Pomroka ebook i audiobook

Pro­log

Na bia­łym ma­te­riale wy­kwi­tła czer­wona plama. Do­tknęła jej pal­cem; była cie­pła i wil­gotna. Zo­sta­wiła na opuszce lepki ślad, za­bar­wia­jąc li­nie pa­pi­larne, jakby ktoś po­brał od niej od­ci­ski, tyle że ko­lor się nie zga­dzał. 

W jej ży­ciu nic się ostat­nio nie zga­dzało. 

Ścią­gnęła skar­petkę. Na pa­lu­chu, od we­wnętrz­nej strony, zro­biło się brzyd­kie ob­tar­cie, z któ­rego są­czyła się krew. Się­gnęła do tyl­nej kie­szeni dżin­so­wych szor­tów i wy­jęła z niej pa­pie­rową chu­s­teczkę, tro­chę już sfa­ty­go­waną i na­wet lekko za­bar­wioną na nie­bie­sko, ale ja­kie to miało zna­cze­nie, ta cała prze­sadna hi­giena. W końcu od ta­kich rze­czy się nie umiera. Ode­rwała z niej wą­ski pa­sek i owi­nęła nim pa­lec. Musi wy­star­czyć. Zresztą rana nie bę­dzie się od­na­wiała, bo to prze­cież nie od adi­da­sów. 

Się­gnęła po skar­petkę i wy­wi­nęła ją na lewą stronę. Był tam – nie­duży czarny ka­myk, który za­plą­tał się we fro­towe włókna. Czuła go już od ja­kie­goś czasu, ale nie chciała się za­trzy­my­wać, jakby się oba­wiała, że może się roz­my­ślić i za­wró­cić.

Nie mo­gła; musi im po­ka­zać, na co ją stać. Po­ka­zać, że skoro oni tak się za­cho­wują, to ona też ma prawo wy­ciąć ja­kiś nu­mer.

No do­bra, może nie oni, a on. Oj­ciec.

Kilka razy ob­ró­ciła ka­myk w pal­cach. Niby taki dro­biazg, a jed­nak zro­biła się rana. Rzu­ciła go w krzaki. 

Ka­myk. Wszę­dzie do­okoła było pełno ka­mieni. No bo co in­nego mia­łoby być w Gó­rach Ka­mien­nych – pia­sek?

„Góry Ka­mienne to miej­sce dla twar­dych lu­dzi”, prze­czy­tała w ja­kiejś za­ku­rzo­nej bro­szurce, wy­sta­wio­nej na sto­jaku ple­ne­ro­wej bi­blio­teczki szkol­nej. Same nudne sta­ro­cie tam le­żały, jakby zro­bili skła­do­wi­sko ma­ku­la­tury, a nie miej­sce wy­miany ksią­żek. 

Wszystko tu­taj ta­kie było – stare, a na­wet je­śli ja­koś prze­ro­bione na nowe, to i tak po­przed­nie ży­cie wy­cho­dziło na wierzch, przy­po­mi­na­jąc o tam­tym świe­cie i tam­tych lu­dziach. Tych, dla któ­rych te te­reny były do­mem z wy­boru. Po nich zja­wili się pe­chowcy z ła­panki, pod przy­mu­sem, bez wyj­ścia. 

Tak samo było z nią – z wła­snej woli ni­gdy by się nie zgo­dziła na przy­jazd. Ale czy miała wy­bór? 

Tamci, po woj­nie, też nie mieli wy­boru. Wy­lą­do­wali w tym miej­scu i tak tkwili; może li­czyli na to, że to przej­ściowe i wrócą do sie­bie? Nie wró­cili, za to mło­dzi, ostat­nie po­ko­le­nie, wy­jeż­dżali stąd – byle da­lej, bo tu smu­tek i brak per­spek­tyw. Za­czy­nali nowe ży­cie gdzie in­dziej. A ona wła­śnie tu mu­siała do­ra­stać.

Prze­szył ją dreszcz. Wy­cią­gnęła z ple­caka bluzę. Za­pach­niało pły­nem do płu­ka­nia tka­nin. W domu, to zna­czy w po­przed­nim domu, ten za­pach za­wsze miło jej się ko­ja­rzył – świeży i ożyw­czy, sy­no­nim ro­dzin­nego szczę­ścia, jak obie­cy­wały re­klamy nie­miec­kiej che­mii. Wszystko w tych fil­mi­kach ta­kie było: ładne i wy­mu­skane, ale prze­cież nie­praw­dziwe – zu­peł­nie jak w jej ży­ciu. 

Mimo to przez chwilę trzy­mała mię­si­sty tur­ku­sowy ma­te­riał do­ci­śnięty do twa­rzy. Przy­mknęła oczy. Pa­mięć do­brze za­dzia­łała: przed­miot – za­pach – sko­ja­rze­nia. Ko­lo­rowe ładne ob­razki z tam­tej karty pa­mięci. 

Te­raz karta za­peł­niała się no­wymi wspo­mnie­niami, któ­rych wcale nie chciała.

Znowu po­czuła dreszcz. Otwo­rzyła oczy. Niebo błę­kit­nie błysz­czało, dziś miał być upał, jak od kilku dni zresztą, ale na ra­zie czuła wil­gotny chłód. Tu­tej­sze po­ranki ta­kie były – w ko­tli­nach po­ro­śnię­tych wy­soką bu­czyną, która za­trzy­my­wała więk­szość świa­tła, ter­mo­me­try po­ka­zy­wały tem­pe­ra­turę o kilka stopni niż­szą niż w mie­ście. Mia­steczku. Tej dziu­rze, która stała się jej do­mem.

Chciało jej się pła­kać, ale rów­no­cze­śnie była wście­kła. Jakby mało było hor­mo­nów, które i tak ro­biły z nią, co chciały. 

Wło­żyła bluzę i spoj­rzała na skar­petkę. Plama zmie­niła ko­lor z ma­ko­wej czer­wieni na winną i lekko ze­sztyw­niała. Wy­glą­dało to słabo, ale prze­cież nie bę­dzie się ni­g­dzie roz­bie­rała. Wsu­nęła stopę do buta.

Wła­ści­wie to nie miała po­ję­cia, do­kąd pój­dzie ani co bę­dzie ro­bić. Nie prze­my­ślała tego, to był im­puls, po pro­stu po­czuła, że dłu­żej nie da rady, zgar­nęła ple­cak, port­fel, ko­mórkę, tro­chę kasy i ci­cho za­mknęła za sobą drzwi. 

Do­szła do końca as­faltu. Za ple­cami miała wą­ską, nową jezd­nię i stare po­nie­miec­kie za­bu­do­wa­nia. W tym miej­scu do­mo­stwa się koń­czyły, za­czy­nała się szu­trówka. Droga skrę­cała i od te­raz pro­wa­dziła bli­żej stru­mie­nia, w tu­nelu oto­czo­nym wy­so­kim bu­kami. 

Owio­nęła ją zimna wil­goć, na no­gach po­ja­wiła się gę­sia skórka. Zde­cy­do­wa­nie lep­sze by­łyby dłu­gie spodnie, ale prze­cież po­tem, już po dru­giej stro­nie góry, by się w nich ugo­to­wała. 

Przy­spie­szyła kroku. Było tu tak mroczno, jakby niebo się nad nią za­mknęło. Tak się zresztą czuła, dla­tego zde­cy­do­wała, że to bę­dzie dziś. Matka by się za­śmiała i po­wie­działa: „Jaka to de­cy­zja? Kiedy czło­wiek ma czter­na­ście lat, składa się z sa­mych im­pul­sów. Na­wet taka do­bra i fajna dziew­czyna jak ty”. 

Tak, czę­sto to sły­szała: że jest fajna i do­bra. Uczyła się i nie spra­wiała kło­po­tów. I już, tyle do­ro­słym wy­star­czy – to, co w środku, w ogóle ich nie in­te­re­suje. Do­ro­śli są bez­na­dziejni. No, matka może miała ja­kieś za­lety, w su­mie to na­wet była cał­kiem okej, ale w tej spra­wie za­wo­dziła po ca­ło­ści, a oj­ciec...

Roz­pła­kała się. Wy­jęła z kie­szeni szor­tów po­strzę­pioną chu­s­teczkę i prze­tarła nią twarz.

Nie chciała znowu be­czeć, ale to tak cho­ler­nie bo­lało. Żeby wła­sny oj­ciec...

Droga się roz­wi­dlała. Szer­sza ścieżka pro­wa­dziła pro­sto, da­lej wzdłuż stru­mie­nia, węż­sza od­bi­jała w prawo, po­cząt­kowo przez łąkę, po­tem ostro ku gó­rze. 

Się­gnęła do ple­caka po mapę. Trudno się było ro­ze­znać, w któ­rym miej­scu się znaj­duje – to w końcu tylko dar­mowa gra­fika z punktu in­for­ma­cji tu­ry­stycz­nej. Przy­da­łaby się na­wi­ga­cja w ko­mórce albo strona z tra­sami i szla­kami, ale prze­cież nie mo­gła włą­czyć te­le­fonu. Od razu by ją na­mie­rzono, a na­wet je­śli nie, to i tak le­piej, że jest nie­do­stępna. Mama bę­dzie się pew­nie mar­twić, choć w su­mie – kto wie? Nie­dawno, kiedy się po­kłó­ciły, wy­krzy­czała jej, że ona też ma prawo do swo­jego ży­cia. Że nie jest tylko ro­bo­tem do wy­ko­ny­wa­nia pracy, za­ra­bia­nia, sprzą­ta­nia i roz­wią­zy­wa­nia kło­po­tów. Jakby wła­snych nie miała i mu­siała cią­gle zba­wiać świat.

No to so­bie od­pocz­nie od córki. 

A oj­ciec? On niech cierpi – za to, co jej zro­bił. Je­śli oczy­wi­ście aku­rat dziś naj­dzie go ochota, by się do niej ode­zwać.

– Aaaaaaa! – wrza­snęła, za­ci­ska­jąc pię­ści. 

Krzyk prze­ciął ci­szę. Wi­działa taki fil­mik na Tik­Toku – jak uwol­nić swoje emo­cje, żeby już nie upy­chać ich w środku, tylko wy­rzu­cić z sie­bie złość. Nor­mal­nie trudne do wy­ko­rzy­sta­nia, bo gdzie niby mia­łaby się tak wy­drzeć? Tu­taj mo­gła, była zu­peł­nie sama. Cał­ko­wite od­lu­dzie, kom­pletne za­du­pie. Ni­kogo, ży­wej du­szy.

Przez chwilę jesz­cze się wa­hała, którą drogę wy­brać. Obie mu­siały pro­wa­dzić na drugą stronę góry, in­nej moż­li­wo­ści nie było. Pro­sta – na­około, czyli dłu­żej, ale z ła­god­niej­szym po­dej­ściem, ta w prawo – z nie­złą wspi­naczką, ale krót­sza.

Jesz­cze raz spoj­rzała na mapkę. Po­czuła się tro­chę le­piej, ten krzyk na­prawdę po­mógł. 

– W prawo – po­wie­działa na głos, od­chrzą­ku­jąc. 

Nie ma się co na­my­ślać nad trasą, prze­cież od tego wy­boru nie za­leży jej ży­cie.

Roz­dział 1

So­nia Kranz wstała zza biurka i po­de­szła do okna. Mu­siała się lekko wspiąć na palce, po­nie­waż dolną część szyby za­kle­jono fo­lią sa­mo­przy­lepną w ko­lo­rze mlecz­nym, z wzo­rem bam­bu­sów. Za­bieg de­ko­ra­cyjny był wąt­pliwy, pew­nie ra­czej cho­dziło o efekt kon­spi­ra­cyjno-ma­sku­jący. Czuła się tu jak w ba­rze orien­tal­nym lub w ła­zience na kem­pingu.

Czyli zu­peł­nie nie­ade­kwat­nie.

Znaj­do­wała się bo­wiem na po­ste­runku po­li­cji, gdzie od trzech mie­sięcy była kie­row­ni­kiem. Taka in­for­ma­cja wid­niała na kartce po­wie­szo­nej na drzwiach wej­ścio­wych. Tro­chę śmiesz­nie, tro­chę głu­pio, bo prze­cież była ko­bietą. Kie­row­niczka jed­nak brzmia­łaby jesz­cze dziw­niej, zwłasz­cza ze­sta­wiona ze stop­niem służ­bo­wym – też w ro­dzaju mę­skim. Pa­pier przyj­mo­wał wszystko, więc można było prze­czy­tać: „Wy­kaz dziel­ni­co­wych Po­ste­runku Po­li­cji w Mie­ro­szo­wie, Ko­mi­sa­riatu Po­li­cji w Bo­gu­szo­wie-Gor­cach”. Ni­żej znaj­do­wała się ramka z dwiema ko­lum­nami, w któ­rych po­dano na­zwy ulic i miej­sco­wo­ści, a nad nimi imiona i na­zwi­ska oraz stop­nie przy­pi­sa­nych tym re­wi­rom po­li­cjan­tów: „sier­żant Ma­rek Ra­nik, sier­żant Ja­cek Maj­kow­ski”. Na dole do­kle­jono pa­sek, róż­niący się tro­chę od­cie­niem bieli (po­nad rok od­stępu, pa­pier zdą­żył się do­pa­so­wać do pa­nu­ją­cych tu wa­run­ków, czyli zsza­rzeć): „Kie­row­nik Po­ste­runku Po­li­cji w Mie­ro­szo­wie: ko­mi­sarz So­nia Kranz”.

Każ­dego ranka, kiedy przy­cho­dziła do pracy i pa­trzyła na tę kartkę, strzą­sała z sie­bie zdu­mie­nie. Wciąż nie mo­gła się przy­zwy­czaić do tej sy­tu­acji. Z pew­no­ścią by­łoby ła­twiej, gdyby roz­wój wy­pad­ków przy­wiódł ją w faj­niej­sze miej­sce i ofe­ro­wał awans. Do tej pory wszystko prze­bie­gało mniej wię­cej zgod­nie z pla­nem, a So­nia po­woli, ale kon­se­kwent­nie szła do przodu – za­wo­dowo i pry­wat­nie.

Aż do końca ubie­głego roku, kiedy to na­stą­piła wolta, po któ­rej ko­mi­sarz Kranz po­sta­no­wiła wy­je­chać z Wro­cła­wia. Od tam­tej pory każ­dego ranka od­pa­lała sa­mo­chód, prze­jeż­dżała kilka ki­lo­me­trów, par­ko­wała na placu Nie­pod­le­gło­ści, a po­tem ro­biła rundkę – w dół, nad po­tok, i z po­wro­tem, jakby chciała od­wlec mo­ment roz­po­czę­cia dniówki w tym miej­scu.

I za każ­dym ra­zem, gdy do­cho­dziła do ka­mie­nicy wy­ma­lo­wa­nej na nie­da­jący się prze­oczyć nie­bie­ski ko­lor, przez mo­ment się za­sta­na­wiała, czy to się dzieje na­prawdę.

Nie cho­dziło tylko o tę nie­bie­ską fa­sadę, jakby wprost ścią­gniętą z wiej­skiej cha­łupy ze skan­senu. Nie miała nic prze­ciwko wsi, zresztą pew­nie gdyby głę­biej po­grze­bać, oka­za­łoby się, że i ona ma ta­kie ko­rze­nie, jak zna­ko­mita więk­szość Po­la­ków. Jak prze­czy­tała kie­dyś na jed­nym z mu­rali: „Z punktu wi­dze­nia Drogi Mlecz­nej wszy­scy je­ste­śmy ze wsi”. Małe mia­steczka też jej nie prze­szka­dzały, lu­biła je. Miały różne dziwne i fajne sklepy, ta­kie poza sie­cio­wym obie­giem, kli­mat i ci­szę. Były po­kręt­nie fa­scy­nu­jące. Chęt­nie wy­bie­rała je na miej­sce wy­po­czynku, ale te­raz tak wy­glą­dała jej co­dzien­ność, też niby przez nią wy­brana, choć wła­ści­wie to nie miała wyj­ścia. „Mo­żesz się bar­dziej po­sta­rać”, wy­krzy­czała Julka, kiedy So­nia oznaj­miła, że wy­pro­wa­dzają się z Wro­cła­wia „pod gra­nicę”. „To ja­kieś cho­lerne za­du­pie, ko­niec świata!”, córka aż się za­trzę­sła, kiedy spraw­dziła lo­ka­li­za­cję ich no­wego domu. Za­miesz­kały w Ko­wa­lo­wej, ka­wa­łek przed Mie­ro­szo­wem. To na­wet nie była wieś, tylko przy­sió­łek – kilka bu­dyn­ków i tyle. „Nie po­jadę!”, Julka tak grzmot­nęła drzwiami, że od­padł ka­wa­łek tynku ze ściany. Niby taki so­lidny dom, a gips się po­sy­pał. Wszystko się po­sy­pało. So­nia przez chwilę miała po­kusę, by po­wie­dzieć „To mo­żesz zo­stać z oj­cem”, ale nie po­wie­działa, bo po pierw­sze, Julka za­częła chli­pać, a po dru­gie, nie mo­gła zo­stać z oj­cem, bo oj­ciec za­czął nowe ży­cie. W jego przy­padku nie ozna­czało to w za­sa­dzie żad­nych zmian lo­gi­stycz­nych – je­dyne prze­su­nię­cie na­stą­piło w ma­te­riale ludz­kim: So­nię Kranz za­stą­piła Kinga Jesz­cze-Nie-Kranz. Ich wspólny dom we Wro­cła­wiu był już tylko Krzysz­tofa (to zna­czy for­mal­nie za­wsze był tylko jego, ale prze­cież póki śmierć nas nie roz­łą­czy i tak da­lej), firma też sta­no­wiła wy­łącz­nie jego wła­sność. Oka­zało się, że tak na­prawdę wspólne jest tylko dziecko. Ma­ją­tek ru­chomy.

I tak, rok po czter­dzie­stych uro­dzi­nach, So­nia Kranz zo­stała z czter­na­sto­let­nią córką i trzy­let­nim sa­mo­cho­dem – za­pewne spo­so­bem na uci­sze­nie pierw­szych wy­rzu­tów su­mie­nia Krzysz­tofa, że ją zdra­dza. Fiat, pięć­setka. Kiedy do­stała go w pre­zen­cie, ucie­szyła się. Sa­mo­chody jej nie krę­ciły, ale ten był po pro­stu ładny – aku­rat na miej­skie wy­prawy. Po­tem jesz­cze do­stała drogi ze­ga­rek, a póź­niej już stan­dard, czyli kwiaty i per­fumy. Wy­rzuty su­mie­nia przy­ci­chły i ni­kły – co­raz bar­dziej i co­raz szyb­ciej.

So­nia w przy­spie­szo­nym tem­pie prze­szła wszyst­kie etapy emo­cji roz­sta­nia: szok, nie­do­wie­rza­nie, złość, apa­tię. Te­raz sku­piła się na dzia­ła­niu. „Nie zo­sta­wię cię bez pie­nię­dzy”, po­wie­dział Krzysz­tof, a ona na­wet cał­kiem spo­koj­nie od­parła, że ali­menty za­są­dza sąd, i to dziecku, nie pra­cu­ją­cej prze­cież matce. Tyle że na­wet nie­małe, jak na pol­skie wa­runki, dwa ty­siące zło­tych, nie star­czy­łoby na wy­na­jem miesz­ka­nia, a po­li­cyjna pen­sja ko­mi­sarz Kranz była w po­rządku, gdy sta­no­wiła tylko do­da­tek do po­kaź­nych do­cho­dów wła­ści­ciela pręż­nej firmy wy­ro­bów z pleksi, pry­wat­nie jej męża.

Dla­tego po­sta­no­wiła się prze­nieść gdzieś, gdzie koszty ży­cia są niż­sze i jest zde­cy­do­wa­nie mniej współ­czu­ją­cych jej zna­jo­mych. Oka­zało się, że w Mie­ro­szo­wie po­wstał Po­ste­ru­nek Po­li­cji z nie­ob­sa­dzo­nym sta­no­wi­skiem kie­row­nika. A chwilę po­tem, że w Ko­wa­lo­wej jest dom do wy­na­ję­cia, a do­kład­niej – do bez­płat­nego udo­stęp­nie­nia w za­mian za opiekę. Na­le­żał do bar­dzo le­ci­wej ciotki jej przy­ja­ciółki Magdy. So­nia sły­szała o ciotce już wcze­śniej – była to cie­pła opo­wieść, pełna em­pa­tii, bo taka była Magda, jed­nak dało się z niej wy­snuć kilka ni­tek, a wła­ści­wie nici smutku. Ciotka, rzu­cona ka­pry­sem hi­sto­rii na te te­reny, po­ko­chała je ni­czym ro­dzinne sie­dli­sko. Trzy­mała się tego ad­resu ze wszyst­kich sił. Do­piero gdy owdo­wiała, a po­tem bio­lo­gia spra­wiła, że stała się mniej sprawna, prze­nio­sła się nad mo­rze, do córki. Domu jed­nak nie chciała sprze­dać. „Póki żyję, nie mogę – tam tyle wspo­mnień. Po­tem ktoś zde­cy­duje za mnie, a te­raz niech on znaj­dzie do­brego opie­kuna”. Dom miał ad­res: Wcza­sowa, na ma­pie był ostat­nim kwa­dra­ci­kiem po­śród kilku in­nych roz­rzu­co­nych wśród zie­leni. Wy­glą­dał jak z ob­razka w sta­rym pod­ręcz­niku – ilu­stra­cja li­tery D. Kla­syczny pro­sto­kąt kryty czer­woną ce­ra­miczną da­chówką, szary gruby tynk, po­dwójne drew­niane okna błysz­czące od bia­łej farby. Na­prawdę uro­czo, bra­ko­wało tylko wy­bu­ja­łych malw przed wej­ściem. Do tego stara lipa obok i ładna łąka z tyłu. Za­raz za bu­dyn­kiem koń­czyła się as­fal­tówka i cy­wi­li­za­cja. Za­czy­nała się na­tura.

Kiedy So­nia przy­je­chała tu zimą, było pięk­nie. I bar­dzo od­lud­nie. Na ty­go­dniowy re­set jak zna­lazł. Julka lu­biła cen­trum Wro­cła­wia, ka­wiar­nie, świa­tła, gwar. Ży­cie po pro­stu. Ja­sne, na dłuż­szą metę by­łoby to mę­czące, ale cho­dziło o wy­bór – tam Julka go miała, tu nie. Ko­wa­lowa w ogóle była poza kon­ku­ren­cją, zaś Mie­ro­szów...

Smu­tek, po­my­ślała So­nia, sta­jąc pierw­szy raz na rynku. Tro­chę śla­dów daw­nej świet­no­ści, te­raz re­ani­mo­wa­nej kil­koma moc­niej­szymi ko­lo­rami fa­sad po­nad dwu­stu­let­nich ka­mie­nic. W kilku miej­scach prze­bły­ski no­wego, wy­re­mon­to­wany dep­tak nad po­to­kiem, ładny par­king, tu i ów­dzie lep­sze fronty do­mów, kilka su­per­mar­ke­tów, ale i tak czuć tu było mocne zwąt­pie­nie, je­sień, nie sło­neczną zimę, i to naj­gor­szy z moż­li­wych li­sto­pa­dów. Wszystko w oko­licy tak wy­glą­dało – kie­dyś ładne, za­dbane przez tro­skli­wych miesz­kań­ców, a po­tem prze­ka­zane tym, co nie chcieli przy­je­chać, nie wie­dzieli, ile tu będą i czy sta­rzy wła­ści­ciele kie­dyś nie wrócą po swoje. O taki do­by­tek się nie dba, do ta­kich miejsc nie ma się serca. Serca tych, co tu przy­je­chali, zo­stały kilka se­tek ki­lo­me­trów da­lej, na Wscho­dzie. Tego Julce oczy­wi­ście nie po­wie­działa, choć córka sama so­bie wy­go­oglała hi­sto­rię tych te­re­nów. Zresztą znała ją z Wro­cła­wia, który też stał się do­mem dla prze­sie­dla­nych, tyle że aku­rat to mia­sto było nie­złą miej­scówką do ży­cia. Ow­szem, prze­sie­dleni nie pro­sili o taką za­mianę, zo­sta­wiali za sobą go­spo­darki, domy, bli­skich na cmen­ta­rzach i wspo­mnie­nia, ale – obiek­tyw­nie i cy­wi­li­za­cyj­nie – była to forma awansu spo­łecz­nego.

Tu – cóż... Po kilku pierw­szych dniach Julce tro­chę prze­szło, choć wciąż za­cho­wy­wała się gbu­ro­wato albo pła­kała. Na­wet ja­koś od­na­la­zła się w szkole, na­wet po­lu­biła jedną dziew­czynę z klasy, na­wet cza­sem coś o niej po­wie­działa. No i oj­ciec – jesz­cze w try­bie po­czu­cia winy – przy­jeż­dżał i za­pew­niał różne atrak­cje, od­zwier­cie­dla­jące stan jego konta. Tyle że to wła­śnie się koń­czyło. Dwa razy, na kilka go­dzin przed umó­wio­nym spo­tka­niem, od­wo­łał przy­jazd. So­nia de­li­kat­nie nad­mie­niła, że to może się stać ru­tyną (nie miała wąt­pli­wo­ści, praca w po­li­cji sku­tecz­nie ru­guje złu­dze­nia), Julka się ze­zło­ściła – na ojca, na nią, na cały świat. Nie pierw­szy raz i nie ostatni. Po­przed­niego wie­czoru So­nia nie miała ani siły, ani ochoty być su­per­wy­ro­zu­miałą i nie­stru­dze­nie em­pa­tyczną matką. Za­cho­wała się jak zwy­czajny czło­wiek, znę­kany, sa­motny ro­dzic, po­rzu­cona po la­tach mał­żeń­stwa ko­bieta w śred­nim wieku – wes­tchnęła, po­krę­ciła głową, po­wie­działa „Je­stem zmę­czona” i od­pa­liła na lap­to­pie ja­kiś se­rial, który po kwa­dran­sie ją uśpił. Zmię­to­lona, pół­przy­tomna, obu­dziła się po pół­nocy, wzięła szybki prysz­nic i znowu po­szła spać. Nie za­glą­dała do Julki, prze­cież córka nie była już nie­mow­la­kiem.

Rano, przed wyj­ściem do pracy, chciała jed­nak na nią po­pa­trzeć, może po­gła­skać po gło­wie czy na­wet dać ca­łusa. Na chwilę wró­cić do daw­nego, pro­stego ży­cia. Ale po­kój oka­zał się pu­sty, po­ściel chłodna. Już to było dziwne, bo Julka lu­biła późno wsta­wać. W ciągu roku szkol­nego nie mo­gła, ale te­raz już tak, w końcu za­częły się wa­ka­cje, więc ko­rzy­stała z tej moż­li­wo­ści. Kiedy przed trzema dniami So­nia wpa­dła do domu w po­łu­dnie, bo za­po­mniała ła­do­warki do te­le­fonu, córka była jesz­cze w pi­ża­mie.

Wła­śnie – te­le­fon. Wy­łą­czony. Mło­dzi nie wy­łą­czali te­raz smart­fo­nów, cały czas w za­sięgu, w sieci, do­stępni. Julce da­leko było do ko­mór­ko­wego zom­bie, które od­cięte od in­ter­netu na­tych­miast umiera, ale kli­kała w ekran, oglą­dała fil­miki, od­wie­dzała ja­kieś fora i nie tra­ciła kon­taktu ze swoim te­le­fo­nem. Spora część jej ży­cia to­czyła się w wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści. „A gdzie niby mia­łaby się to­czyć?”, za­py­tała za­czep­nie, kiedy matka jej to za­rzu­ciła, dzi­wiąc się, że mi­nęło po­łu­dnie, a dziecko wciąż leży w łóżku. So­nia zwi­nęła się wtedy bez słowa i wró­ciła do pracy. Nie była zła, po pro­stu cza­sem ogła­szała bez­sil­ność.

Za­tem te­le­fon – pierw­szy nie­po­kój. Ja­sne, Julka mo­gła po pro­stu zro­bić jej na złość: scho­wać się gdzieś, wy­łą­czyć apa­rat, niech się sta­rzy mar­twią. Sta­rzy to na wy­rost – Krzysz­tof pew­nie na­wet nie miał po­ję­cia, że jego córka nie daje znaku ży­cia, bo skąd miałby to wie­dzieć?

Wła­ści­wie, jak te­raz So­nia się za­sta­no­wiła, to Julka mo­gła wyjść na­wet póź­nym wie­czo­rem czy w nocy, bo ona szybko za­snęła, wy­koń­czona tym emo­cjo­nal­nym rol­ler­co­aste­rem. Ile po­winna od­cze­kać, za­nim za­cznie się mar­twić? Ile czasu da­łaby ro­dzi­cowi, który by zgło­sił znik­nię­cie czter­na­sto­latki? Nie­wiele. Może na­wet od razu by wy­słała ra­dio­wóz na ob­jazd te­renu. Te­raz też by mo­gła po­pro­sić któ­re­goś z sier­żan­tów, Ra­nika albo Maj­kow­skiego, ale... Nie­wiele o niej wie­dzieli. Tyle tylko, że jest ja­kimś prze­gry­wem, bo kto re­zy­gnuje z Wro­cła­wia na rzecz Mie­ro­szowa, na­wet je­śli do­staje tu kie­row­ni­cze sta­no­wi­sko? No i przy­je­chała z dziec­kiem, ale bez męża. Wszystko ja­sne, czter­dziestka na za­krę­cie. Nie py­tali, hie­rar­chia jest, a ona nie po­ru­szała tego te­matu. Zresztą obaj sier­żanci byli od niej z dy­chę młodsi, płasz­czy­zny ich do­świad­czeń zu­peł­nie się nie po­kry­wały.

Wciąż stała przy oknie. Pa­trzyła na po­mnik, a wła­ści­wie na plecy po­mnika – głazu, na któ­rym przy­cze­piono ta­bliczkę upa­mięt­nia­jącą nada­nie Mie­ro­szo­wowi praw miej­skich. Wtedy to był Stadt­chen Fre­de­lant, za­rzą­dzany przez be­ne­dyk­ty­nów z po­bli­skiego Bro­umova, po­tem miej­sco­wość prze­szła w ręce nie­miec­kie, stała się jed­nym z dóbr zamku Książ. Co tu zresztą nie na­le­żało do tego ma­jątku? Mia­sto się roz­wi­jało, przy­spie­sze­nie na­stą­piło na po­czątku XX wieku. W ostat­nim cza­sie przed zmianą gra­nic utwo­rzono tu fi­lię nie­miec­kiego na­zi­stow­skiego obozu kon­cen­tra­cyj­nego Groß-Ro­sen. Po mo­ral­nym upadku za­czął się inny – już pod pol­skim prze­wod­nic­twem. PRL do­bi­jał, Rzecz­po­spo­lita Pol­ska, niby taka nowa i roz­wo­jowa, w ostat­niej de­ka­dzie za­częła nie­bez­piecz­nie przy­po­mi­nać tam­ten czas.

So­nia otrzą­snęła się z tych my­śli i się­gnęła do kie­szeni po ko­mórkę. Wy­brała nu­mer Julki.

„Abo­nent jest poza za­się­giem lub ma wy­łą­czony te­le­fon”. Znowu ten sam ko­mu­ni­kat. Od rana aż do te­raz, a było już po­po­łu­dnie.

Przez chwilę jesz­cze po­stała przy oknie, a po­tem wró­ciła do biurka.

Maj­kow­ski po­szedł w mia­sto speł­niać się jako dziel­ni­cowy. Ra­nik po­je­chał do Ryb­nicy Le­śnej w spra­wie kra­dzieży sprzętu rol­ni­czego – zgi­nęła brona czy coś w tym stylu, po­dobno jesz­cze po nie­miec­kim go­spo­da­rzu.

W ciągu kilku mie­sięcy, od kiedy za­częła tu pracę, nie mieli żad­nej po­waż­nej sprawy. Choć wła­ści­wie to mieli: pi­jany fa­cet kop­nął psa, zrzu­cił go ze scho­dów. Za­dzwo­nili są­sie­dzi – nie dla­tego, że się awan­tu­ro­wał, bo do tego przy­wy­kli, ale dla­tego, że drę­czył zwie­rzaka. Mimo wszystko bu­du­jące. A, i jesz­cze plan­ta­cja ma­ri­hu­any. Też z do­nosu – tym ra­zem za­dzwo­nił oj­ciec, że syn mu nie od­dał po­ży­czo­nego auta, co jest ra­żącą nie­wdzięcz­no­ścią, bo uży­wał też oj­cow­skiej działki i to wszystko za darmo, z do­broci serca. Na miej­scu oka­zało się, że chło­pak za­ło­żył plan­ta­cję ko­nopi in­dyj­skich. Ład­nie mu wy­ro­sły, miał do tego dryg. No i zie­mia była tu, jak wi­dać, ży­zna.

– Wró­ci­łem. – W progu po­ja­wił się Maj­kow­ski.

Kiw­nęła głową. Po­lu­biła tego chło­paka, miał w so­bie coś uj­mu­ją­cego, ja­kąś wraż­li­wość, a przy tym był bar­dzo otwarty – ża­den wy­co­fany in­tro­wer­tyk.

– Siądę te­raz do no­ta­tek, je­śli nie ma nic in­nego.

– Nie ma – od­po­wie­działa, tro­chę wbrew so­bie.

Bo może jed­nak było, a ona się cy­kała. Czego się bała? Że wyj­dzie na na­do­pie­kuń­czą matkę czy że zdra­dzi coś ze swo­jej pry­wat­no­ści?

Jesz­cze przez chwilę pa­trzyła w ekran kom­pu­tera, po czym, nie wy­chy­la­jąc się zza niego, oznaj­miła:

– Jadę do Wał­brzy­cha. Wrócę za go­dzinę, mak­sy­mal­nie dwie.

– Okej. Zna­czy tak.

Maj­kow­ski uśmiech­nął się nie­re­gu­la­mi­nowo. Cały był ule­piony z ta­kich sprzecz­nych ka­wał­ków. „Ma fajny wajb”, stwier­dziła Julka. „Taki wiesz, nie­he­tero”.

Och, Julka. Jej mała, do­ra­sta­jąca, ko­chana, nie­zno­śna córka. Có­reńka.

Pod­nio­sła się zza biurka, mi­nęła okienne bam­busy i wy­szła na ze­wnątrz. Wsia­dła do swo­jej pięć­setki i ru­szyła w kie­runku Wał­brzy­cha.

Włą­czyła się płyta. Dire Stra­its. Czę­sto te­raz ich słu­chała – tak jak pod­czas stu­diów. Wtedy ta mu­zyka była od­skocz­nią od ru­tyny i musz­try co­dzien­no­ści. Po­etyc­kie, no­stal­giczne tek­sty prze­są­czały się na dno jej du­szy. Póź­niej, gdy po­ja­wił się Krzysz­tof, nie po­trze­bo­wała tego – kli­mat ich wspól­nego ży­cia był inny.

Te­raz znowu ją cią­gnęło do ko­jąco-no­stal­gicz­nego głosu Marka Knop­flera. Your La­test Trick. To było o mi­ło­ści albo ra­czej o złu­dzie mi­ło­ści. O tym, że trudno o uczu­cia w wiel­kim mie­ście. O sa­mot­no­ści.

Sak­so­fon od­sło­nił du­szę, a ona przy­spie­szyła.

Za­raz za mo­stem pro­wa­dzą­cym do So­ko­łow­ska skrę­ciła w lewo, we Wcza­sową. Nie spo­dzie­wała się za­stać tam Julki, ale mu­siała spraw­dzić. Bu­dy­nek był za­mknięty. Otwo­rzyła drzwi i zro­biła szybki ob­chód. Pu­sto. Znowu za­dzwo­niła do córki.

„Abo­nent...”

Prze­je­chała pal­cem w kie­runku czer­wo­nej słu­chawki.

Znowu wsia­dła do auta. Je­chała po­woli, bi­jąc się z my­ślami. Co by zro­biła, gdyby była w wieku Julki i po­kłó­ciła się z matką? Nic, boby się nie po­kłó­ciła. Ni­gdy się z nią nie kłó­ciła, choć te­raz tego nie wy­klu­czała. Matka z tru­dem zno­siła „de­gra­da­cję” swo­jej je­dy­naczki. „Gdy­byś by­wała wię­cej w domu, była bar­dziej ko­bieca, by­łoby ina­czej. Męż­czy­zna nie od­cho­dzi, kiedy to, czego po­trze­buje, ma w domu”. Naj­pierw So­nia słu­chała tych wy­rzu­tów, które miały za­stą­pić po­cie­sze­nie, bo matka nie uzna­wała roz­tkli­wia­nia się, jak za­wsze – ze spo­ko­jem, bez ko­men­ta­rzy, w końcu zdo­była nie­złą prak­tykę – ale z cza­sem za­częła w niej na­ra­stać złość. Też by mo­gła po­wie­dzieć jej kilka słów o ojcu. I o tym, że na­wet wy­li­zane do czy­sta pod­łogi, trzy­da­niowe obiadki i skó­rzana mini nie za­gwa­ran­tują, że fa­cet bę­dzie wierny i uczciwy. Że w praw­dzi­wej re­la­cji nie o to cho­dzi. O co do­kład­nie cho­dzi – tego, jak się oka­zuje, jed­nak nie wie­działa.

Zwol­niła, mi­ja­jąc są­sia­du­jący z ich do­mem duży bu­dy­nek. Obiekt lecz­ni­czy, o czym in­for­mo­wał wy­bla­kły na­pis na sza­chul­co­wej mo­za­ice: „Sa­na­to­rium Blit­zen­grund”. Ono rów­nież zo­stało oszpe­cone przez PRL, chyba też na cele zbio­ro­wej re­kre­acji tu­dzież re­kon­wa­le­scen­cji. Zdaje się, że nikt tam na stałe nie miesz­kał, ona w każ­dym ra­zie ni­gdy ni­kogo nie wi­działa, choć stan wska­zy­wał na to, że ktoś re­gu­lar­nie do­gląda tego miej­sca. Julka jest wy­godna, nie chcia­łoby jej się da­leko iść. Może gdzieś tu się za­de­ko­wała? Co So­nia wła­ści­wie wie­działa o naj­bliż­szych jej lu­dziach? Ży­cie po­ka­zało, że nie­wiele.

Zde­cy­do­wała się po­je­chać do Wał­brzy­cha. Naj­więk­sze mia­sto w re­jo­nie, to­czyło się tam wi­doczne ży­cie, nie­na­chal­nie, ale za­wsze, można było coś zjeść, gdzieś usiąść. Za­le­d­wie kil­ka­na­ście ki­lo­me­trów drogi, którą dało się po­ko­nać au­to­bu­sem. Wy­brały się tam z Julką kilka razy. Bez zbyt­niego en­tu­zja­zmu ze strony córki, choć wi­zytę w lo­kal­nych lump­kach oce­niła na plus, a w Zie­lo­nej So­fie, ka­wiarni przy rynku, na­prawdę jej się po­do­bało, Soni zresztą też. To miej­sce udo­wad­niało, że na­wet je­śli wszę­dzie pa­no­wał kli­mat sta­gna­cyjno-zwi­ja­jący się, to można się nie dać – i wciąż wie­rzyć, mimo wa­run­ków.

Sto­so­wała się do zna­ków wy­zna­cza­ją­cych pręd­kość, bo roz­glą­dała się do­okoła. Prze­je­chała obok kilku osób, ale Julki ni­g­dzie nie było.

Ciężko tu mieli nie­zmo­to­ry­zo­wani. Wą­skie po­bo­cza, mało chod­ni­ków, ku­lawy trans­port. Kilka po­zio­mów wy­klu­czeń.

Mi­nęła wą­ski tu­nel pod wia­duk­tem i wje­chała do mia­sta. Wi­ta­jące ją bu­dynki ko­ja­rzyły jej się z bieda-fa­mi­lo­kami w Zgo­rzelcu czy By­to­miu. Fa­mi­lien-Block, po­my­ślała, pa­trząc na dziew­czynę pcha­jącą głę­boki wó­zek. Obok szedł chło­pak, pew­nie oj­ciec. Oboje wy­glą­dali jak wy­jęci ze szkol­nej ławki, z przy­pad­kowo do­cze­pioną de­ko­ra­cją w po­staci no­wo­rodka. Ka­wa­łek da­lej grupka męż­czyzn na murku, z pi­wami w dłoni. Po­tem jesz­cze za­mknięty szpi­tal, który mógłby grać w hor­ro­rach, prze­jazd przez ob­wod­nicę – bez świa­teł, dla lu­bią­cych ad­re­na­linę – i była w zna­jo­mych oko­li­cach. Po­woli su­nęła ko­lej­nymi ulicz­kami, wy­pa­tru­jąc córki. Te­raz do­tarło do niej, że wła­ści­wie ma ze­rowe szanse, by w taki spo­sób ją zna­leźć, na­wet je­śli rze­czy­wi­ście tu jest. Czuła się jed­nak le­piej, że w ogóle coś robi – bez­czyn­ność za­wsze ją de­ner­wo­wała. A może była tylko na­tręc­twem, jed­nym z kilku wy­nie­sio­nych z dzie­ciń­stwa?

Się­gnęła po te­le­fon i wy­brała nu­mer Magdy. Znały się od lat, od czasu, kiedy po raz pierw­szy spo­tkały się w przed­szkolu – jako matki. Miały dzieci w róż­nym wieku i w róż­nych gru­pach, ale coś klik­nęło i się za­przy­jaź­niły. Dla Soni, która przy­je­chała do Wro­cła­wia z Ko­ło­brzegu, to była pierw­sza ważna zna­jo­mość w tym mie­ście. Prze­ro­dziła się w przy­jaźń i trwała do dziś. Magda, matka trzech sy­nów i far­ma­ceutka, me­dy­to­wała i ćwi­czyła jogę – w jej ży­łach pły­nęła ben­zo­dia­ze­pina wy­mie­szana z me­lisą. Siła spo­koju.

– Cześć, co tam? – Po­dane bez po­śpie­chu, z za­chę­ca­jącą ser­decz­no­ścią. Magda za­wsze była sobą.

So­nia też.

– Słabo. Julka gdzieś znik­nęła. Nie ma jej od rana, może na­wet od nocy. Te­le­fon wy­łą­czony.

– Stało się coś? – Wciąż spo­kój, roz­le­wa­jący się zen. „Spo­kojny umysł”, po­wta­rzała Magda. Umysł Soni ma­rzył o ta­kim sta­nie, ale urze­czy­wist­nia­nie go nie szło.

– No­wego? Nie, chyba nie. To zna­czy oj­ciec znowu ją wy­sta­wił, ale to już ćwi­czy­ły­śmy.

– Do wprawy po­trzeba wielu po­wtó­rzeń.

No tak, So­nia była prze­ko­nana, że Krzy­siek po­może im w tym ćwi­cze­niu. Spraw­dzało się. Nie­pro­szony, z wła­snej ini­cja­tywy, sta­wiał córkę wo­bec ko­niecz­no­ści prze­ra­bia­nia nie­przy­jem­nych emo­cji.

– Ale ona ni­gdy tak nie ro­biła. Za­wsze, mimo wszystko, była ze mną bli­sko. I za­wsze, też mimo wszystko, była ra­cjo­nalna.

– Nie wy­ma­gaj zbyt wiele od na­sto­latki, a na pewno nie wię­cej niż od do­ro­słego. Wła­ści­wie to dziwne, że Julka wcze­śniej nie pę­kła.

Może to aku­rat jej córka miała po niej? Wy­trzy­my­wa­nie, bez względu na oko­licz­no­ści? Nie­po­ka­zy­wa­nie, prze­mil­cza­nie, cza­sem je­dy­nie od­krę­ca­nie za­woru bez­pie­czeń­stwa, ale za­wsze tylko tro­chę? Aż w końcu pie­prz­nęło.

– Co ty byś zro­biła? – spy­tała So­nia.

– Po­ćwi­czyła od­dech i dała jej czas. Zgłod­nieje, prze­trawi emo­cje, znu­dzi jej się i ode­zwie się do cie­bie. A ty po­sprzą­tasz po Krzyśku. Jak za­wsze.

Tak, ten sche­mat był po­wta­rzalny, ale nie na taką skalę.

So­nia po­sta­no­wiła za­wró­cić i jesz­cze raz prze­je­chać przez cen­trum. Wał­brzych był prze­dziw­nym mia­stem, przy­po­mi­nał ar­chi­pe­lag po­łą­czo­nych wysp. W naj­dłuż­szej osi miał kil­ka­na­ście ki­lo­me­trów – za­lud­nione frag­menty, po­tem dwu­pa­smówka, a wo­kół pustki lub ja­kiś prze­mysł, znowu en­klawa ży­cia i tak da­lej.

– Masz z nią re­la­cję, wy­pra­co­wa­łaś so­bie.

Fakt. Julka to było naj­lep­sze, co jej się w ży­ciu zda­rzyło. Czuła, że wło­żone w to dziecko uczu­cia, emo­cje i czas miały sens, że są dłu­go­ter­mi­nową in­we­sty­cją z ko­rzy­ścią dla nich obu. Zro­biło jej się cie­pło na sercu. Bar­dzo ko­chała swoją córkę i to nie dla­tego, że były po­dobne, bo bar­dzo się róż­niły – cha­rak­te­rem i wy­glą­dem. Julka wdała się w ojca: blond włosy i nie­bie­skie oczy, sło­wiań­ski typ. I bę­dzie chyba bar­dziej ko­bieca niż matka, co wła­śnie za­częło się ujaw­niać. So­nia miała ciemne włosy, zie­lone oczy, ja­sną kar­na­cję, spor­tową syl­wetkę. Ja­kieś nie­zde­cy­do­wane prze­mie­sza­nie ge­nów.

– Ale je­śli coś jej się stało...

– Nie prze­noś na dziecko swo­ich lę­ków. Co się miało stać? Do­ra­sta, te­raz w spo­sób przy­spie­szony. To po­trzebna lek­cja. Wes­przesz ją, kiedy się do cie­bie ode­zwie. Tylko pa­mię­taj: spo­kój i czu­łość. Czu­łość to pod­stawa.

– Czyli nic nie ro­bić? – So­nia po­now­nie była przy cmen­ta­rzu. Po­sta­no­wiła prze­je­chać koło ra­tu­sza i poczty, ich trasą spa­ce­rową, a po­tem skrę­cić w stronę te­atru i fa­bryki por­ce­lany. Ku­piła tam córce ku­bek, rzu­tem na ta­śmę, bo „Krzysz­tofa” po bli­sko dwu­stu la­tach za­my­kano. „Wszę­dzie do­bre zmiany”, rzu­ciła Julka, tro­chę ką­śli­wie, a tro­chę smutno. Tro­chę o fa­bryce, tro­chę o Pol­sce, a tro­chę o nich. Znowu ukłu­cie w sercu.

– Mo­żesz za­dzwo­nić do jej ojca. W końcu to jego za­cho­wa­nie ją do tego do­pro­wa­dziło. Bez wy­rzu­tów, na spo­koj­nie. Może coś do niego do­trze. Je­śli nie, to przy­naj­mniej go po­in­for­mu­jesz.

So­nia po­my­ślała, że po­moc z Krzysz­tofa bę­dzie żadna, bo jak – na od­le­głość? Ale może przy­naj­mniej się tro­chę po­mar­twi. Ta myśl spra­wiła jej przy­jem­ność. Cóż, ona nie była kwia­tem lo­tosu na spo­koj­nej ta­fli je­ziora, jak Magda.

– Okej, tak zro­bię.

– Daj znać, gdy Julka się zma­te­ria­li­zuje. Bu­ziak.

Na ra­zie po le­wej stro­nie Soni zma­te­ria­li­zo­wał się mu­ral. Do­brze go wi­działa, bo przed szczy­tową ścianą ka­mie­nicy, na któ­rej go na­ma­lo­wano, znaj­do­wał się tylko traw­nik. Julka już zwró­ciła na niego uwagę, ale So­nia do­piero te­raz mo­gła mu się le­piej przyj­rzeć. Były na nim psy, róż­nych ras, wiel­ko­ści i ko­lo­rów, na­ma­lo­wane chyba bez za­cho­wa­nia per­spek­tywy czy in­nych re­guł sztuki, ale przez to bar­dziej wzru­sza­jące. Obie z Julką lu­biły psy. So­nia na fali emo­cji obie­cała, że przy­garną ja­kie­goś. Trzeba bę­dzie się wy­wią­zać. Się­gnęła po ko­mórkę, żeby wy­brać nu­mer do męża, jesz­cze męża. Świa­tła zmie­niały się tu wy­jąt­kowo długo.

Znowu spoj­rzała na mu­ral. Stwo­rze­nie po le­wej stro­nie nie było psem, tylko ko­tem, do­piero te­raz zwró­ciła na to uwagę. Dziwne, zu­peł­nie od czapy.

Za­nim zdą­żyła na­ci­snąć słu­chawkę przy „Krzysz­tof” (zmie­niła z „Krzyś”), na wy­świe­tla­czu po­ja­wił się „Ma­rek Ra­nik”.

Wciąż miała czer­wone świa­tło. Po­now­nie zer­k­nęła na za­ma­lo­waną ścianę. Pod ko­tem do­strze­gła coś jesz­cze dziw­niej­szego – chyba jasz­czurkę. Słabo, bo spo­strze­gaw­czość to prze­cież je­den z wy­mo­gów w za­wo­dzie Soni. Zresztą w tej jasz­czurce było coś nie­przy­jem­nego.

– Cześć. Jest sprawa – rzu­cił Ra­nik. – W So­ko­łow­sku.

So­ko­łow­sko. Fajne miej­sce, tro­chę hip­ster­skie. Taki był wpływ wiel­ko­miej­skiego to­wa­rzy­stwa, które zjeż­dżało do daw­nego ku­rortu, by cie­szyć się spo­ko­jem od­lu­dzia. Może tam po­winna była naj­pierw spraw­dzić? Niby brak ko­mu­ni­ka­cji, ale to ze cztery ki­lo­me­try, zresztą cho­dziły tą trasą. Tyle że jej córkę cią­gnęło do świata, do lu­dzi, do gwar­nego, szyb­kiego ży­cia. W So­ko­łow­sku ży­cia było brak.

– Mu­sisz przy­je­chać.

Była czuła na punk­cie hie­rar­chii i od­po­wied­nich form. Ra­nik nie za­wsze je sto­so­wał, co ją je­żyło.

– A co to za sprawa? Też zra­bo­wany przed­wo­jenny sprzęt rol­ni­czy? – rzu­ciła iro­nicz­nie.

Świa­tło wresz­cie za­mru­gało.

Ra­nik od­chrząk­nął.

– Zna­le­ziono dziew­czynę. Młodą. Na­sto­latkę.

Sy­gna­li­za­tor wresz­cie roz­bły­snął zie­le­nią, ale So­nia nie ru­szyła z miej­sca.

– Nie żyje.

Tak, ta jasz­czurka miała w so­bie coś zde­cy­do­wa­nie dra­pież­nego.

Roz­dział 2

Nie wi­dział jej. Ni­gdy. Maj­kow­ski tak, raz, prze­lot­nie, Ra­nik ni­gdy.

Sier­żant Ma­rek Ra­nik nie wie­dział, jak wy­gląda córka ko­mi­sarz Soni Kranz. Zresztą na­wet gdyby wie­dział, nic by to nie zmie­niło. Sprawa pod­sta­wowa – oso­bi­ście prze­ka­zuje się in­for­ma­cję, że...

Czuła, jak krew prze­pływa przez tęt­nice. Pul­su­jąc, prze­ta­czała się i huś­tała ser­cem.

„Na­sto­latka. Nie żyje”.

Co roku w Pol­sce zo­staje za­mor­do­wa­nych kil­ka­dzie­siąt nie­let­nich. Nie pa­mię­tała do­kład­nych liczb, ale chyba około trzy­dzie­stu, może czter­dzie­stu. Z tego dwie trze­cie to małe dzieci, do dzie­sią­tego roku ży­cia. Zo­sta­wało więc dzie­sięć na­sto­let­nich śmierci. Mało, sta­ty­stycz­nie rzecz bio­rąc. Ja­kie jest praw­do­po­do­bień­stwo, że wła­śnie jej córka...

Moc­niej za­ci­snęła dło­nie na kie­row­nicy. Lekko wy­ha­mo­wała w oko­licy odra­pa­nych bu­dyn­ków na wjeź­dzie do Wał­brzy­cha. Znowu zo­ba­czyła tych mło­dych z wóz­kiem. Czy oni w ogóle zda­wali so­bie sprawę, ja­kim szczę­ściem jest dziecko? Że to z jed­nej strony cud, taki w wer­sji mini, a z dru­giej od­po­wie­dzial­ność, i to jak cho­ler­nie ciężka, bo prze­cież nie ma żad­nej in­struk­cji, czło­wiek działa po omacku, in­tu­icyj­nie, tyle może po­psuć...

Z tru­dem utrzy­my­wała kie­row­nicę. Wil­gotne palce śli­zgały się po skó­rze, którą była ob­le­czona. Kie­dyś jej się to po­do­bało, te­raz z obrzy­dze­niem pa­trzyła na przy­bru­dzoną biel. Skóra, frag­ment mar­twego ciała. Przy­spie­szyła; drzewa za oknem zmie­niły się w cią­głą zie­loną li­nię. Zwol­niła przed ro­bo­tami dro­go­wymi w Uni­sła­wiu. Usta­wiono tu sy­gna­li­za­tory, mu­siała cze­kać. Wy­jęła z prze­gródki te­le­fon. Drżą­cymi pal­cami wy­brała nu­mer Julki.

„Abo­nent...”

Rzu­ciła apa­rat na fo­tel, ostro ru­szyła, bo po­ja­wiło się zie­lone świa­tło.

Ko­lejny wia­dukt, te cho­lerne za­krę­ciki, o któ­rych zwy­kle my­ślała, że ma­low­ni­cze, od­bi­cie na Wcza­sową i wresz­cie skręt do So­ko­łow­ska.

To było je­dyne miej­sce, które Julce się w miarę po­do­bało. Pięk­nie po­ło­żone, na wznie­sie­niu, dawne uzdro­wi­sko. Po­dobno Da­vos się na nim wzo­ro­wało. Sporo od­no­wio­nych bu­dyn­ków, ale i dużo za­pusz­czo­nych. Tam mo­głaby się ukryć na­sto­latka, która zwiała z domu.

Dla­czego nie przy­je­chała tu od razu, zna­czy rano? Albo choćby te­raz, za­miast do tego cho­ler­nego Wał­brzy­cha?!

Mu­siała zwol­nić, bu­dynki stały tu bli­sko ulicy, lu­dzie ła­zili, jak chcieli, zwłasz­cza ci przy­jezdni, któ­rzy żyli nie wia­domo z czego i spo­ty­kali się przy od­na­wia­nym wła­śnie sa­na­to­rium – naj­więk­szym w ca­łym mie­ście, kie­dyś na pewno pięk­nym, w stylu neo­go­tyc­kim. Hi­pi­sia­rze i hip­ste­rzy, wy­chil­lo­wani, za­wsze na lu­zie. Ro­bili tu ja­kieś im­prezy, fe­sti­wale. Julka coś mó­wiła, że w wa­ka­cje...

Mi­nęła skwer, skrzy­żo­wa­nie i do­je­chała do końca as­fal­to­wej drogi. To miało być gdzieś tu, gdzie szlak do An­drze­jówki, schro­ni­ska gór­skiego. Była tam raz z Julką, fajne miej­sce, po­do­bało im się. Piły sok z bo­ró­wek, okrop­nie kwa­śny, ale Julka się śmiała. Miała fio­le­towe zęby i usta. „Wy­glą­dam jak trup”, za­żar­to­wała.

Jak trup.

So­nia zo­ba­czyła za­par­ko­waną po­li­cyjną to­yotę, a ka­wa­łek da­lej, na szu­tro­wej dro­dze – Ra­nika.

Wy­łą­czyła sil­nik i wy­sia­dła z auta. Trzę­sła się. Pró­bo­wała wy­czy­tać coś z po­stawy sier­żanta, ale on tylko stał i pa­trzył na nią. Nie wy­ko­nał żad­nego ru­chu.

– Gdzie? – za­py­tała, wci­ska­jąc kciuk w za­ci­śniętą dłoń.

– Tam są resztki ja­kie­goś domu. I on ją tam... w głowę.

Te­raz za­uwa­żyła, że Ra­nik jest lekko blady. Zwy­kle za­ró­żo­wiony, skory do żar­tów, na­gle stra­cił ko­lor i re­zon.

Ru­szyła przez trawę w stronę za­gaj­nika. Było tu lekko pod górkę, ale nie aż tak, żeby bra­ko­wało jej tchu. A bra­ko­wało.

– Wcze­śniej on ją chyba zgwał­cił.

Żółć pod­je­chała jej do gar­dła.

Na chwilę przy­sta­nęła, od­chrząk­nęła i wy­pluła za­bar­wioną na żółto ślinę. Pod­nio­sła głowę. Po­li­cyjna ta­śma wy­raź­nie od­ci­nała się od zie­lo­nego tła, ale za­ro­śla były tu bar­dzo bujne, a trawa wy­soka. Na­tura wzięła to miej­sce we wła­da­nie, gdyby nie ten biało-nie­bie­ski ko­lor...

I tur­ku­sowy.

Tur­kus. To była tur­ku­sowa bluza. So­nia znała ją bar­dzo do­brze. Julka taką miała.

Ra­nik stał za jej ple­cami.

To tylko bluza, po­dob­nych są setki, bez­gło­śnie mó­wiła do sie­bie. Mo­głaby od razu do­paść do ciała, które pew­nie znaj­do­wało się po dru­giej stro­nie murku – były tu ja­kieś osy­pu­jące się fun­da­menty, ale ona naj­pierw chciała wy­klu­czyć tę bluzę, za­ne­go­wać fakt, że mo­głaby na­le­żeć do Julki. Do jej córki.

– Rę­ka­wiczki. – Miała głos ro­bota.

Krzy­siek jej to ostat­nio za­rzu­cił. Że jest taka po­ukła­dana, taka w ry­zach, jak nie czło­wiek. „Lu­dzie mają emo­cje i te emo­cje cza­sem biorą nad nimi górę, ro­zu­miesz?”

Jemu cho­dziło o seks i o to, że na­gle uświa­do­mił so­bie, że już po­woli zjeż­dża z górki ży­cia na drugą stronę. Ro­zu­miała to, po pro­stu była świetna w kon­tro­lo­wa­niu emo­cji. Na­wet te­raz, kiedy po­winna się rzu­cić przez te chasz­cze, za ce­gły.

Ra­nik po­dał jej pa­ku­nek, z któ­rego wy­cią­gnęła dwa la­tek­sowe zwitki. Rę­ka­wiczki z tru­dem we­szły na wil­gotne dło­nie. Kuc­nęła i od­chy­liła kap­tur. Bluza jej córki miała z przodu zna­czek i na­pis „Stone”. Taki sam jak tu. Kranz chciała spraw­dzić roz­miar z metki, ale nie mo­gła jej zna­leźć. To nie były po­pu­larne ciu­chy z sie­ciówki, tylko ubra­nie za kilka stów z do­brego sklepu.

Z tru­dem się pod­nio­sła.

– Ciało, zna­czy dziew­czyna, jest tam.

Tak jak przy­pusz­czała, Ra­nik po­ka­zał ręką w kie­runku fun­da­mentu z czer­wo­nej ce­gły. Mu­rek był nie­równy i nie­zbyt wy­soki, ale i tak za­sła­niał wi­dok na to, co za nim.

So­nia ru­szyła w stronę ce­gieł na sztyw­nych no­gach. „Boże”, mó­wiła do sie­bie, choć wła­ści­wie była nie­wie­rząca, ale w tej chwili tylko ta in­stan­cja przy­cho­dziła jej do głowy. „Wszystko, tylko nie ona. Wszystko”. Go­towa była na­wet umrzeć, te­raz, tu, byle tylko...

W kie­szeni jej spodni za­wi­bro­wał te­le­fon. Się­gnęła po niego. Na wy­świe­tla­czu po­ja­wiło się „Jul­cia”. Puls jej przy­spie­szył. Prze­je­chała pal­cem po ekra­nie, ale bez efektu. Po­wtó­rzyła ko­lejny raz i znowu, na­stępny.

– Kurwa – rzu­ciła do sie­bie, ale Ra­nik też to usły­szał.

Upa­dła na ko­lana, upu­ściła te­le­fon w trawę, ze­rwała z dłoni rę­ka­wiczki, mo­kre palce wy­tarła o bluzkę i się­gnęła po apa­rat, który już prze­stał wy­da­wać dźwięki.

– Kurwa! – po­wtó­rzyła.

Ra­nik stał obok, nie ru­szał się, nic nie mó­wił.

We­szła w nie­ode­brane po­łą­cze­nie i na­ci­snęła słu­chawkę. Sy­gnał, sy­gnał, sy­gnał.

– Od­bierz, no od­bierz! – rzu­ciła przez za­ci­śnięte zęby.

– Halo? – Wresz­cie po dru­giej stro­nie usły­szała głos Julki. To była jej córka, ale jedno krót­kie i nie­pewne „halo” nie wy­star­czyło za sto pro­cent pew­no­ści. Nie w tej sy­tu­acji.

– Julka? – za­py­tała.

– No ja, a kto? – Córka pró­bo­wała za­żar­to­wać, choć ton miała nie­pewny. Nic dziw­nego, prze­cież wy­wi­nęła jej taki nu­mer, zwy­czaj­nie znik­nęła, a ona się za­mar­twiała, bo w końcu wy­padki się zda­rzają i...

Obej­rzała się w stronę fun­da­men­tów.

– Ty. No pew­nie, że ty. – Głos jej drżał.

– Nie je­steś zła...?

– Nie. Nie je­stem. Nie je­stem zła. Po pro­stu się mar­twi­łam.

– Wiem, głu­pio wy­szło. Po­ga­damy, gdy wró­cisz? – mó­wiła przy­mil­nie Julka.

– Po­ga­damy.

So­nia czuła, że córka jest zdu­miona bra­kiem awan­tury. Gdyby wie­działa...

– A kiedy bę­dziesz?

– Póź­niej. Mam dużo pracy.

– To może ja przy­jadę au­to­bu­sem. Jest taki...

– Nie, nie ma mnie na miej­scu. W te­re­nie pra­cuję. Tro­chę mi to zaj­mie. Za­dzwo­nię.

So­nia tym ra­zem spoj­rzała na le­żącą na tra­wie bluzę. Bluzę jej córki. To nie był czas ani miej­sce na py­ta­nia, więc do­dała tylko:

– Za­cze­kaj w domu, ni­g­dzie nie wy­chodź, do­brze?

– Pew­nie. Je­stem zmę­czona, prze­śpię się.

– Ale wszystko w po­rządku?

– Tak.

– Za­mknij drzwi, do­bra?

– Do­bra, do­bra, pani ko­mi­sarz. – Julce wró­cił hu­mor. Bała się awan­tury. Skąd miała wie­dzieć, że matka uca­ło­wa­łaby te­raz zie­mię, na któ­rej stała.

– Ko­cham cię.

W prze­szło­ści So­nia po­wta­rzała to cał­kiem czę­sto, ale te słowa od dawna już nie miały ta­kiej mocy.

– Ja cie­bie też – po­wie­działa Julka, wciąż lekko zdzi­wiona.

Nic dziw­nego, w końcu to nie jej naj­bliż­sza osoba umarła i zmar­twych­wstała.

So­nia wsu­nęła te­le­fon do kie­szeni i spoj­rzała na Ra­nika. Nie od­zy­wał się, uciekł wzro­kiem. Pró­bo­wał zro­zu­mieć scenę, któ­rej wła­śnie był świad­kiem. Nie miała ochoty mu o ni­czym opo­wia­dać, zresztą co by do niego tak na­prawdę do­tarło. Bez żony, bez dzieci – jesz­cze nie­wiele w ży­ciu prze­grał i stra­cił.

Dziew­czyna była ładna, de­li­kat­nej urody. Dłu­gie ja­sne włosy, nie­bie­skie oczy. Po­dobna do Julki.

Fala ulgi prze­pły­nęła przez ciało Soni. Była w pracy, stała nad prze­rwa­nym na­gle i bru­tal­nie mło­dym ży­ciem, a i tak myśl „to nie Julka, Julka jest bez­pieczna” pchała się na­przód i wy­peł­niała ją oczysz­cza­jącą, ego­istyczną ulgą.

Wzięła kilka głęb­szych od­de­chów.

– Smutno, nie?

Ra­nik źle zin­ter­pre­to­wał jej wes­tchnie­nie. Po­my­ślał chyba, że się prze­jęła, że nie ra­dzi so­bie z ta­kim wi­do­kiem.

– Smutno – od­parła krótko. – Kto ją zna­lazł?

– Dęb­ski, ma tu dom. – Sier­żant kiw­nął głową w stronę bu­dynku, który stał kil­ka­dzie­siąt me­trów da­lej. Nie wy­glą­dał naj­le­piej, na­wet z tej od­le­gło­ści. Obok stał fa­cet, wy­soki, lekko zgar­biony, z dłu­gimi wło­sami. Wy­glą­dał zde­cy­do­wa­nie le­piej niż dom.

– Mieszka tu na stałe?

– Nie. Na stałe jest w ka­mie­nicy w cen­trum, a to so­bie re­mon­tuje. Sam, więc po­woli mu idzie. Przy­cho­dzi tu, kiedy ma czas. Dziś też był. I za­uwa­żył, że trawa ja­kaś po­mięta, jakby ktoś coś cią­gnął. – Sier­żant spoj­rzał na ciało, a po­tem na zie­mię. – A przy wej­ściu plama. Po­dobno od razu po­my­ślał, że coś się stało, i po­szedł za tym śla­dem, aż tu.

So­nia przy­glą­dała się te­raz wy­gnie­cio­nej tra­wie, która wy­glą­dała jak ścieżka pro­wa­dząca od domu do fun­da­men­tów.

– A co to za ko­leś? Może mieć z tym coś wspól­nego?

– Nie, ra­czej nie. Dziwny, ale nie w ten spo­sób.

– A w jaki?

Ra­nik wzru­szył ra­mio­nami.

– Inny. Taki z mar­gi­nesu. Nie że opieka spo­łeczna, po pro­stu z mar­gi­nesu ży­cia. Nie żyje jak inni.

– Zna­czy bez ro­dziny, pracy na eta­cie, kre­dytu, tak?

Ski­nął głową. Wi­dać było, że taki styl mu nie od­po­wiada. Sier­żant Ra­nik lu­bił tra­dy­cyjne war­to­ści. Roz­wią­za­nia. Ru­tynę.

– Rę­ka­wiczki. Pro­szę.

Znowu po­dał jej opa­ko­wa­nie.

Na­chy­liła się nad za­mor­do­waną. Dziew­czyna była młoda, na pewno nie skoń­czyła osiem­na­stu lat. Syl­wetkę miała już mocno ko­biecą – wy­raź­nie za­zna­czone pod T-shir­tem piersi, sporo szer­sze od ta­lii bio­dra, krą­głe uda. Na jed­nym z nich So­nia za­uwa­żyła białą plamę. Szorty miała roz­pięte, ale nie zsu­nięte.

– Chyba sperma – ode­zwał się Ra­nik.

– Może być. Ale jest ubrana i na pierw­szy rzut oka nie wi­dać, żeby ktoś pró­bo­wał ze­drzeć z niej ubra­nie. Skąd po­mysł o gwał­cie?

– Nie wiem. – Wzru­szył ra­mio­nami. – Bo po co ktoś by na­pa­dał na taką ładną dziew­czynę?

So­nia przy­glą­dała się za­bi­tej. Na rę­kach i no­gach miała kilka świe­żych za­dra­pań, na opusz­kach pal­ców czer­wień. Za­mek szor­tów był do po­łowy roz­su­nięty, ale tylko tyle. Same spodenki i ko­szulka były nie­usz­ko­dzone. Tro­chę sprane, ale ge­ne­ral­nie czy­ste i wy­pra­so­wane, choć... tył spodni miał zie­lon­kawe smugi, ko­szulka też. Tak, ktoś cią­gnął ciało po tra­wie. Be­żowy T-shirt, be­żowe, tro­chę ciem­niej­sze szorty. Nie­spe­cjal­nie modne, z tego, co się orien­to­wała, na pewno nie za dużą kasę. Trampki też – żadne co­nversy czy vansy, zwy­czajna guma ze sklepu spor­to­wego. Bluza zu­peł­nie tu nie pa­so­wała, ta firma na­prawdę była droga, So­nia to spraw­dziła. Na­wet chciała za­py­tać Julkę, czy wie, ile te ciu­chy kosz­tują, i czy nie robi tego spe­cjal­nie, żeby oj­ciec choć fi­nan­sowo po­czu­wał się do ro­dzi­ciel­stwa. Nie za­py­tała, ale bluzę za­pa­mię­tała bar­dzo do­brze. I ta bluza nie pa­so­wała do reszty dziew­czyny. Wy­czu­wało się w tym ja­kąś nie­przy­sta­wal­ność. Było w tym ob­ra­zie coś nie­praw­dzi­wego.

– Może ona naj­pierw chciała, a po­tem nie? – Ra­nik też pró­bo­wał roz­wi­kłać tę sprzeczną sy­tu­ację, choć jego my­śli bie­gły in­nym to­rem.

Wpa­try­wała się w twarz za­mor­do­wa­nej. Gładka cera, ja­sne brwi i rzęsy. Nie­uma­lo­wana, włosy też miała nie­tknięte che­mią. Uszy prze­kłute, ale bez kol­czy­ków. Brak pier­ścion­ków, na­szyj­ni­ków czy in­nej bi­żu­te­rii. Mło­dzi byli do sie­bie po­dobni, za­wsze tak jest, że dążą do ja­kie­goś wspól­nego wzorca, stylu: jed­na­kowe ciu­chy, fry­zury, ma­ki­jaże. Ta dziew­czyna była inna, tro­chę jakby nie z tego po­ko­le­nia. I chyba młod­sza, niż jej się z po­czątku wy­da­wało. Twarz miała bar­dzo dziew­częcą, brak ma­ki­jażu to pod­kre­ślał. Mo­gła mieć ja­kieś pięt­na­ście lat. Czy w tym wieku w ogóle się wie, czego się chce? Zmien­ność to je­dyna stała. I czy taka dziew­czyna chcia­łaby seksu w chasz­czach? Ja­sne, So­nia mo­gła się my­lić, ale nie po­winna lek­ce­wa­żyć pierw­szych wra­żeń, a te mó­wiły jej, że za­mor­do­wana była ofiarą, która w ża­den spo­sób nie spro­wo­ko­wała swo­jego losu.

Po­chy­liła się bar­dziej, żeby obej­rzeć ranę. Spora, pew­nie głę­boka, te­raz już ze sko­rupą za­schnię­tej krwi, która zdą­żyła za­bar­wić na bor­dowo po­je­dyn­cze pa­sma ja­snych wło­sów. Ude­rze­nie w skroń mu­siało być silne, pew­nie ono spo­wo­do­wało śmierć. Rana nie wy­glą­dała do­brze, lecz wi­dok byłby zde­cy­do­wa­nie gor­szy, gdyby krew roz­lała się po twa­rzy, tym­cza­sem spły­nęła mię­dzy włosy. A prze­cież to pra­wie nie­moż­liwe, żeby nie było żad­nego roz­bry­zgu. Przyj­rzała się jesz­cze raz – nic, czy­sto, choć... W oko­licy ucha, do szczytu po­liczka za­uwa­żyła ró­żową po­światę. Je­śli nie był to ko­sme­tyk, ślad po ja­kimś je­dze­niu, mo­gła to być krew, a ra­czej smuga po jej star­ciu. Z tyłu głowy, mniej wię­cej na wy­so­ko­ści po­ty­licy, do­strze­gła wplą­tane we włosy źdźbła trawy.

Obej­rzała dło­nie dziew­czyny – czy­ste, krót­kie pa­znok­cie, brak za­dra­pań, jakby wcale się nie bro­niła. Ten ko­lor na opusz­kach mógł być krwią, ale mógł też po­cho­dzić od cze­goś in­nego.

Za­uwa­żyła, że z tyl­nej kie­szeni ba­weł­nia­nych szor­tów coś wy­staje. Te­le­fon. Wy­cią­gnęła go po­woli. Star­szy mo­del w tro­chę prze­tar­tym już etui w kwiaty. Ekran po­kryty siatką de­li­kat­nych rys. Wci­snęła przy­cisk z boku, ale tło po­zo­stało czarne.

Kiedy od­wró­ciła się w stronę Ra­nika, zo­ba­czyła, że już trzyma w ręku stru­nowy wo­re­czek.

– Pew­nie roz­ła­do­wany – po­wie­działa, wkła­da­jąc do środka te­le­fon. – Trzeba jak naj­szyb­ciej go spraw­dzić. Poza tym nie wi­dzę żad­nych in­nych przed­mio­tów, choć w tych chasz­czach może coś być.

– Zgło­si­łem za­po­trze­bo­wa­nie na tech­nika.

„Za­po­trze­bo­wa­nie na tech­nika”. Kiedy sy­tu­acja ro­biła się po­ważna, Ra­nik wcho­dził w ofi­cjalną, sfor­ma­li­zo­waną nar­ra­cję.

– A pro­ku­ra­torka...?

Choć jed­no­cze­śnie za­po­mniał o hie­rar­chii. Spoj­rzała na niego chyba zbyt ostro, bo się za­czer­wie­nił. Od po­czątku sta­rała się na­wet na chwilę nie wy­paść z roli, żeby za­wsze było ja­sne, kto tu jest sze­fem, czyli kie­row­niczką. Jak wi­dać, słusz­nie. Obaj sier­żanci cza­sem prze­kra­czali gra­nice. Kranz ni­gdy. Za­sady or­ga­ni­zo­wały świat.

– Za­dzwo­nię.

Prze­nio­sła wzrok w stronę domu. Fa­cet, który tam stał, gdzieś znik­nął. Po­szła wzdłuż ugnie­cio­nego pasa trawy. Tak, ktoś mu­siał tędy cią­gnąć ciało, za nogi, bo stopy sta­wia­łyby opór, zo­sta­wia­jąc inny ślad. Roz­glą­dała się, ale ni­czego nie wy­pa­trzyła.

Do­szli do bu­dynku. Niby re­mon­to­wany, ale – przy­naj­mniej z ze­wnątrz – zu­peł­nie nie było tego wi­dać. Ra­to­wało go to, że był po pro­stu ładny i so­lid­nie zbu­do­wany, czego resztki po tych stu la­tach wciąż dało się do­strzec.

– Mie­li­śmy tu zgło­sze­nie wła­ma­nia – po­wie­dział Ra­nik. – Za­raz przed twoim przy­jaz­dem.

– Co zgi­nęło?

– W su­mie to nic. Jak już po­wie­dzia­łem, Piotr Dęb­ski, który mieszka w cen­trum So­ko­łow­ska, ku­pił tę ru­inę i ją re­mon­tuje. Mówi, że chce tu za­miesz­kać, ale na pewno mu się nie spie­szy, bo w ka­mie­nicy ma lo­kal od zna­jo­mego. Ta­kie hobby ra­czej so­bie z tego re­montu zro­bił.

– Trzyma tu ja­kiś sprzęt, coś war­to­ścio­wego?

– Coś trzyma, ja­kiś ce­ment czy farbę, ale kto by się po­ła­ko­mił, jak to już otwarte i w ma­łej ilo­ści?

– No ale ktoś się jed­nak po­ła­ko­mił. To na co?

Ra­nik spoj­rzał na nią prze­cią­gle.

– Tu były książki.

– Zgi­nęły książki?

– Od­wrot­nie: ktoś je przy­niósł.

– Ktoś się wła­mał, żeby zo­sta­wić tu książki? – So­nia też na chwilę od­stą­piła od swo­jego pro­fe­sjo­na­li­zmu, ale to, co mó­wił sier­żant, brzmiało dość dziw­nie.

– No, tak było. Ktoś roz­wier­cił za­mek, wszedł i po­roz­kła­dał na ziemi książki.

– Czyli one były w środku.

– Nie do końca. Dęb­ski mówi, że on tu co i raz znaj­duje ja­kieś dziwne rze­czy gdzieś scho­wane, za pie­cem na przy­kład czy w ko­mórce. Nie­które książki były jego, fakt, nie­które ku­pił ra­zem z tym do­mem, ale kilku nie ko­ja­rzył. A on z ta­kich, co to czy­tają, więc ra­czej wie, co mówi. Ktoś się wła­mał i po­ukła­dał wszę­dzie na pod­ło­dze książki, po­otwie­rane, tak o. – Wy­ko­nał ruch ręką. – I jesz­cze na ścia­nach po­ro­bił na­pisy kredą. Sa­ta­ni­styczne. Trzy szóstki i inne dziwne znaczki.

– I?

Albo Ra­nik mó­wił nie­skład­nie, albo to był ja­kiś wy­głup, albo...

– I jesz­cze po­wie­dział, że ten ktoś zgwał­cił mu psa. – Wzru­szył ra­mio­nami, jakby chciał po­ka­zać, że od tego ostat­niego się dy­stan­suje.

– Co wy­ka­zało śledz­two?

– Nic. No bo w su­mie szko­dli­wość czynu zni­koma, nic nie zgi­nęło, na­wet prze­ciw­nie, a ten pies... Po­dobno uciekł, a jak już wró­cił, to Dęb­ski ni­czego nie chciał zgła­szać, więc... – Roz­ło­żył ręce.

– On jest po­czy­talny?