Gdy ktoś bliski odchodzi od Kościoła - ebook

E
lżbieta jest matką sześciorga dzieci. Ekspresyjna, dynamiczna kobieta. Wraz z mężem Janem nie szczędzili uwagi czterem córkom i dwóm synom. Najmłodszy urodził się w ostatniej chwili rodzicielskich możliwości Eli. Dziewięcioletni dziś Kuba bacznie obserwuje relacje sióstr i starszego brata z rodzicami. Były one poprawne jak w każdym katolickim domu. Jan prowadzi własną firmę, Elżbieta pracuje jako prawnik. Znajdowali w ciągu roku kilka takich tygodni, w których wyłączali się z pracy i spędzali wolny czas z dziećmi. Różnica wieku pomiędzy rodzeństwem wymagała dostosowania się do potrzeb latorośli. Jednemu trzeba było przewijać pieluchy, drugiemu szykować garnitur na bal gimnazjalny; jednej kupować podręczniki do pierwszej klasy, z drugą rozmawiać o dorastaniu.

Elżunię i Janka poznałem wiele lat temu na pielgrzymce. W czasie jednej z rozmów z nimi dowiedziałem się, że starszy syn zerwał kontakt z rodzicami. Poznał dziewczynę, wziął ślub cywilny. Na uroczystość nie zaprosił nawet rodziców. Przez lata ministrant, lektor, zaangażowany w młodzieżowe wspólnoty w parafii. Starsza córka z kolei wyprowadziła się z domu. Mieszka z chłopakiem bez ślubu. Co prawda nie zerwała więzi z rodzicami, ale dała wyraźny znak, że z Kościołem nie chce mieć nic wspólnego – jak starszy brat.

Podobnym małżeństwem jest związek Ani i Piotra. Ich dzieci to same córki, cztery damy. Niedawno druga w starszeństwie, studentka, oznajmiła, że się przeprowadza. Zakłada własny biznes i zamierza spędzić życie ze swoją ukochaną. Zaskoczenie Anny i Piotra sięgnęło Himalajów.

Dorota przyjechała do mnie do Puszczy, by porozmawiać o swojej córce. Obecnie jest licealistką w renomowanej szkole w Szczecinie. Matka już na przełomie podstawówki i szkoły średniej odkryła, że z Pauliną dzieją się niepokojące rzeczy. Dorota przyznaje, że jej osobiste życie nie należało do wymarzonych. Sama przechodziła egzystencjalne turbulencje. Przed dekadą została sama z kilkuletnią córką. Mąż postanowił odejść do innej kobiety. Dorota ma świadomość, że brak ojca w domu wywołał traumę u małej Pauli. Nie spodziewała się jednak, że od własnej córki usłyszy: „Nie jestem Paulina... jestem Paweł”. Poczucie bycia chłopakiem wzmacnia w niej psycholog.

Jeszcze jako poznański wikariusz prowadziłem sporo rekolekcji dla młodych. Jedną z takich tur były dni skupienia ze wspólnotą młodych z Krakowa, młodzieżą w większości uczącą się w renomowanych szkołach. Mniej więcej przed rokiem odebrałem telefon od dwójki z tych młodych. Obecnie są małżeństwem. Sprawa, jaką poruszyli, dotyczyła podziału, który nastąpił w związku z ich ślubem; podziału wśród przyjaciół z chrześcijańskiej wspólnoty. Okazało się bowiem, że jeden z liderów grupy, chodzący przed laty z sympatyczną Zuzą, chciał przyprowadzić jako osobę towarzyszącą na ich ślub chłopaka, z którym związał się i zamieszkał. Ada z Robertem odpowiedzieli, że nie jest to dobry pomysł. We wspólnocie rozgorzała dyskusja. Jedni pochwalili przyszłych nowożeńców, inni stwierdzili, że nawet sam papież Franciszek zachęca do akceptacji takich par.

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_