Trzy kobiety - ebook

1. SKAWINA, 1911

Niewielki rynek miasteczka o tej porze roku zamieniał się w bagnisko. Jedynie przylegające doń ulice były wybrukowane, reszta zaś tonęła w ciemnej brei, bezlitośnie oblepiając kobiece suknie i pantofelki.

Gdyby nie fatalna pogoda, Karolina Sędrowicz z pewnością wracałaby z pensji pani Strońskiej nieco dłużej, zatrzymując się przed witryną modystki albo przy kramikach oferujących słodkie jak ulepek lizaki czy też tanie ozdoby dla mniej zamożnych mieszkanek Skawiny. Sędrowiczów za sprawą jej ojca, Hipolita, zaliczano do małomiasteczkowej elity. Prowadził on kancelarię adwokacką, z której usług korzystali nie tylko miejscowi, ale także zamożni przedsiębiorcy z Krakowa.

Pan mecenas zawsze wyglądał nienagannie. Biała koszula była wykrochmalona, kamizelka szykowna, surdut uszyty z najlepszego materiału, a złoty zegarek z dewizką stanowił symbol zamożności. Binokle także miały złote oprawki, a równiutko przystrzyżona bródka i cienkie jak igiełki wąsiki świadczyły o tym, iż Hipolit Sędrowicz niemal codziennie odwiedzał golibrodę. Gdyby nie był ojcem Karoliny, mogłaby go uznać za przystojnego, dystyngowanego i pełnego uroku mężczyznę, jednak mieszkając z nim pod jednym dachem i znając go lepiej niż inni, nie potrafiła o nim myśleć w samych superlatywach.

Przytrzymała dłonią kapelusik z białą wstążką, by porywisty wiatr nie zrzucił go z jej głowy, i ruszyła przed siebie, ściskając pod pachą skrypt do algebry. Lubiła ten przedmiot daleko bardziej aniżeli naukę tańca czy gry na fortepianie, które to zajęcia miały z niej zrobić jeszcze lepszą partię, niż była.

Panna Sędrowicz liczyła sobie lat szesnaście i niebawem miała zakończyć edukację, choć w głębi serca marzyła, by się dostać na Uniwersytet Jagielloński, który jako jedyny w Krakowie dawał kobietom możliwość studiowania, chociaż tylko na dwóch kierunkach, co stanowiło dość mizerny wybór. I tak była to lepsza sytuacja, niż miały kobiety w zaborach rosyjskim i pruskim. Owszem, istniał tam tak zwany latający uniwersytet, ale nie można go było porównywać do prawdziwej uczelni, mimo że wykształcił na swoim łonie Marię Skłodowską. Największe osiągnięcia noblistka zdobyła jednak na paryskiej Sorbonie.

Karolina mogła jedynie pomarzyć o studiowaniu w Paryżu, chociaż wielu mieszkańców sądziło, iż jej ojca stać by było na taki wydatek, gdyby tylko nie był taki rozrzutny.

„Byle się stąd wyrwać – myślała. – Byle jak najdalej od tego miejsca”. Niejedna młoda dziewczyna pragnęła opuścić prowincjonalne miasteczko i zakosztować życia w wielkomiejskim zgiełku i w dobrym towarzystwie, jednak nią kierowały zupełnie inne pobudki – pragnęła się wykształcić.

Weszła do sieni dwupiętrowej kamienicy i wolnym krokiem ruszyła na pierwsze piętro, gdzie znajdowało się ich mieszkanie. Nacisnęła delikatnie dzwonek i po chwili w drzwiach stanęła pulchna, rumiana kobieta, która służyła u nich od pięciu lat. Stefania, bo tak miała na imię owa niewiasta, nie uśmiechnęła się do niej, ale bez słowa wpuściła ją do holu i jedynie pokręciła głową, co miało oznaczać, że przedpołudnie w domu nie przebiegało w familijnej i spokojnej atmosferze.

– Ojciec jest? – zapytała cicho Karolina.

– Nie, panienko. Wyszedł jakąś godzinę temu.

– Mama u siebie?

– Tak, panienko, ale lepiej, żeby panienka nie zawracała teraz pani Sędrowiczowej głowy – westchnęła Stefania.

– Matka ci tak kazała powiedzieć? – bardziej stwierdziła niż zapytała Karolina i spojrzała badawczo na Stefanię.

Ta uciekła wzrokiem gdzieś w przestrzeń i dziewczyna od razu odgadła, że miała słuszność. Ruszyła w stronę pokoju matki, ale służąca ją zrugała.

– Gdzie panienka w tych ubłoconych butach idzie? Dopiero co umyłam podłogę. I płaszcz, i sukienka też całkiem upaprane.

– Tak, masz słuszność, zaraz wszystko umażę – westchnęła Karolina.

Usiadła na ławie w przedpokoju, by zdjąć brudne trzewiki, a potem oddać płaszcz Stefanii, by ta go zaprała, zaś buty wymyła i wypastowała. Zaschniętym na rąbkach sukienki błotem postanowiła zająć się później.

Nie pukając, weszła do pokoju matki. Ta siedziała pochylona nad sekretarzykiem i piórem wpisywała do kajetu kolumny cyfr.

– Dzień dobry, mamusiu – powiedziała cicho.

– A, to ty – mruknęła pod nosem i nawet nie podniosła głowy.

Kiedy Karolina podeszła bliżej, dostrzegła, że Genowefa Sędrowicz miała zapłakane oczy i spuchniętą wargę. Usiadła nieopodal matki, na krześle obitym skórą, i powiedziała dość stanowczym głosem:

– Mamuś, tak nie może być. Musisz od niego odejść. Masz przecież trochę pieniędzy po babci i…

– Odejść? – przerwała jej matka. – Dokąd? I za co? Moim majątkiem zarządza Hipolit, ja nie mam do niego żadnych praw. Karolciu, ja nic nie mogę…

– To chore, że kobiety niemal o niczym nie decydują. Muszą żyć z mężami brutalami, znosić ich kochanki i nawet nie mają prawa zajmować się własnymi dziećmi, jeśli chcą odejść od takiego drania, no chyba że małżonkowi jest tak wygodniej! – syknęła.

– Ty też już wiesz o Burkatowej – westchnęła.

– Burkatowa, Lidowa, Perczyńska… Mamo, wszystko jedno, jak się nazywa.

– Gdybym to ja miała tylu kochanków… – mruknęła. – A musisz wiedzieć, że kiedy wychodziłam za twojego ojca, byłam bardzo piękną dziewczyną. Dzisiaj moja uroda przywiędła, jestem chora na nerwy, a moja twarz często przypomina śliwkę. Ojciec znowuż wszystko przegrał w karty, nie dał mi ani korony na utrzymanie. Nie wiem, jak zapłacę Stefci.

– Zapewne upomniałaś się o pieniądze…

– Zaczęło się od tego, że ojciec nalał sobie kieliszek wina do śniadania, a potem zrobiło się z tego pół butelki… O pieniądzach z nim nie rozmawiałam.

– Jutro nie daj mu śniadania, bo pewnie kolację zje na mieście, może w końcu się zorientuje, że fundusze się skończyły. Jeśli nie poruszysz tego tematu, on sam się nie domyśli – burknęła.

Genowefa Sędrowicz zakryła twarz rękoma.

– Ale my już nie mamy coś jeść – jęknęła. – I na węgiel też nie mam, a zima dopiero przed nami.

– Ja z nim porozmawiam. – Od razu podniosła się z krzesła.

Zamierzała się udać do kancelarii ojca, mieszczącej się nieopodal rynku, i zapytać pana mecenasa, jak sobie wyobraża ich dalsze życie.

Nie mogła zrozumieć, jak to się działo, że ojciec, pijaczyna, hazardzista i kobieciarz, wciąż miał klientów, a na sali sądowej uchodził za twardego gracza. To prawda, że gdy nie pił i nie hulał, był w swoim zawodzie niezrównany i nawet gdy miał zły okres, nosił się nienagannie, ale nie mogła pojąć, dlaczego nikt nie baczył na to, że po alkoholu dostawał małpiego rozumu. Może po prostu ludzie nie zdawali sobie sprawy, jak się zachowywał we własnym domu.

Stefcia zdążyła już zaprać płaszczyk i umyć buty, ale te wciąż były mokre. Karolina nie zważała na to i nie słuchając ostrzeżeń o rychłym przeziębieniu, opuściła dom. Kiedy dotarła do kancelarii, nie bacząc, czy ojciec ma akurat petenta, otworzyła drzwi do jego gabinetu.

Hipolit Sędrowicz, gdy kosztował życia zamożnego i rozwiązłego kawalera, miał do swojej córki dokładnie taki sam stosunek, jak do własnej żony, dlatego przywitał ją słowami:

– Czego chcesz? Pewnie matka cię na mnie nasłała.

– Ależ tatko… – Uśmiechnęła się obłudnie. – Chciałam się jedynie pochwalić jedynką z algebry i dwójką z obyczajów1.

1 W ówczesnym szkolnictwie na tamtych terenach obowiązywał austriacki pięciostopniowy system oceniania, zgodnie z którym najwyższą notą była jedynka, a najniższą piątka.

– Nie wiem, po co kobietom algebra – burknął.

– Po to, żeby umiały policzyć, ile potrzebują koron na utrzymanie domu. My na przykład nie mamy ich wcale, a trzeba Stefci zapłacić, opał kupić i za moje czesne tatko już zalega trzeci miesiąc – powiedziała hardo.

Pan mecenas uznał chyba słowa córki za zbyt śmiałe, bo zrobił się czerwony jak pomidor i zaczął krzyczeć, plując przy tym obficie, a to oznaczało, że wypił tego dnia znacznie więcej niż pół butelki węgrzyna do śniadania.

– Nie mam pieniędzy! Słyszysz? Mam kraść?! W tym tygodniu nie pojawił się u mnie ani jeden klient!

– Może dlatego, że tatko zaniedbuje swoich petentów. Nikt nie chce powierzać swoich spraw człowiekowi, który chwieje się na nogach i cuchnie winem albo okowitą.

– Że co, proszę?! Nie będziesz tak do mnie mówiła! Natychmiast wracaj do domu! – zaperzył się Hipolit.

– Tato, proszę… – Próbowała jeszcze coś powiedzieć, ale przerwał jej ostro.

– Idź już i przestań mnie nachodzić w kancelarii z powodu jakichś głupot! – warknął.

Karolina wiedziała, że dalsza rozmowa z ojcem pozbawiona jest sensu. Musiała poczekać, aż nieco wytrzeźwieje, ale jeśli kolejny raz wpadł w alkoholowy ciąg, mogło to potrwać bardzo długo.

Kompletnie załamana powróciła do domu. Jakże mogła marzyć o jakichś studiach, jeśli nawet jej pobyt na pensji panny Strońskiej był zagrożony? Cisza w mieszkaniu była przygnębiająca i wcale nie kojarzyła się pannie Sędrowicz ze spokojem domowego ogniska, ale z tragedią jej matki. Z jednej strony, Genowefa nienawidziła swojego życia i miała w sobie mnóstwo żalu do męża, z drugiej – za wszelką cenę usiłowała ukryć przed światem swoje nieszczęście. To musiało być dla niej upokarzające. Udawać, że nie ma pojęcia o rozlicznych kochankach męża i jego skłonnościach do gier karcianych czy mocnego alkoholu.

– Karolcia… – Usłyszała znękany głos matki.

Udała się w stronę jej pokoju, który coraz bardziej kojarzył się z grobowcem. Może to z uwagi na ciężkie story, których matka nie pozwalała Stefci rozsuwać, gdy nadchodził dzień, a może przez zapach łojowej lampy pomieszany z olejkiem jaśminowym.

– Mamcia, wpuść trochę światła – powiedziała, przekraczając kolejny raz tego dnia próg sypialni swojej rodzicielki.

Podeszła do okna, by nieco je odsłonić, ale usłyszała głos matki:

– Zostaw… Nie ma wyjścia, Karolcia, trzeba tobie iść do doktora Lindego. Niech nam pożyczy z pięćdziesiąt koron, a może i sto, bo Stefcia już nie ma za co zrobić na jutro sprawunków. A i twoja pensja kosztuje krocie…

– Mamo, ten człowiek jest obrzydliwy! Odkąd skończyłam trzynaście lat, patrzy na mnie tak lubieżnie, że nie wiem, gdzie oczy podziać – sprzeciwiła się matce.

– I właśnie dlatego do niego pójdziesz… Niech patrzy, niech się oblizuje na twój widok. Jeśli będzie myślał o bezeceństwach, sypnie groszem w nadziei, że i on się tobie spodoba – powiedziała bez ogródek.

– Mam się mizdrzyć do tego obleśnego starca, żeby pożyczył nam pieniędzy? – Karolina była wyraźnie zdegustowana. – Mamy sześć pokoi, moglibyśmy jeden albo dwa komuś podnająć i jakoś dałybyśmy sobie radę.

– Karolciu, przecież to jakieś umowy trzeba spisać, dogadać się co do komornego, a ja jedyne, co mogę podpisać, to korespondentkę do Jadzi – mruknęła i dodała bardzo stanowczo: – Idź do Lindego.

Wiedziała, że nie ma wyjścia – rozmowa z ojcem nic nie dała, dowiedziała się jedynie, że ten znowu jest niemalże bankrutem, a trzeba było zdobyć środki na opał i jedzenie. Zdawała sobie sprawę, że matka odliczała dni, by wystawić swoją córkę na rynek panien do wzięcia i oddać najwięcej ofiarującemu, ale kto chciałby teraz żonę bez posagu, bo również i ten przepadł pomiędzy łóżkiem kochanki ojca a restauracją z wyszynkiem.

Jak na skazanie szła w kierunku dość okazałego budynku, w którym mieścił się gabinet doktora Lindego. Jakby chciała odwlec ten moment, kiedy wejdzie do niego i będzie musiała słodkim, niewinnym głosikiem poprosić o pożyczkę. Najchętniej powiedziałaby temu tłustemu i paskudnemu dewiantowi, że jest wstrętny i miałaby ochotę zwymiotować, gdy tak pożądliwie na nią patrzy, oblizując się przy tym, jakby właśnie zobaczył soczysty kawałek mięsa. Wiedziała jednak, że nic takiego nie zrobi, ale będzie miła i grzeczna. Dygnie, jak ją uczono na pensji podczas lekcji obyczajów, i ze spuszczoną głową zacznie żebrać o pieniądze.