Ebook Chłopak, który bał się być sam mobi,epub

kiedy wyjeżdżała albo gdy było naprawdę źle. Wtedy jeszcze pamiętał, jak to jest się uśmiechać, i potrafił rozśmieszyć mnie i Tylera. Teraz wścieka się na cały świat i na wszystko, co przypomina mu o mamie. Na mnie. Nie wiem, jak ubrać to wszystko w słowa. Nic nie jest w porządku. Od dawna nic nie jest w porządku. Nie chodzi tylko o śmierć mamy. Tata - czasami się boję. I Boję się, że jego też stracę. Ale Sylv i Ty się nienawidzą. Co mam zrobić, żeby zrozumiała? Przyjaciółka kładzie mi rękę na ramieniu, a gdy przypomina sobie, gdzie jesteśmy, nerwowo zakłada za uszy kosmyki długich, czarnych włosów. Kolor jej jasnoniebieskiego topu pasuje do odcienia eyelinera, który sprawia, że jej oczy zdają się błyszczeć. W Opportunity, gdzie tak wielu spośród nas stara się nie wychylać, Sylv jest niczym najjaśniejsza gwiazda na czarnym aksamicie nieba. Patrzy na mnie wyczekująco. - Wiesz, to zrozumiałe. Rocznice bywają bolesne. Masz prawo być smutna. Nikt cię nie będzie oceniał, a już na pewno nie ja. Kiwam głową, ale nadal nie mogę wykrztusić słowa. Głosy wzbierają i opadają jak fale, gdy kolejni uczniowie kierują się do wyjścia. Sylv zerka w drugi koniec auli, gdzie chłopaki z drużyny futbolowej rozmawiają podniesionym tonem. Wzruszam ramionami. - W porządku. Nic mi nie jest. Nigdy tego nie zrozumie. Odliczam minuty do siódmej godziny lekcyjnej, kiedy sala muzyczna za sceną pogrąży się w mroku i ciszy. Zostanę wówczas sama pośród cieni. Bezpieczna. Sylv otwiera usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie zdąża, bo obok niej pojawia się dziewczyna z jej klasy - jeśli dobrze pamiętam, ma na imię Asha. Często kłóciła się z moim bratem, zanim rzucił szkołę. Nie mogę... nie chcę utrzymywać z nimi kontaktu. Przywiążą mnie do tego miejsca, a to, że mi na nich zależy, jest takie bolesne. Asha przyciska do piersi podręcznik do historii. Pod pasemkami włosów w kolorze tęczy kąciki jej ust unoszą się w półuśmiechu. Szepcze coś. Sylv sztywnieje, a chwilę później parska śmiechem. Jej głos szybuje ponad tłumem. - Wbrew temu, co o mnie mówią, wcale nie czekam na egzaminy. Asha przewraca oczami. - Ty nie masz się czym przejmować. Sylv się rumieni, ale Asha ma rację: Sylv to piątkowa uczennica. Nauczyciele ją uwielbiają. Nawet gdyby się starała, nie oblałaby egzaminu. Kiedy Asha patrzy na mnie, rozciągam usta w sztucznym uśmiechu. - Nie pytaj mnie o historię. Miałam lepsze rzeczy do robienia podczas ferii niż zakuwanie. - Ignorantka - wzdycha Sylv. - Jak ja z tobą wytrzymuję? Bo jestem twoja. Przypinki na plecaku Ashy obijają się o siebie. Odgarnia z twarzy fioletowy kosmyk. - Żadnego zakuwania? Szczęściara. Musieli przesunąć nam egzaminy, żeby trzymać w ryzach uczniów ostatnich klas. Dobrze, że nie jestem jednym z nich. Zanim zdążę cokolwiek powiedzieć, Sylv pyta: - No to co robiłaś? - Nic. Wrzawa wokół nas narasta. Pierwsze chwile po przemówieniu Trenton zawsze wyglądają tak samo: ludzie, paplając, przepychają się do wyjścia. Chociaż dziś panuje wyjątkowy chaos. Obok nas przeciska się nauczyciel. Pewnie chce zobaczyć, co powoduje taki tłok. Asha uśmiecha się szeroko. - Całe ferie? Kompletnie nic? Daj spokój, gadaj. Łagodne oczy Sylv patrzą na mnie pytająco i czując na sobie jej spojrzenie, zagryzam wargę. Nie chcę jej zawieść. - W weekend znalazłam na strychu stare nagranie Jeziora łabędziego mojej mamy. To było jej przesłuchanie do Royal Ballet. Była niewiele starsza ode mnie. Nie jest to żadna pikantna historyjka, podejrzewam więc, że Asha będzie rozczarowana, ale ona pochyla się w moją stronę. - Dobre było? Słysząc to, uśmiecham się zaskoczona. Asha nie jest jedną z nas. Nie jest z Opportunity, gdzie wszyscy wiedzą o mojej mamie i o mnie. Opportunity High to liceum powiatowe, do którego uczęszczają uczniowie ze wszystkich okolicznych miasteczek. Asha nie jest tu u siebie; nie zna nazw tutejszych ulic i kościołów ani tutejszych tajemnic. W Opportunity każdy wie, że moja mama tańczyła na całym świecie: w Londynie, Moskwie, Nowym Jorku. W swoim życiu odwiedziła więcej miejsc niż my wszyscy razem. Opowiadała mi o swoich podróżach i sprawiła, że nie mogłam znaleźć sobie miejsca. W przeciwieństwie do pamięci o niej patrzenie, jak tańczy, nie sprawia mi bólu. - Była niesamowita. Sylv ociera się o mnie ramieniem. Jej ciepły uśmiech jest niczym kotwica. Czuję się tak, jakby całe Opportunity usuwało się nam spod nóg. Zagubiliśmy się między tworzeniem domu i uciekaniem z niego. Wkrótce udławimy się własnymi sekretami; już niedługo Sylv uświadomi sobie, że na nią nie zasługuję i ona też mnie zostawi. ......... CLAIRE Po kolejnym okrążeniu powietrze zaczyna przynosić orzeźwienie, choć nigdy nie przyznam się do tego trenerowi. Zima