Kocha, lubi, szpieguje ebook

Na­szym bra­ciom mniej­szym

Pa­mięci M.

Jesz­cze bę­dziemy ra­zem bie­gać, przy­ja­cielu! 

Tak się to za­czyna...

Czer­wony sa­mo­chód za­trzy­muje się na sta­rym, opusz­czo­nym par­kingu. Drzwiczki otwie­rają się i z wnę­trza auta wy­ska­kuje ru­do­brą­zowy pies. Ra­do­śnie ska­cze wo­kół wozu, zna­czy te­ren i pa­trzy wy­cze­ku­jąco na swego opie­kuna. Kiedy po­jawi się piłka te­ni­sowa no­sząca ślady nie­zli­czo­nych ugry­zień? Kiedy roz­pocz­nie się ulu­biona, tak do­brze znana za­bawa? O, piłka już we­soło pod­ska­kuje po na­wierzchni par­kingu!

Jed­nak tym ra­zem za­bawy nie prze­wi­dziano.

Opie­kun psa spo­gląda na niego smut­nymi oczami, a po­tem się od­wraca, za­myka drzwiczki po stro­nie pa­sa­żera i szybko od­jeż­dża. Pies po­zo­staje na par­kingu i nie­spo­koj­nym, brą­zo­wym spoj­rze­niem od­pro­wa­dza czer­wony sa­mo­chód. Przy­siada na tyl­nych ła­pach, a przed nim leży te­ni­sowa pi­łeczka.

Czeka wiele go­dzin, dni. Zjada resztki pod­rzu­cone przez za­trzy­mu­ją­cych się na par­kingu kie­row­ców. Prze­cież jego opie­kun wróci. Musi wró­cić, prawda?

Nie wraca.

Pew­nego sło­necz­nego dnia pies, który w swoim daw­nym, szczę­śli­wym ży­ciu no­sił imię Fado, de­cy­duje się ru­szyć w dal­szą drogę. Po­zo­sta­wia opusz­czony par­king, nad­gry­zioną piłkę te­ni­sową i ze­schnięte skórki z ka­na­pek rzu­ca­nych przez kie­row­ców cię­ża­ró­wek. Ostroż­nie prze­miesz­cza się wzdłuż szosy, aż mija nie­wielką ka­pliczkę z po­wie­wa­ją­cymi na wie­trze ko­lo­ro­wymi wstąż­kami i dro­go­wskaz pro­wa­dzący do ja­kiejś wsi.

Nie po­trafi czy­tać, ale gdyby po­tra­fił, wie­działby, że wła­śnie wkra­cza do Ka­mio­nek.

Roz­dział 1

Nie­spo­dzie­wana pro­po­zy­cja pada przy kro­kie­ciku i czer­wo­nym barsz­czu. Kro­kie­cik ma ru­mianą, chru­piącą pa­nierkę. Jest fa­sze­ro­wany aro­ma­tycz­nym na­dzie­niem z ka­pu­sty ki­szo­nej i su­szo­nych grzy­bów (naj­praw­dziw­szych praw­dziw­ków, po­cho­dzą­cych z ka­mion­kow­skich la­sów, nie z żad­nych tam su­per- albo co gor­sza hi­per­mar­ke­tów, a co wię­cej mo­czo­nych całą noc, na­stęp­nie go­to­wa­nych, a na­wet sma­żo­nych). Kro­kie­cik pach­nie obłęd­nie, a jak się oka­zuje, jesz­cze le­piej sma­kuje, to­też uno­sząc do ust srebrny wi­de­lec z kom­pletu, który matka wyj­muje tylko w Boże Na­ro­dze­nie, Nie­dzielę Wiel­ka­nocną i dzień od­wie­dzin Marka, po­rzu­cam mocne po­sta­no­wie­nie roz­po­czę­cia diety i de­cy­duję, że zjem jesz­cze jed­nego, a może na­wet i dwa. Swoje po­sta­no­wie­nie opi­jam łycz­kiem barsz­czyku o bar­wie doj­rza­łego ama­rantu. I wła­śnie wtedy pa­dają słowa, któ­rych ab­so­lut­nie bym się nie spo­dzie­wała.

– Skoro już nie­mal je­ste­śmy ro­dziną, to wła­ści­wie mógł­byś mó­wić do mnie mamo, Ma­reczku! – Z dzióbka mo­jej matki do­bywa się ra­do­sne ćwier­ka­nie.

Ka­wa­łek na­dzie­wa­nego na­le­śnika za­trzy­muje się w prze­łyku, mimo to udaje mi się ob­ró­cić nie­znacz­nie w kie­runku, gdzie za­siada męż­czy­zna, który od pew­nego czasu wzbu­dza mo­tylki w moim brzu­chu, jak rów­nież nie tylko tam. Usi­łuję oce­nić, ja­kie wra­że­nie czy­nią na nim sta­ra­nia mo­jej matki, która wbrew po­zo­rom do sub­tel­nych nie na­leży. Czy od­suwa już krze­sło, wstaje i ucieka tam, gdzie pieprz ro­śnie, a Tony Ha­lik krę­cił swoje pro­gramy?

Ku mo­jemu wiel­kiemu zdu­mie­niu Ma­rek wcale nie wy­biega z po­koju w po­pło­chu, gu­biąc po dro­dze strzępy kro­kie­tów i za­le­wa­jąc wszystko do­okoła go­rą­cym barsz­czem. Na jego lekko opa­lo­nej twa­rzy nie wi­dać pa­niki ani na­wet ner­wo­wych ti­ków. Wprost prze­ciw­nie! Mruga do mnie po­ro­zu­mie­waw­czo, od­kłada wi­de­lec od świą­tecz­nego kom­pletu, roz­piera się wy­god­nie w krze­śle i ob­da­rza moją matkę pro­mien­nym uśmie­chem.

– W su­mie to ma­mu­sia ma ra­cję – oświad­cza ra­do­śnie, na co moja matka roz­pływa się w za­chwy­cie i mało co nie za­czyna mer­dać ogo­nem, któ­rego na­tu­ral­nie nie po­siada. – A skoro już nie­mal je­ste­śmy ro­dziną, to może ma­mu­sia po­może mi prze­ko­nać Ka­linkę, żeby ze mną za­miesz­kała?

Tego już dla mnie po pro­stu za wiele. I dla mo­jego prze­łyku rów­nież. Krztu­szę się smacz­nym kro­kie­ci­kiem mo­jej matki, kro­kie­ci­kiem z na­dzie­niem z ka­pu­sty ki­szo­nej i naj­praw­dziw­szych praw­dziw­ków. Krztu­szę się barsz­czem (nie z to­rebki) i strą­cam pod stół świą­teczny wi­de­lec. Usi­łuję bić się w pierś, aby od­zy­skać odro­binę po­wie­trza nie­zbędną do od­dy­cha­nia, ale mo­ich za­bie­gów nikt nie do­strzega. Matka i Ma­rek mie­rzą się twar­dymi spoj­rze­niami, choć ich ob­li­cza opro­mie­niają zło­ci­ste uśmie­chy. A to za­giął ma­mu­się, szczwany lis!

Moje dzia­ła­nia za­uważa wresz­cie oj­ciec, który po­mię­dzy jed­nym kę­sem a dru­gim pyta opa­no­wa­nym to­nem:

– Po­dać ci wody, Ka­linko?

Do­piero te­raz matka i Ma­rek do­strze­gają po­wód mo­jego braku za­an­ga­żo­wa­nia w ro­dzinną dys­ku­sję. Spo­glą­dają na mnie co­kol­wiek zi­ry­to­wani, że prze­ry­wam im ten pa­sjo­nu­jący po­je­dy­nek na siłę spoj­rzeń. W końcu Ma­rek de­li­kat­nie po­kle­puje mnie po ło­patce, a matka udziela tro­skli­wej rady:

– Nie ły­kaj ta­kich wiel­kich ka­wał­ków, bo się udła­wisz!

Po tak czu­łym prze­mó­wie­niu opada mi wszystko, co opaść może, łącz­nie z ape­ty­tem. Od­su­wam od sie­bie ta­le­rzyk i ocie­ram usta ser­wetką w kwie­ci­sty wzo­rek (lnianą, wy­kroch­ma­loną, nie pa­pie­rową). Bez słowa ob­ser­wuję spek­takl, w któ­rym ak­to­rami są moja ro­dzi­cielka oraz uko­chany męż­czy­zna.

– Mu­szę przy­znać, że za­sko­czy­łeś mnie, Ma­reczku. – Ton matki stra­cił na słod­ko­ści. Już nie przy­po­mina krówki cią­gutki, ra­czej dość kwa­śną lan­drynkę. – Ro­zu­miem, że chce­cie roz­po­cząć wspólne ży­cie. Ale za­miesz­kać ra­zem?

– Na ogół na tym po­lega wspólne ży­cie – mówi we­soło Ma­rek. – Na wspól­nym miesz­ka­niu.

– Ale to nie po bo­żemu!

– Nie po bo­żemu jest to, że do­ro­sła ko­bieta wciąż mieszka z ro­dzi­cami. Nie po to Pan Bóg stwo­rzył ko­bietę i męż­czy­znę – oświad­cza Ma­rek, który na pewne kwe­stie ma zde­cy­do­wane po­glądy. Wi­dzę wy­raz kon­ster­na­cji na twa­rzy mo­jej matki i za­czy­nam się do­brze ba­wić.

– No ale co po­wie ksiądz pro­boszcz? – Wy­raź­nie mar­twi się moja ro­dzi­cielka.

– O, księ­dzem pro­bosz­czem się nie przej­muj! – wtrą­cam. – Aku­rat on po­wie­dział, że po­piera.

– Pro­szę?! – Matkę ob­lewa zimny pot. – Jak to po­piera? Ży­cie w grze­chu po­piera?!

– No, może nie po­piera... – szu­kam wła­ści­wych słów. – Ale po­wie­dział, że tym ra­zem się nie bę­dzie mie­szał. Mó­wił, że miesz­ka­nie z po­przed­nim sta­now­czo mi od­ra­dzał, niby że bę­dziemy po­zna­wać się po ślu­bie. I o mało co nie sła­ła­bym pa­czek do kry­mi­nału. Bar­dzo się prze­jął. Dla­tego tym ra­zem nie bę­dzie się wtrą­cał.

Po­przed­nim, czyli Pa­try­kiem Cie­pla­kiem pseu­do­nim Cie­plar­nia. Nie­wier­nym eks­na­rze­czo­nym, któ­rego mu­sia­łam po­rzu­cić przed oł­ta­rzem, kiedy oka­zało się, że sku­tecz­nie za­okrą­glił w ta­lii moją przy­ja­ciółkę Jolę. To zda­rze­nie za­po­cząt­ko­wało la­winę in­nych, w wy­niku któ­rych tra­fi­łam do dworku w Ka­mion­kach, sta­łam się ma­larką la­ikiem, tre­nerką asy­stentką, a w końcu rów­nież de­tek­ty­wem ama­to­rem. W Ka­mion­kach po­zna­łam rów­nież Marka, który in­co­gnito roz­pra­co­wy­wał szajkę han­dla­rzy skra­dzio­nymi dzie­łami sztuki, Pa­tryka vel Cie­plar­nię mię­dzy in­nymi.

– Świat staje na gło­wie. – Moja matka wy­raź­nie zde­gu­sto­wana chowa twarz w dło­niach. – Cóż, ja prze­szka­dzać wam nie będę, jed­nakże za­chę­cać Ka­linki do grze­chu rów­nież nie. Jak to wy­gląda, tak bez ślubu?

– A kto po­wie­dział, że bez? – Ma­rek uśmie­cha się szel­mow­sko.

Tym ra­zem nie mam czym się za­krztu­sić, więc za­no­szę się su­chym kasz­lem. Matka po­syła mi pełne iry­ta­cji spoj­rze­nie, po czym całe swoje za­in­te­re­so­wa­nie prze­rzuca na Marka, na­chy­la­jąc się w jego kie­runku nad sto­łem na­kry­tym sztywno wy­pra­so­wa­nym ob­ru­sem.

– Mam ro­zu­mieć, że są już ja­kieś plany? – Jej ton się ocie­pla, być może nie jest jesz­cze krówką cią­gutką, ale oscy­luje gdzieś w oko­li­cach racz­ków z Wa­welu.

– Będą, będą plany. W tej kwe­stii także li­czę na wspar­cie ma­musi, bo Ka­linka oporna, nie­stety – oświad­cza Ma­rek zbo­la­łym to­nem.

W tym mo­men­cie spoj­rze­nia dwóch par oczu wę­drują w moim kie­runku, a do mnie do­ciera, jak czuje się mo­tyl przy­szpi­lony do kar­to­nika ka­wał­kiem drutu. Szare oczy mo­jej matki ci­skają gromy, bo jak można od­rzu­cać pro­po­zy­cję mał­żeń­stwa, kiedy ma się dwa­dzie­ścia osiem lat na karku, po­czątki cel­lu­litu i kilka si­wych wło­sów nad uchem? Błę­kitne oczy Marka wy­peł­niają fi­glarne dia­bliki, wszak kil­ka­krot­nie ostrze­gał mnie, że je­śli nie zgo­dzę się z nim za­miesz­kać, wy­do­bę­dzie ciężką ar­ty­le­rię, ale nie po­dej­rze­wa­łam, że tą ar­ty­le­rią bę­dzie moja wła­sna matka! Wiję się pod ob­strza­łem ich spoj­rzeń, ale na szczę­ście w su­kurs przy­cho­dzi mi oj­ciec.

– Mamy jesz­cze barsz­czyk? – pyta.

Go­dzinkę póź­niej prze­cha­dzamy się z Mar­kiem po po­bli­skim parku, ob­ser­wu­jąc gru­cha­jące go­łąbki i pary. To już nie­mal nasz stały nie­dzielny ry­tuał: spo­ty­kamy się w moim miesz­ka­niu, zja­damy z ro­dzi­cami to, co pysz­nego aku­rat przy­rzą­dziła matka, a na­stęp­nie spa­ce­ru­jemy, by uciec przed jej wścib­skim spoj­rze­niem i przy oka­zji spa­lić nieco ka­lo­rii, bo kuch­nia mo­jej ro­dzi­cielki do die­te­tycz­nych się nie­stety nie za­li­cza. Póź­niej idziemy na kawę albo do kina, jesz­cze póź­niej je­dziemy do Marka, który po­myśl­nie mieszka sam i spę­dzamy wie­czór w spo­sób, który moja matka pod­su­mo­wa­łaby sło­wem na g. I po­kro­piła świę­coną wodą, na­tu­ral­nie.

Tym ra­zem nie my­ślę o ni­czym na g, moją uwagę cał­ko­wi­cie za­prząta roz­mowa, która od­była się przy stole. Myśl, by co­dzien­nie mieć obok sie­bie Marka, za­sy­piać i bu­dzić się obok niego, jest ku­sząca. To myśl z ga­tunku tych, które po­wo­dują u mnie głu­pawy uśmie­szek i cie­lęce spoj­rze­nie. Od mo­mentu, kiedy po­ja­wił się w moim ży­ciu, mi­nie wkrótce rok. Rok pe­łen spo­tkań, śmie­chu, żar­tów, czu­ło­ści, mi­ło­ści, na­mięt­no­ści... Plus na­tu­ral­nie zło­ści, iry­ta­cji, prze­py­cha­nek słow­nych – cóż, w co­dzien­nym ży­ciu nie ma lekko. Na­wet naj­pięk­niej­szy książę po­trafi pod­nieść ko­bie­cie ci­śnie­nie i spra­wić, że ta chce dmuch­nąć, chuch­nąć i tup­nąć jak zły wilk w bajce o trzech świn­kach.

A na­sza hi­sto­ria od po­czątku była inna, co te­raz przy­wo­łuję w my­ślach z uśmie­chem. Jak wspo­mnia­łam, Ma­rek przy­był do dworku w Ka­mion­kach w roli de­tek­tywa roz­pra­co­wu­ją­cego szajkę zło­dziei dzieł sztuki. Aby prze­by­wać tam zu­peł­nie in­co­gnito, po­dał się za ma­la­rza od­na­wia­ją­cego fre­ski. Tym­cza­sem ja uzna­łam, że na pewno jest jed­nym z rze­zi­miesz­ków, któ­rzy wcze­śniej wła­mali się do dworku i po­lo­wali na cenny ob­raz ma­jący po­wró­cić z re­no­wa­cji. Po­sta­no­wi­łam Marka zde­ma­sko­wać i uniesz­ko­dli­wić. Z cięż­kim ser­cem, bo coś mię­dzy nami za­iskrzyło, i z ciężką en­cy­klo­pe­dią ru­szy­łam na od­siecz ka­mion­kow­skim za­byt­kom. Ma­rek do­stał w łeb, a wów­czas oka­zało się, że za wła­ma­niem stał mój wia­ro­łomny eks­na­rze­czony, który aku­rat dziw­nym zbie­giem oko­licz­no­ści prze­by­wał w spa. Na szczę­ście Ma­rek nie chowa urazy, choć nie raz w żar­tach wy­po­mina mi, że mam nie tylko ciężki cha­rak­ter, ale i rękę.

Po po­wro­cie z Ka­mio­nek za­cie­śnia­li­śmy na­sze kon­takty, po­cząt­kowo na prze­słu­cha­niach na ko­men­dzie, na­stęp­nie na spa­ce­rach i w ka­wiar­niach, a jesz­cze póź­niej w za­ci­szu Mar­ko­wego miesz­ka­nia. I choć jest wspa­niale i czuję, że ko­cham go z ca­łego serca, to jed­nak mój spo­strze­gaw­czy de­tek­tyw nie kła­mie: je­stem oporna. Po przy­go­dach z Pa­try­kiem Cie­pla­kiem, który nie dość, że oka­zał się ba­wi­dam­kiem, ca­sa­novą i re­pro­duk­to­rem dzieci, to jesz­cze po­spo­li­tym prze­stępcą, mam obawy i nie umiem tak do końca za­ufać żad­nemu męż­czyź­nie. To tro­chę na za­sa­dzie: chcia­ła­bym, a boję się.

Tym­cza­sem on wy­czuwa mój na­strój i przy­ciąga do sie­bie.

– I co po­wiesz, hra­bianko? – Czę­sto mnie tak na­zywa, na­wią­zu­jąc do na­szej ka­mion­kow­skiej hi­sto­rii.

– Po­wiem, że moja matka do­sta­nie przez cie­bie nad­kwa­soty. – Kręcę głową.

– Nie­moż­liwe. Była za­chwy­cona. Mam do niej mó­wić mamo, sama sły­sza­łaś!

– Przez cie­bie spę­dzi pół nocy, sie­dząc przy ku­chen­nym stole i spi­su­jąc li­stę da­le­kich krew­nych, któ­rych ko­niecz­nie trzeba za­pro­sić na we­sele. Nie mia­łeś z czym wy­sko­czyć, tylko z tym, że mamy plany?

– A nie mamy? – śmieje się.

– Za­sta­wi­łeś na mnie pu­łapkę. – Ce­luję w niego pal­cem i mrużę zło­wiesz­czo oko pod­ma­lo­wane me­ta­licz­nym cie­niem. – Wcale się nie zdzi­wię, je­śli po po­wro­cie do domu za­stanę spa­ko­wane wa­lizki i na­kaz eks­mi­sji z ro­dzi­ciel­skiego gniazdka. Moja matka sprze­da­łaby mnie arab­skiemu szej­kowi, je­śli gwa­ran­to­wa­łoby to, że nie zo­stanę starą panną!

– Je­śli za­sta­niesz w przed­po­koju wa­lizki... – Ma­rek przy­ciąga mnie jesz­cze moc­niej i ca­łuje za uchem, tam gdzie, nie ukry­wam, bar­dzo lu­bię. – To ja udzielę ci schro­nie­nia. Mam prze­stronne miesz­ka­nie i po­patrz, je­ste­śmy bar­dzo bli­sko... Może zaj­rzymy tam na chwilkę?

Kręcę głową, uda­jąc obu­rze­nie, ale już czuję te mo­tylki. To są pod­stępne be­stie, te mo­tylki. Ni­gdy im nie ufaj­cie. Kiedy po cza­sie wy­cho­dzimy z miesz­ka­nia, je­dziemy po moje wa­lizki.

Miesz­kamy so­bie ra­zem – Ma­rek i ja.

Mi­nęły dwa mie­siące, nad­szedł sier­pień, a mimo to ta myśl wciąż wzbu­dza we mnie en­tu­zjazm i szcze­rze­nie zę­bów. Ro­bię to przed lu­strem, na wszelki wy­pa­dek, żeby nie wy­glą­dało dziw­nie. Kiedy mieszka się z kimś, trzeba bar­dzo uwa­żać, kiedy szcze­rzy się zęby, co się mówi, gdzie się dra­pie i co się je. Pierw­szą czyn­no­ścią, jaką wy­ko­na­łam po prze­pro­wadzce do Marka, było za­wie­sze­nie du­żego lu­stra w przed­po­koju. Ma­rek przy­glą­dał się temu odro­binę skon­fun­do­wany.

– Prze­cież mamy lu­stro! – za­wo­łał.

– To nie jest lu­stro, to jest ka­wa­łek lu­stra – ob­wie­ści­łam sta­now­czo, de­li­kat­nie ob­wi­ja­jąc ga­zetą kwa­drat szkła o wy­mia­rach pięt­na­ście na pięt­na­ście. Przy ta­kim ma­leń­stwie można przy­gła­dzić dło­nią włosy albo spraw­dzić przed wyj­ściem z domu, czy pod no­sem nie zo­stały wąsy po ket­chu­pie. Ale z pew­no­ścią nie można się pod­ma­lo­wać, ucze­sać, za­wią­zać apaszki w ar­ty­styczny wę­zeł. I po­rząd­nie wy­szcze­rzyć zę­bów też nie można.

Na szczę­ście Ma­rek jest in­te­li­gent­nym męż­czy­zną i po­zo­sta­wił mi pełną swo­bodę. Nie zna­czy to, że już pierw­szego dnia wy­rzu­ci­łam na śmiet­nik do­tych­cza­sowe wy­po­sa­że­nie i po­bie­głam z wy­wie­szo­nym ję­zy­kiem do sa­lonu me­blo­wego. Na­tu­ral­nie, że nie. Po pro­stu po­trze­bo­wa­łam czasu, żeby oswoić się z no­wym wnę­trzem. Po­zna­wa­łam je po­woli i nie­uf­nie, jak pies przy­nie­siony ze schro­ni­ska. I po­dob­nie jak pies znaj­duje so­bie ulu­bione le­go­wi­sko, ja także na­tra­fi­łam na swoje miej­sce w no­wym domu. Wy­ku­szowe okno w du­żym po­koju wy­ście­łam mięk­kimi po­du­chami, lu­bię spę­dzać tam desz­czowe ranki. Pa­trzę na za­lane wodą ulice, po­pi­jam kawę z mle­kiem z du­żego kubka i czy­tam albo szki­cuję. Po­byt w Ka­mion­kach obu­dził we mnie ar­ty­styczną du­szę!

Uwiel­biam na­sze wspólne miesz­ka­nie. Uwiel­biam po­ranki w łóżku. Mar­kową ja­jecz­nicę z za­war­to­ścią lo­dówki, czyli wszyst­kim, co do ja­jecz­nicy można wrzu­cić. Ła­ciatą sur­fi­nię, którą przy­nie­śli­śmy z Kle­pa­rza i wspól­nie po­sa­dzi­li­śmy w po­jem­niku po ki­lo­gra­mo­wym twa­rożku. Uwiel­biam nocny sto­lik za­wa­lony książ­kami i nie wku­rza mnie na­wet to, że Ma­rek wiecz­nie przy­kłada Ste­phe­nem Kin­giem moją Norę Ro­berts. Już wiem, że zmy­warka za­czyna dzia­łać po so­lid­nym kop­niaku, a pralki le­piej nie ty­kać w desz­czowe dni, bo też po­trafi ko­pać jak za­wo­dowy kick­bok­ser.

Nie lu­bię za to sa­mot­nych wie­czo­rów, kiedy Ma­rek pra­cuje do późna. Ak­cja w Ka­mion­kach była jego ostat­nią. Po do­pro­wa­dze­niu sprawy do końca zde­cy­do­wał się odejść z po­li­cji i za­ło­żyć wła­sną agen­cję de­tek­ty­wi­styczną. Te­raz po­cie­sza zdra­dzane żony, śle­dzi zdra­dza­ją­cych mę­żów, a na­wet po­szu­kuje za­gi­nio­nych eme­ry­tów. I czę­sto znika na dłu­gie go­dziny lub co gor­sza dni.

Jest jedna rzecz, któ­rej nie lu­bię rów­nie mocno, jak wie­czor­nych nie­obec­no­ści Marka. To na­loty mo­jej wła­snej ro­dzi­cielki, która od­wie­dza nas z czę­sto­tli­wo­ścią nie­mal do­rów­nu­jącą re­kla­mom w pro­gra­mie te­le­wi­zyj­nym. Na nie­szczę­ście miesz­ka­nie ro­dzi­ców jest za­le­d­wie kilka ulic da­lej, za­tem nie­za­po­wie­dziane wi­zyty nie sta­no­wią dla matki pro­blemu. Sta­no­wią jed­nak wielki pro­blem dla mnie. Nie­mal każda z nich koń­czy się kłót­nią.

We­dług ojca matka nie po­trafi po­ra­dzić so­bie z fak­tem, że jej pi­sklątko wy­le­ciało z gniazdka. We­dług mnie matka nie po­trafi po­ra­dzić so­bie z fak­tem, że przed wy­lo­tem z gniazdka pi­sklę nie zo­stało na­le­ży­cie za­ob­rącz­ko­wane. Ma­rek, zwany w moim ro­dzin­nym domu Ma­recz­kiem, zo­stał obec­nie spro­wa­dzony do rangi dra­pieżcy, który pi­sklę zba­ła­mu­cił, osku­bał z co ład­niej­szych pió­rek i upro­wa­dził. Chwi­lowo kro­kie­ciki po­szły w od­stawkę, a nie­dzielne obiadki wi­tają nas reszt­kami po­mi­do­ro­wej z ry­żem.

Uraza ma­try­mo­nialna, jak w du­chu na­zy­wam stan, w który za­pa­dła za­cna ma­trona, nie prze­szka­dza jej na­wie­dzać na­szego gniazda roz­pu­sty i rzu­cać czuj­nym okiem po wszyst­kich ką­tach. Czyni to na tyle dys­kret­nie, że nie spo­sób jej na tym przy­ła­pać, nie­mniej wciąż zdra­dzają ją ja­kieś szcze­góły. A to sześć ro­lek pa­pieru to­a­le­to­wego osten­ta­cyj­nie po­ło­żo­nych na ku­chen­nym stole, a to de­li­katna su­ge­stia, że skoro ze­psuł nam się od­ku­rzacz, naj­wyż­sza pora prze­pro­sić się ze zmiotką...

Dziś sub­tel­ność matki zo­staje wy­sta­wiona na próbę, bo obok fi­li­żanki z jej ulu­bioną kawą sta­wiam ta­le­rzyk z kup­nymi ciast­kami. Pa­trzę, jak ostroż­nie bie­rze w dwa palce kru­chy her­bat­nik i ob­raca go przed oczami z nie­sma­kiem wy­pi­sa­nym na twa­rzy. Osta­tecz­nie cia­steczko lą­duje na spodeczku, a matka wy­ciera dło­nie chu­s­teczką. Z jej piersi do­bywa się ża­ło­sne wes­tchnie­nie.

– Je­żeli już na­prawdę mu­sisz ku­po­wać ciastka, rób to przy­naj­mniej w do­brej cu­kierni, a nie w pierw­szym lep­szym mar­ke­cie – mówi.

– Wcale nie w pierw­szym lep­szym! – Je­stem ura­żona. – Za­wsze ro­bimy za­kupy w...

– I czy na­prawdę nie mo­gła­byś piec cia­ste­czek we­dług prze­pisu babci Le­oka­dii? Męż­czyźni nie lu­bią byle ja­kiego je­dze­nia. Nic dziw­nego, że Ma­rek nie chce się z tobą oże­nić. – Po­syła mi czujne spoj­rze­nie.

Uśmie­cham się, cho­wa­jąc twarz w kubku, z któ­rego wła­śnie upi­jam so­lidny łyk bia­łej kawy. To stała za­grywka mo­jej matki, ma­jąca spro­wa­dzić roz­mowę na te­maty ślubne i po­móc jej usta­lić, czy zo­stały już po­czy­nione ja­kieś plany, o któ­rych nie zo­stała po­in­for­mo­wana. Matka po­trafi na­wią­zać do mo­jego stanu cy­wil­nego w roz­mo­wie o ze­psu­tym sa­mo­cho­dzie („Mę­żatki mogą przy­naj­mniej li­czyć na po­moc męża, kiedy coś im stuka pod ma­ską...”), mo­nar­chii bry­tyj­skiej („Re­plika sukni ślub­nej księż­nej Kate wisi na wy­sta­wie ciu­cho­landu na Kró­lew­skiej!”), wy­gra­nej w to­to­lotka („Z ta­kimi pie­niędzmi na­wet męża nie trzeba szu­kać!”), po­ziomu edu­ka­cji („Być może dzieci twoje i Marka za­ha­czą o re­formę szkol­nic­twa...”), są­siadki, która spa­dła ze scho­dów („Gdyby miała męża, to prze­cież po­sła­łaby go po kom­pot do piw­nicy!”), a na­wet ban­kruc­twa lo­kal­nego biz­nes­mena („Mógł le­piej in­we­sto­wać w branżę ślubną, na tym to za­ro­biłby ko­kosy...”). Przy­zwy­cza­iłam się i na­wet je­śli odro­binę iry­tują mnie te uszczy­pli­wo­ści i próby in­wi­gi­la­cji, nie daję tego po so­bie po­znać. Nie ra­dzi so­bie z nimi z ko­lei Ma­rek, który naj­chęt­niej za­ob­rącz­ko­wałby uwie­dzioną pta­szynę, tylko nie za bar­dzo wie jak.

– Ale na­prawdę nie ma ta­kiej po­trzeby, mamo! My bar­dzo rzadko ja­damy sło­dy­cze. Mu­sisz wie­dzieć, że te cia­steczka ku­pi­łam spe­cjal­nie dla cie­bie, bo wiem, jak lu­bisz słod­kie do kawy! – Uśmie­cham się nie­win­nie.

– Oba­wiam się, że wy to w ogóle mało ja­da­cie! – pry­cha zi­ry­to­wana ro­dzi­cielka. – We­dług mnie Ma­rek nieco zmi­zer­niał.

– Zmi­zer­niał, bo bar­dzo dużo pra­cuje! – Je­stem zde­cy­do­wana bro­nić wła­sną pier­sią uko­cha­nego i opi­nii o mnie sa­mej, jako że matka in­sy­nu­uje, że Ma­rek mi­zer­nieje przez moje za­nie­dba­nia.

– Pra­cuje, pra­cuje. Nie samą pracą czło­wiek żyje. W ży­ciu li­czy się ro­dzina, dom, dzieci. Kiedy wy to w końcu zro­zu­mie­cie?

– Ależ my to do­sko­nale ro­zu­miemy! Spę­dzamy ra­zem tyle czasu, ile tylko się da!

– Prze­cież wiesz, że ja nie o tym mó­wię. – Matka wpada w ża­łobne tony. – Mar­twię się o cie­bie, bo lata upły­wają, a twoje ży­cie jest w roz­sypce. Tak wiele czasu stra­ci­łaś na tego buca, tego zra­mo­la­łego ca­sa­novę od sied­miu bo­le­ści. Już ja bym mu po­wie­działa, co o nim my­ślę. Ale nie zgo­dził się mnie wpi­sać na li­stę od­wie­dza­ją­cych.

– Mamo, po­wiedz, że tego nie zro­bi­łaś! – Krztu­szę się kawą.

– Chcia­łam z nim tylko po­roz­ma­wiać! – Matka przy­biera skru­szoną minkę. – Zresztą i tak się nie zgo­dził, więc na­prawdę nie ma o czym mó­wić.

– Mamo, nie wolno ci ro­bić ta­kich rze­czy! Prze­cież ja by­łam świad­kiem w jego spra­wie!

– No i co z tego? Mnie nikt nie prze­słu­chał, a też mia­łam parę rze­czy do po­wie­dze­nia. I jesz­cze jest ta... Jolka. – Imię mo­jej wia­ro­łom­nej przy­ja­ciółki matka wy­ma­wia ta­kim to­nem, jakby do ję­zyka przy­kleił jej się ka­wa­łek ko­ciego gó­wienka. – Wsko­czyła mu do łóżka jak pierw­sza lep­sza, za­szła z nim w ciążę, a po­tem miała czel­ność zja­wić się na ślu­bie. A ty wciąż się z nią za­da­jesz!

– Za­daję, bo Na­talka jest moją chrze­śnicą. Poza tym ja wy­ba­czy­łam Jolce. Twier­dzi, że przy­ćmiło ją po so­la­rium. I ja jej wie­rzę. W tam­tym okre­sie cho­dziła brą­zowa jak Mu­rzynka! Prze­pra­szam: Afro­ame­ry­kanka – po­pra­wiam się po­spiesz­nie, by nie zo­stać uznaną za nie­po­prawną po­li­tycz­nie.

– Szkoda, że nie przy­mknęła się w tym so­la­rium na tro­chę dłu­żej. Zro­bi­łyby się z niej skwa­reczki. Choć, jak żyję, skwar­ków z flą­dry nie wi­dzia­łam. – Matka po­ciąga no­sem, po czym sięga po kru­che cia­steczko i przy­gryza, sy­piąc na­około okrusz­kami. Na­gle krzywi się i spo­gląda na mnie wy­mow­nie. – Ta­kimi ciast­kami to Jolkę mo­żesz po­czę­sto­wać. A te­raz weź kartkę, dłu­go­pis i za­pisz prze­pis na cia­sto kru­che. To le­kar­stwo na wszel­kie bo­lączki tego świata – po­ucza.

Roz­dział 2

Ty­dzień póź­niej oka­zuje się, że swoje mą­dro­ści o kru­chych cia­stecz­kach i ich nie­zwy­kłych wła­ści­wo­ściach ni­we­lo­wa­nia wszel­kich bo­lą­czek tego świata matka może scho­wać so­bie bar­dzo głę­boko. Pro­po­nuję naj­niż­szą półkę w za­wa­lo­nej szpar­ga­łami piw­nicy, tak by już ni­gdy nie zo­stały od­na­le­zione.

A dzień za­czyna się nad wy­raz do­brze. Ma­rek wy­cho­dzi póź­niej do pracy, więc z rana pi­jemy ra­zem kawę i jemy śnia­da­nie. Ga­wę­dzimy o zbli­ża­ją­cym się urlo­pie i za­sta­na­wiamy się, czy po­świę­cić cały na wi­zytę w Ka­mion­kach, czy jed­nak po­dzie­lić wolny czas i wy­sko­czyć w ja­kieś ładne i ro­man­tyczne miej­sce, gdzie bę­dziemy sami i tylko sami. Póź­niej pan de­tek­tyw cmoka mnie w czu­bek nosa, jak ma w zwy­czaju, i wy­cho­dzi do pracy, dzier­żąc pod pa­chą pla­sti­kową tackę z kru­chymi cia­stecz­kami mo­jego oso­bi­stego wy­pieku.

Taka sama tacka spo­czywa grzecz­nie na bla­cie w kuchni i ocze­kuje, aż za­winę ją w fo­lię spo­żyw­czą i za­biorę ze sobą do bi­blio­teki, a na­stęp­nie po­sta­wię przed za­chwy­co­nymi ko­le­żan­kami. Od­kąd matka pod groźbą, że nie opu­ści na­szego miesz­ka­nia, póki nie na­uczę się piec kru­chych cia­ste­czek, wy­mu­siła na mnie przy­spie­szony kurs cu­kier­ni­czy, je­stem mi­strzem kru­chego cia­sta. Mo­imi wy­pie­kami za­chwy­cają się przy­ja­ciółki, współ­pra­cow­nice, a na­wet dzieci przy­cho­dzące do bi­blio­teki po ko­lejne czę­ści Harry’ego Pot­tera. Z tego za­chwytu cza­sami za­po­mi­nają za­brać książki do domu.

Uzbro­jona w tackę za­my­kam miesz­ka­nie i bie­gnę do pracy. Je­stem już nieco spóź­niona. Od­kąd miesz­kam z Mar­kiem, zda­rza mi się to zbyt czę­sto, jed­nak na moje szczę­ście kie­row­niczka spóź­nia się jesz­cze czę­ściej. Po­zo­staje mieć na­dzieję, że i tym ra­zem zdążę za­jąć swoje miej­sce, nim wkro­czy do bi­blio­teki.

Tego dnia jed­nak nie do­pi­suje mi szczę­ście. Po­spiesz­nie zmie­niam w szatni obu­wie na wy­god­niej­sze ba­le­rinki i wbie­gam do swo­jej sali. Już od progu za­uwa­żam, że pa­nuje dziw­nie gę­sta at­mos­fera. Ko­le­żanka, z którą pra­cuję tu­taj od kilku mie­sięcy, pod­nosi znad kla­wia­tury prze­stra­szone oczy i ła­mią­cym się gło­sem oznaj­mia:

– Kie­row­niczka o cie­bie py­tała!

– O kur­czę! – Czuję, że na­gle robi mi się bar­dzo go­rąco. – Prze­cież nie spóź­ni­łam się znowu tak dużo! – ję­czę, od­sta­wia­jąc tackę z cia­stecz­kami na biurko i ocie­ra­jąc twarz chu­s­teczką hi­gie­niczną.

– Chyba nie cho­dzi o spóź­nie­nie. – Kręci głową.

– A o co? – do­py­tuję nie­spo­koj­nie.

– Nie wiem. – Wzru­sza ra­mio­nami.

Mam wra­że­nie, że mija się z prawdą. Na­gle do­pada mnie olśnie­nie! Czy kie­row­niczka nie wspo­mi­nała, że szy­kują się awanse i bę­dzie in­ten­syw­nie przy­glą­dać się na­szej pracy? Spo­glą­dam za­gad­kowo na po­cią­ga­jącą no­sem ko­le­żankę i wszystko staje się dla mnie ja­sne! To oczy­wi­ste, że nie zo­stała do­ce­niona i te­raz się chmu­rzy. Za to ja... czyż­bym miała do­stać awans?

Chwy­tam obu­rącz tackę z ciast­kami i pę­dzę jak na skrzy­dłach do ga­bi­netu pani dy­rek­tor. Stu­kam do drzwi mocno, jak lubi, i cze­kam na za­chę­ca­jące do wej­ścia „pro­szę”. Na­stęp­nie wcho­dzę do środka z pro­mienną miną i wy­cią­gnię­tymi przed sobą ciast­kami, z któ­rych po­spiesz­nie ze­rwa­łam zę­bami fo­lię.

Ga­bi­net dy­rek­torki wy­peł­niają książki. Tło­czą się one na wy­so­kich re­ga­łach so­sno­wych, pod­ręcz­nym biurku, a na­wet za­le­gają w nie­wiel­kich sto­si­kach na pod­ło­dze. Sa­mej dy­rek­torki zza ksią­żek nie­mal nie wi­dać, jed­nak gdzieś tu­taj musi być, po­nie­waż do­biega do mnie jej głos. Ostroż­nie ma­new­ruję mię­dzy me­blami, tak by nie strą­cić ku­pek lek­tur i zbli­żam się do miej­sca, w któ­rym sze­fowa za­siada w ob­ro­to­wym krze­śle. Kiedy staję przed nią, przez chwilę przy­gląda mi się z dziwną miną, re­flek­tuję się, że wciąż trzy­mam przed sobą cia­steczka. Pod­su­wam je dy­rek­torce pod nos, ale opę­dza się, jak od na­tręt­nej mu­chy. „Oho – my­ślę so­bie – chyba nie lubi kru­chych. Trzeba po­pro­sić matkę o inny prze­pis”.

– Prze­pra­szam za spóź­nie­nie – wy­rywa mi się. Dy­rek­torka ma­cha ręką lek­ce­wa­żąco.

– W tej sy­tu­acji to już nie­ważne, pani Ka­linko. Mamy istot­niej­sze sprawy do omó­wie­nia.

– Słu­cham. – Uśmie­cham się naj­sze­rzej, jak po­tra­fię.

– Hm, po­wiem tak. Na­sza pla­cówka staje przed bar­dzo ważną próbą. Ode mnie jako od dy­rek­torki wy­ma­gano, że­bym do­ko­nała słusz­nego wy­boru.

Słu­cham dy­rek­torki jed­nym uchem, ale my­ślami po­woli od­pły­wam. Du­mam nad tym, że nie­ła­two było mi wy­brać za­wo­dową drogę. Nad ka­ta­lo­giem uczelni wyż­szych spę­dzi­łam chyba dwie noce, za­nim zde­cy­do­wa­łam się na bi­blio­te­ko­znaw­stwo. Tak na­prawdę na­mó­wiła mnie ko­le­żanka z li­ceum: „Spójrz, to wy­ma­rzone stu­dia dla nas! Ca­łymi dniami bę­dziemy sie­dzieć wśród ksią­żek i czy­tać!”. To była ku­sząca wi­zja i w końcu ule­głam. Na stu­diach oka­zało się, że tak ko­lo­rowo i ła­two to nie bę­dzie, jed­nak osta­tecz­nie je­stem bar­dzo za­do­wo­lona z wy­boru. Wresz­cie, po dłu­gim cza­sie po­szu­ki­wań, od­wie­dza­nia po­śred­niaka i za­ci­ska­nia zę­bów, mam pracę, którą lu­bię, a na do­da­tek oka­zuje się, że świet­nie so­bie ra­dzę i już wkrótce – po nie­peł­nym roku od za­trud­nie­nia, zo­stanę do­ce­niona i otrzy­mam awans!

Tym­cza­sem dy­rek­torka po­woli koń­czy swoje prze­mó­wie­nie i spo­gląda na mnie wy­cze­ku­jąco.

– I jak się pani na to za­pa­truje, pani Ka­linko?

– Bar­dzo się cie­szę! – oświad­czam z en­tu­zja­zmem po­twier­dza­ją­cym stan mego du­cha.

– Cie­szy się pani? – Dy­rek­torka robi wra­że­nie lekko skon­fun­do­wa­nej. – Dla­czego?

– A... dla­czego nie? – Czuję pierw­sze ukłu­cie nie­po­koju. Trzeba było słu­chać, gdy prze­ma­wiała, a nie bu­jać w ob­ło­kach.

– Tłu­ma­czę pani, że nie mam wyj­ścia i z po­wodu ogra­ni­czo­nych środ­ków fi­nan­so­wych mu­szę do­ko­nać re­duk­cji eta­tów. Ina­czej mó­wiąc, zwol­nić.

– Prze­pra­szam, ale kogo zwol­nić? – Co­raz mniej po­doba mi się ta roz­mowa.

– No pa­nią! – Dy­rek­torka naj­wy­raź­niej traci do mnie cier­pli­wość. – Jed­nak nie­po­trzeb­nie oba­wia­łam się pani re­ak­cji, bo mówi pani, że się cie­szy... – do­daje lekko ura­żo­nym to­nem. Naj­wy­raź­niej mój en­tu­zjazm do­ty­czący utraty za­trud­nie­nia jest oso­bi­stą ujmą dla niej jako prze­ło­żo­nej.

– Hm, rze­czy­wi­ście – za­sta­na­wiam się, jak wy­brnąć z tej głu­piej sy­tu­acji, aby nie wyjść na stuk­niętą, a rów­no­cze­śnie nie roz­pła­kać się w głos. A mu­szę przy­znać, że nie­wiele mi już bra­kuje. Tak się cie­szy­łam, że wszystko układa się po mo­jej my­śli. Ma­rek, praca, miesz­ka­nie, te­raz jesz­cze awans mi się za­ma­rzył.

– Nie­stety, zde­cy­do­wano za­mknąć nasz od­dział, po­nie­waż nie mamy zbyt wielu czy­tel­ni­ków. Ostat­nio na­wet dzieci prze­stały wy­po­ży­czać Pot­tera, pew­nie ścią­gają e-bo­oki z Cho­mi­kuj, nie­cnoty jedne! – tłu­ma­czy mi go­rącz­kowo sze­fowa. – Star­szych sta­żem pra­cow­ni­ków prze­nie­siono do in­nych bi­blio­tek, ale pani, nie­stety, ma umowę tylko do końca sierp­nia, za­tem zde­cy­do­wano jej nie prze­dłu­żać.

– Ro­zu­miem. – Wpa­truję się tę­pym wzro­kiem w kru­che cia­steczka i w my­ślach oskar­żam je o wszel­kie nie­szczę­ścia tego świata: okrą­głe uda, brak wcię­cia w ta­lii, cu­krzycę, miaż­dżycę i brak za­in­te­re­so­wa­nia Har­rym Pot­te­rem. Jak moja matka coś wy­my­śli, można być pew­nym, że wy­nik­nie z tego ka­ta­strofa.

– Może do­peł­nimy for­mal­no­ści? Od ju­tra pój­dzie so­bie pani na urlo­pik. – Po­śpiech dy­rek­torki wska­zuje, że chce mnie jak naj­szyb­ciej wy­pchnąć z ga­bi­netu.

– Oczy­wi­ście. – Pod­pi­suję pod­su­nięte wy­po­wie­dze­nie i pro­stuję się z dziel­nym uśmie­chem. – Dzię­kuję i do wi­dze­nia. – Dy­gam grzecz­nie i bie­gnę do drzwi.

– Pani Ka­linko?

– Tak? – Za­wra­cam z miną pełną na­dziei. Może ma dla mnie ja­kąś pro­po­zy­cję? Szuka ko­goś do my­cia okien, na­ma­lo­wa­nia fre­sku albo wy­pro­wa­dza­nia psa? Za­wsze chcia­łam mieć psa.

– Te cia­steczka są, zdaje się, dla mnie? Pro­szę je tu­taj po­sta­wić! – Uśmie­cha się słodko i nie­mal ob­li­zuje.

Speł­niam jej prośbę z krzy­wym uśmie­chem.

Już ni­gdy nie we­zmę do ust kru­chego cia­steczka!

Po po­wro­cie z biura Ma­rek za­staje mnie, de­li­kat­nie mó­wiąc, w nie­cie­ka­wej for­mie: sie­dzę po­środku du­żego po­koju i wyję ni­czym wilk do księ­życa. Tyle że w moim przy­padku księ­życ za­stę­puje okrą­gła kula ży­ran­dola. Poza tym mam na so­bie szla­frok, je­stem za­smar­kana i po­tar­gana, a wo­kół mnie wa­lają się pa­pierki po cze­ko­lad­kach. To są praw­dziwe sło­dy­cze, a nie ja­kieś tam cia­steczka!

Po­cząt­kowo Ma­rek wpada w po­płoch i ogląda się w stronę drzwi wyj­ścio­wych, jakby nie mógł się zde­cy­do­wać, czy tra­fił do do­brego miesz­ka­nia lub czy zdąży się ulot­nić. Nowy po­tok łez i ję­ków z mo­jej strony skła­nia go jed­nak do po­dej­ścia i wy­do­by­cia ze mnie in­for­ma­cji.

– I cóż ta­kiego tra­gicz­nego się stało? – pyta z dziw­nym uśmiesz­kiem, kiedy wy­kła­dam przed nim po­wód mo­jej roz­pa­czy.

– Jak to: co się stało? Prze­cież zo­sta­łam zwol­niona!

– Ko­cha­nie, to w tej chwili na­prawdę ża­den pro­blem. Uwierz mi.

– Ale jak to: ża­den pro­blem? Jak mo­żesz nie do­strze­gać pro­blemu? – Za­le­wam się no­wym po­to­kiem łez, bo nie dość, że nie mam pracy, to jesz­cze mam fa­ceta, który w ogóle mnie nie ro­zu­mie.

– Je­steś młoda i zdrowa, bez pro­blemu znaj­dziesz inną pracę. Masz gdzie miesz­kać i co jeść. Czym się mar­twisz?

– No bo... ona mnie nie chcia­łaaa!

– Po pro­stu nie po­tra­fiła do­ce­nić, jaka je­steś wspa­niała. – Przez za­słonę z łez wi­dzę, jak Ma­rek wstaje z pod­łogi i zmie­rza do kuchni z tym swoim iro­nicz­nym uśmiesz­kiem. Po chwili do mo­ich uszu do­bie­gają od­głosy jego krzą­ta­nia. Na­lewa wody do czaj­nika, za­pala gaz i wyj­muje z szafki kubki. A po­tem wraca do po­koju i do­daje:

– Prze­cież by­łaś pra­cow­ni­kiem ide­al­nym, prawda?

– Wła­śnie! – Ki­wam głową z en­tu­zja­zmem.

– W pracy za­wsze przed cza­sem...

– Aha.

– I nie pod­czy­ty­wa­łaś w go­dzi­nach pracy ro­man­sów, jak nie­które twoje ko­le­żanki.

– No...

– Ni­gdy nie zda­rzało ci się wyjść wcze­śniej niż po­win­naś.

– Ma­rek?

– Słu­cham, hra­bianko?

– Je­steś nie­moż­liwy, wiesz? – Ce­luję w niego pal­cem. – Wiedz, pa­nie ide­alny, że by­łam bar­dzo do­brym pra­cow­ni­kiem. Pie­kłam na­wet cia­steczka dla dzieci przy­cho­dzą­cych do bi­blio­teki!

Ma­rek śmieje się i mocno mnie przy­tula. Kiedy znaj­duję się bli­sko niego, czuję, że wszystko bę­dzie w po­rządku. Przez chwilę sie­dzimy i cie­szymy się swoją bli­sko­ścią, jed­nak siel­ską at­mos­ferę prze­rywa dzwo­nek Mar­ko­wej ko­mórki.

– Och, nie – ję­czę. – Tylko nie z pracy!

– Nie jęcz! – stro­fuje mnie. – Te­raz mam utrzy­mankę, mu­szę po­rząd­nie za­ra­biać!

Czę­stuję go kuk­sań­cem w bok i ob­ser­wuję, jak pod­nosi te­le­fon do ucha.

– O, wi­tam ma­mu­się! – Szcze­rzy do mnie śnież­no­białe zęby. Po­spiesz­nie wy­ko­nuję gest, który ma ozna­czać, że nie chcę roz­ma­wiać z moją ro­dzi­cielką, że naj­le­piej to mnie nie ma w domu i je­śli tego nie za­ła­twi, jak trzeba, bę­dzie mar­twy. Ma­rek jed­nak wcale nie ma ochoty wrę­czać mi te­le­fonu, przez chwilę słu­cha pa­pla­niny matki, by w końcu dojść do głosu. – Z Ka­linką wszystko w po­rządku, pew­nie roz­ła­do­wała się jej ko­mórka. – Pod­no­szę w górę kciuk na znak, że do­brze so­bie ra­dzi, ale oka­zuje się, że to nie ko­niec roz­mowy. – Nie, na­prawdę wszystko z nią w po­rządku, co prawda zwol­nili ją z pracy, ale ra­dzi so­bie do­sko­nale. – Tem­pe­ra­tura mo­jego spoj­rze­nia po­winna ściąć mu krew w ży­łach. Wy­cią­gam rękę i usi­łuję za­brać mu te­le­fon, ale więzi mnie ra­mie­niem. – Tak, oczy­wi­ście, że zja­dła cze­ko­ladę. Nie, nie trzeba przy­jeż­dżać, a już na pewno nie z cia­stecz­kami do­mo­wego wy­pieku, ona ma ich te­raz po same uszy. Nie, na­prawdę nie trzeba. Tak, ja też uwa­żam, że praca ko­bie­cie wcale nie jest do ni­czego po­trzebna, co in­nego mąż i dzieci. Tak, po­cie­szam, jak mogę! Przy­tu­lam, oczy­wi­ście, a za­raz zro­bię ka­napki. Do­brze, z ser­kiem żół­tym i po­mi­dor­kiem. Do­brze, po­wtó­rzę. Ści­skam! – Prze­rywa po­łą­cze­nie i wstaje z ka­napy, by wy­łą­czyć gwiż­dżący w kuchni czaj­nik.

Po chwili wraca z dwoma kub­kami owo­co­wej her­baty. Oczy­wi­ście nic nie mówi, cho­ciaż wie, że zżera mnie cie­ka­wość, co na to wszystko po­wie­działa matka! Mam jed­nak swoją dumę, nie za­py­tam. Upi­jam ły­czek her­baty i spo­glą­dam na niego chmur­nie.

– Co mó­wiła?

– Ma­mu­sia? Ka­zała cię uści­skać i po­wie­dzieć, że wspiera cię do­brą my­ślą.

– Na­prawdę?

– Na­prawdę! – Kiwa głową. – I jesz­cze coś.

– Co?

– Że za­wsze mo­gło być go­rzej. Przy­naj­mniej nie mu­sisz po­sy­łać pa­czek do wię­zie­nia.

Oka­zuje się, że Ma­rek nie ma ra­cji i szu­ka­nie pracy wcale nie idzie mi jak po ma­śle. Ty­dzień wer­to­wa­nia ogło­szeń w co­dzien­nej pra­sie i in­ter­ne­cie nie przy­nosi żad­nych efek­tów. Nikt nie po­trze­buje bi­blio­te­karki, na­wet je­śli pie­cze pyszne kru­che cia­steczka i po­trafi od ręki ma­lo­wać piękne fre­ski. Nie­po­wo­dze­nia spra­wiają, że staję się ma­rudna i draż­liwa.

– Może ty w ciąży je­steś? – pyta do­cie­kli­wie matka, która wpada do nas każ­dego po­po­łu­dnia, aby wraz ze mną uty­ski­wać na nie­udol­ność rządu i nie­sta­bil­ność rynku pracy.

– Nie je­stem! – oświad­czam, zgrzy­ta­jąc zę­bami.

– Za­cho­wu­jesz się, jak­byś jed­nak była. Na twoim miej­scu za­in­we­sto­wa­ła­bym w test.

– Nie mam pracy!

– Dy­szką mogę cię po­ra­to­wać. – Matka naj­wy­raź­niej do­cho­dzi do wnio­sku, że brak pracy wiąże się u mnie z bra­kiem fun­du­szy na test cią­żowy i po­spiesz­nie gmera w za­gra­co­nej to­rebce w po­szu­ki­wa­niu port­mo­netki. Wi­dząc moje lo­do­wate spoj­rze­nie, po­rzuca jed­nak swój pier­wotny za­mysł i osta­tecz­nie na bla­cie stołu kła­dzie dez­odo­rant w kulce. – Go­rąco dziś – mam­ro­cze sama do sie­bie, ma­cha­jąc brze­giem blu­zeczki w lam­par­cie cętki.

– Nie po­trze­buję pie­nię­dzy, tylko za­ję­cia! – tłu­ma­czę jej płacz­li­wym to­nem. – Ma­rek prze­pada w biu­rze na całe dnie, a ja nie umiem zna­leźć so­bie miej­sca. Chcę ro­bić coś po­ży­tecz­nego. Czuć się po­trzebna i speł­niona.

Od­wra­cam się do matki ple­cami i schy­lam do pie­kar­nika, gdzie wła­śnie do­cho­dzą ape­tycz­nie pach­nące kru­che cia­steczka z wiór­kami cze­ko­la­do­wymi. Przez brak za­ję­cia piekę i piekę. Opa­no­wa­łam już ciastka kru­che, ro­ga­liki droż­dżowe i pół­fran­cu­skie. Swo­imi wy­pie­kami za­sta­wi­łam wszyst­kie szafki ku­chenne i prze­sta­wi­łam gu­zik w ulu­bio­nych dżin­sach. Ma­rek rów­nież twier­dzi, że ja­koś ostat­nio mu cię­żej. A komu w dzi­siej­szych cza­sach jest lekko, py­tam się? Na pewno nie po­zba­wio­nym pracy!

– A Ma­rek nie może za­brać cię do sie­bie? – Matka wy­po­wiada py­ta­nie, nad któ­rym gło­wię się nie­mal od ty­go­dnia.

– Nie może – od­po­wia­dam krótko i wra­cam my­ślami do roz­mowy, w któ­rej wy­szłam z tą samą pro­po­zy­cją.

Moja su­ge­stia spo­wo­do­wała u Marka atak pa­niki. Naj­pierw zbladł, na­stęp­nie po­czer­wie­niał, a na ko­niec oświad­czył, że je­śli po­trze­buję pie­nię­dzy, mam mu po­wie­dzieć. „Ale ja chcę pra­co­wać, a nie do­sta­wać pie­nią­dze!” – za­wo­ła­łam ża­ło­śnie. „Ty i ja w jed­nym biu­rze? To nie jest naj­lep­szy po­mysł, hra­bianko!” „Ale dla­czego? Sam mó­wi­łeś, że nie ma kto od­bie­rać te­le­fo­nów!” „Ku­pi­li­śmy au­to­ma­tyczną se­kre­tarkę!” – uciął te­mat mój uko­chany i tym to spo­so­bem prze­gra­łam w przed­bie­gach z kupą że­la­stwa.

– Ale dla­czego? – Moje wła­sne słowa po­wie­lane przez matkę są ży­wym te­stem zgod­no­ści DNA.

– Po­nie­waż już ko­goś mają. – Na­gi­nam prawdę, zgar­nia­jąc cia­steczka z bla­chy na spe­cjalną pod­stawkę do stu­dze­nia. Na­stęp­nie prze­kła­dam je do pa­pie­ro­wej to­rebki i wy­cią­gam ją w stronę matki. – Pro­szę, to dla cie­bie!

– Nie, dzię­kuję, pie­kłam droż­dżowe z kru­szonką. Od­kąd wy­pro­wa­dzi­łaś się z domu, nie ma kto wy­ja­dać resz­tek cia­sta.

Wzru­szam ra­mio­nami, od­kła­dam to­rebkę na blat i wy­łą­czam pie­kar­nik. W tej sa­mej chwili roz­lega się dzwo­nek. Zdej­muję ku­chenny far­tu­szek z psz­czółką Mają i spie­szę otwo­rzyć. Za drzwiami stoi Jolka. Z wy­so­ko­ści jej pra­wego barku swoje osiem zę­bów szcze­rzy Tal­cia, moja chrze­śnica. Pa­trzę na roz­pro­mie­nioną minę Joli i ob­lewa mnie zimny pot. Jolka i matka w jed­nym miesz­ka­niu? Za­sta­na­wiam się, czy po sie­ka­niu i za­gnia­ta­niu kru­chego cia­sta po­cho­wa­łam wszyst­kie noże.

– No, co tak sto­isz i nie wpusz­czasz? – dziwi się Jola. Na­gle jej wzrok wę­druje nad moim ra­mie­niem i za­trzy­muje się na onie­mia­łej matce, bo twarz Joli po­krywa się pur­purą pod war­stwą mi­ne­ral­nego flu­idu. – Dzień do­bry, pani Lu­cyno – do­daje sła­bym gło­si­kiem.

– Był do­bry, był. – Matka cmoka z dez­apro­batą.

– Może jed­nak wpadnę po­tem? – pro­po­nuje Jola.

– No, coś ty! – Wcią­gam ją do przed­po­koju i po­sy­łam matce upo­mi­na­jące spoj­rze­nie. Ta pry­cha i za­rzuca na ra­mię to­rebkę.

– I tak już wy­cho­dzę. – Matka kie­ruje się do drzwi, a Jola przy­wiera ple­cami do ściany przed­po­koju, jakby bała się, że pani Ra­decka wbije jej szpi­ku­lec do lodu w oko­lice le­wej ło­patki. Talka ra­do­śnie wierzga tłu­stymi nóż­kami i się ślini. Matka za­trzy­muje się i po­chyla w jej stronę z uśmie­chem. Oby­dwie z Jolką wstrzy­mu­jemy od­dech. – No, ślićna jeś­tem! – do­biega sło­dziut­kie ćwier­ka­nie matki. Uśmie­chamy się do sie­bie z Jolką z wy­raźną ulgą, ale w tej sa­mej chwili moja ro­dzi­cielka pro­stuje się i spo­gląda na matkę dziew­czynki oskar­ży­ciel­sko. – Cały ta­tuś, cały! – Jakby to była Jolki wina, że dziecko wdało się ko­lo­rem oczu i kształ­tem nosa w Pa­tryka Cie­plaka vel Cie­plar­nię.

Po­spiesz­nie pro­wa­dzę Jolkę do kuchni i sa­dzam za sto­łem. Na­talka roz­po­czyna chwiejną wę­drówkę po po­miesz­cze­niu i osta­tecz­nie lą­duje pupą w ja­snej pla­mie, jaką na wy­ło­żoną płyt­kami pod­łogę rzuca le­niwe, sierp­niowe słońce. Krzą­tam się, na­sta­wia­jąc wodę na her­batę, rów­no­cze­śnie cmo­ka­jąc ra­do­śnie do ob­śli­nio­nej Na­talki i na­słu­chu­jąc, jak moja wła­sna matka kręci się po przed­po­koju.

– Wy­cho­dzę – ob­wiesz­cza gdzieś od drzwi.

I kiedy my­ślę, że mogę już roz­luź­nić ścią­gnięte po­śladki, wy­pu­ścić po­wie­trze i po­czę­sto­wać przy­ja­ciółkę jej ulu­bioną her­batą earl grey, matka przy­stę­puje do nie­spo­dzie­wa­nego ataku. Wpada do kuchni i w biegu ła­pie to­rebkę ze wzgar­dzo­nymi wcze­śniej cia­stecz­kami.

– To moje ciastka! – mówi zło­wiesz­czo i spo­gląda na Jolkę ta­kim wzro­kiem, jakby ta pla­no­wała skon­su­mo­wać wszyst­kie ciastka tego świata i nie po­zo­sta­wić matce ani jed­nego.

– Prze­cież ich nie chcia­łaś! – Pa­trzę na nią onie­miała.

– Ale zmie­ni­łam zda­nie! – war­czy matka, po czym uchyla to­rebkę, wy­do­bywa z niej jedno ciastko i wsuwa w rączkę za­chwy­co­nej Talki. Na­stęp­nie pro­stuje się dum­nie i nie za­szczy­ciw­szy Jolki jed­nym spoj­rze­niem, wy­cho­dzi z kuchni i miesz­ka­nia.

– Wła­ści­wie to ide­al­nie się składa, że nie masz pracy! – ob­wiesz­cza Jolka, od­su­wa­jąc ta­le­rzyk z okrusz­kami cia­stek i po­kle­pu­jąc się po brzuszku.

– Nie wiem, dla kogo ide­al­nie się składa – bur­czę. Po spek­ta­ku­lar­nym wyj­ściu mo­jej matki zro­bi­łam dla nas her­baty i wy­do­by­łam z prze­past­nych sza­fek ku­chen­nych upie­czone po­przed­niego dnia kru­che po­du­szeczki z dże­mem tru­skaw­ko­wym. Wspól­nymi si­łami spa­ła­szo­wa­ły­śmy z Jolką cały ta­lerz do­mo­wych słod­ko­ści, po­pra­wi­ły­śmy upie­czo­nymi przed­wczo­raj ser­dusz­kami w po­le­wie cze­ko­la­do­wej i po­pi­ły­śmy to wszystko dzban­kiem smacz­nej her­baty. Po tak su­tym pod­wie­czorku opa­damy na po­du­chy roz­rzu­cone na ka­na­pie, ma­su­jemy się po brzu­chach i ob­ser­wu­jemy, jak Talka roz­kosz­nie drep­cze przy fo­telu, pod­rzu­ca­jąc małą pi­łeczkę.

– Na przy­kład dla mnie! – Z gar­dła Jolki do­bywa się słod­kie ćwier­ka­nie, któ­rego nie po­wsty­dzi­łyby się go­łąbki z bajki o Kop­ciuszku.

– Zu­peł­nie nie ro­zu­miem, w ja­kim sen­sie.

– Po­zna­łam ko­goś! – Jola te­atral­nym ge­stem wy­rzuca ra­miona w górę i pa­trzy spod pod­krę­co­nych czar­nych rzęs, ja­kie wra­że­nie uczy­niła swoim wy­zna­niem. A mu­szę przy­znać, że nie­małe!

– To wspa­niale! Naj­wyż­sza pora, że­byś uło­żyła so­bie ży­cie! – Moja ra­dość jest szczera. Był okres, kiedy nie­na­wi­dzi­łam Jolki naj­bar­dziej żar­liwą nie­na­wi­ścią, jaką po­tra­fi­łam z sie­bie wy­krze­sać. Po tym, jak w ko­ściele wy­peł­nio­nym we­sel­nymi go­śćmi wy­ja­wiła, że spo­dziewa się dziecka mo­jego na­rze­czo­nego. I jesz­cze póź­niej, kiedy zo­stała żoną mo­jego już eks­na­rze­czo­nego, ob­no­sząc się z okrą­głym brzu­chem i nie mniej okrą­głą ob­rączką na palcu. Oj, tak. Wów­czas moja nie­na­wiść była na­prawdę mocna i po­wo­do­wała u mnie różne, nie­ko­niecz­nie piękne my­śli! Kiedy jed­nak oka­zało się, że Pa­tryk nie tylko zdra­dza Jolkę z piękną Anną Ptak, ale rów­nież jest ra­so­wym prze­stępcą, nie­na­wiść wy­parło uczu­cie żalu i współ­czu­cia. Osta­teczny ro­zejm mię­dzy nami za­pa­no­wał, kiedy usia­dłam przy szpi­tal­nym łóżku ro­dzą­cej Jolki, a ona prze­pro­siła mnie za swoje za­cho­wa­nie. I jesz­cze póź­niej, kiedy ze łzami w oczach po­pro­siła mnie, abym zo­stała matką chrzestną jej córki, po­nie­waż wszy­scy się od niej od­wró­cili, a na do­miar złego boi się człon­ków grupy prze­stęp­czej, któ­rej czę­ścią był oj­ciec Na­ta­lii.

– Mała po­trze­buje do­brego ta­tu­sia – mó­wię te­raz po­waż­nym to­nem. – A ty ko­goś, kto się za­trosz­czy o was obie. Tylko nie za bar­dzo ro­zu­miem, jak to się wiąże z moim bra­kiem za­trud­nie­nia.

– Za­raz ci wszystko wy­tłu­ma­czę! – Jola jest tak pod­nie­cona, że nie­mal pod­ska­kuje na pu­cha­tych po­du­chach ka­napy. – Bo Bo­luś, ten fa­cet, któ­rego po­zna­łam, chce za­brać mnie na ro­man­tyczny week­end. Na pewno nie zgad­niesz, gdzie! – pisz­czy.

– Na pewno nie zgadnę – mó­wię krótko, po­nie­waż do­pada mnie złe prze­czu­cie.

– Do Ka­mio­nek, oczy­wi­ście! – Jola pa­trzy na mnie oskar­ży­ciel­sko, naj­wy­raź­niej po­win­nam była cho­ciaż spró­bo­wać od­gad­nąć, gdzież to jej nowy wy­bra­nek za­pla­no­wał ce­re­mo­nię uwie­dze­nia.

– O, no to do­brej za­bawy wam ży­czę, ko­chana. – Kle­pię ją po ko­la­nie. – Na pewno bę­dzie wspa­niale. I Talci się spodoba! Tam mają prze­cież kozy i kurki, pa­mię­tasz chyba?

– Na­tu­ral­nie, że pa­mię­tam, lecz Tal­cia z nami nie je­dzie – ćwierka Jola, mru­ga­jąc śliw­kową po­wieką. – To prze­cież ro­man­tyczny week­end we dwoje.

– Ro­zu­miem. W pełni po­pie­ram. – Uno­szę dum­nie wy­pro­sto­wany kciuk. – Wo­bec tego z kim zo­sta­wisz małą?

– Z tobą oczy­wi­ście!

– Do­sko­nały wy­bór, bę­dzie jej jak w nie­bie. – Znowu uno­szę kciuk, gdy na­gle do­ciera do mnie sens wy­po­wie­dzia­nych przez Jolkę słów. – C-co? Jak to ze mną?

– Je­steś jej uko­chaną cio­cią, a do tego mamą chrzestną. Ni­kogo nie ko­cha tak mocno, jak cie­bie – tłu­ma­czy prze­jęta Jola. – Oczy­wi­ście poza mną.

– Oczy­wi­ście. – Ki­wam głową i z ner­wów osu­szam ostatni ły­czek her­baty. – I za­wsze chęt­nie się nią opie­kuję, kiedy idziesz ma­lo­wać pa­znok­cie, far­bo­wać włosy czy de­pi­lo­wać bi­kini. Jed­nak wy­bij so­bie ze swo­jej ślicz­nej główki, że zajmę się nią przez cały week­end. Prze­cież ja w ogóle nie znam się na dzie­ciach!