Polska szkoła animacji

Tom zbiorowy „Beckett w XXI wieku. Rozpoznanie” zawiera 10 artykułów przedłożonych do publikacji przez krajowych i zagranicznych autorów. Całość otwiera tłumaczenie tekstu J.M. Coetzeego – noblisty z 2003 roku – w którym przedstawia istotne ścieżki interpretacyjne twórczości Becketta. Wśród autorów znajdziemy wybitnych teatrologów i literaturoznawców, chociażby profesora S.E. Gontarskiego (USA) oraz profesora D. Attridge’a (Wielka Brytania). Współczesnymi, nie zawsze oczywistymi, kontekstami odczytywania twórczości Becketta zajmują się również młodsi badacze z różnych ośrodków w Polsce, a związani z Beckett Research Group in Gdańsk, afiliowaną przy Instytucie Anglistyki i Amerykanistyki Uniwersytetu Gdańskiego. Przedstawione w jedenastym tomie serii Between.Pomiędzy badania odzwierciedlają ważniejsze problemy poruszane podczas corocznych gdańskich seminariów beckettowskich.

Kolejna książka w serii Biblioteki Teatru Wielkiego Opery Narodowej. Historia najsłynniejszych tancerzy w dziejach baletu spisana przez wybitnego znawcę tematu, dziennikarza "Rzeczpospolitej", Jacka Marczyńskiego. Sylwetki m.in. NIżyńskiego, Balanchine'a i innych.

Książka należy do serii: Biblioteka Teatru Wielkiego – Opery Narodowej

Praca składa się z dwóch części: szkiców analityczno-intepretacyjnych oraz appendiksu dydaktycznego. Autorka podejmuje się tropienia i odkrywania we współczesnych filmach „medialnych cudów”, za które uważa przede wszystkim ślady „starych” mediów, niegdyś fascynujących i pobudzających wyobraźnię: zabawek optycznych, pokazów fantasmagorii, filmów trikowych i fantastycznych, automatów i mechanicznych zabawek. Badania prowadzone przez autorkę wpisują się w nurt archeologii mediów oraz Nowej Historii Kina. Szkice dotyczą filmów z szeroko rozumianej sfery popularnej, takich jak: Oz Wielki i Potężny Sama Raimiego, Hugo i jego wynalazek Martina Scorsese czy Babadook Jennifer Kent. Przyjęta perspektywa badawcza sprzyja dostrzeganiu w analizowanych obrazach licznych treści autotematycznych. Appendiks dydaktyczny, skierowany przede wszystkim do nauczycieli i wykładowców pracujących w dziedzinie edukacji filmowej z odbiorcami w różnym wieku, zawiera pomysły na konkretne ćwiczenia, inspirowane filmowym seansem. Recenzja książki ukazała się w czasopiśmie: - „Forum Akademickie” nr 12/2015, s. 71 (Marek Misiak: Magicy kina) - „Nowe Książki” 12/2015, s. 52–53 (Tomasz Jopkiewicz: Tęsknota za baśnią)

Wiele wskazuje na to, że wypracowane w teatrze techniki pracy nad rolą, w tym wszelkie sposoby kontrolowania tremy, pracy nad ciałem i głosem jako narzędziami służącymi do przekazywania uczuć, myśli, idei i pragnień, mogą stać się doskonalszym i pełniejszym sposobem komunikacji, nie tylko w ramach wykreowanej przez sztukę rzeczywistości, ale także w realnym życiu. Sposoby, jakich na scenie używa aktor, nie różnią się zasadniczo od tych, którymi posługujemy się na co dzień, a życie społeczne daje się najlepiej pojąć jako ciąg performansów. Techniki aktorskie, opierając się na instynktownych zachowaniach człowieka, przekształcają je jednak i – wydobywając bezwiedne impulsy na poziom świadomości – czynią sztuką. Przynależą one równocześnie do dwóch porządków życia: artystycznego i codziennego. Dlatego też metody aktorskiego treningu nie muszą być wyłącznie „wiedzą tajemną” zarezerwowaną dla „wybranych” – wyszkolonych w swym rzemiośle artystów, ale powszechnie dostępną formą porozumiewania się, a także drogą kształtowania samoświadomości i rozwoju osobowości. Teatr, traktowany w tej książce jako szczególny model ludzkich zachowań, bada i zarazem kwestionuje granice między sztuką a życiem. Sama idea oryginału i sztuki jako jego naśladownictwa nie tylko dzięki Jacques’owi Derridzie stała się wątpliwa, a na pytanie o wyższość rzeczywistości nad jej medialnymi replikami można udzielić różnych odpowiedzi…

Książka jest bardzo rzetelnie przygotowanym studium historycznym dziejów sceny miejskiej na początku XIX wieku. Zostało ono oparte na bogatych materiałach źródłowych i wzbogacone o wiele zagadnień kontekstowo poszerzających główny temat książki. Przedstawione w publikacji szczegółowe rozważania o czterdziestoletnich losach gdańskiej sceny zawodowej ujęte zostały w trzy części. Część pierwsza dotyczy siedmioletniego okresu działalności następców i spadkobierców Karoliny Schuch – Jeana Bachmanna i Carla Steinberga. Omówienie losów teatru gdańskiego w części drugiej sięga roku 1819, natomiast część trzecia dotyczy dwudziestolecia zamykającego się rokiem 1841. Przyjęte cezury są zatem podyktowane z jednej strony strukturą organizacyjną teatru i osobą dyrektora, z drugiej zaś szczególnymi warunkami działalności teatru w okresie oblężenia przez wojska napoleońskie. Publikacja z pewnością spotka się z dobrym odbiorem nie tylko ze strony historyków teatru polskiego i niemieckiego, badaczy teatru jako instytucji, ale także czytelników zainteresowanych kulturą lokalną w pierwszej połowie XIX wieku.

Ze względu na tożsamościową rolę, jaką kino polskie odegrało w XX wieku, kwestia narodowości stanowiła jedno z głównych zagadnień z nim związanych oraz wyznaczała istotne ścieżki interpretacyjne w badaniach nad filmem. Ujęcie to domaga się obecnie kontynuacji i uzupełnienia o perspektywę transnarodową, która znacząco poszerza pole badawcze, sięgając poza granice wyznaczone ramami państwa narodowego. Autorzy niniejszego tomu zwracają baczną uwagę na nieszczelność granic, ich przekraczanie, interakcję między tym, co wewnątrz, a tym, co na zewnątrz państwa narodowego, na zjawiska i konteksty ponadnarodowe, transgraniczne kontakty instytucjonalne oraz indywidualne przedsięwzięcia twórcze, które nie tłumaczą się jedynie z perspektywy narodowej. Ujęcie transnarodowe jest tym samym wieloperspektywiczne, kładzie większy nacisk na dynamikę globalnych przemian, uprzywilejowuje kontekst, odchodzi od tematów nacechowanych narodowo, docenia sposoby ekspresji niekoniecznie sprzyjające tożsamościowej spójności oraz odsłania sprzeczności tkwiące w polskiej kinematografii.