Miłosz w krainie odczarowanej

Aborcja to problem tysięcy istnień ludzkich. Każdego dnia. Wykonywana w czasach Homera, Platona, Dantego i dziś. Ulepszająca tylko swoje środki. I wzbudzająca ciągłe kontrowersje. Tak u Żydów, jak i u pierwszych chrześcijan; u wierzących i niewierzących; u starożytnych Rzymian jak i u współczesnego człowieka. Problem odwieczny i nadal nierozwiązany. Wymagający nieustannie nowego i całościowego spojrzenia.
Niniejsza książka, napisana przez trzech autorów – historyka, filozofa i bioetyka – wychodzi naprzeciw temu oczekiwaniu, ukazując problem przerywania ciąży z trzech różnych punktów widzenia. Być może kiedyś aborcja przeszła też koło twojego życia, Drogi Czytelniku. Na szczęście odeszła w dal. Dlatego dziś możesz otworzyć te strony i zagłębić się w ich treść. Zapraszam do lektury!

George Berkeley (1685 - 1753). Po ukończeniu studiów teologicznych w Dublinie w roku 1707 przyjął święcenia kapłańskie i został duchownym anglikańskim. W roku 1734 objął biskupstwo w Cloyne w Irlandii.
Najważniejsze dzieło filozoficzne, "Traktat o zasadach poznania ludzkiego" ogłosił w roku 1710, jego wersja popularna, czyli "Trzy dialogi miedzy Hylasem a Filonousem" ukazały się trzy lata później. System Berkeleya stanowił dość niezwykłe połączenie, panującego wówczas na Wyspach Brytyjskich, empiryzmu z radykalnym immanentyzmem metafizycznym. Dowodził, iż świat materialny nie istnieje, stanowi jedynie zespół wrażeń postrzegającego podmiotu. Rzeczywistość przedmiotowa jest tylko wytworem idei poznającego umysłu.
Posiadał wszechstronną wiedzę i odwagę w głoszeniu swoich przekonań. Wykorzystywał ją zarówno w propagowaniu swojej filozofii, w pracy pedagogicznej i duszpasterskiej, jak również w zwalczaniu deizmu i ateizmu. Angażował się w pracy misjonarskiej (przebywał na placówce w latach1729 - 1731). Podsumowaniem polemik Berkeleya z poglądami ateuszy była książka Alciphron (1732).

uż niemal sto lat temu Max Scheler pisał: Jeśli istnieje jakieś zadanie filozoficzne, którego rozwiązania nasza epoka domaga się wyjątkowo pilnie, to jest nim [opracowanie] filozoficznej antropologii. W Polsce podjęli się tego zadania w drugiej połowie XX wieku przede wszystkim dwaj myśliciele: Karol Wojtyła, autor Osoby i czynu, oraz Józef Tischner, autor Filozofii dramatu i Sporu o istnienie człowieka. Wykształcony w środowisku krakowskim Jan Galarowicz, kontynuuje ich poszukiwania antropologiczne, publikując od kilku lat wielotomowe dzieło pt. Antropodramatyka.

Obecny, piąty tom, poświęca interpersonalnej, dialogicznej strukturze i dynamice człowieka, przeciwstawiając się indywidualizmowi i kolektywizmowi. Ten wymiar osoby ludzkiej i egzystencji odsłania przede wszystkim poprzez analizę zasad i postaw, które są fundamentami relacji międzyludzkich, poprzedzającego je spotkania oraz ich zagrożeń i rozstania.

Zakorzeniając mocno swoje rozważania w doświadczeniu, Galarowicz konfrontuje je z przemyśleniami innych autorów, zwłaszcza mu bliskich. Dzięki temu, że swoje analizy wyraża w języku eseistyczno - popularyzatorskim, są jasne i przystępne. Książka jest przeznaczona nie tylko dla filozofów, socjologów, psychologów, pedagogów i duszpasterzy, ale także dla wszystkich, dla których ważna jest jakość relacji międzyludzkich.

Książka zwiera z pewnością istotne treści naukowe, gdyż podnosi problem istnienia człowieka w stosunku do różnych mediów, w tym historycznych, aż do czasów mediów elektronicznych. Tekst jest również dobrym historycznym przeglądem poglądów myślicieli, którzy nawiązywali do medium, nawet jeśli nie używali tego pojęcia. Analiza, jaką podejmuje Wacław Branicki, pokazuje, jak uniwersalne i ważne w antropologii filozoficznej jest medium. Autor analizuje m.in. ciekawą myśl o wielowarstwowości świadomości, co wynika z procesualności obecności. Jest to jeden z najważniejszych tematów książki, gdyż na tle transcendentalizmu łączy się w nim zagadnienie medium z problematyką istnienia.

Z recenzji dr. hab. Michała Ostrowickiego [Sidey Myoo]

Autor podejmuje problemy fundamentalne, ale także bardzo aktualne: wskazuje, bada i analizuje różnorakie związki, zależ noś ci i relacje na styku mediów, komunikacji, podmiotowości, toż samości, autentyczności, informacji i wiedzy, podkreślając przy tym rolę aktywności epistemicznej i epistemologicznej w rozbijaniu i scalaniu, a w efekcie ewolucji autentyczności osobowej. Jednocześnie interesująco i kompetentnie określa rolę medialności i mediów w jej konstytuowaniu. Autor rozpatruje tę problematykę w aspekcie ontologicznym, epistemologicznym i aksjologicznym; ostatecznie wymiar etyczny okazuje się najważniejszy: odpowiedzialność – za Drugiego i samoodpowiedzialność – za siebie to kolejne kluczowe pojęcia monografii. Opublikowanie książki Wacława Branickiego może stać się istotnym, zauważonym i szeroko komentowanym wydarzeniem, przynajmniej dla dość już znacznego i stale poszerzającego się kręgu osób profesjonalnie zainteresowanych problematyką medialności. Piszę o „wydarzeniu istotnym”, bowiem praca doktora Branickiego pozytywnie wyróżnia się głębią , szerokością i oryginalnością ujęcia tych niełatwych, a przecież naprawdę ważnych i – jak sądzę – wciąż zyskujących na randze problemów.

Z recenzji dr. hab. Jana Pleszczyńskiego

Drugi tom serii Florilegium.
Praca wiąże się z rzymską filozofią i je reprezentantem Lucjuszem Seneką, czyli Seneką Młodszym.

Wykazawszy mylność czy niedostateczność dotychczasowych ujęć zasady racji dostatecznej, autor charakteryzuje ja jako wyrażającą prawidłowy i co do formy określany a priori związek między przedstawieniami, przedmiotami istniejącymi dla podmiotu. Ponieważ przedmioty te są różnego rodzaju, wspomniany związek przybiera odpowiednio różne postaci. Wspólny korzeń zasady racji dostatecznej ulega czworakiej modyfikacji, a to stosownie do czterech klas przedstawień. (...)