Ebook Zagadka Diamentowej Doliny Kroniki Archeo mobi,epub

wa ogrom­ne po­cią­gi dro­go­we. Bar­ba­ra bar­dzo nie lu­bi­ła tych ostat­nich - po­dmuch to­wa­rzy­szą­cy mi­ja­niu po­cią­gu dro­go­we­go mógł z ła­two­ścią zmieść jej auto z dro­gi na po­bo­cze po­kry­te czer­wo­nym, ja­ło­wym py­łem. Zo­sta­ło jej jesz­cze kil­ka ki­lo­me­trów do ma­leń­kie­go punk­tu na ma­pie, w któ­rym za­mie­rza­ła prze­no­co­wać. Była już wy­czer­pa­na, a od domu dzie­li­ły ją ty­sią­ce ki­lo­me­trów. Ko­muś, kto nie miesz­ka w Au­stra­lii, na­wet trud­no so­bie wy­obra­zić, jak wiel­kie prze­strze­nie trze­ba cza­sem po­ko­ny­wać, żeby do­trzeć z punk­tu A do punk­tu B. Bar­ba­ra Law­son była oby­wa­tel­ką au­stra­lij­ską już od wie­lu lat i zdą­ży­ła się do tego przy­zwy­cza­ić. Prze­mie­rza­ła te­raz bez­kre­sną pu­sty­nię, nie­wy­obra­żal­ną pust­kę, prze­ty­ka­ną tyl­ko cza­sa­mi tra­wą spi­ni­fex, cią­gną­cą się po ho­ry­zont. Nic, tyl­ko czer­wo­ny pia­sek i trwa, któ­rej ukłu­cie po­wo­du­je trud­no go­ją­ce się rany. Gdy­by nie kli­ma­ty­zo­wa­ne wnę­trze sa­mo­cho­du, w czter­dzie­sto­stop­nio­wym upa­le wy­schła­by na wiór w cią­gu kil­ku­na­stu go­dzin. Pa­lą­ce słoń­ce i błę­kit­ne nie­bo bez jed­nej chmur­ki nie po­zo­sta­wia­ły co do tego żad­nych złu­dzeń. Po­ciąg dro­go­wy to ro­dzaj sa­mo­cho­du cię­ża­ro­we­go z dużą ilo­ścią na­czep, wy­ko­rzy­sty­wa­ny do trans­por­tu to­wa­ro­we­go. Au­stra­lij­skie po­cią­gi dro­go­we wy­po­sa­żo­ne są w po­tęż­ne zde­rza­ki chro­nią­ce przed kan­gu­ra­mi. Tra­wa spi­ni­fex - wy­so­ka, twar­da, ostra tra­wa. Po­wo­du­je trud­no go­ją­ce się rany. - Po­win­nam le­żeć so­bie te­raz na pla­ży albo sur­fo­wać na de­sce w przy­jem­nych, chłod­nych fa­lach oce­anu - roz­ma­rzy­ła się Bar­ba­ra, pa­trząc nie­co po­sęp­nym wzro­kiem na iście mar­sjań­ski kra­jo­braz za szy­bą sa­mo­cho­du. Dzien­ni­kar­ka nie bez przy­czy­ny znaj­do­wa­ła się w tym nie­go­ścin­nym miej­scu, w któ­rym na­praw­dę moż­na by na­gry­wać fil­my scien­ce fic­tion. Wszyst­ko po to, aby zdo­być in­for­ma­cję. Nie byle jaką in­for­ma­cję. Otóż po­ja­wi­ła się plot­ka, któ­ra w szyb­kim tem­pie do­tar­ła rów­nież na Ta­sma­nię, o fe­no­me­nal­nym od­kry­ciu pew­ne­go far­me­ra. Wieść nio­sła, że na pu­sty­ni przy­pad­kiem zna­lazł ogrom­ny sa­mo­ro­dek zło­ta, wa­żą­cy pra­wie pięć ki­lo­gra­mów! Sa­mo­ro­dek le­żał so­bie po pro­stu w ośle­pia­ją­cym bla­sku słoń­ca i cze­kał na szczę­śli­we­go zna­laz­cę. Far­mer za­błą­dził na pu­sty­ni i zu­peł­nie przy­pad­ko­wo wpadł wła­śnie na tę gru­dę zło­ta, a do­kład­nie, po­tknął się o nią i wy­rżnął no­sem w czer­wo­ną zie­mię. Tak gło­si­ła plot­ka. Może brzmia­ła na­zbyt fan­ta­stycz­nie, ale Bar­ba­ra wie­dzia­ła, że nie ta­kie rze­czy zda­rza­ją się w Au­stra­lii. Mo­gła to być naj­szczer­sza praw­da. Wszak prze­wa­ża­ją­ca część tego kra­ju nadal po­zo­sta­je nie­za­miesz­ka­na. Sa­mo­ro­dek - brył­ka zło­ta lub in­ne­go me­ta­lu czy mi­ne­ra­łu zna­le­zio­na w pia­sku, mule itp. Au­stra­lij­czy­cy za­sie­dla­ją głów­nie wy­brze­ża, a w naj­bar­dziej nie­go­ścin­nych miej­scach miesz­ka­ją Abo­ry­ge­ni, rdzen­ni miesz­kań­cy tego kon­ty­nen­tu. Ogrom­ne prze­strze­nie wciąż po­zo­sta­ją nie­zba­da­ne. Dla­te­go Au­stra­lia jest ist­nym ra­jem dla przy­rod­ni­ków. Co rusz od­kry­wa­ne są zwie­rzę­ta lub ro­śli­ny uzna­wa­ne za wy­mar­łe od wie­lu mi­lio­nów lat. Nie tak daw­no Bar­ba­ra pi­sa­ła prze­cież ar­ty­kuł o stro­ma­to­li­tach, któ­re wciąż zdu­mie­wa­ją tym, że po­cho­dzą z od­le­głych cza­sów ro­dze­nia się ży­cia na Zie­mi. Te­raz jed­nak bar­dziej od stro­ma­to­li­tów in­te­re­so­wa­ła ją ta gru­da zło­ta. Tak samo jak miesz­kań­ców Ho­bart. Wieść o zło­cie oży­wi­ła nie­co sen­ną at­mos­fe­rę mia­sta i sta­ła się przed­mio­tem wie­lu roz­mów i plo­te­czek. Wkrót­ce każ­dy był go­tów wy­ru­szyć na po­szu­ki­wa­nia. Nie da się ukryć, że Ho­bart opę­ta­ła praw­dzi­wa go­rącz­ka zło­ta! Dla­te­go Bar­ba­ra po­sta­no­wi­ła spraw­dzić, czy wieść o zło­cie jest praw­dzi­wa. Nie mo­gła do­pu­ścić, by miesz­kań­cy jej mia­sta po­rzu­ci­li swo­je ro­dzi­ny, obo­wiąz­ki i wy­ru­szy­li na po­szu­ki­wa­nie skar­bów, opie­ra­jąc się je­dy­nie na nie­spraw­dzo­nych po­gło­skach