Myto ogarów. Opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych. Tom 8 - ebook

DRA­MA­TIS PER­SO­NAE

Dra­ma­tis Per­so­nae

Nożow­nik: skry­to­bójca

Scil­lara: jego towa­rzyszka

Iska­ral Krost: wielki kapłan Cie­nia, Mag, bóg bhok’arala

Sio­stra Zło­śli­wość: jed­no­po­chwy­cona

Mogora: oka­zjo­nalna żona Iska­rala

Bara­thol Mekhar: tury­sta

Chaur: łagodny męż­czy­zna

Mappo Konus: Trell

Wyka­łaczka: dawna żoł­nierka z Pod­pa­la­czy Mostów i jedna z udzia­łow­ców Baru K’rula

Nie­widka: dawna żoł­nierka z Pod­pa­la­czy Mostów i jedna z udzia­łow­ców Baru K’rula

Ner­wu­sik: dawny żoł­nierz z Pod­pa­la­czy Mostów i jeden z udzia­łow­ców Baru K’rula

Mło­tek: dawny żoł­nierz z Pod­pa­la­czy Mostów i uzdro­wi­ciel

Nie­bie­ska Perła: dawny żoł­nierz z Pod­pa­la­czy Mostów

Rybak: bard, regu­larny gość w Barze K’rula

Duiker: dawny histo­ryk impe­rialny Impe­rium Mala­zań­skiego

Bel­lam Nom: młody męż­czy­zna

Ral­lick Nom: prze­bu­dzony skry­to­bójca

Torvald Nom: kuzyn Ral­licka

Tiserra: żona Torvalda

Coll: rajca z Daru­dży­stanu

Estray­sian D’Arle: rajca z Daru­dży­stanu

Hanut Orr: rajca z Daru­dży­stanu, bra­ta­nek nie­ży­ją­cego Tur­bana Orra

Shar­dan Lim: rajca z Daru­dży­stanu

Muril­lio: bawi­da­mek

Kruppe: pękaty czło­wie­czek

Meese: wła­ści­cielka gospody „Pod Fenik­sem”

Irilta: regu­larny gość gospody „Pod Fenik­sem”

Scu­rve: bar­man w gospo­dzie „Pod Fenik­sem”

Sulty: kel­nerka w gospo­dzie „Pod Fenik­sem”

Chal­lice: żona Vidi­kasa, córka Estray­siana D’Arle

Gor­las Vidi­kas: naj­now­szy czło­nek daru­dży­stań­skiej Rady, dawny boha­ter fety

Krute z Talientu: agent Gil­dii Skry­to­bój­ców

Gazz: zabójca

Thordy: żona Gazza

Quell: nawi­ga­tor i cza­ro­dziej z Gil­dii Kupiec­kiej Try­galle

Blada: udzia­ło­wiec

Rec­canto Ilk: udzia­ło­wiec

Naj­słod­sza Udręka: udzia­ło­wiec

Glanno Tarp: udzia­ło­wiec

Amby Pień: dawny bojow­nik z Mot­tań­skich Pospo­li­ta­ków i nowy udzia­ło­wiec

Jula Pień: dawny bojow­nik z Mot­tań­skich Pospo­li­ta­ków i nowy udzia­ło­wiec

Skar­bu­nia Napar­stek: dawna bojow­niczka z Mot­tań­skich Pospo­li­ta­ków i nowy udzia­ło­wiec

Zrzęda: straż­nik kara­wa­nowy na prze­dłu­ża­ją­cym się urlo­pie

Stonny Menac­kis: wła­ści­cielka szkoły poje­dyn­ków

Harllo: dziecko

Bedek: „wujek” Harlla

Myrla: „cio­cia” Harlla

Przy­pon: dziecko

Bainisk: robot­nik w kopalni

Venaz: robot­nik w kopalni

Plama: nowo wyna­jęty straż­nik

Leff: nowo wyna­jęty straż­nik

Madrun: nowo wyna­jęty straż­nik podwó­rzowy

Lazan Drzwi: nowo wyna­jęty straż­nik podwó­rzowy

Suko­smyk (albo Sumienny Kosmyk): kasz­te­lan

Skromny Wkład: tajem­ni­czy czło­wiek dzia­ła­jący w prze­stęp­czym pół­światku Daru­dży­stanu

Odmro­zin: demon

Baruk: czło­nek Kote­rii T’orrud

Vor­can: mistrzyni Gil­dii Skry­to­bój­ców

Seba Kra­far: mistrz Gil­dii Skry­to­bój­ców

Apsal’ara: jedna z Zabi­tych w Dra­gni­pu­rze

Kada­spala: jeden z Zabi­tych w Dra­gni­pu­rze

Deru­dan: cza­row­nica wła­da­jąca Ten­nes

K’rul: pra­dawny bóg

Dra­co­nus: jeden z Zabi­tych w Dra­gni­pu­rze

Kor­lat: jed­no­po­chwy­cona Tiste Andii

Orfan­tal: jed­no­po­chwy­cony Tiste Andii, brat Kor­lat

Kal­lor: pre­ten­dent

Pani Zawiść: bierna obser­wa­torka

Ano­man­der Rake: Syn Ciem­no­ści, Rycerz Ciem­no­ści, władca Czar­nego Koralu

Spin­nock Durav: Tiste Andii

Endest Silann: cza­ro­dziej Tiste Andii

Cala­dan Brood: wódz

Kap­tur: Bóg Śmierci

Prze­kop: jeden z Zabi­tych w Dra­gni­pu­rze

Samar Dev: cza­row­nica

Karsa Orlong: wojow­nik z Teblo­rów Tobla­kai

Wędro­wiec: nie­zna­jomy

Tron Cie­nia: Bóg Cie­nia

Koty­lion: Sznur, bóg patron skry­to­bój­ców

Pro­rok Bła­gacz: wielki kapłan Upa­dłego, daw­niej prze­ciętny arty­sta zwany Munu­giem

Sila­nah: Ele­int

Sta­ru­cha: Wielki Kruk

Raest: jaghucki tyran (eme­ry­to­wany)

Klips: Śmier­telny Miecz Ciem­no­ści

Niman­der Golit: Tiste Andii

Kleszcz: Tiste Andii

Nenanda: Tiste Andii

Ara­na­tha: Tiste Andii

Kede­viss: Tiste Andii

Desra: Tiste Andii

Sor­diko Qualm: wielka kapłanka

Salind: wielka kapłanka

Jasno­do­min: miesz­ka­niec Czar­nego Koralu

Gra­di­than: zbir

Mni­sisz­czur: mag

Baran: Ogar Cie­nia

Gear: Ogar Cie­nia

Blind: Ogar Cie­nia

Rood: Ogar Cie­nia

Shan: Ogar Cie­nia

Pal­lid: nowy Ogar Cie­nia

Lock: nowy Ogar Cie­nia

Cho­dzący po Kra­wę­dzi: podróż­nik

Cho­dzący z psami: dwoje świad­kówPRO­LOG

Pro­log

Mów prawdę i cze­kaj spo­koj­nie, aż wody mię­dzy nami będą czy­ste.

Medy­ta­cje Tiste Andii

– Nie znam nazwy tego mia­sta – przy­znał obdarty męż­czy­zna, pocią­ga­jąc za wystrzę­pione obrąbki boga­tego ongiś płasz­cza. Za ple­ciony pas zatknął sobie zwi­nięty kawa­łek skó­rza­nej smy­czy, zbu­twia­łej i roz­la­tu­ją­cej się. – Ktoś chyba powi­nien mu ją nadać – cią­gnął, pod­no­sząc głos, by prze­krzy­czeć wście­kłe war­cze­nie wal­czą­cych psów. – Mnie jed­nak nie dopi­suje wyobraź­nia, a nikt inny nie jest zain­te­re­so­wany.

Te wygło­szone miłym tonem uwagi kie­ro­wał do kobiety, która dopiero przed chwilą przy­sta­nęła u jego boku. Po jej poprzed­nim życiu pozo­stało bar­dzo nie­wiele śla­dów. Ni­gdy nie miała psa, a mimo to szła teraz główną ulicą tego dziw­nego, roz­pa­da­ją­cego się mia­steczka, ści­ska­jąc w rękach smycz cią­gniętą przez zło­śliwe bydlę rzu­ca­jące się na wszyst­kich prze­chod­niów. Zbu­twiała skóra w końcu puściła i zwie­rzę pomknęło przed sie­bie, by zaata­ko­wać psa męż­czy­zny.

Oba zwie­rzaki wal­czyły na śmierć i życie pośrodku ulicy. Jedy­nymi świad­kami walki byli ich domnie­mani wła­ści­ciele. Kurz ustą­pił miej­sca krwi oraz strzęp­kom skóry.

– Był tu ongiś gar­ni­zon zło­żony z trzech żoł­nie­rzy, któ­rzy nie znali się nawza­jem – oznaj­mił męż­czy­zna. – Ale ode­szli stąd, jeden po dru­gim.

– Ni­gdy przed­tem nie mia­łam psa – ode­zwała się kobieta i nagle uświa­do­miła sobie, że to pierw­sze słowa, jakie wypo­wie­działa od… No cóż, od tam­tej chwili.

– Ja rów­nież nie – przy­znał męż­czy­zna. – Do tej pory mój pies był jedy­nym w mie­ście. O dziwo, jakoś nie zdo­ła­łem polu­bić wred­nego bydlaka.

– Jak długo już… hm, tu miesz­kasz?

– Nie mam poję­cia, ale wydaje mi się, że od zawsze.

Rozej­rzała się wokół, a potem ski­nęła głową.

– Ze mną jest tak samo.

– Nie­stety, twój zwie­rzak chyba zdechł.

– Och! Rze­czy­wi­ście. – Przyj­rzała się z uwagą zerwa­nej smy­czy. – W takim razie pew­nie nie będę potrze­bo­wała nowej.

– Nie bądź taka pewna – ostrzegł ją męż­czy­zna. – Mam wra­że­nie, że tu wszystko się powta­rza. Dzień po dniu. Ale wiesz co? Weź moją. Jak widzisz i tak jej nie uży­wam.

Przy­jęła od niego zwi­niętą smycz.

– Dzię­kuję – powie­działa i pode­szła do mar­twego, roz­szar­pa­nego zwie­rzę­cia. Zwy­cięzca czoł­gał się ku swemu panu, zosta­wia­jąc za sobą ślad krwi.

Wszystko wyda­wało się dziw­nie wypa­czone. Uświa­do­miła sobie, że to samo doty­czy jej odru­chów. Przy­kuc­nęła i deli­kat­nie unio­sła zma­sa­kro­wany łeb psi­ska. Prze­su­nęła go przez pętlę, którą wsu­nęła na roz­dartą szyję. Potem poło­żyła zakrwa­wioną, brudną od śliny głowę z powro­tem na ziemi i wypro­sto­wała się, ze smy­czą luźno zwi­sa­jącą z pra­wej dłoni.

Męż­czy­zna pod­szedł do niej.

– Trudno się w tym wszyst­kim poła­pać, co?

– Ehe.

– A myśle­li­śmy, że to życie jest skom­pli­ko­wane.

Obrzu­ciła go spoj­rze­niem.

– To zna­czy, że umar­li­śmy?

– Tak sądzę.

– Cze­goś nie rozu­miem. Mieli mnie pocho­wać w kryp­cie. Była piękna i solidna. Wiem, bo ją widzia­łam. Bogato wypo­sa­żona i zabez­pie­czona przed zło­dzie­jami. Wypeł­niono ją beczuł­kami wina, suszo­nym mię­sem i owo­cami na drogę. – Wska­zała na spo­wi­ja­jące ją łach­many. – Mieli mnie ubrać w naj­pięk­niej­sze szaty i wło­żyć całą biżu­te­rię.

Przyj­rzał się jej uważ­niej.

– To zna­czy, że byłaś bogata.

– Tak.

Ponow­nie zer­k­nęła na mar­twego psa.

– Ale to już prze­szłość.

Łyp­nęła ze zło­ścią na męż­czy­znę, nagle jed­nak uświa­do­miła sobie, że gniew nic tu nie pomoże.

– Ni­gdy przed­tem nie widzia­łam tego mia­sta. Całe się roz­pada.

– Ehe. To trafne spo­strze­że­nie.

– Nie wiem, gdzie miesz­kam… To dziw­nie zabrzmiało, co? – Znowu się rozej­rzała. – Wszę­dzie tylko kurz i zgni­li­zna. I chyba nad­ciąga burza.

Wska­zała na widoczny na końcu ulicy hory­zont. Nad ogo­ło­co­nymi wzgó­rzami zbie­rały się gęste, dziw­nie roz­świe­tlone chmury.

Przy­glą­dali się im przez pewien czas. Wyda­wało się, że kapią z nich nefry­towe łzy.

– Byłem kie­dyś kapła­nem – ode­zwał się męż­czy­zna. Pies poło­żył się na ziemi wsparty o jego stopy. Dyszał ciężko, a z pyska kapała mu krew. – Kiedy zbli­żała się burza, zamy­ka­li­śmy oczy i śpie­wa­li­śmy jesz­cze gło­śniej.

Popa­trzyła nań z lek­kim zasko­cze­niem.

– Byłeś kapła­nem? To… czemu nie jesteś u swego boga?

Męż­czy­zna wzru­szył ramio­nami.

– Gdy­bym znał odpo­wiedź na to pyta­nie, rze­czy­wi­ście zaznał­bym oświe­ce­nia, w które ongiś bez­pod­staw­nie wie­rzy­łem. – Wypro­sto­wał się nagle. – Och, mamy gościa.

Wysoka istota zbli­żała się ury­wa­nym kro­kiem. Była tak wysu­szona, że jej koń­czyny przy­po­mi­nały korze­nie drzew, kości twa­rzy zaś pokry­wała zbu­twiała, wyschnięta skóra. Z bla­dej, łusz­czą­cej się skóry głowy opa­dały dłu­gie siwe włosy.

– Pew­nie będę się musiała przy­zwy­czaić do takich wido­ków – mruk­nęła kobieta.

Jej towa­rzysz nie ode­zwał się ani sło­wem. Oboje z uwagą obser­wo­wali wychu­dłego, uty­ka­ją­cego przy­by­sza. Kiedy ich minął, odwró­cili się i zoba­czyli następ­nego. Dorów­ny­wał wzro­stem pierw­szemu, a jego ciało spo­wi­jała wystrzę­piona, ciem­no­szara szata. Żaden nie zwra­cał uwagi na przy­glą­da­ją­cych im się ludzi.

– Witaj, Cho­dzący po Kra­wę­dzi – rzekł zakap­tu­rzony osob­nik.

– Wezwa­łeś mnie tu, żebym… zała­go­dził – odparł tam­ten.

– To prawda.

– Zajęło ci to sporo czasu.

– Można by tak pomy­śleć, Cho­dzący po Kra­wę­dzi.

– Dla­czego teraz? – zapy­tał, uno­sząc głowę, siwo­włosy męż­czy­zna, który z pew­no­ścią nie żył już od dawna.

Zakap­tu­rzony odwró­cił się nieco. Kobieta pomy­ślała, że być może patrzy na mar­twego psa.

– Wstręt – wyja­śnił.

Cho­dzący po Kra­wę­dzi odpo­wie­dział cichym, ochry­płym śmie­chem.

– Co to za okropne miej­sce? – dobiegł z zaułka kolejny, syczący głos.

Kobieta wypa­trzyła tam syl­wetkę – zama­zaną plamę cie­nia – która robiła wra­że­nie wspar­tej na lasce. Wtem nowego przy­by­sza oto­czyły ogromne bestie: dwie, cztery, pięć.

Kapłan chrząk­nął.

– Ogary Cie­nia. Gdy­byż tylko mój bóg mógł być tego świad­kiem!

– Może patrzy na to two­imi oczyma?

– Och, wąt­pię w to.

Cho­dzący po Kra­wę­dzi i jego zakap­tu­rzony towa­rzysz skie­ro­wali spoj­rze­nia na wid­mową postać. Była niska i migo­tliwa, ale potem nabrała solid­niej­szych kształ­tów. Czarna laska stu­kała o pod­łoże, wzbi­ja­jąc obłoczki kurzu. Ogary odda­liły się od niej z opusz­czo­nymi łbami, węsząc. Żaden nie zbli­żał się do ścierwa psa nale­żą­cego do kobiety ani do żywego zwie­rzę­cia, które zia­jało u stóp jej nowego przy­ja­ciela.

– Okropne? – powtó­rzył zakap­tu­rzony. – Pew­nie masz rację. To coś w rodzaju nekro­po­lii, Tro­nie Cie­nia. Wio­ska odrzu­co­nych. Ponad­cza­sowa i, tak jest, bez­u­ży­teczna. Takie miej­sca można zna­leźć wszę­dzie.

– Mów za sie­bie – sprze­ci­wił się Tron Cie­nia. – Tylko na nas spójrz. Cze­kamy. Wciąż cze­kamy. Och, gdy­bym tylko był zwo­len­ni­kiem przy­zwo­ito­ści i sto­sow­nego zacho­wa­nia! – Zachi­cho­tał nie­spo­dzie­wa­nie. – Gdyby kto­kol­wiek z nas nim był!

Wszyst­kie Ogary wró­ciły nagle do niego. Jeżyły sierść, spo­glą­da­jąc na coś widocz­nego w oddali.

– Jesz­cze jeden – wyszep­tał kapłan. – Jesz­cze jeden i, tak jest, ostatni.

– Czy to się powtó­rzy? – zapy­tała kobieta. Prze­szył ją strach. Ktoś się zbliża. O, bogo­wie, ktoś się zbliża. – Jutro? Odpo­wiedz mi!

– Myślę, że raczej nie – odparł po chwili kapłan. Prze­niósł spoj­rze­nie na mar­twego psa. – Nie – powtó­rzył. – Myślę, że nie.

Od wzgórz dobie­gły dźwięki gro­mów i nefry­to­wego desz­czu, gęstego jak strzały z dzie­się­ciu tysięcy bitew. Na ulicy roz­legł się łoskot kół karety.

Kobieta odwró­ciła się z uśmie­chem, usły­szaw­szy ten ostatni odgłos.

– Och – rze­kła z ulgą. – Nad­jeż­dża mój trans­port.

***

Był ongiś cza­ro­dzie­jem z Pale i despe­ra­cja dopro­wa­dziła go do zdrady. Ano­man­dera Rake’a nic jed­nak nie obcho­dziła despe­ra­cja ani żadne inne uspra­wie­dli­wie­nia, jakie mogliby przed­sta­wić Prze­kop i jego towa­rzy­sze. Karą za zdra­dze­nie Syna Ciem­no­ści był poca­łu­nek Dra­gni­pura. Gdzieś w tłu­mie tru­dzą­cych się w nie­ustan­nym mroku zna­la­złby zna­jome twa­rze, zna­jome oczy. Cóż jed­nak mógłby w nich wyczy­tać?

Tylko to, co kryło się w jego wła­snych. Despe­ra­cja to za mało.

Podobne myśli nawie­dzały go rzadko i były gośćmi widzia­nymi rów­nie nie­mile jak inne. Drwiły z niego, swo­bod­nie się poja­wia­jąc i zni­ka­jąc. Kiedy nie było ich w pobliżu, być może uno­siły się gdzieś pod obcymi nie­bami, na cie­płych wia­trach deli­kat­nych jak śmiech. Tylko sam Prze­kop i ci, któ­rych widział wokół sie­bie, nie mogli uciec od tłu­stego błota, ostrych, czar­nych kamieni, prze­bi­ja­ją­cych zbu­twiałe pode­szwy jego butów, i od mor­der­czej wil­goci, z powodu któ­rej skórę pokry­wała mu brudna, śli­ska war­stewka, jakby cały świat drę­czyła gorączka i zle­wał pot. Od sła­bych krzy­ków, które zawsze wyda­wały się Prze­kopowi dziw­nie odle­głe – a także od znacz­nie bliż­szego zgrzytu i chrzę­stu potęż­nej kon­struk­cji z drewna i brązu oraz stłu­mio­nego pobrzę­ki­wa­nia łań­cu­chów.

Naprzód, cią­gle naprzód. Ści­ga­jąca ich burza była coraz bli­żej, chmury pię­trzyły się wysoko, sre­brzy­ste, skłę­bione, poprze­szy­wane wygię­tymi włócz­niami z żelaza. Z nieba zaczął się sypać popiół i od tej pory padał już bez prze­rwy. Jego dro­biny były zimne jak płatki śniegu, ale popiół nie top­niał, lecz pokry­wał błoto war­stwą szlaki i innych odpa­dów.

Choć Prze­kop był cza­ro­dzie­jem, nie nale­żał do sła­bych i wątłych. Cecho­wał się twar­do­ścią, przy­wo­dzącą na myśl zbi­rów albo rze­zi­miesz­ków, jakich znał w poprzed­nim życiu. Miał grube, kan­cia­ste, toporne rysy twa­rzy. Był sil­nym męż­czy­zną, ale wcale mu to nie poma­gało, gdy został przy­kuty łań­cu­chami do Brze­mie­nia. Nie wewnątrz mrocz­nej duszy Dra­gni­pura.

Wysi­łek był nie do znie­sie­nia, lecz mimo to jakoś go zno­sił. Droga przed nimi cią­gnęła się bez końca, przy­wo­łu­jąc sza­leń­stwo, ale on ucze­pił się zdro­wych zmy­słów, jak tonący chwyta się wystrzę­pio­nej liny, i wlókł się naprzód krok po kroku. Koń­czyny krwa­wiły mu od żela­znych oko­wów i nie mógł liczyć na wytchnie­nie. Po obu bokach widział pokryte bło­tem syl­wetki towa­rzy­szy. Dalej w mroku maja­czył nie­zli­czony tłum kolej­nych.

Czy wspólna nie­dola mogła się stać źró­dłem pocie­chy? Już samo to pyta­nie wywo­ły­wało histe­ryczny śmiech, gro­żący zepchnię­ciem w otchłań sza­leń­stwa. Z pew­no­ścią nie znaj­dzie w tym pocie­sze­nia. Dopro­wa­dziły ich tu lek­ko­myśl­ność, pech i upo­rczywa głu­pota, a te cechy nie sprzy­jały bra­ter­stwu. Poza tym jego sąsie­dzi zmie­niali się co chwila, jeden nie­szczę­sny dureń zastę­po­wał dru­giego w mrocz­nych tuma­nach popiołu.

Cią­gnęli ze wszyst­kich sił łań­cu­chy, nie pozwa­la­jąc Brze­mie­niu się zatrzy­mać. Ta kosz­marna ucieczka nie zosta­wiała im czasu ani siły na roz­mowy. Dla­tego Prze­kop zigno­ro­wał dłoń, która szturch­nęła go w ramię raz, a potem drugi. Za trze­cim razem ude­rze­nie było jed­nak tak silne, że cza­ro­dziej się zachwiał. Zaklął, odwró­cił się i spoj­rzał ze zło­ścią na tego, kto szedł teraz u jego boku.

Kie­dyś, dawno temu, wzdry­gnąłby się trwoż­nie na widok podob­nej zjawy. Serce zało­mo­ta­łoby mu z prze­ra­że­nia.

Demon był olbrzymi i masyw­nie zbu­do­wany. Jego ongiś kró­lew­ska krew nie zapew­niała mu w Dra­gni­pu­rze żad­nych przy­wi­le­jów. Prze­kop zauwa­żył, że istota nie­sie upa­dłych, poko­na­nych. Co naj­mniej dwa­dzie­ścia ciał wlo­kło za sobą łań­cu­chy. Demon napi­nał mię­śnie, brnąc z wysił­kiem naprzód. Wychu­dli, bez­władni nie­szczę­śnicy ster­czeli spod jego pach, upa­ko­wani gęsto jak szczapy drewna na opał. Kobieta, która była na­dal przy­tomna, choć jej głowa zwi­sała bez­władnie, sie­działa na jego sze­ro­kich ple­cach niczym małpi nowo­ro­dek. Jej szkli­ste spoj­rze­nie padło na twarz cza­ro­dzieja.

– Ty dur­niu, rzuć ich na wóz! – wark­nął Prze­kop.

– Nie ma miej­sca – odparł demon piskli­wym, dzie­cię­cym gło­si­kiem.

Cza­ro­dziej nie miał już jed­nak w sobie wię­cej współ­czu­cia. Gdyby demon kie­ro­wał się tylko wła­snym inte­re­sem, powi­nien porzu­cić upa­dłych, ale wtedy wszy­scy odczu­liby dodat­kowy cię­żar żało­snych ofiar. Co jed­nak się sta­nie, jeśli on rów­nież pad­nie? Jeśli zawiodą go nad­zwy­czajna siła i wola?

– Prze­klęty głu­piec! – wark­nął Prze­kop. – Czemu nie zabije kilku kolej­nych smo­ków, do cho­lery?

– Słab­niemy – oznaj­mił demon.

Prze­kop miał ochotę zawyć. Czyż to nie było oczy­wi­ste dla wszyst­kich? Drżący głos istoty był jed­nak tak smętny i zara­zem pełen zdzi­wie­nia, że prze­nik­nął aż do serca maga.

– Wiem, przy­ja­cielu. Już nie­długo.

– I co sta­nie się wtedy?

– Nie wiem – odparł Prze­kop, krę­cąc głową.

– A kto wie?

Na to cza­ro­dziej rów­nież nie potra­fił odpo­wie­dzieć.

– Musimy zna­leźć kogoś, kto wie – nie ustę­po­wał demon. – Pójdę już. Ale wrócę. Pro­szę, nie lituj się nade mną.

Sza­rość i czerń zawi­ro­wały nagle i miej­sce u boku Prze­kopa zajęła jakaś przy­po­mi­na­jąca niedź­wie­dzia bestia, zbyt zmę­czona i otę­piała, by spró­bo­wać na niego sko­czyć. Nie­które istoty na­dal to robiły.

– Spę­dzi­łeś tu zbyt długi czas, przy­ja­cielu – oznaj­mił jej Prze­kop.

Kto wie? To było inte­re­su­jące pyta­nie. Czy ktoś wie­dział, co się sta­nie, gdy chaos ich dopę­dzi? Ktoś tu, w Dra­gni­pu­rze?

Wkrótce po tym, jak zaznał poca­łunku mie­cza, w prze­rwach mię­dzy roz­pacz­li­wymi pró­bami ucieczki i prze­raź­li­wymi krzy­kami, zasy­py­wał wszyst­kich pyta­niami. Pró­bo­wał się zwró­cić do Ogara, ale zajęta szar­pa­niem łań­cu­cha bestia omal go nie stra­to­wała. Z jej potęż­nego pyska cie­kła piana. Prze­kop już ni­gdy wię­cej jej nie widział.

Ktoś jed­nak mu odpo­wie­dział, ktoś do niego prze­mó­wił. Mówił o… nie zapa­mię­tał niczego poza imie­niem.

Dra­co­nus.

***

Pod­czas tej cią­gną­cej się bez końca prze­rwy w jej karie­rze była świad­kiem wielu wyda­rzeń, nic jed­nak nie przy­pra­wiło jej o więk­szą fru­stra­cję niż ucieczka dwóch Oga­rów Cie­nia. Nie godziło się, by ktoś taki jak Apsal’ara, Pani Zło­dziei, kalał swą egzy­sten­cję hanieb­nym wysił­kiem, jakim było cią­gnię­cie łań­cu­chów przez całą wiecz­ność. Z oko­wów nale­żało się uwal­niać, a od dźwi­ga­nia brze­mion spryt­nie wykrę­cać.

Już od chwili, gdy zja­wiła się nagle w tym miej­scu, sku­piła się na zada­niu zerwa­nia łań­cu­chów wię­żą­cych ją w tym strasz­li­wym kró­le­stwie. Było to jed­nak nie­mal nie­moż­liwe, dopóki była zmu­szona cią­gnąć ten prze­klęty wóz. Nie miała też naj­mniej­szej ochoty ponow­nie oglą­dać kosz­mar­nego koro­wodu na samym końcu łań­cu­chów: poka­le­czo­nych ochła­pów na­dal żywego mięsa wle­czo­nych po błot­ni­stym grun­cie, nagle otwie­ra­ją­cych się oczu, kiku­tów wycią­ga­ją­cych się ku niej roz­pacz­li­wie, strasz­li­wej armii poko­na­nych – tych, któ­rzy się pod­dali, i tych, któ­rym zabra­kło sił.

Nie, Apsal’ara prze­su­wała się stop­niowo w stronę olbrzy­miego wozu, aż wresz­cie zna­la­zła się obok jed­nego z potęż­nych, drew­nia­nych kół. Potem zwol­niła kroku i zajęła pozy­cję tuż za kołem. Następ­nie prze­su­nęła się ku środ­kowi, pod poskrzy­pu­jące łoże wozu i deszcz brą­zo­wej wody, krwi oraz wyda­lin kapiący nie­ustan­nie z gni­ją­cych, ale wciąż żywych ciał. Wlo­kąc za sobą łań­cuch, prze­su­nęła się do półki pod­wo­zia, tuż nad przed­nią osią, a wresz­cie wci­snęła się w cia­sną szcze­linę, pod­cią­ga­jąc nogi i opie­ra­jąc się ple­cami o śli­skie drewno.

Ogień był darem, skra­dzio­nym darem, ale w tym wil­got­nym, pod­ziem­nym świe­cie nie spo­sób go było roz­pa­lić. Pozo­stało jej jedy­nie… tar­cie. Zaczęła pocie­rać jed­nym kawał­kiem łań­cu­cha o drugi.

Ile już lat minęło? Nie miała poję­cia. Nie znała tu głodu ani pra­gnie­nia. Łań­cuch prze­su­wał się w przód i w tył. Poczuła cie­pło, prze­su­wa­jące się ogniwo po ogni­wie, aż wresz­cie wnik­nęło w jej dło­nie. Czy żelazo zmię­kło? Czy poja­wiły się na nim sre­brzy­ste wyżło­bie­nia? Dawno już prze­stała to spraw­dzać. Wystar­czał jej sam wysi­łek. Wystar­czał jej przez bar­dzo długi czas.

Ale wszystko zmie­niły te cho­lerne Ogary.

A także oczy­wi­sty fakt, że wóz posu­wał się coraz wol­niej, a tych, któ­rzy leżeli na nim, było tyle samo, co tych, któ­rzy na­dal cią­gnęli upar­cie za łań­cu­chy. Tuż nad jej głową było sły­chać roz­pacz­liwe jęki nie­szczę­śni­ków przy­gnie­cio­nych cia­łami nie­zli­czo­nych towa­rzy­szy.

Ogary ude­rzyły o boki wozu i znik­nęły w pasz­czy ciem­no­ści po-środku.

Był też nie­zna­jomy, który nie nosił łań­cu­chów. Drwił z Oga­rów… z Oga­rów! Pamię­tała jego twarz, och tak, nawet gdy już znik­nął.

Apsal’ara spró­bo­wała podą­żyć za bestiami, ale powstrzy­mał ją strasz­liwy chłód bijący z por­talu. Był tak pora­ża­jący, że nisz­czył ciało, zim­niej­szy niż sama Omtose Phel­lack. Chłód zaprze­cze­nia. Odmowy.

Nie było strasz­liw­szej klą­twy niż nadzieja. Mniej warta istota roz­pła­ka­łaby się w owej chwili, dałaby za wygraną, rzu­ciła się pod jedno z kół, by wóz powlókł ją za sobą jako kolejny ochłap krwa­wią­cego mięsa i poła­ma­nych kości, pod­ska­ku­jący w kamie­ni­stym bło­cie. Ona jed­nak wró­ciła na swą grzędę i znowu zaczęła pocie­rać łań­cu­chy.

Kie­dyś ukra­dła księ­życ.

Ukra­dła ogień.

Cho­dziła po mil­czą­cych salach o łuko­wa­tych skle­pie­niach, w mie­ście wewnątrz Odpry­sku Księ­życa.

Była Panią Zło­dziei.

A miecz ukradł jej życie.

Tak nie może być. Tak nie może być.

***

Leżący jak zwy­kle na pła­skim gła­zie przy brzegu stru­mie­nia, spar­szy­wiały pies o uszko­dzo­nym bio­drze uniósł rap­tem głowę. Owady zerwały się z bzy­cze­niem do lotu. Po chwili zwie­rzę wstało. Grzbiet pokry­wały mu bli­zny, nie­które tak głę­bo­kie, że docie­rały aż do mię­śni. Pies żył w wio­sce, ale nie był jej czę­ścią. Nie wcho­dził też w skład wio­sko­wej sfory. Nie spał przed wej­ściem do żad­nej z chat, nikomu nie pozwa­lał się do sie­bie zbli­żać. Uni­kały go nawet będące wła­sno­ścią ple­mie­nia konie.

Wszy­scy się zga­dzali, że w jego oczach widać głę­boką gorycz i jesz­cze głęb­szy smu­tek. Starcy Ury­dów mówili, że dotknęli go bogo­wie. Dzięki tym sło­wom zwie­rzę ni­gdy nie zaznało głodu i nikt też go nie odpę­dzał. Tole­ro­wano je, jak wszystko, co zaznało boskiego dotyku.

Choć pies miał znie­kształ­cone bio­dro, poru­szał się zaska­ku­jąco zwin­nie. Prze­mie­rzył truch­tem całą prze­ci­na­jącą wio­skę drogę, minął połu­dniową gra­nicę osady i podą­żał dalej w dół zbo­cza, omi­ja­jąc omszałe głazy oraz pozo­sta­wione przez Ury­dów sterty kości.

Jego odej­ście nie umknęło uwagi dwóch dziew­cząt, które na­dal dzie­lił co naj­mniej rok od nocy przej­ścia w doro­słość. Ich twa­rze były podobne, wie­kiem rów­nież nie odbie­gały zbyt­nio od sie­bie. Jedna uro­dziła się zale­d­wie kilka dni po dru­giej. Nie były też zbyt roz­mowne. Połą­czyła je ze sobą chęć zacho­wa­nia mil­cze­nia – wspólne cechy czę­sto zda­rzają się u bliź­nia­czek, jakimi prze­cież nie były. Wyda­wało się, że to im wystar­cza. Gdy ujrzały, że uty­ka­jący pies opusz­cza wieś, wymie­niły spoj­rze­nia, zebrały zapasy i broń, jakie miały pod ręką, i ruszyły w ślad za zwie­rzę­ciem.

Miesz­kańcy zauwa­żyli ich odej­ście, ale to wszystko.

Zmie­rzały na połu­dnie, scho­dząc z wyso­kich, rodzin­nych gór, gdzie wokół szczy­tów krą­żyły kon­dory, a wilki wyciem witały nadej­ście zimo­wych wichrów.

Na połu­dnie, ku zie­miom znie­na­wi­dzo­nych nathij­skich dzieci, gdzie miesz­kali ci, któ­rzy przy­no­sili Teblo­rom wojnę i zarazę, zabi­ja­jąc ich albo obra­ca­jąc w nie­wol­ni­ków. Nathij­czycy mno­żyli się niczym lemingi, wyda­wało się, że wkrótce na świe­cie nie będzie miej­sca dla nikogo poza nimi.

Podob­nie jak kulawy pies, dziew­częta były śmiałe i nie­ustra­szone. Choć o tym nie wie­działy, odzie­dzi­czyły te cechy po ojcu, któ­rego nie znały.

Pies nie oglą­dał się, a kiedy go dogo­niły, zacho­wał obo­jęt­ność. Jak mówili starsi, dotknęli go bogo­wie.

W wio­sce matce i córce opo­wie­dziano o ucieczce ich dzieci. Córka pła­kała, ale matka nie. Poczuła nisko w ciele nagłe cie­pło i na chwilę pogrą­żyła się we wspo­mnie­niach.

***

– Och, bez­bronne mia­sto, do któ­rego przy­by­wają obcy…

Pusta rów­nina pod pustym, noc­nym nie­bem. Samotne ogni­sko, pło­nące tak słabo, że jego blask nie­mal cał­ko­wi­cie nik­nął za pier­ście­niem poczer­nia­łych, spę­ka­nych gła­zów, który je ota­czał. Na jed­nym z pła­skich kamieni bli­sko ognia sie­dział niski, pękaty czło­wie­czek o rzad­kich, prze­tłusz­czo­nych wło­sach. Wybla­kłą czer­woną kami­zelkę wło­żył na lnianą koszulę o brud­nych, ongiś bia­łych man­kie­tach, z któ­rych wysta­wały pulchne dło­nie. Pyzata, rumiana twarz błysz­czała w świe­tle pło­mieni. Z małego, wysta­ją­cego pod­bródka wyra­stał kosmyk czar­nych wło­sów – nie­stety, jesz­cze za krótki, by można go było spleść w war­kocz. Męż­czy­zna gła­skał się po tej nowej ozdo­bie albo pocią­gał za nią, gdy tylko pogrą­żył się w głę­bo­kim – bądź nawet płyt­kim – zamy­śle­niu. W grun­cie rze­czy robił to także wtedy, gdy w ogóle nie myślał, a jedy­nie sta­rał się wywrzeć takie wra­że­nie na ewen­tu­al­nych obser­wa­to­rach.

Teraz rów­nież gła­skał i pocią­gał kosmyk, wpa­tru­jąc się z uwagą w ogień.

Jak brzmiały słowa, które wyśpie­wał dziś wie­czór siwo­włosy bard na nie­wiel­kiej sce­nie w Barze K’rula? Słu­chał go wów­czas ze spo­ko­jem, zado­wo­lony ze swego miej­sca we wspa­nia­łym gro­dzie, który nie­raz już ura­to­wał.

„Och, bez­bronne mia­sto, do któ­rego przy­by­wają obcy…”.

– Muszę ci coś powie­dzieć, Kruppe.

Pękaty męż­czy­zna obej­rzał się i zoba­czył zakap­tu­rzoną postać, która sie­działa na dru­gim pła­skim kamie­niu, wycią­ga­jąc ku ogni­sku chude, blade dło­nie. Gru­ba­sek odchrząk­nął.

– Minęło już wiele czasu, odkąd Kruppe ostat­nio sie­dział w miej­scu, w któ­rym widzisz go teraz. Dla­tego też, gdy tylko się tu zna­lazł, doszedł do wnio­sku, że chcesz mu prze­ka­zać coś tak strasz­li­wie waż­nego, że tylko Kruppe jest godny to usły­szeć.

W ciem­no­ści pod kap­tu­rem coś bły­snęło.

– Nie biorę udziału w tej woj­nie.

Kruppe pogła­skał mizerne kosmyki brody, zachwy­ca­jąc się wła­snym mil­cze­niem.

– Dziwi cię to? – zapy­tał pra­dawny bóg.

– Kruppe zawsze spo­dziewa się nie­spo­dzia­nek, stary przy­ja­cielu. Jak mogłeś się spo­dziewać, że jest ina­czej? Kruppe jest wstrzą­śnięty. Ale zja­wia się myśl, popchnięta w stronę mózgu przez szarp­nię­cie za tę wspa­niałą brodę. K’rul oznaj­mia, że nie bie­rze udziału w tej woj­nie. Kruppe podej­rzewa jed­nak, że ma on się stać w niej łupem.

– Tylko ty to rozu­miesz, przy­ja­cielu – rzekł z wes­tchnie­niem pra­dawny bóg. Uniósł głowę. – Przed­tem tego nie zauwa­ży­łem, ale chyba jesteś smutny.

– Smu­tek ma wiele sma­ków, a Kruppe poznał je wszyst­kie.

– Pra­gniesz pomó­wić o tych spra­wach? Sądzę, że jestem dobrym słu­cha­czem.

– Kruppe widzi, że masz poważne kło­poty. To chyba nie jest odpo­wied­nia chwila.

– To nie ma zna­cze­nia.

– Dla Krup­pego ma.

K’rul zer­k­nął w bok. Zbli­żał się ku nim siwy, wychu­dły męż­czy­zna.

– Och, bez­bronne mia­sto, do któ­rego przy­by­wają obcy… A reszta? – zaśpie­wał Kruppe.

– Wci­ska się w szcze­liny, szu­ka­jąc schro­nie­nia – odpo­wie­dział głę­bo­kim gło­sem przy­bysz.

Pra­dawny bóg wes­tchnął.

– Dołącz do nas, przy­ja­cielu – zapro­po­no­wał Kruppe. – Usiądź z nami przy ogni­sku. Jak dobrze wiesz, ta scena uwiecz­niła się w histo­rii naszego rodzaju. Noc, ogni­sko i histo­ria do opo­wie­dze­nia. Mój drogi K’rulu, naj­mil­szy przy­ja­cielu Krup­pego, widzia­łeś kie­dyś, jak Kruppe tań­czy?

Nie­zna­jomy usiadł. Na jego twa­rzy malo­wały się smu­tek i ból.

– Nie widzia­łem – odparł pra­dawny bóg. – Nie wydaje mi się. Ani tańca koń­czyn, ani słów.

Kruppe uśmiech­nął się blado. W jego oczach coś bły­snęło.

– Zostań­cie więc tu na noc, przy­ja­ciele. I bądź­cie świad­kami.To posłu­gu­jące się sło­wami stwo­rze­nie dociera

Do sedna sprawy, wzdy­cha i umyka.

Szkar­łatny deszcz leje

Z pogod­nego, błę­kit­nego nieba,

Szok zro­dzony z tego, co ujaw­niono.

Na cóż zda się zbroja,

Gdy słowa tak łatwo prze­ni­kają

Przez szcze­liny?

Ten bóg obiet­nic śmieje się

Z nie­wła­ści­wych rze­czy w nie­wła­ści­wych chwi­lach,

Z celową zło­śli­wo­ścią

Mar­no­trawi wszel­kie ofiary

I cofa się jak żoł­nierz roz­bi­tej armii,

Choć nie ma szansy odwrotu,

Nim pod murami zgro­ma­dzą się sterty tru­pów.

Wie­dzia­łeś, że to w końcu się sta­nie,

Więc nie uda­waj zasko­cze­nia,

Gdy puchar wypeł­nił

Ból kogoś innego.

Ni­gdy nie jest tak źle, jak się zdaje,

Smak jest słod­szy, niż się spo­dzie­wa­łeś,

Gdy cza­isz się w snach głupca.

Zabierz więc swą wojow­ni­czość

Dokąd­kol­wiek zapra­gniesz,

Ów zawzięty kun­del

Jest szarżą mojej duszy

Ku środ­kowi ulicy.

Kręci się wkoło, szcze­rząc kły

Na spra­gnione włócz­nie.

Zimne pchnię­cie oczy­ści twe dło­nie.

_Polo­wa­nie na słowa_
Bra­thos z Czar­nego Koralu