Maleńka ebook i audiobook

Dla Re­mi­giu­sza.

Nie wiem, czym so­bie za­słu­ży­łam,że po­zwo­lono mi byćTwoją mamą.

CZĘŚĆ 1

Głosy, które sły­szymy w sa­mot­no­ści, cichną i zni­kają, gdy wcho­dzimy do świata.

Roz­dział 1

Nie wszyst­kie go­dziny two­jego ży­ciamu­szą przy­no­sić efekty.

Może za­dbaj naj­pierwo sub­telne tę­sk­noty swo­jego serca.

Po­czy­taj książkę.Och, tak! Po­czy­taj.Czy­ta­nie ksią­żek nas zmie­nia.Ich pi­sa­nie rów­nież.

Hisz­pań­ska ko­ronka i krój sy­renki ni­gdy nie wy­cho­dzą z mody – po­my­ślała, za­pa­trzyw­szy się na fo­to­gra­fię, która mimo upływu de­kady wy­glą­dała rów­nie do­brze, jak wów­czas gdy chwa­liła się nią przy­ja­ciół­kom. Jakże one jej za­zdro­ściły. Nie, nie tej su­kienki, cho­ciaż może i tro­chę też, ale w głów­nej mie­rze ich emo­cje kon­cen­tro­wały się na czymś in­nym. A ra­czej na kimś in­nym.

Wes­tchnęła, cho­ciaż obie­cała so­bie tego nie ro­bić, i jakby na za­wo­ła­nie przy­kle­iła do twa­rzy wy­stu­dio­wany uśmiech, dzięki wie­lo­let­nim ćwi­cze­niom wy­glą­da­jący na tyle na­tu­ral­nie, że bez trudu zo­sta­łaby za­trud­niona jako mo­delka do zdjęć re­kla­mu­ją­cych ga­bi­nety me­dy­cyny es­te­tycz­nej. Zmierz­wiła dłu­gie blond włosy, za­uwa­ża­jąc gdzie­nie­gdzie srebrne ko­smyki, i nie­mal rów­no­cze­śnie zła­pała za ka­len­darz, by wci­snąć gdzieś w na­pięty plan ży­cia wi­zytę u fry­zjerki. Zo­fia Wo­lant-Abra­mo­wicz, dla współ­pra­cow­ni­ków po pro­stu Wo­lant, nie na­le­żała do trwo­nią­cych czas. Dla niej zna­cze­nie miała każda se­kunda. Może wła­śnie dzięki dys­cy­pli­nie du­cho­wej, jaką na co dzień za­cho­wy­wała, uda­wało jej się go­dzić ży­cie oso­bi­ste z za­wo­do­wym? W każ­dym ra­zie nad tym za­sta­na­wiały się jej przy­ja­ciółki, któ­rych nie miała wiele.

– Mamo, mamo, zo­bacz! – Julka pod­ska­ki­wała obok okna, eks­cy­tu­jąc się tym, co wi­dzi na ze­wnątrz.

Zo­fia, po­chło­nięta pla­no­wa­niem, nie zwra­cała uwagi na córkę.

– Mamo, no chodź! – Dziew­czyna po­cią­gnęła ją do lśnią­cego czy­sto­ścią, mimo trwa­ją­cej w pełni zimy, okna.

Ka­len­darz Zo­fii upadł na pod­łogę. Wy­ćwi­czona, ni­czym naj­lep­sza ak­torka, zdo­łała ukryć swoje nie­za­do­wo­le­nie z tego po­wodu.

– Nie­zły, co? – po­wie­działa dziew­czyna z za­chwy­tem. W jej po­licz­kach po­ja­wiły się uro­cze do­łeczki za­wsze roz­czu­la­jące matkę. – Mamo! W ży­ciu nie wi­dzia­łam pięk­niej­szego. Po­doba ci się?

– Ale co ma mi się po­do­bać?

– Jak to co? Sa­mo­chód May­erów. Musi mieć z mi­lion pięć­set sto dzie­więć­set koni me­cha­nicz­nych. Jak taki przy­grzmoci z rury, to... Brr! – Nie­spełna osiem­na­sto­latka uda­wała, że sie­dzi za kół­kiem. Wy­da­wała z sie­bie dźwięki imi­tu­jące war­kot sil­nika, prze­miesz­cza­jąc się po po­łą­czo­nym z ja­dal­nią i kuch­nią sa­lo­nie.

Zo­fia pod­nio­sła z pod­łogi ka­len­darz i po­now­nie za­jęła się pla­no­wa­niem.

– Po­wiedz Le­onowi, żeby ci taki ku­pił. No po­wiedz, po­wiedz, pro­szę. – Na­sto­latka zło­żyła dło­nie jak do mo­dli­twy, jak miała to w zwy­czaju, gdy chciała uzy­skać coś z po­zoru nie­moż­li­wego.

Zo­fia prze­wró­ciła oczami.

Do­piero na­ro­bi­ła­bym so­bie wro­gów, jeż­dżąc czer­wo­nym po­rsche – po­my­ślała, lecz nie po­wie­działa tego na głos. Za­miast tego, naj­de­li­kat­niej jak tylko umiała, zwró­ciła Julce uwagę, że ta nie po­winna na­zy­wać jej męża Le­onem, lecz tatą. Wszak nie kto inny, jak wła­śnie on, był oj­cem dziew­czyny naj­bar­dziej.

Sama nie wie­działa, dla­czego to robi. Może z chęci za­cho­wa­nia po­zo­rów? Sta­no­wili prze­cież taką piękną i przy­kładną ro­dzinę. Ele­gancka ona, wpły­wowy on, ten ich dom za tak zwane mi­liony mo­net i dłu­go­noga ko­pia swo­jej matki, Ju­lia – ide­alny ob­ra­zek. Byli ni­czym kadr z ame­ry­kań­skiego filmu. Rysę na szkle sta­no­wiło tylko jedno drobne „ale” i wła­śnie to „ale” Zo­fia za­mra­żała w swo­ich my­ślach, nie chcąc spoj­rzeć praw­dzie w oczy.

Bo po co coś zmie­niać? Bo do­brze jest, jak jest. Bo inni mają go­rzej – my­ślała, uśmie­cha­jąc się pra­wie za­wsze i pra­wie do wszyst­kich. Uśmiech nic nie kosz­to­wał, a ma­sko­wał naj­le­piej. Wy­da­wało się, że Zo­fii nie prze­szka­dza to, że w grun­cie rze­czy za­mknięta jest w zło­tej klatce. Tylko cza­sami ła­pała się na tym, że czuje prze­ra­że­nie, iż za­czyna się w tej klatce ko­ko­sić, za­ko­pu­jąc gdzieś od­wagę, z któ­rej za­sły­nęła, gdy zmu­szona była ucie­kać tak, jak stała, od bio­lo­gicz­nego ojca swo­jej je­dy­nej córki. Dziś była inną Zo­fią niż po­nad de­kadę temu. Niż wtedy, kiedy po­wstało jej ślubne zdję­cie z „księ­ciem” Le­onem.

Kilka dni póź­niej

Dla­czego wolę cier­pieć, za­miast wy­ra­zić ja­sno i spo­koj­nie swoje zda­nie? – za­sta­na­wiała się Zo­fia, wpa­tru­jąc się śle­pym wzro­kiem w po­kaź­nych roz­mia­rów szafę, gdzie w rów­nych rzę­dach wi­siały jej mar­kowe, nie­po­trzebne do szczę­ścia su­kienki.

Zda­wało się, że kie­dyś, bez tych wszyst­kich do­dat­ków, miała w so­bie wię­cej ra­do­ści niż te­raz, a już na pewno była spo­koj­niej­sza. Nie po­trze­bo­wała tego wszyst­kiego, bo i po co? Jako tłu­maczka li­te­ra­tury i tak więk­szość czasu spę­dzała w domu po­chy­lona nad po­wie­rzo­nymi jej tek­stami. Była w niej pew­nego ro­dzaju dwo­istość. Cho­ciaż uwiel­biała swoje spo­kojne ży­cie z kub­kiem her­baty w dłoni, a je­śli miała do wy­boru huczną im­prezę albo wy­spa­nie się, to za­wsze wy­bie­rała to dru­gie, jed­nak gdzieś z dna jej serca wy­nu­rzała się tu­ła­cza du­sza, pra­gnąca od czasu do czasu wsiąść do byle ja­kiego po­ciągu i wy­ru­szyć da­leko, w siną dal, by z za­cie­ka­wie­niem ob­ser­wo­wać in­nych lu­dzi.

Leon, jej drugi mąż, znał jej pra­gnie­nia i speł­niał je ostat­nimi czasy z nie­zwy­kłą hoj­no­ścią. Tyle że... no wła­śnie. Po­trzą­snęła głową, roz­bu­dza­jąc wzrok, i sku­piła się na tym, aby wy­brać od­po­wied­nią na ten wie­czór su­kienkę. Naj­chęt­niej zo­sta­łaby w domu, zro­biła so­bie ku­bek go­rą­cego ka­kao i w ci­szy po­oglą­dała ja­kiś se­rial do­ku­men­talny, ale wie­działa, że je­śli od­mówi mę­żowi to­wa­rzy­stwa, ten jed­nym gry­ma­sem twa­rzy sprawi, że bę­dzie się czuła jesz­cze go­rzej.

IWatch za­wi­bro­wał na jej dłoni, rzu­ciła więc okiem na wy­świe­tlacz, po czym od­czy­tała wia­do­mość.

Cie­szę się, że bę­dzie­cie. Obie­ca­łam so­bie,

że tym ra­zem będę mó­wiła mniej☺

Na­pi­sała to Ju­styna Mayer.

Zo­fia nie uwie­rzyła w obiet­nicę są­siadki, Po­lki, któ­rej wy­star­czyło kilka lat na emi­gra­cji, aby z Ma­jew­skiej stać się May­erową. Cho­ciaż nie chciała jej oce­niać, bo prze­cież co jej do tego, to jed­nak ta zmiana na­zwi­ska z pol­skiego na nie­miec­kie po­wo­do­wała w niej nie­smak. Nie prze­pa­dała za są­siadką, lecz tę­sk­nota za oj­czy­stym kra­jem i moż­li­wo­ścią po­roz­ma­wia­nia w ję­zyku pol­skim była dla Zo­fii tak silna, że spo­ty­kała się ona z ludźmi, któ­rym w in­nych oko­licz­no­ściach z pew­no­ścią nie po­da­ro­wa­łaby swo­jego czasu.

– Je­steś go­towa, skar­bie? – za­py­tał Leon, wsu­nąw­szy głowę mię­dzy drzwi a fu­trynę. Wy­stra­szył ją. – Wszystko w po­rządku?

– Tak, tak. Po pro­stu za­my­śli­łam się.

– Ślicz­nie wy­glą­dasz.

– Dzię­kuję.

Mąż zmie­rzył ją od stóp do głów, po­dzi­wia­jąc brą­zową krótką su­kienkę z fal­ban­kami, która le­żała na niej jak na naj­lep­szej mo­delce.

Mimo zbli­ża­ją­cej się ma­gicz­nej czter­dziestki Zo­fia nie wy­glą­dała na swój wiek. Pro­wa­dziła bar­dzo hi­gie­niczny tryb ży­cia. Wy­sy­piała się, me­dy­to­wała, była ak­tywna fi­zycz­nie, zwra­cała uwagę na to, co i ile je, i wy­bie­rała tylko taką li­te­ra­turę, która jej zda­niem wzmac­niała ją od we­wnątrz. Gdyby po­pa­trzeć na Zo­fię z boku, ci­snęło się na usta tylko jedno słowo: „ideał”. A jak po­wszech­nie wia­domo, prze­by­wa­nie w oto­cze­niu tego typu lu­dzi nie na­leży do ła­twych. Cho­ciaż ni­gdy ni­komu nie po­wie­działa złego słowa i dla wszyst­kich sta­rała się być tak życz­liwa, jak to tylko moż­liwe, lu­dzie od­su­wali się od niej. Była jak słońce – ścią­gała bla­skiem, a po­tem pa­rzyła bi­ją­cym od sie­bie nad­mier­nym cie­płem. By­wały mo­menty, że nie mo­gła so­bie z tym po­ra­dzić. Wów­czas, jak więk­szość ko­biet, pła­kała w po­duszkę.

– Czy mogę cię o coś pro­sić, skar­bie? – rzu­ciła do męża, szczot­ku­jąc swoje dłu­gie włosy.

Wy­glą­dał na za­do­wo­lo­nego. Wło­żył błę­kitną ko­szulę i mu­siała przy­znać, że wraz z upły­wem czasu po­do­bał jej się co­raz bar­dziej. Fakt, że w ciągu ostat­nich mie­sięcy ubyło mu kilka ki­lo­gra­mów, z pew­no­ścią się do tego przy­czy­nił.

– Oczy­wi­ście, proś, o co tylko chcesz – za­chę­cił, wią­żąc kra­wat.

No już, już, od­wagi – po­pę­dzała sie­bie w du­chu. Czas zda­wał się dłu­żyć, gdy pa­trzyła na męża. Chciała mó­wić, a jed­nak słowa grzę­zły na ję­zyku, za żadne skarby nie chcąc opu­ścić bez­piecz­nej prze­strzeni gar­dła.

– Zo­siu? Wszystko w po­rządku?

Za­ci­snęła zęby, aby nie za­uwa­żył jej trzę­są­cej się brody. Splo­tła dło­nie za ple­cami, nie mo­gąc za­pa­no­wać nad pal­cami sku­bią­cymi skórki przy pa­znok­ciach.

– Cho­dzi o to, że... No do­brze, po­wiem wprost. Czy mógł­byś nie pić dzi­siej­szego wie­czoru? – wy­rzu­ciła z sie­bie, nie mo­gąc uwie­rzyć, że jed­nak jej się to udało. Strach przed za­da­niem py­ta­nia znikł, ustę­pu­jąc lę­kom zwią­za­nym z otrzy­ma­niem od­po­wie­dzi.

Leon za­stygł w bez­ru­chu. Zo­fia ob­lała się zim­nym po­tem.

– Ależ oczy­wi­ście, skar­bie – uśmiech­nął się sztucz­nie. – Prze­cież wiesz, że je­steś dla mnie naj­waż­niej­sza. Ja­sne, że nie będę pił – po­wie­dział, po czym pod­szedł do niej, by za­mknąć ją w peł­nym cie­pła uści­sku. Po­ca­ło­wał ją w szyję, po­li­czek, a na końcu w usta.

Pach­niał tak jak na pierw­szej randce albo jesz­cze pięk­niej. Przy­mknęła po­wieki, za­cią­ga­jąc się wo­nią jego per­fum, na któ­rych ni­gdy nie oszczę­dzał. Wez­brała w niej bło­gość.

Jest do­brze – po­my­ślała, czu­jąc pod po­wie­kami pa­lące łzy. – Jest do­brze.

– Wchodź­cie, wchodź­cie. Na­resz­cie je­ste­ście. Zo­siu, jak ty pięk­nie wy­glą­dasz. Co za fi­gura! Ty na­wet w zi­mo­wym płasz­czu masz wi­doczną ta­lię. Już wszy­scy są, cze­ka­li­śmy tylko na was. Wiesz, Zo­sieńko, tak jak ci na­pi­sa­łam, obie­ca­łam so­bie, że dziś nie będę się za wiele od­zy­wać. – Ju­styna ge­stem dłoni za­mknęła usta na nie­wi­dzialny klu­czyk i wy­rzu­ciła go za sie­bie.

Zo­fia uśmiech­nęła się do go­spo­dyni naj­cie­plej, jak to moż­liwe, po czym pu­ściła Julkę przo­dem.

– Jul­cia, daj kurtkę. Zresztą, po co wam kurtki, prze­cież tak bli­sko ma­cie do nas. Ino przez ulicę. Trzeba było przyjść w kap­ciach.

– Moja żona mia­łaby przyjść w kap­ciach? – zdzi­wił się Leon.

– Ach, tak, Leoś. Masz ra­cję. Zo­sia za­wsze taka per­fek­cyjna. Ona na­wet śmieci wy­nosi w peł­nym ma­ki­jażu.

Z me­lo­dii słów Ju­styny biło sar­ka­zmem, lecz zda­wało się, że je­dy­nie Zo­fia to za­uważa.

Go­spo­dyni za­pro­siła ich do sa­lonu, gdzie grała gło­śna mu­zyka wy­do­by­wa­jąca się z trzech elek­trycz­nych gi­tar.

– To nasi przy­ja­ciele z Pol­ski – po­wie­działa, wska­zu­jąc na gi­ta­rzy­stów. – A to nasi są­sie­dzi, rów­nież Po­lacy. – Mach­nęła w stronę Zo­fii, Julki i Le­ona.

Zo­fia uśmie­chała się, po­ta­ku­jąc głową i pró­bu­jąc za­pa­mię­tać imiona nowo po­zna­nych. Ju­lia, jak to zwy­kle ona, bu­jała w chmu­rach za­jęta wła­sną wy­obraź­nią. Na­to­miast Leon odłą­czył się od swo­ich pań, pod­szedł do męż­czyzn i ści­ska­jąc ich dło­nie, chi­cho­tał gło­śno. Zo­fia przy­glą­dała się mę­żowi z od­dali i na­wet cie­szyło ją, że jest w ich ro­dzi­nie ktoś, kto nie ma naj­mniej­szych pro­ble­mów z na­wią­zy­wa­niem kon­tak­tów.

– Usiądź, Zo­siu, o tu­taj może? – Ju­styna wska­zała wolne miej­sce.

Zo­fia usia­dła, a obok niej usa­do­wiła się Ju­lia, plą­dru­jąc wzro­kiem wszystko, co go­spo­dyni usta­wiła na stole. A było na co pa­trzeć. Śle­dzie w śmie­ta­nie, bi­gos, swoj­ska wę­dlina z praw­dzi­wej wę­dzarni, sa­łatka ja­rzy­nowa, ko­reczki i kilka ro­dza­jów cia­sta. Ser­nik, kar­patka, ja­błecz­nik, cia­sto cze­ko­la­dowe – jed­nym zda­niem: praw­dziwa uczta, jak przy­stało na pol­ską pa­nią domu z krwi i ko­ści.

– Wszystko wy­gląda pysz­nie, Ju­stynko. Na­pra­co­wa­łaś się – po­wie­działa Zo­fia, pró­bu­jąc za­tu­szo­wać za­cho­wa­nie córki, która jako pierw­sza rzu­ciła się na te sma­ko­wi­to­ści.

Ju­styna mach­nęła non­sza­lancko dło­nią, co miało ozna­czać, że to nic ta­kiego, a sie­dzący po dru­giej stro­nie stołu Leon zmie­rzył Ju­lię spoj­rze­niem peł­nym zło­ści.

Zo­fii zro­biło się go­rąco. Mu­snęła de­li­kat­nie ra­mię na­sto­latki i naj­ci­szej, jak tylko po­tra­fiła, oraz naj­dy­skret­niej, jak to tylko było moż­liwe, zwró­ciła córce uwagę.

– Nie ob­ja­daj się tak za­chłan­nie, sło­neczko, pro­szę. To nie wy­gląda do­brze.

Zdzi­wiona Julka odło­żyła sztućce na ob­rus, pla­miąc go ole­jem od śle­dzia i nie po­wie­działa nic, gdyż w za­sa­dzie nie ro­zu­miała, o co matce cho­dzi.

Po praw­dzie Zo­fia nie wi­działa pro­blemu w za­cho­wa­niu córki. Dziew­czyna była głodna, to ja­dła. Dało się wy­czuć, że jej ape­tyt na­wet spra­wiał przy­jem­ność go­spo­dyni. Ale wzrok Le­ona...

– Och – jęk­nęła bez­wied­nie.

Leon bez­gło­śnie nie­mal darł się na dziew­czynę: „Co ty wy­pra­wiasz? Dla­czego się ob­że­rasz, jak­byś je­dze­nia na oczy nie wi­działa?! Może byś tak po­cze­kała, aż inni za­czną. Nie myśl tylko o so­bie...” i tak da­lej, i tak da­lej.

Zo­fia znała wszyst­kie te za­rzuty na pa­mięć i po mi­strzow­sku żon­glo­wała wła­snym za­cho­wa­niem, sta­ra­jąc się unik­nąć nie­po­ro­zu­mień mię­dzy córką a mę­żem. Wciąż pod­sy­cała w so­bie na­dzieję na to, że w ich ro­dzi­nie za­go­ści w końcu upra­gniony spo­kój i nikt do ni­kogo nie bę­dzie miał bez­pod­staw­nych pre­ten­sji.

– Jul­cia, czemu nie jesz? No jedz, jedz – rzu­ciła Ju­styna przez stół, za­uwa­żyw­szy, że na­sto­latce jakby ode­brało ape­tyt.

Za­chę­cona przez nią Ju­lia po­now­nie zła­pała za sztućce i za­częła pa­ła­szo­wać. Leon znów pa­trzył na pa­sier­bicę ze zło­ścią, a znaj­du­ją­cej się mię­dzy mło­tem a ko­wa­dłem Zo­fii z ner­wów spły­nęła po ple­cach stróżka zim­nego potu. Chcąc uga­sić po­żar zło­ści, uśmiech­nęła się do męża. Chciała go ja­koś udo­bru­chać, lecz ni­jak jej to wy­szło. Męż­czy­zna na­wet nie spoj­rzał na żonę. Ot i tyle w kwe­stii na­wią­za­nia nici po­ro­zu­mie­nia. Zo­fia ode­pchnęła od sie­bie myśl o zmę­cze­niu na­stro­jem męża. Gdyby so­bie na nią po­zwo­liła, praw­do­po­dob­nie z wście­kło­ści wy­la­łaby mu na głowę go­rący barszcz, który wła­śnie po­ja­wił się na stole.

Im­preza za­częła na­bie­rać tempa. Pani domu nie do­trzy­mała słowa w spra­wie mil­cze­nia, ja­kie obie­cała na wstę­pie, i z mi­nuty na mi­nutę, wraz z ilo­ścią wy­so­ko­pro­cen­to­wego trunku, jaki w sie­bie wlała, za­ba­wiała sie­dzące obok ko­biety szcze­gó­łami ze swo­jego ży­cia oso­bi­stego. W trak­cie za­bawy w ka­ra­oke, gdzieś mię­dzy jedną a drugą próbą za­śpie­wa­nia bez fał­szu pio­senki Bo­skie Bu­enos, Ju­styna opo­wie­działa Zo­fii o tym, jak jej mąż, Be­nek, zdra­dził ją przed laty i jakże to ona, nie chcąc mu zo­stać dłużną, od­pła­ciła mu, jak to się mówi, pięk­nym za na­dobne.

– Ale wiesz, Zo­siu – wy­beł­ko­tała – w pew­nym mo­men­cie zro­biło mi się nas żal. Nie masz po­ję­cia, jak bar­dzo się kłó­ci­li­śmy. Raz to na­wet dy­wan chcia­łam no­życz­kami na pół prze­ciąć – za­chi­cho­tała ner­wowo.

– Dy­wan na pół? Ale dla­czego? – zdzi­wiła się Zo­fia.

– Jak to dla­czego? Aby za­brać swoją część. Nie my­ślisz chyba, że zo­sta­wi­ła­bym mu co­kol­wiek z na­szego ma­jątku. Tak ciężko na niego za­su­wa­łam. Spójrz tylko na moje ręce. – Za­ma­chała dłońmi przed oczami Zo­fii. Fak­tycz­nie były znisz­czone. Nie ra­to­wał ich na­wet świeżo wy­ko­nany bor­dowy ma­ni­kiur. W po­rów­na­niu z dłońmi Zo­fii, dla któ­rych naj­więk­szym brud­nym wy­zwa­niem było obie­ra­nie kar­to­fli i my­cie okien, dło­nie są­siadki wy­glą­dały tak, jakby więk­szość swo­jego ży­cia pra­co­wały w polu, grze­biąc się w gli­nia­stej ziemi.

– Kiedy on się szla­jał, ja na rynku sta­łam. W mro­zie, desz­czu i śniegu, dźwi­ga­łam cięż­kie kar­tony. Tylko Te­re­ska mi po­ma­gała. Moja mała Te­re­ska. Tak się cie­szę, że wy­ro­sła na lu­dzi – wes­tchnęła Ju­styna, rzu­ciw­szy okiem na sto­jące na ko­minku zdję­cie swo­jej wów­czas na­sto­latki, a dziś do­ro­słej już córki. – Ty wiesz, ile nas to kosz­to­wało? – kon­ty­nu­owała uża­la­nie się. – Gdy­bym go tak nie ko­chała. Ech... ale co, mia­łam ot tak zre­zy­gno­wać z wiel­kiej mi­ło­ści? My­śmy wszystko ra­zem prze­żyli. Jak przy­je­cha­li­śmy do Kulm­bach, nie mie­li­śmy nic. Kom­plet­nie nic, Zo­siu. Nie to, co te­raz. – Ro­zej­rzała się po pięk­nej, no­wo­cze­śnie urzą­dzo­nej willi.

Zo­fia wes­tchnęła, mu­snąw­szy spra­co­wane dło­nie są­siadki, chcąc do­dać jej otu­chy tym ge­stem. Ju­styna wy­piła za­le­d­wie kilka kie­lisz­ków, ale to wy­star­czyło, by Zo­fia po nie­spełna go­dzi­nie miała pe­łen prze­gląd sy­tu­acji ro­dzin­nej, za­wo­do­wej i fi­nan­so­wej ro­dziny May­erów.

A po­wo­dziło im się bar­dzo do­brze. Za­pra­co­wali na ten piękny sa­mo­chód, któ­rym nie tak dawno za­chwy­ciła się Ju­lia. Za­pra­co­wali też na po­wa­ża­nie, ja­kim, mimo iż byli ob­co­kra­jow­cami, cie­szyli się w mie­ście. Ich firma, zaj­mu­jąca się sprze­dażą odzieży, ro­sła w siłę, sta­jąc się po­ten­ta­tem na rynku eu­ro­pej­skim. Ni­kogo więc nie miał prawa dzi­wić luk­su­sowy styl ży­cia Ju­styny.

Mimo tego wszyst­kiego Zo­sia od­no­siła wra­że­nie, że cze­goś tu bra­kuje. Ale cóż, od ja­kie­goś czasu ona sama bo­ry­kała się z po­czu­ciem nie­moż­no­ści za­pa­no­wa­nia nad wła­snym ży­ciem.

Ko­chała swoją ci­chą pracę tłu­maczki i wy­da­wało jej się, że jest po­go­dzona z ży­ciem na emi­gra­cji. A jed­nak...

Spu­ściła głowę i wbiła wzrok we wła­sne stopy. Nie zda­wała so­bie sprawy z tego, że robi tak za­wsze, kiedy jest zde­ner­wo­wana.

Tym­cza­sem pa­no­wie, któ­rych imion mimo szcze­rych chęci Zo­fia jed­nak nie za­pa­mię­tała, ze­stro­ili swoje gi­tary i za­częli grać Au­to­bio­gra­fię ze­społu Per­fect. Krą­żący mię­dzy bie­siad­ni­kami mi­kro­fon tra­fił w ręce Le­ona i ten ni z tego, ni z owego przy­kleił się do urzą­dze­nia, pró­bu­jąc śpie­wać. Głu­pio było za­ty­kać uszy, więc Zo­sia pod­dała się tej sub­tel­nej tor­tu­rze, pra­gnąc znieść ją god­nie. Jed­nakże było to dla niej nie lada wy­zwa­niem.

Mia­łem dzie­sięć lat, gdy usły­szał o nim świat,

w mej piw­nicy był nasz klub.

Kum­pel ra­dio zniósł, usły­sza­łem „Blue Su­ede Shoes”

I nie mo­głem w nocy spać.

Pod­czas gdy Be­nek, mąż Ju­styny bę­dący jed­nym z gi­ta­rzy­stów, za­chwy­cał się barwą głosu Le­ona, Zo­fia miała wra­że­nie, że je­śli cze­goś za­raz nie zrobi, to po­pę­kają jej bę­benki. Leon fał­szo­wał. Tak fał­szo­wał, że nie mo­gła tego znieść. Cho­ciaż nie była znaw­czy­nią mu­zyki, to jed­nak po­tra­fiła grać na pia­ni­nie i cał­kiem ład­nie śpie­wać. W cza­sach li­ceum jej głos oce­niono na czte­ro­ok­ta­wowy i wró­żono wielką ka­rierę. Ze względu na mi­łość Zo­fii do bio­lo­gicz­nego ojca Ju­lii ko­bieta nie osią­gnęła suk­cesu w mu­zyce, cho­ciaż miała ku temu pre­dys­po­zy­cje. Gdy stała się mamą, śpie­wała je­dy­nie có­reczce, po­świę­ca­jąc jej cały swój czas. Ni­gdy nie ża­ło­wała swo­jej de­cy­zji. Jed­no­cze­śnie nie po­tra­fiła do­ce­nić sa­mej sie­bie za to, co ro­biła. Może dla­tego, że spo­łe­czeń­stwo re­gu­lar­nie da­wało jej od­czuć, że by­cie mamą nie jest wy­raź­nym suk­ce­sem? Te­raz to już nie było ta­kie istotne. Ju­lia do­ro­sła, a Zo­fia szybko za­po­mniała o tam­tych dość trud­nych cza­sach.

Ak­tu­al­nie sie­dząc w domu są­sia­dów, Zo­fia prze­ko­ny­wała sie­bie, że świet­nie się bawi i że ha­łas po­łą­czony ze śpie­wem męża wcale jej nie prze­szka­dza. Lecz po kilku mi­nu­tach po pro­stu nie wy­trzy­mała. Wstała od stołu, de­li­kat­nie po­gła­dziła włosy je­dzą­cej ser­nik Julki i po­szła do to­a­lety. W chwili, gdy opusz­czała sa­lon, mi­kro­fon prze­jęła Ju­styna i z gło­śni­ków po­pły­nął pi­skliwy ton jej głosu. Pre­zen­to­wała ko­lejną, jej zda­niem ulep­szoną, wer­sję Bo­skiego Bu­enos. Tego już było za wiele.

– Nie wiem, co gor­sze – mruk­nęła do sie­bie Zo­sia, sia­da­jąc na za­mknię­tej to­a­le­cie i cho­wa­jąc twarz w ma­łych dło­niach.

Nie miała po­ję­cia, ile czasu upły­nęło jej na sie­dze­niu, lecz wie­działa, że albo na­tych­miast wróci do domu, albo cały wie­czór roz­wi­nie się w kie­runku, w ja­kim zwy­kle ta­kowe się roz­wi­jały i szcze­rze nie chciała po raz ko­lejny tego prze­ży­wać.

Usły­szała pu­ka­nie do drzwi ła­zienki.

– Już wy­cho­dzę! – krzyk­nęła do­nio­śle, uda­jąc, że za­ła­twia swoje po­trzeby. Spu­ściła wodę, od­krę­ciła kran i umyła ręce z prze­sadną do­kład­no­ścią. Jakby ta czyn­ność miała jej w czym­kol­wiek po­moc.

– Wszystko okej? – za­py­tał ko­biecy głos zza drzwi ła­zienki.

Zo­fia ścią­gnęła brwi.

– Zo­siu, to ja, Gośka. Chcesz drinka?

– Nie, dzię­kuję.

– To może her­baty albo soku?

– Po­pro­szę her­batę.

– Już się robi, ko­chana. Wra­caj do nas, te­raz twoja ko­lej śpie­wa­nia. Cze­kamy.

Zo­sia wy­tarła dło­nie o ręcz­nik i po­now­nie usia­dła na to­a­le­cie, ro­biąc to samo, co przed pa­roma mi­nu­tami.

Nie chciała wy­cho­dzić z ła­zienki. A je­śli już, to tylko po to, aby się­gnąć po płaszcz i pójść do domu. Chciała zro­bić so­bie ku­bek ka­kao, za­szyć się pod ko­cem i po­czy­tać naj­now­szą po­wieść Kri­stin Han­nah. Uwiel­biała książki tej au­torki. Prze­czy­tała wszyst­kie, ja­kie do­cze­kały się tłu­ma­czeń na ję­zyk pol­ski, i gdy tylko na rynku po­ja­wiały się nowe, na­by­wała je jesz­cze w przed­sprze­daży.

Za­ci­snęła po­wieki, za­da­jąc so­bie py­ta­nie, dla­czego, do ja­snej cho­lery, znów robi coś, na co nie ma we­wnętrz­nej zgody. Dla­czego sta­wia Le­ona po­nad sie­bie, dla­czego po­zwala, by to on or­ga­ni­zo­wał jej czas, i dla­czego, co naj­istot­niej­sze, nie sprze­ciwi się, pod­czas gdy czuje, że jej mąż nie ak­cep­tuje Ju­lii?

Ju­lia, Julka, Ju­leczka... mała dziew­czynka, która w swoim krót­kim ży­ciu do­świad­czyła i wi­działa już tak wiele. Zbyt wiele. Zo­fia wsu­nęła dło­nie we włosy i z ner­wów za­częła dra­pać się po gło­wie dłu­gimi pa­znok­ciami. Na­brała po­wie­trza w płuca.

– Obym tylko była silna – wy­szep­tała le­d­wie sły­szal­nie.

Wstała, łyp­nęła wzro­kiem w lu­strzane od­bi­cie, pró­bu­jąc do­dać so­bie otu­chy nie­mra­wym uśmie­chem, od­wró­ciła się na pię­cie i wró­ciła, by czy­nić to, co na­leży. Tak, jak za­wsze.

Roz­dział 2

Nie je­steś je­dyną ko­bietą

prze­dzie­ra­jącą się przez re­alne ży­cie.

Nie tylko ty nie znasz od­po­wie­dzi na ważne py­ta­nia.

Nie tylko ty nie znasz na­wet py­tań.

Wró­cić do miej­sca, gdzie im­preza to­czyła się w naj­lep­sze i grać da­lej swoją rolę w tym ca­łym, na­zwijmy to, spek­ta­klu – to były za­da­nia Zo­fii. Nie, nie ubie­gała się o jedną z głów­nych ról, nie ubie­gała się na­wet o tę dru­go­pla­nową, a jed­nak zo­stała w niej ob­sa­dzona. Żo­łą­dek zwi­nął się jej w su­peł, cho­ciaż w grun­cie rze­czy, jak na pewno my­ślał te­raz jej mąż, nic się prze­cież nie stało.

Nic się nie stało.

Nic się nie stało.

Nic się nie stało.

Nie­na­wi­dziła tego tek­stu. Po pro­stu go nie­na­wi­dziła, cho­ciaż bar­dzo sta­rała się nie nie­na­wi­dzić. Uczu­cie nie­na­wi­ści nisz­czy, a ona, Zo­fia, nie chciała nisz­czyć. Chciała bu­do­wać, wzra­stać, czy­nić do­bro. Po to wy­szła po raz drugi za mąż. Ma­rzyła o peł­nej ro­dzi­nie dla swo­jej córki i o tym, że dziew­czynka wy­chowa się w domu peł­nym mi­ło­ści. Te­raz przy­po­mniała so­bie o swoim ma­rze­niu. Wciąż gdzieś na dnie swo­jego serca była tą samą dziew­czyną, która wie­rzy, że ma­rze­nia dają po­czą­tek zmia­nom. Aby nie zwa­rio­wać, spon­ta­nicz­nie wzięła w dło­nie mi­kro­fon, gdy struny gi­tar wy­gry­wały jej ulu­bioną pio­senkę z wcze­snych lat mło­do­ści. To przy tym ka­wałku po­znała smak praw­dzi­wego po­ca­łunku. Za­częła śpie­wać.

Mu­sisz od­na­leźć na­dzieję i nie­ważne,że na­zwą cie­bie głup­cem.

Mu­sisz po­zwo­lić, by sny spra­wiły, byś pa­mię­tał,

że nic, na­prawdę nic nie po­może, je­śli tynie po­mo­żesz dziś mi­ło­ści.

Nic, na­prawdę nic nie po­może, je­śli tynie po­mo­żesz dziś mi­ło­ści.

Głos Zo­fii wy­peł­nił po­miesz­cze­nie, zmie­nia­jąc cały do­tych­czas pa­nu­jący tam na­strój. Brzdęk obi­ja­ją­cych się o sie­bie kie­lisz­ków oraz ude­rza­ją­cych o ta­le­rze sztuć­ców ucichł, ustę­pu­jąc miej­sca prze­sła­niu słów, któ­rych sens tak do­brze ro­zu­miała wy­śpie­wu­jąca je ko­bieta. Przez tę krótką chwilę po­czuła się na­prawdę sobą. Trzy­mała mi­kro­fon obu­rącz, jakby bała się, że za chwilę go utraci i na po­wrót rze­czy­wi­stość sta­nie się bo­le­śnie od­czu­walna. A Zo­fia nie chciała jej czuć. Bro­niła się przed nią. Usi­ło­wała chro­nić sie­bie i swoje dziecko, tyle że... dziś, po la­tach, tych sił po­trzeb­nych do obrony miała jakby mniej. W końcu do­bi­jała do czter­dziestki.

Jak to jest mieć czter­dzie­ści lat? – du­mała, od­pły­wa­jąc my­ślami od wy­śpie­wy­wa­nego przez sie­bie tek­stu, co spra­wiło, że się po­my­liła.

– Sku­cha, sku­cha! – wrza­snęła Ju­styna, jakby ze­rwała się z przed­szkola, i wy­rwała Zo­fii mi­kro­fon. Wy­glą­dało to tak, jakby tylko cze­kała na oka­zję, która spa­dła jej te­raz z nieba. – Be­nio, da­waj Bu­enos, a nie ja­kieś tam smuty o na­dziei! Bez urazy, Zo­sia – za­chi­cho­tała z nie­ukry­waną sa­tys­fak­cją.

Zo­fii ode­brało głos. Do­brze, że sie­działa obok córki, bo przy­naj­mniej miała w niej ja­kieś du­chowe wspar­cie. Po­ło­żyła rękę na ko­la­nie dziew­czyny, by po­czuć się le­piej.

– Mamo, po­wiedz jej coś – bąk­nęła w zde­ner­wo­wa­niu Julka.

Zo­fia zmu­siła się do sztucz­nego uśmie­chu.

– Mamo, sły­szysz? – Julka szturch­nęła matkę łok­ciem – Prze­cież ona nie dała ci do­koń­czyć. Każdy śpiewa po jed­nej pio­sence, ta­kie są za­sady. Ty swo­jej nie do­śpie­wa­łaś, cho­ciaż szło ci...

Zo­fia ści­snęła udo Julki, za­nu­rza­jąc wzrok w jej oczach. Dziew­czyna za­mil­kła na ja­kąś mi­nutę, po któ­rej ode­zwała się znowu.

– Ma­muś, to nie­spra­wie­dliwe. Tak ład­nie śpie­wasz. Ko­cham, jak śpie­wasz. Wiesz, że je­steś w tym naj­lep­sza, prawda? – mi­ty­go­wała matkę.

Zo­fię do­pa­dło roz­cza­ro­wa­nie. To nie Ju­lia po­winna bro­nić jej ho­noru. Zresztą... czego tu bro­nić? To było prze­cież zwy­kłe są­siedz­kie spo­tka­nie, zwy­kłe ka­ra­oke, zwy­kły wie­czór u lu­dzi, na któ­rych za­le­żało Le­onowi. Za chwilę i tak miał się skoń­czyć, więc po co roz­krę­cać nie­po­trzebną aferę. Bo w su­mie o co? O nic?

Dzięki Bogu w swo­jej gło­wie Zo­fia mo­gła my­śleć, o czym tylko chciała. Tam, i póki co tylko tam, mo­gła czuć praw­dziwą wol­ność, za którą od pew­nego czasu tak bar­dzo tę­sk­niła i która uwi­dacz­niała się za każ­dym ra­zem, gdy ko­bieta usi­ło­wała dojść do po­ro­zu­mie­nia z Le­onem. Nie mieli do­brego czasu, co ob­na­żały ich na­zbyt gło­śne roz­mowy, w któ­rych trak­cie mąż bie­gał po domu i za­my­kał okna, by tylko są­sie­dzi nie usły­szeli, cóż ta­kiego się u nich dzieje. Zwłasz­cza pol­scy są­sie­dzi.

Zo­sia pa­trzyła na Ju­stynę i cho­ciaż jej oczy się śmiały, w sercu czuła żal po­py­cha­jący ją do skry­tego szy­der­stwa z są­siadki. Ko­bieta fał­szo­wała i co­raz bar­dziej było wi­dać ude­rza­jące jej do głowy pro­centy. Na­zbyt krótka su­kienka pod­wi­nęła jej się pod po­śladki, uka­zu­jąc nie­ide­alne uda, co uj­mo­wało jej klasy, którą, zda­niem Zo­fii, ta z wia­do­mych przy­czyn nie po­winna sza­stać. Tym, co mo­gło przy­cią­gać wzrok, był prze­piękny uśmiech Ju­styny, lecz w zde­rze­niu z opię­tym na brzu­chu od nad­miaru je­dze­nia ma­te­ria­łem, na­wet i on prze­gry­wał.

Nie od dziś wia­domo, że ludzki wzrok bie­gnie aku­rat w tę stronę, w którą nie po­wi­nien. Zo­fia to do­strze­gła. Do­strze­gła tę smutną prawdę w oczach wła­snego mał­żonka, który to, cho­ciaż miał w domu ko­bietę uzna­waną po­wszech­nie za piękną, te­raz nie mógł ode­rwać oczu od wi­ją­cej się przed nim pod­pi­tej pięć­dzie­się­cio­pa­ro­latki. Pi­kan­te­rii ca­łej sy­tu­acji do­dał sto­jący przed nim kie­li­szek wódki. Męż­czy­zna wy­chy­lił go, na­wet nie spoj­rzaw­szy na żonę, i nim się spo­strzegł, go­spo­darz uzu­peł­nił braki. Serce Zo­fii za­ko­ła­tało w piersi. Otarła nie­wi­doczne kro­ple potu z czoła i już miała się pod­nieść, by wyjść, lecz za­uwa­żyła córkę sza­mo­czącą się z czymś le­żą­cym w ką­cie.

– Mamo, mamo, zo­bacz! – krzyk­nęła Ju­lia, pró­bu­jąc prze­bić się przez Bo­skie Bu­enos go­spo­dyni.

Zo­fia po­de­szła do córki.

– Mamo, czy twój dzia­dek nie miał po­dob­nego? Zo­bacz, nie­sa­mo­wite, prawda? Nie­mal taki sam jak na tych zdję­ciach z two­jej szka­tułki.

Zo­fia stra­ciła od­dech. Wzru­sze­nie ści­snęło jej gar­dło. A jed­nak to prawda, że we wszyst­kim, co nas spo­tyka, można zna­leźć coś po­zy­tyw­nego – po­my­ślała, mu­snąw­szy pal­cami kla­wi­sze akor­de­onu marki Hoh­ner. Ten mo­ment wy­na­gro­dził jej wszyst­kie do­tych­cza­sowe nie­do­god­no­ści. Opła­cało się tu­taj przyjść, cho­ciażby po to, by na wła­sne oczy zo­ba­czyć coś, z czym wią­zały się naj­cu­dow­niej­sze mo­menty jej dzie­ciń­stwa. W wy­obraźni za­głu­szyła pisz­czącą Ju­stynę, sły­sząc te­raz głos dziadka wy­śpie­wu­jący:

O czym ma­rzy dziew­czyna,

gdy do­ra­stać za­czyna,

kiedy z pączka za­mie­nia się w kwiat?

Kiedy śpi, gdy się ock­nie,

za czym tę­skni naj­moc­niej,

czego chce, aby dał jej świat?

– Ma­muś, mogę spró­bo­wać po­grać? – spy­tała Julka.

Zo­fia spoj­rzała py­ta­jąco na Benka, który ski­nął głową w ak­cie przy­zwo­le­nia, i nie­wiele my­śląc, zła­pała za in­stru­ment, aby wy­jąc go z fu­te­rału. Ni­czego na świe­cie nie pra­gnęła w tej chwili bar­dziej, jak tylko po­ka­zać córce, jak pra­wi­dłowo trzyma się akor­deon i jak się na nim gra. Ży­wiła na­dzieję, że jesz­cze co nieco pa­mięta z cza­sów, gdy tenże in­stru­ment nie sta­no­wił dla niej ta­jem­nic, wszak świę­tej pa­mięci dzia­dek Wła­dek w na­ucza­niu gry nie miał so­bie rów­nych. Za­parło jej dech w pier­siach, kiedy po­czuła w ra­mio­nach słodki cię­żar hi­sto­rii wła­snego dzie­ciń­stwa. Hoh­ner, Hoh­ner, Hoh­ner. Chciała po­ło­żyć in­stru­ment na ko­la­nach córki. Hoh­ner, sy­no­nim wol­no­ści cza­sów wojny – tak mó­wił dzia­dek Wła­dek. Mo­gła słu­chać go­dzi­nami, gdy opo­wia­dał o tym, jak wów­czas wraz z in­nymi Po­la­kami sie­dzieli w bun­krach, grali i śpie­wali, uda­jąc, że wszystko jest w po­rządku. Jakże wszystko się zmie­niło, jakże świat te­raz wy­glą­dał ina­czej, jakże mocny czuła ścisk w gar­dle na myśl o dziadku. Ileż by dała, by móc z nim bo­daj przez kilka mi­nut po­roz­ma­wiać. Cie­kawe, co by po­wie­dział na obecną sy­tu­ację, w któ­rej to ona, jego uko­chana wnuczka, mieszka w kraju wroga. Łzy sta­nęły Zo­fii w oczach.

– A ty nie mo­żesz się ru­szyć, Julka, tylko matka dźwiga? No ru­szże się. – Zo­fia usły­szała za ple­cami sy­czący głos męża.

Usta roz­chy­liły się jej w zdzi­wie­niu. Chciała coś po­wie­dzieć, lecz tylko roz­glą­dała się na boki, spraw­dza­jąc, czy przy­pad­kiem nikt im się nie przy­gląda. Julka ze­sztyw­niała i po­bla­dła. Nie­mal na­tych­miast wy­rwała akor­deon z ra­mion Zo­fii, chcąc na­pra­wić rze­komy błąd i zy­skać w oczach oj­czyma.

– Wszystko matka za cie­bie robi – do­dał jesz­cze Leon, krę­cąc głową z nie­sma­kiem.

Zo­fia nie miała po­ję­cia, jak to się stało, że akor­deon nie upadł w tym ca­łym za­mie­sza­niu. Sprzęt tej klasy kosz­to­wał for­tunę. Nie, żeby nie było ich na niego stać, bo prze­cież oboje do­brze za­ra­biali. Zo­fia nie na­rze­kała na brak tłu­ma­czeń, a Leon, jako ar­chi­tekt obiek­tów prze­my­sło­wych, to już w ogóle za­ra­biał kro­cie.

Pro­blem tkwił ra­czej w tym, że in­stru­ment na­le­żał do za­byt­ko­wych. Nie trzeba było eks­perta, by do­strzec, że po­dob­nych cu­dów już się nie pro­du­kuje. Te współ­cze­sne, na­szpi­ko­wane ulep­sze­niami naj­now­szych tech­no­lo­gii może brzmiały le­piej, lecz na pewno nie wy­twa­rzały ta­kiej ma­gii. Ma­gia Hoh­nera... och, coś nie­sa­mo­wi­tego. Ta chwila z in­stru­men­tem mo­gła przejść do hi­sto­rii jako ide­alna. Mo­gła, lecz...

– Pro­si­łam, abyś nie pił, Leon. – Zo­fia wy­szep­tała pół­gęb­kiem, dba­jąc o po­zory.

Na szyi Julki po­ja­wiły się czer­wone plamy.

– I jak tam, fajny sprzę­cik, co? – nie­spo­dzie­wa­nie zza ple­ców Le­ona wy­chy­lił się Be­nek.

Może to i do­brze – po­my­ślała Zo­fia, cie­sząc się, że z po­wodu obec­no­ści go­spo­da­rza na­pię­cie jej ro­dzin­nych re­la­cji spad­nie.

– Nie­sa­mo­wity. Mój dzia­dek miał taki. Praw­dziwe cudo – po­wie­działa.

– No cudo, cudo. To po dziadku Jusi. Wzię­li­śmy go z po­łu­dnia Pol­ski. Le­żał w sza­fie i się ku­rzył. A u nas się nie ku­rzy. Brzdą­kam od czasu do czasu. To po­dobno uni­kat, pro­szę ja cie­bie.

– Nie po­dobno, tylko z pew­no­ścią. – Zo­fia, mimo dy­go­ta­nia w środku, sta­rała się brzmieć ła­god­nie. Czuła na po­liczku od­dech Le­ona. Cuch­nął wódą. Ra­nił jak brzy­twa. Obrzy­dzał.

– Jula, za­graj coś – za­chę­cił Be­nek.

– Nie umiem.

– E tam, nie umiesz. Cią­gnij har­mo­nijkę i na­ci­skaj kla­wi­sze. To nie jest trudne, pro­szę ja cie­bie.

Julka spoj­rzała na oj­czyma, a jemu, jak na za­wo­ła­nie twarz zmie­niła się w jed­nej chwili na pro­mienną.

– No spró­buj, Jul­cia. Śmiało – po­wie­dział Leon i uśmiech­nął się do Zo­fii.

Za późno. De­mony prze­szło­ści tań­czyły w ko­bie­cie żwawy ta­niec, dep­cząc jej z tru­dem bu­do­wane po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa i de­wa­stu­jąc je w jed­nej chwili.

Al­ko­hol.

Nie ak­cep­ta­cja dziecka.

Nie ak­cep­ta­cja dziecka.

Al­ko­hol.

Emo­cjo­nalna ka­ru­zela.

Zo­fia za­ci­snęła oczy, czu­jąc, że je­śli za chwilę nie usią­dzie, to się prze­wróci.

– Wszystko okej, Zo­sia? – spy­tał Be­nek.

Po­zo­stali graj­ko­wie skoń­czyli wła­śnie Bo­skie Bu­enos i Ju­sia prze­stała śpie­wać. Zo­sia okla­pła na krze­sło, pró­bu­jąc zła­pać po­wie­trze.

– Wszystko okej, dzię­kuję, Benku – po­wie­działa. – Po pro­stu za­krę­ciło mi się tro­chę w gło­wie. Ostat­nio mam tyle pracy, nie do­sy­piam – skła­mała, wy­krzy­wia­jąc usta w wy­stu­dio­wa­nym uśmie­chu.

Be­nek spy­tał, czy może na­lać jej cze­goś moc­niej­szego ot tak, dla roz­luź­nie­nia, ale mu od­mó­wiła.

– Ach, za­po­mnia­łem, ty nie pi­jesz. Ro­zu­miem, ro­zu­miem. – Po­ki­wał głową. – Ja też nie piję, pro­szę ja cie­bie. Od paru lat, nie­źle co? – Za­śmiał się. – Za to Ju­sia te­raz sza­leje. – Wska­zał wzro­kiem na żonę, która pod­ska­ki­wała, dys­ku­tu­jąc w naj­lep­sze z go­śćmi. Wy­glą­dało na to, że bawi się świet­nie.

Ju­lia nie­śmiało po­cią­gnęła har­mo­nijkę, na­ci­ska­jąc jed­no­cze­śnie kla­wi­sze in­stru­mentu. Ni­czym już nie przy­po­mi­nała tej we­so­łej dziew­czyny sprzed chwili.

Dla­czego na to po­zwa­lasz? – mó­wił głos w gło­wie Zo­fii. Uci­szyła go na­tych­miast, tak, jak za­wsze. W końcu lata prak­tyki uczy­niły z niej w tej dzie­dzi­nie mi­strzy­nię.

– Śmiało, Ju­leczko – po­wie­działa ła­god­nym gło­sem do córki. Wy­piła łyk wody i zmu­siła się do wy­krze­sa­nia sił, by sta­nąć za Julką i udzie­lić jej kilku prak­tycz­nych wska­zó­wek.

– O tak, po­wo­lutku – mó­wiła, po­ma­ga­jąc dziew­czy­nie tchnąć w in­stru­ment ży­cie.

Na twarz na­sto­latki wró­ciła ra­dość. Zo­fia tak bar­dzo ko­chała ten wi­dok. Te przy­mru­żone w szparki oczy i do­łeczki w po­licz­kach były naj­pięk­niej­szą na­grodą po trud­nym roku, mie­siącu, dniu, go­dzi­nie, mi­nu­cie. Były le­kiem na całe zło i dla nich go­towa była znieść wiele. Dla nich go­towa była znieść wszystko. Dla nich go­towa była wy­rzec się sa­mej sie­bie.

– Leoś, chodź do nas. No chodź, chodź, skar­beńku – po­wie­działa Ju­styna, wy­ma­chu­jąc kie­lisz­kiem wy­peł­nio­nym al­ko­ho­lo­wym trun­kiem.

Oho, za­czyna się – po­my­ślała Zo­fia, od­pro­wa­dza­jąc wzro­kiem męża, który zmie­rzał w stronę Ju­styny. Fi­zycz­nie stała za Ju­lią, po­ma­gała jej grać, wy­po­wia­dała do ucha córki ja­kieś wska­zówki, a men­tal­nie ob­ser­wo­wała to, co dzieje się po dru­giej stro­nie po­koju. A tam, jakby w zwol­nio­nym tem­pie jej mąż wraz z go­spo­dy­nią stu­kali się kie­lisz­kami i wzno­sili ja­kiś to­ast, któ­rego słów nie do­sły­szała. A może nie chciała do­sły­szeć? Całe szczę­ście, że za­jęta akor­de­onem Ju­lia nie pa­trzyła na oj­czyma.

Leon był w swoim ży­wiole. Ko­ły­sał się na boki, ge­sty­ku­lo­wał i zda­wało się, że opo­wiada ja­kiś dow­cip. Ju­styna May­erowa za­śmie­wała się do roz­puku, ko­kie­te­ryj­nie od­chy­la­jąc głowę i po­pra­wia­jąc so­bie włosy. Znisz­czone roz­ja­śnia­czem ko­smyki ko­biety nie­mal mu­skały twarz męża Zo­fii za­da­ją­cej so­bie te­raz py­ta­nie: „Czy tylko ja to wi­dzę, u li­cha?”.

– Zo­sia, Zoo­ooosia! – za­wo­łała Ju­styna, pró­bu­jąc się prze­bić przez gwar oto­cze­nia.

Zo­fia prze­łknęła ślinę. Po­chy­liła się nad córką i pró­bu­jąc się uspo­koić, wdy­chała za­pach skóry dziew­czyny.

– Zoo­oosia! Zośka!

Zo­fia wes­tchnęła. Nie­na­wi­dziła, gdy na­zy­wano ją Zośką. Nie cier­piała tego od cza­sów dzie­ciń­stwa. Okre­śle­nie „Zośka” dzia­łało na nią jak płachta na byka i de­ner­wo­wało chyba bar­dziej niż to, że Ju­sia po­zwala so­bie na ko­kie­to­wa­nie Le­ona w jej obec­no­ści.

– Zo­cha!

Julka spoj­rzała na są­siadkę.

– Pani May­erowa chyba cię woła, ma­muś.

Zo­fia nie­chęt­nie spoj­rzała na Ju­stynę. Ko­bieta była pi­jana. Tego nie dało się już nie za­uwa­żyć. Jej czer­wona szminka od­zna­czała się na trzy­ma­nej przez nią lampce z trun­kiem, a tusz do rzęs tan­det­nie roz­ma­zał się pod jej oczami.

– Ty, Zo­sia, głu­cha je­steś czy co? – po­wie­działa mi­łym gło­sem, chi­cho­cząc.

Zo­fia od­dy­chała z tru­dem.

– Ja ci chcia­łam tylko po­wie­dzieć, że masz wspa­nia­łego męża. Ja­kiż on za­bawny. Jak mnie roz­śmie­szył, prawda, Go­siu? – zwró­ciła się w stronę przy­ja­ciółki.

Go­sia przy­tak­nęła, wdzię­cząc się do Jusi. A ja­kie miała wyj­ście? Mu­siała przy­tak­nąć. Ju­sia prze­cież co roku przyj­mo­wała do wa­ka­cyj­nej pracy dwóch jej sy­nów. Chłopcy za­ra­biali na drobne przy­jem­no­ści – ubra­nia, ko­sme­tyki, randki z dziew­czy­nami. Gdyby ich matka nie oka­zy­wała Ju­sty­nie Mayer na­le­ży­tego sza­cunku, sy­no­wie Gosi mo­gliby stra­cić in­tratną pracę w Niem­czech.

– No nie mogę się na­dzi­wić, gdzieś ty go zna­la­zła, Zo­sia, co? Ty mi le­piej po­wiedz.

Zo­sia nie od­po­wie­działa. Spoj­rzała za to na Benka, który albo nic nie sły­szał z tej ich roz­mowy, albo uda­wał, że nie sły­szy.

– Taki jaj­carz. No uśmia­łam się, aż mnie brzuch boli. Zo­sia, ty to mu­sisz mieć z nim ży­cie. Ży­cie jak w Ma­dry­cie – za­rzu­ciła tan­det­nym tek­stem. – No sło­dziak, sło­dziak! Sło­oooodziak! – Trze­po­tała za­lot­nie rzę­sami.

Zo­fię zbie­rało na wy­mioty. Na­brała po­wie­trza w płuca, pró­bu­jąc się uspo­koić, i spoj­rzała na męża, ocze­ku­jąc, że i on na nią spoj­rzy. Nic z tego. Leon przy­glą­dał się Ju­sty­nie, ko­bie­cie star­szej od niego o po­nad de­kadę, i spi­jał z jej ust każde słowo. Jego oczy błysz­czały. Ten blask po­ra­żał. Dźgał serce Zo­fii, któ­rej mąż prze­cież obie­cał, że nie bę­dzie pił.

A ona znów mu uwie­rzyła...

Nie­stety.

– Zośka, a ty coś taka oso­wiała? Nie sły­szysz, co mó­wię?

– Sły­szę, Ju­stynko.

– No, to do­brze, że sły­szysz. Bo ten twój mąż to taki mo­del. Jaki fajny chło­pak, jaki fajny.

– Dzię­kuję.

– Ty wiesz, jaki ty masz skarb w domu?

Zo­fia za­ci­snęła bo­le­śnie szczękę.

Leon pod­szedł do Benka, za­ma­chał przed nim pu­stym kie­lisz­kiem, który po kilku se­kun­dach wy­peł­nił się whi­sky. Po­tem mąż Zosi usiadł na krze­śle i za­czął coś opo­wia­dać, lecz sensu jego słów żona nie po­tra­fiła wy­chwy­cić. Znów to samo. Znów flirt z ob­cymi ko­bie­tami. Znów by­cie w cen­trum uwagi. Znów pu­bliczne po­ni­ża­nie Ju­lii. A może mi się to tylko wy­daje? Nie, nie wy­daje mi się. Mam prawo czuć to, co czuję. Dla­czego on to robi? Dla­czego? Dla­czego znów pije, mimo że pro­si­łam, by tego nie ro­bił? Dla­czego pije z kie­liszka, ta­kiego obrzy­dli­wego, ma­łego, ja­snego kie­liszka, cho­ciaż obie­cał wie­lo­krot­nie, że ni­gdy, prze­nigdy tego nie zrobi? Wie­dział, ja­kie wspo­mnie­nia bu­dzi w jego żo­nie wi­dok kie­lisz­ków. Wie­dział, że oże­nił się z ko­bietą, która wcze­śniej za męża miała al­ko­ho­lika. Wie­dział, że Julka, bę­dąc małą dziew­czynką, na wi­dok kie­lisz­ków wo­łała „tata”. Wie­dział, jak to wszystko boli Zo­fię. Wie­dział. Obie­cał, że nie bę­dzie pił z kie­lisz­ków, by nie bu­dzić bo­le­snych wspo­mnień. A jed­nak...

Ko­lejny dow­cip opo­wia­dany przez Le­ona naj­wy­raź­niej do­biegł końca, a gło­śny śmiech Ju­styny i Gosi wy­rwał Zo­fię z roz­my­ślań.

– No nie wy­trzy­mam, Zo­cha, ja­aaaja ja­aak ber... berr... no wiesz co – pró­bo­wała po­wie­dzieć Ju­sia. Za­częła czkać.

Zo­fia miała tego dość. Chciała te­raz, za­raz, już, na­tych­miast, zna­leźć się jak naj­da­lej stąd. Za ja­kie grze­chy mar­no­wała czas na tych lu­dzi? Dla­czego znów uwie­rzyła, że tym ra­zem wszystko bę­dzie, jak na­leży?

– Na nas już chyba pora – zwró­ciła się do męża przez stół.

– Ależ oczy­wi­ście, skar­bie. Jak so­bie ży­czysz.

– No ideał! Zo­cha, ideał maszzzzz. Mój Be­nek, jak pił, to nie mo­głam go wyc... wyc... wy­cią­gnąć za żadne skarby. Ale te­raz nie pije. – Za­czkała. – Te­raz ja piję. Ja! – Dźgnęła pal­cem w swoją lewą pierś tak mocno, że aż po­ja­wiło się wgłę­bie­nie.

Leon wstał, skie­ro­wał się do wyj­ścia i usłuż­nie wy­cią­gnął dłoń w stronę Zo­fii, za­chę­ca­jąc ją ge­stem, by do niego po­de­szła. Znów zy­skał w oczach Ju­styny. „Ochom” i „achom” nie było końca.

– Ja­kiż Leoś wspa­niały, ja­kiż z niego dżen­tel­men, och, ta­kich męż­czyzn już nie ma na tym świe­cie. Toć to di­no­zaur! – piała z za­chwy­tem, czka­jąc od czasu do czasu, co wzbu­dzało w Zo­fii obrzy­dze­nie. Tym­cza­sem Leon, tak jak zwy­kle on, oto­czył żonę ra­mie­niem.

– Moja żona to ideał – po­wie­dział.

Zo­fia uśmiech­nęła się blado.

– I jesz­cze żonę do­ce­nia – rzu­ciła roz­anie­lona Go­sia.

Ju­sia zło­żyła dło­nie z za­chwy­tem jak do mo­dli­twy i jako że ję­zyk jej się plą­tał i nie zdo­łała wy­po­wie­dzieć nic, to tylko na­boż­nie pa­trzyła.

– To co, roz­chod­niaczka, Leoś? – po­wie­dział Be­nek, wzno­sząc bu­telkę.

Jak to moż­liwe, że ktoś, kto de­kla­ruje, że nie pije al­ko­holu, tak ocho­czo po­lewa go in­nym? – za­sta­na­wiała się Zo­fia. – Czy to jest tro­chę tak, jak z ano­rek­tyczką, która sama nie je, a spra­wia jej frajdę prze­by­wa­nie w oto­cze­niu je­dze­nia i wty­ka­nie go in­nym?

Be­nek wci­snął w rękę Le­ona kie­li­szek. Zo­fii sta­nęły przed oczami chwile, gdy z małą Jul­cią ucie­kała od pierw­szego męża, który w pi­jac­kim amoku nad sobą nie pa­no­wał. Było jej słabo. Nogi miała jak z waty i my­ślała, że osu­nie się na pod­łogę. Je­dy­nym, co trzy­mało ją w pio­nie, była świa­do­mość, że po jej pra­wej stro­nie stoi Ju­lia, Ju­leczka, jej có­ru­nia.

Be­nek wy­peł­nił kie­li­szek Le­ona i po­zo­sta­łych graj­ków, któ­rzy oto­czyli ich wia­nusz­kiem. Pod pre­tek­stem wło­że­nia płasz­cza Zo­fia wy­su­nęła się z ob­jęć męża. Nie chciała pa­trzeć, jak pije z kie­liszka. To było zbyt bo­le­sne.

– No to siup, pro­szę ja cie­bie, za tych, co nie mogą, pro­szę ja cie­bie, prawda, Zo­sia?

Roz­le­gły się brawa. Zo­fia za­pięła ostatni gu­zik płasz­cza, zmu­sza­jąc się do po­dzię­ko­wań za za­pro­sze­nie. Ju­lia stała spło­szona, a Leon za­czął się z wszyst­kimi że­gnać, każ­dego z osobna ob­da­ro­wu­jąc ser­decz­nym uści­skiem. Szcze­gól­nie długo trzy­mał w ra­mio­nach Ju­stynę, pisz­czącą, jaki on jest wspa­niały, za­bawny, mę­ski i przy­stojny. Aż dziw, że „pro­szę ja cie­bie Be­nek” pa­trzył na to z ta­kim spo­ko­jem. Ale może on, w prze­ci­wień­stwie do Zo­fii, nie wi­dział w ni­czym pro­blemu.

Cią­gle cze­goś mi bra­kuje. Czego? Nie wiem. To nie­moż­liwe, że tylko ja ko­nam ze zmę­cze­nia. Na pewno jest na świe­cie wiele ko­biet po­dob­nych do mnie.

Jakże chcia­ła­bym się z nimi spo­tkać, wy­mie­nić do­świad­cze­niami, wy­ża­lić.

Czy one też mają mę­żów błysz­czą­cych w to­wa­rzy­stwie? Albo part­ne­rów? Czy one czują się po­dob­nie do mnie? Bo je­śli tak, to... to wszystko ze mną w po­rządku.

Nie je­stem wa­riatką. Nie je­stem nią. Cho­ciaż Bóg mi świad­kiem, co­raz czę­ściej czuję się tak, jak­bym po­stra­dała zmy­sły.

Tak czę­sto by­wam za­zdro­sna o mo­jego męża. Może dla­tego, że w grun­cie rze­czy lu­bię czuć się po­krzyw­dzona?

Nie... nie lu­bię. Nie­na­wi­dzę tego uczu­cia. Nie­na­wi­dzę nie­na­wi­dzić. Nie chcę nie­na­wi­dzić. To złe, wiem, że to złe. To mnie nisz­czy, a ja nie chcę sie­bie świa­do­mie nisz­czyć.

Ale prze­cież tu mogę na­pi­sać wszystko. I tak nikt ni­gdy tego nie prze­czyta.

Żyć we­dług wła­snego świa­tła.

Żyć w sta­nie ła­ski.

Żyć tak, jakby wszystko miało zna­cze­nie i mo­gło się stać nie­ogra­ni­czo­nym źró­dłem re­flek­sji. Moje rów­niutko po­ukła­dane ubra­nia w sza­fie – re­flek­sja? Sama je­stem po­ukła­dana. Gówno prawda! Chcę ucho­dzić za po­ukła­daną, a w grun­cie rze­czy mam w so­bie ba­ła­gan.

Jak mam go po­sprzą­tać?

Wiem. Po­znam swoje po­trzeby i za­cznę żyć praw­dzi­wie. A przy­naj­mniej spró­buję. Za­cznę czy­tać wię­cej ksią­żek, ta­kich mą­drych, jesz­cze mą­drzej­szych od tych, które czy­tam.

Grunt to zna­leźć ja­kieś kon­struk­tywne za­ję­cie i od­cią­gnąć my­śli od tego, co mnie za­truwa. Tyle że... tyle że to ta­kie trudne.

Jest mi zwy­czaj­nie w świe­cie źle. Czy tylko ja czuję zbyt mocno? Czy tylko ja na tym świe­cie czuję za bar­dzo, pra­gnę za bar­dzo?

Sama już nie wiem.

– Ma­muś, co ro­bisz?

Zo­fia za­mknęła dzien­nik i od­wró­ciła się w stronę drzwi. Stała w nich Ju­lia. Blask pro­mieni sło­necz­nych wpa­da­ją­cych do domu przez okno opro­mie­niał ala­ba­strową twarz dziew­czyny, roz­le­wa­jąc się na ja­snych aniel­skich wło­sach. Ten wi­dok za­pie­rał dech w pier­siach i za­wsze dzia­łał na Zo­fię ko­jąco.

– Pi­sa­łam dzien­nik.

Ju­lia za­śmiała się, idąc w stronę matki.

– Książkę na­pisz – po­wie­działa, za­my­ka­jąc ją w uści­sku.

– To nie dla mnie.

– Dla­czego?

– Dla­tego że...

– Że co?

– Książki trzeba pi­sać tak, jakby nikt w ży­ciu miał ich nie prze­czy­tać.

– Nie ro­zu­miem.

– Trzeba po­zbyć się uczu­cia, że cze­goś nie wy­pada, że nie przy­stoi. Po­nad wszelką wąt­pli­wość trzeba wy­zbyć się stra­chu przed oceną. Wiem, co mó­wię. Prze­tłu­ma­czy­łam ich setki, je­śli nie ty­siące. Na­prawdę daje się wy­czuć, kiedy au­tor waży słowa. Przy­naj­mniej ja to czuję.

– Ma­muś, ale ty nie je­steś kimś, kogo ob­cho­dzi to, co my­ślą inni, prawda?

Zo­fia za­my­śliła się, oparł­szy głowę na piersi córki. Wła­śnie że była taka. Bała się tego, co po­wie­dzą inni, jak ją oce­nią. Chciała za wszelką cenę do­rów­nać Le­onowi. Bo­daj raz być w cen­trum uwagi. Bo­daj raz być za­py­tana o zda­nie i wy­słu­chana bez lęku o to, że mąż pod­waży w to­wa­rzy­stwie jej wy­po­wiedź. Tak bar­dzo nie lu­biła, gdy jej prze­ry­wał. Tyle razy usi­ło­wała de­li­kat­nie wal­czyć o swoje, lecz po­ko­ny­wał ją kil­koma gło­śniej wy­po­wie­dzia­nymi sło­wami. Nie chciała się kłó­cić przy in­nych. Prać w ob­cych do­mach wła­snych bru­dów, a po­tem tłu­ma­czyć, że nie to miała na my­śli.

To dla­tego mil­czała, pro­sząc je­dy­nie, by wró­cili do domu. Gdy już tam do­cie­rali, roz­po­czy­nało się ich pry­watne, oso­bi­ste pie­kło.

Wy­star­czyło wło­żyć wtyczkę do gniazdka, by klatkę scho­dową domu Zo­fii i Le­ona wy­peł­niła świą­teczna at­mos­fera. Ko­bieta za­pa­trzyła się na te ko­lo­rowe świa­tełka, przy­po­mniaw­szy so­bie, ile trudu wło­żyła w ich przy­mo­co­wa­nie. Za­du­mała się nad tym, jak z na­masz­cze­niem pa­ko­wała sło­dy­cze w małe, czer­wone to­re­beczki, które roz­pa­ko­wy­wali każ­dego dnia mi­ja­ją­cego ad­wentu.

Ko­chała święta, cho­ciaż zde­cy­do­wa­nie wo­lała, gdy spę­dzali je w Pol­sce. W tym roku jed­nak nie udało się tego za­pla­no­wać. Zbyt dużo mieli pracy, zbyt wiele pie­nię­dzy po­chła­niała zdalna tro­ska nad scho­ro­waną matką Le­ona. Trzeba było wy­ku­pić leki i opła­cić miesz­ka­jącą ze sta­ruszką opie­kunkę, a także za­glą­da­ją­cych od czasu do czasu le­ka­rzy i pie­lę­gniarki.

Jak do­brze, że cho­ciaż syl­we­stra spę­dzimy w kraju – cie­szyła się Zo­fia, przy­siadł­szy na scho­dach i za­pa­trzyw­szy się w sznur świą­tecz­nie mi­ga­ją­cych lam­pek.

Gdy była dziec­kiem, jej ro­dzi­ców nie było stać na taki luk­sus. Zresztą, na­wet je­śli by ich było stać, to z całą pew­no­ścią jej oj­ciec uznałby za­kup świe­ci­de­łek za zbędny.

Usta­lili z Le­onem, że noc wej­ścia w nowy, 2022 rok spę­dzą w ich ro­dzin­nym domu, któ­rego nie po­zbyli się, emi­gru­jąc z Pol­ski do Nie­miec. Nie, żeby Leon zgo­dził się od razu na tę pro­po­zy­cję, co to, to nie! On, w prze­ci­wień­stwie do Zo­fii, ko­chał za­bawę do bia­łego rana, huk pe­tard i gło­śną mu­zykę. Lecz... ja­kimś cu­dem zre­zy­gno­wał z tego. Zre­zy­gno­wał, gdy zgo­dziła się, by od­wie­dzili May­erów. Fi­fty, fi­fty – jak to okre­ślił.

Te­raz Zo­fia już sama nie wie­działa, czy ubiła do­bry in­te­res.

„Masz ta­kiego wspa­nia­łego męża, Zo­siu. Leoś, jaki ty je­steś su­per­chło­pak! Zo­siu, mu­sisz mieć z nim ży­cie jak w Ma­dry­cie”. Te i inne po­dobne tan­detne tek­sty Ju­styny wciąż hu­czały w gło­wie Zo­fii i cho­ciaż bar­dzo tego chciała, nie mo­gła się ich po­zbyć. Nie po­mo­gło dzie­sięć wy­bie­ga­nych o po­ranku ki­lo­me­trów, nie po­mo­gła me­dy­ta­cja, nie po­mo­gło pi­sa­nie pa­mięt­nika i wie­działa, że nie po­może także roz­mowa z Le­onem. Ileż to razy pró­bo­wała z nim roz­ma­wiać. Dla­czego więc te­raz łu­dziła się, że przy­nie­sie to ja­ki­kol­wiek sku­tek? Ty­siące razy py­tała, dla­czego pije, cho­ciaż obie­cał, że tego nie zrobi. Dla­czego pa­trzy na Julkę nie­na­wist­nym wzro­kiem, dla­czego de­pre­cjo­nuje dziew­czynę i dla­czego na nią samą, na Zo­fię, nie zwraca uwagi? Dla­czego ko­kie­tuje ko­biety? Opo­wiada im ka­wały, błysz­czy i dep­cze emo­cjo­nal­nie wraż­li­wość tych, z któ­rymi żyje? Dla­czego wszy­scy chwalą tylko jego, a na nią nikt na­wet nie pa­trzy?

Chyba to ostat­nie bo­lało ją naj­bar­dziej. Po­trze­bo­wała aten­cji ze strony oto­cze­nia, gdyż od dłuż­szego czasu sama nie po­tra­fiła jej so­bie ofia­ro­wać.

Łzy po­pły­nęły Zo­fii po po­licz­kach. Otarła je na­prędce, na­braw­szy po­wie­trza, pró­bu­jąc ja­koś się uspo­koić.

Z po­koju na pię­trze wy­szła Ju­lia.

– Wszystko w po­rządku, ma­mu­siu?

– Tak, skar­bie.

– To dla­czego pła­czesz?

– Już nie pła­czę.

– Ale pła­ka­łaś.

– No... tak. Pła­ka­łam. Pła­ka­łam, bo jest mi smutno. Mam wra­że­nie, że...

– Och, ma­muś, prze­stań już. Ja na­prawdę mam gdzieś to, że Leon...

– Już nic nie mów, do­brze? Pro­szę cię, ko­cha­nie.

Ju­lia usia­dła obok matki na scho­dach i wsu­nęła jej za ucho ko­smyk zwi­sa­ją­cych wzdłuż ciała dłu­gich do pasa wło­sów.

– Pro­szę, idź do sie­bie, Ju­leczko. Chcę zo­stać sama.

– Tylko pro­szę cię, ma­muś, nie roz­ma­wiaj z nim o tym.

– Mu­szę.

– Nie mu­sisz.

– Mu­szę, Ju­leczko.

– Ale co to da? – zde­ner­wo­wała się dziew­czyna. – Już tyle razy pró­bo­wa­łaś. Na­prawdę my­ślisz, że po­stę­pu­jąc wciąż tak samo, uzy­skasz inne efekty?

Jakże mą­dre były słowa wy­po­wie­dziane przez na­sto­latkę. Zo­fia była z niej taka dumna. Po­sie­działy jesz­cze chwilę ra­zem i Ju­lia wró­ciła do swo­jego po­koju. Wie­działa, co za chwilę się sta­nie. Na­ło­żyła więc na głowę wiel­kie słu­chawki, które do­stała w pre­zen­cie od bio­lo­gicz­nego ojca, i włą­czyła na cały re­gu­la­tor mu­zykę ze Spo­tify.

Matka znów pój­dzie jej bro­nić.

Zu­peł­nie nie­po­trzeb­nie.

Kie­dyś jesz­cze Julce za­le­żało na mi­ło­ści Le­ona, pra­gnęła, by był dla niej oj­cem, ja­kiego ni­gdy nie miała.

Kie­dyś... lecz nie te­raz.

– Mo­żemy po­roz­ma­wiać czy je­steś za­jęty?

Leon pod­niósł twarz znad lap­topa i uśmiech­nął się do żony.

– Już koń­czę, ko­teńku. Daj mi chwilę.

– W po­rządku.

Ze ści­śnię­tym gar­dłem po­drep­tała do po­łą­czo­nej z ogrom­nym sa­lo­nem kuchni.

Wsta­wiła wodę na her­batę, cho­ciaż wie­działa, że i tak nie zdoła jej wy­pić. Chciała po pro­stu czymś za­jąć ręce. Może wy­ko­ny­wa­nie me­cha­nicz­nych ru­chów ją uspo­koi i tym ra­zem jej dia­log z mę­żem bę­dzie wy­glą­dał ina­czej? Na pewno – łu­dziła się, z opty­mi­zmem za­le­wa­jąc to­re­beczkę Lip­tona wrząt­kiem. Od­cze­kała mo­ment, wy­cią­gnęła ją i wło­żyła do ma­łego, me­ta­lo­wego dzba­nuszka. Na po­tem. Na­uczona oszczęd­no­ści z jed­nej to­rebki ro­biła kilka her­bat, cho­ciaż Leon tak bar­dzo tego nie lu­bił.

– Skoń­czy­łem, ko­teńku. Co tam ro­bisz? Ale ślicz­nie wy­glą­dasz. Mó­wi­łem ci już, że je­steś naj­pięk­niej­sza na świe­cie?

Zo­fia na­wet się nie od­wró­ciła. Za­ci­snęła po­wieki i zo­ba­czyła pod nimi męża wy­chy­la­ją­cego kie­li­szek, pod­ry­wa­ją­cego obce ko­biety i po­ni­ża­ją­cego jej je­dyną córkę. Niby jak miała te­raz przy­jąć kom­ple­ment, po­dzię­ko­wać za niego i jesz­cze się cie­szyć.

– Wszystko w po­rządku, skar­bie? Do­brze się czu­jesz? – za­py­tał jesz­cze, po czym pod­szedł do żony i ob­jął ją w pa­sie, nur­ku­jąc no­sem w jej roz­pusz­czo­nych wło­sach. – Jak ty ślicz­nie pach­niesz. Po­wa­la­jąco! – za­chwy­cał się.

Wy­swo­bo­dziła się z jego ob­jęć.

– Zro­bi­łem coś nie tak? – spy­tał.

Zo­fia wie­działa, że to tylko kwe­stia czasu, jak po­świą­teczna at­mos­fera znik­nie. Już nie miała przed oczami mi­ga­ją­cych ra­do­śnie lam­pek na scho­dach. W za­mian za to mi­gały jej przed oczami ka­dry z Ju­styną w roli głów­nej okra­szone jej słod­kim, skie­ro­wa­nym do Le­ona gło­si­kiem.

– Dla­czego znów to zro­bi­łeś?

Po­trzą­snął głową, mru­żąc oczy.

Mil­czał.

– Py­tam, dla­czego znów to zro­bi­łeś? – po­wtó­rzyła.

Głos jej drżał.

– Ale co, ko­teńku? Przy­tu­li­łem cię tylko. Po­wą­cha­łem. Chyba mi wolno, prawda? Je­stem twoim mę­żem.

– Do­brze wiesz, że nie o to py­tam.

– A o co.

– Nie uda­waj, pro­szę. Nie po­gry­waj ze mną w ten spo­sób.

Zmarsz­czył czoło.

– Nie mam po­ję­cia, o czym mó­wisz. Mie­li­śmy taki wspa­niały dzień. Zje­dli­śmy ra­zem pyszne śnia­da­nie, obiad, a po­tem po­pra­co­wa­łem tro­chę. Mam tyle ro­boty, prze­cież wiesz. Za­sta­na­wiam się, czy do­brze zro­bi­łem, przyj­mu­jąc kon­trakt z Mer­ce­de­sem. Za­rzu­cają mnie ro­botą. Nic nie ro­bię, tylko na­no­szę zmiany w pro­jek­cie pod dyk­tando in­we­stora. Gość ocze­kuje nie­moż­li­wego. Prze­sta­wia mi ściany no­śne. Dasz wiarę? I jesz­cze się dziwi, że te jego zmiany kosz­tują sporo czasu i oczy­wi­ście pie­nię­dzy. Prze­cież nie będę prze­pro­jek­to­wy­wał tych fa­bryk za darmo. Ślę­czę nad tym no­cami – wes­tchnął.

Zo­fia za­gry­zała zęby. Jak zwy­kle Leon od­bie­gał w roz­mo­wie od tego, co na­prawdę ważne.

– Z dru­giej strony – cią­gnął, nie zwra­ca­jąc na żonę uwagi. – Je­śli ma nam na wszystko wy­star­czyć, mu­szę pra­co­wać. Ma­mie znów się po­gor­szyło, le­ka­rze stra­szą, że nie do­żyje Wiel­ka­nocy. No i je­śli chcemy wró­cić do kraju, to trzeba tro­chę przy­ci­snąć. Sama wiesz.

O czym, jak o czym, ale Zo­fia na pewno nie chciała te­raz roz­ma­wiać o te­ścio­wej.

– Znów pa­trzy­łeś na Ju­lię tym wzro­kiem – rzu­ciła oskar­ży­ciel­sko.

Leon po­trzą­snął głową zdzi­wiony.

– Ja­kim wzro­kiem?

– Do­brze wiesz, ja­kim. Za­wist­nym.

– Kiedy?

– Kiedy? Na przy­kład wczo­raj u May­erów i dziś przy śnia­da­niu.

Stęk­nął z nie­mocą.

– Zo­sia, nie na­krę­caj się, pro­szę. Ko­cham Jul­cię. To na­sza córka.

– To dla­czego mam wra­że­nie, że jej nie lu­bisz?

– Nie wiem. – Wzru­szył ra­mio­nami. – Może wciąż ży­jesz prze­szło­ścią, kiedy już na­prawdę pora ją za­mknąć.

Ko­bieta zła­pała się za głowę, usi­łu­jąc za­pa­no­wać nad na­ra­sta­jącą fu­rią. Jej to­le­ran­cja na tłu­ma­cze­nia Le­ona była co­raz mniej­sza. Kie­dyś, kiedy jesz­cze my­ślała, że coś wskóra, miała w so­bie wię­cej cier­pli­wo­ści. Ta jed­nak zda­wała się zni­kać z każ­dym dniem spę­dzo­nym u boku męża.

– Zo­sieńko... – za­czął cie­pło Leon. – Ko­cha­nie moje. Prze­cież wiesz, że ko­cham Ju­lię. Trak­tuję ją jak wła­sną córkę.

– To nie­prawda.

– Ależ oczy­wi­ście, że prawda. Nie da­lej, jak mie­siąc temu wsta­wi­łem się za nią w szkole, nie pa­mię­tasz? Już za­po­mnia­łaś, jak zła­pali ją na ścią­ga­niu? Chcieli ją za­wie­sić. I kto wów­czas za­dzia­łał? – Leon stu­kał się pal­cem w klatkę pier­siową, pe­łen wiary, że za­im­po­nuje żo­nie.

Na próżno.

– Po pro­stu mam wra­że­nie, że... – prze­łknęła ślinę – ...u May­erów tak nie­ład­nie się do niej od­no­si­łeś – po­wie­działa, si­ląc się na ła­god­ność.

– Co? Kiedy? U May­erów? Nie przy­po­mi­nam so­bie.

– Gdy wy­cią­gała akor­deon.

– A, wtedy. – Po­dra­pał się po gło­wie. – Nie od­no­si­łem się do niej źle, tylko zwró­ci­łem jej uwagę. Wy­rę­czasz ją, Zo­sia. To jest złe dla wy­cho­wa­nia.

– A co z cie­bie taki eks­pert, co? Co ty mo­żesz wie­dzieć o wy­cho­wa­niu? Ja­kie masz do­świad­cze­nie?

Po­czer­wie­niał. Pod­szedł do ku­chen­nego blatu, oparł się o niego i za­ci­snął na nim knyk­cie tak mocno, że aż po­bie­lały.

– Może miał­bym szansę, gdy­byś uro­dziła mi syna.

– Ale nie uro­dzi­łam! – wrza­snęła. – I wiesz co? Nie uro­dzę już. Jak pa­trzę na cie­bie i te twoje umi­zgi do ob­cych bab, to wszyst­kiego mi się ode­chciewa. A już naj­bar­dziej ro­dze­nia.

Prych­nął po­gar­dli­wie.

Roz­pła­kała się.

– Za­częło się. Su­per, Zośka. Gra­tu­la­cje. Jak zwy­kle afera z ni­czego.

Z ni­czego? Czyżby? Pa­trze­nie z od­razą na Ju­lię jej mąż na­zy­wał ni­czym. Od lat to ro­bił. Od lat. A ona, jak ta głu­pia, bła­gała, aby prze­stał. Tłu­ma­czyła, że rani to ją i jej dziecko.

– To na­sza córka, Zo­siu. Poj­mij to wresz­cie. Na­sza!

– Na­sza? Nie uła­twiasz mi my­śle­nia w ten spo­sób. Skoro uwa­żasz Julkę za swoją, to dla­czego ją de­pry­mu­jesz w to­wa­rzy­stwie. Dla­czego nie sza­nu­jesz mnie? Obie­ca­łeś, że nie bę­dziesz pił. I co? Pi­łeś z kie­liszka, cho­ciaż mia­łeś tego nie zro­bić. Znasz moją prze­szłość i wiesz, jak bar­dzo mnie to boli.

– Nie myl mnie z tym fiu­tem.

– No tak! Jesz­cze nie roz­ma­wia­li­śmy o moim by­łym mężu.

Prawdą było, że Szy­mon pił i że nie sza­no­wał Zo­fii, ale przy­naj­mniej po­tra­fił na­zwać Ju­lię có­reczką. Ko­bieta wy­gar­nęła to obec­nemu mę­żowi, na co ten znów prych­nął z od­razą i spy­tał, czy już za­po­mniała, jak wy­cią­gała ojca dziew­czynki z krza­ków. ZA­RZY­GA­NEGO!

– Nie wiem, które upo­ko­rze­nie gor­sze, Leon! – wrza­snęła. – Wy­cią­gać pi­jaka z krza­ków czy pa­trzeć, jak miz­drzysz się do przy­pad­ko­wych bab. Ja na­wet do sklepu się boję z tobą pójść. Wszę­dzie ja­kąś zwą­chasz, wszę­dzie!

Tusz do rzęs spły­wał Zo­fii po po­licz­kach. Mi­go­czące świa­tełka cho­inki od­bi­jały się te­raz na jej za­pła­ka­nej twa­rzy, która wy­glą­dała ni­czym ka­lej­do­skop roz­pa­czy.

– Ja­kie za­kupy? O czym ty mó­wisz? Ja­kie miz­drze­nie się do bab? Zo­sia? Zo­sieńka? Po­stra­da­łaś zmy­sły, skar­bie, uspo­kój się. – Leon mó­wił przy­ci­szo­nym to­nem, pró­bu­jąc się do niej zbli­żyć. Chciał za­mknąć ją w uści­sku, lecz im bar­dziej się do niej zbli­żał, tym bar­dziej zde­cy­do­wa­nie się od niego od­da­lała.

– Nie rób tego – po­pro­siła, kie­ru­jąc się w stronę scho­dów.

Szedł za nią.

– Nie idź za mną. Wi­dzę, że nie mamy o czym roz­ma­wiać.

– Zo­siu, wręcz prze­ciw­nie, mamy o czym. Nie mo­żesz tak my­śleć, nie wolno ci. Prze­cież wiesz, że to nie­prawda. Ko­cham Ju­lię i nie miz­drzę się do żad­nych bab. A ten al­ko­hol to... – za­wa­hał się przez uła­mek se­kundy – ...masz ra­cję, wy­pi­łem, ale to było za­le­d­wie kilka kie­lisz­ków, na mi­łość bo­ską!

– O kilka za dużo. Mia­łeś wcale nie pić.

– Je­steś prze­wraż­li­wiona. Wszy­scy pili, inne ko­biety nie miały z tym pro­blemu, tylko ty, jak za­wsze...

Zo­fii opa­dły ręce. Roz­sz­lo­chała się na ca­łego.

Od­wró­ciła się na pię­cie i po­bie­gła na pię­tro. Leon ru­szył za nią, lecz spra­wiało mu trud, by ją do­go­nić. W końcu jed­nak udało mu się ją zła­pać gdzieś w po­ło­wie scho­dów.

– Puść mnie! – wrza­snęła.

Ści­snął ją jesz­cze bar­dziej.

– Puść mnie!

– Zo­sieńko, ko­cha­nie, uspo­kój się.

Za­częła się sza­mo­tać, pró­bu­jąc wy­do­stać się z jego sil­nego uści­sku. Nie mo­gła zła­pać tchu.

– Zo­sieńko, ko­cham cię, po­ra­dzimy so­bie ze wszyst­kim, tylko się uspo­kój, ko­cha­nie moje. Sły­szysz?

– Puść mnie! Puść!

Leon nie ustę­po­wał. Im moc­niej się szar­pała, tym bar­dziej za­ci­skał na niej ra­miona. Miał nad nią po­nad trzy­dzie­sto­ki­lo­gra­mową prze­wagę. Wy­glą­dało to, jakby żaba wal­czyła z ko­niem. W końcu, nie wi­dząc dla sie­bie żad­nego ra­tunku, Zo­sia ugry­zła męża w ra­mię.

– Ożeż ku... mać! Co jest z tobą? Wa­riatka!

Zo­fia ru­szyła przed sie­bie za­ma­szy­stymi kro­kami i w mgnie­niu oka zna­la­zła się na gó­rze. Lampki zdo­biące po­ręcz scho­dów mi­go­tały ra­do­śnie, nic nie ro­biąc so­bie z at­mos­fery pa­nu­ją­cej mię­dzy mał­żon­kami. Pa­trząca na nie Zo­fia po­czuła, że ich blask ją razi, prze­nika do jej wnę­trza, pa­ląc je ży­wym ogniem. Zła­pała za ka­bel i po­cią­gnęła za niego sil­nie, zry­wa­jąc na­rę­cza mi­ga­ją­cych iskier. Wpa­dła w szał.

– Co ty ro­bisz?! – wrza­snął Leon.

Nie sły­szała go. W ataku fu­rii wy­ży­wała się na nie­ist­nie­ją­cych już świe­ci­deł­kach do mo­mentu, aż za­bra­kło jej tchu i sił, by czy­nić to da­lej. Zmę­czona i spła­kana po­bie­gła do ła­zienki, za­mknęła się od środka, oparła się o ścianę i osu­nąw­szy się po niej, okla­pła na pod­łogę.

– Co się stało? – spy­tała Ju­lia, wy­szedł­szy z po­koju. Zdjęła słu­chawki z uszu i spoj­rzała py­ta­jąco na oj­czyma.

Ko­ry­tarz wy­glą­dał jak kadr z filmu Ke­vin sam w domu. Ka­ble, lampki i wo­reczki ad­wen­towe wa­lały się te­raz, gdzie po­pad­nie, spra­wia­jąc, że dziew­czy­nie ode­brało mowę.

Leon pod­szedł do pa­sier­bicy i ob­jął ją z czu­ło­ścią.

– Mama miała atak, skar­bie – wy­szep­tał, gła­dząc ją po gło­wie.

Ju­lia za­częła dy­go­tać.

– Ciiii, już do­brze, do­brze, po­ra­dzimy so­bie. Je­ste­śmy ro­dziną – szep­tał.

Jego słowa mie­szały się z do­cho­dzą­cym zza drzwi ła­zienki pła­czem Zo­fii.

Ju­lia nie wie­działa, co ma my­śleć. To, na co pa­trzyła, spra­wiło jej nie­wy­obra­żalny ból. Wy­rwała się z ob­jęć oj­czyma i pod­bie­gła do drzwi ła­zienki.

– Ma­mu­siu? Ma­mu­siu, otwórz, pro­szę. Ma­mu­siu, sły­szysz? Ma­muś...

Zo­fia nie sły­szała córki. Wci­snęła so­bie w uszy palce wska­zu­jące i zwi­nięta w kłę­bek bu­jała się w przód i w tył, li­cząc na to, że ja­koś uko­ły­sze swoje emo­cje. Ona chciała tylko, aby ktoś ją ko­chał. Chciała dla swo­jej córki domu, ja­kiego sama ni­gdy nie miała. Chciała, by ktoś ko­chał Julkę tak, jak jej, Zo­fii, nie ko­chał ża­den męż­czy­zna.

Zo­fia nie miała ojca, na ja­kiego za­słu­guje każde dziecko.

Jej oj­ciec miał ją gdzieś. Wo­lał uga­niać się za prze­by­wa­ją­cymi w Pol­sce Ro­sjan­kami lek­kich oby­cza­jów, za­miast po­świę­cić czas jej wła­snej matce.

Zo­fia za­wio­dła się na pierw­szym mężu. Kiedy wal­czyła o wy­rwa­nie go ze szpo­nów al­ko­ho­li­zmu, śmiał się jej w twarz, uda­jąc, że nie wi­dzi w ni­czym pro­blemu.

Drugi mąż Zo­fii, Leon, męż­czy­zna bę­dący ma­rze­niem wielu ko­biet, prze­raź­li­wie ją ra­nił. Ra­nił ją do krwi. Ra­nił ją tak, że co­raz wię­cej trudu spra­wiało jej co­dzienne pod­nie­sie­nie się z łóżka. Od­no­siła wra­że­nie, że kona i że je­śli cze­goś nie zrobi, aby zmie­nić co­kol­wiek, pew­nego dnia po pro­stu z tego łóżka nie wsta­nie.

Co ze mną jest nie tak? Dla­czego? – py­tała sie­bie raz po raz. Co z tego, że sły­szała od­po­wie­dzi, skoro nie była go­towa na to, by za­cząć żyć zgod­nie z nimi. Znów po­trze­bo­wała ży­cio­wej od­wagi, pod­czas gdy ta zda­wała się z niej umy­kać. Na­raz, zu­peł­nie nie wia­domo dla­czego, na­szła ją po­cie­sza­jąca myśl, iż z pew­no­ścią nie jest je­dyną ko­bietą na świe­cie, usi­łu­jącą iść z pod­nie­sioną głową przez trudną do znie­sie­nia co­dzien­ność.