Ebook Sycylijski mrok mobi,epub

a mięk­kie uda już daw­no od­wy­kły od ta­kie­go wy­sił­ku. Dwaj po­zo­sta­li męż­czyź­ni po chwi­li doj­rze­li ze swej kry­jów­ki za hał­dą śmie­ci czci­god­ne­go Limę mar­twe­go, le­żą­ce­go twa­rzą do zie­mi. Zo­stał tra­fio­ny od tyłu w gło­wę z bli­skiej od­le­gło­ści, lek­ko pod ką­tem. Za­bój­cy zi­gno­ro­wa­li dwóch wpły­wo­wych, przy­kuc­nię­tych za śmiet­ni­kiem dzia­ła­czy cha­de­cji - w tym pro­fe­so­ra fi­lo­zo­fii, któ­re­mu Lima za­ła­twiał po­sa­dę w za­rzą­dzie ko­lei pań­stwo­wych - i nie­śpiesz­nie od­je­cha­li. ,,Przy­ja­cie­le stra­ci­li do nie­go sza­cu­nek" - wy­ja­śnił póź­niej Gio­ac­chi­no Pen­ni­no, le­karz z Pa­ler­mo, czło­wiek ho­no­ru - jak na­zy­wa­ją sami sie­bie człon­ko­wie ma­fii - dzia­łacz Par­tii Chrze­ści­jań­sko-De­mo­kra­tycz­nej, pierw­szy po­li­tycz­ny pen­ti­to. W ak­cie oskar­że­nia skie­ro­wa­nym prze­ciw ma­fii za zle­ce­nie tego za­bój­stwa pro­ku­ra­to­rzy okre­śli­li Limę mia­nem ,,am­ba­sa­do­ra cosa no­stry w Rzy­mie". Lecz te sło­wa nie pa­dły od razu. Tuż po za­bój­stwie bli­ski współ­pra­cow­nik Limy stwier­dził, sta­ran­nie do­bie­ra­jąc sfor­mu­ło­wa­nia i w peł­ni wy­ko­rzy­stu­jąc dar po­łu­dniow­ców do abs­trak­cyj­nych wy­po­wie­dzi: ,,Sa­lvo był czło­wie­kiem syn­te­zy". Syn­te­zy cze­go - nie wspo­mniał. Po­zy­cja Limy w par­tii była jed­nak taka, iż nie­któ­rzy dzia­ła­cze po­czu­li się w obo­wiąz­ku przy­je­chać do Pa­ler­mo na po­grzeb, mimo że cał­ko­wi­cie nie mie­li na to ocho­ty, zwa­żyw­szy na py­ta­nia o związ­ki rzą­du z ma­fią, któ­re lu­dzie za­czę­li na­gle za­da­wać. Wciąż za­sia­da­ją­cy na fo­te­lu pre­zy­den­ta cha­dek Cos­si­ga po­cząt­ko­wo oświad­czył, że to ewi­dent­nie zbrod­nia na tle po­ra­chun­ków ma­fij­nych, któ­ra nie ma nic wspól­ne­go z funk­cjo­no­wa­niem pań­stwa, i że nie za­mie­rza skła­dać hoł­du za­mor­do­wa­ne­mu. Póź­niej jed­nak coś - lub ktoś - skło­ni­ło go do zmia­ny zda­nia i na po­grze­bie się po­ja­wił. Przy­je­chał tak­że se­kre­tarz Par­tii Chrze­ści­jań­sko-De­mo­kra­tycz­nej, po­dob­nie jak pre­mier An­dre­ot­ti, któ­ry być może miał coś wspól­ne­go z na­kło­nie­niem in­nych dzia­ła­czy do przy­by­cia. Ob­ser­wa­to­rów ude­rzy­ło to, jak bar­dzo za­ła­ma­ny, za­stra­szo­ny i upo­ko­rzo­ny zda­wał się pre­mier na po­grze­bie. Ów­cze­sny mi­ni­ster spra­wie­dli­wo­ści Clau­dio Mar­tel­li dwa lata póź­niej wspo­mi­nał, ja­kie wra­że­nie zro­bił na nim wy­gląd An­dre­ot­tie­go po za­bój­stwie Limy: ,,Jego twarz była jesz­cze bar­dziej wo­sko­wa niż zwy­kle. Był prze­ra­żo­ny, bo nie ro­zu­miał, a może wła­śnie dla­te­go, że ro­zu­miał". Opa­tu­lo­ny gru­bym płasz­czem An­dre­ot­ti przy­po­mi­nał sta­re­go żół­wia cho­wa­ją­ce­go się w sko­ru­pie. Z ner­wa­mi zszar­ga­ny­mi przez cią­głe łą­cze­nie w me­diach jego na­zwi­ska z ofia­rą cosa no­stry, jej naj­bar­dziej ,,dys­tyn­go­wa­ne­go tru­pa", pre­mier An­dre­ot­ti wy­pa­lił kil­ka dni póź­niej, że ,,to na­praw­dę ab­sur­dal­ne, by na­wet nie­bosz­czy­ków dzie­lić mię­dzy po­li­tycz­ne frak­cje". Pre­zy­den­tu­ra się wy­my­ka­ła - je­dy­na rzecz, o któ­rej za­wsze ma­rzył, a któ­rej nie osią­gnął. Na­gro­dą po­cie­sze­nia było nada­nie mu ty­tu­łu do­ży­wot­nie­go se­na­to­ra za ,,wy­jąt­ko­we za­słu­gi w służ­bie Re­pu­bli­ki". Naj­gor­sze nie było jed­nak to, że nie zo­sta­nie pre­zy­den­tem. An­dre­ot­ti mu­siał do­strzec, że za­mach ten jest za­po­wie­dzią nie­szczę­ścia. * * Pa­olo Bor­sel­li­no do­tarł na miej­sce zbrod­ni jako je­den z pierw­szych. Mo­tor wal­ki z sy­cy­lij­ską ma­fią, za­stęp­ca sze­fa pro­ku­ra­tu­ry w Pa­ler­mo, wpa­try­wał się w cia­ło Limy i z nie­do­wie­rza­niem krę­cił gło­wą. Wy­ni­ka­ło ono z tego, że - pod­czas gdy inni wciąż się głowili, któ­ry z rzym­skich po­li­ty­ków zwró­cił się do przy­ja­ciół o zli­kwi­do­wa­nie Limy - on ro­zu­miał, iż ma­fia wła­śnie za­koń­czy­ła swo­je trwa­ją­ce czter­dzie­ści pięć lat związ­ki z cha­de­cją. Jego dłu­go­let­ni przy­ja­ciel, współ­pra­cow­nik i so­jusz­nik w wal­ce z ma­fią, Gio­van­ni Fal­co­ne, uwa­żał, że za­bój­stwa Limy nie zle­cił ża­den po­li­tyk. Wio­sną 1992 roku po­li­ty­cy już nie rządzili. ,,Te­raz to ma­fia chce wy­da­wać roz­ka­zy. Jeśli po­li­ty­cy