Ebook ADHD zespół nadpobudliwości psychoruchowej mobi,epub

niż u dzieci w tym samym wieku i na tym samym poziomie rozwoju. Warto się zastanowić nad tym, co dokładnie znaczy poprzednie zdanie. W sformułowaniu ,,inne dzieci w tym samym wieku" zawarte jest przekonanie, że w jednej klasie są dzieci będące rówieśnikami. Jest zupełnie inaczej - pomiędzy najmłodszym i najstarszym dzieckiem w grupie może być nawet rok różnicy. Dla dorosłych nie ma to większego znaczenia, jednak dla sześcio-, siedmiolatków to ogromny fragment życia. Część dzieci nie jest jeszcze w pełni gotowa do pójścia do szkoły. Te różnice są najbardziej widoczne w zerówce i w pierwszej klasie. W praktyce oznacza to, że każdemu dziecku trzeba stawiać trochę inne wymagania. Z kolei określenie ,,na tym samym poziomie rozwoju" oznacza, że każdy człowiek rozwija się w innym tempie, dlatego obserwując dwoje dzieci, które urodziły się tego samego dnia, zauważymy, że każde z nich uczy się nowych rzeczy w różnym czasie. Część dzieci rozwija się wolniej i zwykle nie ma w tym nic nieprawidłowego. W momencie pójścia do szkoły może się okazać, że wiek kalendarzowy dziecka to 7 lat, a jego wiek rozwojowy pod względem pewnych specyficznych funkcji (należy to odróżnić od upośledzenia umysłowego) to 5,5-6 lat. Wymagania w stosunku do takiego dziecka powinny zostać początkowo obniżone. Choćby dlatego, że jego możliwość skupienia się jest na poziomie sześciolatka, a nie siedmiolatka. Nadmierna impulsywność Wyobraźmy sobie sytuację: dwoje dzieci idzie wzdłuż drogi. Nagle dostrzegają kolorowy przedmiot leżący po drugiej stronie. Jedno z nich przebiega natychmiast, drugie przed wejściem na jezdnię rozgląda się uważnie, czy nie nadjeżdża samochód. Każde z dzieci dążyło do tego samego celu. Jedno z nich zadziałało pod wpływem impulsu, nie zastanawiając się nad możliwymi konsekwencjami takiego działania (w tym wypadku: wpadnięcie pod nadjeżdżający samochód). Drugie, rozglądając się, przewidziało, jakie mogą być skutki działania i zaplanowało, co musi zrobić, aby uniknąć niebezpieczeństwa. Dziecko z ADHD wie, co powinno zrobić, ale często nie potrafi zapanować nad swoimi reakcjami. Drugie z dzieci zachowało się w sposób, jakiego oczekujemy od siebie, naszych znajomych czy własnych dzieci. Pierwsze zadziałało pod wpływem impulsu, którego nie było w stanie kontrolować. Tak właśnie postępują dzieci z ADHD. Większość ludzi, gdy wpada na jakiś pomysł, zastanawia się nad tym, czy opłaca się go zrealizować, a następnie - w zależności od wyciągniętych wniosków - realizuje go lub nie. U dziecka z ADHD, z powodu kłopotów z odroczeniem/zahamowaniem reakcji, proces ten przebiega odmiennie - jest pomysł i jego realizacja lub bodziec i natychmiastowa reakcja. Sposoby reagowania osoby zdrowej i osoby z ADHD Zdrowa osoba: Pomysł -> STOP -> opłaca się czy się nie opłaca? -> decyzja -> realizacja Osoba z ADHD: Pomysł -> brak zahamowania -> realizacja Dzieci nadpobudliwe najczęściej wiedzą, co powinny zrobić, zazwyczaj jednak tego nie robią. Znają reguły, ale mają kłopoty z ich zastosowaniem. Opisywane dziecko, spytane przez rodzica, co powinno zrobić przed wejściem na jezdnię, odpowie prawidłowo, mimo to za chwilę znowu przebiegnie przez drogę bez rozglądania się. To właśnie jest nadmierna impulsywność. Nadmierna impulsywność = brak zdolności do zahamowania reakcji Powyższe objawy powodują także wiele innych problemów w funkcjonowaniu dziecka. Wspomniana już nieumiejętność przewidywania konsekwencji działań dotyczy prawie wszystkiego, co robi dziecko nadpobudliwe psychoruchowo. Rezultatem tego bywa trudne do zaakceptowania zachowanie: - częste wtrącanie się do rozmowy; - wbieganie do pokoju, w którym pracują dorośli, mimo wielokrotnego przypominania, że są zajęci; - przypadkowe, nieumyślne niszczenie rzeczy; - brak umiejętności zaplanowania swoich działań. Dowodem braku kontroli nad impulsami u dzieci z ADHD są wyniki badań: pomimo że nauczyciele częściej skarżą się na agresywne zachowania dzieci nadpobudliwych (bójki i zaczepki na przerwie), okazało się, iż w rzeczywistości nie biją się one częściej niż ich koledzy. Po prostu dzieci bez zaburzonej kontroli impulsów rozglądają się, czy w pobliżu nie ma nauczyciela, a potem dopiero zadają cios (przewidują i zapobiegają ewentualnym konsekwencjom). Dzieci nadpobudliwe natomiast uderzają w momencie, gdy taka myśl przychodzi im do głowy. Często za ich plecami stoi wtedy nauczyciel. Innym problemem związanym z nieumiejętnością przewidywania konsekwencji swojego działania jest to, że dziecko z ADHD bardzo łatwo jest namówić, aby zrobiło coś głupiego. Niestety, inne dzieci zauważają i wykorzystują ten fakt, a ich nadpobudliwy kolega szybko staje się kozłem ofiarnym po większości szkolnych wygłupów3. Dzieci nadpobudliwe m