O dobrym wyrozumieniu chłosty Bożej i o zbawiennym z niej korzystaniu - ebook

TREŚĆ:

Wstęp. Porównywając tę Ewangelię z nędzą obecną, mimo woli się nasuwa myśl, czy to nie zapowiedź ostatniego ucisku. – Zdanie Skargi o tym, który w lepszych żył czasach, bo dziś więcej grzechów. – Jak Pan dziś grozi i czemu? aby wzbudzić bojaźń. Aby zrozumieć ten głos rozważmy:

1. Jako poglądać mamy na nędze i uciski, których doświadczamy, a widząc w nich karę za grzechy, jakbyśmy je w duchu pokuty cierpliwie i pokornie znosić winni.

2. Jako z tych ucisków podnosić się mamy ku Bogu, tym żarliwszą modlitwą i tym większą pobożnością, im więcej cierpimy.

I. Część. 1. Liczne uciski wywołują w nas skargi i żale, które najwięcej rozgoryczają, przyjęte zaś z poddaniem się Bogu pokój by duszy przyniosły. – 2. Nie jesteśmy świętymi, a nawet gdybyśmy byli, nie powinni byśmy skarżyć się na Boga. – 3. Jak Tobiasz przyjmuje ciosy zesłane – czemu je przypisuje – tak samo Psalmista składa karanie na winy swoje. – 4. Myśmy zasłużyli na karę, odbierając ją szemrzemy – czy Bóg się odmienił – nie – stosunek ten zły między nami a Bogiem zrodziły grzechy, jak to Bóg u Izajasza wyznaje. – 5. My powodu tego uznać nie chcemy, bo to prawda dla nas zanadto bolesna. Jak się o tym Jeremiasz wyraża. – 6. Lepiej było się upokorzyć i uznać winę – jak cierpieli Machabejscy bracia. – 7. Jaka korzyść tego – Boskie zmiłowanie.

II. Część. 1. Cierpienia powinny nas do Boga zbliżyć i udoskonalić. – 2. Wzór zostawili nam święci: Daniel. Tobiasz, Judyt, trzej młodzieńcy – psalmista – męczennicy w strapieniach do Boga się zwracając. – 3. Ludzie wszędzie tylko nie do Boga się uciekają w ucisku – zdanie o tym św. Augustyna. – 4. W innym celu udają się do Boga w uciskach słudzy Boży a słudzy świata. – 5. Niegodność takiego postępowania – tak czynili Żydzi, co doznawszy miłosierdzia znowu się wracali do dawnych grzechów. Tak i my w małych uciskach z prośbą do Boga biegniemy, a skoro sfolguje znowu do swego powracamy.

Domówienie. Lękajmy się za taką obłudę kary, którą nam grozi Jeremiasz. Z wielkim sercem zwróćmy, się do Boga, a pociecha nas nie minie.WSTĘP

˝A to gdy się dziać pocznie, poglądajcie a podnoście głowy wasze˝. ˝A przeto czuwajcie modląc się na każdy czas, abyście byli godni ujść tego wszystkiego, co przyjść ma˝. (Łk. XXI, 28. 36).

Są czasy, w których nie można czytać tej Ewangelii bez pewnej straszliwej bojaźni, gdy porównywając te groźby zapowiedziane przez Zbawiciela z powszechną nędzą i uciskiem świata, bronić się prawie potrzeba tej myśli, azali to wszystko nie jest ostateczną zapowiedzią ostatniej zguby świata – azali rozliczne klęski i uciski nie są właśnie tymi, o których mówi Grzegorz św., iż ostateczny ucisk wiele ucisków wyprzedzi: ˝Ultima tribulatio, multis tribulationibus praevenitur˝. Już złotousty nasz Skarga był mówił: ˝Doczekaliśmy podobnych bardzo rzeczy z tych, które na końcu świata będą, bo wiele królestw chrześcijańskich od Kościoła odpadło, a wielce srogą apostazją i odszczepieństwa czyniąc, w moc pogańską wpadły. Po zachodnich pociechy nie mamy, czego poganin nie posiadł, to heretyctwa zepsuły... Antychrystowi przesłańcy wszystkie niepokoje wzruszają... i ludzie do rozpustności złych i niechrześcijańskich obyczajów przywodzą, a uciskają i mordują srogim zabijaniem. Katolicy stępieli w miłości Bożej i zatrzymaniu chwały Jego. Zdrady, chytrości, nieuprzejmości, łakomstwa, nieczystości, swarów i zazdrości wszędy pełno. Każdemu wolno Pana Boga lżyć i bluźnić. Czego czekać mamy? Z Eliaszem możem mówić: «Dosyć mam, Panie weźmij duszę moją» (3 Król. XIX, 4) na takie nieczci chwały Twej patrzeć nie chcę. Co będzie potem? Lepiej nam podobno, iż czasów onych nie doczekamy, acz śmierć każdemu z nas koniec tego świata uczyni˝.

To mówił mąż Boży w lepszych nierównie jak te nasze czasach, miarkujcie, co by powiedział dzisiaj? Jeszcze by z tych nieszczęść naszych o końcu świata na pewne nie wnioskował, boć sam powiada: o pewności próżno mówić, ale się tylko po znakach domyślać kazano; wszakoż jeśliby po tych znakach jeszcze się końca świata nie domyślał, przecież by w nich wielkie nasze grzechy wyczytał, a gniew by Pański poznał, więc do pokuty Janowym głosem by wzywał a niepoprawnym: strasznym dniem pomsty i dniem odpłaty by groził mówiąc: Bójcie się wżdy tych pogróżek. Jać objawienia osobliwego o was nie mam, ale mam to poruczenie, abym wam złości wasze ukazował i pomstę na nie, jak ich nie oddalicie, opowiadał.

Trzeba-li grozić? A kto pogróżek nie słyszy? Izali można grozić wymowniej i skuteczniej, jako sam pogroził Pan? kto się tej pogróżki nie boi? kto patrząc na to, lub słysząc, jako się Pan sam w rządy świata wdaje, nie mówi wnętrznie z prorokiem: bom się Panie przeląkł sądów Twoich. Ale czy Pan na to jeno grozi, byśmy w bojaźń niewolniczą wpadłszy, w tej bojaźni do reszty stwardnieli? Nie tak najmilsi, On bowiem mówi w dzisiejszej Ewangelii: ˝A gdy to dziać się pocznie, poglądajcie a podnieście głowy wasze˝. Więc grożąc i chłostając, chce bojaźni, która o łasce a miłosierdziu nie wątpi, a szuka środków, którymi właśnie wynijść z tego może, czego się boi; chce tej bojaźni, która jest początkiem mądrości, bojaźni, która wzrok ducha stępiony grzechem zaostrza, iż poglądając na nędze, uciski i okropności świat ten napełniające, widzi w nich karę grzechów i sposobność pokutowania za grzechy; więc chwytając za tę sposobność, wielką nadzieją ku Bogu się wznosi i wśród samych ucisków modlitwy i pobożność zwiększa.

Otóż najmilsi Bracia, oparci na tych słowach Pańskich: ˝poglądajcie a podnoście głowy wasze˝, uczmy się w dzisiejszym kazaniu:

lmo, jako poglądać mamy na nędze i uciski, których doświadczamy a widząc w nich karę za grzechy, jakbyśmy je w duchu pokuty cierpliwie i pokornie znosić winni.

2do, jako spośród tych ucisków podnosić się mamy ku Bogu tym żarliwszą modlitwą i tym większą pobożnością im więcej cierpimy.

Co abyśmy pożytecznie uskutecznić mogli, w duchu pokory wołajmy: O Panie Jezu Chryste, który przez Twe miłosierdzie, jako baranek cichy dla zbawienia wszystkich przyszedłeś, a który przez grzechy nasze w sędziego nam się zamieniasz i karzesz, nauczże nas, jako te kary w duchu pokuty przyjmować i znosić, i jako Ciebie w tej pokucie błagać, iżbyś nam znowu te ciemności nędzy w dzień miłosierdzia rozjaśnił! Przyczyń się za nami Niepokalanie Poczęta, i przyjm pozdrowienie nasze.

Zdrowaś Maryjo!CZĘŚĆ I.

1. Gdy wiele cierpimy, gdy nędza idzie za nędzą, gdy przez środek serc naszych ścigają się klęski, nic trudniejszego, jako się do tego przyznać, że sprawiedliwie za grzechy nasze cierpimy. Owszem, nie tylko, że się przyznać nie chcemy, ale tak rozumiemy, jakobyśmy niesłusznie cierpieli; stąd one ustawiczne żale i utyskiwania, stąd miotanie się, desperacje i jakowyś gniew na niebo. Tym zaś sposobem nie tylko sobie najmniej ulżyć nie możemy, ale jeszcze z oporem woli naszej cierpiąc, cierpienia nasze tym dolegliwszymi czynimy. Byśmy pamiętali, że te nędze i uciski doczesne są karą za grzech, są pokutą od Boga nam naznaczoną, o jakoż by nam się zaraz ulżyło, rozjaśniło, osłodziło, jakoż by wówczas żaden smutek nie zdołał zamieszać pokoju duszy, ani jej zburzyć nad wszystko dotkliwszą niecierpliwością!

2. A dziwna to przecie, boć jednak czujemy to dobrze, że wiary, cnót, pobożności wcale nie ma zbytku, boć jednak sami wobec sumień naszych zaprzeczyć nie śmiemy, że w wierze i pobożności albośmy bardzo maluczcy, albo wcale żadni. Byśmy też przecie i świętymi byli, izalibyśmy mogli sarkać na chłoszczącą nas prawicę Boga? Izaliby nas dawne nasze lub obecne braci naszej grzechy nie powinny przyświadczać, że Bóg jeszcze w karaniu dziwnie miłosierny i na miłość zasługujący.

3. A któż ty jesteś co śmiesz przyganiać sprawiedliwości Pańskiej? Jesteś-li sprawiedliwy, jako był on stary Tobiasz, o którym czytamy w starym Zakonie? Tobiasz przecie, słuchaj, co mówi, gdy po uczynkach wielkiego miłosierdzia, wzrok postradawszy, własnej swojej żony cierpiał urąganie; ˝westchnął tedy Tobiasz, powiada Pismo, i począł modlić się z płaczem, mówiąc: Sprawiedliwyś jest Panie, i wszystkie sądy Twoje są sprawiedliwe i wszystkie drogi Twoje, miłosierdzie i prawda i sąd. A teraz, Panie, wspomnij na mnie, mścij się za grzechy moje, ani pamiętaj na występki moje, albo rodziców moich˝ (Tob. III, 3). Oto co święty mąż cierpiący mówi modląc się, nie bluźniąc; mówiąc, upokarza się, nie nadyma zatyłego karku, a jeśli powiesz, że mu to łatwiej przyszło, gdy tylko własnej swej duszy czuł ucisk, to słuchaj co mówi dalej, gdy bolejąc nad srogą niedolą powszechną tak woła: ˝Bośmy nie zachowali przykazania Twego, przetośmy wydani na łup i w niewolstwo i na śmierć i na obmówisko i na pośmiech. A teraz, Panie, wielkie sądy Twoje, iżeśmy nie czynili według przykazania Twego i nie chodziliśmy szczerze przed Tobą... Wyznawajcie Panu, synowie Izraela, a w oczach narodów chwalcie Go, albowiem was dlatego rozproszył, abyście opowiadali cuda Jego... On ci nas pokarał dla nieprawości naszej i On nas zbawi dla miłosierdzia swego... Jeruzalem miasto Boże, skarał cię Pan dla uczynków rąk twoich˝ (Tob. III, 4, 5). ...................................