzy i żo­łnie­rzy kor­pu­su pie­cho­ty mor­skiej wy­pa­ro­wa­ło w ato­mo­wym ar­ma­ge­do­nie oraz zgi­nęło bądź zma­rło w jego na­stęp­stwie. Po­ten­cjał naj­po­tężniej­sze­go kra­ju na świe­cie bar­dzo szyb­ko zo­stał po­wa­żnie zre­du­ko­wa­ny. Wi­ze­ru­nek USA jako pa­ństwa ucier­piał jesz­cze bar­dziej. Wy­da­wa­ło się, że nic nie jest w sta­nie za­trzy­mać upad­ku. Naj­po­tężniej­sze gło­wy za­sta­na­wia­ły się nad tym, jak do tego do­szło. Co spra­wi­ło, że wróg z nich za­kpił, i czy już znaj­du­ją się w sta­nie woj­ny, czy też cof­nęli się znad prze­pa­ści. Wie­le py­tań po­zo­sta­wa­ło bez od­po­wie­dzi. Chris był jed­nym z tych, któ­rym przy­pa­dło trud­ne za­da­nie zna­le­zie­nia do­wo­dów ob­cej in­ge­ren­cji. W ostat­nim okre­sie za dużo spa­dło na nich nie­szczęść, by była to je­dy­nie kwe­stia przy­pad­ku.

– Omó­wi­my to na osob­nym spo­tka­niu. – Tur­ner o wie­le za dłu­go ana­li­zo­wał sło­wa Chri­sa.

– Dzwo­nisz do mnie z czy­mś kon­kret­nym, czy tyl­ko chcesz mi po­zaw­ra­cać dupę?

Chris nie bał się otwar­cie sta­wiać spra­wy.

– Udasz się do Wa­szyng­to­nu. Na­tych­miast. O dzie­wi­ęt­na­stej w Pen­ta­go­nie od­będzie się spo­tka­nie gru­py ro­bo­czej.

– Kto sta­nie na jej cze­le? – Chris prze­ło­żył apa­rat do dru­giej ręki.

– Se­na­tor Sa­rah Lotz, je­śli to na­zwi­sko coś ci mówi.

– Ta Lotz? – stęk­nął z nie­do­wie­rza­niem.

– A sły­sza­łeś o in­nej? – spy­tał Al­lan Tur­ner nie bez sa­tys­fak­cji, da­jąc Chri­so­wi wy­ra­źnie do zro­zu­mie­nia, że to nie będzie zwy­kła od­pra­wa, bo na ta­kiej na pew­no nie po­ja­wi­ła­by się wscho­dząca gwiaz­da Par­tii De­mo­kra­tycz­nej, któ­rą zło­śli­wy los albo za­wist­ni przy­ja­cie­le po­zba­wi­li sta­no­wi­ska se­kre­ta­rza sta­nu. Roz­gryw­ki per­so­nal­ne mało zresz­tą in­te­re­so­wa­ły Carl­so­na. Wie­dział, że pre­zy­dent mimo wszyst­ko ją ce­nił. Było nie­mal pew­ne, że gdy doj­dzie do ja­ki­chś za­wi­ro­wań, wsko­czy na fo­tel i na­wet nie mru­gnie okiem. Cie­szy­ła się przy tym opi­nią oso­by otwar­tej, lecz za­sad­ni­czej. W ka­żdym bądź ra­zie na­dep­ni­ęcie jej na od­cisk skut­ko­wa­ło po­wa­żny­mi kon­se­kwen­cja­mi. Nikt nie chciał za­dzie­rać z przy­ja­ció­łką pre­zy­den­ta. – Znaj­dziesz się tam w cha­rak­te­rze mo­je­go pe­łno­moc­ni­ka. Nie od­zy­waj się, gdy nie będzie to ko­niecz­ne, i uwa­żnie ob­ser­wuj po­zo­sta­łych.

Ma­nia prze­śla­dow­cza sta­wa­ła się wi­zy­tów­ką Tur­ne­ra. Inna spra­wa, że pew­nie bez niej dłu­go nie utrzy­ma­łby się na sto­łku.

– Pa­mi­ętaj, nie mo­żesz się spó­źnić. Lotz tego nie to­le­ru­je.

Ostat­nie sło­wa mia­ły przy­po­mnieć Chri­so­wi, że po­now­nie zna­la­zł się na rządo­wej po­sa­dzie. Niby miał pe­łną swo­bo­dę, mógł po­rwać, tor­tu­ro­wać i za­bić kogo chciał w tym kra­ju, ale i tak cho­dził na smy­czy. Pew­ne spra­wy ni­g­dy nie ule­gną zmia­nie.

PENTAGON, ARLINGTON, WIRGINIA – USA

8 czerwca 202…

Pen­ta­gon to je­den z naj­wi­ęk­szych kom­plek­sów biu­ro­wych na świe­cie. Pi­ęcio­kąt­ny bu­dy­nek po­wstał w la­tach czter­dzie­stych dwu­dzie­ste­go wie­ku i swe­go cza­su sta­no­wił wzór ar­chi­tek­tu­ry użyt­ko­wej. Obec­nie na sze­ściu­set ty­si­ącach me­trów kwa­dra­to­wych, pi­ęciu pi­ętrach na zie­mi i dwóch pod zie­mią, krążąc po dwu­dzie­stu ośmiu ki­lo­me­trach ko­ry­ta­rzy, pra­cu­je po­nad dwa­dzie­ścia sze­ść ty­si­ęcy lu­dzi ob­słu­gu­jących ar­mię, lot­nic­two, ma­ry­nar­kę i ma­ri­nes oraz mi­li­tar­ne in­te­re­sy USA na ca­łym świe­cie.

Pięć kręgów może ko­ja­rzyć się ze stop­nia­mi wta­jem­ni­cze­nia – im wi­ęcej wiesz i wi­ęcej zna­czysz, tym bar­dziej prze­su­wasz się ku środ­ko­wi – ale w rze­czy­wi­sto­ści jest od­wrot­nie: naj­lep­sze biu­ra to te na ze­wnątrz, z wi­do­kiem na świat poza De­par­ta­men­tem Obro­ny.

Do środ­ka pro­wa­dzi­ły trzy we­jścia pil­no­wa­ne przez żan­dar­me­rię. Wcze­śniej rolę stra­żni­ków pe­łni­li funk­cjo­na­riu­sze De­fen­se Pro­tec­ti­ve Se­rvi­ce, lecz kie­dy kraj zna­la­zł się na pro­gu woj­ny, do łask wró­ci­ły sta­re, wy­pró­bo­wa­ne mo­de­le dzia­ła­nia.

Żan­dar­me­ria czy DPS, co za ró­żni­ca? 11 wrze­śnia 2001 roku rej­so­wy Bo­ening 757 li­nii Ame­ri­can Air­li­nes, od­by­wa­jący lot z Wa­szyng­to­nu do Los An­ge­les, wbił się w ze­wnętrz­ny pie­rścień kom­plek­su, za­bi­ja­jąc sto dwa­dzie­ścia pięć osób per­so­ne­lu biu­ro­we­go i sze­śćdzie­si­ęcio­ro czwo­ro pa­sa­że­rów fe­ral­ne­go lotu. Wcze­śniej nikt się nie li­czył z po­dob­ną mo­żli­wo­ścią. Dziś na­le­ża­ło brać pod uwa­gę wszyst­ko, na­wet to, że kom­pleks może znik­nąć w ato­mo­wej po­żo­dze – i zda­wa­ło się to bar­dziej praw­do­po­dob­ne niż pod­czas zim­nej woj­ny. Ze­spo­ły ochro­ny dzia­ła­ły nie tyl­ko w sa­mym gma­chu, lecz i w jego po­bli­żu. Ol­brzy­mia po­łać par­kin­gów wo­kół de­par­ta­men­tu da­wa­ła spo­ro mo­żli­wo­ści po­ten­cjal­nym za­ma­chow­com. Wy­star­czy­ło za­par­ko­wać fur­go­net­kę na jed­nym z miejsc po­sto­jo­wych i od­pa­lić mi­nia­tu­ro­wą gło­wi­cę jądro­wą, aby po­zba­wić gło­wy sys­tem obron­ny USA. By przy­naj­mniej zmniej­szyć ry­zy­ko ta­kie­go za­ma­chu, utwo­rzo­no bram­ki bez­pie­cze­ństwa już na dro­gach do­jaz­do­wych, gdzie kon­tro­lo­wa­no ka­żde­go, kto zbli­żał się do kom­plek­su.

Sa­mo­chód Chri­sa nie był za­tem wy­jąt­kiem. Carl­son przy­le­ciał z Mont­go­me­ry przed go­dzi­ną, na lot­ni­sku cze­ka­li już agen­ci te­re­no­wi FBI od­no­szący się doń ze spo­rą es­ty­mą. Po­le­ce­nia Tur­ne­ra mia­ły swo­ją moc.

Czar­ny ca­dil­lac esca­la­de za­ha­mo­wał przed czte­re­ma uzbro­jo­ny­mi żan­dar­ma­mi, któ­rzy nic so­bie nie ro­bi­li z rządo­wych ta­blic re­je­stra­cyj­nych. Kie­row­ca szyb­ko wy­su­nął od­po­wied­ni do­ku­ment przez uchy­lo­ne okno. Czar­no­skó­ry sie­rżant zaj­rzał do środ­ka, przy­gląda­jąc się wszyst­kim po ko­lei, a minę miał przy tym taką, jak­by po­dej­rze­wał ich o wszel­kie mo­żli­we zbrod­nie.

Chris wes­tchnął. Za­chcia­ło mu się grać w or­kie­strze, to te­raz ma za swo­je.

Oględzi­ny wy­pa­dły po­my­śl­nie i kie­row­ca na dany znak na­ci­snął gaz. Ca­dil­lac ru­szył po­wo­li na wska­za­ne przez żan­dar­ma miej­sce.

Za­par­ko­wa­li obok li­mu­zy­ny chry­sle­ra, przy któ­rej pęta­ło się trzech ochro­nia­rzy. W dzie­si­ęć mi­nut po­wi­nien do­trzeć na spo­tka­nie, choć do­świad­cze­nie uczy­ło, że po­dob­ne ze­bra­nia ni­g­dy nie za­czy­na­ją się o usta­lo­nej go­dzi­nie.

– Mamy za­cze­kać? – za­py­tał kie­row­ca, od­wra­ca­jąc gło­wę do tyłu. Za­pew­ne i on, i ko­le­ga z fo­te­la obok wo­le­li­by wró­cić do domu, a nie wy­sta­wać, Bóg ra­czy wie­dzieć jak dłu­go, w ocze­ki­wa­niu na ko­niec spo­tka­nia. Dziś jed­nak zo­sta­li od­de­le­go­wa­ni do jego dys­po­zy­cji, a on nie za­mie­rzał tłuc się wie­czo­rem tak­sów­ką do słu­żbo­we­go miesz­ka­nia.

– Jak uwa­ża­cie – po­wie­dział, wie­dząc, że nie ru­szą się stąd o krok.

Wy­sia­dł i po­ma­sze­ro­wał w kie­run­ku naj­bli­ższe­go we­jścia, od­pro­wa­dza­ny uwa­żny­mi spoj­rze­nia­mi ochro­ny.

Ko­lej­ni stra­żni­cy w holu też nie spusz­cza­li z nie­go wzro­ku. Da­łby gło­wę, że to przez zde­cy­do­wa­nie nie­for­mal­ny strój. Czuł się mało kom­for­to­wo – jako je­dy­ny w za­si­ęgu wzro­ku miał dżin­sy, skó­rza­ną kurt­kę i zno­szo­ne ka­ma­sze, pod­czas gdy resz­ta pa­ra­do­wa­ła w nie­na­gan­nych ciem­nych gar­ni­tu­rach. Nie to, żeby ko­niecz­nie też chciał za­da­wać szy­ku śnie­żno­bia­ły­mi man­kie­ta­mi ze zło­ty­mi spin­ka­mi, ale małe odświe­że­nie i zmia­na ko­szu­li, w któ­rej pra­co­wał od rana, na pew­no by się przy­da­ły.

Pew­nie już na nie­go cze­ka­li, więc nic z tego.

Re­cep­cjo­nist­ka, mło­da ko­bie­ta w po­lo­wym mun­du­rze i z nie­prze­nik­nio­ną twa­rzą, przyj­rza­ła się le­gi­ty­ma­cji Chri­sa i od­szu­ka­ła jego na­zwi­sko na li­ście.

– Carl­son – prze­li­te­ro­wa­ła, me­to­dycz­nie po­rów­nu­jąc to, co się jej wy­świe­tli­ło na mo­ni­to­rze, z ży­wym eg­zem­pla­rzem, któ­ry stał przed nią. Być może tyl­ko da­wa­ła czas ska­ne­rom, któ­re gdzieś tam ob­ra­bia­ły jego syl­wet­kę w 3D.

Kiw­nął ostro­żnie gło­wą.

– Miło mi pana wi­dzieć – po­wie­dzia­ła ta­kim to­nem, jak­by trzy­ma­ła go na musz­ce. – Spo­tka­nie od­będzie się w Trzy D. Cho­rąży Cro­mie za­pro­wa­dzi pana na miej­sce.

– Ro­zu­miem.

Chri­so­wi nie po­zo­sta­ło nic in­ne­go, jak ru­szyć w ślad za żan­dar­mem, któ­ry tyl­ko cze­kał na to, by udo­wod­nić swo­ją war­to­ść.

Trzy D? Co to mo­gło zna­czyć? Za­pew­ne trze­cie pi­ętro, krąg D, ale pew­no­ści nie miał. Znaj­do­wa­ło się tu tyle ró­żnych ko­ry­ta­rzy, że oso­ba nie­wta­jem­ni­czo­na ła­two się mo­gła po­gu­bić w tym wszyst­kim.

Cho­rąży Cro­mie ci­ągnął przed sie­bie jak wy­żeł, któ­ry zła­pał trop. Ani se­kun­dy za­sta­no­wie­nia, do­kąd iść i jaką win­dę wy­brać. Ro­bił to wszyst­ko z wdzi­ękiem oso­by ocze­ku­jącej po­chwa­ły.

Co zro­bić, nie­któ­rzy tak mają.

Sala kon­fe­ren­cyj­na oka­za­ła się wi­ęk­sza, niż przy­pusz­czał. Za­trzy­mał się w pro­gu, lu­stru­jąc zgro­ma­dzo­nych. Na ra­zie nic się nie dzia­ło, gru­py i grup­ki sta­ły pod ścia­na­mi za­jęte wy­mia­ną plo­tek. Spra­wy wagi pa­ństwo­wej cze­ka­ły na ofi­cjal­ną część ze­bra­nia, któ­ra za­cznie się wraz z przy­by­ciem Lotz.

Nikt nie zwró­cił uwa­gi na jego po­ja­wie­nie się. Rów­nie do­brze mógł tu we­jść, pcha­jąc przed sobą ze­staw z mo­pem i środ­ka­mi czysz­czący­mi, ubra­ny w ro­bo­czy dre­lich. Zwy­kli śmier­tel­ni­cy nie­wie­le dla tych lu­dzi zna­czy­li, ma­je­stat wła­dzy ca­łkiem ich otu­ma­niał. Przy­naj­mniej jed­ne­go ko­ja­rzył z te­le­wi­zji – Tom Wells re­pre­zen­to­wał De­par­ta­ment Spra­wie­dli­wo­ści. By­stry pro­ku­ra­tor piął się po stop­niach za­wo­do­wej ka­rie­ry z wpra­wą szym­pan­sa w dżun­gli. Po so­bie zo­sta­wiał zglisz­cza. O kimś rów­nie bez­kom­pro­mi­so­wym – tak to się mó­wi­ło – Chris wcze­śniej nie sły­szał. Dziw­ne, że to nie on zo­stał sze­fem tej ko­mi­sji.

Do­strze­gł też Reg­gie­go Mil­to­na, dup­ka z Rady Bez­pie­cze­ństwa Na­ro­do­we­go. Ich dro­gi już kie­dyś się skrzy­żo­wa­ły i nie było to miłe wspo­mnie­nie. De­par­ta­ment Sta­nu przy­słał Lynn Fo­ster, ar­mię na­to­miast re­pre­zen­to­wał trzy­gwiazd­ko­wy ge­ne­rał. Resz­ta to drob­ni­ca. Na pew­no wred­na z na­tu­ry, ale drob­ni­ca. Przy­by­li tu w za­stęp­stwie swo­ich prze­ło­żo­nych. Do­kład­nie tak jak on.

Bra­ko­wa­ło sze­fo­wej.

Na­lał so­bie kawy z ter­mo­su usta­wio­ne­go na sto­le w rogu po­miesz­cze­nia i po­szu­kał miej­sca. Do przo­du pchać się nie będzie, usi­ądzie gdzieś z ko­ńca, sko­ro miał słu­chać, a nie ro­bić z sie­bie show­ma­na.

Lotz praw­do­po­dob­nie spró­bu­je sko­or­dy­no­wać dzia­ła­nia i nadać spra­wie od­po­wied­nie tem­po z po­mi­ni­ęciem zwy­cza­jo­wych pro­ce­dur, co spro­wa­dzi się do chwy­ce­nia licz­nie tu zgro­ma­dzo­nych za jaja i na­kło­nie­nia do wspó­łpra­cy. To może oka­zać się in­te­re­su­jące. Jesz­cze nie wi­dział Lotz w dzia­ła­niu, ale coś nie­coś o niej sły­szał.

– Chris, sta­ry dra­niu, nie wi­dzie­li­śmy się chy­ba ze sto lat.

Omal nie po­pa­rzył się go­rącą kawą, usły­szaw­szy głos do­bie­ga­jący zza jego ple­ców. No tak, nie mo­gło za­brak­nąć Har­ry’ego De­xte­ra z CIA, z któ­rym znał się od nie­pa­mi­ęt­nych cza­sów.

– Cze­ść, Dex. Jak tam two­je ko­la­no? Ci­ągle ci do­ku­cza?

– Od kie­dy po­sa­dzi­li mnie za biur­kiem, już nie.

De­xter słu­żył kie­dyś w Spe­cial Ope­ra­tions Gro­up, od­dzia­le od­po­wie­dzial­nym za taj­ne ope­ra­cje. Pod­czas ak­cji skręcił staw ko­la­no­wy tak nie­szczęśli­wie, że o po­wro­cie do pra­cy te­re­no­wej nie mógł na­wet po­ma­rzyć, lecz wal­czył na­dal, acz w tro­chę inny spo­sób. Wy­ka­ńczał wro­gów kra­ju za po­mo­cą pod­pi­sów na do­ku­men­tach. Czar­ną ro­bo­tę od­wa­la­li inni.

– Sły­sza­łem, że nie­daw­no znów wró­ci­łeś do gry. Nie wie­rzy­łem. My­śla­łem so­bie, kto jak kto, ale ktoś taki jak Chris się nie ugnie. A tu pro­szę. Nie pa­mi­ętam, kto mi to mó­wił, ale za­kli­nał się, że wi­dział cię w to­wa­rzy­stwie Tur­ne­ra. Po­wiedz mi: czym cię prze­ku­pi­li?

Chris za­śmiał się ochry­ple. Biu­ro­kra­ci naj­częściej po­sia­da­li dłu­gie języ­ki i nie­wy­pa­rzo­ne gęby.

– Z cze­goś trze­ba żyć, sta­ry.

– Tyl­ko mi nie mów, że nie mo­głeś zwi­ązać ko­ńca z ko­ńcem. – Hu­mor do­pi­sy­wał Har­ry’emu, a jed­nak Chris nie mógł oprzeć się wra­że­niu, że przy­ja­cie­la coś tra­pi. – Cie­szę się, że cię tu wi­dzę. Za­wsze mia­łeś łeb na kar­ku, a in­stynkt rzad­ko cię za­wo­dził.

– Dzi­ęki. – Chris spoj­rzał kum­plo­wi w oczy, lecz tam­ten ucie­kł wzro­kiem w bok. – To przez „For­da”, praw­da?

– Był na nim mój brat. – De­xter chrząk­nął, jak­by nie­spo­dzie­wa­nie coś utknęło mu w gar­dle. – Miał tyl­ko dwa­dzie­ścia dwa lata. Mo­żesz to so­bie wy­obra­zić?

– Przy­kro mi. – W do­da­wa­niu otu­chy nie był naj­lep­szy.

Wła­ści­wie co miał po­wie­dzieć? Nie tyl­ko Dex stra­cił ko­goś bli­skie­go.

Po­dob­nych strat Ame­ry­ka nie po­nio­sła od cza­su woj­ny w Wiet­na­mie, tym­cza­sem wci­ąż nie było wia­do­mo, co za­szło. Oso­bi­ście uwa­żał, że wa­riant tra­gicz­ne­go wy­pad­ku mo­żna wło­żyć mi­ędzy baj­ki. Lot­ni­skow­ce nie wy­bu­cha­ją same z sie­bie.

Dal­sza roz­mo­wa mu­sia­ła po­cze­kać, bo oto na salę wkro­czy­ła se­na­tor Sa­rah Lotz we wła­snej oso­bie.

Chris przyj­rzał się jej z cie­ka­wo­ścią.

Nie była sta­ra. Z tego, co pa­mi­ętał, ob­cho­dzi­ła nie­daw­no czter­dzie­ste pi­ąte uro­dzi­ny albo ja­koś tak. Ja­sne wło­sy śred­niej dłu­go­ści ukła­da­ły się w ła­god­ne fale. Na czar­ną kok­taj­lo­wą su­kien­kę za­ło­ży­ła be­żo­wy ża­kiet. Ca­ło­ść wy­gląda­ła jak pro­jekt z gór­nej pó­łki, by­naj­mniej nie ubra­nie z sie­ciów­ki.

Zgro­ma­dze­ni uci­szy­li się i za­jęli miej­sca. Ni­ko­go nie mu­sia­no przy­wo­ły­wać do po­rząd­ku. Wszy­scy wie­dzie­li, dla­cze­go się tu zna­le­źli.

Lotz przyj­rza­ła się im wszyst­kim ra­zem i ka­żde­mu z osob­na. Sta­ra sztucz­ka, jaką opa­no­wa­ła do per­fek­cji w trak­cie po­nad dwu­dzie­stu lat zaj­mo­wa­nia się po­li­ty­ką.

– W in­nych oko­licz­no­ściach… – za­częła gło­sem ni­skim, przy­jem­nym jak mru­cze­nie kota. – …Ale i tak się cie­szę, że je­stem tu z pa­ństwem.

Prze­rzu­ci­ła plik kar­tek, któ­re roz­ło­żył przed nią na sto­le usłu­żny se­kre­tarz, mło­dy czło­wiek w gar­ni­tu­rze od Bro­oks Bro­thers.

– Oczy­wi­stym jest, że ostat­ni atak wy­mie­rzo­ny w nasz kraj nie może po­zo­stać bez od­po­wie­dzi. Od­po­wie­dź jest jed­nak nie­ła­twa, za­rów­no z po­wo­du sta­nu sił zbroj­nych, o czym po­roz­ma­wia­my pó­źniej, jak i z przy­czyn, na­zwij­my to, po­li­tycz­nych… Po pro­stu na ra­zie nie mo­że­my ni­cze­go udo­wod­nić ani opi­nii pu­blicz­nej, ani na­sze­mu wro­go­wi. Nie mu­szę chy­ba mó­wić, ja­kie­go wro­ga mam na my­śli. – W gło­sie pani se­na­tor za­częły się po­ja­wiać tward­sze nuty.

Chris przy­mie­rzał ją do za­sły­sza­nych opi­nii. Bez wąt­pie­nia na­le­ża­ła do frak­cji ja­strzębi. Naj­le­piej od razu wy­po­wie­dzieć woj­nę ChRL, ja­sne. Nie­ste­ty, to nie ta­kie pro­ste. Uni­ce­stwie­nia USS „Ge­rald R. Ford” i kil­ku in­nych okrętów w ża­den spo­sób nie da­wa­ło się po­wi­ązać z Chi­ńczy­ka­mi. Ow­szem, ich okręty pod­wod­ne znaj­do­wa­ły się w po­bli­żu, ale nie od­no­to­wa­no, by któ­ryś z nich od­pa­lił tor­pe­dę czy po­dej­mo­wał ja­kąkol­wiek po­ten­cjal­nie nie­bez­piecz­ną ak­tyw­no­ść. Do eks­plo­zji do­szło na sa­mym lot­ni­skow­cu ni z tego, ni z owe­go. Naj­gor­sze, że okręt wy­pa­ro­wał, a wraz z nim znik­nęły wszel­kie do­wo­dy. Po sa­bo­ta­żu, je­że­li do nie­go do­szło, nie po­zo­stał naj­mniej­szy ślad. Ktoś po­pe­łnił zbrod­nię do­sko­na­łą. To było gor­sze niż Pe­arl Har­bo­ur, 11 wrze­śnia i pan­de­mia ra­zem wzi­ęte. Po­cho­wa­no nie­mal dzie­si­ęć ty­si­ęcy pu­stych tru­mien, kraj wci­ąż tkwił w szo­ku, a jed­no­cze­śnie kom­plet­nie nie wia­do­mo było, co o tym my­śleć.

Pe­kin się przy­cza­ił, po­dob­nie Mo­skwa. Na­stąpił okres wy­cze­ki­wa­nia. Pierw­sze dni po ka­ta­stro­fie były hor­ro­rem, spo­dzie­wa­no się ko­ńca świa­ta – woj­ny ato­mo­wej albo lądo­wa­nia Chi­ńczy­ków na Ka­pi­to­lu, cze­goś strasz­ne­go i za­ska­ku­jące­go jed­no­cze­śnie. Spo­łe­cze­ństwo nie po­ra­dzi­ło so­bie jesz­cze z trau­mą epi­de­mii, a na­stępo­wa­ła ko­lej­na, o wie­le gor­sza. Roz­ru­chy w mia­stach przy­bra­ły na sile. W ich wy­ni­ku w ci­ągu paru ty­go­dni zgi­nęło wi­ęcej osób niż przez cały po­przed­ni rok. Sta­ty­sty­ki nie kła­ma­ły. Nikt nie po­tra­fił dać pew­nej od­po­wie­dzi, w ja­kim kie­run­ku to wszyst­ko zmie­rza.

– Uzna­li­śmy, że jest rze­czą wi­ęcej niż praw­do­po­dob­ną, iż na­stęp­ny atak po­wtó­rzy się w naj­bli­ższym cza­sie. Nie jest to je­dy­nie moja opi­nia, ale przede wszyst­kim dy­rek­to­rów agen­cji wy­wia­dow­czych. – Lotz od­gar­nęła wło­sy na bok, lecz w tym ge­ście nie było nic za­lot­ne­go. – Nie mo­że­my do­pu­ścić do utra­ty kon­tro­li. Po­ka­za­li­śmy, że je­ste­śmy po­dat­ni na cio­sy. Stra­ty ko­lej­ne­go lot­ni­skow­ca już nie prze­trzy­ma­my, dla­te­go wszyst­kim jed­nost­kom na­ka­za­no po­wrót do bazy. Pro­ce­du­ry bez­pie­cze­ństwa zo­sta­ną za­ostrzo­ne…

Sło­wa, sło­wa, sło­wa… z któ­rych nie wy­ni­ka­ło nic, co mo­gło­by ich przy­bli­żyć do roz­wi­ąza­nia za­gad­ki.

Chris po­pa­trzył w su­fit, za­sta­na­wia­jąc się, ile to jesz­cze po­trwa. Po­su­ni­ęcia ad­mi­ra­li­cji nie zo­sta­ły na­le­ży­cie prze­my­śla­ne. Kto za­gwa­ran­tu­je ci­ągło­ść ła­ńcu­cha do­staw w świa­to­wym han­dlu bez US Navy na mo­rzach i oce­anach? Wia­do­mo, że ten „nie­wdzi­ęcz­ny” obo­wi­ązek od razu we­źmie na sie­bie Ma­ry­nar­ka Wo­jen­na Chi­ńskiej Ar­mii Lu­do­wo-Wy­zwo­le­ńczej.

Po Lotz głos za­brał ge­ne­rał. Mó­wił w za­sa­dzie to samo – kraj, obo­wi­ązek i resz­ta wy­świech­ta­nych fra­ze­sów… Wy­gląda­ło na to, że ad­mi­ni­stra­cji bra­ku­je punk­tu za­cze­pie­nia. Po­dej­rze­wa­li Chi­ńczy­ków? A co, je­że­li za za­ma­chem stał ktoś inny? Pó­łnoc­ni Ko­re­ańczy­cy czy Ro­sja­nie? Ka­żde z tych pa­ństw li­czy na osła­bie­nie Sta­nów, może znu­dzi­ło im się stać i cze­kać? Nie na­le­ży ich lek­ce­wa­żyć, ani też in­nych, jak Ira­ńczy­cy, Sy­ryj­czy­cy Al-Asa­da lub Tur­cy. Po­ga­nia­czom kóz nie tyle bra­ku­je wy­obra­źni, co mo­żli­wo­ści wpro­wa­dze­nia wy­ra­fi­no­wa­nych pla­nów w ży­cie.

Sko­ńczy­li po czter­dzie­stu mi­nu­tach. Zda­niem Chri­sa całe to spo­tka­nie było zwy­kłym mar­no­wa­niem cza­su. Wi­ążących de­cy­zji nie da się pod­jąć ko­le­gial­nie w trzy­dzie­ści osób re­pre­zen­tu­jących ró­żne or­ga­ni­za­cje i szcze­ble ad­mi­ni­stra­cji. Czy oni nie mają co ro­bić?

Oględ­nie mó­wi­ąc, nie miał do­bre­go zda­nia o wa­szyng­to­ńskiej biu­ro­kra­cji, ale nie spo­dzie­wał się aż ta­kiej głu­po­ty. Po co dla nie­ca­łej go­dzi­ny gad­ki-szmat­ki ści­ągać lu­dzi z ca­łe­go kra­ju?

Po­wo­li zbie­ra­li się do wy­jścia. Har­ry na pew­no spró­bu­je na­mó­wić go na kie­li­cha. Nie od­ma­wia się ko­muś w ża­ło­bie.

Lotz wy­szła pierw­sza. Bóg z nią. Lu­dzie za­częli kręcić się po sali, ga­da­jąc o wszyst­kim i o ni­czym, jak­by chcie­li się od­prężyć. Za­pew­ne wbrew oba­wom nie­któ­rych nie urwa­no ni­ko­mu łba, nie po­ci­ągni­ęto do od­po­wie­dzial­no­ści ani na­wet nie zru­ga­no. Po co więc ta cała gra?

Był już z De­xte­rem przy drzwiach, gdy z boku pod­sze­dł do nie­go fa­cet w czar­nym gar­ni­tu­rze. Nie było go wcze­śniej na sali.

– Pan Carl­son?

– A kto pyta?

Wąskie usta wy­gi­ęły się w pod­ko­wę, jak­by opro­gra­mo­wa­nie smu­ta­sa nie prze­wi­dy­wa­ło ta­kiej od­po­wie­dzi.

– Pro­szę ze mną. – Jed­nak prze­wi­dy­wa­ło, a na­wet ob­jęło wy­da­nie ko­men­dy gło­sem ele­ganc­kie­go za­bój­cy.

– Do­kąd?

– Ma pan umó­wio­ne spo­tka­nie. Czy­żby dy­rek­tor Tur­ner nie uprze­dzał?

Zdzi­wio­ny wzrok De­xte­ra mó­wił sam za sie­bie.

– Wy­bacz, sta­ry. In­nym ra­zem. – Uści­snął Har­ry’emu dłoń i podążył za od­da­la­jącym się ty­pem.

Carl­son miał w pa­mi­ęci pod­ręcz­ni­ko­we za­chwy­ty nad tym, że w Pen­ta­go­nie wszędzie mo­żna do­trzeć w sie­dem mi­nut, więc nie zdzi­wił się, że ta prze­chadz­ka za­jęła im rap­tem jed­ną mi­nu­tę i czter­dzie­ści dwie se­kun­dy. Mi­nąw­szy kil­ko­ro drzwi, sta­nęli przed ta­ki­mi, z któ­rych usu­ni­ęto ta­blicz­kę z na­zwi­skiem i funk­cją lo­ka­to­ra. Po mo­si­ężnej płyt­ce zo­sta­ły dwie dziur­ki w okle­inie, smut­ne świa­dec­two tego, jak szyb­ko prze­mi­ja czas lub ła­ska pa­ńska.

Pierw­sze po­miesz­cze­nie za drzwia­mi oka­za­ło się se­kre­ta­ria­tem, w któ­rym sta­ło pi­ęciu ochro­nia­rzy iden­tycz­nych jak ten to­wa­rzy­szący Chri­so­wi. Na­stęp­ne – za­cisz­nym ga­bi­ne­tem, wy­ło­żo­nym bo­aze­rią z czar­ne­go dębu, ze spo­rym biur­kiem i kąci­kiem ze sto­li­kiem i fo­te­la­mi. Gro­no osób, któ­re tu spo­tkał, było nie­licz­ne, lecz sta­ran­nie do­bra­ne. Prym wio­dła Lotz. Wła­śnie ją spo­dzie­wał się tu spo­tkać.

Ko­bie­ta na jego wi­dok wsta­ła. Była jego wzro­stu, a jej mi­ęk­kie pal­ce uści­snęły dłoń agen­ta znacz­nie moc­niej, niż się spo­dzie­wał. Z bli­ska spo­ro zy­ski­wa­ła. Oczy ko­lo­ru orze­cha otak­so­wa­ły Carl­so­na uwa­żnie, jak­by pró­bo­wa­ła prze­nik­nąć do jego du­szy. Nie lu­bił, gdy ko­bie­ty tak ro­bi­ły.

– Po­dob­no spo­ro panu za­wdzi­ęcza­my.

Przy sto­li­ku po­zo­sta­ło jed­no wol­ne miej­sce. Od­cze­kał, aż Lotz usi­ądzie, i po­sze­dł w jej śla­dy.

– Mam się za­cząć mar­twić?

Lotz tego nie sko­men­to­wa­ła, po­dob­nie jak Lynn Fo­ster sie­dząca po le­wej stro­nie se­na­tor, ani „Reg­gie” Mil­ton, roz­wa­lo­ny na fo­te­lu po pra­wej. Tyl­ko trzy­gwiazd­ko­wy ge­ne­rał naj­bli­żej Chri­sa otwo­rzył usta, by coś po­wie­dzieć, lecz szyb­ko je za­mknął.

– Nie wiem, czym so­bie za­słu­ży­łem. – Chris spró­bo­wał raz jesz­cze.

– Ope­ra­cją w Zu­ry­chu?

Wie­dzie­li. Al­lan mu­siał się wy­ga­dać. To jesz­cze nie ko­niec świa­ta, ale się zbli­żał. Carl­son za­mar­ko­wał uśmiech i cze­kał na ciąg dal­szy.

– Mogę za­dać jed­no oso­bi­ste py­ta­nie, za­nim przej­dzie­my do me­ri­tum? – Lotz sie­dzia­ła dys­tyn­go­wa­nie, tak że jej su­kien­ka od­sła­nia­ła zgrab­ne ko­la­na. Mu­siał się pil­no­wać, by się im za bar­dzo nie przy­glądać.

– Pro­szę – po­wie­dział zre­zy­gno­wa­ny.

– Uwa­ża się pan za pa­trio­tę?

– Pa­trio­tę… cóż… ni­g­dy nie my­śla­łem w tych ka­te­go­riach.

– A w ja­kich?

– Była ro­bo­ta do wy­ko­na­nia. – Po­jęcia nie miał, do cze­go zmie­rza ta roz­mo­wa.

– Uhmm… coś jesz­cze?

– Nic. W za­sa­dzie nic.

– W ka­żdym ra­zie nie jest pan ga­du­łą z gębą pe­łną gór­no­lot­nych fra­ze­sów.

Za­pa­dła kło­po­tli­wa ci­sza.

– Za­łó­żmy, tyl­ko teo­re­tycz­nie… – za­strze­gła Lotz, gdy już uzna­ła, że może kon­ty­nu­ować – …że to wła­śnie pan w ca­ło­ści od­po­wia­da za śledz­two w spra­wie za­to­ni­ęcia „Ge­ral­da R. For­da”… Pro­szę mi po­wie­dzieć, od cze­go by pan za­czął?

„Za­to­ni­ęcia”! Cóż to, kur­wa, za eu­fe­mizm, po­my­ślał, lecz po­wie­dział tyl­ko:

– To za­le­ży.

– Od cze­go?

– Od kom­pe­ten­cji, któ­re bym miał. To prze­cież oczy­wi­ste.

Lotz uśmiech­nęła się enig­ma­tycz­nie, Lynn Fo­ster prze­wró­ci­ła ocza­mi, ge­ne­rał po­pra­wił się w fo­te­lu, a Reg­gie Mil­ton ner­wo­wo ob­li­zał usta.

Co by nie mó­wić, re­al­na wła­dza spo­czy­wa­ła w rękach tych wła­śnie lu­dzi. Ta czwór­ka mo­gła w za­sa­dzie wszyst­ko, a on zna­la­zł się wśród nich nie bez po­wo­du.

– Po­wiedz­my, że są nie­ogra­ni­czo­ne.

Par­sk­nął. Wy­szło mało ele­ganc­ko, ale ca­łko­wi­cie od­zwier­cie­dla­ło na­strój Chri­sa.

– Pani se­na­tor, nie ma cze­goś ta­kie­go jak nie­ogra­ni­czo­ne kom­pe­ten­cje. Sam pre­zy­dent pod­le­ga ogra­ni­cze­niom.

– To cie­ka­we, co pan mówi.

– Po­mi­ja­jąc za­gad­nie­nia praw­ne, wy­star­czy prze­mil­czeć pew­ne spra­wy bądź od­po­wied­nio je na­świe­tlić, by uzy­skać zu­pe­łnie inny efekt.

– To ma­ni­pu­la­cja…

– Albo kon­tro­la in­for­ma­cji – nie po­zwo­lił jej sko­ńczyć. – Co w su­mie i tak spro­wa­dza się do kom­pe­ten­cji. Pod­wład­ni, je­że­li już coś się spie­przy­ło, za­wsze będą chro­nić wła­sne ty­łki. Ludz­kiej na­tu­ry się nie zmie­ni. W przy­pad­ku „For­da”, oprócz tego, że ktoś na­wa­lił, do­cho­dzą jesz­cze ukry­te in­ten­cje spraw­ców.

Ge­ne­rał chrząk­nął nie­spo­koj­nie.

– Wci­ąż jesz­cze nie usły­sze­li­śmy, jaki by­łby pana pierw­szy krok.

Chris odro­bi­nę zje­chał na fo­te­lu w dół i za­ło­żył nogę na nogę. Był wy­lu­zo­wa­ny, a przy­naj­mniej ta­kie pra­gnął spra­wiać wra­że­nie.

– Po­wo­ła­łbym ze­spół zło­żo­ny ze spe­cja­li­stów z naj­ró­żniej­szych dzie­dzin, a pó­źniej za­cząłbym drążyć, przyj­mu­jąc wstęp­nie, że za­in­te­re­so­wa­ne pod­mio­ty nie będą pró­bo­wa­ły cze­goś za­ta­ić. Spra­wa do­ty­czy ma­ry­nar­ki, tak? Bez­względ­nie na­le­ży przej­rzeć akta per­so­nal­ne wszyst­kich prze­by­wa­jących na po­kła­dzie osób i zwe­ry­fi­ko­wać znaj­du­jące się tam in­for­ma­cje. Zda­ję so­bie spra­wę, że to dłu­ga i żmud­na ro­bo­ta, ale ina­czej się nie da.

– Prze­pra­szam… – do roz­mo­wy włączył się Mil­ton. – Jak to so­bie wy­obra­żasz? Agen­ci fe­de­ral­ni mają cho­dzić od drzwi do drzwi i wy­py­ty­wać ro­dzi­ny o ich naj­bli­ższych?

– Do­kład­nie tak.

– Za­czną na nas wie­szać psy, okrzyk­ną łaj­da­ka­mi.

– I co z tego? – Chris wzru­szył ra­mio­na­mi. – Chy­ba nie sądzi­cie, że chi­ński pre­zy­dent wy­stąpi w te­le­wi­zji i przy­zna się do wszyst­kie­go ze łza­mi w oczach? Mó­wię chi­ński, ale to rów­nie do­brze może być ktoś zu­pe­łnie inny.

– Czy­li kto?

– Fran­cuz, Nie­miec, Izra­el­czyk.

– To nasi so­jusz­ni­cy.

– Oraz nasi po­ten­cjal­ni kon­ku­ren­ci. W ka­żdym bądź ra­zie ja bym ich nie wy­klu­czał. Ka­żde z tych pa­ństw dys­po­nu­je od­po­wied­nim za­ple­czem na­uko­wo-tech­nicz­nym.

– Po­słu­chaj, Chris, po­su­wasz się tro­chę za…

– Py­ta­li­ście, to od­po­wie­dzia­łem. Zro­bi­cie, jak ze­chce­cie. – Wstał.

Nie mu­siał słu­chać byle dup­ka.

– Pa­nie Carl­son, pro­szę. – Se­na­tor nie wgląda­ła na za­sko­czo­ną tym wy­bu­chem nie­za­do­wo­le­nia. – A ty, Reg­gie, nie od­zy­waj się wi­ęcej.

Po­now­nie opa­dł na fo­tel, lecz tym ra­zem sie­dział po­chy­lo­ny w przód, go­tów wstać w ka­żdej chwi­li.

– Po­zo­sta­je mi tyl­ko za­dać ostat­nie py­ta­nie – pod­jęła Lotz, na któ­rej za­cho­wa­nie Carl­so­na nie zro­bi­ło naj­mniej­sze­go wra­że­nia. – Czy go­tów jest pan ob­jąć taką funk­cje?

– Przed kim mia­łbym od­po­wia­dać?

– Tyl­ko przed pre­zy­den­tem. On, nie­ste­ty, ma wie­le obo­wi­ąz­ków, więc z przy­czyn tech­nicz­nych po­stępy będzie pan oma­wiał ze mną. Po­par­cie dy­rek­to­ra FBI już pan ma. Za­pew­niam, że i po­zo­sta­łe agen­cje rządo­we będą z pa­nem ocho­czo wspó­łpra­co­wać, już ja o to za­dbam. Ge­ne­rał Flynn do­pil­nu­je, by ar­mia rów­nie ostro wzi­ęła się do ro­bo­ty i żeby to pan miał, jak pan to ujął, kon­tro­lę nad in­for­ma­cją.

– A co, je­że­li się mylę? – Chris opa­rł pod­bró­dek na dło­niach zło­żo­nych jak do mo­dli­twy. – Na ra­zie naj­bar­dziej praw­do­po­dob­ną przy­czy­ną de­to­na­cji wy­da­je się sa­bo­taż, ale to wca­le nie mu­sia­ło być to. Może uży­to no­wej bro­ni, o ja­kiej nie mamy po­jęcia. Wy­strze­lo­no ka­wi­ta­cyj­ną tor­pe­dę bądź za­sto­so­wa­no jesz­cze coś in­ne­go, nie wiem, ale szpe­ra­nie lu­dziom w ży­cio­ry­sach nic nie da. Tak też może się zda­rzyć. Być może wy­ja­śnie­nia na­le­ży szu­kać gdzie in­dziej.

– Co będzie się z tym wi­ąza­ło?

– Do­stęp do in­for­ma­cji wy­wia­dow­czych i ich ana­li­za. Mó­wi­my tu o te­ra­baj­tach da­nych, za­sto­so­wa­niu od­po­wied­nich al­go­ryt­mów i sztucz­nej in­te­li­gen­cji.

– Pre­zy­dent raz na dobę otrzy­mu­je stresz­cze­nie wia­do­mo­ści prze­chwy­co­nych przez na­sze agen­cje. Pan też może je otrzy­my­wać.

– To za mało. Po co mi wy­ci­ągi? Naj­wa­żniej­szy jest su­ro­wy ma­te­riał i oso­by, któ­re zaj­mą się ob­rób­ką.

– Ro­zu­miem, że wszyst­kie rządo­we agen­cje mają skon­cen­tro­wać się tyl­ko na tej spra­wie. – Lotz za­częła ba­wić się jed­nym ze swo­ich pie­rścion­ków.

– Dziw­ne, że jesz­cze się tym nie zaj­mu­ją.

– A kto po­wie­dział, że nie?

Kiw­nął gło­wą z uzna­niem.

– Od­no­to­wa­no zna­czące efek­ty?

– Jak do tej pory nie.

Tę roz­mo­wę mo­gli pro­wa­dzić do sa­me­go rana, a jej re­zul­tat by­łby taki sam jak od­po­wie­dź na ostat­nie py­ta­nie. Wszyst­ko spro­wa­dza­ło się do pro­ste­go „tak” lub „nie”. Tak – je­że­li chce sta­nąć na cze­le naj­po­tężniej­sze­go ze­spo­łu po­li­cyj­ne­go w hi­sto­rii kra­ju. Nie – to ja­sne, nie ma cze­go drążyć.

Prze­wa­żnie pra­co­wał sa­mot­nie, jako szef kon­tro­lu­jący pra­cę kil­ku­set osób może się nie spraw­dzić.

Z dru­giej stro­ny, mia­łby pew­no­ść, że nic nie zo­sta­nie po­mi­ni­ęte. Tu już nie cho­dzi­ło o kraj, tyl­ko o uczci­wo­ść wo­bec ro­dzin tych, któ­rzy zgi­nęli.

To tak samo jak z tymi, któ­rych wi­dział dziś rano. Sta­wi­li się na eg­ze­ku­cję, wie­rząc, że spra­wie­dli­wo­ści sta­nie się za­do­ść. Do­syć wy­cier­pie­li, chcie­li, by wszyst­ko już się sko­ńczy­ło. Co wi­ęcej, za­słu­gi­wa­li na to.

Pod­nió­sł wzrok, szu­ka­jąc po­twier­dze­nia tra­pi­ących go wąt­pli­wo­ści. W oczach se­na­tor Lotz zna­la­zł wy­zwa­nie.

Ko­lej­ny raz po­zwo­lił się wma­new­ro­wać.

Du­reń.

Nie chciał się do tego na ra­zie przy­znać, ale mia­ła ona w so­bie to coś, co nie po­zwa­la­ło prze­jść koło niej obo­jęt­nie. Już na samą myśl, że będzie prze­by­wał w jej to­wa­rzy­stwie, Chri­so­wi ro­bi­ło się cie­plej.

Za dłu­go był sam.

To jed­no było pew­ne. ■

Rozdział drugi

BRISTOL – ANGLIA

10 czerwca 202…

Pub po­wstał do­kład­nie w tym sa­mym roku, w któ­rym ubra­ni w czer­wo­ne kurt­ki gwar­dzi­ści kró­lew­scy bro­ni­li de­spe­rac­ko far­my Ho­ugou­mont przed ata­ku­jącą ich fran­cu­ską 6 Dy­wi­zją Pie­cho­ty ksi­ęcia Hie­ro­ni­ma Bo­na­par­te­go na po­lach na po­łud­nie od Bruk­se­li.

Od tam­tej pory mi­nął ka­wał cza­su, pod­czas któ­re­go Wiel­ka Bry­ta­nia, bio­rąc udział w dwóch woj­nach świa­to­wych i nie­zli­czo­nych kon­flik­tach ko­lo­nial­nych to­czo­nych na wszyst­kich kon­ty­nen­tach, sta­ła się im­pe­rium i prze­sta­ła nim być.

Co cie­ka­we, bry­tyj­ska ar­mia, oprócz dwóch szcze­gól­nych okre­sów pierw­szej i dru­giej woj­ny świa­to­wej, ni­g­dy nie była na­zbyt licz­na. Flo­ta jej kró­lew­skiej mo­ści ow­szem, ar­mia nie­ko­niecz­nie.

Ca­łkiem nie­daw­no oka­za­ło się, że jed­nost­ki lądo­we w ogó­le nie są zdol­ne do wy­ko­ny­wa­nia po­wie­rzo­nych za­dań, zaś do­wo­dze­nie wy­su­ni­ętą ba­ta­lio­no­wą gru­pą bo­jo­wą w Es­to­nii za­spo­ka­ja je­dy­nie am­bi­cje paru wy­ższych ofi­ce­rów, któ­rzy przed eme­ry­tu­rą chcie­li jesz­cze po­czuć od­dech wro­ga na kar­ku.

Krót­ko mó­wi­ąc, ar­mia zna­la­zła się w roz­syp­ce. Na pa­pie­rze przed­sta­wia­ła się so­lid­nie. To wci­ąż było oko­ło stu ty­si­ęcy lu­dzi uzbro­jo­nych w ca­łkiem no­wo­cze­sny sprzęt. Tyle że sprzętu było mało, a lu­dzie nie­od­po­wied­ni. W cza­sach zim­nej woj­ny i go­rące­go kon­flik­tu w Ir­lan­dii Pó­łnoc­nej mo­nar­chia dys­po­no­wa­ła re­al­ną siłą roz­rzu­co­ną od baz w Niem­czech Za­chod­nich, przez Cypr, aż po Da­le­ki Wschód. Pod­czas pierw­szej i dru­giej woj­ny w Za­to­ce Bri­tish Army wci­ąż cie­szy­ła się uzna­niem, ale to wła­śnie wte­dy roz­po­częła się stop­nio­wa ero­zja sys­te­mu skut­ku­jąca tym, że dziś oprócz paru eli­tar­nych jed­no­stek cała resz­ta ze­szła na psy. Ile mło­dych mężczyzn i ko­biet go­to­wych jest do wy­rze­czeń słu­żby za sto­sun­ko­wo nie­wiel­kie wy­na­gro­dze­nie, sko­ro mo­żna wy­brać o wie­le ła­twiej­szą ście­żkę ka­rie­ry za­wo­do­wej?

Czło­wie­ko­wi, któ­ry krząta się wo­kół wła­snych spraw, woj­na wy­da­je się czy­mś abs­trak­cyj­nym, a spa­da­jące na gło­wę bom­by czy ra­kie­ty do­me­ną fil­mu hi­sto­rycz­ne­go lub te­le­wi­zyj­nych new­sów, któ­rych nikt nie chce oglądać. Ow­szem, za­wsze da się zna­le­źć i ta­kich, któ­rzy pie­lęgnu­ją tra­dy­cję, uczęsz­cza­jąc na zlo­ty, prze­bie­ra­jąc się w mun­du­ry i ca­ły­mi go­dzi­na­mi za­wzi­ęcie dys­ku­tu­jąc nad me­an­dra­mi ope­ra­cji „Over­lord” czy „Mar­ket Gar­den”, ale to głów­nie sta­rzy pier­dzie­le z nad­mia­rem wol­ne­go cza­su i re­ali­zu­jący swo­je mło­dzie­ńcze pa­sje. Sami zresz­tą za mło­du słu­żbę w woj­sku na ogół omi­nęli sze­ro­kim łu­kiem.

Pa­trząc na wi­szącą przed nim ry­ci­nę, na któ­rej za­do­wo­lo­ny pie­chur po­zo­wał na tle palm, Sa­mu­el Pic­kett nie po­tra­fił oprzeć się wra­że­niu, że miał w ży­ciu spo­ro szczęścia. Omi­nęła go woj­na w oko­pach i bez­sen­sow­ne fa­lo­we ata­ki na gniaz­da ka­ra­bi­nów ma­szy­no­wych. Nie to, żeby pó­źniej było dużo le­piej. Miej­sca­mi było na­wet go­rzej, ale sprin­tu przez pole ryte roz­ry­wa­jący­mi się wo­kół po­ci­ska­mi ar­ty­le­ryj­ski­mi nie po­tra­fił so­bie wy­obra­zić.

Miał chy­ba za sła­bą wy­obra­źnię.

Ski­nął na dziew­czy­nę, w ak­cen­cie któ­rej wy­czu­wa­ło się, że przy­by­ła na Wy­spy gdzieś z Eu­ro­py Wschod­niej, by mu na­la­ła jesz­cze jed­ne­go gu­in­nes­sa, i za­głębił się w ilu­stro­wa­ny ma­ga­zyn strze­lec­ki „Gun Di­gest”, prze­rzu­ca­jąc ko­lej­ne stro­ny.

Jak na trzy­dzie­ści sie­dem lat wci­ąż trzy­mał się krzep­ko. Przy pi­ęciu sto­pach i osiem­dzie­si­ęciu ca­lach wzro­stu wa­żył sto sze­śćdzie­si­ąt fun­tów, co uwa­żał za suk­ces. Dbał o kon­dy­cję, ale to już nie było to samo co kie­dyś, gdy z czter­dzie­sto­fun­to­wym ob­ci­ąże­niem po­tra­fił po­ko­nać pi­ęćdzie­si­ąt mil w gó­rach, w cza­sie krót­szym od za­kła­da­ne­go. Tro­chę tęsk­nił za tam­tym okre­sem, za to obec­nie już nie mu­siał aż tak wy­gi­nać się, by za­ro­bić na chleb. Dla ta­kich spe­cja­li­stów jak on na ryn­ku pra­cy za­wsze znaj­dzie się od­po­wied­nie za­jęcie.

Wła­śnie, naj­wy­ższa pora po­my­śleć o ja­kie­jś ro­bo­cie. Ostat­nie mie­si­ące prze­sie­dział w domu. Nie na­rze­kał. Spo­ro ćwi­czył, bo tak się skła­da­ło, że jego pro­fe­sja wy­ma­ga­ła kil­ku spe­cy­ficz­nych umie­jęt­no­ści, któ­re mo­żna było po­si­ąść i utrzy­mać je­dy­nie po­przez ci­ągłe po­wta­rza­nie pew­nych czyn­no­ści. Poza tym oglądał też me­cze, słu­chał wia­do­mo­ści i nie po­tra­fił się na­dzi­wić, do­kąd zmie­rza ten świat.

Żył na prze­ło­mie dwóch epok – przed- i po­co­vi­do­wej. Ści­ślej mó­wi­ąc, co­vi­do­wej, bo cho­ler­ny wi­rus wci­ąż nie od­pusz­czał. Mniej­sze bądź wi­ęk­sze ogni­ska za­ra­zy wy­bu­cha­ły w ró­żnych częściach świa­ta, wi­rus mu­to­wał, szcze­pion­ki po ko­lei tra­ci­ły sku­tecz­no­ść. Wal­ka z cza­sem trwa­ła bez­u­stan­nie. Jak ma­wia­li spe­cja­li­ści, do­bre cza­sy już mi­nęły. Na nich cze­ka­ły je­dy­nie pot, trud i łzy. Roz­chwia­na go­spo­dar­ka na­dal nie wró­ci­ła na od­po­wied­nie tory, a wy­da­rze­nia w Hong­kon­gu do­la­ły je­dy­nie oli­wy do ognia. Pic­kett nie po­tra­fił zro­zu­mieć, co kie­ro­wa­ło dur­niem, któ­ry pchnął „Qu­een Mary 2” na Pa­cy­fik, jak i tego, co się pó­źniej wy­da­rzy­ło. Był wów­czas w pu­bie, tak jak te­raz, pił piwo, czy­tał „Gun Di­gest” i jed­nym okiem zer­kał w te­le­wi­zor za­wie­szo­ny po­nad ba­rem. Wła­śnie za­głębił się w ar­ty­kuł o ela­bo­ra­cji amu­ni­cji, gdy w lo­ka­lu za­pa­dła mar­twa ci­sza. Z po­cząt­ku nie sku­mał, o co cho­dzi. Jaka bom­ba? Jaki lot­ni­sko­wiec?

Ko­men­tarz dzien­ni­ka­rza brzmiał tak, jak­by to jan­ke­si wy­wo­ła­li woj­nę. Cha­os in­for­ma­cyj­ny był, de­li­kat­nie mó­wi­ąc, kom­plet­ny. Hi­ste­rycz­ne opi­nie nie za­wie­ra­ły ani sło­wa praw­dy, po­dob­nie jak oświad­cze­nia wy­gło­szo­ne przez rzecz­ni­ków pra­so­wych za­in­te­re­so­wa­nych stron.

Pic­kett nie ro­zu­miał, jak mo­gło do tego do­jść. Na­wet 7 grud­nia 1941 roku pod­czas ja­po­ńskie­go bom­bar­do­wa­nia Ha­wa­jów US Navy nie po­nio­sła aż tak do­tkli­wych strat oso­bo­wych.

Z cza­sem na­pły­wa­ło co­raz wi­ęcej „spraw­dzo­nych in­for­ma­cji”. Po­dob­no chi­ńska flo­ta in­wa­zyj­na ma­jąca do­ko­nać in­wa­zji Taj­wa­nu zo­sta­ła cof­ni­ęta w ostat­nim mo­men­cie. Roz­kaz mu­sia­ło wy­dać kie­row­nic­two par­tii. Dla­cze­go, sko­ro Ame­ry­ka­nie wła­śnie stra­ci­li gros sił w tym re­jo­nie? O co w tym wszyst­kim mo­gło cho­dzić?

W kie­sze­ni ma­ry­nar­ki Pic­ket­ta za­bu­czał te­le­fon. Zer­k­nął, kto dzwo­ni, i uśmiech­nął się pod no­sem.

– Praw­dę mó­wi­ąc, nie spo­dzie­wa­łem się pana usły­szeć, sir.

– Ile to już lat, Sam? Dwa?

– Pra­wie trzy.

To było jed­no z jego pierw­szych pry­wat­nych zle­ceń – ob­sta­wa dzia­ne­go go­ścia na Cy­prze przez ty­dzień. Nic się nie wy­da­rzy­ło. Do­sta­li uzgod­nio­ną wy­pła­tę i so­lid­ną pre­mię. Żyć nie umie­rać.

– Gdzie te­raz je­steś?

Po­wie­dział.

– Nie prze­je­cha­łbyś się do Lon­dy­nu?

– Szy­ku­je się ro­bo­ta?

– Na ra­zie chcia­łbym po­ga­dać. Spra­wa jest, że tak po­wiem, roz­wo­jo­wa. Na pew­no nie będzie­my się nu­dzi­li. To jak?

Roz­mów­ca Sama lu­bił kon­kre­ty.

– Kie­dy?

– Jak naj­szyb­ciej. Je­że­li dasz radę, to może być ju­tro. Ad­res za­raz ci wy­ślę.

– Przy­ja­dę po­ran­nym po­ci­ągiem.

– W ta­kim ra­zie do zo­ba­cze­nia.

Pic­kett scho­wał apa­rat, do­pił piwo i zło­żył ma­ga­zyn na pół.

– Jesz­cze jed­no? – Bar­man­ka po­de­szła bli­żej. O sta­łych klien­tów na­le­ży dbać, zwłasz­cza ta­kich, któ­rzy dają so­lid­ne na­piw­ki.

– Wy­star­czy. – Wstał, kła­dąc pi­ęcio­fun­to­wy bank­not na sto­li­ku. Przed ju­trzej­szym spo­tka­niem na­le­ża­ło się wy­spać.

Od­cho­dząc, nie do­strze­gł smut­nych oczu ko­bie­ty wbi­tych w jego ple­cy. Mo­żna po­wie­dzieć, że Sa­mu­el Pic­kett wi­dział wszyst­ko, ale w isto­cie nie do­strze­gał tego, co naj­wa­żniej­sze.

LONDYN – WIELKA BRYTANIA

11 czerwca 202…

Wiel­ka Bry­ta­nia po bre­xi­cie nie zmie­ni­ła się tak bar­dzo, jak Sa­mu­el się spo­dzie­wał. Ra­dzi­ła so­bie, choć bez fa­jer­wer­ków. Zresz­tą wska­źni­ki go­spo­dar­cze mało go in­te­re­so­wa­ły, pil­no­wał swo­ich spraw. Ta­kie za­sa­dy zo­sta­ły mu wpo­jo­ne, a on się im pod­po­rząd­ko­wał bez sprze­ci­wu.

Do eks­pre­su podąża­jące­go na wschód wsia­dł przed siód­mą rano. Wcze­śniej za­opa­trzył się w ksi­ążkę, ta­nie wy­da­nie świa­to­we­go be­st­stel­le­ru. Pod­czas trzy­go­dzin­nej pod­ró­ży wy­ro­bi so­bie na jej te­mat zda­nie. Przy­naj­mniej nie będzie się nu­dził.

W pod­róż za­ło­żył jak zwy­kle bo­jów­ki i spor­to­wą blu­zę z kap­tu­rem, port­fel wci­snął do kie­sze­ni. Na po­po­łud­nie za­po­wia­da­no deszcz. Po roz­mo­wie za­de­cy­du­je co da­lej, lecz praw­do­po­dob­nie przyj­mie pro­po­zy­cję. Ufał swo­je­mu daw­ne­mu do­wód­cy. Wszyst­ko za­le­ża­ło od tego, jak dłu­go po­trwa kon­trakt i jaka staw­ka zo­sta­nie mu za­pro­po­no­wa­na. To, kto pła­ci, in­te­re­so­wa­ło Sama już mniej.

To nie tak, że nie miał wła­snych po­glądów. Oczy­wi­ście, że miał, więc ochro­na afry­ka­ńskie­go sa­tra­py kłó­ci­ła się z pierw­szą za­sa­dą, ja­kiej ho­łdo­wał, że ni­g­dy nie sta­nie w obro­nie złe­go czło­wie­ka.

Jak to zwy­kle z za­sa­da­mi bywa, kil­ka razy na­gi­ął je do oko­licz­no­ści, cze­go pó­źniej ża­ło­wał, ale za to miał na czynsz i parę przy­jem­no­ści.

W po­ło­wie dro­gi odro­bi­nę się kim­nął i prze­bu­dził się aku­rat, gdy za oknem prze­su­wa­ły się przed­mie­ścia sto­li­cy. Po­cze­kał na fo­te­lu, aż skład wto­czy się na pe­ron. Zna­le­zie­nie tak­sów­ki nie sta­no­wi­ło pro­ble­mu. Po krót­kiej pod­ró­ży za­trzy­ma­li się przed jed­nym z do­mów opo­dal City, fi­nan­so­wej dziel­ni­cy daw­ne­go im­pe­rium. Albo i no­we­go, kto to może wie­dzieć…

Sta­nął przed drzwia­mi, roz­gląda­jąc się po obu stro­nach uli­cy. Nie bra­ko­wa­ło na niej sa­mo­cho­dów z gór­nej pó­łki – li­mu­zyn i spor­to­wych wo­zi­ków naj­bar­dziej zna­nych ma­rek. Poza tym ci­sza i spo­kój.

OK, przy­jął to wszyst­ko do wia­do­mo­ści, po czym na­ci­snął przy­cisk do­mo­fo­nu i po­cze­kał, aż usły­szy dźwi­ęk pusz­cza­jącej blo­ka­dy.

To było biu­ro, o czym za­świad­cza­ła nie­wiel­ka ta­blicz­ka za­mon­to­wa­na na fa­sa­dzie bu­dyn­ku. Im­port – eks­port, wszyst­ko i nic. Zwy­kła przy­kryw­ka, zmy­łka, by inni miesz­ka­ńcy tej uli­cy nie dzi­wi­li się, dla­cze­go kręci się tu tyle naj­ró­żniej­szych osób.

Za biur­kiem w holu sie­dzia­ła ko­bie­ta z ko­kiem na gło­wie i w oku­la­rach z czar­ny­mi pla­sti­ko­wy­mi opraw­ka­mi na no­sie. Na in­te­re­san­ta spoj­rza­ła wy­cze­ku­jąco.

Przed­sta­wił się. Nie uśmiech­nęła się, ale uznał, że pierw­sze lody zo­sta­ły prze­ła­ma­ne.

– Cze­ka­ją na pana. – Wska­za­ła ko­ry­tarz pro­wa­dzący do po­miesz­czeń z tyłu. – We­jście na wprost.

Za­stu­kał bez wi­ęk­szych emo­cji. Wie­dział, cze­go ocze­ki­wać. Już parę razy ubie­gał się w ten spo­sób o pra­cę.

– We­jść.

Ka­pi­ta­na Tho­ma­sa Ache­so­na znał od daw­na. Na jego wi­dok ofi­cer wstał z fo­te­la, pod­sze­dł i się przy­wi­tał, może nie wy­lew­nie, ale na pew­no z dużą dozą sym­pa­tii.

– Nic się nie zmie­ni­łeś.

– Pan też nie.

Ache­son do­żył za­cne­go wie­ku czter­dzie­stu czte­rech lat. Ciem­ne wło­sy strzy­gł krót­ko, trzy­mał się pro­sto, a wo­kół sie­bie roz­ta­czał at­mos­fe­rę kom­pe­ten­cji.

– Sam, po­znaj pana Mo­ha­na Ra­inę.

Dru­gi z prze­by­wa­jących w po­miesz­cze­niu mężczyzn tyl­ko ski­nął Pic­ket­to­wi gło­wą.

Po­cho­dził z Po­łud­nia, to było pew­ne. Azja­ta – Hin­dus z pó­łno­cy albo Pa­ki­sta­ńczyk, w gar­ni­tu­rze szy­tym na mia­rę, a do­dat­ki skła­da­ły się na ca­ło­ść wręcz wy­twor­ną. Ache­son wy­glądał przy nim na ubo­gie­go krew­ne­go. Wło­sy Ra­ina miał czar­ne ni­czym atra­ment, a po­dwój­ny pod­bró­dek zdra­dzał sła­bo­ść do je­dze­nia.

– Nie py­tam cię, Sam, o sy­tu­ację po­li­tycz­ną, bo na pew­no ją znasz. – Ka­pi­tan wska­zał Pic­ket­to­wi krze­sło i sam usia­dł obok – Ostat­nio bar­dzo się po­pie­przy­ło.

– W rze­czy sa­mej.

– Obec­ny kry­zys rzu­tu­je na wie­le kra­jów. Na jed­ne moc­niej, na inne sła­biej, ale nie tak, że mo­żna go zi­gno­ro­wać. Nikt nie wie, co spo­wo­do­wa­ło za­gła­dę „For­da”, ale nie­któ­re po­szla­ki wska­zu­ją na pew­ne agre­syw­ne pa­ństwo w Azji, tak to ujmę. Nie­od­po­wie­dzial­na po­li­ty­ka Pe­ki­nu sta­no­wi… wca­le nie żar­tu­ję, za­gro­że­nie dla po­ko­ju.

Tyle ty­tu­łem wstępu, te­raz przej­dą do szcze­gó­łów.

– Mało jest kra­jów mo­gących sa­mo­dziel­nie spro­stać Chi­ńczy­kom.

Pic­kett ostro­żnie przy­tak­nął. Może nie po­sia­dał aka­de­mic­kie­go wy­kszta­łce­nia, ale głu­pi też nie był.

– Sto­sun­ko­wo nie­daw­no po­ja­wi­ła się pro­po­zy­cja stwo­rze­nia spe­cjal­nej gru­py ma­jącej wes­przeć siły zbroj­ne In­dii w ich dzia­ła­niach po­dej­mo­wa­nych w re­jo­nie La­da­khu. Za­sad­ni­czo to mi­sja szko­le­nio­wa. Re­kru­tom na­le­ży wpo­ić pew­ne na­wy­ki.

– Mamy szko­lić no­wi­cju­szy?

– Głów­ne za­da­nie to wspó­łpra­ca z tam­tej­szy­mi jed­nost­ka­mi spe­cjal­ny­mi ar­mii oraz po­li­cji, a gdy trze­ba będzie… Do­sko­na­le wiesz, co mam na my­śli. By­łeś jed­nym z by­strzej­szych żo­łnie­rzy w re­gi­men­cie, masz do­świad­cze­nie, o ja­kim wie­lu może po­ma­rzyć. Za­pro­po­no­wa­ny pa­kiet ce­no­wy jest wi­ęcej niż hoj­ny, do­cho­dzą pre­mie w przy­pad­ku od­nie­sio­nych ran czy cho­rób wy­ni­ka­jących z prze­by­wa­nia w tam­tym re­jo­nie. Przy­go­to­wa­no też od­po­wied­nie klau­zu­le, gdy­byś nie mógł już pod­jąć słu­żby bądź w ra­zie two­jej śmier­ci. Wskaż dys­po­nen­ta, a pie­ni­ądze zo­sta­ną prze­la­ne na kon­to w dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny. O kwe­stie praw­ne też nie masz się co mar­twić, bo ro­bo­ta jest naj­zu­pe­łniej le­gal­na. Nie ro­bi­my ni­cze­go nie­zgod­ne­go z pra­wem.

Ache­son prze­su­nął się bli­żej Pic­ket­ta i zer­k­nął na Ra­inę, jak­by py­ta­jąc, ile może po­wie­dzieć.

– Wie­le osób jest po­wa­żnie za­nie­po­ko­jo­nych roz­wo­jem sy­tu­acji, tym­cza­sem in­dyj­skim si­łom zbroj­nym dużo bra­ku­je do osi­ągni­ęcia przy­zwo­ite­go po­zio­mu. Mó­wi­ąc szcze­rze, przy­go­to­wa­nie bo­jo­we nie jest naj­wy­ższe. Nie cho­dzi o sprzęt, bo ten, jak sam wiesz, mo­żna ku­pić, ale o żo­łnie­rzy. – Ache­son uśmiech­nął się sa­my­mi kąci­ka­mi ust. – Nie uciek­ną, by­naj­mniej, ra­czej zgi­ną, wy­pe­łnia­jąc obo­wi­ązek, ale bra­ku­je im od­po­wied­nie­go za­an­ga­żo­wa­nia, tego cze­goś, co spra­wia, że prze­ci­ęt­ny re­krut sta­je się ma­szy­ną bo­jo­wą. Pan Ra­ina jest przed­sta­wi­cie­lem za­tro­ska­nych oby­wa­te­li, eli­ty, któ­rej szcze­gól­nie na ser­cu leży do­bro kra­ju. Po­my­śl, co się sta­nie, gdy doj­dzie do woj­ny i, nie daj Bóg, In­die po­nio­są klęskę. Nie mu­szę ci chy­ba tego tłu­ma­czyć. Le­piej prze­ciw­dzia­łać, a to być może ostat­ni mo­ment na to.

– Jak licz­na to będzie gru­pa?

– Kil­ka­dzie­si­ąt osób, nie wi­ęcej niż pi­ęćdzie­si­ąt. Głów­nie od nas i jesz­cze paru ko­le­siów z de­san­tu i Roy­al Ma­ri­nes. Do­sta­nie­cie przy­dział do po­szcze­gól­nych od­dzia­łów. Z wia­do­mych względów rząd woli nie wy­sy­łać re­gu­lar­nych od­dzia­łów, a do­rad­cy to tyl­ko do­rad­cy – ka­żdy może ich za­trud­nić.

Spryt­nie po­my­śla­ne. Ofi­cjal­nie Lon­dyn ma czy­ste ręce, a że ja­cyś pod­da­ni kró­lo­wej bio­rą udział w szko­le­niach, to ich spra­wa. Na­to­miast przy­dział do jed­no­stek Sa­mo­wi od razu sko­ja­rzył się z wy­wia­dem. Ache­son spo­dzie­wa się z pew­no­ścią, że zbio­rą i prze­ka­żą mu in­for­ma­cje, ja­kie są na­stro­je w ar­mii, co my­ślą ofi­ce­ro­wie i jak wi­dzą przy­szło­ść, a on dy­plo­ma­tycz­nym ka­na­łem nada to rządo­wi.

A ten Hin­dus? Ża­den za­tro­ska­ny oby­wa­tel, na­wet naj­bar­dziej dzia­ny, nie wy­stępu­je z po­dob­ną ini­cja­ty­wą bez wcze­śniej­sze­go ro­ze­zna­nia w sy­tu­acji.

Ra­ina przy oka­zji pró­bu­je ugrać coś dla sie­bie, ale to już Sama nie in­te­re­so­wa­ło. Fa­cet na­le­żał do uprzy­wi­le­jo­wa­nej ka­sty, to było wi­dać po tym, jak się za­cho­wy­wał, ubie­rał i ćmił śmier­dzącą cy­ga­ret­kę, od dymu któ­rej Sama szczy­pa­ły oczy.

Hin­du­so­wi to naj­wy­ra­źniej nie prze­szka­dza­ło. Na jego zło­tych spin­kach do ko­szu­li wy­sa­dza­nych chy­ba bry­lan­ta­mi po­ły­ski­wa­ły świetl­ne re­flek­sy.

„Za­tro­ska­ny oby­wa­tel”, aku­rat.

Ache­son kręcił się przy nim jak fry­ga, więc fa­cet na­praw­dę był dzia­ny.

– Jak dłu­go po­trwa kon­trakt? – za­py­tał Pic­kett o je­den z naj­istot­niej­szych szcze­gó­łów wy­jaz­du.

– Trzy mie­si­ące to mi­ni­mum. Od ka­żde­go na­stęp­ne­go kwar­ta­łu wy­na­gro­dze­nie idzie w górę. Na­szym pra­co­daw­com cho­dzi o ci­ągło­ść. Pierw­szy okres ma obej­mo­wać dwa lata, ale to nie ko­niec. Je­że­li się spraw­dzisz, to mo­żesz prze­jść do przy­jem­niej­szej ro­bo­ty niż bie­ga­nie po gó­rach i za­cząć szko­lić ochro­nę. Wy­obraź so­bie, jaka to jest kasa.

Na­wet nie pró­bo­wał. Lu­dzi po­kro­ju Mo­ha­na Ra­iny spo­ty­kał częściej, ni­żby się mo­gło wy­da­wać. Za­cho­wy­wa­li się ró­żnie. Wie­lu z nich to zwy­czaj­ni buce prze­ko­na­ni o wła­snej nie­zwy­kło­ści, ale zda­rza­li się też nor­mal­ni, oczy­ta­ni, mili lu­dzie bez na­zbyt po­chleb­ne­go mnie­ma­nia o so­bie.

– Ile mam cza­su na za­sta­no­wie­nie?

Ache­son zmru­żył oczy, nie ta­kie­go py­ta­nia ocze­ki­wał.

– A ile po­trze­bu­jesz?

– Do wie­czo­ra, sir.

– Do­bra. Cze­kam do dzie­wi­ęt­na­stej. – Ton ka­pi­ta­na stward­niał, z po­cząt­ko­wej wy­lew­no­ści nie po­zo­stał ślad.

Pic­kett wstał, ukło­nił się i wy­sze­dł, mi­ja­jąc w holu zwa­li­ste­go bro­da­cza pod­pie­ra­jące­go ścia­nę. Ob­rzu­ci­li się spoj­rze­nia­mi, bez słów. Jesz­cze nie zo­sta­li ko­le­ga­mi. Typ na pew­no nie po­cho­dził z SAS-u. Je­że­li już, to z Roy­al Ma­ri­nes.

Sa­mu­el wy­sze­dł na uli­cę. Miał cały dzień dla sie­bie, ale nie za­mie­rzał go zmar­no­wać. Skon­tak­tu­je się z kim trze­ba i do­wie szcze­gó­łów. Nie po­dej­mo­wał de­cy­zji pod wpły­wem im­pul­su.

Tym­cza­sem Ache­son si­ęgnął po li­stę le­żącą obok Mo­ha­na i od­ha­czył na niej ko­lej­ne na­zwi­sko. Ze­sta­wie­nie obej­mo­wa­ło sze­śćdzie­si­ąt dwie oso­by, z tego co naj­mniej dzie­si­ęć od­pad­nie z przy­czyn ro­dzin­nych i zdro­wot­nych. Nie wszyst­kim też już się chcia­ło. Słu­żba na­le­ża­ła do trud­nych, przy czym ry­zy­ko utra­ty ży­cia, wbrew temu, co ka­pi­tan twier­dził, było spo­re.

– Co z nim? – Hin­dus jak­by się ock­nął, po­ru­szyw­szy się pierw­szy raz od wy­jścia Pic­ket­ta.

– Zgo­dzi się. Jesz­cze o tym nie wie, ale jest nasz.

– W czym się spe­cja­li­zu­je?

– To snaj­per. Naj­lep­szy, ja­kie­go znam. Tra­fia w cel z od­le­gło­ści mili. Nie żar­tu­ję – za­strze­gł się Ache­son. – Jest wart ka­żdych pie­ni­ędzy, ja­kie na nie­go wy­da­my.

– Dla­cze­go od­sze­dł?

– Bo jest in­dy­wi­du­ali­stą i eks­cen­try­kiem. Nie zno­si, gdy się mu coś na­rzu­ca. Te­raz pój­dzie do pubu i za­cznie spraw­dzać w In­ter­ne­cie ka­żdy szcze­gół, a roz­pocz­nie od cie­bie.

Brwi Hin­du­sa po­wędro­wa­ły do góry.

– Jak mam to ro­zu­mieć?

– W dzi­siej­szych cza­sach nikt nie jest ano­ni­mo­wy. Na­le­ży się z tym po­go­dzić.

Mo­han Ra­ina nie miał nic do ukry­cia. Nie ci­ąży­ły na nim żad­ne za­rzu­ty o cha­rak­te­rze kry­mi­nal­nym, pra­wo ła­mał umiar­ko­wa­nie często, nie tyle na­wet ła­mał, ile na­gi­nał, cze­mu sprzy­jał wy­jąt­ko­wo ko­rup­cjo­gen­ny sys­tem po­li­tycz­ny i go­spo­dar­czy In­dii. Bez zna­jo­mo­ści i „do­ta­cji” ani rusz. Bra­li i da­wa­li wszy­scy, ina­czej się nie dało. Prze­tar­gi, a ja­kże, były, ale wy­gry­wa­li je ci, któ­rzy po­sma­ro­wa­li gdzie i komu trze­ba. Prze­ta­cza­jące się co ja­kiś czas przez me­dia we­zwa­nia o ogra­ni­cze­nie kom­pro­mi­tu­jących kraj prak­tyk po­zo­sta­wa­ły pu­sty­mi slo­ga­na­mi. Żad­ne­mu z de­cy­den­tów zmia­ny nie były na rękę.

Mo­han Ra­ina był bo­ga­ty, ten fakt nie pod­le­gał dys­ku­sji. Jego ro­dzi­na do­ro­bi­ła się na prze­my­śle stocz­nio­wym. Rów­nie moc­no jak pie­ni­ądze Ra­ina ko­chał swój kraj, to dru­gi nie­pod­wa­żal­ny fakt.

Chi­ńczy­ków nie da­rzył sym­pa­tią, co wy­ni­ka­ło ze względów biz­ne­so­wych, re­li­gij­nych i kul­tu­ro­wych. Jego osta­tecz­ne po­glądy ukszta­łto­wa­ły się nie­daw­no, gdy czyn­nie włączył się w kam­pa­nię wy­bor­czą obec­ne­go pre­zy­den­ta. Suk­ces jego kan­dy­da­ta prze­sądził o wy­bo­rze dal­szej dro­gi Mo­ha­na, któ­ry zwi­ązał się wów­czas z gru­pą do­rad­ców ma­jących spo­ry wpływ na de­cy­zje po­dej­mo­wa­ne w mi­ni­ster­stwie obro­ny. Sta­no­wi­li swe­go ro­dza­ju nie­for­mal­ny think tank. To wte­dy za­czął po­strze­gać Pe­kin i Is­la­ma­bad jako śmier­tel­ne za­gro­że­nie, a kraj jako ob­lężo­ną twier­dzę. Sko­ro przy­ja­ciół nie było w naj­bli­ższym sąsiedz­twie, na­le­ża­ło po­szu­kać da­lej.

Po­my­sł ze spro­wa­dze­niem do­rad­ców woj­sko­wych zna­jo­mi w mi­ni­ster­stwie uzna­li za ge­nial­ny i przy­kla­snęli jego ini­cja­ty­wie. Użył więc swo­ich kon­tak­tów i pie­ni­ędzy, dzi­ęki cze­mu do­ta­rł do Ache­so­na – jak się oka­za­ło, nie­mal w ostat­nim mo­men­cie. Ar­mia po­trze­bo­wa­ła wzmoc­nie­nia i nie cho­dzi­ło tu o pro­sty za­kup dział, czo­łgów czy sa­mo­lo­tów. Sys­tem na­le­ża­ło uspraw­nić przez do­la­nie do baku do­pa­la­czy.

To okre­śle­nie bar­dzo się Mo­ha­no­wi po­do­ba­ło. Żo­łnie­rze SAS do roli do­pa­la­czy nada­wa­li się jak mało kto. Je­śli oni się nie spraw­dzą, to nikt.

Nie za­bra­kło gło­sów sprze­ci­wu, ale Ra­ina wie­dział swo­je. Jego ro­da­kom spo­ro bra­ko­wa­ło do osi­ągni­ęcia za­do­wa­la­jące­go po­zio­mu wy­szko­le­nia. Szko­le­nie musi ja­kiś czas po­trwać, nie­mniej je­śli sko­ńczy się przed ewen­tu­al­ną woj­ną, to do­brze, a je­śli wal­ki roz­pocz­ną się wcze­śniej, a do­rad­cy znaj­dą się na li­nii fron­tu, to jesz­cze le­piej. Przez całe de­ka­dy Wiel­ka Bry­ta­nia ro­bi­ła w In­diach, co chcia­ła, te­raz przy­szła pora na spła­tę dłu­gu.

– Kogo mamy na­stęp­ne­go? – za­py­tał Mo­han z wy­stu­dio­wa­ną obo­jęt­no­ścią.

– Star­sze­go sie­rżan­ta Ri­char­da Hor­na.

– Zo­bacz­my, co to za je­den i co sobą re­pre­zen­tu­je. Niech wej­dzie. – Hin­dus za­pa­lił ko­lej­ną cy­ga­ret­kę be­edi, uda­jąc, że nie do­strze­ga po­iry­to­wa­ne­go spoj­rze­nia an­go­la. Miał to gdzieś. W ko­ńcu on wy­kła­da for­sę, a nie ten na­ga­niacz. Tyl­ko to się li­czy, czyż nie?

***

W pierw­szym z na­po­tka­nych spo­żyw­cza­ków Sam ku­pił so­bie kawę i wy­pił ją na uli­cy. Po­sta­no­wił, że z lun­chem się wstrzy­ma. Je­dze­nie nie na­le­ża­ło do jego ulu­bio­nych spor­tów. Uwa­żał, że na ko­fe­inie mo­żna za­je­chać o wie­le da­lej. Kie­dy już znaj­dzie się na za­słu­żo­nej eme­ry­tu­rze, za­ło­ży wła­sny biz­nes. Za­cznie od jed­ne­go miej­sca, gdzie w roz­sąd­nej ce­nie da się wy­pić kawę z wy­ższej pó­łki. Star­buck­so­wi się uda­ło, to dla­cze­go jemu ten in­te­res mia­łby nie wy­jść? Naj­wy­żej za­ta­ńczy z kon­ku­ren­cją śmier­tel­ną rum­bę.

Uśmie­chał się w du­chu, wa­żąc ar­gu­men­ty. W nor­mal­nym ży­ciu tak się nie da. Na woj­nie to co in­ne­go, po­tra­fił jed­nak od­dzie­lić jed­no od dru­gie­go. Ja­koś po­sła­nie na tam­ten świat po­nad trzy­dzie­stu osób nie wpły­nęło na to, jak spał czy funk­cjo­no­wał w spo­łe­cze­ństwie. Do­sko­na­le wie­dział, że li­kwi­do­wał dra­ni. Może poza jed­nym przy­pad­kiem z Ni­ge­rii, gdzie wda­li się w wy­mia­nę ognia z miej­sco­wy­mi se­pa­ra­ty­sta­mi. Do ko­ńca nie wie­dział, czy ko­bie­ta, któ­ra wbie­gła na li­nię strza­łu, na­le­ża­ła do gru­py eks­tre­mi­stów, czy też była przy­pad­ko­wą ofia­rą go­re­jące­go od wie­lu lat kon­flik­tu, ale nie wni­kał w to za bar­dzo. To było daw­no. Na­wet je­śli to był błąd, to ka­żdy ma pra­wo go po­pe­łnić.

Z tego, co mó­wił Ache­son, pod­czas pla­no­wa­ne­go kon­trak­tu do po­dob­ne­go zda­rze­nia ra­czej nie doj­dzie, jak już, to na­prze­ciw­ko nich sta­ną świet­nie wy­szko­le­ni Chi­ńczy­cy. À pro­pos „świet­nie wy­szko­le­ni”… Mie­li do­ra­dzać Hin­du­som czy za nich wal­czyć? Ka­pi­tan wy­ra­źnie uni­kał jed­no­znacz­nej od­po­wie­dzi, więc za­pew­ne jed­no i dru­gie. Często do­pie­ro po przy­by­ciu na miej­sce oka­zy­wa­ło się, cze­go tak na­praw­dę klient od nich ocze­ku­je, a praw­dę mó­wi­ąc, Mo­ha­no­wi Ra­inie nie ufał ani tro­chę. Za ład­nie to wszyst­ko wy­gląda­ło, by mo­gło być praw­dzi­we.

Spraw­dził go­ścia w In­ter­ne­cie, ale nie­wie­le zna­la­zł na jego te­mat, same plot­ki. Był bo­ga­ty, po­cho­dził z po­łud­nia, ze sta­nu Kar­na­ta­ka. Ro­dzi­na do­ro­bi­ła się na stocz­ni i jako ar­ma­to­rzy, fir­mę za­ło­ży­li dziad i wuj pana Ra­iny. Mo­han stu­dio­wał – i tu cie­ka­wost­ka – nie w Lon­dy­nie, ale w Niem­czech, kon­kret­nie na Uni­wer­sy­te­cie Tech­nicz­nym w Mo­na­chium. Po po­wro­cie do kra­ju zwi­ązał się z kręga­mi hin­du­istycz­ny­mi. Może nie zo­stał fa­na­ty­kiem, ale był bli­sko. O tym wszyst­kim in­for­mo­wa­ły in­ter­ne­to­we an­glo­języcz­ne wy­da­nia „The Ti­mes of In­dia” i „The Hin­du”.

W ży­ciu Mo­ha­na bra­ko­wa­ło skan­da­li. Pod tym względem oka­zał się zu­pe­łnie czy­sty. Nikt nie wi­ązał go z ja­kąś sek­su­al­ną bądź ko­rup­cyj­ną afe­rą, co niby do­brze o nim świad­czy­ło, acz­kol­wiek Pic­kett nie był aż tak na­iw­ny, by bez­kry­tycz­nie przyj­mo­wać wszyst­ko, co funk­cjo­no­wa­ło w prze­strze­ni me­dial­nej. Może Ra­ina ko­rum­po­wał naj­sku­tecz­niej, a może miał ple­cy, o któ­re roz­bi­ja­ły się wszyst­kie fale nio­sące za­gro­że­nie dla ka­rie­ry.

Sa­mu­el nie znał żad­ne­go spe­ca od in­dyj­skiej po­li­ty­ki. Kum­plo­wał się za to z go­ściem, któ­ry po sko­ńczo­nej słu­żbie wstąpił na uni­wer­sy­tet i uko­ńczył po­li­to­lo­gię, a od tego cza­su wy­stępo­wał nie­raz jako eks­pert od po­li­ty­ki mi­ędzy­na­ro­do­wej. Brian od lat miesz­kał w Lon­dy­nie. Nic się nie sta­nie, jak do nie­go za­te­le­fo­nu­je.

Do­pił kawę, ci­snął pa­pie­ro­wy ku­bek do ku­bła, wy­brał nu­mer i po­cze­kał na po­łącze­nie. Ode­zwa­ła się…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej