Dworek nad Biebrzą. Zaginione klejnoty

Emilia czuje się wybranką losu. Osiąga sukcesy jako modelka, ma u boku ukochanego mężczyznę, z którym spodziewa się dziecka. Szczęścia nie burzy nawet szalejąca pandemia COVID-19.
W jednej chwili ich codzienność zamienia się w horror. Emilia trafia do szpitala, a lekarze rozpoczynają długą walkę o życie nienarodzonego dziecka i matki.
1200 gramów szczęścia to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami dramatyczna opowieść o miłości matki do przedwcześnie urodzonej córki. To historia lęku, bólu i wychodzenia z traumy, ale także historia bycia szczęśliwą mamą.

Kiedy myślisz, że w twoim życiu wreszcie zagościł spokój, to znaczy, że to tylko cisza przed burzą.


W życiu Miki, odnoszącej sukcesy producentki telewizyjnej, nie ma nudy. Choć marzy o odrobinie świętego spokoju, widocznie nie jest to jej pisane. Eksmąż w kryzysie wieku średniego ciągle pojawia się na horyzoncie, starszy syn przeżywa miłosne zawirowania, młodszy jest w apogeum buntu nastolatka, a sama Dominika staje się bohaterką portali plotkarskich. Uczuciowy galimatias, barwny świat show-biznesu i kłopoty pojawiające się jak na zawołanie – to zwariowana codzienność Miki. A w samym środku tej burzy pojawia się on – czuły, troskliwy, uczciwy i, podobnie jak ona, doświadczony przez los. Czy można pomylić się trzeci raz? – Mika nie dowie się, póki nie spróbuje. Do trzech razy sztuka, bo życie trzeba chwytać tu i teraz!

Potoroczyn ma oko i ucho – oko, które widzi inaczej, ucho, które słyszy inaczej. Stąd niezwykłość tej książki. Literatura – powiada narrator tej opowieści pełnej sarkazmu, ironii, smutku i piękna – to „najbardziej wyzwolona ze wszystkich sztuk wyzwolonych jednocześnie nią nie będąca. Summa, więcej niż synteza. Syntezie wystarczy talent. Summa potrzebuje natchnienia”. Z tej perspektywy autor dokonuje dekonstrukcji spojrzenia na Polskę i polskie sprawy. To jest perspektywa swoistych ekshumacji: „Ekshumacja jest wtedy, kiedy umarli otwierają oczy żywym. Kiedy żywi otwierają oczy umarłym, to jest wskrzeszenie”. I oto Potoroczyn opowiada o polskich ekshumacjach i polskich wskrzeszeniach. To jest fascynująca opowieść. ADAM MICHNIK Co nowego słychać w Piórkowie, wsi, której mieszkańcy byli bohaterami Ludzkiej rzeczy? Kominek Wawrzyniec, rzeźbiarz poeta, wytrwale tworzy swoje dzieła. Stara Kominkowa rozmawia ze świniami, a Wanda kieruje ekspresyjne monologi do martwego Smyczka. Złowieszczy klucz wiolinowy wciąż pojawia się na chałupach, choć ani wojny, ani partyzantów już nie ma. Kaczor, jedyny kułak, zapisał się do partii i jest sołtysem. Piórkowska młodzież przeprowadziła się do powojennej Warszawy. Dzieje się nie tylko we wsi, ale przede wszystkim w opowieści. Paweł Potoroczyn miesza powagę z żartem, sacrum z profanum, wzniosłość z wulgarnością, brutalną dosłowność z subtelną aluzją, mowę chłopską z mową mistyka, utrzymując czytelników w stanie oszołomienia aż do ostatniej kropki. Paweł Potoroczyn (ur. 1961) – pisarz, dyplomata, menedżer kultury, dziennikarz, publicysta i wykładowca. Był dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Nowym Jorku i w Londynie oraz dyrektorem Instytutu Adama Mickiewicza. W 2014 r. nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” oraz Nagrody Literackiej Gdynia za debiut Ludzka rzecz.

Znakomity pisarz i podróżnik okresu międzywojennego tym razem prowadzi czytelników przez Afrykę, opisując w interesujący sposób kraje, które odwiedza i ludzi, których poznaje w podróży. Książka zawiera rozdziały: Nad Nilem. W kraju piratów i szeików. W dżungli. Ciężka droga. Zachęcamy do lektury!

Utwór jest wyjątkowo interesujący, ponieważ stanowi jedyną próbę Dumasa by stworzyć powieść epistolarną. Ogólny jej temat to zazdrość. Akcja rozgrywa się na obrzeżach Paryża w latach 1838–1839. Na pewnym spotkaniu grupy arystokratów podczas rozmowy jeden z nich zadaje pytanie: - Czy umiera się z miłości? I w odpowiedzi pokazuje rękopis, który rzekomo jest pamiętnikiem i listami rodziny zmarłego M. d’Avrigny, wdowca i doktora królewskiego, które opowiadają o romantycznej historii Amaury de Léoville, bogatego i samotnego młodego mężczyzny, który żyje z Dr. d’Avrigny i jego dwiema kochankami: Madeleine i Antoinette. Ciekawa historia, ponieważ z jednej strony ukazuje punkt widzenia ojca i kochanka, poprzez fragmenty pamiętników, przeciwny wersji Antoinette, zapisanej w jej listach.

Niezbyt obszerna pozytywistyczna powieść ukazująca obraz życia w przysiółku szlacheckim na przełomie wieków XIX i XX. ‘Anastazja’ to znakomity utwór literacki, godny polecenia.