Tygrys i smok. Nowy porządek świata - ebook

PROLOG

Co tu dużo mó­wić, Bha­rat Jo­ga­nan­da był dra­niem. Co wi­ęcej, był dra­niem ja­kich mało.

Uro­dził się dra­niem, żył jak drań i za­pew­ne taki też umrze. Od dziec­ka spra­wiał kło­po­ty, a te­raz sie­dział w aresz­cie i nie za­no­si­ło się na to, by szyb­ko z nie­go wy­sze­dł.

Sąd wle­pił mu trzy mie­si­ące po­zba­wie­nia wol­no­ści za wal­ni­ęcie ka­pra­la w pysk i wy­bi­cie mu trzech zębów – a za­tem nie­du­żo, wy­cho­dził bo­wiem je­den mie­si­ąc za je­den ząb. Co to jest. A nic by w ogó­le nie było, gdy­by ten du­pek nie po­le­ciał ze skar­gą do po­rucz­ni­ka. Na nie­szczęście dla Bha­ra­ta po­le­ciał. Jo­ga­nan­da zo­stał za­trzy­ma­ny i od­sta­wio­ny do aresz­tu w Leh, a te­raz mu­siał od­po­ku­to­wać za swo­je. Trud­no, pe­chow­cy już tak mają.

Jo­ga­nan­da prze­ci­ągnął się, usia­dł na pry­czy i za­czął wpa­try­wać się w nie­wiel­kie za­kra­to­wa­ne okien­ko, przez któ­re do po­miesz­cze­nia wpa­dał już mdły po­blask świ­tu.

Ko­lej­ny dzień za­po­wia­dał się nie­cie­ka­wie. Na po­cząt­ku dzie­lił celę z sie­rżan­tem po­dej­rza­nym o przy­własz­cze­nie znacz­nej kwo­ty z kasy pu­łku oraz sze­re­gow­cem, tępym gó­ra­lem, któ­ry pró­bo­wał skra­ść te­le­wi­zor ze stra­ga­nu w Leh, gdzie sta­cjo­no­wał jego ba­ta­lion. Ku­piec, ma­jący ukła­dy z sze­fo­stwem gar­ni­zo­nu, po­ska­rżył się komu trze­ba i ko­lej­ny pe­cho­wiec sko­ńczył za kra­ta­mi. Za­pew­ne wy­le­ci z ar­mii, ale wcze­śniej od­sie­dzi swo­je i jesz­cze będzie mu­siał za­pła­cić han­dla­rzo­wi za znisz­czo­ny to­war. Nie­któ­rzy po­tra­fią wy­eg­ze­kwo­wać swo­je pra­wa… Bha­ra­ta to jed­nak nie ob­cho­dzi­ło. Naj­wa­żniej­sze, że on miał spo­kój.

Przed­wczo­raj mal­wer­san­ta i pe­cho­we­go ra­bu­sia prze­nie­sio­no gdzie in­dziej, więc Jo­ga­nan­da zo­stał sam i praw­dę mó­wi­ąc, nie na­rze­kał. Poza kom­for­tem pu­stej celi miał jesz­cze jed­no udo­god­nie­nie: do­sta­wał lep­sze żar­cie niż prze­ci­ęt­ny aresz­tant. To dru­gie, a być może i to pierw­sze, za­wdzi­ęczał po­pu­lar­no­ści, jaką się cie­szył wśród stra­żni­ków, ale nie tyl­ko. Otóż Bha­rat Jo­ga­nan­da był wi­ce­mi­strzem kra­ju w za­pa­sach. Przy stu osiem­dzie­si­ęciu cen­ty­me­trach wzro­stu wa­żył sto pi­ęt­na­ście ki­lo­gra­mów i by­naj­mniej nie był wo­rem tłusz­czu. Ogrom­ną siłą fi­zycz­ną nad­ra­biał bra­ki tech­nicz­ne, w dło­niach zgi­nał że­la­zne szta­by. Ro­bił wra­że­nie pro­sto­dusz­ne­go osi­łka, ale to tyl­ko po­zo­ry, po­tra­fił się zna­le­źć w ka­żdej sy­tu­acji. Ce­nił go sam do­wód­ca dy­wi­zji i wy­żsi ofi­ce­ro­wie, a że przy oka­zji był roz­ra­bia­ką? Cóż, tacy jak on już tak mają.

Ostat­nio prze­sa­dził, to fakt. Ka­pral to jed­nak pod­ofi­cer, a on miał rap­tem sto­pień star­sze­go sze­re­go­we­go, obie­ca­no mu jed­nak, że jak wy­gra na­stęp­ne za­wo­dy do­wódz­twa kor­pu­su, od razu zo­sta­nie młod­szym sie­rżan­tem. Jo­ga­nan­dzie taki układ pa­so­wał, ofi­ce­rom też. Cze­go chcieć wi­ęcej?

Od­głos pod­ku­tych bu­tów na ko­ry­ta­rzu zwró­cił uwa­gę Bha­ra­ta. Za wcze­śnie na spa­cer, jesz­cze nie na­de­szła na­wet pora śnia­da­nia. O co więc może cho­dzić?

Usły­szał szczęk klu­cza prze­kręca­ne­go w zam­ku i zgrzyt za­wia­sów. W pro­sto­kąt­nej pla­mie świa­tła uka­za­ła się po­stać od­dzia­ło­we­go.

– To twój szczęśli­wy dzień – po­wie­dział kla­wisz, od­su­wa­jąc się na bok. – Nie rób tyl­ko ni­cze­go głu­pie­go.

Ru­szy­li ko­ry­ta­rzem w stro­nę klat­ki scho­do­wej, a po­tem w górę, tam gdzie urzędo­wa­ła ad­mi­ni­stra­cja.

Bha­rat nie tyle ma­sze­ro­wał, co szu­rał ze­lów­ka­mi po be­to­no­wej po­sadz­ce, uwa­ża­jąc, by nie zgu­bić bu­tów, z któ­rych wy­ci­ągni­ęto sznu­ro­wa­dła. Wszyst­kie oso­by z per­so­ne­lu, któ­re go mi­ja­ły, nie dość, że w ogó­le go za­uwa­ża­ły, to jesz­cze pa­trzy­ły nań jak­by z pew­nym sza­cun­kiem bądź na­dzie­ją. Jego nie­po­kój tyl­ko wzró­sł – taka aten­cja musi ozna­czać kło­po­ty. Wcze­śniej tacy mili nie byli, bądź co bądź dzie­li­ła ich spo­łecz­na prze­pa­ść.

Na­czel­ni­ko­wi, chu­de­mu mężczy­źnie o po­ci­ągłej twa­rzy, ze sta­ran­nie wy­pie­lęgno­wa­ny­mi wąsi­ka­mi za­wa­diac­ko pod­kręco­ny­mi do góry i wło­sa­mi po­ci­ągni­ęty­mi bry­lan­ty­ną, to­wa­rzy­szył ćmi­ący pa­pie­ro­sa ka­pi­tan Ravi Sa­ra­va­na­ku­mar, do­wód­ca kom­pa­nii Jo­ga­nan­dy.

At­mos­fe­ra w po­miesz­cze­niu była gęsta, i to nie tyl­ko z po­wo­du ty­to­nio­we­go dymu uno­szące­go się pod su­fi­tem. Ka­pi­ta­na naj­wy­ra­źniej coś tra­pi­ło, był zde­ner­wo­wa­ny i smut­ny jed­no­cze­śnie. W po­dob­nym sta­nie Bha­rat nie wi­dział go ni­g­dy wcze­śniej. Ow­szem, by­wał zły, a na­wet wście­kły, ale tyl­ko wte­dy, gdy pod­wład­ni kom­bi­no­wa­li na boku albo też nie an­ga­żo­wa­li się w na­le­ży­tym stop­niu w cykl szko­leń, któ­ry nie­daw­no wdro­żo­no w jed­no­st­ce.

Po­wie­dzieć, że Sa­ra­va­na­ku­mar był przy­stoj­nia­kiem, to tyle, co nic nie po­wie­dzieć. Jego ku­zyn Ala­gar ro­bił ka­rie­rę w fil­mie, ale to ra­czej za ka­pi­ta­nem ko­bie­ty wci­ąż ogląda­ły się na uli­cy – bo to i uro­da, i po­sta­wa, no i mun­dur, oczy­wi­ście. Bha­rat czuł się przy nim jak ofia­ra nie­uda­ne­go eks­pe­ry­men­tu ge­ne­tycz­ne­go.

Jo­ga­nan­da po­ci­ągnął no­sem, prze­ry­wa­jąc w ten spo­sób przedłu­ża­jącą się ci­szę.

Na­czel­nik spoj­rzał na nie­go z od­ra­zą, ka­pi­tan z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Za­pa­lisz?

Przy­tak­nął. Ka­jah be­edi nie na­le­ża­ły do jego ulu­bio­nych ma­rek, ale da­ro­wa­ne­mu ko­nio­wi w zęby się nie pa­trzy. Po­często­wał się i po­cze­kał, aż do­sta­nie za­pal­nicz­kę. Wci­ąż stał. Oni sie­dzie­li.

– Wiesz, jak cię ce­nię – za­czął do­wód­ca kom­pa­nii.

Do­świad­cze­nie pod­po­wie­dzia­ło Bha­ra­to­wi, że te­raz wszyst­ko może się zda­rzyć. Naj­wy­ra­źniej cze­goś od nie­go chcie­li.

– Pa­mi­ętasz mo­je­go młod­sze­go bra­ta? – Ka­pi­tan wzdry­gnął się, gdy to mó­wił.

– Bi­ma­la?

Oczy Sa­ra­va­na­ku­ma­ra wbi­ły się w pod­wład­ne­go ni­czym dwa szty­le­ty.

– On nie żyje. Za­bi­li go par­szy­wi Chi­ńczy­cy, a ty po­mo­żesz mi go po­mścić.

***

Od­dy­cha­nie na wy­so­ko­ści po­nad czte­rech ty­si­ęcy me­trów przy­cho­dzi­ło Bha­ra­to­wi z tru­dem.

A to nie wszyst­ko. Lo­do­wa­ty wiatr prze­ni­kał przez mun­du­ry. Na nic zda­wa­ły się do­dat­ko­we war­stwy odzie­ży, czap­ki, kap­tu­ry i sza­li­ki, któ­re zda­niem Bha­ra­ta tyl­ko krępo­wa­ły ru­chy. Le­piej mieć na so­bie mniej, a po­ru­szać się zwin­niej i szyb­ciej. Nie wszy­scy po­dzie­la­li tę opi­nię. Byli i tacy, któ­rym to nie wa­dzi­ło, a wprost prze­ciw­nie. Praw­do­po­dob­nie uzna­li, że do­dat­ko­wy swe­ter za­bez­pie­czy przed ude­rze­niem prętem czy ostrzem noża.

Idio­ci. Kom­plet­ni idio­ci.

Na szczęście dziś miał przy so­bie sa­mych sta­rych wy­ja­da­czy, któ­rym gra­nicz­ne po­tycz­ki nie były obce.

Nie da­lej jak dzie­si­ęć dni temu pa­trol, któ­rym do­wo­dził po­rucz­nik Bi­mal Sa­ra­va­na­ku­mar, wpa­dł w chi­ńską za­sadz­kę. Ofi­cer zo­stał ran­ny, lecz jego pod­wład­ni z na­ra­że­niem ży­cia wy­nie­śli go z ko­tło­wa­ni­ny. Zma­rł pó­źniej w szpi­ta­lu z po­wo­du rany gło­wy i wy­zi­ębie­nia. Z pęk­ni­ęciem pod­sta­wy czasz­ki jego szan­se na prze­ży­cie od po­cząt­ku zda­wa­ły się nie­wiel­kie.

Dziś na­stąpi re­wa­nż, ale taki, że Chi­ńczy­kom pój­dzie w pi­ęty. Nie na dar­mo ka­pi­tan Ravi Sa­ra­va­na­ku­mar przy­pro­wa­dził na pła­sko­wyż naj­wi­ęk­szych za­bi­ja­ków w ba­ta­lio­nie.

Cały ten ob­szar już od daw­na był are­ną za­żar­tych walk to­czo­nych przy uży­ciu pi­ęści, ka­mie­ni i bia­łej bro­ni. Żo­łnie­rzom obu stron wy­cho­dzącym na pa­tro­le nie wy­da­wa­no ka­ra­bi­nów z oba­wy, żeby ko­lej­na roz­ró­ba nie wy­mknęła się spod kon­tro­li.

Z po­cząt­ku nie wy­gląda­ło to gro­źnie. Żo­łnie­rze ob­rzu­ca­li się obel­gami, ko­muś roz­wa­lo­no nos i wy­bi­to zęby, więc in­cy­den­ty ba­ga­te­li­zo­wa­no. Do­pie­ro gdy za­częło przy­by­wać ofiar śmier­tel­nych, spra­wą za­in­te­re­so­wa­ły się kra­jo­we me­dia, a w ślad za nimi po­szły naj­wi­ęk­sze świa­to­we por­ta­le in­for­ma­cyj­ne. Woj­na na pi­ęści w Hi­ma­la­jach sta­ła się zna­na ka­żde­mu prze­ci­ęt­ne­mu miesz­ka­ńco­wi glo­bu, któ­ry choć tro­chę in­te­re­so­wał się spra­wa­mi mi­ędzy­na­ro­do­wy­mi.

Rządy Chi­ńskiej Re­pu­bli­ki Lu­do­wej i Re­pu­bli­ki In­dii usztyw­ni­ły sta­no­wi­ska. Za­częto mó­wić o no­wej woj­nie. W spor­ny re­jon ści­ąga­no ko­lej­ne od­dzia­ły. Gład­kie sło­wa dy­plo­ma­tów su­ge­ro­wa­ły de­eska­la­cję, jed­nak wie­lu te po­zo­ry nie mo­gły zmy­lić.

Bha­rat ści­ągnął ręka­wicz­ki i po­chu­chał na zzi­ęb­ni­ęte dło­nie. Przed sobą miał wzgó­rze 5104, o któ­re nie raz i nie dwa szła wal­ka na śmie­rć i ży­cie.

Stra­te­gicz­ny punkt to nic in­ne­go jak wy­sta­jąca z pła­sko­wy­żu ska­ła, na któ­rą trud­no było się wdra­pać, a co do­pie­ro na niej wal­czyć.

Sto­jący obok Jo­ga­nan­dy żo­łnierz ści­skał w rękach drzew­ce ze zwi­ni­ętą fla­gą. Gdy już ze­pchną Chi­ńczy­ków ze szczy­tu, ob­wiesz­czą świa­tu, kto zo­stał zwy­ci­ęz­cą.

Mo­gli tyl­ko wy­grać, po­ra­żka nie wcho­dzi­ła w ra­chu­bę. W na­gro­dę ra­czej nie do­sta­nie me­da­lu, bo wszyst­ko, co ro­bi­li, było nie­le­gal­ne, ale chcąc ich uka­rać, na­le­ża­ło­by za­cząć od ka­pi­ta­na, a da­lej po­le­cieć po do­wód­cach plu­to­nów, sze­fa ba­ta­lio­nu i pu­łku, a to z oczy­wi­stych po­wo­dów było nie­re­al­ne.

Wraz z Bha­ra­tem w wąskiej niec­ce, środ­kiem któ­rej pły­nął stru­mień, sta­ło ze stu żo­łnie­rzy, i to ta­kich, któ­rzy nie bali się zaj­rzeć śmier­ci w oczy.

Cze­ka­li na znak.

Sa­ra­va­na­ku­mar wci­ąż się wa­hał. Ga­pił się przez lor­net­kę, za­gry­zał usta i marsz­czył czo­ło. Ob­cho­dzący gra­ni­cę chi­ński pa­trol na­dal się nie po­ja­wiał. Dzie­si­ęciu po­gra­nicz­ni­ków nie sta­no­wi­ło pro­ble­mu, bar­dziej cho­dzi­ło o to, żeby in­for­ma­cje o in­cy­den­cie jak naj­pó­źniej do­ta­rły do chi­ńskie­go szta­bu. Bha­ra­ta w za­sa­dzie to nie in­te­re­so­wa­ło. Lu­bił wal­czyć i tyle, był w tym do­bry, a przy­naj­mniej nada­rzy się oka­zja, by po­ka­zać, ile jest wart.

– Na­przód!

Za­częli biec roz­ci­ągni­ęci w krót­ką ty­ra­lie­rę. Płu­ca Jo­ga­nan­dy pra­co­wa­ły jak mie­chy, sa­pał ni­czym pa­ro­wóz, a mimo to nie zwal­niał. Jako je­den z pierw­szych do­pa­dł ska­ły i za­czął się wspi­nać, po­ma­ga­jąc so­bie ręka­mi.

Ka­mień, któ­rym obe­rwał w czo­ło, tyl­ko zdo­pin­go­wał go do jesz­cze wi­ęk­sze­go wy­si­łku. Z rany po­cie­kła krew, któ­rą wy­ta­rł od­ru­cho­wo wierz­chem ręka­wa. Ko­lej­ny skal­ny odła­mek omal nie zła­mał Bha­ra­to­wi że­bra. Bo­la­ło, ale na taki ból był przy­go­to­wa­ny. Od­no­sił po­wa­żniej­sze kon­tu­zje.

Uchy­lił się przed na­stęp­nym po­ci­skiem, co po­skut­ko­wa­ło tym, że przy­jął go na sie­bie ka­pi­tan. Ofi­cer na­wet nie jęk­nął. God­ne po­chwa­ły, zwłasz­cza że do tej pory Bha­rat miał go za cie­nia­sa.

Ry­cząc wnie­bo­gło­sy, po­ko­nał ostat­nie me­try, co dla nie­go sta­no­wi­ło wy­czyn wi­ęk­szy niż sama wal­ka. Ser­ce wa­li­ło mu jak mło­tem. Za­sa­pał się, ale naj­gor­sze już za nim.

Wy­krzy­wio­na gry­ma­sem zło­ści twarz chi­ńskie­go pod­ofi­ce­ra oraz gniew­ne okrzy­ki nie po­zo­sta­wia­ły złu­dzeń co do tego, kto tu jest in­tru­zem. Prze­stał my­śleć, zda­jąc się na in­stynkt.

Wy­pro­wa­dził po­tężny cios. Chciał tra­fić prze­ciw­ni­ka w szczękę, lecz sam mu­siał uwa­żać. Zna­la­zł się pra­wie na sa­mym szczy­cie, a miej­sca tu tyle, co kot na­pła­kał. Je­den błęd­ny krok i po­le­ci w dół. To samo do­ty­czy­ło Chi­ńczy­ka wci­ąż mio­ta­jące­go obe­lgi pod ad­re­sem Hin­du­sa, co oczy­wi­ście nie mo­gło po­zo­stać bez od­po­wie­dzi.

Prze­ciw­nik do­rów­ny­wał Bha­ra­to­wi siłą i wzro­stem, a jego bły­ska­wicz­ne cio­sy spra­wi­ły, że za­pa­śni­ko­wi za­kręci­ło się w gło­wie, a nogi zmi­ękły w ko­la­nach.

Z tru­dem prze­zwy­ci­ężył sła­bo­ść i przy­stąpił do ata­ku. Od okła­da­nia pi­ęścia­mi wo­lał wal­kę w zwar­ciu, gdzie mógł za­sto­so­wać jed­ną z za­pa­śni­czych tech­nik i wy­ko­rzy­stać swą wy­jąt­ko­wą siłę. Szko­puł w tym, że za­wod­nik, na któ­re­go tra­fił, był wy­szko­lo­ny rów­nie do­brze, może na­wet le­piej, bo w za­gad­ko­wy spo­sób wy­zwo­lił się z uści­sku i sam za­czął go du­sić. Jesz­cze tro­chę, a Bha­ra­to­wi krew prze­sta­nie do­cho­dzić do mó­zgu i stra­ci przy­tom­no­ść.

Ostat­kiem sił pod­ci­ął Chi­ńczy­ko­wi nogi i spa­dł na nie­go ca­łym ci­ęża­rem cia­ła. Po­tur­la­li się w dół, wy­wra­ca­jąc in­nych wal­czących. W ko­ńcu uścisk ze­lżał, a Hin­dus usia­dł na par­szyw­cu i za­pra­wił go z łok­cia.

Ktoś go kop­nął, lecz nie zwró­cił na to uwa­gi. Wzrok wbił w ka­mień wiel­ko­ści pi­ęści le­żący tuż obok. Zła­pał go i z roz­ma­chem wal­nął w cze­rep oszo­ło­mio­ne­go żo­łnie­rza. Pó­źniej wstał, cały się trzęsąc. To, czy po­zba­wił ko­goś ży­cia, wca­le Bha­ra­ta nie obe­szło. Zwy­kła ko­lej rze­czy.

Zdzi­wił się, gdy ostry ból prze­szył jego ple­cy. Nie spo­dzie­wał się cze­goś ta­kie­go. Zmarsz­czo­ną gnie­wem twarz od­wró­cił w stro­nę no­we­go prze­ciw­ni­ka, któ­ry oka­zał się nie­spe­łna dwu­dzie­sto­let­nim chło­pa­kiem, w przy­pły­wie fu­rii dźga­jącym Bha­ra­ta szpi­kul­cem osa­dzo­nym na dwu­me­tro­wej tycz­ce. Broń była sku­tecz­na, a co naj­wa­żniej­sze, wy­rów­ny­wa­ła szan­se. Gno­jek co i rusz wbi­jał wąskie ostrze, okrzy­ka­mi do­da­jąc so­bie ani­mu­szu.

Jo­ga­nan­da zdążył jesz­cze uświa­do­mić so­bie, że z tego już się nie wy­wi­nie.

Nie­da­le­ko le­ża­ło wi­ęcej ran­nych i nie­przy­tom­nych ko­le­gów. Wróg przy­go­to­wał się do star­cia le­piej niż oni. Chi­ńczy­cy może nie byli tak licz­ni, ale wie­dzie­li, jak wal­czyć.

Je­dy­ną oso­bą, któ­ra nie chcia­ła przy­jąć po­ra­żki do wia­do­mo­ści, był ka­pi­tan Ravi Sa­ra­va­na­ku­mar, głów­ny spraw­ca krwa­we­go za­mie­sza­nia. Nie po to przy­pro­wa­dził tu­taj tych wszyst­kich lu­dzi, by te­raz wiać.

Bo­la­ła go gło­wa z po­wo­du bra­ku tle­nu i bark, tam gdzie obe­rwał ka­mie­niem, krwa­wił z paru roz­ci­ęć na twa­rzy, co nada­wa­ło jego ob­li­czu de­mo­nicz­ny wy­raz.

O, tak. Był de­mo­nem nio­sącym swo­im wro­gom ze­mstę.

W sza­le, jaki go ogar­nął, wy­ci­ągnął spod kurt­ki pi­sto­let. Nie po­wi­nien go no­sić – tak sta­no­wi­ła umo­wa mi­ędzy obo­ma pa­ństwa­mi – ale on wo­lał się za­bez­pie­czyć. Tak na wszel­ki wy­pa­dek.

Pierw­szą kulę po­słał w ple­cy osi­łka pró­bu­jące­go udu­sić jed­ne­go z jego pod­wład­nych.

Echo wy­strza­łu za­głu­szy­ło po­zo­sta­łe od­gło­sy. Przez mo­ment na wzgó­rzu za­pa­no­wa­ła mar­twa ci­sza, po czym roz­le­gło się jesz­cze wie­le ko­lej­nych strza­łów ze słu­żbo­we­go pi­sto­le­tu.

Ja­kiś czas pó­źniej, gdy zdro­wy roz­sądek wzi­ął górę nad emo­cja­mi, zaś cia­ła mar­twych zo­sta­ły ści­ągni­ęte z fa­tal­ne­go re­jo­nu, do­li­czo­no się je­de­na­stu po­le­głych Hin­du­sów i trzy­dzie­stu sied­miu Chi­ńczy­ków. Wśród tych, któ­rzy ode­szli na za­wsze, zna­la­zł się Bha­rat Jo­ga­nan­da. Ra­vie­go Sa­ra­va­na­ku­ma­ra aresz­to­wa­no. Pre­mie­rzy obu mo­carstw od­by­li dłu­gą roz­mo­wę te­le­fo­nicz­ną. Pa­dło w niej wie­le słów, głów­nie o ko­niecz­no­ści nor­ma­li­za­cji sto­sun­ków i nie­do­pusz­cze­niu do tego, by po­dob­ne god­ne po­ża­ło­wa­nia wy­da­rze­nia mia­ły miej­sce w przy­szło­ści. Obaj po­li­ty­cy wy­ka­za­li pe­łne zro­zu­mie­nie dla dru­giej stro­ny i mak­si­mum do­brej woli, wie­dząc jed­no­cze­śnie, że je­dy­nie od­su­wa­ją w cza­sie to, co i tak uwa­ża­li za nie­unik­nio­ne. Chi­ński smok i in­dyj­ski ty­grys nie mogą żyć ze sobą w zgo­dzie, do­pó­ki pew­nych kwe­stii nie roz­strzy­gną raz na za­wsze. A nie ma roz­strzy­gni­ęcia, któ­re za­do­wo­li­ło­by oba pa­ństwa. ■ROZDZIAŁ DRUGI

BRISTOL – ANGLIA

10 czerwca 202…

Pub po­wstał do­kład­nie w tym sa­mym roku, w któ­rym ubra­ni w czer­wo­ne kurt­ki gwar­dzi­ści kró­lew­scy bro­ni­li de­spe­rac­ko far­my Ho­ugou­mont przed ata­ku­jącą ich fran­cu­ską 6 Dy­wi­zją Pie­cho­ty ksi­ęcia Hie­ro­ni­ma Bo­na­par­te­go na po­lach na po­łud­nie od Bruk­se­li.

Od tam­tej pory mi­nął ka­wał cza­su, pod­czas któ­re­go Wiel­ka Bry­ta­nia, bio­rąc udział w dwóch woj­nach świa­to­wych i nie­zli­czo­nych kon­flik­tach ko­lo­nial­nych to­czo­nych na wszyst­kich kon­ty­nen­tach, sta­ła się im­pe­rium i prze­sta­ła nim być.

Co cie­ka­we, bry­tyj­ska ar­mia, oprócz dwóch szcze­gól­nych okre­sów pierw­szej i dru­giej woj­ny świa­to­wej, ni­g­dy nie była na­zbyt licz­na. Flo­ta jej kró­lew­skiej mo­ści ow­szem, ar­mia nie­ko­niecz­nie.

Ca­łkiem nie­daw­no oka­za­ło się, że jed­nost­ki lądo­we w ogó­le nie są zdol­ne do wy­ko­ny­wa­nia po­wie­rzo­nych za­dań, zaś do­wo­dze­nie wy­su­ni­ętą ba­ta­lio­no­wą gru­pą bo­jo­wą w Es­to­nii za­spo­ka­ja je­dy­nie am­bi­cje paru wy­ższych ofi­ce­rów, któ­rzy przed eme­ry­tu­rą chcie­li jesz­cze po­czuć od­dech wro­ga na kar­ku.

Krót­ko mó­wi­ąc, ar­mia zna­la­zła się w roz­syp­ce. Na pa­pie­rze przed­sta­wia­ła się so­lid­nie. To wci­ąż było oko­ło stu ty­si­ęcy lu­dzi uzbro­jo­nych w ca­łkiem no­wo­cze­sny sprzęt. Tyle że sprzętu było mało, a lu­dzie nie­od­po­wied­ni. W cza­sach zim­nej woj­ny i go­rące­go kon­flik­tu w Ir­lan­dii Pó­łnoc­nej mo­nar­chia dys­po­no­wa­ła re­al­ną siłą roz­rzu­co­ną od baz w Niem­czech Za­chod­nich, przez Cypr, aż po Da­le­ki Wschód. Pod­czas pierw­szej i dru­giej woj­ny w Za­to­ce Bri­tish Army wci­ąż cie­szy­ła się uzna­niem, ale to wła­śnie wte­dy roz­po­częła się stop­nio­wa ero­zja sys­te­mu skut­ku­jąca tym, że dziś oprócz paru eli­tar­nych jed­no­stek cała resz­ta ze­szła na psy. Ile mło­dych mężczyzn i ko­biet go­to­wych jest do wy­rze­czeń słu­żby za sto­sun­ko­wo nie­wiel­kie wy­na­gro­dze­nie, sko­ro mo­żna wy­brać o wie­le ła­twiej­szą ście­żkę ka­rie­ry za­wo­do­wej?

Czło­wie­ko­wi, któ­ry krząta się wo­kół wła­snych spraw, woj­na wy­da­je się czy­mś abs­trak­cyj­nym, a spa­da­jące na gło­wę bom­by czy ra­kie­ty do­me­ną fil­mu hi­sto­rycz­ne­go lub te­le­wi­zyj­nych new­sów, któ­rych nikt nie chce oglądać. Ow­szem, za­wsze da się zna­le­źć i ta­kich, któ­rzy pie­lęgnu­ją tra­dy­cję, uczęsz­cza­jąc na zlo­ty, prze­bie­ra­jąc się w mun­du­ry i ca­ły­mi go­dzi­na­mi za­wzi­ęcie dys­ku­tu­jąc nad me­an­dra­mi ope­ra­cji „Over­lord” czy „Mar­ket Gar­den”, ale to głów­nie sta­rzy pier­dzie­le z nad­mia­rem wol­ne­go cza­su i re­ali­zu­jący swo­je mło­dzie­ńcze pa­sje. Sami zresz­tą za mło­du słu­żbę w woj­sku na ogół omi­nęli sze­ro­kim łu­kiem.

Pa­trząc na wi­szącą przed nim ry­ci­nę, na któ­rej za­do­wo­lo­ny pie­chur po­zo­wał na tle palm, Sa­mu­el Pic­kett nie po­tra­fił oprzeć się wra­że­niu, że miał w ży­ciu spo­ro szczęścia. Omi­nęła go woj­na w oko­pach i bez­sen­sow­ne fa­lo­we ata­ki na gniaz­da ka­ra­bi­nów ma­szy­no­wych. Nie to, żeby pó­źniej było dużo le­piej. Miej­sca­mi było na­wet go­rzej, ale sprin­tu przez pole ryte roz­ry­wa­jący­mi się wo­kół po­ci­ska­mi ar­ty­le­ryj­ski­mi nie po­tra­fił so­bie wy­obra­zić.

Miał chy­ba za sła­bą wy­obra­źnię.

Ski­nął na dziew­czy­nę, w ak­cen­cie któ­rej wy­czu­wa­ło się, że przy­by­ła na Wy­spy gdzieś z Eu­ro­py Wschod­niej, by mu na­la­ła jesz­cze jed­ne­go gu­in­nes­sa, i za­głębił się w ilu­stro­wa­ny ma­ga­zyn strze­lec­ki „Gun Di­gest”, prze­rzu­ca­jąc ko­lej­ne stro­ny.

Jak na trzy­dzie­ści sie­dem lat wci­ąż trzy­mał się krzep­ko. Przy pi­ęciu sto­pach i osiem­dzie­si­ęciu ca­lach wzro­stu wa­żył sto sze­śćdzie­si­ąt fun­tów, co uwa­żał za suk­ces. Dbał o kon­dy­cję, ale to już nie było to samo co kie­dyś, gdy z czter­dzie­sto­fun­to­wym ob­ci­ąże­niem po­tra­fił po­ko­nać pi­ęćdzie­si­ąt mil w gó­rach, w cza­sie krót­szym od za­kła­da­ne­go. Tro­chę tęsk­nił za tam­tym okre­sem, za to obec­nie już nie mu­siał aż tak wy­gi­nać się, by za­ro­bić na chleb. Dla ta­kich spe­cja­li­stów jak on na ryn­ku pra­cy za­wsze znaj­dzie się od­po­wied­nie za­jęcie.

Wła­śnie, naj­wy­ższa pora po­my­śleć o ja­kie­jś ro­bo­cie. Ostat­nie mie­si­ące prze­sie­dział w domu. Nie na­rze­kał. Spo­ro ćwi­czył, bo tak się skła­da­ło, że jego pro­fe­sja wy­ma­ga­ła kil­ku spe­cy­ficz­nych umie­jęt­no­ści, któ­re mo­żna było po­si­ąść i utrzy­mać je­dy­nie po­przez ci­ągłe po­wta­rza­nie pew­nych czyn­no­ści. Poza tym oglądał też me­cze, słu­chał wia­do­mo­ści i nie po­tra­fił się na­dzi­wić, do­kąd zmie­rza ten świat.

Żył na prze­ło­mie dwóch epok – przed- i po­co­vi­do­wej. Ści­ślej mó­wi­ąc, co­vi­do­wej, bo cho­ler­ny wi­rus wci­ąż nie od­pusz­czał. Mniej­sze bądź wi­ęk­sze ogni­ska za­ra­zy wy­bu­cha­ły w ró­żnych częściach świa­ta, wi­rus mu­to­wał, szcze­pion­ki po ko­lei tra­ci­ły sku­tecz­no­ść. Wal­ka z cza­sem trwa­ła bez­u­stan­nie. Jak ma­wia­li spe­cja­li­ści, do­bre cza­sy już mi­nęły. Na nich cze­ka­ły je­dy­nie pot, trud i łzy. Roz­chwia­na go­spo­dar­ka na­dal nie wró­ci­ła na od­po­wied­nie tory, a wy­da­rze­nia w Hong­kon­gu do­la­ły je­dy­nie oli­wy do ognia. Pic­kett nie po­tra­fił zro­zu­mieć, co kie­ro­wa­ło dur­niem, któ­ry pchnął „Qu­een Mary 2” na Pa­cy­fik, jak i tego, co się pó­źniej wy­da­rzy­ło. Był wów­czas w pu­bie, tak jak te­raz, pił piwo, czy­tał „Gun Di­gest” i jed­nym okiem zer­kał w te­le­wi­zor za­wie­szo­ny po­nad ba­rem. Wła­śnie za­głębił się w ar­ty­kuł o ela­bo­ra­cji amu­ni­cji, gdy w lo­ka­lu za­pa­dła mar­twa ci­sza. Z po­cząt­ku nie sku­mał, o co cho­dzi. Jaka bom­ba? Jaki lot­ni­sko­wiec?

Ko­men­tarz dzien­ni­ka­rza brzmiał tak, jak­by to jan­ke­si wy­wo­ła­li woj­nę. Cha­os in­for­ma­cyj­ny był, de­li­kat­nie mó­wi­ąc, kom­plet­ny. Hi­ste­rycz­ne opi­nie nie za­wie­ra­ły ani sło­wa praw­dy, po­dob­nie jak oświad­cze­nia wy­gło­szo­ne przez rzecz­ni­ków pra­so­wych za­in­te­re­so­wa­nych stron.

Pic­kett nie ro­zu­miał, jak mo­gło do tego do­jść. Na­wet 7 grud­nia 1941 roku pod­czas ja­po­ńskie­go bom­bar­do­wa­nia Ha­wa­jów US Navy nie po­nio­sła aż tak do­tkli­wych strat oso­bo­wych.

Z cza­sem na­pły­wa­ło co­raz wi­ęcej „spraw­dzo­nych in­for­ma­cji”. Po­dob­no chi­ńska flo­ta in­wa­zyj­na ma­jąca do­ko­nać in­wa­zji Taj­wa­nu zo­sta­ła cof­ni­ęta w ostat­nim mo­men­cie. Roz­kaz mu­sia­ło wy­dać kie­row­nic­two par­tii. Dla­cze­go, sko­ro Ame­ry­ka­nie wła­śnie stra­ci­li gros sił w tym re­jo­nie? O co w tym wszyst­kim mo­gło cho­dzić?

W kie­sze­ni ma­ry­nar­ki Pic­ket­ta za­bu­czał te­le­fon. Zer­k­nął, kto dzwo­ni, i uśmiech­nął się pod no­sem.

– Praw­dę mó­wi­ąc, nie spo­dzie­wa­łem się pana usły­szeć, _sir_.

– Ile to już lat, Sam? Dwa?

– Pra­wie trzy.

To było jed­no z jego pierw­szych pry­wat­nych zle­ceń – ob­sta­wa dzia­ne­go go­ścia na Cy­prze przez ty­dzień. Nic się nie wy­da­rzy­ło. Do­sta­li uzgod­nio­ną wy­pła­tę i so­lid­ną pre­mię. Żyć nie umie­rać.

– Gdzie te­raz je­steś?

Po­wie­dział.

– Nie prze­je­cha­łbyś się do Lon­dy­nu?

– Szy­ku­je się ro­bo­ta?

– Na ra­zie chcia­łbym po­ga­dać. Spra­wa jest, że tak po­wiem, roz­wo­jo­wa. Na pew­no nie będzie­my się nu­dzi­li. To jak?

Roz­mów­ca Sama lu­bił kon­kre­ty.

– Kie­dy?

– Jak naj­szyb­ciej. Je­że­li dasz radę, to może być ju­tro. Ad­res za­raz ci wy­ślę.

– Przy­ja­dę po­ran­nym po­ci­ągiem.

– W ta­kim ra­zie do zo­ba­cze­nia.

Pic­kett scho­wał apa­rat, do­pił piwo i zło­żył ma­ga­zyn na pół.

– Jesz­cze jed­no? – Bar­man­ka po­de­szła bli­żej. O sta­łych klien­tów na­le­ży dbać, zwłasz­cza ta­kich, któ­rzy dają so­lid­ne na­piw­ki.

– Wy­star­czy. – Wstał, kła­dąc pi­ęcio­fun­to­wy bank­not na sto­li­ku. Przed ju­trzej­szym spo­tka­niem na­le­ża­ło się wy­spać.

Od­cho­dząc, nie do­strze­gł smut­nych oczu ko­bie­ty wbi­tych w jego ple­cy. Mo­żna po­wie­dzieć, że Sa­mu­el Pic­kett wi­dział wszyst­ko, ale w isto­cie nie do­strze­gał tego, co naj­wa­żniej­sze.

LONDYN – WIELKA BRYTANIA

11 czerwca 202…

Wiel­ka Bry­ta­nia po bre­xi­cie nie zmie­ni­ła się tak bar­dzo, jak Sa­mu­el się spo­dzie­wał. Ra­dzi­ła so­bie, choć bez fa­jer­wer­ków. Zresz­tą wska­źni­ki go­spo­dar­cze mało go in­te­re­so­wa­ły, pil­no­wał swo­ich spraw. Ta­kie za­sa­dy zo­sta­ły mu wpo­jo­ne, a on się im pod­po­rząd­ko­wał bez sprze­ci­wu.

Do eks­pre­su podąża­jące­go na wschód wsia­dł przed siód­mą rano. Wcze­śniej za­opa­trzył się w ksi­ążkę, ta­nie wy­da­nie świa­to­we­go be­st­stel­le­ru. Pod­czas trzy­go­dzin­nej pod­ró­ży wy­ro­bi so­bie na jej te­mat zda­nie. Przy­naj­mniej nie będzie się nu­dził.

W pod­róż za­ło­żył jak zwy­kle bo­jów­ki i spor­to­wą blu­zę z kap­tu­rem, port­fel wci­snął do kie­sze­ni. Na po­po­łud­nie za­po­wia­da­no deszcz. Po roz­mo­wie za­de­cy­du­je co da­lej, lecz praw­do­po­dob­nie przyj­mie pro­po­zy­cję. Ufał swo­je­mu daw­ne­mu do­wód­cy. Wszyst­ko za­le­ża­ło od tego, jak dłu­go po­trwa kon­trakt i jaka staw­ka zo­sta­nie mu za­pro­po­no­wa­na. To, kto pła­ci, in­te­re­so­wa­ło Sama już mniej.

To nie tak, że nie miał wła­snych po­glądów. Oczy­wi­ście, że miał, więc ochro­na afry­ka­ńskie­go sa­tra­py kłó­ci­ła się z pierw­szą za­sa­dą, ja­kiej ho­łdo­wał, że ni­g­dy nie sta­nie w obro­nie złe­go czło­wie­ka.

Jak to zwy­kle z za­sa­da­mi bywa, kil­ka razy na­gi­ął je do oko­licz­no­ści, cze­go pó­źniej ża­ło­wał, ale za to miał na czynsz i parę przy­jem­no­ści.

W po­ło­wie dro­gi odro­bi­nę się kim­nął i prze­bu­dził się aku­rat, gdy za oknem prze­su­wa­ły się przed­mie­ścia sto­li­cy. Po­cze­kał na fo­te­lu, aż skład wto­czy się na pe­ron. Zna­le­zie­nie tak­sów­ki nie sta­no­wi­ło pro­ble­mu. Po krót­kiej pod­ró­ży za­trzy­ma­li się przed jed­nym z do­mów opo­dal City, fi­nan­so­wej dziel­ni­cy daw­ne­go im­pe­rium. Albo i no­we­go, kto to może wie­dzieć…

Sta­nął przed drzwia­mi, roz­gląda­jąc się po obu stro­nach uli­cy. Nie bra­ko­wa­ło na niej sa­mo­cho­dów z gór­nej pó­łki – li­mu­zyn i spor­to­wych wo­zi­ków naj­bar­dziej zna­nych ma­rek. Poza tym ci­sza i spo­kój.

OK, przy­jął to wszyst­ko do wia­do­mo­ści, po czym na­ci­snął przy­cisk do­mo­fo­nu i po­cze­kał, aż usły­szy dźwi­ęk pusz­cza­jącej blo­ka­dy.

To było biu­ro, o czym za­świad­cza­ła nie­wiel­ka ta­blicz­ka za­mon­to­wa­na na fa­sa­dzie bu­dyn­ku. Im­port – eks­port, wszyst­ko i nic. Zwy­kła przy­kryw­ka, zmy­łka, by inni miesz­ka­ńcy tej uli­cy nie dzi­wi­li się, dla­cze­go kręci się tu tyle naj­ró­żniej­szych osób.

Za biur­kiem w holu sie­dzia­ła ko­bie­ta z ko­kiem na gło­wie i w oku­la­rach z czar­ny­mi pla­sti­ko­wy­mi opraw­ka­mi na no­sie. Na in­te­re­san­ta spoj­rza­ła wy­cze­ku­jąco.

Przed­sta­wił się. Nie uśmiech­nęła się, ale uznał, że pierw­sze lody zo­sta­ły prze­ła­ma­ne.

– Cze­ka­ją na pana. – Wska­za­ła ko­ry­tarz pro­wa­dzący do po­miesz­czeń z tyłu. – We­jście na wprost.

Za­stu­kał bez wi­ęk­szych emo­cji. Wie­dział, cze­go ocze­ki­wać. Już parę razy ubie­gał się w ten spo­sób o pra­cę.

– We­jść.

Ka­pi­ta­na Tho­ma­sa Ache­so­na znał od daw­na. Na jego wi­dok ofi­cer wstał z fo­te­la, pod­sze­dł i się przy­wi­tał, może nie wy­lew­nie, ale na pew­no z dużą dozą sym­pa­tii.

– Nic się nie zmie­ni­łeś.

– Pan też nie.

Ache­son do­żył za­cne­go wie­ku czter­dzie­stu czte­rech lat. Ciem­ne wło­sy strzy­gł krót­ko, trzy­mał się pro­sto, a wo­kół sie­bie roz­ta­czał at­mos­fe­rę kom­pe­ten­cji.

– Sam, po­znaj pana Mo­ha­na Ra­inę.

Dru­gi z prze­by­wa­jących w po­miesz­cze­niu mężczyzn tyl­ko ski­nął Pic­ket­to­wi gło­wą.

Po­cho­dził z Po­łud­nia, to było pew­ne. Azja­ta – Hin­dus z pó­łno­cy albo Pa­ki­sta­ńczyk, w gar­ni­tu­rze szy­tym na mia­rę, a do­dat­ki skła­da­ły się na ca­ło­ść wręcz wy­twor­ną. Ache­son wy­glądał przy nim na ubo­gie­go krew­ne­go. Wło­sy Ra­ina miał czar­ne ni­czym atra­ment, a po­dwój­ny pod­bró­dek zdra­dzał sła­bo­ść do je­dze­nia.

– Nie py­tam cię, Sam, o sy­tu­ację po­li­tycz­ną, bo na pew­no ją znasz. – Ka­pi­tan wska­zał Pic­ket­to­wi krze­sło i sam usia­dł obok – Ostat­nio bar­dzo się po­pie­przy­ło.

– W rze­czy sa­mej.

– Obec­ny kry­zys rzu­tu­je na wie­le kra­jów. Na jed­ne moc­niej, na inne sła­biej, ale nie tak, że mo­żna go zi­gno­ro­wać. Nikt nie wie, co spo­wo­do­wa­ło za­gła­dę „For­da”, ale nie­któ­re po­szla­ki wska­zu­ją na pew­ne agre­syw­ne pa­ństwo w Azji, tak to ujmę. Nie­od­po­wie­dzial­na po­li­ty­ka Pe­ki­nu sta­no­wi… wca­le nie żar­tu­ję, za­gro­że­nie dla po­ko­ju.

Tyle ty­tu­łem wstępu, te­raz przej­dą do szcze­gó­łów.

– Mało jest kra­jów mo­gących sa­mo­dziel­nie spro­stać Chi­ńczy­kom.

Pic­kett ostro­żnie przy­tak­nął. Może nie po­sia­dał aka­de­mic­kie­go wy­kszta­łce­nia, ale głu­pi też nie był.

– Sto­sun­ko­wo nie­daw­no po­ja­wi­ła się pro­po­zy­cja stwo­rze­nia spe­cjal­nej gru­py ma­jącej wes­przeć siły zbroj­ne In­dii w ich dzia­ła­niach po­dej­mo­wa­nych w re­jo­nie La­da­khu. Za­sad­ni­czo to mi­sja szko­le­nio­wa. Re­kru­tom na­le­ży wpo­ić pew­ne na­wy­ki.

– Mamy szko­lić no­wi­cju­szy?

– Głów­ne za­da­nie to wspó­łpra­ca z tam­tej­szy­mi jed­nost­ka­mi spe­cjal­ny­mi ar­mii oraz po­li­cji, a gdy trze­ba będzie… Do­sko­na­le wiesz, co mam na my­śli. By­łeś jed­nym z by­strzej­szych żo­łnie­rzy w re­gi­men­cie, masz do­świad­cze­nie, o ja­kim wie­lu może po­ma­rzyć. Za­pro­po­no­wa­ny pa­kiet ce­no­wy jest wi­ęcej niż hoj­ny, do­cho­dzą pre­mie w przy­pad­ku od­nie­sio­nych ran czy cho­rób wy­ni­ka­jących z prze­by­wa­nia w tam­tym re­jo­nie. Przy­go­to­wa­no też od­po­wied­nie klau­zu­le, gdy­byś nie mógł już pod­jąć słu­żby bądź w ra­zie two­jej śmier­ci. Wskaż dys­po­nen­ta, a pie­ni­ądze zo­sta­ną prze­la­ne na kon­to w dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny. O kwe­stie praw­ne też nie masz się co mar­twić, bo ro­bo­ta jest naj­zu­pe­łniej le­gal­na. Nie ro­bi­my ni­cze­go nie­zgod­ne­go z pra­wem.

Ache­son prze­su­nął się bli­żej Pic­ket­ta i zer­k­nął na Ra­inę, jak­by py­ta­jąc, ile może po­wie­dzieć.

– Wie­le osób jest po­wa­żnie za­nie­po­ko­jo­nych roz­wo­jem sy­tu­acji, tym­cza­sem in­dyj­skim si­łom zbroj­nym dużo bra­ku­je do osi­ągni­ęcia przy­zwo­ite­go po­zio­mu. Mó­wi­ąc szcze­rze, przy­go­to­wa­nie bo­jo­we nie jest naj­wy­ższe. Nie cho­dzi o sprzęt, bo ten, jak sam wiesz, mo­żna ku­pić, ale o żo­łnie­rzy. – Ache­son uśmiech­nął się sa­my­mi kąci­ka­mi ust. – Nie uciek­ną, by­naj­mniej, ra­czej zgi­ną, wy­pe­łnia­jąc obo­wi­ązek, ale bra­ku­je im od­po­wied­nie­go za­an­ga­żo­wa­nia, tego cze­goś, co spra­wia, że prze­ci­ęt­ny re­krut sta­je się ma­szy­ną bo­jo­wą. Pan Ra­ina jest przed­sta­wi­cie­lem za­tro­ska­nych oby­wa­te­li, eli­ty, któ­rej szcze­gól­nie na ser­cu leży do­bro kra­ju. Po­my­śl, co się sta­nie, gdy doj­dzie do woj­ny i, nie daj Bóg, In­die po­nio­są klęskę. Nie mu­szę ci chy­ba tego tłu­ma­czyć. Le­piej prze­ciw­dzia­łać, a to być może ostat­ni mo­ment na to.

– Jak licz­na to będzie gru­pa?

– Kil­ka­dzie­si­ąt osób, nie wi­ęcej niż pi­ęćdzie­si­ąt. Głów­nie od nas i jesz­cze paru ko­le­siów z de­san­tu i Roy­al Ma­ri­nes. Do­sta­nie­cie przy­dział do po­szcze­gól­nych od­dzia­łów. Z wia­do­mych względów rząd woli nie wy­sy­łać re­gu­lar­nych od­dzia­łów, a do­rad­cy to tyl­ko do­rad­cy – ka­żdy może ich za­trud­nić.

Spryt­nie po­my­śla­ne. Ofi­cjal­nie Lon­dyn ma czy­ste ręce, a że ja­cyś pod­da­ni kró­lo­wej bio­rą udział w szko­le­niach, to ich spra­wa. Na­to­miast przy­dział do jed­no­stek Sa­mo­wi od razu sko­ja­rzył się z wy­wia­dem. Ache­son spo­dzie­wa się z pew­no­ścią, że zbio­rą i prze­ka­żą mu in­for­ma­cje, ja­kie są na­stro­je w ar­mii, co my­ślą ofi­ce­ro­wie i jak wi­dzą przy­szło­ść, a on dy­plo­ma­tycz­nym ka­na­łem nada to rządo­wi.

A ten Hin­dus? Ża­den za­tro­ska­ny oby­wa­tel, na­wet naj­bar­dziej dzia­ny, nie wy­stępu­je z po­dob­ną ini­cja­ty­wą bez wcze­śniej­sze­go ro­ze­zna­nia w sy­tu­acji.

Ra­ina przy oka­zji pró­bu­je ugrać coś dla sie­bie, ale to już Sama nie in­te­re­so­wa­ło. Fa­cet na­le­żał do uprzy­wi­le­jo­wa­nej ka­sty, to było wi­dać po tym, jak się za­cho­wy­wał, ubie­rał i ćmił śmier­dzącą cy­ga­ret­kę, od dymu któ­rej Sama szczy­pa­ły oczy.

Hin­du­so­wi to naj­wy­ra­źniej nie prze­szka­dza­ło. Na jego zło­tych spin­kach do ko­szu­li wy­sa­dza­nych chy­ba bry­lan­ta­mi po­ły­ski­wa­ły świetl­ne re­flek­sy.

„Za­tro­ska­ny oby­wa­tel”, aku­rat.

Ache­son kręcił się przy nim jak fry­ga, więc fa­cet na­praw­dę był dzia­ny.

– Jak dłu­go po­trwa kon­trakt? – za­py­tał Pic­kett o je­den z naj­istot­niej­szych szcze­gó­łów wy­jaz­du.

– Trzy mie­si­ące to mi­ni­mum. Od ka­żde­go na­stęp­ne­go kwar­ta­łu wy­na­gro­dze­nie idzie w górę. Na­szym pra­co­daw­com cho­dzi o ci­ągło­ść. Pierw­szy okres ma obej­mo­wać dwa lata, ale to nie ko­niec. Je­że­li się spraw­dzisz, to mo­żesz prze­jść do przy­jem­niej­szej ro­bo­ty niż bie­ga­nie po gó­rach i za­cząć szko­lić ochro­nę. Wy­obraź so­bie, jaka to jest kasa.

Na­wet nie pró­bo­wał. Lu­dzi po­kro­ju Mo­ha­na Ra­iny spo­ty­kał częściej, ni­żby się mo­gło wy­da­wać. Za­cho­wy­wa­li się ró­żnie. Wie­lu z nich to zwy­czaj­ni buce prze­ko­na­ni o wła­snej nie­zwy­kło­ści, ale zda­rza­li się też nor­mal­ni, oczy­ta­ni, mili lu­dzie bez na­zbyt po­chleb­ne­go mnie­ma­nia o so­bie.

– Ile mam cza­su na za­sta­no­wie­nie?

Ache­son zmru­żył oczy, nie ta­kie­go py­ta­nia ocze­ki­wał.

– A ile po­trze­bu­jesz?

– Do wie­czo­ra, _sir_.

– Do­bra. Cze­kam do dzie­wi­ęt­na­stej. – Ton ka­pi­ta­na stward­niał, z po­cząt­ko­wej wy­lew­no­ści nie po­zo­stał ślad.

Pic­kett wstał, ukło­nił się i wy­sze­dł, mi­ja­jąc w holu zwa­li­ste­go bro­da­cza pod­pie­ra­jące­go ścia­nę. Ob­rzu­ci­li się spoj­rze­nia­mi, bez słów. Jesz­cze nie zo­sta­li ko­le­ga­mi. Typ na pew­no nie po­cho­dził z SAS-u. Je­że­li już, to z Roy­al Ma­ri­nes.

Sa­mu­el wy­sze­dł na uli­cę. Miał cały dzień dla sie­bie, ale nie za­mie­rzał go zmar­no­wać. Skon­tak­tu­je się z kim trze­ba i do­wie szcze­gó­łów. Nie po­dej­mo­wał de­cy­zji pod wpły­wem im­pul­su.

Tym­cza­sem Ache­son si­ęgnął po li­stę le­żącą obok Mo­ha­na i od­ha­czył na niej ko­lej­ne na­zwi­sko. Ze­sta­wie­nie obej­mo­wa­ło sze­śćdzie­si­ąt dwie oso­by, z tego co naj­mniej dzie­si­ęć od­pad­nie z przy­czyn ro­dzin­nych i zdro­wot­nych. Nie wszyst­kim też już się chcia­ło. Słu­żba na­le­ża­ła do trud­nych, przy czym ry­zy­ko utra­ty ży­cia, wbrew temu, co ka­pi­tan twier­dził, było spo­re.

– Co z nim? – Hin­dus jak­by się ock­nął, po­ru­szyw­szy się pierw­szy raz od wy­jścia Pic­ket­ta.

– Zgo­dzi się. Jesz­cze o tym nie wie, ale jest nasz.

– W czym się spe­cja­li­zu­je?

– To snaj­per. Naj­lep­szy, ja­kie­go znam. Tra­fia w cel z od­le­gło­ści mili. Nie żar­tu­ję – za­strze­gł się Ache­son. – Jest wart ka­żdych pie­ni­ędzy, ja­kie na nie­go wy­da­my.

– Dla­cze­go od­sze­dł?

– Bo jest in­dy­wi­du­ali­stą i eks­cen­try­kiem. Nie zno­si, gdy się mu coś na­rzu­ca. Te­raz pój­dzie do pubu i za­cznie spraw­dzać w In­ter­ne­cie ka­żdy szcze­gół, a roz­pocz­nie od cie­bie.

Brwi Hin­du­sa po­wędro­wa­ły do góry.

– Jak mam to ro­zu­mieć?

– W dzi­siej­szych cza­sach nikt nie jest ano­ni­mo­wy. Na­le­ży się z tym po­go­dzić.

Mo­han Ra­ina nie miał nic do ukry­cia. Nie ci­ąży­ły na nim żad­ne za­rzu­ty o cha­rak­te­rze kry­mi­nal­nym, pra­wo ła­mał umiar­ko­wa­nie często, nie tyle na­wet ła­mał, ile na­gi­nał, cze­mu sprzy­jał wy­jąt­ko­wo ko­rup­cjo­gen­ny sys­tem po­li­tycz­ny i go­spo­dar­czy In­dii. Bez zna­jo­mo­ści i „do­ta­cji” ani rusz. Bra­li i da­wa­li wszy­scy, ina­czej się nie dało. Prze­tar­gi, a ja­kże, były, ale wy­gry­wa­li je ci, któ­rzy po­sma­ro­wa­li gdzie i komu trze­ba. Prze­ta­cza­jące się co ja­kiś czas przez me­dia we­zwa­nia o ogra­ni­cze­nie kom­pro­mi­tu­jących kraj prak­tyk po­zo­sta­wa­ły pu­sty­mi slo­ga­na­mi. Żad­ne­mu z de­cy­den­tów zmia­ny nie były na rękę.

Mo­han Ra­ina był bo­ga­ty, ten fakt nie pod­le­gał dys­ku­sji. Jego ro­dzi­na do­ro­bi­ła się na prze­my­śle stocz­nio­wym. Rów­nie moc­no jak pie­ni­ądze Ra­ina ko­chał swój kraj, to dru­gi nie­pod­wa­żal­ny fakt.

Chi­ńczy­ków nie da­rzył sym­pa­tią, co wy­ni­ka­ło ze względów biz­ne­so­wych, re­li­gij­nych i kul­tu­ro­wych. Jego osta­tecz­ne po­glądy ukszta­łto­wa­ły się nie­daw­no, gdy czyn­nie włączył się w kam­pa­nię wy­bor­czą obec­ne­go pre­zy­den­ta. Suk­ces jego kan­dy­da­ta prze­sądził o wy­bo­rze dal­szej dro­gi Mo­ha­na, któ­ry zwi­ązał się wów­czas z gru­pą do­rad­ców ma­jących spo­ry wpływ na de­cy­zje po­dej­mo­wa­ne w mi­ni­ster­stwie obro­ny. Sta­no­wi­li swe­go ro­dza­ju nie­for­mal­ny think tank. To wte­dy za­czął po­strze­gać Pe­kin i Is­la­ma­bad jako śmier­tel­ne za­gro­że­nie, a kraj jako ob­lężo­ną twier­dzę. Sko­ro przy­ja­ciół nie było w naj­bli­ższym sąsiedz­twie, na­le­ża­ło po­szu­kać da­lej.

Po­my­sł ze spro­wa­dze­niem do­rad­ców woj­sko­wych zna­jo­mi w mi­ni­ster­stwie uzna­li za ge­nial­ny i przy­kla­snęli jego ini­cja­ty­wie. Użył więc swo­ich kon­tak­tów i pie­ni­ędzy, dzi­ęki cze­mu do­ta­rł do Ache­so­na – jak się oka­za­ło, nie­mal w ostat­nim mo­men­cie. Ar­mia po­trze­bo­wa­ła wzmoc­nie­nia i nie cho­dzi­ło tu o pro­sty za­kup dział, czo­łgów czy sa­mo­lo­tów. Sys­tem na­le­ża­ło uspraw­nić przez do­la­nie do baku do­pa­la­czy.

To okre­śle­nie bar­dzo się Mo­ha­no­wi po­do­ba­ło. Żo­łnie­rze SAS do roli do­pa­la­czy nada­wa­li się jak mało kto. Je­śli oni się nie spraw­dzą, to nikt.

Nie za­bra­kło gło­sów sprze­ci­wu, ale Ra­ina wie­dział swo­je. Jego ro­da­kom spo­ro bra­ko­wa­ło do osi­ągni­ęcia za­do­wa­la­jące­go po­zio­mu wy­szko­le­nia. Szko­le­nie musi ja­kiś czas po­trwać, nie­mniej je­śli sko­ńczy się przed ewen­tu­al­ną woj­ną, to do­brze, a je­śli wal­ki roz­pocz­ną się wcze­śniej, a do­rad­cy znaj­dą się na li­nii fron­tu, to jesz­cze le­piej. Przez całe de­ka­dy Wiel­ka Bry­ta­nia ro­bi­ła w In­diach, co chcia­ła, te­raz przy­szła pora na spła­tę dłu­gu.

– Kogo mamy na­stęp­ne­go? – za­py­tał Mo­han z wy­stu­dio­wa­ną obo­jęt­no­ścią.

– Star­sze­go sie­rżan­ta Ri­char­da Hor­na.

– Zo­bacz­my, co to za je­den i co sobą re­pre­zen­tu­je. Niech wej­dzie. – Hin­dus za­pa­lił ko­lej­ną cy­ga­ret­kę _be­edi_, uda­jąc, że nie do­strze­ga po­iry­to­wa­ne­go spoj­rze­nia an­go­la. Miał to gdzieś. W ko­ńcu on wy­kła­da for­sę, a nie ten na­ga­niacz. Tyl­ko to się li­czy, czyż nie?

***

W pierw­szym z na­po­tka­nych spo­żyw­cza­ków Sam ku­pił so­bie kawę i wy­pił ją na uli­cy. Po­sta­no­wił, że z lun­chem się wstrzy­ma. Je­dze­nie nie na­le­ża­ło do jego ulu­bio­nych spor­tów. Uwa­żał, że na ko­fe­inie mo­żna za­je­chać o wie­le da­lej. Kie­dy już znaj­dzie się na za­słu­żo­nej eme­ry­tu­rze, za­ło­ży wła­sny biz­nes. Za­cznie od jed­ne­go miej­sca, gdzie w roz­sąd­nej ce­nie da się wy­pić kawę z wy­ższej pó­łki. Star­buck­so­wi się uda­ło, to dla­cze­go jemu ten in­te­res mia­łby nie wy­jść? Naj­wy­żej za­ta­ńczy z kon­ku­ren­cją śmier­tel­ną rum­bę.

Uśmie­chał się w du­chu, wa­żąc ar­gu­men­ty. W nor­mal­nym ży­ciu tak się nie da. Na woj­nie to co in­ne­go, po­tra­fił jed­nak od­dzie­lić jed­no od dru­gie­go. Ja­koś po­sła­nie na tam­ten świat po­nad trzy­dzie­stu osób nie wpły­nęło na to, jak spał czy funk­cjo­no­wał w spo­łe­cze­ństwie. Do­sko­na­le wie­dział, że li­kwi­do­wał dra­ni. Może poza jed­nym przy­pad­kiem z Ni­ge­rii, gdzie wda­li się w wy­mia­nę ognia z miej­sco­wy­mi se­pa­ra­ty­sta­mi. Do ko­ńca nie wie­dział, czy ko­bie­ta, któ­ra wbie­gła na li­nię strza­łu, na­le­ża­ła do gru­py eks­tre­mi­stów, czy też była przy­pad­ko­wą ofia­rą go­re­jące­go od wie­lu lat kon­flik­tu, ale nie wni­kał w to za bar­dzo. To było daw­no. Na­wet je­śli to był błąd, to ka­żdy ma pra­wo go po­pe­łnić.

Z tego, co mó­wił Ache­son, pod­czas pla­no­wa­ne­go kon­trak­tu do po­dob­ne­go zda­rze­nia ra­czej nie doj­dzie, jak już, to na­prze­ciw­ko nich sta­ną świet­nie wy­szko­le­ni Chi­ńczy­cy. À pro­pos „świet­nie wy­szko­le­ni”… Mie­li do­ra­dzać Hin­du­som czy za nich wal­czyć? Ka­pi­tan wy­ra­źnie uni­kał jed­no­znacz­nej od­po­wie­dzi, więc za­pew­ne jed­no i dru­gie. Często do­pie­ro po przy­by­ciu na miej­sce oka­zy­wa­ło się, cze­go tak na­praw­dę klient od nich ocze­ku­je, a praw­dę mó­wi­ąc, Mo­ha­no­wi Ra­inie nie ufał ani tro­chę. Za ład­nie to wszyst­ko wy­gląda­ło, by mo­gło być praw­dzi­we.

Spraw­dził go­ścia w In­ter­ne­cie, ale nie­wie­le zna­la­zł na jego te­mat, same plot­ki. Był bo­ga­ty, po­cho­dził z po­łud­nia, ze sta­nu Kar­na­ta­ka. Ro­dzi­na do­ro­bi­ła się na stocz­ni i jako ar­ma­to­rzy, fir­mę za­ło­ży­li dziad i wuj pana Ra­iny. Mo­han stu­dio­wał – i tu cie­ka­wost­ka – nie w Lon­dy­nie, ale w Niem­czech, kon­kret­nie na Uni­wer­sy­te­cie Tech­nicz­nym w Mo­na­chium. Po po­wro­cie do kra­ju zwi­ązał się z kręga­mi hin­du­istycz­ny­mi. Może nie zo­stał fa­na­ty­kiem, ale był bli­sko. O tym wszyst­kim in­for­mo­wa­ły in­ter­ne­to­we an­glo­języcz­ne wy­da­nia „The Ti­mes of In­dia” i „The Hin­du”.

W ży­ciu Mo­ha­na bra­ko­wa­ło skan­da­li. Pod tym względem oka­zał się zu­pe­łnie czy­sty. Nikt nie wi­ązał go z ja­kąś sek­su­al­ną bądź ko­rup­cyj­ną afe­rą, co niby do­brze o nim świad­czy­ło, acz­kol­wiek Pic­kett nie był aż tak na­iw­ny, by bez­kry­tycz­nie przyj­mo­wać wszyst­ko, co funk­cjo­no­wa­ło w prze­strze­ni me­dial­nej. Może Ra­ina ko­rum­po­wał naj­sku­tecz­niej, a może miał ple­cy, o któ­re roz­bi­ja­ły się wszyst­kie fale nio­sące za­gro­że­nie dla ka­rie­ry.

Sa­mu­el nie znał żad­ne­go spe­ca od in­dyj­skiej po­li­ty­ki. Kum­plo­wał się za to z go­ściem, któ­ry po sko­ńczo­nej słu­żbie wstąpił na uni­wer­sy­tet i uko­ńczył po­li­to­lo­gię, a od tego cza­su wy­stępo­wał nie­raz jako eks­pert od po­li­ty­ki mi­ędzy­na­ro­do­wej. Brian od lat miesz­kał w Lon­dy­nie. Nic się nie sta­nie, jak do nie­go za­te­le­fo­nu­je.

Do­pił kawę, ci­snął pa­pie­ro­wy ku­bek do ku­bła, wy­brał nu­mer i po­cze­kał na po­łącze­nie. Ode­zwa­ła się…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej