Wieczne życie. O zwierzęcej formie śmierci

Większość z nas kochała przyrodę, gdy byliśmy dziećmi. Wycieczki do lasu, bieganie po łące, zabawy w jeziorze i poznawanie zwyczajów zwierząt ? przyjemne wspomnienia z czasów, gdy wszystko było prostsze. Co jednak przyroda może dać dorosłemu człowiekowi, który raczej już z rzadka pozwala sobie na beztroskę? Okazuje się, że potrafi zmienić bardzo wiele, zwłaszcza w listopadzie, gdy wcześnie nadchodzący zmierzch, chłodny wiatr na twarzy i bezlistne drzewa sprzyjają myślom o kruchości i ulotności istnienia Powyższa książka uzdolnionego przyrodnika, Bernda Heinricha, stała się dla mnie źródłem listopadowej pociechy. Na pierwszy rzut oka tytuł i majestatyczne zdjęcie kruka na okładce mogą wydawać się dosyć przytłaczające. Nasuwają cmentarne skojarzenia i przywodzą na myśl mroczne opowiastki E. A. Poego. Jednak i w tym przypadku dobrze jest nie oceniać książki po okładce. ?Wieczne życie. O zwierzęcej formie śmierci? to bardzo subtelna i prawdziwa opowieść o nieustającym cyklu umierania i tworzenia życia. Autor z niezwykłą wrażliwością oswaja czytelnika z nieustępliwą naturą śmierci, która nigdy, ale to nigdy, nie idzie na marne w przyrodzie. Śmierć dzieje się cały czas, w pobliskim lesie i na trawniku pod blokiem, w płytkim stawie i na wysokim drzewie. Nie są to jednak jedynie filozoficzne rozważania, lektura ta jest solidnym źródeł wiedzy. Nieuchronność śmierci pozwoliła pewnym zwierzętom wyspecjalizować się w ?sprzątaniu? trucheł z korzyścią dla ciągle żywych, ciepłych, oddychających i głodnych stworzeń, dla których koniec jednego pozwala nie kończyć jeszcze swojego życia. Ta sama materia, z której zbudowani jesteśmy my, nieustannie krąży, wiruje jak w kalejdoskopie, płynie w żyłach, pulsuje ciepłem, tworzy ciało, by za moment znów obumrzeć, ulec rozkładowi i znowu zostać powołaną do życia w zupełnie innym organizmie. Heinrich pokazuje, że ten nieustający bieg to jeden z najprawdziwszych rodzajów wieczności. Chociaż książka ta porusza bardzo trudny temat, który instynktownie jest przez nas na co dzień pomijany, język jest piękny i prosty. Paradoksalnie niektóre opisy mogą budzić zachwyt, mnie szczególnie urzekł fragment o wielorybie, którego nieżywe już ciało stało się powodem radosnego ucztowania tysięcy ryb. Jednak Heinrich nie przedstawia jedynie kilkunastu przykładów na istnienie symbiozy w naturze. Przyrodnik odnotowuje między innymi swoje obserwacje na temat zachowania ptaków w obliczu śmierci pobratymca, rozważa nad naturą przemian poczwarki w motyla (czy jest to jakiś rodzaj obumarcia i odrodzenia?), a także zwraca uwagę na nasze, ludzkie zachowania, które mogą zaburzać naturalny rytm natury. Książka Bernda Heinricha stała się jedną z moich ukochanych. Dała mi nową perspektywę na moje miejsce w świecie, wpisała w bogate tło istot dużych i małych, stworzeń mających za dom morskie tonie, gorące piaski, wysokie drzewa, szumiące trawy. W listopadowe długie dni, po wspominaniu bliskich nie wpadam już w przesadną melancholię. Wiem, że nie jestem osamotniona w swoim doświadczeniu, że nie tylko my, ludzie, wpisani jesteśmy w pewien odwieczny i prawdziwy dla wszystkich cykl. Taka świadomość koi jesienne niepokoje i pozwala uwrażliwić się na los naszych mniejszych braci. Bardzo polecam tę książkę miłośnikom natury, dotkniętych listopadową chandrą, a także poszukującym swojej drogi w coraz bardziej złożonym świecie. #8UrodzinyEbookpointKonkurs