Przygody Plastusia ebook

Projekt okładki i ilustracje:

Jarosław Żukowski

Skład:

Magdalena Gawrońska

© by Siedmioróg

ISBN 978-83-7568-995-2

Wydawnictwo Siedmioróg

ul. Krakowska 90, 50-427 Wrocław

Księgarnia wysyłkowa Wydawnictwa Siedmioróg

www.siedmioróg.pl

Wrocław 2012

Na wsi jest wesoło

Nie wiem, czy wszystkie dzieci lubią podróżować – bo my z Tosią i Jackiem to bardzo lubimy!

Zaraz po Nowym Roku pojechaliśmy na wieś do jednej Tosinej siostry ciotecznej, Hani.

Pojechał piórnik, no i ja, ma się rozumieć, bo Tosia miała tam odrabiać lekcje zadane na po świętach, a bez nas nie dałaby rady.

Jechaliśmy najpierw tramwajem, potem koleją, potem autobusem, a wreszcie końmi.

W tramwaju, pociągu i autobusie cały czas wyglądaliśmy przez okno.

To bardzo zabawne patrzeć, jak za oknem drzewa, domy, ludzie, płoty – wszystko miga i ucieka do tyłu!

Tylko jak był tunel, zrobiło się czarno i trzeba było odejść od okna.

A kiedyśmy wreszcie dostali się na sanie, to siedzieliśmy na przednim siedzeniu przy tatusiu Hani. Janczarki dzwoniły wesoło i raźno: dryń… dryń… dryń!

Jacek powoził – trzymał lejce, a ja mu pomagałem.

Na wsi jest ślicznie i wesoło! Domy nie takie ogromne jak w Warszawie, ale jest za to dużo nieba, drzew, śniegu, a jak świeci słońce, to cały dzień biega się po dworze i fika koziołki z saneczek w puch śniegowy.

Są też tam bardzo dziwne zwierzęta z rogami – nazywają się krowy i kozy i dają mleko do wiaderek. Jeszcze takich rogatych zwierząt nie widziałem. Jedna koza beczała, trzęsła brodą i chciała mnie połknąć, ale Tosia nie dała.

A w osobnej zagrodzie znowu chrząkają takie śmieszne tłuściochy – jeszcze grubsze od gumy-myszki – na krótkich nogach, z ogonkiem jak sznurek, zawiązanym w pętelkę! One się nazywają – świnie.

Żywych jeszcze nigdy nie widziałem, ale w szkole dzieci nieraz je lepiły z plasteliny i robiły z żołędzi.

Pocieszne też są białe gęsi w żółtych łapciach i czarne indyki w czerwonych kapturkach, z koralami pod szyją.

Ale najbardziej ze wszystkiego to mi się podobał taki mały teatr za oknem. Akurat jak dla mnie i dla gumy-myszki! Ma on dach ze świerkowych gałązek, podparty kołkami, ale skaczą w nim i podrygują wcale nie kukiełki, jak u nas w szkole, tylko – ptaki! Najwięcej przylatuje wróbli, moich dobrych znajomków z Warszawy.

Gwałtu narobią zawsze i naśmiecą dookoła, że aż strach!

Hania wcale nie lubi, jak przylatują te zabijaki.

Ale co za radość i przedstawienie, kiedy przylecą sikorki!

Chyba nawet w cyrku takich sztuk nie potrafią!

Sikorka, przyczepiona mocno pazurami do patyka, potrafi z niego coś wyjadać, wisząc do góry nogami, i oprócz tego kręci się razem z tym patykiem jak bąk w kółeczko.

Istne cuda!

Żołędziowa czapeczka

– Popatrz, gumo-myszko – powiadam – jakie one, te sikory, mają prześliczne szafirowe bereciki!

Guma-myszka zerknęła na sikorki i aż usiadła z przejęcia.

– Ach, Plastusiu, Plastusiu, Tosia musi ci zrobić taką czapeczkę! Zobaczysz, jak ci będzie w niej pięknie!

„Rzeczywiście – myślę sobie – mama zrobiła Tosi czerwoną czapkę z włóczki, żeby miała na saneczki, a Jackowi zieloną na narty; sikory do wyprawiania sztuk za oknem mają szafirowe, a ja, Plastuś, nie mam mieć żadnej?! Zawsze tylko tą łysą głową mam świecić? Przecież teraz zima! Ja też jeżdżę z dziećmi na nartach i na sankach – i czapkę muszę mieć koniecznie!”

Usiadłem sobie przy piórniku – czekam na Tosię i myślę sobie, jak by ją ładnie poprosić o czapkę; a tu jej jak nie ma, tak nie ma!

– Dokąd ona poszła, ta Tośka, beze mnie?

Guma-myszka piszczy mi nad uchem:

– A może ona już wyjechała, ta nasza Tosia?

– Nie przeszkadzaj, piszczko, bo ja sobie właśnie układam, jak Tosię poprosić o czapkę!

– No i już ułożyłeś?

– Ułożyłem! Posłuchaj.

Tosiu, zima to nie żarty!

Plastuś czapki chce na narty!

Ulituj się odrobinę,

daj mi czapkę na łysinę!

– Och, jak ty to pięknie ułożyłeś! – zapiszczała guma-myszka. – Na pewno czapkę dostaniesz!

W tej samej chwili drzwi się otworzyły i wbiegły do pokoju Tosia i Hania, obie zaróżowione i uśmiechnięte. Już się wyprostowałem i nawet usta otworzyłem, żeby powiedzieć swój wierszyk, a tu nagle Tosia podbiega do mnie i woła:

– Plastusiu kochany, mam dla ciebie niespodziankę! O, widzisz?! – i wyjmuje z kieszeni kożuszka pełną garść jakichś małych, szarych miseczek.

– Czy wiesz, co to jest takiego? To żołędziowe miseczki! Wiesz, w każdej takiej miseczce siedziała sobie żołądź, ale ją posadzili do ziemi i wyrośnie z niej dąb – takie wielkie, zielone drzewo! I to drzewo znowu będzie rodziło żołędzie!

– Ja znam żołędzie! – przypomniałem sobie. – W szkole robiliśmy z nich świnki!

– A te miseczki po żołędziach dała nam jedna dziewczynka i wiesz, co z nich zrobimy? Dla ciebie czapeczkę! Nie możesz chodzić z gołą głową w taki mróz!

Aż mnie zamroczyło z radości – usiadłem, a guma-myszka pisnęła:

– Ojejej! Plastusiu, co będzie z wierszykiem?

A Tosia i Hania już mi przymierzały po kolei żołędziowe miseczki.

– Patrz, wygląda zupełnie jak narciarz z tym chwościkiem na czubku!

– Ta czapeczka najlepsza! Mocno siedzi na głowie!

– No, przejrzyj się, Plastusiu, w stalówce!

Przejrzałem się i aż podskoczyłem z radości. Wyglądałem wspaniale i tak zadzierżyście, że aż wszyscy z piórnika nosy powysadzali, żeby mnie zobaczyć.

– No, teraz, Plastusiu, będziesz mógł z nami biegać po dworze! – zawołała Hania.

– A podobno, jeśli ktoś nosi czapkę z żołędziowej miseczki, ten rozumie, co mówią drzewa i zwierzęta – ale nie wiem, czy to prawda – powiedziała Tosia.

– No i co teraz będzie z tym wierszykiem? – lamentowała guma-myszka.

– Nic, wpiszemy go do pamiętnika. Już ona taka zawsze, ta moja Tosia! Wszystko zawsze zrobi, co trzeba, zanim ją zdążę poprosić.

Przygoda w ptasiej gospodzie

I znowu nastał piękny, słoneczny dzień.

Siedzę sobie na oknie, w mojej ślicznej, żołędziowej czapce, przy mnie stoi piórnik, a okno jest uchylone, żeby było świeże powietrze w mieszkaniu. Za szybą uwijają się ptaki wokoło swojej gospody; bo to wcale nie jest teatrzyk, tylko karmnik – to, co stoi za oknem!

Hania wymiotła ptasią gospodę, nasypała tam kaszy i różnych nasion i poszła z Tosią na saneczki.

Spróbowałem tych nasion. Wziąłem do ust, ale czym prędzej wyplułem. Brrr! – twarde, suche, cierpkie! Za nic nie chciałbym tego jeść! Dziwne gusty mają te ptaszyska. Ale jeżeli im to smakuje, to niech sobie jedzą!

Właśnie do gospody zleciały wróble – młócą kaszę, że aż pryska na wszystkie strony. A gwałtu! A ćwierkaniny! Aż pióro wytknęło stalówkę z piórnika, żeby zobaczyć, co się dzieje.

– Zamiast się gapić – powiadam do niego grzecznie – lepiej byś to wszystko ładnie opisało, co się za oknem dzieje!

Ale pióro bardzo się obruszyło i zgrzytnęło stalówką:

– Pióro pisać poradzi, gdy je Tosia prowadzi!

– Żebyś było mądre pióro, tobyś samo pisało – ale rozumu masz za mało!

My się tu sprzeczamy na dobre, guma-myszka nie wie, jak nas godzić, aż tu nagle – frrr! nasze wróble rozsypały się na wszystkie strony, jakby je kto z przetaka wysypał! A do gospody wpadł duży, pstry jak pajac ptak – z dziobiskiem jak nasz najgrubszy ołówek i z czerwoną czapką na głowie. Poznałem go od razu z obrazka w książce i wołam:

– Dzięciole! Dzięciole! Skąd masz czapkę na czole? Dzięciole, czy wiesz, ja mam czapkę też! – I poklepałem się po głowie.

Ale on ani myśli odpowiadać, tylko dalejże grzmoci dziobem po karmniku, a siemię konopne łyka całym gardłem!

A tu tymczasem wróble i sikory gwałt robią na brzozie.

Ćwirrr! Ćwirrr! Dzięciole, rozbójniku!

Zjesz nam konopie w karmniku!

Niech się stąd dzięcioł wyniesie!

Ma szyszek – ćwirrr-ćwirrr – dość w lesie!

Ale dzięcioł nic a nic sobie z tego nie robi. Połknął wszystkie konopie, do ostatniego ziarnka, potem podziobał – łup-cup-cup! – deski karmnika, z góry, z dołu, jakby chciał sprawdzić, czy mocne, krzyknął bojowo:

– Kik!… Kik!… – i furrrknął w las.

Ledwo dzięcioł się wyniósł, a tu nie wiadomo skąd sfrunęły znowu do ptasiej gospody zabawne, czubate sikorki, mało co większe od gumy-myszki, i dalejże po gospodzie się uwijać!

Zapatrzyliśmy się z piórem i gumą na to widowisko, a tu nagle – hop! wskakuje lekuchno na parapet Maciek, tutejszy kot.

Oczy mu się świecą, sierść najeżona; podkrada się i cichutko łapą otwiera uchylone okno.

Krzyknąłem ile siły:

– Maciek! A psssik! Poszedł stąd! Wynocha!

Ale on wcale nie zwraca na mnie uwagi i już się wkrada na murek za oknem – jeszcze jeden skok i porwie wesolutką sikorkę z czubkiem!

Niedoczekanie! Niewiele myśląc – cap! ja kota za ogon!

– Stój, łotrzyku jeden! Ani kroku dalej!

Ale